tag:blogger.com,1999:blog-57362403527895746472024-03-13T08:14:49.276-07:00আৰব্ধManaswee Sarmahhttp://www.blogger.com/profile/13830090013043467243noreply@blogger.comBlogger33125tag:blogger.com,1999:blog-5736240352789574647.post-38367408350417372752022-04-02T10:44:00.002-07:002022-04-02T10:44:30.824-07:00জীৱন্মৃতব্যঞ্জক<p> <br /><br />*You are just mother's son.<br /><br /> মোক মোৰ পত্নীয়ে কোৱা শেষ কথা।এইষাৰ কথা কৈয়েই তেওঁ আমাৰ ঘৰখন এৰি গুচি গৈছিল ।অৱশ্যে মই তেওঁক ৰখোৱাৰ চেষ্টাও কৰা নাছিলোঁ আৰু ঘৰলৈ ঘূৰাই অনাৰ চেষ্টাও কৰা নাছিলোঁ।মই ভাবিছিলোঁ তেওঁ খং কৰি গৈছে দুদিনলৈ নিজৰ ঘৰলৈ,খং সাম কাটিলে পুনৰ ঘূৰি আহিব।পিছে তেওঁ ঘূৰি অহাটো দূৰৰ কথা এটা ফোনো নকৰিলে।ময়ো নিজে ফোন এটা কৰাৰ প্ৰয়োজনবোধ নকৰিলো।<br /><br />মানুহ অসুখী হয়,সৰু সৰু কথাবোৰে মানুহক অসুখী কৰে।নে সুখবোৰ বিচাৰিব নাজানিলে মানুহ অসুখী হয়,নাজানো।কিন্তু মই যে ভীষণ অসুখী।এনে হোৱাৰটো কথা নাছিল।ভুল শুদ্ধৰ বিচাৰ কৰিব পৰাকৈ মই এতিয়াও যোগ্য নোহোৱাৰটো কথা নাই।দস্তুৰমত মোটা অংকৰ দৰমহাৰে মই এজন চৰকাৰী চাকৰিয়াল।ঘোচ দি,দালাল লগাই মই চাকৰি লোৱা নাছিলোঁ।লিখিত মৌখিক দুয়োটা পৰীক্ষাতে উত্তীৰ্ণ হৈ মই এই চাকৰিৰ বাবে বিবেচিত হৈছিলোঁ।মা -দেউতাৰ একমাত্র বাধ্য সন্তান আছিলোঁ মই।কোনো দিন তেওঁলোকৰ বিপক্ষে মাত মতা নাছিলোঁ।দুজনী ভনীৰে আমাৰ সুখৰ সংসাৰ আছিল।খুৰা বৰতাহঁতৰ ল'ৰা ছোৱালীৰ দৰে আমি কেতিয়াও হুলস্থুল, হাই-কাজিয়া কৰা নাছিলোঁ।সকলোৱে আমাক সমীহ কৰি চলিছিল।<br /><br />পঢ়া শুনাত সৰুৰেপৰাই মই ভাল বুলি সকলোৱে কৈছিল।লাহে লাহে ময়ো সেই কথা উপলব্ধি কৰিছিলোঁ।সকলোৱে মৰম আৰু সমীহ কৰি চলিছিল।ঘৰলৈ যেতিয়া আলহী আহিছিল মই ব্যস্ত আছিলোঁ নিজৰ পঢ়া কোঠাত।আনৰ ঘৰলৈ আলহী আহিলে ল'ৰা ছোৱালীয়ে যিদৰে কথাবাৰ্ত পাতি খা খবৰ লৈছিল মই সেই সময়ত পঢ়া টেবুলত বহি আছিলোঁ।মাৰ অতি মৰমৰ সন্তান আছিলোঁ মই।তেওঁ যি কৈছিল মই আখৰে আখৰে পালন কৰিছিলোঁ।মোৰ সংসাৰখনত মা দেউতা আৰু ভনী দুজনীৰ বাহিৰে সম্পৰ্কীয় মানুহক মই আলহী বুলিয়েই ভাবিছিলোঁ।মাজে মাজে মা- দেউতাৰ লগত এৰাতি বা খুব বেছি দুৰাতিৰ বাবে মই দেউতাৰ গাঁৱৰ ঘৰলৈ গৈছিলোঁ বা মামাৰ ঘৰলৈ গৈছিলোঁ।তলা বন্ধ কৰি আমি গোটেইকেইটা একেলগে কেতিয়াও যোৱা নাছিলোঁ।গাঁৱৰ ঘৰখনৰ মৰম চেনেহৰ মাতে মোক বৰ আমনি দিছিল।ইমান আকুলতা, ইমান আদৰুৱা মাত চহৰত নুশুনা বাবেই হয়তো মই অভ্যস্ত নাছিলোঁ।আমি গ'লে গাঁৱৰ ঘৰত বিধে বিধে পিঠা পনাৰ পৰা আৰম্ভ কৰি জলপানলৈকে যোগাৰ কৰিছিল।মই খুব কম কথা কোৱাৰ বাবেই নেকি বৰতাই মোক কৈছিল<br /><br />*মনৰ কথাবোৰ কেতিয়াবা কাৰোবাক কৈ পাইছানে?ক'ব লাগে বুজিছা।মনটো ভাল লাগে, পাতল লাগে।অকণমান হাঁহিবাচোন।চাবা,সমস্ত পৃথিৱীখনেই হাঁহি উঠিব।কিতাপৰ পৃথিৱীখনৰ বাহিৰেও আৰু এখন পৃথিৱী আছে সেইখন পৃথিৱীৰ লগত সামঞ্জস্য ৰাখিবলৈও জীৱনবোধৰ বৰ দৰকাৰ।ঘৰখনৰ মানুহকেইটাৰ লগত জীয়াই থকাটোৱেইটো জানো জীৱন।তেনে জীৱনে কেৱল মাৰ্কচীটখনহে শুৱনি কৰে জীৱনটো নকৰে।<br /><br />*ইমান পাক লগোৱা কথাবোৰ কৈ কৈ দুদিনলৈ অহা ল'ৰাটোক আমনি নকৰিবচোন।<br />বৰমাই মূৰতে হাতখন বুলাই কথাকেইষাৰ কৈ গাখীৰ এগিলাচৰ লগত মই ভালপোৱা পিঠা পনাৰে প্লেটখন হাতত গুজি দিয়ে।<br /><br />কথাবোৰ তেতিয়া বুজা নাছিলোঁ বা বুজিবৰ চেষ্টাও কৰা নাছিলোঁ।মাথোঁ জানিছিলোঁ মই পঢ়িব লাগে ,ভাল ৰিজাল্ট কৰিব লাগে, ভাল চাকৰি এটা কৰিব লাগে।<br /><br />কলেজত বা ইউনিভাৰ্চিটিত লগৰবোৰে যেতিয়া ক্লাছ বাং কৰি বিভিন্ন কামত গৈছিল মই তেতিয়াও একান্ত বাধ্য ছাত্ৰৰ দৰে ক্লাছ কৰিছিলোঁ।অৱশ্যে সিহঁতে মোক কোনোদিন সিহঁতৰ সঙ্গ দিবলৈও কোৱা নাছিল।অফ্ ক্লাছত মই সদায় লাইব্ৰেৰীত বহিছিলোঁ।লগৰ দুই একে যেতিয়া সিহঁতৰ প্ৰেমিকাৰ কথা পাতিছিল মই আঁতৰি আহিছিলোঁ।কিয় জানো কোনো দিন মই তেওঁলোকৰ প্ৰেমৰ কথা শুনিবলৈ উৎসুক হৈ নাপালোঁ।মায়ে কোৱাৰ দৰে মই সদায় এটা কথাতেই মনোযোগ দিছিলোঁ,'এতিয়া পঢ়াৰ সময়।ৰং ধেমালি কৰিবলৈ গোটেই জীৱনটো পৰি আছে।'<br /><br />বিশ্ববিদ্যালয়ৰ দেওনা পাৰ হৈয়েই মই বিভিন্ন পৰীক্ষাৰ বাবে প্ৰস্তুতি চলালো।দুই একে খবৰ দিয়ে ব্যক্তিগত খণ্ডৰ চাকৰিৰ বাবে, দেউতাৰ বিশ্বাস আছিল মই ইমান ভাল ৰিজাল্ট কৰা ল'ৰাটোৰ বাবে এটা চৰকাৰী চাকৰি নিশ্চয় ওলাব।তাতোকৈ তেওঁ নিশ্চিত আছিল মই ব্যক্তিগত খণ্ডৰ চাকৰি কৰিবলৈ অপাৰগ।বিভিন্ন দপ্তৰত বিভিন্ন পৰীক্ষাবোৰ দিবলৈ ল'লো।পঢ়া দিনকেইটাতকৈও যেন এই দিনকেইটা মোৰ বাবে বেছি জটিল আছিল।তথাপিও নিৰাশ নহৈ মই মোৰ কৰ্তব্য কৰি গ'লো।ওচৰৰে কলেজ এখনত পাৰ্ট টাইম কৰিবলৈ ল'লো।কলেজৰ পৰা আহি আকৌ নিজৰ কামত ধৰো।ইতিমধ্যে ভন্টী দুজনীকো এজনী এজনীকৈ সুপাত্ৰৰ হাতত গতাই দিয়া হ'ল।গাঁৱৰ ঘৰলৈ যোৱা বন্ধ কৰিলোঁ।পঢ়া দিনত থকা মোৰ সেই মান সন্মান যেন অক্ষুন্ন ৰাখিবলৈ মোক এটা চাকৰিৰ বৰ প্ৰয়োজন মই হাড়ে হিমজুৱে অনুভৱ কৰিবলৈ ধৰিলোঁ।গাঁৱৰ ভনীকেইজনীৰ বিয়ালৈও সেই লাজতে মই নগ'লো।জানো সিহঁতে নীল দাদাক আহিব বুলি বৰ অপেক্ষা কৰিছিল ছাগে তথাপিও মই যাব নোৱাৰিলোঁ একমাত্ৰ মোৰ সন্মান হেৰুৱাৰ ভয়ত।কলেজৰ কামৰ অজুহাত দেখুৱাই মই সেই বিয়াকেইখনৰ পৰাও আঁতৰি থাকিলোঁ।<br /><br />অৱশেষত প্ৰায় ছবছৰৰ পিছত মই মোৰ মনে বিচৰা এটা চাকৰি পালোঁ।সুখী যথেষ্ট সুখী মই।মা-দেউতাৰ আনন্দৰ সীমা নাই।সেইবাৰ চাকৰি পাই মই বহাগৰ বিহুত গাঁৱৰ ঘৰলৈ গৈছিলোঁ।সলনি হৈছিল বহুত সলনি হৈছিল।বৰতাই বিচনা লৈছিল, বৰমাও তেওঁৰ শুশ্ৰূষা কৰি কৰি দুৰ্বল হৈ পৰিছিল।মোৰ লগত কথা পাতিবলৈ, ফূৰ্তি কৰিবলৈ মানুহবোৰ যেন নাইকিয়া হৈ গৈছিল।ব্যস্ত হৈ পৰিছিল সকলো নিজৰ নিজৰ কামত।খুৰায়ে দেউতাক কৈছিল,<br />*চাকৰিটো হ'ল যেতিয়া ছোৱালী এজনী চাই নীলৰ বিয়াখন পাতি দে।দাদায়েও বোৱাৰীজনী চাই যাব পাৰিব।<br /><br /> লাহে লাহে ছোৱালীৰ খবৰ অহা আৰম্ভ হৈছিল।মই মায়ে কোৱাৰ দৰে এতিয়া জীৱনটো অলপ উদযাপন কৰিব বিচাৰিছিলোঁ।যিহেতু মোৰ পঢ়া শুনাকে ধৰি চাকৰিটো হোৱালৈকে জীৱনটো কিছু শৃংখলাবদ্ধতাৰ মাজেৰে পাৰ কৰিছিলোঁ সেয়ে মই এতিয়া জীৱনটোত ৰং ধেমালি কৰিব বিচাৰোঁ।কিন্তু ধেমালি কৰিবলৈ,উদযাপন কৰিবলৈ মোৰ যে কোনো বন্ধুৱেই নাথাকিল।কোনো বন্ধুৰ মজলিচত যোগদান কৰি নোপোৱা মোক যে এতিয়া বৰ প্ৰয়োজন হৈছিল বন্ধুৰ।এদিন গাড়ীখনকে লৈ ওলাই গ'লো মা-দেউতাৰ লগত।কিছু দূৰ গৈয়েই মাৰ আমনি লাগিল,ঘূৰি আহিলোঁ।এদিন অকলেই ওলাই গ'লো ,জীৱনটো লগ বন্ধু নোহোৱাকৈ কেৱল অকলেইটো পাৰ কৰিছোঁ এতিয়ানো কিয় বন্ধুৰ দৰকাৰ!এফ.এমত ভাহি আহিছে আৰ.জে পাহিৰ প্ৰেমৰ বাৰ্তাবোৰ,মইনো শুনি কি কৰিম এটাৰ পিছত এটা চেনেল সলাই সলাই মই মনে বিচৰা গান এটাও বিচাৰি নাপালোঁ।নিজকে প্ৰশ্ন কৰোঁ মই প্ৰকৃততে কি শুনিবলৈ বিচাৰোঁ, মোৰ ভাল লগা গায়ক,মোৰ ভাল লগা গীত কোনটো?নাজানোঁ।নাই উত্তৰ মোৰ ওচৰত।<br /><br />অফিচৰ দুই এজন সহকৰ্মীৰ লগত মোৰ বন্ধুত্ব গঢ়ি উঠিছে।বন্ধুত্ব বুলি ক'লে প্ৰকৃততে ভুল হ'ব।সহৃদয়তা গঢ়ি উঠিছে।নিজকে তেওঁলোকৰ আগত প্ৰকাশ কৰিবলৈ আচলতে লাজ লাগে।মাজতে ভন্টী দুজনীৰ ঘৰৰপৰাও আহিলোঁ।ভাগিনকেইটাও বৰ মৰম লগা হৈছে।সিহঁতৰ মুখত মামা নামটো শুনি পৰম তৃপ্ত হ'লো।<br /><br />পৰিয়ালৰ সকলোৱে ছোৱালী বিচৰাত ব্যস্ত মোৰ বাবে।নীলৰ বাবে ছোৱালীৰ অভাৱ এনেটো হ'ব নোৱাৰে।পঢ়াই শুনাই,চাকৰিয়ে-বাকৰিয়ে,বেয়া বস্তু নোখোৱা পৰিয়ালটোৰ ভিতৰতে এটা ভাল ল'ৰা।মই মোৰ চাৰ্টিফিকেট কিমান দিব পাৰিলোঁহেঁতেন নাজানোঁ কিন্তু দ্বিতীয় পুৰুষৰ মুখত মোৰ এনে চাৰ্টিফিকেট শুনি ময়েই আচৰিত হৈছিলোঁ।<br /><br />অৱশেষত ছোৱালী চাবলৈ যোৱাৰ পৰ্ব আৰম্ভ হ'ল।মা-দেউতাৰ সৈতে মই ছোৱালী চাই আহিলো।সকলোৰে পচন্দ হোৱা ছোৱালীজনীক মই অপচন্দ কৰাৰ কথাই নাহে বুলি মই ভাবিলোঁ।যৌথ পৰিয়ালটোৰ একমাত্ৰ ছোৱালী নীহাৰিকা।ওচৰৰে ব্যক্তিগত খণ্ডৰ বিদ্যালয় এখনত তেওঁ কৰ্মৰত।সকলোৰে মৰমৰ,আদৰুৱা নীহাৰিকা।লাহে লাহে আমি ফোনত কথা পাতিবলৈ আৰম্ভ কৰিলোঁ।কথাই বতৰাই মোৰ ভালেই লাগিল।জীৱনত বিচাৰি ফুৰা বন্ধু এজন মই নীহাৰিকাৰ ৰূপত পালোঁ।লাগে জীৱনটোত এজন বন্ধু লাগে।যিজনৰ ওচৰত আমি হিয়া উজাৰি কথা পাতিব পাৰোঁ।কোনো সংশয় নোহোৱাকৈ প্ৰাণ খুলি কথা পাতিব পাৰোঁ।<br /><br />বিয়াৰ দিন লাহে লাহে চমু চাপি আহিল।এদিন অফিচ কৰি বাহিৰে বাহিৰে মই তেওঁক লগ কৰিবলৈ গ'লো।ঘৰত কথাটো কোৱা নহ'ল।মোৰ অফিচৰ ওচৰতেই তেওঁৰ সম্পৰ্কীয় এঘৰলৈ বিয়াৰ ভাত খাবলৈ আহিছিল,সেয়ে মই তেওঁক অকলে ঘূৰি যোৱাতকৈ ময়েই থৈ আহিম বুলি ক'লো।তেওঁক থৈ মই ঘৰ পাওহি মানে যথেষ্ট পলম হৈছিল।ঘৰত মা-দেউতাৰ চিন্তা।মোৰ ফোনটো কেতিয়া অফ্ হৈ গৈছিল মই সেই সম্পৰ্কেও জ্ঞাত নাছিলোঁ।ঘৰত লাজ মান কাটি কৰি কথাখিনি কোৱাৰ লগে লগে মায়ে সতৰ্ক বাণী শুনালে যে বিয়াৰ আগত আৰু এনে ঘটনাৰ যাতে পুনৰাবৃত্তি নহয়।<br /><br />আয়তীৰ মঙ্গল উৰুলি,পুৰোহিতৰ মন্ত্ৰোচ্চাৰণৰ মাজেৰে আমাৰ বিয়াখন সুকলমে হৈ গৈছিল।গাঁৱৰ মানুহ,পৰিয়ালৰ মানুহ আনকি সহকৰ্মীসকলেও নীহাৰিকাৰ আগত মোৰ প্ৰশংসাত পঞ্চমুখ হৈছিল।মাৰ বুকুখন গৰ্বত উফন্দি উঠিছিল।বিয়ালৈ বৰতা বৰমা আহিব পৰা নাছিল।মই নোযোৱা ভনীকেইজনী কিন্তু জোঁৱাইকেইজনৰ সৈতে মোৰ বিয়ালৈ আহিছিল।মনতে ভাবিলোঁ এইবাৰ তহঁতকেইজনীৰ ঘৰলৈ ময়ো যাম দেই নীহাৰিকাৰ সৈতে।<br />আঠমঙলাৰ পিছতেই আমি বৰতাৰ আশীৰ্বাদ ল'বলৈ গাঁৱৰ ঘৰলৈ গ'লো।সকলোৱে নীহাৰিকাক যেন মৰমেৰে ওপচাই পেলাব।বৰতাই আহিবৰ সময়ত মোক ক'লে<br /><br />*এতিয়াৰ পৰা তোমাৰ দায়িত্ব আৰু বাঢ়িল।পুত্ৰৰ লগতে স্বামীৰো দায়িত্ব পালন কৰিব লাগিব।মই জানো তুমি পাৰিবা।মনত ৰাখিবা দুয়ো পক্ষ যাতে সুখত থাকে।<br /><br />বৈবাহিক জীৱনৰ প্ৰথম চোৱাতে কিন্তু মই উজুটি খালোঁ। বিয়াৰ এমাহ মানৰ পিছতেই দেউতাৰ আকস্মিক বিয়োগ হ'ল।ঘৰখনৰ মূল খুঁটাটোহে যেন খহি পৰিল।দেউতা বুলি মাতিবলৈ মোৰ কোনো নোহোৱা হ'ল।লাহে লাহে মাও খিংখিঙীয়া হৈ পৰিল।সকলো ক্ষেত্ৰতে নীহাৰ ভুল ধৰা হ'ল।প্ৰকৃততে,যৌথ পৰিয়ালত ডাঙৰ দীঘল হোৱা নীহাই ঘৰৰ কাম কাজত পৰিপক্ক নাছিল।তেওঁৰ মতে এগৰাকী সহায়িকা ৰাখিলে কাম কাজবোৰ কৰাত সহায় হ'ব।মাৰ মতে,এই বয়সলৈকে কোনো সহায়িকা নৰখাকৈ কামবোৰ কৰিয়েই আছে।ছোৱালী হৈ যদি ভাতকেইটাকে ৰান্ধিব নাজানে তেন্তে বিয়া হৈছিল কিয়?নীহাই মুখে মুখে উত্তৰ নিদিয়ে।কিন্তু মই যে দুয়োৰে বাবে ঘৰখন ঘৰ কৰি তুলিব পৰা নাই।এনে সময়তে দেউতাৰ অভাৱ বাৰুকৈয়ে উপলব্ধি কৰোঁ।আমি কেতিয়াও মা দেউতাৰ কাজিয়া দেখা নাছিলোঁ।হয়তো তেওঁলোকে আমাৰ চকুত ধৰা দিয়া নাছিল।লাহে লাহে মা আৰু নীহাৰ মাজত ইমানেই মতৰ অমিল হ'ল যে কাৰো পক্ষ লোৱাটো মোৰ বাবে সহজ হৈ নাথাকিল।এজন বাধ্য পুত্ৰৰ পৰা এজন ভাল স্বামী হোৱাৰ যাত্ৰাত মই বিফল হ'লো।অৱশেষত এদিন নীহাৰিকাই মই কেৱল 'মাকৰহে ল'ৰা' বুলি কৈ ঘৰ এৰি গুচি গ'ল।<br /><br />তেওঁ ঘৰ এৰি গুচি যোৱা কথাটোৱে স্বাভাৱিকতে মোক বিমৰ্ষ কৰি তুলিছিল।মাৰ খং আৰু আৱেগৰ ওচৰত মই হাৰ মানিছিলো।সদায় কিতাপ ,চাকৰিৰ পিছত দৌৰা ল'ৰাটোৱে জীৱনটোত শিকিবলগীয়া বহু কথাই শিকাৰ পৰা বঞ্চিত হ'লো।বৰতাই কোৱা কথাকেইষাৰে এতিয়া বৰকৈ আমনি কৰে।পৰিয়ালৰ মানুহখিনিৰ লগত সম্পৰ্কবোৰ কটকটীয়া কৰিম বুলি ভাবোতেই নিজৰ সম্পৰ্কবোৰেই থানবান হৈ পৰিল।তেওঁ যোৱা প্ৰায় দুবছৰেই হ'ল।ফোনটো কৰোঁ কৰোঁ বুলি ভাবিও সদায় থমকি ৰও।সঠিক সিদ্ধান্ত এটা যে মই এতিয়াও ল'ব পৰা নাই।কেতিয়াবা দুখ লাগে জীৱনটোত মোক সঁচা ভালপোৱা মানুহ এগৰাকীৰ ইমান অভাৱ হ'লনে।গাঁৱৰ ঘৰখনলৈ যাবলৈ আকৌ লাজ লগা হ'ল।অফিচৰ বহু অনুষ্ঠানত উপস্থিত থাকিবলৈ লজ্জাবোধ কৰা হ'লো।সপৰিয়ালে অহা সহকৰ্মীসকলৰ আগত অকলশৰীয়া অনুভৱ কৰিবলৈ ধৰিলোঁ।<br /><br />নীহাৰিকাই কোনো দিন চেষ্টা নকৰিলে মই কি বিচাৰোঁ জানিবলৈ, মায়েও কোনো দিন এই প্ৰশ্ন কৰা নাই, নাই কৰা ভন্টীদুজনীয়েও।<br /><br />ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ পাৰলৈ ওলাই আহিছোঁ আজি অলপ বহিম বুলি।নিজৰ লগত কথা পাতিম বুলি।মোৰ আজি বৰ মন গৈছে এই দুবছৰে কোনেও নোসোধা প্ৰশ্ন এটা সুধিবলৈ, 'মই কি বিচাৰোঁ?'<br /><br />@মনস্বী শৰ্মা</p>Manaswee Sarmahhttp://www.blogger.com/profile/13830090013043467243noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5736240352789574647.post-68686016788260404992021-07-28T01:07:00.003-07:002021-07-28T01:07:41.129-07:00পৰিবৃত<p><br /><br /> মগু দাইলত বিলাহী,ফুলকবি,আলু দিয়া হবিষান্ন মুঠি খাই কোঠাটোত সোমাই বিচনাখনত দীঘল দিলোঁ।দিনটো উপবাসে থাকি পেটত কিবা এটা পৰাতহে ভাল লাগিল।তেওঁ এৰি থৈ যোৱা বছৰেকেই হ'বৰ হ'ল।কাইলৈ তেওঁৰ বছৰেকীয়া।এই তিনিশ চৌষষ্ঠি দিনৰ এনে এটা দিন যোৱা নাই যিদিনা তেওঁৰ অনুপস্থিতিয়ে মোক বিষন্ন কৰা নাই।মৃত্যুৰ পিছতহে মানুহৰ গুণৰ উপলব্ধি হোৱা কথাটো মোৰ ক্ষেত্ৰত আখৰে আখৰে যেন ফলিয়াইছিল।জীয়াই থাকোঁতে তেওঁৰ মূল্য মই বুজি নুঠিলোঁ।হয়তো সেয়ে তেওঁ অভিমান কৰি মোক অকলশৰীয়া কৰি এৰি থৈ গ'ল।<br /><br />মা-দেউতাৰ একমাত্ৰ সন্তান আছিলোঁ মই।স্বাভাৱিকতেই একমাত্ৰ সন্তানৰ সুবিধাখিনি মই সমস্ত পাইছিলোঁ।দেউতা মায়ে মোক অতি মৰমেৰে তুলিছিল বাবেই হয়তো বহু কথা মই দকৈ চিন্তা নকৰিছিলোঁ।কৰাৰ প্ৰয়োজনেই অনুভৱ কৰা নাছিলোঁ।কিন্তু মা দেউতাৰ মই বাধ্য সন্তান আছিলোঁ।দেউতাৰ স্কুলৰ কেৰাণী চাকৰিটোৰে আমাৰ আকালো নাছিল ভঁৰালো নাছিল।পঢ়াত মই মজলীয়া আছিলোঁ।তথাপিও স্নাতক ডিগ্ৰীটো লৈয়েই কোনো লেনদেন নকৰাকৈ এটা চৰকাৰী চাকৰিৰ ভাগ্য মোৰ হৈছিল।চাকৰিটো হোৱাৰ পিছতেই মা দেউতাই মোৰ বিয়াৰ চিন্তা কৰিলে।অকলে থকাৰ কথা,ভাত চাত ৰান্ধিবলৈটো কোনোবা এজনী লাগে।প্ৰেমত যে মই পৰা নাছিলোঁ এনে নহয়,কিন্তু মই তেওঁক প্ৰকাশ কৰিবলৈ লোৱাৰ আগতেই তেওঁ আনৰ হৈ গৈছিল।গতিকে, মা দেউতাই পচণ্ড কৰা গৰাকীকে মোৰ জীৱন সঙ্গী কৰাত আপত্তি নাই বুলি মই মোৰ ফালৰ পৰা ইঙ্গিত দিলোঁ।মোৰ জীৱন সঙ্গী কেনেকুৱা হ'ব প্ৰকৃততে মই সিমান খিনি চিন্তা কৰিব পৰা বিধৰ মানুহেই নাছিলোঁ।কেইবা গৰাকীকো চাই চিতি এদিন মায়ে খবৰ দিলে ৰঙাপাৰাৰ ফালে এজনী ছোৱালীৰ খবৰ ওলাইছে,তেওঁলোকে আলেঙে আলেঙে চোৱা চিতা কৰিলে,এতিয়া মই যদি পচণ্ড কৰোঁ কথা আগবঢ়াব পাৰি।কথামতেই কাম।এদিন ঘৰৰ তিনিওজন আৰু বৰটাক লগত লৈ আমি ৰঙাপাৰা পালোগৈ আৰু ছোৱালী পচণ্ড কৰি আহিলোঁ।মাৰ মতে,বেছি ধনী ঘৰৰ ছোৱালী চাই লাভ নাই, মিলিব নোৱাৰিব আমাৰ মধ্যবিত্তৰ জীৱন শৈলীৰ লগত।নয়না,খেতিয়কৰ ঘৰৰ ছোৱালী, মিলিজুলি খাব পাৰিব।অৱশেষত, ঘৰে পচণ্ড কৰা মতেই মই নয়নাক আমাৰ ঘৰৰ বোৱাৰী কৰি আনিলোঁ।একমাত্ৰ ল'ৰাৰ বিয়া বুলি বিয়াখনো বেছ আড়ম্বৰৰে পতা হ'ল।জোৰোণত পাটৰ চেট ন যোৰ,সোণৰ গহনা মেইন চেট,চেকেণ্ড ছেট তাৰোপৰি সোণপানী চৰোৱা ঢোলবিৰি আদি গহনাই মাৰ ভাষাত ছোৱালীয়ে সাত জনমত দেখি নোপোৱা বস্তৰে ৰভাতল শুৱনি কৰি তুলা হ'ল।নয়নাই আমাৰ ঘৰখনৰ আদৱ কায়দাবোৰ অতি সহযতেই আপোন কৰি ল'লে।অৱশ্যে মোৰ তেওঁক কোনো দিন সোধা নহ'ল,'তেওঁ ক'ৰবাত অসুবিধা পাইছে নেকি বুলি?'প্ৰয়োজনবোধ নকৰিলোঁ প্ৰকৃততে।খেতিয়কৰ ঘৰৰ ছোৱালী, গাঁৱৰ ছোৱালী এজনীয়ে টাউনলৈ আহি অসুবিধা পোৱাৰনো কি কথা থাকিব পাৰে তেনে এক মানসিকতা লৈয়েই মই থাকিলোঁ।মই মাথোঁ এটাই ভাবিলোঁ মা দেউতা সুখেৰে থাকিলেই হ'ল আৰু।বোৱাৰীৰ পৰা যাতে কোনো কষ্ট তেওঁলোকে নাপায় এই কথা মই নয়নাক প্ৰকাশ্যে নকৈ প্ৰকাৰন্তৰে বুজাবলৈ চেষ্টা কৰিলোঁ।তেওঁ বুজিলে নুবুজিলে মই নাজানিলোঁ।<br /><br />বিয়া বুলি লোৱা ছুটী শেষ হোৱাত মই মোৰ কৰ্মস্থলীলৈ উভতি আহিলোঁ।মায়ে দুদিনমান মিতিৰ কুটুমৰ ঘৰ,ওচৰ চুবুৰীয়াৰ ঘৰ ফুৰিব লাগিব বুলি নয়নাক মোৰ লগত আহিবলৈ নিদিলে।মই মাহে মাহে আগতেও ঘৰলৈ এপাক মাৰো গতিকে সেই নিয়ম মোৰ চলিয়েই থাকিল।দুদিনৰ ছুটী লৈ যোৱা মই সেই দুদিনত নয়নাক লৈ কেতিয়াবা টাউনৰ ফালে ওলাই যাওঁ।কেতিয়াবা উলটি অহা পলম হ'লে মাৰ গোমা মুখখনে মোক বুজাই দিয়ে মই ভাল কাম কৰা নাই।আজিৰ দৰে সেই সময়ত মোবাইলৰ ব্যৱস্থাও নাছিল।লেণ্ডফোনটোও ড্ৰয়িং ৰুমত থকাৰ বাবে বেছি কথা পাতি থাকিবলৈও ভাল নালাগে।সেয়ে নয়নাৰ লগত কথা বতৰা পতাও মোৰ খুব কমেই হয়।এমাহ, দুমাহকৈ প্ৰায় এবছৰেই হৈছিল আমাৰ বিয়াৰ।তথাপিও মায়ে নয়নাক মোৰ লগত পঠিওৱাৰ কথা নক'লে।অৱশ্যে মোৰো সাহস নহ'ল তেওঁক লৈ যোৱাৰ কথা ক'বলৈ।তেওঁকো সোধা নহ'ল তেওঁ যাব বিচাৰেনে বুলি?চাওঁতে চাওঁতে নয়না অন্তঃসত্বা হ'ল।মায়ে ফোনতে খবৰটো দিলে।খবৰটো পাই মই পিছদিনাই ঘৰ ওলালোগৈ।মোৰ মন গৈছিল মই যেন নয়নাক সাৱটি একোলা লৈ পেলাম।কিন্তু নোৱাৰিলোঁ।মায়ে ক'লে,'কোনো খবৰ নিদিয়াকৈ হঠাৎ আহিলি যে আৰু ইমানবোৰ ফল-মূল নষ্ট হ'বলৈ কিয় আনিলি?আমিও ল'ৰা জন্ম দি পাইছোঁ, ইমানবোৰ দৰকাৰ নাছিল নহয়।'মাৰ কথাকেইষাৰত মই একো ক'ব নোৱাৰিলোঁ।আচলতে, জীৱনত মাৰ মুখত উত্তৰেই দি নাপালোঁ।প্ৰথম বাৰৰ বাবে নয়নাৰ হাতত টকা দুহেজাৰ গুজি দি কৈছিলোঁ,কেতিয়াবা দৰকাৰ হ'ব পাৰে ৰাখি থোৱা।মাজে মাজে গৰমত তাই চটফটাইছিল।মোক কৈছিল,'দুটামান মেক্সি আনি দিবচোন এইকেইদিনৰ বাবে,ইমান গৰম উঠে।ফেনখনে কামতেই নিদিয়ে।ৰাতি অন্ততঃ পিন্ধিব পাৰিম।' মাক মেক্সি পিন্ধা কোনোদিনে নেদেখা মই সেই দুটা আনি দিয়াৰ চিন্তা মনলৈও নানিলোঁ।গ'লেই দিনে ৰাতিয়ে পাকঘৰতেই মই নয়নাক দেখোঁ।এইকেইটা দিনত কাম বন কৰি থাকিলে বোলে নৰ্মেল হওঁতে সুবিধা হয়,এই কথাবোৰ মাৰ মুখত শুনা কথা।নটা মাহ কেনেকৈ পাৰ হ'ল মই ধৰিবই নোৱাৰিলোঁ।এদিন অফিচ গৈ পোৱাৰ পিছতেই অফিচৰ ফোনত দেউতাই খবৰ দিলে যে তেওঁ পুৱা চাৰি মান বজাত এটা নাতি পোৱালি পালে।লগে লগে অফিচৰ পৰা ঘৰলৈ বুলি গাড়ীত উঠিলোঁ।আহিয়েই গা পা ধুই ল'ৰাটো ল'বলৈ গ'লোঁ।প্ৰত্যেকবাৰ ল'ৰাটো ল'লে গা ধুৱ লাগে।গতিকে, পিছলৈ দূৰৈৰ পৰা চায়েই ৰ'লো।ৰাতি ৰাতি সি কান্দে।নয়নাই ওমলাই।মই পিছদিনা মায়ে ক'লেহে গম পাওঁ যে,ল'ৰাটোৱে ৰাতিটো কান্দি আছিল বুলি।লাহে লাহে আমাৰ কণমানিটো ডাঙৰ হয়।নয়নাৰ কামৰ তালিকাখন দীঘল হয়।ঘৰলৈ গ'লে মন কৰোঁ নয়নাৰ অলপতে খং উঠে।মা দেউতাৰ ওপৰত থকা খং-অভিমানবোৰ,মোৰ দায়িত্বহীনতাৰ এখন দীঘল তালিকা এদিন তাই মোৰ আগত একেলেঠাৰীয়ে কৈ গ'ল।তেওঁৰ অন্তৰত যে ইমানবোৰ কথা আছিল আচলতে মই কল্পনাই কৰা নাছিলোঁ।মায়েও কৰা দেখিছিলোঁ যিবোৰ কাম তেওঁও কৰিছিল।তাত কিবা ভুল থকা বুলি মোৰ মনে নকৈছিল।মোৰ ধাৰণা আছিল বোৱাৰী হিচাপে মাহঁতে নয়নাক বিয়া পাতি আনিছে গতিকে সেই দায়িত্ব পালন কৰাটো তেওঁৰ কৰ্তব্য।মাজে মাজে আমাৰ যুক্তি তৰ্ক চলি থাকিবলৈ ল'লে।সেই সময়তে মোৰ ঘৰৰ ওচৰলৈকে ট্ৰেন্সফাৰ হ'ল।ভাল পালোঁ মই।এতিয়া সকলো অন্ততঃ একেলগে থাকিব পাৰিম।<br /><br />নয়নাৰ খঙটো লাহে লাহে বাঢ়ি আহে।বেলেগক একো নক'লেও ৰুমটোৰ ভিতৰতে তাই ভুৰভুৰাই থাকে।ঘৰলৈ আহি ময়ো বেছি এলেহুৱা হ'লোঁ।ইমান দিনে নিজে ৰান্ধি বাঢ়ি খোৱা মইটোৰ ভাগৰ লাগিল।পুৱা ন বজাত উঠি নয়নাই বাঢ়ি দিয়া গৰম গৰম ভাতকেইটা খাই সন্ধিয়া পাঁচ মান বজাতহে ঘৰ সোমোৱা হ'লোঁ।ৰাতিৰ সাজ নোহোৱালৈকে দিনটোৰ ভাগৰ মাৰো।কেতিয়াবা টি ভি চাই চাই, কেতিয়াবা মাৰ লগত কথা পাতি পাতি ল'ৰাটোৰ লগত খেলা ধূলা কৰি।লাহে লাহে নয়নাৰ খঙটোৱে মোক আৰু খঙাল কৰি তুলিলে।তাইক মৰমেৰে বুজোৱাৰ সলনি মই এদিন বুজাই দিলোঁ যে ,তাই গাঁৱৰ সেই ঠাইৰ পৰা আহি যে ইয়াত এনেদৰে মাছে ভাতে খাব পাৰিছে সেইয়া কপাল তাইৰ।গতিকে, তাই মনে মনে নিজৰ কামবোৰ কৰি যোৱাটোৱেই শ্ৰেয় হ'ব।বুজাই দিছিলোঁ তাইক তাই অনা বিচনা,চোফা চেটৰ মূল্য যে আমাৰ সেই কাপোৰ,গহণাৰ লগত কিমান সম পৰ্য্যায়ৰ।এনে কাজিয়াৰ কোনোবা এটা দিনত হয়তো মই তেওঁৰ ওপৰত হাতো ওঠাইছিলোঁ।ল'ৰাটোৱে দেখি কান্দি কান্দি চিঞৰিছিল,'মাক নামাৰিবা,মাক নামাৰিবা।' মাক সি কৈছিল,'দেউতাই মাক মাৰিছে আইতা।' মাৰ উত্তৰষাৰি এতিয়াও মোৰ কাণত বাজে,' মাৰৰ গাত দোষ আছে চাগে!'<br /><br />নয়নাই মাজে মাজে মৃত্যু কামনা কৰে।মই কথাষাৰ হাঁহি হাঁহি উৰুৱাই দিওঁ।নয়নাই কয়,'এতিয়া নুবুজিব মোৰ মূল্য।মই মৰিলেহে বুজিব এইখন ঘৰত মই কি?বাবা ডাঙৰ হ'লেই নিজৰ ভৰিত নিজে থিয় দিব পাৰিলেই ভগৱানে মোক মাৰি নিলেই হ'ল আৰু।'মই হাঁহি হাঁহি উৰুৱাই দিছিলোঁ কি যে কোৱা তুমি বুলি।মই পানী এগিলাচো নিজে লৈ নোখোৱা মানুহটোৰ ল'ৰাক নয়নাই নিজৰ কাম নিজে কৰিবলৈ শিকাইছিল।মায়ে নাতিয়েকৰ কষ্ট দেখিয়েই নে নিজে অপমানিত হৈয়েই নাজানোঁ হুলস্থুল লগাইছিল, লগতে ময়ো।'মোৰ ল'ৰা মোৰ নিচিনা হ'ব' বুলি মই তাক কাম কৰাৰ পৰা বিৰত ৰাখিছিলোঁ।নয়নাই একো কোৱা নাছিল।লাহে লাহে তাই একো নোকোৱা হৈছিল।মাথোঁ কৈছিল, মই মৰাৰ পিছত আত্মা হৈ চামহি আপোনাক।'মই কথাষাৰত গুৰুত্ব দিয়া নাছিলোঁ।কিন্তু নয়না যে এইখন ঘৰৰ বোৱাৰী সেই কথা উপলব্ধি কৰাইছিলোঁ।এদিন মোৰ লগৰীয়া এজনে নয়নাক সুধিছিলহি,"আপুনি বিজিত চলিহাৰ পত্নী নহয় জানো?' তেওঁ কৈছিল,"মই উপেন চলিহাৰ ঘৰৰ বোৱাৰী।" কথাষাৰ পিছত আমি হাঁহি হাঁহি উৰুৱাইছিলোঁ যদিও এতিয়া উপলব্ধি কৰোঁ নয়না প্ৰকৃততে কি আছিল মোৰ বাবে।<br /><br />যিবোৰ কথা মই বুজি পোৱা নাছিলোঁ আচলতে বুজি পায়ো চকু মুদা কুলি হৈ ৰৈছিলোঁ সেই কথা কিন্তু মোৰ ল'ৰা অবিদিতে বুজি উঠিছিল।যিবোৰ কাম মই ছোৱালীয়ে কৰে বুলি ধাৰণা পুহি ৰাখিছিলোঁ সেইবোৰ কামত সি মাকক সহায় কৰিছিল।মায়ে কৈছিল,'একেবাৰে মাকৰ পুতেক।' নয়নায়ো মাৰ কথাত কেতিয়াবা উত্তৰ দিছিল,'নহয় মা বাপেক চাই পুতেক।'মোৰ গালত যেন এটা প্ৰচণ্ড চৰ সোধাইছিল কোনোবাই।নয়নাই মাজে মাজে কৈছিল,'মই না ভাল স্বামী হ'ব পাৰিলোঁ, না ভাল দেউতা।কিন্তু এজন পুত্ৰ হ'ব মই পাৰিলোঁ।'অবিদিত লাহে লাহে ডাঙৰ হয়।মা দেউতাও এজন এজনকৈ লাহে লাহে আমাক এৰি গুচি গ'ল।মা যেন মোৰ বাবে এপাত ক্ষেপনাস্ত্ৰ হৈ আছিল।যি পাত অস্ত্ৰই মোক সাহস দি আছিল।কিন্তু মাৰ মৃত্যুৱে মোক এক ভয়ৰ মাজলৈ লৈ গ'ল আৰু সেই ভয় লুকুৱাবলৈ আগতকৈ বেছি মই কৰ্কশ হৈ পৰিলোঁ।নয়নাৰ কিন্তু এইবোৰ একোলৈ ভ্ৰূক্ষেপ নাই।আচলতে নয়নাই গোটেই ঘৰখন ইমান নিয়াৰিকৈ চলাই গৈছিল যে মা দেউতাৰ আৱৰ্তমানেও তেওঁৰ একো অসুবিধা হোৱা নাছিল।হয়তো মোৰ প্ৰতি তেওঁৰ হৃদয়ত থাকি গৈছিল বিদ্ৰোহ, ঘৃণা আৰু চৰম নিৰাসক্তি।অবিদিতে সদায়েই স্কুলৰ পৰা আহি মাকক দিনপঞ্জী গায়।কাষৰ ৰুমটোৰ পৰা মই শুনি থাকোঁ।নয়নাই কেনেকৈ তাৰ হৃদয়ত ইমান গভীৰলৈ সোমাই গ'ল মই তৰকিবই নোৱাৰিলোঁ।অৱশ্যে কোনোদিনে সি মোক অৱমাননাও কৰা নাই।হায়াৰছেকেণ্ডেৰী পাছ কৰি সি ইঞ্জিনীয়াৰিং পঢ়িবলৈ গুৱাহাটীলৈ গৈছিল।নয়না আৰু মই তাক জালুকবাৰীত থ'বলৈ গৈছিলোঁ।উভতি আহিবৰ সময়ত নয়নাই উচুপি উঠিছিল।জীৱনত প্ৰথম বাৰ আমি ইমান দীঘলীয়া যাত্ৰা কৰিছিলোঁ।গুৱাহাটীৰ পৰা লক্ষীমপুৰলৈ এই যাত্ৰাত মাথোঁ আমি দুয়ো আছিলোঁ।বিয়াৰ পিছত নয়নাই অভিযোগ কৰিছিল ক'লৈকো ফুৰাবলৈ নিনিয়াৰ বাবে।বিয়াৰ ঊনৈশ বছৰৰ পিছত এই যাত্ৰাত মোৰ তেওঁক সুধিবলৈ মন গৈছিল,'ভাল লাগিছেনে বুলি?' কিন্তু সেই মূহুৰ্তত সেই প্ৰশ্নটোৱেই যেন ভুল হ'ব মোৰ তেনে অনুভৱ হৈছিল।অপৰাধ বোধ এটাই মোক চুই গৈছিল।ঘৰখনত আমি ৰৈ গৈছিলোঁ দুটা প্ৰাণী।ল'ৰাই দিনটোত এবাৰ ফোন কৰি খবৰ লয়।মাজে সময়ে আমিও লওঁ।তেতিয়াও ঘৰখনত মই ৰজাৰ দৰেই আছিলোঁ।কাৰণ নয়নাক সহায় কৰা মানেই মই মোৰ পুৰুষত্বক লাঘৱ কৰা।মই মোৰ ভাল লগা বস্তুবোৰ আনি দিছিলোঁ আৰু নয়নাই মোক বনাই বনাই খোৱাইছিল।আগৰ দৰেই নয়নাই মোক আগতে ভাত খাবলৈ দি পাকঘৰৰ কাম সামৰি মোৰ খাই শেষ হোৱাৰ পিছতহে নিজে খাইছিল।এদিন মই কৈছিলোঁ,তোমাৰ ভাতকেইটাও আনা একেলগে খাম দুয়ো।তেওঁ কৈছিল ,'ভাতমুঠি অন্ততঃ মনৰ শান্তিৰে খাওঁ।ভাজি ভাল নহ'ল,দালি ভাল নহ'ল এইবোৰ আগতে খাই ল'লে ভাতমুঠি হজম হওঁতে সুবিধা হয়।'সেইদিনাও দুষাৰিমান কৈহে মই ভাত শেষ কৰিছিলোঁ।কাৰণ পত্নীৰ আগত মুখবন্ধ কৰি থকা মানে তেওঁৰ ওচৰত হাৰ মনা।তেওঁ একো আৰু উত্তৰ নিদিলে।পাকঘৰৰ পৰা বাচন বৰ্তনৰ শব্দবোৰ শুনা গ'ল।এনেদৰেই আমাৰ দিনবোৰ পাৰ হ'ল।মাজতে বন্ধই চন্ধই ল'ৰাটো আহি থাকিল।এদিন আহি সি মোক সুধিলে, 'দেউতা মাৰ বাৰ্থডে কেতিয়া?'আচলতে কেতিয়াবা অফিচিয়েল কামত দৰকাৰ হয় যদিও মই কোনোদিন তেওঁৰ বাৰ্থডেৰ কথাটো ভাবিয়েই চোৱা নাই।নাজানোঁ বুলি কৈ মই সেই ঠাই ত্যাগ কৰিলোঁ।সি ক'ৰপৰা কেনেকৈ উলিয়ালে নাজানোঁ এদিন ঘৰলৈ আহি মাকৰ বাবে এটা কেক আনিলে।জীৱনত ময়েই তেতিয়ালৈকে কেক এটা কাটি পোৱা নাছিলোঁ আৰু নয়নাৰ এই ভাগ্য দেখি মই যে ঈৰ্ষান্বিত নহৈছিলোঁ তাত কোনো সন্দেহ নাই।নয়নাই কেক নাকাটে,পুতেকে নেৰে।শেষত ময়ো জোৰ কৰি নকৰিলে বেয়া হয় দেখি তেওঁৰদ্বাৰা কেকটো কটালোঁ।অৱশ্যে ইয়াৰ পিছৰ বাৰত মোৰ বাবেও সি কেক এটা আনিছিল।সেইবাৰ মোৰ ল'ৰালি দিনৰ পৰা চলি অহা লুচি ভাজি পায়সৰ লগতে কেকটোৱেও স্থান পালে।ইঞ্জিনীয়াৰিং কমপ্লিট কৰি সি গুৱাহাটীতেই চাকৰিত জইন কৰিলে।নয়নাই সেইদিনা কৈছিল,'এতিয়া যমে নিলেও মোৰ চিন্তা নাই।বিয়াখন পাতি থৈ যাব পাৰিলেটো আৰু নিশ্চিন্ত।'মই নিশ্চিত আছিলোঁ তেওঁতকৈ মই আগতেই পৰলোক গমন কৰিম কাৰণ আমাৰ থিয়ৰিটোও তেনেকুৱাই প্ৰায়েই পুৰুষৰ মৃত্যুহে আগত হয় পত্নীতকৈ।গতিকে, মই নিশ্চিন্ত আছিলোঁ যে মোৰ মৃত্যু আগতেই হ'ব।<br /><br />চাকৰিত জইন কৰাৰ পিছত নয়না এইবাৰ তাৰ বিয়াৰ চিন্তাত লাগিল।সি ভালপাই থকা ছোৱালীজনীৰ লগত তেওঁ মাজে মাজে কথাও পাতে।আমাৰ ওচৰৰে তাই।এদিন বাবাক মাতি আমি গৈ আঙুঠি পিন্ধাই থৈ আহিলোঁ।প্ৰায় ছমাহ মানৰ পিছতে দুয়োটাৰে বিয়াখন পাতি দিয়া হ'ল।বিয়াৰ এসপ্তাহৰ পিছতেই সি যাবলৈ ওলাল।যাবলৈ ওলাই দুয়োটাই মোক সেৱা কৰিলতহে গম পালোঁ বাবাৰ লগত যে মূৰ্চ্ছনাও যাব।আচলতে মই নিশ্চিত আছিলোঁ যে,মই নিনিয়াৰ দৰে বাবায়ো লগতে মূৰ্চ্ছনাক লৈ নাযাব,মই আচৰিত হৈছিলোঁ বেছিকৈ এইটো জানি পিছৰ সপ্তাহতে সি আহিব বুলি জানিও নয়নাই জোৰ কৰি দুয়োটাকে পঠোৱাৰ কথাটো।তাতোকৈ বেছি আচৰিত হৈছিলোঁ যেতিয়া বিয়াৰ দুদিনৰ পিছতেই নয়নাই বজাৰৰ পৰা দুযোৰ চেলৱাৰ আৰু নাইটি আনি মূৰ্চ্ছনাক দিছিল।অৱশ্যে মূৰ্চ্ছনাক পিন্ধা মই দেখা নাছিলোঁ তাত।বাবাৰ বিয়াৰ ছমাহ মানৰ পিছতেই নয়নাই প্ৰায় এসপ্তাহ নাৰ্চিংহোমৰ বিচনাত জীৱন মৃত্যুৰ সৈতে যুঁজি যুঁজি আমাক এৰি থৈ গ'লগৈ।জীৱনটো তেওঁ বিচৰা ধৰণে নাপালে বাবেই হয়তো মৃত্যুৱে তেওঁক তেওঁ বিচৰা ধৰণৰেই আকোঁৱালি ল'লে।<br /><br />নয়না গ'লগৈ।ওহো,নয়না অকলে নগ'ল,লগতে মোকো লৈ গ'ল।যিজনী মানুহৰ জীৱন্ত অৱস্থাত মই মূল্য বুজি নাপালোঁ, সেইজনী মানুহে মৃত্যুৰ দিন ধৰি আজিলৈকে মোক মৰ্মে মৰ্মে উপলব্ধি কৰাইছে তেওঁ কোন আছিল মোৰ জীৱনত?তেওঁৰ স্থান কি আছিল মোৰ জীৱনত।অথচ তেওঁৰ বিষয়ে একো নজনাকৈয়ে মই পাৰ কৰিলোঁ তেওঁৰ সৈতে সুদীৰ্ঘ পঁচিশটি বছৰ।তেওঁ কোৱা কথাকেইষাৰ যেন আখৰে আখৰে ফলিয়াইছে মোৰ জীৱনত।শ্মশানৰ পৰা ঘূৰি আহি নয়না নথকা ঘৰটোত সোমায়েই মই অনুভৱ কৰিছিলোঁ, সৌৱা নয়নাই মোলৈ চাই যেন অট্টহাস্য কৰিছে।পিণ্ডদানত কি কি লাগিব সুধোতে পুৰিহিতে কৈছিল,'মৃতকে ভালপোৱা বস্তু গোটাব।'মনৰ ভিতৰতে বাৰে বাৰে জুকিয়াইছিলোঁ,কি ভালপাইছিল নয়নাই?মই যে কোনো দিন তেওঁক সোধাই নহ'ল।মাত্ৰ নিজৰ পচণ্ডত বজাৰখন কৰি আনি কোনটো সাজত কি বনাব লাগিব তাৰ অৰ্ডাৰ হে দিছিলোঁ লগতে দাম বঢ়া বস্তু বেছিকৈ খৰচ নকৰিবলৈ সকিয়াই দিছিলোঁ।কিন্তু কোনো দিন মই তেওঁক সোধা নাছিলোঁ, তেওঁৰ প্ৰিয় বস্তুবোৰৰ বিষয়ে।ভিতৰি ভিতৰি এখন লিষ্ট তৈয়াৰ কৰিছিলোঁ, মূৰ্চ্ছনাই নয়নাই কি ভাল পাই বুলি সুধিবলৈ আহিলে উত্তৰ দিবলৈ।পিছদিনা পুৱাই পিণ্ডদানৰ সময়ত মূৰ্চ্ছনাই এপদ এপদকৈ উলিয়াই দিছিল নয়নাৰ প্ৰিয় বস্তুবোৰ।নাৰিকলৰ লাড়ু, ৰচগোল্লা,সন্দেশ।মনতে জুকিয়াই চাইছিলোঁ এইকেইটা বস্তু নয়নাই খাওঁতে কেনেদৰে খাইছিল,পৰম তৃপ্তিৰে?মূৰ্চ্ছনাও সেইকেইদিন ব্যস্ত হৈ পৰিছিল।মনে মনে ভাবিছোঁ নয়না নাইকিয়া হোৱা বাবে মূৰ্চ্ছনাই ভাল পাইছেনেকি বাৰু?এঘাৰ দিন কেনেকৈ পাৰ হৈছিল নাজানোঁ।আদ্যশ্ৰাদ্ধৰ বাবে নয়নাৰ এখন ফটো বন্ধাই অনা হৈছিল।নয়না আৰু মই একেলগে উঠা ফটো নাই বুলিলেও মিছা কোৱা নহয়।বাবাৰ বিয়াতে আমি একপি একেলগে উঠিছিলোঁ।বাবাৰ কেমেৰাত থকা তাৰ বিয়াৰ একপি ফটোকে সি বন্ধাই আনিছিল।মূৰ্চ্ছনাই বকুল ফুলৰ মালা এঢাৰি ফটোখনত আঁৰি চাকিগছি জ্বলাই সেৱা এটি কৰিছিল।বাবাই চিঞৰি চিঞৰি মূৰ্চ্ছনাক কৈছিল,'মায়ে ভালপোৱা বৰালি মাছৰ টেঙা জোল,মাটি দাইল,লুচি আৰু বুটৰ দালিখন বনাই হ'লে মোক খবৰ দিবা।হেল্প লাগিলে মই কৈ থৈ আহিছোঁ কোনোবা এগৰাকীক কৈ দিলেই হ'ল।'বাবাৰ মুখত নয়নাই ভালপোৱা বস্তু দুবিধ মানৰ নাম আকৌ শুনি আচৰিত হ'লো।মাটি দাইল আমাৰ ঘৰত কোনেও ভাল নাপায়।বৰালি মাছ খালে বেমাৰে উকাই বুলিয়েই দেউতাই নিকিনে গতিকে খুব কমেইহে খোৱা হয়।তেতিয়াহ'লে নয়নাই এই পঁচিশটা বছৰে নিজৰ প্ৰিয় খাদ্য খায়েই নাপালে নেকি?হাজাৰ প্ৰশ্নই মোক জুমুৰি দি ধৰিছিল।<br /><br />শ্ৰাদ্ধ বিধি শেষ হৈছিল।দুদিনমান পিছত বাবা কামলৈ ওলাইছিল।মূৰ্চ্ছনাক যাবলৈ কোৱা স্বত্বেও তাই এমাহ মান থকাৰ পিছতহে গৈছিল।মোৰ চাকৰি যিহেতু আৰু কেইবছৰমান আছিল সেয়ে মই ব্যস্ত হ'লো অফিচৰ কামত।কিন্তু মূৰ্চ্ছনা যোৱাৰ পিছতহে লেঠাটো লাগিল।ঘৰখনৰ কামৰ 'ক'টোও নজনা মই ভাতমুঠি ৰান্ধিবলৈ নোযোৱাও আজি বহু বছৰেই হ'ল।উপায় নাপাই সহায় কৰিবলৈ গাঁৱৰে ল'ৰা এটা লগত ৰাখি ল'লোঁ।তথাপিও নয়নাৰ নিচিনা পৰিপাটিকৈ ঘৰখন ৰাখিব নোৱাৰা হ'লোঁ।মাজতে পূজাৰ দুদিনমান বন্ধ থকাত বাবাই গুৱাহাটীলৈকে মোক লৈ গ'ল।সেই দিনকেইটাই মোক শিকাই গৈছিল নয়নাই বাবাক ল'ৰা হিচাপে গঢ় দিয়া নাই, মানুহ গঢ়ি থৈ গ'ল তেওঁ।যি কামে কাপুৰুষ কৰি তুলিব বুলি মই নকৰিছিলোঁ সেই কাম বাবাই সৎপুৰুষৰ দৰে কৰে।নয়না আৰু মোৰ,মা আৰু দেউতাৰ মাজত যি সম্পৰ্কৰ অভাৱ ৰৈছিল বাবা আৰু মূৰ্চ্ছনাৰ মাজত সেই আত্মাৰ সম্পৰ্ক হৈছিল।দুয়োটাই সমানে হাঁহিছিল, সমানে খিলখিলাইছিল,সমানে কামৰ ভাগ বতোৱাৰা কৰিছিল।বিশেষকৈ, দুয়োৱে দুয়োক বুজিছিল।দুয়োৰে মাজত বৈ গৈছিল প্ৰেমৰ অমিয়া ধাৰা।যাৰ অভাৱ নয়না আৰু মোৰ সম্পৰ্কত হৈছিল।দুদিনমান থাকিয়েই গুচি আহিছিলোঁ।ঘৰটোত সোমায়েই অনুভৱ কৰিছিলোঁ নয়নাই যেন মোলৈ চাই তাচ্ছিল্য কৰিছে।তেওঁৰ গালত অঁকা মোৰ সেই পাঁচটা আঙুলিৰ চিন যেন তেওঁ স্পৰ্শ নকৰাকৈয়ে মোৰ গালত বহুৱাইছিল।<br /><br />কাইলৈ নয়নাৰ বছৰেকীয়া।বাবাহঁত অহা আজি চাৰিদিন মানেই হ'ল।এইবাৰ নয়নাৰ প্ৰিয় বস্তুবোৰ মই গোটাইছোঁ।হয়তো তেওঁ চাই চাই মোক হাঁহিছে।তেওঁৰ অনুপস্থিতিত মই কেনেদৰে আছোঁ।কেনেকৈ বুজাও তেওঁক জীৱন্ত কালত মই তেওঁৰ বিষয়ে ইমান গুণাগথা কৰা নাছিলোঁ চাগে যিমানখিনি মই তেওঁৰ মৃত্যুৰ পিছত কৰিছোঁ।আজিকালি ময়ো মৃত্যু কামনা কৰোঁ।যাব বিচাৰোঁ তেওঁৰ ওচৰলৈ, ক'ব বিচাৰোঁ বহু কথা,যি কথা নহ'ল কোৱা।<br /><br />সমাপ্ত।<br /><br />✍️✍️মনস্বী শৰ্মা। <br /></p>Manaswee Sarmahhttp://www.blogger.com/profile/13830090013043467243noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5736240352789574647.post-7134362537518145522021-06-01T03:54:00.000-07:002021-06-01T03:54:25.222-07:00গজৰাজ<p><br /></p><p> </p><p><br /></p><p>চাকিগছি পদূলিমুখত জ্বলাই ওৰণিখন দীঘলকৈ টানি ৰূপালীয়ে কলংখনৰ ফালে চাই সেৱা এটি কৰি ঘৰৰ ফালে খোজ ল'লে।হাতত থকা ধূনাদানিটোৰ সুবাস চৌদিশে বিয়পি পৰিল।তুলসী ভেঁটিৰ সন্মুখত অলপ সময় ৰৈ ধূনাদানিটো ঘূৰাই সেৱা এটি কৰি গোঁসাই ঘৰ পালেহি।কঠখন পাৰি দুয়োহাত জোৰ কৰি সদায় গোৱাৰ দৰেই প্ৰাৰ্থনা ভাগ গালে<br /><br />'মুক্তিত নিস্পৃহ যিটো সেহি ভকতক নমো<br /> ৰসময়ী মাগোহো ভকতি।<br /> সমস্ত মস্তক মণি নিজ ভকতৰ বৈশ্য <br /> ভজো হেন দেৱ যদুপতি।'<br /><br /> সেৱা এটি কৰি তাই কঠখন গজালটোত ওলোমাই ওৰণিখন নমাই গোঁসাই ঘৰৰ পৰা ওলাই আহিল।টেবুলতে থোৱা বিচনীখনকে লৈ তাই আগফাললৈ ওলাই গ'ল।ফৰিংফুটা জোনৰ পোহৰত আগফালখন তিৰবিৰাই আছে।তগৰ ফুলৰ আমোলমোল সুবাসটি তাইৰ নাকত লাগিলহি।উজাই ল'লে তাই সুবাসকণ।এই সুবাসকণ ল'বলৈকে যে তাইক চিঞৰি চিঞৰি মাতিছিল অজিতে।পিছফালে কাম কৰি থকা ৰূপালী নহালৈকে সি চিঞৰিয়েই থাকিছিল।তাৰ সেই চিঞৰ শুনিলেই তাই গম পাই সি মতাৰ অৰ্থ।তাইলৈ এটা মুঢ়া যতনাই থয় সি।দুয়োটাই বহি তগৰৰ সুবাস লয় মানে ফিৰফিৰিয়া মলয়া বতাহ এজাকে দুয়োৰে দেহ মন চুমি যায়।কেতিয়াবা বাহিৰলৈকে তাই চাহ মালপোৱা বনাই আনে।অৱশ্যে চি চিফ্ট থাকিলে সিহঁতৰ এই সময়কণ বৰ ব্যস্ততাৰে যায়।আবেলিৰ পৰাই ভাতৰ যোগাৰত লাগে তাই।ডিউটি দেৰিকৈ আৰম্ভ হয় যদিও গাঁৱৰ লগৰকেইজন সোনকালেই যায়।দেৰিলৈকে থাকিলে বিপদ আছে সিহঁতৰ।যিমানেই নিশা গভীৰ হয় সিমানেই সিহঁতৰ জীৱনৰ ভয় থাকে।সেয়েহে গোটেইকেইজন একেলগে সোনকালেই যোৱাৰ চিন্তা কৰে।ৰূপালীয়েও প্ৰথম প্ৰথম অজিতৰ লগতেই ভাত খাই আজৰি হৈ গৰুকেইটা গোঁহালিত বান্ধি সি যোৱাৰ পিছত বিচনাতে পৰি থাকে।চাইকেল মাৰি মাৰি যাওঁতে যাওঁতে মৰাপাট কল পাবলৈ সিহঁতৰ এঘন্টা মান লাগিছিল।ৰূপালীয়ে বেৰত ওলোমাই থোৱা ঘড়ীৰ কাঁটাকেইডাল চাই চাই সময়ৰ হিচাপ ৰাখে।মাজে মাজে ভুলুৱে ভোকে।ভুলু তাইৰ ৰখীয়া।অজিত যোৱাৰ পিছত আগফালৰ বাৰাণ্ডাত বহি সি তাইক পহৰা দিয়ে।মাজে মাজে গঞা ৰাইজে চিঞৰ বাখৰ লগাই।ৰূপালী সতৰ্ক হৈ উঠে।অজিত থাকিলে তাই ইমান চিন্তা নকৰে কিন্তু অজিতৰ চি চিফ্ট থকাৰ দিনা তাইৰ টোপনি নাযায়।কিবা এটা ভয় ভয় ভাবে তাইৰ বুকুখন ডোলা দি থাকে।বি চিফ্ট পৰিলেও তাইৰ বুকুখন দুৰু দুৰু কঁপি থাকে।অজিত ঘৰ পাইহি মানে এঘাৰটা মান বাজে।এ চিফ্ট থাকিলেই তাই ভাল পাই।পুৱাই উঠি গৰম গৰম ভাত এমুঠি খোৱাই পঠিয়াব পাৰিলে আবেলিলৈকে তাই নিশ্চিন্ত।তিনি মান বজাত ঘৰ সোমোৱা অজিত আৰু ৰূপালী সন্ধিয়া অকণমান ওলাই যায় স্কুল ঘৰৰ ওচৰলৈকে।গৰম দিনত গাটো শাত পৰি আহে।কেতিয়াবা তাই অজিতক কয় ,মিলৰ চাকৰিটো এৰি অন্য কিবা কাম কৰিব নোৱাৰিনে?অজিতে 'একো নহয় হে,তই এনেই চিন্তা কৰ' বুলি কৈ কথাৰ আঁত সলাই।জানে তাই মেট্ৰিক পাছ কৰিব নোৱাৰা অজিতেনো বেলেগ ক'ত কি কৰিব পাৰিব।আগতে সি গেলামালৰ দোকান এখনত আছিল তাতো মালিকৰ টান কথা শুনিব নোৱাৰি ওলাই আহিল।এতিয়া মিলটোৱেই সিহঁতৰ দৰে শ শ দৰিদ্ৰ পৰিয়ালৰ সপোন,দুবেলা দুসাজ খাই পেট প্ৰৱৰ্তোৱাৰ স্থল।সিহঁতৰ বিয়াৰ ছমাহ মানৰ পিছতেই শাহুৱেকে সিহঁতক এৰি থৈ গ'লগৈ।তিনি কোঠালিৰ মাটিৰ ঘৰটোত ৰৈ গৈছিল দুটা প্ৰাণী সুখ দুখৰ লগৰী হৈ।সৰু সৰু সুখবোৰে সিহঁতৰ মৰমবোৰ বঢ়াই গ'ল।দেওবৰীয়া বজাৰৰ পৰা অনা মাছকেইটা লৈ যেতিয়া ৰূপালীয়ে বাচিবলৈ ধৰে অজিতে কাষতে বহি বিচি বিচি বজাৰত কাক পালে পাচলি কোনটোৰ কিমান দাম আদি কথাৰ মহলা মাৰে।কেতিয়াবা তাইলৈ বুলি মুখত ঘহা ক্ৰীম, পাউদাৰ, কেতিয়াবা চাদৰ এখন লৈ আনে।ৰূপালীয়ে গালি পাৰে পইচাকেইটা পাইহে শেষ কৰিবৰ হয়েই।তাই গালি দিলে অজিতে মিচিকিয়াই হাঁহি থাকে।দুপইচামান সি নসচা নহয়,ডাকঘৰত তাইৰ নামত দুপইচামান জমা হৈছে।ঘৰখনৰ কিছু জঞ্জাল গোহালিৰ গাইজনীয়েও মাৰে।পাৰকেইটায়েও মাজে সময়ে সকাহ দিয়ে।ঠাইখনত বান্দৰৰ উপদ্ৰৱ নথকা হ'লে দুবিধমান শাক পাচলিও কৰিব পৰা গ'ল হয়।কিন্তু সিহঁতৰ উপদ্ৰৱত বাৰীৰ পাচলিটো বাদেই ঘৰৰ ডলা পাচিত থকা পাচলিকেইটায়ো তিষ্ঠিব নোৱাৰে।<br /><br />অজিত আৰু ৰূপালীৰ জীৱনলৈ দুবছৰ মানৰ ভিতৰত এটি ল'ৰা সন্তান আহিছিল।ছোৱালীৰ আশা কৰা অজিতৰ মনটো ৰূপালীয়ে ৰাখিব নোৱাৰিলে।তথাপিও চুবুৰীয়াৰ সকলোকে অজিতে নিজে গৈ গৈ মাছ বিলাই থৈ আহিল।ৰূপালীৰ মাক আৰু ভনীয়েকেও তাইক দুদিনমানলৈ সঙ্গ দিলেহি। মাহেকীয়া খেদি দুয়োজনী ঘৰাঘৰি গ'লগৈ।ৰূপালীয়ে আকৌ কামত ধৰিলে।অজিতে কামলৈ যোৱা নিশা তাই গোটেই ৰাতিটো লেমটো জ্বলাই ৰাখিছিল।আগফালে ভুলুৱে সি থকাৰ জাননী মাজে মাজে দি থাকিছিল।তথাপিও মাজে মাজে পিছফালৰ বাৰীত কলগছ ভঙাৰ শব্দ,বাঁহ ভঙাৰ শব্দ শুনিবলৈ পোৱা গৈছিল।ৰূপালীয়ে কণমানিটো কোলাত তুলি লৈছিল আৰু সষ্টম কৰি ৰাখিছিল তাইৰ পঞ্চ ইন্দ্ৰীয়।খুচনিতে চুৰি কটাৰী এখন ,নহৰু, সৰিয়হ ৰাখিছিল।ইঘৰে সিঘৰে চিঞৰিবলৈও ভয়।গঞা ৰাইজৰ বিভিন্ন বাদ্যৰ শব্দত পিছফালৰ বাৰীৰ শব্দবোৰ কমিছিল আৰু পুৱতি নিশালৈ তাইৰ টোপনি আহিছিল।এনে কত বিনিদ্ৰ ৰজনী তাই পাৰ কৰিছে।কত ৰাতি উচুপি উঠিছে তাৰ লেখ কোনে লয়,কোনে পায়।তথাপিও জীৱন চলি যায় নিৰ্দিষ্ট পথেৰে ,নিৰ্দিষ্ট গতিৰে।<br /><br /> কণমানিটোক মৰমতে তাই মাতিছিল দেহামানু বুলি।লাহে লাহে সি ডাঙৰ হৈছিল,খোজকাঢ়িবলৈ শিকিছিল।ৰাতি মাকে পাকঘৰত যেতিয়া ভাত ৰান্ধে দেউতাকৰ সৈতে পিছফালে বহি সি সাধু শুনিছিল।সাধু শুনি সি বৰ ভাল পাইছিল।সিহঁতৰ অল্প জ্ঞানেৰে ৰাজকোঁৱৰৰ দেশৰ সাধু,কৃষ্ণৰ কাহিনী,ৰামায়ণ,মহাভাৰতৰ কাহিনী দেহামানুক শুনাইছিল।বৰ ভাল পাইছিল সি,ৰাজকোঁৱৰৰ দেশত উটি ভাহি ফুৰিছিল সি।কলঙৰ পাৰৰ জীয়া কাহিনীবোৰ মাক দেউতাকৰ মুখত সি শুনিছিল।সাধু নুশুনিলে তাৰ টোপনিয়েই নগৈছিল।ৰূপালীয়ে পিছলৈ জনাই নজনাই বাৰে বিংকৰি কথাৰে সাধু কৈছিল।কাৰণ তাইৰ ওচৰত থকা সাধুকথাৰ তলি উদং হৈছিল।<br /> <br /> দেউতাকে দেহামানুক এদিন নতুন সাধু কৈছিল।অবাক হৈ শুনি গৈছিল সি।তাৰ দেউতাক কম সাহসী নহয় তেন্তে, গণেশ বাবাৰ সন্মুখেদি পাৰ হৈ অহাটো কম ডাঙৰ কথানে।তাকো এজনা,দুজনা নহয় কেতিয়াবা তেওঁলোকে দহ,বাৰজনা গণেশ বাবাৰ সন্মুখীন হ'বলগা হয়।দহ,বাৰজনা গণেশ বাবাক সন্মুখত দেখিলেটো সি ভয়তে পেপুৱা লাগিব।দেউতাকৰ মুখত শুনা সঁচা কাহিনীবোৰ শুনি সি কল্পনা কৰে,কেতিয়াবা যদি সিহঁতৰ গাঁৱৰ ধনবৰ বৰটাকৰ দৰে দেউতাককো গণেশ বাবাই লৈ যায় কি কৰিব সি।ভাবিয়েই তাৰ সৰ্ব শৰীৰ কঁপিবলৈ ধৰে।দেউতাকৰ অজানিতে দুচকু তিতি যায় তাৰ।কি যে চিন্তা কৰে সি,নিজৰ ওপৰতে কণমানিটোৰ খং উঠি গ'ল।দেউতাকক কৈ উঠিল সি<br /><br />*আজিৰ পৰা মোক গণেশ বাবাৰ কাহিনী নক'বা দেউতা।মই নুশুনো।<br /><br />সি মাকহঁতৰ মুখত শুনিছে,পাহাৰত যেতিয়া গণেশ বাবাই খাবলৈ একো নাপায় তেতিয়াই তেওঁলোক ওলাই আহে মানুহৰ মাজলৈ।পেটৰ ভোকত তেওঁলোকো উগ্ৰ হৈ পৰে।সিহঁতৰ ঘৰৰ সন্মুখতে কলংখন,আগতে বোলে কলং পাৰ হৈ গণেশ বাবা নাহিছিল,কিন্তু আজিকালি আহে।মন যায় কেতিয়াবা তাৰ পিছফালৰ বাৰীত শব্দ কৰিলে তেওঁনো কি কৰে চাবলৈ।কিন্তু মাকে যাবলৈ নিদিয়ে।কুচি মুচি শুই পৰে সি আকৌ মাকৰ বুকুৰ ভিতৰত।সি মাকৰ মুখত শুনিছে,পথাৰত যেতিয়া সোণালী গুটি ধানবোৰ লহপহকৈ বাঢ়ি আহে জাকে জাকে তেওঁলোক আহি ভোক নিবাৰণ কৰে।পিছদিনা কৃষকসকলৰ হৃদয়ে কান্দে।অৱশিষ্টখিনি ঘৰলৈ অনাৰ দিহা কৰে।তাৰ পিছতো পথাৰত ধান নাপায় তেওঁলোক ঘৰে ঘৰে চোতালে চোতালে বিচৰণ কৰে।কেতিয়াবা ভঁৰালঘৰ ভাঙি শুৰ সুমুৱাই ধান খায়,কেতিয়াবা খঙতে মানুহৰ ঘৰ দুৱাৰ ভাঙি পেলাই, লগতে মানুহো।মাকে কয় , তেওঁলোক হেনো অন্তয্যামী।সেয়ে গণেশ বাবাক তাৰ সুধিবলৈ মন যায়,সকলো জানিও মানুহক তেওঁ কিয় মাৰি থৈ যায়।ধান খায়,ঘৰ ভাঙে সি বাৰু বুজি পায়।তাৰ যিদৰে ভোক লাগে,তেওঁলোকৰো লাগে কিন্তু মানুহকনো কিয় মাৰিব লাগে।সি দেখিছে ধনবৰ বৰটাক নাইকিয়া হোৱাৰ পিছত বৰমা আৰু মাইনা বাজনীয়ে নিমখ,তেলে ভাত খাব লগা হৈছে।মাজে মাজে দেউতাকে দেওবৰীয়া বজাৰৰ পৰা অনা শাক পাচলিৰ টোপালা এটা লৈ সি মাকৰ লগত তেওঁলোকৰ ঘৰলৈ যায়।বৰমাজনীয়ে চাদৰৰ আঁচলেৰে চকুপানী টোকে।<br /><br />ৰাতি যিমানেই গভীৰ হয় ভয়-শংকাবোৰ বাঢ়ি আহে।লাহে লাহে সিহঁতৰ সেইয়া অভ্যাসত পৰিণত হৈছিল।অজিতৰ পইচাকেইটামান বাঢ়িছে।ঘৰখনলৈ এটা দুটা সম্পত্তিও গোট খালে।জুইত ভাত ৰন্ধা ৰূপালীয়ে গেছত লাইটাৰ মাৰিয়েই ভাত,চাহ ৰান্ধিব পৰা হ'ল।আগফালে,পিচফালে লাইট জ্বলাই থোৱা হ'ল।এখন পাংখাও কিনা হ'ল।এ চিফ্ট থকাৰ দিনা জোনাক ৰাতি আগফালে ঢাৰি পাৰি সিহঁতে ৰেডিঅ'ত সন্ধিয়াৰ বাতৰি শুনিছিল,গান শুনিছিল।দেওবাৰে দেওবাৰে আইদেউৰ বুলনি,শেক্সপীয়েৰৰ 'হেমলেট' নাটক শুনিছিল।ৰাতি গৰমত টোপনি নগ'লে অজিতে বিচনীৰে বিচি বিচি দুয়োটাকে শুৱাইছিল।জানে সি ৰূপালীয়ে সি থকাকেইদিনহে নিশ্চিন্তমনে শুই পৰিছিল।বুজা পৰা,মৰম নে কি আছিল ইয়াৰ নাম ৰূপালীয়ে নাজানে, কিন্তু তাই সুখী আছিল জীৱনটোক লৈ,তাই পোৱাখিনিক লৈ।তথাপিও নিশা হ'লেই ভয়টো উজাই আহে তাইৰ।<br /><br />চি চিফ্টলৈ চাইকেল লৈ যোৱা অজিত এদিন উভতি আহিছিল মানুহৰ কান্ধত শুই।দেহামানুৰ সাহসী দেউতাকজন সেইদিনা দুৰ্বল হৈ পৰিছিল গণেশ বাবাৰ সন্মুখত।তেওঁলোকৰ দলপতি গজৰাজৰ সন্মুখত তিষ্ঠিব নোৱাৰিলে অজিতে।চাইকেলখন টুকুৰা টুকুৰ হৈ পৰিছিল।সেইদিনা গাঁৱখনলৈ দুটা মৃতদেহ আহিছিল।ৰূপালীয়ে চিঞৰিছিল মাথোঁ চিঞৰিছিল।দেহামানুৱে কেলেণ্ডাৰখনত অংকিত গণেশ বাবাৰ ফটোখন চাই চাই কিবাকিবি বিৰবিৰাই আছিল।গণেশ বাবাৰ প্ৰতি থকা শ্ৰদ্ধা,মৰমবোৰে যেন নিমিষতে বিদ্ৰোহৰ ৰূপ লৈছিল।দুখবোৰ বুকুতে বান্ধি সময়ৰ সোঁতত মানুহ আগবাঢ়ে,আগবাঢ়িব লাগে।ৰূপালী আৰু দেহামানুৱেও বুকুত একুৰা জীয়া জুই লৈ জীয়াই আছে।সিহঁতৰ সঙ্গী হৈ আছে গোঁহালিৰ গৰুকেইটা,হাঁহ-পাৰকেইটা আৰু ভুলু।ভুলুৱে তেতিয়াও সিহঁতৰ চকীদাৰী কৰিছিল আগফালে থাকি ,আজিও কৰে আগফালৰ বাৰাণ্ডাতে থাকি।<br /><br />সেইদিনা সন্ধিয়াতে গাঁৱত হুলস্থুল লাগিছিল।সকলোৰে চোতালে চোতালে ধানৰ ডাঙৰি।সন্ধিয়াতে ভাত মুঠি খুৱাই দেহামানুক ৰূপালীয়ে শুৱাবৰ চেষ্টা কৰে।ল'ৰাটোৰ চিলমিলকৈ টোপনি আহিছিলহে ছাগে,ৰূপালী তেতিয়াও উজাগৰে।আগফালৰ চোতালত ধানৰ ডাঙৰি।ভুলুৰ ভুকভুকনি ক্ৰমান্বয়ে বাঢ়ি গৈছে।হঠাতে ঘটি গৈছিল ঘটনাটো।সিহঁতৰ শোৱা কোঠাৰ বেৰখন ভাঙি সন্মুখত দুজন দঁতাল।থৰথৰকৈ কঁপিছিল ৰূপালী, ল'ৰাটোক বিচনাখনৰ পৰা চোঁচৰাই আঠু কাঢ়ি হাতযোৰ কৰি ৰৈছিল তাই।মুখেৰে একো ওলোৱা নাছিল তাইৰ,মাথোঁ মৰো জীও কৰি তাই ৰৈ আছিল তেনেকৈ।কোনোবাই কোৱা তাইৰ মনত পৰিছিল তেওঁৰ একো অপকাৰ নকৰিলে তেওঁও কাৰো অপকাৰ নকৰে।অজিতক হেৰুৱাই কথাষাৰ তাইৰ বিশ্বাস নহয় যদিও সেই মূহুৰ্তত তাই মাথোঁ দেহামানুৰ কথাহে চিন্তা কৰিছিল।উভতি গৈছিল দুয়োজনা ,মাথোঁ চোতালৰ ধানবোৰ সিঁচৰতি কৰি থৈ গৈছিল,অলপ খাইছিল, অলপ দলিয়াইছিল।দুয়োজনা যোৱাৰ পিছতহে যেন তাই উশাহটো লৈছিল।দেহামানুৱে তাইৰ বুকুত সোমাই কান্দিছিল মাথোঁ।ৰূপালীয়ে কন্দা নাছিল।অজিত যোৱাৰ পিছত চকুপানী তাইৰ খুব কমহে ওলাইছিল।গঞা ৰাইজে কৈছিল,<br />*ভগৱানৰ কৃপাত ভাল বাচিলি দুয়োটা।নহ'লে গজৰাজৰ সন্মুখত পৰা মানুহ কেতিয়াও বাচি নাযায়।<br /><br />ৰূপালীয়ে ভাবে,অজিতৰ হত্যাকাৰীৰ ওচৰত তেন্তে তাই জীৱন ভীক্ষা কৰিছিল।কি প্ৰয়োজন আছিল।নিজৰ ওপৰতে খং উঠিল তাইৰ।পিছ মূহুৰ্ততে দেহামানুৰ মুখখন মনলৈ আহিল তাইৰ।তাৰ বাবেই আছিল নেকি সেই ভীক্ষা।<br /><br />ঘৰটো মেৰামতি কৰি ল'লে তাই।এইবাৰ চৰকাৰী সাহাৰ্য লাভ কৰি ইটাৰে এটা কোঠা সজাই ল'লে সিহঁতে ।দেহামানু পঢ়াত ভাল।বিদ্যালয়ৰ শিক্ষক শিক্ষয়িত্ৰীৱে মৰমো কৰে তাক।এইবাৰ সি মেট্ৰিক দিব।আজি দেউতাকৰ শ্ৰাদ্ধ হৈ গ'ল।শ্ৰাদ্ধলৈ অহা ভকত দুই এজনৰ মুখত তাই শুনা পালে,গজৰাজ মৰিল।বাৰ্দ্ধক্যজনীত কাৰণত পুৱাই তেওঁৰ মৃত্যু হ'ল।দুখৰ দিনটোতো ৰূপালীয়ে সুখ অনুভৱ কৰিলে।ভকতসকলক বিদায় দি তাই টি. ভি.টো লগালে।বাতৰি পাঠ কৰোঁতাজনে বাৰে বাৰে কৈ গৈছে 'গজৰাজৰ মৃত্যুত সমগ্ৰ অঞ্চলটোত গভীৰ শোকৰ ছাঁ পৰিছে।' ৰূপালীয়ে বুজি পোৱা নাই গজৰাজৰ মৃত্যুত তাই দুখ কৰিব নে আনন্দ কৰিব।স্বামী হত্যাকাৰীৰ মৃত্যুত তাই সুখী হ'ব নে সেই নিশা মাতৃ পুত্ৰক জীৱন দান দিয়া গজৰাজৰ মৃত্যুত দুখ কৰিব।জোনৰ পোহৰত তাই আজি অলপ বহিব।জোনাকে ধুই নিয়ক তাইৰ মনৰ খু দুৱনিবোৰ,জোনাকৰ পোহৰত আকৌ এবাৰ তাই জী উঠিব।গজৰাজৰ মৃত্যুত অঞ্চলটোৰ ঘৰে ঘৰে জ্বলোৱা পদূলিমুখৰ চাকিকেইগছি তেতিয়াও জ্বলি আছে তাইৰ বুকুত অতদিনে জ্বলি থকা জুইকুৰাৰ দৰে।<br /><br />সমাপ্ত।</p><p>মনস্বী শৰ্মা। <br /></p>Manaswee Sarmahhttp://www.blogger.com/profile/13830090013043467243noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5736240352789574647.post-36179239919546892012021-04-03T04:23:00.002-07:002021-04-03T04:23:30.415-07:00প্ৰেমৰ এক স্বাক্ষৰিত পৃষ্ঠা<p>#প্ৰেমৰ_এক_স্বাক্ষৰিত_পৃষ্ঠা<br /><br /> *ভালদৰে যাবা,বেছি শুই নাযাবা।ৰাতিৰ কথা।<br /><br />*হ'ব দিয়া।অ'কে মিচিক বাই বাই,পাপাক বেছি দিগদাৰ নিদিবা।মই সোণকালেই উভতি আহিম।<br /><br />*হ'ব মা,তুমি ভালকৈ পঢ়িবা,বাই।<br /><br /> থুকাথুকি মাতেৰে আঠ বছৰীয়া ল'ৰাটোক চুমা এটি খাই পিছলৈ ঘূৰি নোচোৱাকৈ তাই নৈশ বাছখনৰ নিজৰ ছিটত বহিলগৈ।উদাস উদাস মনেৰে স্বাতীয়ে চকু দুটি জপাই দিলে।এনেদৰে মিচিকক এৰি তাই কেতিয়াও দূৰলৈ যোৱা নাই।দিনটো কামত বাহিৰত থাকিলেও কেতিয়াও তাৰ অবিহনে নিশা পাৰ কৰি পোৱা নাই।হিয়াখন মুচৰ খাই যায়, তাক এৰি ক'ৰবালৈ যোৱাৰ কথা চিন্তা কৰিবলৈ।পিছে এইবাৰ উপায় নাই,ৰিচাৰ্চৰ কামবোৰ বহু পিছপৰি আছে।গাইডেও মাতি আছে।সেয়ে,দুদিনমানৰ বাবে ল'ৰাটোক এৰি আহিবলৈ তাই বাধ্য হৈছে।স্বামী অৰুণাভেও ল'ৰাটোৰ দায়িত্ব মূৰ পাতি লৈ স্বাতীক বহু সাহস দিছে।সকলোৱে কয়,অৰুণাভৰ নিচিনা স্বামী ভাগ্যৰ বলতহে পাই।ইমান কেয়াৰ লয় তাইৰ।কোনেনো আজিকালি ল'ৰা-ছোৱালীৰ দায়িত্ব লৈ ঘৈণীয়েকক পঢ়িবলৈ, কাম কৰিবলৈ পঠিয়াই।মনে মনে তাই কথাষাৰ নভবা নহয়।তথাপিও অৰুণাভৰ উচ্চ চিন্তাধাৰাৰ মাজত তাই নিজকে নিঃস্ব জ্ঞান কৰে।ডঃ অৰুণাভ কাশ্যপৰ লগত যেন স্বাতী বৰুৱাটো অৰুণাভৰ বাবে কিছু নিমিলা অংক।এই অংকটো তেতিয়াহে মিলিব যেতিয়া ডঃ স্বাতী বৰুৱা লিখিব পৰা যাব।সকলোৱে বিচাৰে নিজৰ শিক্ষাৰ মানপত্ৰবোৰ বঢ়াবলৈ, কিন্তু অৰুণাভৰ এইয়া এক আনন্দ,যোগ্যতাৰ আনন্দ,পৰিচয়ৰ আনন্দ।সেয়ে কিছু ক্ষেত্ৰত স্বাতীৰ এনে মানসিকতা ভাল নালাগে।ইয়াৰ বাহিৰে বেয়া পাব পৰাকৈ অৰুণাভৰ আন একো বেয়া লক্ষণ নাই।কৰ্ম ক্ষেত্ৰত আগুৱাই যোৱা আৰু বৰ্তমান পৰিয়ালটো লৈয়ে তেওঁৰ জীৱন।<br /><br /> গাড়ীখনে ইতিমধ্যে যাত্ৰা আৰম্ভ কৰিছেই।স্বাতীৰ কাষৰ ছিটত বৰ্তমানলৈকে কোনো নাই।নৈশ যাত্ৰা তাই বহু দিনৰ মূৰত অকলে কৰিছে।বিশ্ববিদ্যালয় পঢ়ি থাকোঁতেই তাই এইদৰে নৈশ যাত্ৰা কৰিছিল লগৰ মনালিছাহঁতৰ লগত।কাষৰ ছিটত কোনোবা মহিলা এগৰাকী বহিলেই তাই ৰক্ষা পাব বুলি অদৃষ্টক চিন্তিলে।কিছু দূৰ অহাৰ পিছত ডিব্ৰুগড়ত গাড়ীখন ৰখিল।কেইবাজনো যাত্ৰী ইয়াতো উঠিছে।চিনাকি চিনাকি লগা মুখ এখনে তাইৰ কাষৰ ছিটটোতে বহিলহি।যাত্ৰীজনে তাইলৈ চোৱা নাই।তায়ো ভালদৰে চাব পৰা নাই, কিজানি মনে ভবা জন নহয়েই।<br /><br />*আৰে,স্বাতী তই ?ইয়াত কেনেকৈ?<br />*তই যেনেকৈ।<br /><br /> মহিলা যাত্ৰী নহয় যদিও স্বাতীয়ে ৰূপমক পাই ভাল পালে।কিমান দিন যে হ'ল লগ নোপোৱা মানুহবোৰক।প্ৰায় বাৰ বছৰ।কিন্তু সৌ সিদিনাৰ কথাৰ দৰে জালুকবাৰীৰ প্ৰতিটো কথাই তাইক জোকাৰি যায়,প্ৰতিটো কথাই কন্দোৱাই,প্ৰতিটো কথাই হঁহোৱাই।আজিকালি সম্পৰ্কবোৰ সামাজিক মাধ্যমৰেই আগুৱাই যায়।কোনে,ক'ত কি কৰি আছে,কোন ক'ত গৈছে এইয়া ফটোৱে,আপডেটে কৈ যায়।দুয়োৱে দুয়োৰে খবৰ ল'লে।আচলতে, ৰূপমৰ লগত স্বাতীৰ বন্ধুত্ব বিশ্ববিদ্যালয়ৰ সময়ৰে।জালুকবাৰীৰ মানুহ বুলি ক'লেই চোন এক অন্য ধৰণৰ আপোনত্ব থাকি যায়।হৃদয়ৰে হৃদয়ৰ।<br /><br />*আৰু ক সংসাৰৰ কথা।ব্যস্ততাবোৰৰ পৰা আজিকালি খবৰ ল'বলৈ সময়েই নোপোৱা হ'লো বুজিছ।এই ৰ চোন তই গুৱাহাটী যাৱ যে নন্দনৰ বিয়ালৈ যাৱ নেকি?<br />*নাই, নাই।মই গৱেষণাৰ কামতহে আহিছোঁ।<br />*বাৰু নন্দনে মাতিছেনে নাই তোক?সি মোক মাতিম বুলিয়েই কৈছিল।তই বাৰু নাযাৱ বুলি আমি জানো,তথাপিও সি নিমন্ত্ৰণ দিম বুলি কৈছিল।<br />*দিছে নিমন্ত্ৰণ হোৱাটছ এপত চিঠিখনৰ ফটো দি।<br /> *তই অভিমান কৰিছ?<br />*অভিমান, কিহৰ?<br />*হ'ব দে বিয়া পাতিলেও হিয়াৰ একোণত তই আজিও আছ।তইহে পাট্টা নিদিলি।সি তোক ইমান ভাল পাইছিল।আমি এতিয়াও তাক জোকাও তোৰ লগত।হোষ্টেলৰ চিনিয়ৰ জুনিয়ৰ সকলোৱে তাক নন্দন বুলি মতাতকৈ স্বাতীনন্দন বুলিহে মাতিছিল।খং কৰা নাছিল সি এটি মিঠা হাঁহি মাৰি আঁতৰি গৈছিল।সঁচাকৈয়ে তহঁত দুটাৰ বিয়াখন হোৱা হ'লে সি বৰ সুখী হ'লহেঁতেন জান।তোৰনো তাক কিয় ভাল নালাগিল বাৰু?<br /><br />*হ'ব আৰু দে,এইবোৰ কথা বাদ দে।মোৰ এতিয়া এটা আঠ বছৰীয়া ল'ৰা আছে,সিও এতিয়া ভাবি দৰা।এইবোৰ কথা এতিয়া অপ্ৰয়োজনীয়।<br />*বাৰু সেইবোৰ বাদ দে,আমি লগৰখিনি একেলগে যাম বুলি কথা পাতি থৈছোঁৱেই।তয়ো ওলাবি।যেনেকৈ নামাতক মাতিছেটো।তই যিমান কষ্ট দিলি তাক তোক নামাতিলেও কথা নাছিল।<br />*হ'ব হ'ব সেইবোৰ বাদ দে তোৰ বিয়া বাৰুৰ কথা ক?<br />*ছোৱালী চাই আছোঁ পোৱা নাই বুজিছ,আজিকালি ছোৱালীবোৰ বুকিং থাকে,মোৰজনী বা ক'ত কাৰ লগত বুকিং হৈ আছে তেৰাইহে জানিব।<br /><br /> দুয়োটাই হাঁহি দিলে।কথা পাতি পাতি এটা সময়ত ৰূপমৰ টোপনি গ'ল।উজাগৰে থাকিল মাথোঁ স্বাতী।এক বুজাব নোৱাৰা শিহৰণে আজিও তাইৰ সৰ্ব শৰীৰ কঁপাই তুলিলে।কোন আছিল নন্দন?হয়তো প্ৰশ্নটো ভুল হ'ব তাইৰ বাবে কোন নাছিল নন্দন?বিনিদ্ৰ ৰজনী ফোনৰ আনটো মূৰত অৰ্গেনত সুৰ দিয়া ল'ৰাটোৱেই আছিল নন্দন,ভাস্কৰে নিসঙ্গ কৰি থৈ যোৱা সময়খিনিত সঙ্গ দিয়া ল'ৰাটোৱেই আছিল নন্দন,তাইৰ বাবে পাণ বজাৰৰ পৰা সাহিত্যৰ কিতাপ বিচাৰি অনা ল'ৰাটোৱেই আছিল নন্দন,তাইৰ বাবে জালুকবাৰী চাৰিআলিত বৰষুণত তিতি জুৰুলা হৈ থকা ল'ৰাটোৱেই আছিল নন্দন, তাৰ হৃদয়ৰ কথাবোৰ বুজাবলৈ তাইৰ বাবে গীত গোৱা ল'ৰাটোৱেই আছিল নন্দন, জয়ন্ত হাজৰিকাৰ সেই বিখ্যাত গানটো 'মায়াময় ৰূপালী জোনাক, ছাঁয়াঘন সৰলৰে পাত' গীতৰে তাইক প্ৰকাৰন্তৰে প্ৰেমৰ প্ৰস্তাৱ দিয়া ল'ৰাটোৱেই আছিল নন্দন।তথাপিও, তাই নন্দনক মনৰ মানুহজন কৰি ল'ব নোৱাৰিলে।কিয় নোৱাৰিলে নাজানে তাই।ই মাথোঁ সাঁথৰ হৈ ৰ'ল তাইৰ বাবে।তথাপিও অদৃষ্টক তাই সদায় বিচাৰে 'নন্দনক সুখত ৰাখক,ভাল ছোৱালী এজনী তাৰ জীৱনলৈ আনক।'<br /><br /> নন্দনৰ বিয়াৰ চিঠিখন পাই তাই সুখী হৈছিল, কিন্তু তাৰ মাজতো এটি অভিমান তাইৰ হৃদয়ত ৰৈ গৈছিল।কিয় সি বিয়াৰ খবৰটো তাইক ফোন কৰি জনাব নোৱাৰিলে,কিয় সি বিয়ালৈ আহিবি বুলি মুখেৰে এষাৰ ক'ব নোৱাৰিলে।তাই নজনাকৈয়ে অভিমানবোৰে বুকুখন গধুৰ কৰে।তথাপিও বুজন দিয়ে তাই নিজকে 'হওঁক দে তাৰ ভাল হওঁক।'<br /><br /> নন্দনক লগ পোৱাৰ আগতেই স্বাতীৰ জীৱনলৈ প্ৰেমৰ বসন্ত নামিছিল।ভাস্কৰৰ প্ৰেমে তাইক মতলীয়া কৰিছিল।ভুল-শুদ্ধ,ভাল-বেয়া সকলোবোৰ তাই পাহৰি পেলাইছিল।প্ৰথম প্ৰেম আছিল ভাস্কৰ, তাইৰ অনুভবে অনুভবে তেতিয়া ভাস্কৰৰ ছন্দ স্পন্দিত হৈছিল।ভাস্কৰৰ পুৰুষ সুলভ কণ্ঠই তাইক আকৰ্ষিত কৰিছিল।মহাবিদ্যালয়ৰ দ্বিতীয় বৰ্ষত পঢ়িছিল তেতিয়া তাই।প্ৰথম প্ৰেমৰ আলসুৱা অনুভৱে তাইক মোহাচ্ছন্ন কৰি ৰাখিছিল।সেই প্ৰেম চলিছিল প্ৰায় চাৰি বছৰ কাল।মহাবিদ্যালয়ৰ শিক্ষা সাং কৰি তাই বিশ্ববিদ্যালয়ত নামভৰ্তি কৰিছিল।ভাস্কৰৰ সৈতে প্ৰেমৰ সম্পৰ্ক তেতিয়ালৈকে ৰাজহুৱা হোৱা নাছিল।তাইৰ ক'বলৈ মন গ'লেও ভাস্কৰে বাধা দিছিল।'সময় আহিলে মানুহক জনালেও হ'ব' বুলি স্বাতীৰ মুখ সি বন্ধ কৰি ৰাখিছিল।দুই এক বন্ধু-বান্ধৱীৰ বাহিৰে সিহঁতৰ এই সম্পৰ্কৰ কথা আনে নাজানিছিল।স্বাতীৰ বাবে ভাস্কৰ সৰ্বচ্চ আছিল।তাৰ বাহিৰে বেলেগৰ চিন্তা কৰাটো তাইৰ বাবে যেন পাপহে আছিল।বিশ্ববিদ্যালয়ত ভৰি দিয়েই তাই নতুন নতুন বন্ধু বান্ধৱী লগ পাইছিল।তাৰে মাজত ৰূপম আৰু নন্দনো আছিল।বিশ্ববিদ্যালয় পঢ়িবলৈ যোৱাৰ পৰাই তাই ভাস্কৰৰ বহু ক্ষেত্ৰত পৰিৱৰ্তন লক্ষ্য কৰিছিল।আগতে যি দৰে সি ফোন কৰিছিল, বহু সময় কথা পাতিছিল,তাইক সময় দিছিল, সেই সময়ৰ নাটনি হৈছিল তাৰ।সুধিলেও ব্যস্ততাৰ দোহাই দিছিল।বহু উজাগৰী নিশা স্বাতীয়ে গাৰু তিয়াইছিল,একো উৱাদিহ পোৱা নাছিল তাই।তথাপিও তাই ভাস্কৰক ভাল পাইছিল হিয়া মন উজাৰি।ভাস্কৰ তাইৰ জীৱনৰ প্ৰথম প্ৰেম আছিল।সেয়ে হয়তো ভাস্কৰৰ নিৰ্লিপ্ততাকো তাই অশ্ৰুৰ আঁৰত লুকুৱাই ৰাখিছিল।<br /><br /> প্ৰথম প্ৰথম হোষ্টেলত সোমোৱাৰ দিনাই তাই নন্দনক লগ পাইছিল।হোষ্টেলৰ কামত সি প্ৰিফেক্টক লগ কৰিবলৈ আহিছিল।একে ডিপাৰ্টমেন্টৰ নহ'লেও ওচৰা ওচৰি হোৱাৰ বাবে সিহঁতৰ প্ৰায়ে দেখা দেখি হৈ থাকে।এদিন নন্দনে হোষ্টেললৈ অহাৰ পথত তাইক সুধিছিল <br /><br />*তোমাৰ বয়ফ্ৰেন্দ আছে? <br /><br />তায়ো হাঁহি হাঁহি কৈছিল<br /><br />*কিয়হে থাকিলেনো কি কৰিবা,নাথাকিলেনো কি কৰিবা?<br /><br />*থাকিলে প্ৰেমৰ প্ৰস্তাৱ দিব,নাথাকিলে বেলেগক চাব।<br /><br /> হাঁহি হাঁহি ৰূপমে কথাকেইষাৰ কৈছিল।<br /><br />*ধেৎ,কি যে কৱ ৰূপম।<br /><br /> সাধাৰণভাৱেই স্বাতীয়ে হোষ্টেল পাইছিলহি।কথাবোৰ তাই ভাবিও থকা নাছিল।বন্ধুসুলভ মানসিকতাৰে সুধিছিল বুলিয়েই তাই ভাবি থৈছিল।তাতে ভাস্কৰৰ চিন্তাই তাইৰ বাকীবোৰ কথাত লাগি থাকিবলৈ সময়েই নিদিছিল।মাজে মাজে ভাবে তাই 'চকুৰ আঁতৰ হ'লে মনৰো আঁতৰ হয়' কথাষাৰ সঁচা নেকি বাৰু।পঢ়িবলৈ নহা হ'লেই ভাল আছিল নেকি বাৰু।হাজাৰ চিন্তাই তাইক জুৰুলা কৰে।তাৰ মাজতে ভাস্কৰৰ লগত কথা পাতিবলৈ পালেই তাইৰ অভিমানবোৰ ধূলিসাৎ হৈ যায়।<br /><br /> লাহে লাহে এছাইনমেন্ট, প্ৰজেক্টৰ কামবোৰ বাঢ়ি আহে,হোষ্টেলৰ জুনিয়ৰ হিচাপে সকলো ক্ষেত্ৰতে এক্টিভো থাকিব লাগে।অসমত বাৰটা মাহত তেৰটা উৎসৱৰ দৰে জালুকবাৰীটো সপ্তাহে প্ৰতি অনুষ্ঠান অনুষ্ঠিত হৈ থাকে।স্বাতীহঁত ব্যস্ত হয় বিশ্ববিদ্যালয় সংগীত অনুশীলন কৰাত,বিহু নৃত্য, নাটক আদি কৰাত।লাহে লাহে বহুতৰ লগত স্বাতীৰ চা চিনাকি হ'ল,বহু প্ৰেমৰ প্ৰস্তাবো আহিবলৈ ধৰিলে।কিন্তু স্বাতীৰ হৃদয়ত ভাস্কৰৰ বাহিৰে যে আনৰ বাবে ঠাই নাই।ভাস্কৰেটো তাইক কেতিয়াও কোৱা নাই তাইক ভাল নাপাওঁ বুলি, ব্যস্ত সি।ব্যস্ততাবোৰ নাইকিয়া হ'লেই সি আকৌ তাইক সময় দিব,ভাস্কৰ স্বাতীৰ হৈ পৰিব।তথাপিও অস্থিৰ সত্তা এটা তাই লৈ ফুৰিছিল নিজৰ মাজত।বহু কথা বিবেকে গ্ৰহণ কৰিলেও হৃদয়ে নকৰে।সঁচাটো নাকচ কৰি থাকিয়েই আমি হৃদয়ক প্ৰবোধ দিওঁ।<br /><br /> কৃষ্ণচূড়াৰ দেশত স্বাতীয়ে প্ৰেমৰ বাহিৰে সকলো পাইছিল,শিকিছিল বহু কথা।হোষ্টেলীয়া জীৱনৰ মাদকতা,বন্ধুৰ মৰম,আদৰৰ মাজত তাই জী উঠিছিল।ভিন্নৰঙী এই জীৱন, ইচ্ছা কৰিলেই মন যোৱাবোৰ কৰি তুলিব পৰা, ইচ্ছা কৰিলেই সীতাৰামৰ দোকানলৈ যোৱা,দীঘল দীঘল পাপৰ ভজা কিনি অনা,বৰ্ষণমুখৰ আবেলিবোৰত মাৰ্কেটত পকৰীৰ জুতি লোৱা,মন গ'লেই ফাঁচী বজাৰ যোৱা,মাজ নিশালৈকে লগৰীয়াৰ লগত হাঁহিৰ লহৰ তোলা আৰু ষান্মাসিকৰ আগত নিশা দেৰিলৈকে পঢ়া।ৰঙৰ দেশত সকলোবোৰ আছিল।ৰূপম, নন্দনহঁতৰ লগতো বন্ধুত্ব সুদৃঢ় হৈছিল।তেন এটা দিনতে নন্দনে তাইক ফোন কৰিছিল<br /><br />*আজি আবেলি জালুকবাৰীলৈ আহিবাচোন?<br />*কিয়,কিবা আছে নেকি?<br />*আছে,তোমাৰ বাবে কিবা এটা কিনিছিলোঁ,দিব লাগে।<br />*হেই,মোক একো নালাগে দেই।<br /> স্বাতী অলপ অপ্ৰস্তুত হৈছিল।<br />*মই সেইবোৰ নাজানোঁ, তুমি মাথোঁ আহিবা অকলে।<br />*অকলে?নাই মই যাব নোৱাৰিম।মোৰ বেলেগ প্ৰগেম আছে।<br />*মই অপেক্ষা কৰিম।<br />*নকৰিবা,মই নাযাওঁ।<br /><br /> নগ'ল স্বাতী নন্দনক লগ ধৰিবলৈ।কিয় যাব তাই, বন্ধু হ'লেও তাই বন্ধুত্বৰ সীমা ৰেখাডাল জানে।অকলে মতাত তাইৰ খঙটো আৰু বাঢ়িলে।নগ'ল তাই।আবেলি তিনি মান বজাৰপৰা আকৌ নন্দনৰ ফোন আহিল।তাই ৰিচিভ নকৰিলে।গণিব নোৱাৰা মিছ কলেৰে সেইদিনটো পাৰ হ'ল।পিছদিনা ডিপাৰ্টমেন্টৰ পৰা ওভতাৰ পথত নন্দনক তাই লগ পালে।দূৰৰ পৰাই তাক দেখি চমু বাটেৰে নগৈ মৃন্ময়ী আৰু শ্ৰুতিমালাৰ সৈতে তাই আনটো বাটেৰে খোজ দিলে।ৰূপম আৰু নন্দনেও সিহঁতক অনুসৰণ কৰিলে।ৰূপমে মৃন্ময়ীক মাত লগালে<br /><br />*মৃন্ময়ী বাইদেউ আজি এই বাটেৰে যে,কি হ'ল?<br /><br />*স্বাতীয়েহে এইফালে আহোঁ বুলি ক'লে,সেয়ে আহিলোঁ।<br /><br /> স্বাতীৰ সৰ্ব শৰীৰ কঁপিবলৈ ধৰিলে।বুজাব নোৱাৰা এক উত্তেজনাই তাইক ইতিমধ্যে গ্ৰাস কৰিছে।<br /><br />*স্বাতী কি হ'ল তই কালি জালুকবাৰীলৈ নগ'লি যে,নন্দনে তোক ইমান ফোন কৰিলে ৰিচিভ নকৰিলি।<br /><br /> স্বাতী যেন বিস্ফোৰিত হৈ পৰিল।ঘূৰিলৈ তাই নন্দনলৈ চাই যি আহিল মুখত কৈ গ'ল।<br />*মই যাম বুলি কৈছিলোঁ জালুকবাৰীলৈ,মই কৈছিলোঁ মোৰ বাবে ৰৈ থাক জালুকবাৰীত,মই কৈছিলোঁ মোক বাৰে বাৰে ফোন কৰ।মোৰ বয়ফ্ৰেন্দ আছে ডেমিট।<br /><br /> আৰু কি কৈছিল তাইৰ মনত নাই।কিন্তু মৃন্ময়ীহঁতে তাইক পিছত কথাখিনি কৈ কৈ ইমান হাঁহিছিল যে বিশ্ববিদ্যালয়ৰ জীৱনৰ ই এক পাহৰিব নোৱাৰা মূহুৰ্তৰ সাক্ষী হৈ ৰৈছিল।নন্দনে সেইদিনা একো কোৱা নাছিল।মাথোঁ উভতি যোৱাৰ সময়ত কৈ গৈছিল <br /><br />*তোমাক মই সেইদিনা সুধিছিলোঁ বয়ফ্ৰেন্দ আছে নেকি, তুমি হাঁহি উৰুৱাই দিছিলা।সেয়ে ভাবিছিলোঁ নাই বুলি Sorry. <br /><br /> স্বাতী থৰ হৈ ৰৈছিল,ভবাটো নাছিল তাই সেইদিনা সেই কথাষাৰৰ আঁৰৰ কাহিনী এনেকুৱাও হ'ব পাৰে বুলি।হোষ্টেললৈ গৈ নিজকে অপৰাধী যেন লাগিছিল তাইৰ।দুদিনমানৰ পিছত নন্দনক নিজেই মেছজ কৰিছিল।<br /><br />*Sorry. সেইদিনাৰ বাবে।তই মোৰ ভাল বন্ধু হৈ ৰ'ব নোৱাৰিবি জানো?<br /><br /> বন্ধুত্বৰ ডোলেৰে বান্ধ খাইছিল দুয়োটা,কিন্তু তাইৰ অন্তৰত প্ৰেম নাথাকিলেও নন্দনে তাইক যে বন্ধুত্বৰ আঁৰত প্ৰেমৰ বীজ সিঁচি ৰাখিছিল তাই জানে।জানিও তাই নজনাৰ ভাও ধৰে,উপায় নাই তাইৰ।ভাস্কৰৰ লগত তাই বিশ্বাসঘাটকতা কৰিব নোৱাৰে,তেনে ছোৱালী তাই নহয়।কাৰণ ভাস্কৰে তেতিয়ালৈকে তাইৰ লগত সম্পৰ্ক বিচ্ছিন্ন কৰা নাছিল মাথোঁ উপেক্ষা কৰিছিল।বিশ্ববিদ্যালয়ৰ স্বাতীৰ প্ৰতিটো অনুষ্ঠানৰ আগ শাৰীৰ দৰ্শক আছিল নন্দন,তাইৰ প্ৰতিটো প্ৰয়োজনৰ খবৰ ৰাখিছিল সি।সহজ কৰিব খোজা সম্পৰ্কটো হাজাৰ বিচাৰিলেও তাই সহজ কৰি তুলিব পৰা নাছিল।'তই' বুলি সম্বোধন কৰা স্বাতীৰ প্ৰতিটো উত্তৰ নন্দনে 'তুমি'ৰে দিছিল।নন্দনৰ হোষ্টেলৰ বহুতেই তাইক নন্দা বা বুলি মাতিছিল, ধমক দিছিল তাই, হাঁহিছিল সিহঁতে সিহঁতৰ নিৰ্দোষ ধেমালিৰ বাবে।ইলেকচনৰ কেম্পেনিং আৰম্ভ হৈছিল।নন্দনে গাইছিল তাৰ প্ৰিয় গীত<br /><br />"মায়াময় ৰূপালী জোনাক,<br />ছায়াঘন সৰলৰে পাত।<br />জিৰ জিৰ্ জুৰিৰে পাৰত <br />পামনে মই পামনে তোমাক।"<br /><br /> স্বাতীৰ সেইদিনা ক'ব নোৱাৰাকৈয়ে চকুলো নিগৰিছিল।চচমাৰ আঁৰত দোপাট্টাখনৰে চকুলো মোহাৰিছিল তাই।তাইৰ তেজৰ প্ৰতি টোপাল কণিকাই,সীৰাই সীৰাই যেন সেই গীতৰ মৰ্ম উপলব্ধি কৰিছিল।তথাপিও তাই অবুজন হৈ ৰৈছিল।শ্ৰুতিমালাহঁতে সেইদিনা স্বাতীক জোকাই অৱস্থা নাইকিয়া কৰিছিল।<br /><br /> সময় দূৰন্ত গতিত আগবাঢ়িছিল।নন্দনৰ সেই গীত প্ৰায়ে শুনিবলৈ পোৱা গৈছিল।বিশ্ববিদ্যালয়ৰ শিক্ষা শেষ কৰি স্বাতী ঘৰলৈ উভতি আহিছিল।এন জি অ' এটাত সোমাইছিল তাই।ভাস্কৰ একেদৰেই আছিল।দুদিনমান যদি তাৰ কথাত অমিয়া বৰষে,দুদিনমান ব্যস্ততাৰ ভাষণ বৰষে।নিশা বেদনাবোৰ গভীৰ হয়,যেতিয়া ফোন কৰিলে আনটো মূৰত তেওঁ ব্যস্ত বুলি কয়।বেয়া চিন্তাবোৰে স্বাতীৰ নিদ্ৰা ভাঙে।তথাপিও নিৰ্লিপ্ত হৈ থাকে ভাস্কৰ।শ্ৰুতিমালাৰ কথামতে,এদিন ভাস্কৰক তাই বিয়াৰ কথা ঘৰুৱাভাৱে আগবঢ়োৱাৰ কথা ক'লে।উচপ খাই উঠিল সি।এমাহমানৰ মূৰত সি উত্তৰ দিলে সি বিয়া পাতিব নোৱাৰে স্বাতীক,তাৰ ঘৰৰ বাবে স্বাতী যোগ্য নহয়।এনেকুৱা কিবা এটাই হ'ব বুলিটো স্বাতীয়ে জানিছিল, তথাপিও আশাত বন্দী জীৱন, আজীৱন।তমসাবৃত দিনবোৰ যেন তাইৰ আৰম্ভহে হৈছিল।সহজ জানো ইমান, প্ৰথম প্ৰেমক পাহৰাটো।তথাপিও সাংঘাতিক জেদভাব এটাই তাইক আচ্ছন্ন কৰি তুলিছিল।পাহৰা নাছিল তাই ভাস্কৰক সিহঁতৰ প্ৰেমৰ মধুৰ দিনবোৰ আনৰ চকুত ধৰা নপৰাকৈয়ে তাই স্মৃতিচাৰণ কৰিছিল।সেইবাৰ নেট,শ্লেটৰ পৰীক্ষাৰ ফৰ্ম ফিলাপ কৰিও তাই দিবলৈ যোৱা নাছিল।তাই যাব বুলি সকলোৱে অপেক্ষা কৰিছিল আৰু নন্দনে?হয়তো তাইক দেখা পোৱাৰ হেঁপাহতে সি জে আৰ এফ পোৱাৰ পিছতো আহিছিল সেইদিনা বিশ্ববিদ্যালয়লৈ।তাইক নেদেখি সকলোৱে তাইলৈ ফোন কৰিছিল।বহু দিন তাই সিহঁতৰ ফোন ৰিচিভ কৰা নাছিল আৰু নন্দনৰ ফোন ৰিচিভ কৰাৰ সাহস তাইৰ নাছিল।লাজ পাইছিল তাই নন্দনৰ আগত নিজক দাঙি ধৰিবলৈ।মেছেজ দিছিল সি<br /><br />*তুমি যদি মোৰ ফোন ৰিচিভ নকৰা,এইবাৰ তোমাৰ ঘৰ ওলামগৈ।<br /><br /> ভয় খাইছিল তাই।ঘৰত ভাস্কৰৰ কথা জনাৰ পিছৰ পৰাই দেউতাকে সকীয়নি দিয়েই থাকে।এইবাৰ নন্দনো ওলালেহি তাইৰ যে ঘৰৰ মানুহৰ চকুলৈও চাব নোৱাৰিব।স্বাতীৰ আত্মসন্মান ব্যাঘাত হোৱাটো তাই আৰু নিবিচাৰে।ৰিচিভ কৰিছিল তাই নন্দনৰ ফোন।তাৰ কবিতা শুনিছিল, তাৰ গীত শুনিছিল, অৰ্গেনত নুশুনা গীতৰ সুৰ শুনিছিল।গভীৰ নিশাবোৰত একো নোকোৱাকৈয়ে সি বুজি উঠিছিল তাইৰ মৌনতাৰ কাহিনী।হঁহুৱাইছিল তাইক,জীৱনটোক আকৌ ভালপাবলৈ শিকাইছিল।নন্দনৰ প্ৰচেষ্টাতে স্বাতীয়ে আকৌ নেট,শ্লেটৰ পৰীক্ষা দিছিল।কিন্তু নন্দনক লগ কৰা নাছিল।সুধিছিল সি,'লগ কৰিব পাৰিমনে?'নোৱাৰিলে তাই তাক লগ ধৰাত সন্মতি দিবলৈ।সাহস নহ'ল তাইৰ,নন্দনৰ চকুত আকৌ ভালপোৱাৰ বৰষুণজাক তাই চাব নোৱাৰে,তাক উপেক্ষাও কৰিব নোৱাৰে।পৰীক্ষাৰ ৰিজাল্ট চাই দিছিল নন্দনে।উৎসাহ দিছিল কলেজে কলেজে গৈ ৰিজিউম দিবলৈ,গৱেষণাৰ কাম কৰিবলৈ।সুস্থিৰ হৈছিল স্বাতী লাহে লাহে।নন্দনৰ আব্দাৰবোৰে তাইক জীয়ন দিছিল।বিভিন্ন ধৰণৰ কথা পাতিছিল সিহঁতে, কিন্তু কোনো দিন নন্দনে তাইক ভালপোৱাৰ কথা আৰু কোৱা নাছিল।নোকোৱাকৈয়ে বুজিছিল তাই, মাজে মাজে নিজেই আঁতৰি ফুৰিছিল তাই।তাই আৰু দ্বিতীয় ভাস্কৰ হ'ব নোৱাৰে।নন্দনেও কষ্ট কৰিছিল।চাকৰি বিচাৰি বিচাৰি সিও বহু পৰীক্ষাত বহিছিল।<br /><br />*এটা চাকৰি লাগে বুজিছা সোনকালে।তেতিয়াহে মনৰ মানুহজনী আপোন কৰি ল'ব পাৰিম।<br /><br /> এদিন মেছেজত কথা পাতি থাকোঁতে সি কৈ উঠিছিল।নুবুজাৰ ভাও ধৰি স্বাতীয়েও উত্তৰ দিছিল।<br /><br />*বিচাৰ,বিচাৰ।আমিও সোনকালে বিয়াখন খাব লাগে।<br /><br /> একো উত্তৰ দিয়া নাছিল সি।দুদিনমান কনটেক্ট কৰা নাছিল আকৌ এদিন নিজেই ফোন কৰিছিল খা খবৰ ল'বলৈ।সেইখিনি সময়তে অৰুণাভৰ খবৰ আহিছিল স্বাতীৰ বাবে।দেউতাকে পলম নকৰি সোনকালে ল'ৰাই পচন্দ কৰিলে ছোৱালীৰ আপত্তি নাই বুলি মোমায়েকৰ আগত কৈ পঠিয়ালে।খং উঠিছিল স্বাতীৰ দেউতাকৰ তেনে উত্তৰ শুনি।কিয় ছোৱালী হ'ল বুলি, জীৱনত এবাৰ ভুল কৰিলে বুলি তাইৰ কি নিজা মন নাই,নিজা মতামত নাই!তথাপিও, দেউতাকৰ আগত মুখেৰে একো ক'ব নোৱাৰিলে।সেইখিনি সময়ত তাইৰ এনে লাগিছিল নন্দনক ক'ব নেকি, লৈ যা মোক তোৰ কৰি,তোতকৈ মোক আন কোনেও বুজিব নোৱাৰে।<br /> নোৱাৰিলে ক'ব তাই নন্দনক একো।আত্মসন্মানবোধে আৱৰি ধৰিলে তাইক।মাক দেউতাকৰ ভাল ছোৱালীৰ টেগটো লৈ তাই স্বাতী বৰুৱাৰ পৰা মিচেছ অৰুণাভ স্বাতী কাশ্যপ হ'ল।খবৰটো দিছিল তাই নিজে নন্দনক।ফোন কৰিছিল বিয়াৰ নিমন্ত্ৰণ দিবলৈ, কিন্তু মনে প্ৰাণে কৈছিল তই নাহিবি নন্দন,তই নাহিবি।তোৰ সন্মুখত থিয় হোৱাৰ সাহস মোৰ নাই।একো কোৱা নাছিল সি,মাথোঁ ফোনৰ সিটো মূৰৰ পৰা 'নতুন জীৱনলৈ শুভেচ্ছা থাকিল' বুলি কৈ ফোনটো কাটি দিছিল।<br /><br />বিয়াৰ পিছতো মাজে মাজে মেছেজতে নন্দনে স্বাতীৰ খবৰ লৈছিল, মিচিকৰ খবৰ লৈছিল।কিন্তু কোনো দিন সোধা নাছিল অৰুণাভৰ কথা।ব্যস্ততাবোৰ বাঢ়িছিল।ঘৰ-সংসাৰৰ দায়িত্বত নন্দন ৰৈ গৈছিল স্মৃতি হৈ,তথাপিও যেতিয়াই বন্ধুবৰ্গৰ মাজত নন্দনৰ বিষয়ে সৰৱ আলোচনা চলিছিল স্বাতী ৰৈ গৈছিল মাথোঁ এক ভাল শ্ৰাৱক হৈ।হঠাৎ সি সেইদিনা মেছজ কৰিছিল তাৰ বিয়াৰ নিমন্ত্ৰণী পত্ৰখন দি।বিয়াৰ পিছত কোনোদিন ফোন নকৰা নন্দনক তায়ো মাথোঁ মেছেজতে শুভেচ্ছা দিছিল।ক'ৰ ছোৱালী, কি কৰে একো সোধা নাছিল।কিন্তু নিমন্ত্ৰণী পত্ৰখনত নামটো পঢ়ি ফেচবুকত চাৰ্চ কৰিছিল।লগে লগে উলাইছিল নন্দনৰ লগত ভাস্বতীৰ এখন প্ৰি উইডিং প্ৰফাইল পিকচাৰ।বহু সময় চাই ৰৈছিল তাই।অন্তঃকৰণে ভাবিছিল স্বাতীয়ে,সুখী হ তই।বহুবাৰ বহুদিন চাইছিল সেই ফটোকপি, মবাইলৰ গেলেৰীত চেভ কৰি থৈছিল ফটোকপি।<br /><br />*স্বাতী উঠ,পালোঁহি।<br /><br /> অতীত ৰোমন্থন কৰি থাকোঁতেই পুৱতি নিশা চিলমিলকৈ টোপনি আহিছিল স্বাতীৰ।ৰূপমৰ মাততহে সাৰ পালে।সিও বিশ্ববিদ্যালয়তে চাকৰি কৰে যিহেতু দুয়োটা একেখন কেবকে বুক কৰিলে।গেষ্ট হাউচৰ সন্মুখত নামিবৰ সময়ত ৰূপমে আকৌ কৈ উঠিল।<br /><br />*পৰহিলৈ মনত ৰাখিবি,ওলাবি।<br /><br />*হেই,তহঁত যাবি,মই নাযাওঁ।মোৰ কাম আছে।<br /> তোক লৈহে মই যাম।নাটক নকৰিবি।শেষ বাৰৰ বাবে দুয়োৱে দুয়োকে চাই ল'বি।চিন্তা নকৰিবি ৰিচিপচনত ময়ো নাযাওঁ।আমি বিয়াৰ দিনা গৈ একেবাৰে ৰাতি দৰাৰ লগত কইনা আনিবলৈ যাম।তোক বাৰু উভতাৰ পথত ইয়াত নমাই থৈ যাম,কইনা আনিবলৈ তই যাব নালাগে।যিমানেই নহওঁক কইনায়ো বেয়া পাব নহয়।<br /><br />*মই বিয়া খাবলৈ কাপোৰ অনা নাই অ'।<br />*সেইবোৰ ফটুৱামি বাদ দে,ওলাবি মুঠতে।<br /><br />ৰুমটোত সোমাই মিচিকলৈ ভিডিঅ কল কৰিলে।অলপ ৰেষ্ট লৈ ব্ৰেকফাষ্ট কৰি স্বাতী গাইডৰ ওচৰলৈ গ'ল।জালুকবাৰীখন বহু সলনি হ'ল।সিহঁতৰ দিনৰ বাট-পথ,আৱাসবোৰত নতুনত্ব আহিল।তথাপিও কেন্টিনত চাহত চুমকটো মাৰোতে সিহঁতৰ হাঁহিবোৰ যেন গুঞ্জৰিত হৈছে।কৃষ্ণচূড়াৰ দেশত অলিয়ে গলিয়ে আজি যেন তাই নন্দনক বিচাৰি ফুৰিছে।অৰুণাভৰ ফোনটো আহিলতহে তাই বাস্তৱ পৃথিৱীখনত ভৰি দিছে।<br /><br />*ৰাধাচূড়াৰ দেশত গৈ আমাক পাহৰিলাই নেকি?<br />*নাই, নাই।ভাত খালা।<br />*ও খালোঁ, তুমি?<br />*নাইখোৱা,খাম আৰু।ছাৰৰ ওচৰৰ পৰা আহি কেন্টিনলৈ আহিছিলোঁ,চাহ খালোঁ।<br />*অ'কে।টেক কেয়াৰ।এই শুনা না,তোমাৰ যে কোনোবা ভাল বন্ধু এজনৰ বিয়া আছিল এইকেইদিনতে নহয় জানো?<br />*হয়।তোমাৰ ইমান মনত আছে,কিয় সুধিলা?<br />*তুমিহে কৈছিলা ওচৰত থকা হ'লে গ'লা হয় বুলি।গৈ আহিবা এতিয়া।<br /> *হেই নাযাওঁ।মই এনেইহে কৈছিলোঁ।অ'কে বাই এতিয়া।<br /><br /> এদিন এনেয়ে অৰুণাভক তাই নন্দনৰ বিয়াৰ কথা কৈছিল।তেওঁৰ যে মনত থাকিব তাই ভবাই নাছিল।<br /><br /> ব্যস্ততাবোৰৰ মাজত দুদিন কেনেকৈ পাৰহৈ গ'ল স্বাতীয়ে গমেই নাপালে।গধূলিলৈ ৰূপমৰ ফোন আহিল।একেই কথা বিয়ালৈ যাব লাগে।কিছু সময়ৰ পিছত নন্দনৰ এটা মেছজ আহিল<br /><br />*তুমি বুলে জালুকবাৰীতে আছা,সময় পালে আহিবা কাইলৈ।<br /><br /> নোযোৱাকৈ থাকিব নোৱাৰিলে স্বাতী।অৰুণাভক বিয়ালৈ যোৱাৰ খবৰটো দিলে।ৰূপম আহি আগতেই ৰেদি।বোৱা কাপোযোৰকে পিন্ধি তাই ওলাই আহিল। দীঘল চুলিখিনিত ক্লাচডাল মাৰি ল'লে।গহণা বুলিবলৈ নাই, যি পিন্ধি আহিছিল সেইয়াই।যাওঁতে নন্দনৰ বাবে কি কিনো কি নিকিনো চিন্তা কৰি কৰি মাউথ অৰ্গেন এটাকে কিনি ল'লে।যিমানে ওচৰ চাপিছে বুকুৰ ধপধপনিটো বাঢ়ি গৈছে।এই চহৰখনৰ মাজেৰে অৰুণাভৰ লগত বহু বাৰ তাই গৈছে আৰু প্ৰতি বাৰেই নন্দনৰ চহৰ বুলি মনতে আওৰাইছে।অলিয়ে গলিয়ে চকু ফুৰাইছে কিজানি তাক এবাৰ দেখেই সি নেদেখাকে।বহু কথা পাতিলে সিহঁতে।<br /><br />*নাৰ্ভাচ নহ'বি,আহ,একো নহয়।কাম এটা কৰ তোৰ চুলিকেইডাল মেলি দে,নন্দন তোৰ প্ৰেমত এই মেলা চুলিকেইডালৰ বাবেহে পৰিছিল জাননে নাই।<br /><br />*তই মনে মনে গ'লিনে ৰূপম আৰু তাত এই ফটুৱামিবোৰ কৰি নাথাকিবি।<br /> <br />সোমাই গ'ল দুয়োটা।ভৰিদুখন আগবাঢ়িব খোজা নাই যেন শক্তিৰহে অভাৱ হৈছে।সন্মুখত সৌৱা নন্দন তাই আহিব বুলি হয়তো ভবা নাছিল।তন্ময় হৈ তাইলৈ চাই আছে।স্বাতীয়েও সহজ হ'বৰ চেষ্টা কৰিছে।উপহাৰটো আগবঢ়াই দিলে তাই।একো ক'ব পৰা নাই তাই।আবেগবোৰে বাৰিষাৰ প্লাৱনৰ ৰপ লৈছে।মানুহ এগৰাকী আগবাঢ়ি আহিল।<br /><br />*এই ৰূপম এতিয়াহে,বন্ধুৰ বিয়াত এসপ্তাহ আগতেই আহিব লাগে।এওঁ কোন?<br /><br />*এই স্বাতী বৰমা,আমাৰ লগৰে।<br /><br /> মানুহ গৰাকী য়ে তন্ময় হৈ তাইলৈ চালে।স্বাতীয়ে বুজিব নোৱাৰিলে সেই চাৱনিৰ অৰ্থ।লাহে লাহে স্বাতী সহজ হ'ল।বিশ্ববিদ্যালয়ৰ বহু চিনাকি সতীৰ্থ লগ পালে।পুৰণি দিনবোৰ যেন ঘূৰাই পালে।ব্যস্ত হৈ পৰিছে সকলো।নন্দনো ব্যস্ত হৈ পৰিছে অতিথিক মাতষাৰ দিয়াত।বেছি মানুহ আজি নাই যদিও গাঁৱৰ দুই,এক আৰু বন্ধুবৰ্গ আহিছে।চাওঁতে চাওঁতে আবেলি হ'ল।সময় যেন আজি দূৰন্ত গতিত আগবাঢ়িছে।ৰূপমক তাতে থৈ স্বাতীয়ে বিদায় ল'লে<br /><br />*তুমি আহিলা ভাল লাগিল।মোৰ লগত এইফালে আহাচোন কথা এটা আছে।<br /><br /> নন্দনৰ মাকে হাতত ধৰি তাইক ভিতৰলৈ লৈ গ'ল।বুকুৰ ধপধপনিটো স্বাতীৰ ক্ৰমান্বয়ে বাঢ়ি গ'ল।এই মানুহগৰাকীৰ তাইৰ লগত কি কথা আছে তাই সেই সময়খিনিত বুজিব নোৱাৰিলে।এটি ডাঙৰ কোঠাৰ ভিতৰলৈ তেওঁ লৈ গ'ল।<br /><br />*বহা ইয়াতে ।<br /><br />মানুহগৰাকীয়ে চকী এখনলৈ দেখুৱাই ক'লে।তেওঁৰ মাতষাৰত আদেশ আছিল নে অনুৰোধ আছিল তাই ধৰিব নোৱাৰিলে।মাত্ৰ তেওঁ কোৱাৰ দৰে নিৰ্দিষ্ট চকীখনত বহি দিলে।ডাঙৰ আলমাৰী এটাত তেওঁ কিবা বিচাৰিছে।অলপ সময় বিচৰাৰ পিছত তেওঁ এখন কিতাপ উলিয়াই আনিলে।<br /><br />*এইখন লোৱা।তোমাৰ বাবে হয়তো নন্দনৰ উপহাৰ আছিল, দিয়া নহ'ল।<br /><br /> মনত পৰিল স্বাতীৰ সেই যে জালুকবাৰীত লগ কৰিবলৈ নন্দনে মাতিছিল,তাইৰ বাবে এখন কিতাপ কিনি আনিছিল।কথাই কথাই এদিন তাই কৈছিল 'অসীমত যাৰ হেৰাল সীমা' কিতাপখন তাই বিচাৰি বিচাৰি পোৱা নাই।স্কুলত থাকোঁতে পুথিভঁৰালৰ পৰা লৈ কিতাপখন তাই পঢ়িছিল কিন্তু নিজৰ বাবে তাই এখন কিনিব।কিনিছিলেও তাই পিছত।সেইদিনা কিতাপখন তাইৰ লোৱা নহ'ল।নন্দনেও পিছত তাইক সেইখন কেতিয়াও নিদিলে।এদিন মাথোঁ সি কৈছিল।কিতাপখনত তোমালৈ বুলি নামটো লিখি থৈছিলোঁ,মায়ে দেখিলে আৰু কৈছে 'স্বাতী নামটো বৰ ধুনীয়া'।তাই হয় নেকি বুলি কথাটোৰ পৰা ফালৰি কাটিছিল।<br /><br />*লোৱা আকৌ, তোমাৰ সম্পত্তি তোমাৰ হাতত গতাই দিলোঁ।<br /> <br /> মানুহগৰাকীক আকোঁৱালি ল'লে স্বাতীয়ে।ধৰি ৰখা চকুপানীখিনি বৈ গ'ল তাইৰ।মানুহগৰাকীয়ে তাইৰ গালত চুমা এটি দিলে<br /><br />*ভালেৰে থাকিবা।জন্ম, মৃত্যু, বিবাহ সকলো তেওঁৰ লীলা। আমিবোৰ নিমিত্তহে মাথোঁ।<br /><br /> কিতাপখন গোটেই বাটটো স্বাতীয়ে বুকুত গুজি আহিল যেন সুমুৱাই ৰাখিব তাই নন্দনৰ স্মৃতিৰ শেষ স্বাক্ষৰটো।স্মৃতিবোৰ ৰৈ যায়, সময়ৰ বালিত ধূসৰিত হয় মাথোঁ সময়ৰ পৃষ্ঠাবোৰ,স্বাক্ষৰিত হৈ ৰওঁ আমি পৃষ্ঠাবোৰৰ এটি এটি অক্ষৰ হৈ।<br /><br />✍️মনস্বী শৰ্মা ।</p>Manaswee Sarmahhttp://www.blogger.com/profile/13830090013043467243noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5736240352789574647.post-39484857303595562612021-03-20T11:10:00.001-07:002021-03-21T12:09:06.023-07:00বোৱালা প্ৰেমৰ অলকানন্দা<p>#বোৱালা_প্ৰেমৰ_অলকানন্দা<br /><br />*এটি আবেলি মোৰ নামত লিখি দিব পাৰিবা সমীৰণ?য'ত ব্যস্ততাবোৰ শুই পৰিব,আবেগে শিহৰিত কৰিব,মৰমে কথা ক'ব আৰু ফাগুনে ৰং ছটিয়াব,অস্তগামী সুৰুযৰ হেঙুলীয়া আভাই দুয়োকে মায়াময় এটি সান্নিধ্যৰ ঠিকনা দিব।মোৰ বাবে এটি আবেলি আৰু আমাৰ বাবে সমস্ত জীৱন। <br /><br /> কথাখিনি মুখেৰে প্ৰকাশ কৰিবলৈ সীমান্তিকা যেন ব্যৰ্থ হৈছে।যি সমীৰণক সন্মুখত নেদেখি তাই অশান্ত হৈ পৰিছে, যি সমীৰণৰ এখন্তেক সান্নিধ্যৰ বাবে তাই উন্মাদ হৈ পৰিছে আজি সেই সমীৰণক হৃদয়ৰ আৱেগবোৰ ব্যক্ত কৰিবলৈ মেছেজৰ সহায় ল'ব লগা হৈছে।প্ৰকৃততে প্ৰেমৰ কেতিয়াও পৰিসমাপ্তি নহয় মাথোঁ সময় আৰু পৰিস্থিতিয়ে ইয়াত আঁচোৰ মাৰি যায় সংগোপনে।আমি ৰৈ যাওঁ সেই আঁচোৰ বুকুত বান্ধি এআকাশ বিড়ম্বনা লৈ।প্ৰতি বাৰেই তাই কথাবোৰ ভাবে আৰু প্ৰতিবাৰেই এক প্ৰাপ্তি অপ্ৰাপ্তিৰ হাঁহিয়ে তাইক ডোলা দি যায়।<br /><br /> শূণ্যৰ পৰা আৰম্ভ কৰা সীমান্তিকাৰ জীৱন আন দহজনৰ দৰে জানো ইমান সহজ আছিল।নাই, নাছিল।মাক-দেউতাকৰ প্ৰতিদিন লগা বাদ বিবাদৰ তাই সাক্ষী আছিল।এটা সময়ত ইজনে আনজনক কৰা কটু বাক্য বাণৰ তাই একমাত্ৰ সাক্ষী আছিল।সাক্ষী আছিল তাই প্ৰতি মূহুৰ্তৰ,প্ৰতি পল অনুপলৰ।এসময়ত মাক দেউতাকৰ বিচ্ছেদে তাইক সম্পৰ্কবোৰৰ তিক্ততাত ম্ৰিয়মাণা কৰি তুলিছিল।আঁতৰি আহিছিল সীমান্তিকা সেই সম্পৰ্কবোৰৰ পৰা।নাজানে তাই দোষ কাৰ,আচলতে দোষী সময় আছিল নে,সম্পৰ্কবোৰ আছিল সেইয়া আজিও তাইৰ বাবে সাঁথৰ হৈ ৰ'ল।মৰমৰ সম্বন্ধবোৰ হৈ পৰিল মাথোঁ মাহিলী পাছবুকত ভৰাই দিয়া টকা-পইচাৰ জোখ-মাখ।<br /><br /> হোষ্টেলীয়া জীৱনটো সীমান্তিকাই সহজে কাকো বিশ্বাস কৰিব নোৱাৰিলে।প্ৰেম,বিয়া এইবোৰৰ নাম শুনিলেই তাইৰ চকুৰ আগত ভাহি আহিছিল মাক-দেউতাকৰ দৈনন্দিন কাজিয়াবোৰৰ আস্ফালন।তাইৰ ৰুমমেট নন্দিনী যেতিয়া প্ৰেমিকৰ লগত প্ৰেমালাপত মগ্ন আছিল তেতিয়া সীমান্তিকা ব্যস্ত আছিল এছাইনমেন্ট,ছেমিষ্টাৰৰ নম্বৰ বঢ়োৱাত।কোনো ল'ৰাৰ প্ৰতি তাইৰ হৃদয়ত কেতিয়াও ভালপোৱা জন্মা নাছিল।তেনেদৰেই ইউনিভাৰ্চিটিৰ দুটা বছৰ পাৰ কৰি তাই গুচি গৈছিল বাহিৰলৈ।নিজৰ ঠাইখনেও যেন তাইক বিৰক্ত লগাইছিল।তাই মাথোঁ পলাইছিল সম্পৰ্কবোৰৰ পৰা,তেজ মঙহৰ বান্ধোনবোৰৰ পৰা।বিদায়ৰ পৰত মাক আহিছিল।দুচকু চকুপানী নিগৰাই তেওঁ যে তাইৰ মাক তাৰ পৰিচয় দিছিল।কান্দো বুলিও চোন তাইৰ সেই মূহুৰ্তত চকুলো বাগৰা নাছিল।নিজকে প্ৰশ্ন কৰিছিল তাই ইমান কঠোৰ হৈ পৰিল নে তাই, এনেকুৱাটো তাই কেতিয়াও নাছিল।মৰম আকলুৱা মাক-দেউতাকৰ মৌজনী নিজৰেই অচিনাকি হৈ পৰিছিল।<br /><br /> নতুন চহৰখনত তাই সম্পূৰ্ণৰূপে নিজকে সচেতন কৰি ৰাখিছিল।অচিনাকি মানুহবোৰক তাই বেয়া পোৱা নাছিল।আচলতে,তেওঁলোকক বেয়া পোৱাৰ স্থলো নাছিল।ব্যস্ত চহৰখনত পুৱাৰ পৰা নিশালৈকে সকলো ব্যস্ত।মৰম,ভালপোৱা,কাজিয়া এইবোৰ কৰিবলৈ চোন কাৰো আহৰিয়েই নাই।কোম্পানীৰ ফালৰ পৰা পোৱা ফ্লেটটোৰ তাইৰ সম্পূৰ্ণ একছত্ৰী সম্ৰাজ্ঞী আছিল।যিকেইটা পইচা তাই পাইছিল তাই মাথোঁ ঘৰ সজাইছিল।ভাল লাগিছিল সীমান্তিকাৰ।অৱশ্যে ইয়াৰ মাজতে অফিচৰ দুই-তিনিজনী মান সহকৰ্মীৰ লগত তাইৰ সৌহাৰ্দ্যপূৰ্ণ সম্পৰ্ক গঢ়ি নুঠা নহয়।মাজে মাজে সিহঁতে আউটিঙত যায়।লাহে লাহে তাই তাইৰ জীৱনটো উপভোগ কৰিবলৈ লৈছিল।তথাপিও ইয়াৰ মাজতে তাই নিসংগ অনুভৱ নকৰা নহয়।যেতিয়া লগৰকেইজনীয়ে সপ্তাহৰ শেষত নিজৰ প্ৰিয়জনৰ লগত ফুৰিবলৈ যায় আৰু তাই ৰৈ যায় ৰুমতে চিনেমা চোৱাত,চিৰিজ চোৱাত।<br /><br />সমীৰণ তাইৰ জীৱনলৈ অহাটোও একপ্ৰকাৰৰ নাটকীয়তা।বিদেশত আপোন মানুহ লগ পোৱাৰ দৰে সমীৰণৰ মাকক তাই পাইছিল এটি চপিং মলত।অসমীয়াই অসমীয়াক চিনি পাবলৈ যে বেছি সময় নালাগে তাৰে জ্বলন্ত প্ৰমাণ।সুন্দৰ চাদৰ-মেখেলা পৰিহিতা মানুহগৰাকীক সেই সাজত দেখাৰ লগে লগেই সীমান্তিকাৰ যেন চকু শাত পৰি গৈছিল।প্ৰায় দুবছৰয়েই হৈছিল তাই অসম এৰি যোৱা, মাক-দেউতাকে মাতিলেও যেন তাইৰ উভতি আহিবলৈ কোনো আগ্ৰহ নাছিল।ল'ৰা এজনে মানুহগৰাকীক চেলৱাৰ কিনিবলৈ কয় মাকে নলয়।এই বুঢ়া বয়সত তেওঁ চেলৱাৰ পিন্ধিলে হেনো মানুহে হাঁহিব,গতিকে তেওঁ শাৰীকে ল'ব।ওচৰতে কাপোৰ চাই থকা সীমান্তিকা কিয় জানো সেইদিনা নিজৰ ঠাইৰ মানুহ লগ পাই অভিভূত হৈ পৰিছিল।তেওঁলোকৰ কথোপকথনৰ মাজতে সীমান্তিকাই মাত লগাইছিল<br /><br />* অ' আন্টি লওক এযোৰ,ভাল লাগিব আপুনি পিন্ধিলে।<br />* তুমি অসমৰ?(মানুহগৰাকীয়ে উৎসাহিত হৈ সুধিলে)<br />*হয়,আন্টি মই অসমৰে।<br /><br /> সেইয়াই আৰম্ভণি।সীমান্তিকাৰ লাহে লাহে আপোন হৈ পৰিছিল অৰুণিমা চলিহা।নিজৰ অজানিতেই যেন তাই মানুহগৰাকীৰ সান্নিধ্যত আপোনভোলা হৈ পৰিছিল।অফিচলৈ অহা-যোৱা কৰোঁতে যেতিয়াই সময় পাই তেতিয়াই মানুহগৰাকীৰ ওচৰৰ পৰা আহিছিল।ব্যস্ত পুতেকৰ সময়সূচীৰ লগত তেওঁৰ সদায় অসন্তুষ্ট।সময় পাৰ কৰিবলৈ যে তেওঁৰ টি.ভিটোৰ বাহিৰে আন একো উপায় নাছিল।সীমান্তিকা আহিলে অৰুণিমা চলিহায়ো বৰ ভাল পাইছিল।কথা পাতিবলৈ,চাহ কাপ একেলগে খাবলৈ যে তেওঁ সঙ্গ এটা পাইছিল।অৱশ্যে সমীৰণৰ লগত তেওঁ ভাতসাজ একেলগে খাইছিল।সমীৰণেও দিনটোৰ ব্যস্ততাৰ শেষত ৰাতিৰ ভাতসাজ মাকৰ লগত খাবলৈ হেঁপাহৰে আহিছিল।কেতিয়াবা কেতিয়াবা সীমান্তিকায়ো অৰুণিমা চলিহাৰ মৰমৰ আব্দাৰ এৰিব নোৱাৰি ৰাতিৰ সাজ তেওঁলোকৰ ঘৰতেই খাই আহিছিল।তেওঁৰ হাতৰ ভাতসাজে তাইক মাকে ৰন্ধা ভাতসাজলৈ প্ৰায়ে মনত পেলাইছিল।কিমান দিন যে হ'ল তাই মাকে ৰন্ধা ভাত এসাঁজ নোখোৱা।সমীৰণৰ ঘৰত ভাত খাই অহাৰ দিনা প্ৰায়ে সমীৰণে তাইক ঘৰত থৈ আহে।সৰুসুৰা কথাৰে সিহঁতৰ দহ মিনিটৰ বাট শেষ হয়।<br /><br />*সীমা,অফিচৰ পৰা আহোঁতে আজি সোমাই যাবাচোন।<br /> সমীৰণৰ মাকৰ কথাষাৰত তাই একেষাৰতে সন্মতি দিলে।<br />*কওঁক বৰমা, কিয় মাতিছিল।আজি কিবা স্পেচিয়েল ৰান্ধিছে নেকি?<br />*বহাচোন,আগতে চাহ কাপ খাই লোৱা।তাৰ পিছত পাতিম সবিশেষ।<br /><br /> চাহ দুকাপ বনাই আনি তেওঁ সীমান্তিকাৰ কাষতে বহি ল'লে।<br />*খোৱা, কাইলৈটো অফিচ বন্ধ,তুমি মোক এফালে লৈ যাব লাগে।<br />*কোনফালে বৰমা?<br />*কাইলৈ বাবাৰ জন্মদিন, ইয়াত মই কোনো মন্দিৰ চিনি নাপাওঁ।ই সকলোলৈকে নিয়ে কিন্তু মন্দিৰলৈ নিনিয়ে।সৰুতে দেউতাকক হেৰুৱা বাবাৰ ভগৱানৰ ওপৰত আচলতে কোনো আস্থা নাই।গতিকে, তুমি মোক লৈ যাব পাৰিবা?<br /><br /> বহুদিন হ'ল সীমান্তিকাও কোনো নামঘৰ, মন্দিৰলৈ নোযোৱা।বিশ্বাস, অবিশ্বাস বুলি নহয় তাইৰ হৃদয়ত ভগৱানৰ প্ৰতি কোনো দিন শ্ৰদ্ধা, ভক্তি জন্ম হোৱা নাই, যি দৰে জন্ম হোৱা নাই অশ্ৰদ্ধা,অভক্তিৰ।কিন্তু মানুহগৰাকীৰ কথাত তাই অসন্মতিও জনাব পৰা নাই।<br /><br />*হ'ব বৰমা, ওলাব।কিন্তু মোক এটা পাৰ্টিও লাগিব।<br />*সেইটো আৰু ক'ব লাগেনে।<br /><br /> সমীৰণৰ কথা চিন্তা কৰি কৰিয়েই সীমান্তিকা নিজৰ ৰুম পালেগৈ।সমীৰণৰ বাবে উভতাৰ পথত উপহাৰ এটাও কিনি ল'লে।বহুত দিনৰ মূৰত তাই কাৰবালৈ উপহাৰ কিনিছে।কিনিলে যদিও মনটো চোন তাইৰ দূৰু দূৰু কঁপিছে।ৰাতি বাৰ বজাৰ লগে লগে তাই সমীৰণলৈ জন্মদিনৰ শুভেচ্ছা জ্ঞাপন কৰিলে।এই অভ্যাস তাইৰ হোষ্টেলত থকাৰ পৰা হৈছিল।আৱাসীসকলৰ জন্মদিনত এইদৰে বাৰ বজাতেই সিহঁতে শুভেচ্ছা জ্ঞাপন কৰি হুলস্থুল লগাই।আচৰিত কৰি সমীৰণেও মেছেজৰ ৰিপ্লাই দিলে<br /><br />*তুমি কেনেকৈ জানিলা?<br />*সৰবজান যে।পিছে পাৰ্টি লাগিব কাইলৈ।<br />*থেংক ইউ,থেংক ইউ।কাইলৈ ডিনাৰ আমাৰ ঘৰত,অকে।<br /> পিছদিনা পুৱা গা-পা ধুই সীমান্তিকাই হালধীয়া শাৰী এখন পিন্ধি ল'লে।যাওঁতে চুলিখিনিত গজৰা কিনিও লগাই গ'ল।<br />*বৰমা, ৰেডী নে?হ'ল যদি ব'লক।<br /><br /> সমীৰণ ওলাই আহে।সীমান্তিকাক সেই সাজত দেখাৰ সি কল্পনাই কৰা নাছিল।সীমান্তিকাকো লাজ লাজ অনুভৱ এটিয়ে চুই গ'ল।সমীৰণৰ চাৱনিৰ পৰা সাৰিবলৈ তাই সমীৰণক উপহাৰটো দি অৰুণিমা চলিহাৰ কোঠা পালেগৈ।প্ৰথমবাৰৰ বাবে সমীৰণৰ সেই চাৱনিৰ পৰা পলাইছিল তাই।<br /><br />মন্দিৰলৈ যোৱাৰ পৰা অহাৰ সময়লৈকে সীমান্তিকাক সেইদিনা অস্বাভাৱিক কিছুমান কথাই খেলি-মেলি লগাইছিল।অৰুণিমা চলিহাক ঘৰত নমাই তাই বাহিৰে বাহিৰে নিজৰ ৰুমলৈ গ'ল।ৰাতিৰ নিমন্ত্ৰণ ৰক্ষা কৰিবলৈ তাইৰ মনটো সেইদিনা ফৰকাল নহ'ল।তথাপিও অৰুণিমা চলিহাৰ ফোনৰ ওপৰি ফোন অহাত তাই ওলাই গ'ল।দুই,এজন সমীৰণৰ বন্ধুও সেইদিনা তেওঁলোকৰ ঘৰৰ অতিথি হ'ল।অসমীয়া ব্যঞ্জনৰে সেইদিনা তেওঁলোকৰ ডাইনিং টেবুল ভৰ্তি হৈ পৰিল।তাৰ মাজতে সমীৰণে বাটাৰ চিকেন আৰু কবাবৰে নিজৰ ৰান্ধনী হাতৰ পৰিচয় দিলে।সমীৰণে তাইক ফ্ৰুইট চালাড তৈয়াৰ কৰিবলৈ এপাকত দিহা দি গ'ল।সি চোন সাধাৰণ ভাৱেই কথাকেইটা ক'লে,তাইহে নিজে নিজে কিবা ভাবিব নলগীয়া কথা ভাবিছে বুলি সীমান্তিকায়ো অৰুণিমা চলিহাৰ লগত কামত সহায় কৰি দিলে।আলহীয়ে খাই যোৱাৰ লগে লগে সীমান্তিকাও যাবলৈ ওলাল।ঘৰতেই ভাবি আহিছে তাই সমীৰণে থবলৈ আহিলেও আজি নাহো বুলি ক'ব।কিন্তু অৰুণিমা চলিহাৰ শাসনৰ আগত তাইৰ কথা জানো চলিব।যিদৰে মৰম কৰে সেইদৰে শাসনো কৰে।যেন তেওঁৰ নিজৰ ছোৱালীহে।নিজৰ পিতৃ মাতৃৰ পৰাও কোনো দিনে তাই এনে কৰ্তৃত্ব,মৰম হয়তো পোৱা নাছিল।সেয়ে হয়তো সীমান্তিকাই এই মানুহগৰাকীৰ কোনো কথাই অৱহেলা, অনাদৰ কৰিব নোৱাৰে।সম্পৰ্ক হৃদয়ৰ পৰা হৃদয়লৈ।<br /><br />সমীৰণ আহিছিল তাইক থৈ যাবলৈ।<br />*সীমান্তিকা,তোমাক মোৰ কথা এটা ক'ব লগীয়া আছে।<br />*কি কথা ?<br />*আই লাভ ইউ সীমা, আই লাভ ইউ ভেৰী মাচ্চ।মই মোৰ অজানিতেই তোমাক ভাল পাই পেলাইছোঁ।সাহিত্যিক, কবি মই নহয়।সেয়ে ৰোমান্টিকভাৱে মই তোমাক প্ৰস্তাৱ দিব নাজানোঁ।কিন্তু মই তোমাক বিয়া পাতিব বিচাৰোঁ সীমা।তুমি,মই আৰু মা আমাৰ সৰু সংসাৰ,সুখৰ সংসাৰ।<br /><br />*মই কথাবোৰ তেনেদৰে ভবা নাই, আচলতে মই নাভাবোৱেই।বৰমাক মোৰ ভাল লাগে, সেয়ে মই তেওঁৰ ওচৰলৈ যাওঁ।তেওঁৰ আদৰখিনি অমান্য কৰাৰ সাহস হয়তো মই কৰিব নোৱাৰোঁ।কিন্তু মই বিয়া বা তেনে সম্পৰ্কৰ কথা কেতিয়াও ভবা নাই।মোৰ মা-দেউতাৰ সম্পৰ্কৰ তিক্ততাবোৰ দেখাৰ পিছত আচলতে মই বিয়া-বাৰুৰ সম্পৰ্কত সোমাৱই নিবিচাৰোঁ।বেয়া নাপাব,আপুনি ভাল ছোৱালী পাব।<br /><br /> গুচি গৈছিল সীমান্তিকা কথাকেইষাৰ কৈ ৰুমৰ ভিতৰলৈ।সেই ৰাতি তাইৰ টোপনি নাহিল।নাভাবোঁ বুলি ভাবিও চোন বাৰে বাৰে তাইৰ মনলৈ সমীৰণৰ কথাকেই আহি থাকিল।নিজৰ ওপৰতেই খং উঠিল তাইৰ।কিহে পাইছিল ইমান আত্মীয়তা গঢ়ি তুলিবলৈ।এইবোৰৰ পৰা আঁতৰি থাকিবলৈয়েটো তাই পলাই ফুৰিছিল তেজৰ সম্পৰ্কবোৰৰ পৰা।সমীৰণৰ ঘৰলৈ আৰু নোযোৱাটোৱেই তাই থিৰাং কৰিলে।<br /><br />পিছদিনা অফিচ পোৱা তাইৰ দহ মিনিটমান পলম হ'ল।অফিচলৈ সিহঁতৰ নতুন বচ অহাৰ কথা আছিল।কালিৰ কথাবোৰৰ মাজত ডুবি থাকোঁতেই অফিচৰ ইমান গুৰুত্বপূৰ্ণ দিনটো তাই পাহৰি থাকিল।গালি খোৱাৰ ভয়ত ভয়ে ভয়ে তাই সোমাই গ'ল।সকলোৱে নতুন বচক শুভেচ্ছা জ্ঞাপন কৰি আছে।তায়ো হাতখন আগবঢ়াই দিলে।<br /><br /> সীমান্তিকা আচৰিত হৈছিল বছৰ ৰূপত সমীৰণক দেখা পাই।খং উঠি আহিল তাইৰ,কালি ৰাতিলৈকে লগ পোৱা সমীৰণে তাইক এবাৰো এই খবৰটো দিব নোৱাৰিলে নে।খঙে,অভিমানে সীমান্তিকাই নিজৰ কেবিনলৈ সোমাই গ'ল।<br /><br />সেইয়াই আৰম্ভণি।লাহে লাহে সীমান্তিকাৰ মনত সমীৰণে কেনেকৈ ঠাই পালে তাই গমেই নাপালে।সমীৰণে অফিচ সংক্ৰান্তীয় কামত অন্য ঠাইলৈ গ'লে সীমান্তিকাৰ হৃদয়ে হাহাকাৰ কৰি উঠে।নিজকে বাৰে বাৰে প্ৰশ্ন কৰে তাই,এইয়াই প্ৰেম নেকি?কিন্তু পিছ মূহুৰ্ততে আকৌ মনটোক প্ৰবোধ দিয়ে,তাই প্ৰেমত পৰিব নোৱাৰে, তাইৰ বাবে সম্পৰ্ক কেৱল তাইৰ নিজৰ লগত।সমীৰণৰ ঘৰলৈ দুদিনমান তাই নোযোৱাকৈ আছিল।কিন্তু অৰুণিমা চলিহাক উপেক্ষা কৰাটো তেতিয়ালৈ ইমান সহজ হৈ থকা নাছিল।বিশেষকৈ একেটা অফিচতে বৰ্তমান দুয়ো কৰ্মৰত হোৱাত তেওঁ সমীৰণক অফিচ ছুটী হোৱাৰ পিছত সীমান্তিকাকো লৈ আহিবলৈ কয়।তেনেদৰেই অহা-যোৱা চলি থাকে।এদিন অৰুণিমা চলিহাই সীমান্তিকাক কয়<br /><br />*সীমা,ভাবিছোঁ এইবাৰ মোৰ লগৰী এজনী গোটাই লওঁ।<br />*মানে?<br />*মানে আমাৰ বাবাৰ বিয়াখন পাতি দিওঁ।<br />*ভাল কথা বৰমা,পাতক পাতক।আমিও বিয়া এখন খাবলৈ পাম।ছোৱালী চাইছে?<br /> কথাষাৰ ক'লে যদিও সীমান্তিকা যেন আহত হ'ল।<br />*চাইছোঁ মনে মনে।মোৰটো পচণ্ডৰ ছোৱালী এতিয়া তেওঁ বা কি কয়?<br />*চাওঁক,চাওঁক বৰমা।<br />*সেই ছোৱালীজনী তুমিয়েই সীমা।তোমাৰ বাহিৰে আমাৰ পচণ্ডৰ বেলেগ কোন হ'ব পাৰে।সকলো সম্পৰ্কই একে নহয় সীমা।তোমাৰ মা-দেউতাৰ সম্পৰ্কৰ তিক্ততাখিনি তোমাৰ জীৱনত কিয় পৰিবলৈ দিবা।সম্পৰ্ক কেতিয়াও একপক্ষীয় নহয়।দুয়ো পক্ষৰ বিশ্বাস, মৰম,আৱেগেহে সম্পৰ্ক এটা মধুৰ কৰি তুলে।অতীতৰ সম্পৰ্কৰ তিক্ততা বৰ্তমান আৰু ভৱিষ্যতৰ বাবে অভিজ্ঞতা হ'ব পাৰে কিন্তু উদাহৰণ হ'ব নোৱাৰে।সেই তিক্ততাই আমাক শিক্ষা দিয়ে সংশোধনৰ,পংকিলময় বাটটো মসৃণ কৰি লোৱাৰ।ভাবি চাবা কথাবোৰ।জোৰ বা বাধ্য কৰা নাই,নিজৰে এজনী বুলি ভাবিহে কৈছোঁ।উত্তৰৰ বাবে অপেক্ষা কৰিম।তোমাৰ মা-দেউতাৰ লগতো কথা পাতিম।<br /><br /> সময় পাৰ হয় সন্তপৰ্ণে,সংগোপনে।সীমান্তিকাই কেতিয়াবা যদি ভাবে সমীৰণৰ লগত যুগ্ম জীৱনৰ কথা, পিছ মূহুৰ্ততে দৃশ্যমান হয় অতীতৰ মাক-দেউতাকৰ সম্পৰ্কৰ কলুষতাখিনি।তাইৰ জীৱনলৈয়ো যদি সময়ে এনে বান নিক্ষেপ কৰে, সহিব পাৰিব নে তাই।উত্তৰ নাই তাইৰ ওচৰত।তথাপিও সমীৰণ কাষত থাকিলে তাইৰ ভাল লাগে।সমীৰণ অফিচত নথকাৰ দিনা তাই মন বহুৱাব নোৱাৰে।সমীৰণে সেই দিন ধৰি অফিচৰ কথাৰ বাহিৰে সিহঁতৰ সম্পৰ্কৰ কথা আৰু পতা নাই।এদিন হঠাৎ মেছেজ আহিল সমীৰণৰ পৰা<br /><br />*মিছ কৰিছা মোক?<br /><br /> সৰ্ব শৰীৰ তাইৰ শিহৰিত হৈ উঠিল।কেনেকৈ গম পালে সমীৰণে তাইৰ মনৰ কথা।সঁচাকৈয়ে তাই সেই সময়ত সমীৰণৰ কেবিনলৈ চাই আছিল।অহাৰ পৰা তাই সেইদিনা সমীৰণক দেখা নাছিল।<br /><br />*নাই, নাই কৰা।<br />*তেতিয়া হ'লে এইফালে কি চাই আছা?<br />* কেবিনত বৰমাৰ বোৱাৰী চোৱাৰী সোমাই আছে নেকি চাইছোঁ।<br />*জ্বলিছা?<br />*মই কিয় জ্বলিম?<br />*আই লাভ ইউ।মই তোমাকেই বিয়া পাতিম, মাক কৈছোঁ।তুমি ন' ক'লে ময়ো কাকো বিয়া নাপাতোঁ।<br />*ইমান প্ৰেম?<br />*ও,প্ৰেম জনমে জনমে।<br />*কিন্তু মই বিয়া নোহোৱাকৈ থাকিব বিচাৰোঁ।সম্পৰ্কৰ বান্ধোনত সোমাব নিবিচাৰোঁ সম্পৰ্কবোৰ প্ৰথম প্ৰথমহে মধুৰ হয়,পিছলৈ ই বিষক্ৰিয়াৰ সৃষ্টি কৰে।<br />*দিছ ইজ ইয়ৰ ফাইনেল ডিচিজন?<br />*ইয়েচ।<br /><br /> সেই দিন ধৰি তাই সমীৰণক দেখা নাই।আজি এসপ্তাহ হ'ল।অফিচলৈ দুয়োটা আহিছে কিন্তু কোনেও কাকো দেখা নাই।যিমানে দিন বাগৰিছে সিমানে সীমান্তিকাৰ হৃদস্পন্দন বাঢ়ি গৈছে।নোৱাৰিছে তাই সমীৰণৰ উপেক্ষা সহ্য কৰিব।এনেকুৱা হোৱাৰটো কথা নাছিল।তেন্তে সঁচাকৈয়ে তাই সমীৰণক ভাল পাই পেলাইছে নেকি?হাজাৰ প্ৰশ্নই সীমান্তিকাৰ হৃদয়ত তোলপাৰ লগাইছে।জীৱনৰ গতিপথটো চোন তাই কিবা স্থিৰ কৰিব পৰা নাই।যুগ্ম ঠিকনা এটি দি চাব নেকি জীৱনটোক,দি চাব নেকি জীৱনটোক এটি নতুন সুযোগ।যি সুযোগে আহ্লাদিত কৰিব তাইৰ জীৱন,জীৱন সঙ্গীতৰ মাধুৰ্যত নিজকে বিলীন কৰি দিব।অহৰহ এক অস্থিৰ ভাৱনাই মনটো উতলা কৰি ৰাখিছে।পলম নকৰে তাই আৰু অফিচত কামৰ মাজতে তাই সমীৰণলৈ মেছেজটো পঠিয়াই দিলে।<br /><br />*এটি আবেলি মোৰ নামত লিখি দিব পাৰিবা সমীৰণ?য'ত ব্যস্ততাবোৰ শুই পৰিব,আবেগে শিহৰিত কৰিব,মৰমে কথা ক'ব আৰু ফাগুনে ৰং ছটিয়াব,অস্তগামী সুৰুযৰ হেঙুলীয়া আভাই দুয়োকে মায়াময় এটি সান্নিধ্যৰ ঠিকনা দিব।মোৰ বাবে এটি আৱেলি আৰু আমাৰ বাবে সমস্ত জীৱন। <br />ক্ষন্তেক সময়ৰ পিছতে সমীৰণৰ পৰা উত্তৰ আহিল<br /><br />*এনে হাজাৰটা আবেলি মই তোমাৰ নামত লিখি দিব পাৰিম সীমা।য'ত বসন্তৰ শ্যামলীমায়ে লুকাভাকু খেলিব,সলাজ প্ৰেমৰ হাঁহি সানি তুমি ৰঙচুৱা হৈ পৰিবা।ওজাগৰী নিশা তৰালিৰে সৈতে কথা পাতি জীৱন সঙ্গীত জুৰিম আৰু দুয়ো দুয়োৰে হৈ ৰ'ম আজীৱন।বিশ্বাস আৰু মৰমেৰে কটকটীয়া কৰিম আমাৰ সম্পৰ্ক চিৰকাললৈ।<br /><br />শীতল আমেজ এটিয়ে দুয়োকে চুই গ'ল।জীৱনক অনুভৱ কৰি আনন্দিত হৈ পৰিল দুটি মন।গুণগুণাই উঠিল সীমান্তিকা</p><p><br /> এই ৰিক্ত বুকুতে<br /> বাসনা ঢালিলা<br />মোৰ তেজে তেজে সীৰে সীৰে<br />বোৱালা প্ৰেমৰ অলকানন্দা<br /><br /><br /> </p>Manaswee Sarmahhttp://www.blogger.com/profile/13830090013043467243noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5736240352789574647.post-14619256101057790752020-12-06T09:00:00.003-08:002020-12-06T09:00:48.649-08:00প্ৰচ্ছদ<p> <br /><br /> বাৰে বাৰে দেউতালৈ চাইছোঁ ,আছে নেকি ক'ৰবাত চকুপানীৰ টোপাল।আমাৰ পৰা তেওঁ পলাইছে নেকি।থিক সৰুতে ভুল কৰি ধৰা পৰাৰ ভয়ত যে আমি পলাও ঠিক তেনেকৈ।চকুপানীৰ লেশ অকণো নাই।নে দেখুওৱা নাই।মা নথকা ঘৰখনত ডাঙৰ হোৱাৰ পিছত ময়ে ভাইটিৰ বাবে মা হৈ পৰিছিলোঁ, তাৰ যাতে কোনোফালে, কোনোক্ষেত্ৰত অসুবিধা নহয় মই তাৰ খবৰ ৰাখিছিলোঁ,লগতে দেউতাৰো। জীৱনৰ বাটত হাজাৰ বাধা আহিলেও দেউতাই হেলাৰঙে পাৰ কৰিছিল।প্ৰতিটো বিপদত তেওঁৰ দুহাতেৰে আমাক আৱৰি ধৰিছিল।আমাৰ সুখত তেওঁ সুখী আৰু আমাৰ দুখত তেওঁ দুখী হৈছিল।আমি যিয়েই নিবিচাৰোঁ কিয় পিছ মূহুৰ্ততে আমাক সেইটো বস্তু আনি দিছিল।বিহুৱে,পূজাই নিজে কাপোৰ লোৱা আমি কেতিয়াও দেখা নাই, কিন্তু আমাক এমাহৰ আগতেই গুটাই আনি দিছিল।নিজে ভালপোৱা বস্তুবোৰৰ তালিকাখন কমাই আমি ভালপোৱা বস্তুবোৰৰে ঘৰ ভৰাই দিছিল।কিন্তু যিদৰে আমাক মৰমৰ ডোলেৰে বান্ধি ৰাখিছিল ঠিক সেইদৰে শাসনৰ জৰীৰেও বান্ধি ৰাখিছিল।প্ৰকৃততে দেউতা আমাৰ বাবে একোডাল বটবৃক্ষ যি ৰ'দ দিলে আমাক ছাঁ হৈ আৰু বৰষুণ দিলে আমাক আলয় হৈ আমাক ৰক্ষণা দিছিল।তেওঁৰ উপস্থিতিত আমি নিৰ্ভয়ে জীৱন ডিঙা পাৰ কৰিছিলোঁ।মধ্যবিত্ত আমাৰ পৰিয়ালটোৱে কি দেখা নাই এই মোৰ পঁচিশ বছৰীয়া জীৱনটোত।মাৰ মৃত্যু, দেউতাৰ সেই দৰমহা নোপোৱা শিক্ষকৰ চাকৰিটো, ভাইটিৰ শ্বাস প্ৰশ্বাসৰ অসুবিধাৰে জৰ্জৰিত জন্মৰ ছয় সাত বছৰ,তাক লৈ ডাক্তৰৰ ওচৰে ওচৰে কমখন ঘূৰা নাছিলোঁ আমি দুজন।তেতিয়াও দেউতাই আমাৰ দুজনৰ সাহস হৈ প্ৰতিটো ক্ষণতে থিয় দিছিল।<br /> সম্পৰ্কীয় মানুহ, গাঁৱৰ মানুহে জোৰ কৰা স্বত্বেও দেউতাই দ্বিতীয় বিবাহ নকৰালে।আমাৰ দুটাৰ ভৱিষ্যতক লৈ তেওঁ চিন্তিত হৈছিল।তেজীমলাৰ নিচিনা দুৰৱস্থা যাতে আমাৰ নহয় তাৰ বাবে দেউতাই দ্বিতীয়বাৰ বিয়া কৰোৱাৰ কথা চিন্তা নকৰিলে।সদায় পুৱা পাঁচটাতে উঠি তেওঁ ঘৰৰ সমস্ত কাম কৰি আমাক স্কুললৈ পঠিয়াইছিল।পঢ়াৰ সময়ত টেবুলত গাখীৰৰ গিলাচ যোগান ধৰিছিল ঠিক যিদৰে মোক মায়ে ধৰিছিল।ডাঙৰ হৈ অহাৰ লগে লগে আমাৰ বাবে মা দেউতা এজনেই হৈ পৰিছিল।কেতিয়াবা কেতিয়াবা মৰমে উপচি পৰিলে আমি দেউতাকে 'মা' বুলি মাতিছিলোঁ।মনত পৰে এতিয়াও মাৰ মৃত্যুত দেউতাৰ অৱস্থাৰ কথা।<br /><br /> জীৱনৰ এটি নেদেখা দৃশ্য।কাক চাম,নিজক নে নতুনকৈ ঘৰলৈ অহা মোৰ দুদিনীয়া ভাইটিটোক।দহ বছৰীয়া মইজনীয়ে কথাবোৰ থিক বুজিব পৰা নাই ,মাথোঁ এটা কথা বুজিছোঁ মৰমৰ মাজনী আৰু নাই।হস্পিতালৰপৰা নমোৱে দিয়া ভাইটিটো আনিবলৈ গৈ দুদিনৰ মূৰত ঘূৰি আহিল এম্বুলেন্সত তাকো শুই।দেউতাই ভাইটিক মোৰ কোলাত তুলি মাক শ্মশানলৈ নিয়াৰ যা যোগাৰ কৰিলে।মাৰ মৃত্যুত মই কান্দিছিলোঁ চিঞৰি চিঞৰি কিন্তু দেউতাই এটোপালো চকুলো টোকা নাছিল।বৰমাক সুধিছিলোঁ <br /><br />*দেউতাই কিয় কন্দা নাই?<br /><br />বৰমাই কৈছিল<br /><br />*পুৰুষে নাকান্দে নহয়।<br /><br /> লাহে লাহে দিনবোৰ পাৰ হৈছিল।কিন্তু সদায় ৰাতি কাষৰ ৰুমটোৰ পৰা কাৰোবাৰ উচুপনি শুনিবলৈ পাইছিলোঁ।দেউতাক জগাবলৈ চাওঁ, দেউতা নাথাকে আমাৰ ওচৰত।আকৌ ভয়ে ভয়ে মাতো <br /><br />* দেতা,অ' দেতা।<br /><br />দেউতা সোমাই আহে <br /><br />* কি হ'ল মাজনী।মই বাহিৰলৈ গৈছিলোঁ ।<br />মন দি শুনো তেতিয়ালৈ কান্দোনৰ শব্দ নাইকিয়া হয়।একো নাই বুলি আকৌ শুই পৰোঁ।এনেদৰেই কেইবাদিনো যায়, এদিন কান্দোনৰ শব্দ শুনি দেউতাক শুৱা ঠাইত নেদেখি চিঞৰি দিলোঁ <br /><br />* মায়ে কান্দিছে দেতা,মা ইয়াতে আছে।দেতা ,মা মা।<br /><br />দৌৰি আহে দেউতা <br /><br />*কোনো নহয় অ' মাজনী তই সপোন দেখিছ শুই থাক।<br /><br />সেইদিনাৰ পৰা উচুপনিবোৰ আৰু ভাহি নহা হ'ল।<br />বয়সে মোক তেতিয়া কথাবোৰ বুজি উঠিবৰ বাবে পৰিপক্ক কৰি তুলা নাছিল।মা নথকা ঘৰখনত দেউতাই ভাইটিক নিচুকনি গীত গাই শুৱাইছিল,ৰাতি ৰাতি চোতালত বহি আমাক তৰা গণি গণি ৰামায়ণ,মহাভাৰতৰ কাহিনী, পৰীৰ দেশৰ সাধু শুনাইছিল আৰু পিছলৈ মই ভাইটিক শুনাব পৰা হৈছিলোঁ।কাৰেন্ট গ'লে ওৰেটো ৰাতি দেউতাই আমাক বিচনিৰ বা দি দি শুৱাইছিল।<br /><br />মই যেতিয়া পুষ্পিতা হৈছিলোঁ ঘৰখনত বৰমা,খুড়ীহঁতৰ সঘন অহা যোৱা চলিছিল।বৰ কষ্ট হৈছিল দেউতাৰ কণমানি ভাইটিটোৰ সৈতে মোৰ বাবে বজাৰ সমাৰ কৰাৰ।বৰমাহঁতে তেতিয়াও কয়<br /><br />* দেখিছ নহয় কিমান সমস্যা,সেয়ে কওঁ বিয়াখন পাতি ল।<br /><br /> সেই ঠাইৰ পৰা দেউতা আঁতৰি যায়।মোক কয় তেওঁলোকে<br /><br />* তয়ে কবিচোন বাপেৰক বিয়াখন পাতি ল'বলৈ,মতা মানুহ দুখবোৰ পাতলাবলৈও মানুহ এজনী লাগে।মাইকী মানুহৰ চকুপানীতেই দুখবোৰ পাতলে,মতা মানুহেটো কান্দিবও নোৱাৰে।<br />মই দেউতাক নোকোৱা নহয় কওঁ,কিন্তু দেউতাই মোক সোধে <br /><br />* তই ঘৰৰ কাম কৰিবলৈ মানুহ এজনী বিচাৰ নে ,মাৰ মৰম পাবলৈ মানুহ এজনী বিচাৰ?<br /><br />* নাজানোঁ মই দেউতা, কিন্তু বৰমাহঁতে কয় তোমাৰ বৰ কষ্ট হয় ঘৰৰ কাম কৰোঁতে সেয়ে নতুন এজনী মা আনিব লাগে।<br /><br />* হ'ব দে ঘৰৰ কাম আমি দুয়োটাই মিলি কৰিলে হৈয়েই যাবচোন।মৰমবোৰ আমাৰ তিনিটাৰ মাজতে থাকিব দে আৰু ভগাই নলওঁ।<br /><br /> মনে মনে মই ভালো পাইছিলোঁ নতুন মায়ে আহি যদি তেজীমলাৰ মাহীমাকৰ দৰে আমাৰ দুটাকো মাৰি পেলাই।দেউতাৰ ব্যস্ততাবোৰ বাঢ়িছিল।ডাঙৰ হৈ অহাৰ লগে লগে ময়ো তেওঁক বহু ক্ষেত্রত সহায় কৰি দিব পৰা হ'লো।কলাকলকৈ ভাইটিও ডাঙৰ হ'ল।ভাইটি আৰু মই শৈক্ষিক জীৱনৰ পৰীক্ষাবোৰত সুখ্যাতিৰে উত্তীৰ্ণ হ'লোঁ।দেউতাই মোৰ বিয়াৰ কথা কৈ থাকে যদিও ময়ে ভাইটি অলপ ডাঙৰ হোৱালৈ বাট চালোঁ।কিয় জানোঁ দেউতাক দায়িত্বৰ ভাৰবোৰেৰে আৰু কুঁজা কৰিবলৈ মন নগৈছিল।ভাব হৈছিল সৰুতেই বৰমাহঁতে কওঁতেই যদি দেউতাই দ্বিতীয় বিবাহ কৰালে হয় আজি হয়তো দেউতাক অকলে এৰি যাবলৈ মোৰ ইমান দুখ নালাগিল হয়।নিজকে দোষী যেনো লাগে মাজে মাজে প্ৰশ্ন কৰোঁ নিজকে কোনোবাখিনিত মই স্বাৰ্থপৰ হৈ গৈছিলোঁ নেকি?মাহীমাৰ অত্যাচাৰৰ ভয়ত দেউতাৰ জীৱনটোত আমি দুটাই হেঙাৰ হৈ থিয় দি থকা নাইটো।<br /><br /> সময়ে সমাজৰ বহু পৰিৱৰ্তন অনা মই দেখিছোঁ।বহু বিধৱা নাৰীৰ দ্বিতীয় বিবাহৰ মই চাক্ষুষ প্ৰমাণ পাইছোঁ, কোনোবাখন যদি খাবলৈ গৈছোঁ, কোনোবাখনৰ বাতৰি পাইছোঁ।মাজে মাজে মোৰ মনলৈ যে এতিয়া দেউতাৰ দ্বিতীয় বিবাহৰ কথা অহা নাছিল এনে নহয়।ভয় খাইছিলোঁ মোক বিয়া দিয়াৰ পিছত, ভাইটি পঢ়িবলৈ দূৰলৈ যাব লগা হ'লে দেউতা কাৰ লগত থাকিব।এনে নহয় যে দেউতাক মই বিয়াৰ পিছত নাচাম বা মোৰ লগত নাৰাখিম,কিন্তু দেউতা যে মাৰ স্মৃতিৰে পূৰ্ণ ঘৰখনৰ পৰা এদিনৰ বাবেও দূৰ নহয়।এদিন মই কথাটো বৰমাহঁতৰ আগতো উলিয়াইছিলো।কিন্তু তেওঁলোকে ভেকাহি মাৰি আহিল<br /><br />*থ,থ আগতেই কৈছিলোঁ তেতিয়া গুৰুত্ব নিদিলি এতিয়া আৰু ছোৱালী বিয়া দিব পৰা,বোৱাৰী আনিবলৈ হোৱা মানুহলৈ কোনে ছোৱালী দিব।<br /><br />*ছোৱালী নালাগে আমাক বৰমা,দেউতাৰ যতন ল'ব পৰা,দেউতাৰ মনটো বুজিব পৰা এগৰাকী পত্নী লাগে,লাগিলে তেওঁ দেখাত কুৎসিতেই হওঁক, বিধৱাই হওঁক বা বয়সে গৰকাই হওঁক।<br /><br /> মুখ ভেঙুচালি কৰি তেওঁলোক উঠি গৈছিল।<br /><br /> সময় পাখি লগা কাঁড়ৰ দৰে।সৌ সিদিনা জন্ম হোৱা ভাইটি ৰণে এইবাৰ হায়াৰছেকেণ্ডেৰী দিলে।আশা আছে তাক লৈ,সপোন আছে তাক লৈ।হায়াৰছেকেণ্ডেৰী দিয়াৰ পিছতে দেউতাই মোৰ বিয়াৰ বাবে ল'ৰা বিচাৰিবলৈ ধৰিলে।উপযুক্ত পাত্ৰ এজনক কন্যাদান কৰাৰ সুখ তেওঁ এইবাৰ ল'ব বিচাৰে।সময়ত দেউতাৰ পচণ্ডৰ অনুসৰিয়েই বিমানৰ লগত মোৰ বিয়া থিক হ'ল।সুখী দেউতা,মুখৰ পৰা হাঁহি নুগুচেই।আনন্দৰ বন্যা তেওঁৰ চকুৱে মুখে।মোৰহে কিয় জানো বিয়া ঠিক হোৱাৰ পিচৰে পৰা বুকুখনত এটি বিষ অনুভৱ হ'ল।দেউতাৰ মুখখনলৈ বাৰে বাৰে চাওঁ মোক বিদায় দিবলৈ পাই তেওঁ সঁচাকৈয়ে সুখীনে?পাৰিবনে মোৰ অবিহনে তেওঁ জীয়াই থাকিব?পত্নী আৰু কন্যাবিহীন বৈতৰনী পাৰিবনে তেওঁ পাৰ কৰিব,সঁচাকৈয়ে পুৰুষৰ দুখ নাই নেকি?বাৰে বাৰে মই কল্পনা কৰোঁ মোৰ বিদায়ৰ মূহুৰ্তত দেউতাই কান্দিবনে,নে পুৰুষে সঁচাকৈয়ে নাকান্দে।কিন্তু মইচোন দেখিছোঁ সৰুতে ভাইটিক কন্দা।এতিয়াও কান্দে সি বস্তু এটা নাপালে,সি বিচৰা ধৰণে কিবা এটা নহ'লে।তেন্তে সি পুৰুষ নহয় নেকি।তাক মই কোনোদিন কোৱা নাই ল'ৰাই নাকান্দে বুলি, তাৰ উচুপনি, তাৰ কান্দোন কমাবলৈ কেতিয়াও কোৱা নাই পুৰুষে নাকান্দে বুলি।তেন্তে তাৰটো মোৰ দৰেই এখন হৃদয় আছে,য'ত দুখবোৰে পাৰ ভাঙিলেই কান্দোন ওলাই আহে।তেন্তে কি দেউতাৰ দুখ নায়েই নেকি?এনে হাজাৰটা প্ৰশ্নই মোক খেদি ফুৰে।<br /><br />বিয়াৰ এমাহমান আগত এদিন মাজ ৰাতি দেউতাৰ ৰুমৰপৰা আকৌ সেই উচুপনি ভাহি আহিল।সেই যে মা ঢুকুৱাৰ পিছত মই শুনিছিলোঁ কাষৰ ৰুমৰ পৰা অহা উচুপনি, ঠিক একেই।হয় হয় একেই।আমি ডাঙৰ হোৱাৰ পৰা সকলোৰে ৰুম সুকীয়া সুকীয়া হ'ল।বিয়াৰ খবৰ ল'বলৈ আহি পেহা এজনে কোৱা কথা এষাৰি আকৌ কাণত বাজি উঠিল,"মা য'তেই নাথাকক কিয় বিয়াত আশীৰ্বাদ দিবলৈ নিশ্চয় আহিব।'মনলৈ ভাব হ'ল মা অহা নাইটো।মই হাতত সাৰে ভৰিত সাৰে বিচনাৰ পৰা উঠি দেউতাৰ ৰুমৰ দৰ্জাখনৰ কাষত ৰৈ কাণ থিয় কৰিলোঁ।কোনোবাই চেপি চেপি কান্দিছে,লাহেকৈ দৰ্জাখন ফাক কৰি চালোঁ,সৌৱাচোন মাৰ ফটোখনৰ ওচৰতে বহি দেউতা বহি আছে,মন দি শুনো উচুপনিৰ শব্দবোৰ তাৰ পৰাই আহিছে, লগতে মুখৰে কিবাকিবি কৈও আছে।ডিম লাইটৰ পোহৰত অস্পষ্ট যদিও মই থিকেই দেখিছোঁ।এৰা, সৌৱা মোৰ দেউতাই কান্দি আছে,দৌৰি গৈ মই তেওঁক সাবটি ধৰিলোঁ।তেওঁৰ চেপি ৰখা কান্দোনটো এইবাৰ স্পষ্টকৈ ওলাল।<br /><br /> 'অ' মোৰ আই তোক যদি কিবা দুখ দিছিলোঁ মোক ক্ষমা কৰি দিবি' বুলি দেউতাই কান্দিবলৈ ধৰিলে।মই বুজিলোঁ সেই যে মাৰ মৃত্যুৰ পিছত কাষৰ ৰুমৰপৰা ভাহি অহা উচুপনি আৰু আজিৰ উচুপনিৰ কাহিনীটো।তেন্তে নাৰীৰ দৰে পুৰুষৰো দুখ আছে দেউতাৰ থকাৰ দৰে,নাৰীৰ দৰে পুৰুষৰো হৃদয় আছে দেউতাৰ থকাৰ দৰে।দেউতাই কান্দিছে, গোটেই জীৱন চেপি ৰখা কান্দোনটো আজি লুইতে পাৰ ভঙাৰ দৰে ভাঙিছে।অতদিনে হাঁহিৰ মাজত প্ৰচ্ছদিত কৰি ৰখা চকুপানীখিনি আজি বৈ আহিছে।তেওঁৰ কোলাতেই মূৰ থৈ সেই উজাগৰী নিশা ইজনে সিজনৰ চকুলো মচি পাৰ কৰিলোঁ।দুখ,সুখ যদি একেই,তেন্তে চকুপানীখিনিতহে নাৰী, পুৰুষৰ প্ৰভেদটো কিয়?মোৰ কাণত তেতিয়াও বাজি থাকিল 'পুৰুষে নাকান্দে নহয়'।সিদ্ধান্ত ল'লো মই মোৰ বিয়াৰ আগত ঘৰখনলৈ দেউতাৰ বাবে এগৰাকী অৰ্ধাংগিনী বিচাৰি উলিয়াম মই।হঠাৎ মনলৈ আহিল গাঁৱৰে ৰিনা পেহীৰ কথা।শহুৰ শাহুৰ অত্যাচাৰ সহিব নোৱাৰি বিয়াৰ তিনিবছৰ পিছতেই বিধৱা হোৱা পেহীক মাক দেউতাকে লৈ আনে যদিও বৰ্তমান ককাই ভাইৰ পাল্লাত পৰি তেওঁৰ অৱস্থা নাইকিয়া হৈছে।মা ঢুকুৱাৰ পিছত মাজে সময়ে তেওঁ আমালৈ বুলি নাৰিকলৰ লাড়ু, পিঠা বনাই বনাই দিছলহি,আজিকালি তেওঁৰ নিজৰ খাবলৈয়ে অভাৱ, আমাক দিয়াৰ কথা চিন্তা কৰিব নোৱাৰে।<br /><br />পিছদিনা পুৱাই তেওঁৰ ওচৰ পালোগৈ।গৈয়েই তেওঁক ক'লোঁ<br /><br />* ৰিনা পেহী,আমাৰ দেউতালৈ বিয়া হ'বা?আমাৰ মা হ'ব নালাগে দেউতাৰ পত্নী হৈয়েই ৰ'বা।হ'বানে পেহী?<br /><br /> থতমত খাই তেওঁ।এনেকুৱা কথা শুনিবলৈ পোৱাটোও যে তেওঁৰ বাবে পাপ।<br /><br />*কি কোৱা মাজনী, নাপায় এনে কথা চিন্তা কৰিব,নাপায়।মই এগৰাকী বিধৱা, মোৰ ওচৰত দ্বিতীয় বিবাহৰ নাম লোৱাটোও পাপ।<br /> কাষৰ পৰা পেহীৰ নবৌৱেকে কথাবোৰ শুনি দৌৰি অহাদি আহিল।<br /><br />*হ'ব হ'ব কিয় নহ'ব,অত বছৰে অকলে জীৱনটো পাৰ কৰি কিমান দুখত আছে মইহে জানোঁ।অন্ততঃ বুঢ়া বয়সত লগৰী এজন পালে জীৱনৰ থকা সময়খিনি সুন্দৰভাৱে পাৰ হ'ব।তুমি চিন্তাই নকৰিবা।কিন্তু তোমাৰ দেউতাৰাই জানো আকৌ বিয়া পাতিব?<br /><br /> মানুহ গৰাকীৰ ইমান উৎসুকতাৰ কাৰণ মোৰ বুজিবলৈ অসুবিধা নহ'ল।<br /><br />*দেউতাৰ কথা মোৰ ওপৰত এৰি দিয়ক,আগতে মই পেহীৰ মতামতটোহে জানিবলৈ আহিছোঁ।কোৱা পেহী হ'বানে মোৰ দেউতাৰ অৰ্ধাংগিনী?নে গোটেই জীৱন আনৰ লাঞ্জনা,কৰ্কথনা খায়েই পাৰ কৰিবা।<br /><br />ৰিনা পেহীয়ে সন্মতি দিলে।নিজকে এখন যুদ্ধ জয় কৰাৰ দৰে লাগিল মোৰ,ঘৰলৈ আহি দেউতাক সকলো কৈ এইটোও ক'লো যে তেওঁ যদি এই বিবাহ নকৰাই ময়ো আজীৱন এইখন ঘৰতেই ৰৈ যাম।ভিন্ন ধৰণে, ভিন্ন কথাৰে,ভিন্ন দিশৰে দেউতাই মোক বুজাবলৈ চেষ্টা কৰিলে যদিও অৱশেষত মোৰ অটল সিদ্ধান্তৰ আগত তেওঁৰ শিৰ নত হ'ল আৰু দুদিন পিছত পৰিয়ালৰ দুই এজনৰ উপস্থিতিত আমাৰ ঘৰলৈ আহিল আমাৰ পৰিয়ালৰ নতুন সদস্যা ৰিনা পেহী।তেওঁক আমি পেহী বুলিয়েই সম্বোধন কৰিছিলোঁ কিন্তু এদিন পেহীয়েই ভাইটিকে মোকে বহুৱাই ক'লে<br /><br />*যদি তোমালোকে বিচৰা মই তোমালোকৰ মা হ'ব বিচাৰোঁ।নিজৰটো কোনো সন্তান নায়েই তোমালোকৰ মুখতেই 'মা' বুলি শুনিব বিচাৰোঁ।পামনে মই এই অধিকাৰ?<br /><br />*কিয় নাপাবা পেহী মানে ম__মা,আমিওটো এই দিনটোলৈকে ৰৈ আছোঁ।<br /><br /> সোমাই পৰিলোঁ আমি দুটা মাৰ বুকুৰ মাজত।<br />জোৰোণৰ আগদিনা হাতত মেহেন্দি লগাই মই বহি আছোঁ, দেউতাই পেণ্ডেল দিয়া মানুহকেইজনক দেখুৱাই আছে ক'ত কেনেকৈ কি ধৰণে সজাব।আগফালে তোৰণত ভাইটিয়ে তদাৰক কৰিছে 'বিতপী বিমান'নামটো কেনেকৈ দিব।পাকঘৰত বৰমাহঁতে তেওঁলোকৰ কাম কৰি আছে।মই আঁৰ দৃষ্টিৰে দেউতালৈ চাই আছোঁ ক'ৰবাত কিঞ্চিৎমানো দুখৰ ভাবানুভূতি প্ৰতিফলিত হৈয়ে নেকি।নাই দেউতা সুখী প্ৰফেছাৰ জোঁৱাই পাই দেউতা সুখী,সকলোৰে আগত তাকেই কৈ আছে।মায়ে সকলোৰে বাবে চাহৰ যোগান ধৰিছে।দেউতাই চাহ কাপ হাতত লৈ মাৰ মুখলৈ চাইছে,দুয়োৰে চকুৱে চকুৱে মিলন হৈছে,এটি মিচিকিয়া হাঁহিৰে দুয়োৰে মুখমণ্ডল প্ৰদীপ্ত হৈছে।জীয়া জীয়া অনুভৱবোৰে প্ৰচ্ছদৰ মুখা খুলি প্ৰতিভাত হৈছে।প্ৰচ্ছদিত হৈ থকা দুটি জীৱনক জীয়ন দিলোঁ মই।জীৱনে জানো ইয়াতকৈ আৰু কিবা বিচাৰে,চকু দুটা মুদি অনুভৱ কৰিছোঁ এই প্ৰচ্ছদৰ আঁৰৰ জীয়া জীৱন দুটিক।<br /><br />সমাপ্ত । <br /></p>Manaswee Sarmahhttp://www.blogger.com/profile/13830090013043467243noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5736240352789574647.post-18215828196205025372020-11-21T05:50:00.000-08:002020-11-21T05:50:06.138-08:00কেতিয়াবা এনেকৈয়ে<p>#কেতিয়াবা এনেকৈয়ে<br /><br />লুইতৰো জানো কম বেথা<br />কত' কাহিনী গুপুতে ৰখাৰ অজস্ৰ গাঁথা।<br />তথাপিও লুইত বৈ যায়<br />প্লাৱনৰ ধাৰাৰে প্লাৱিত কৰি।<br />লুইতপৰীয়াক কন্দোৱাই,হহুৱাই,সপোন দেখুৱাই লুইত বৈ যায় ।<br /><br /> মোৰ অন্তৰখনেও যেন হাজাৰ কথা গুপুত কৰি ৰাখিছে।অস্তমিত সুৰুযৰ শেষ বিন্দু ৰশ্মিৰ আভাই মোক এই সময়তো পোহৰাই তুলিছে।হা হুমুনিয়াহবোৰ পাহৰি পেলাইছোঁ, সেয়েটো আহোঁ ইয়ালৈ।লুইতৰ বুকুৰ সৌন্দৰ্যই যে সকলোবোৰ পাহৰাই দিয়ে।সেয়ে যেতিয়াই মন যায় দৌৰি আহোঁ লুইতৰ পাৰলৈ।লুইত,মোৰ সুখ দুখৰ একমাত্ৰ সহযাত্ৰী।<br /><br />*কান্দিছা তুমি শুভ্ৰদীপ?নাকান্দিবা,পুৰুষে কান্দিলে শোভা নাপায়।<br /><br /> এদিন এই লুইতৰ পাৰতেই শুভ্ৰদীপ আৰু মোৰ বিচ্ছেদ হৈছিল।ভাষা অবিহনেই তাৰ চলচলীয়া চকুযুৰিয়ে মোক বহু কথাই বুজাই দিছিল।জানিছিলোঁ মই তাৰ বুকুৰ বেথা।ভয় কৰিছিলোঁ মই মোক হেৰুৱাই সি বিপথে নাযায়টো,মোৰ আৱৰ্তমানত তাক মৰম দিব পাৰিবনে কোনোবাই,পাঁচবছৰ প্ৰেমৰ পিছতো যেতিয়া মোৰ ওচৰত সদায় অপৰাধী অপৰাধী হৈ আহে সি মোৰ বুজিবলৈ বাকী নাথাকে তাৰ সেই অৱস্থাটোৰ কথা।দেউতাক নোহোৱা ল'ৰাটোক মাকে সৰুৰেপৰাই বৰ মৰমেৰে ডাঙৰ কৰিছে,মৰম দিব পাৰিছোঁ মই সঁচা, কিন্তু সেই আদৰ,যত্ন যি সি মাকৰ পৰা পাইছিল তাৰ সমকক্ষ হ'বলৈ হয়তো মই বহু জনম ল'ব লাগিব।মোৰ জীৱনৰ প্ৰথম প্ৰেম আছিল শুভ্ৰদীপ।ক'ৰ পৰা কেনেকৈ আৰম্ভ হৈছিল নাজানোঁ কিন্তু এদিনৰ চিনাকিতে শুভ্ৰদীপক মোৰ ভাল লাগিছিল।সেই যে ভাল লগা আজিও চোন সেই স্থানত মই কাকো বহুৱাবই নোৱাৰিলোঁ।বান্ধৱী নন্দিতাৰ বিয়াত কইনা খুজিবলৈ আহিছিল দৰাৰ ভায়েক, সখীয়েকহঁতে।কথাৰ চুপতি,দৰাঘৰ-কইনাঘৰৰ ধেমালিবোৰৰ মাজত আমাৰ চাৰি চকুৰ মিলন হৈছিল।লাহে লাহে আমাৰ কথা বতৰা আৰম্ভ হৈছিল।আঠমঙলালৈ অহা দৰাঘৰীয়াৰ লগত ফটো উঠোতে অজানিতে শুভ্ৰদীপ মোৰ কাষত থিয় দিছিল।এক বুজাব নোৱাৰা অনুভূতিয়ে মোৰ সৰ্ব শৰীৰ কঁপাই তুলিছিল।মিঠা মিঠা ভালপোৱাৰ অনুভৱবোৰত মই ডুব গৈছিলোঁ।একেখন চহৰলৈকে বিয়া হোৱা নন্দিতাৰ ঘৰলৈ শুভ্ৰদীপ প্ৰায়ে আহিছিল।আমাৰ দুয়োৰে কথাবোৰ নন্দিতাই জানিছিল।তাই আমাৰ সম্পৰ্কৰ কথা জানিছিল।আচলতে তেতিয়ালৈকে মোৰ বন্ধুত্বৰ তালিকাখনত নন্দিতাৰ বাহিৰে আৰু কাৰো স্থানেই নাছিল।নন্দিতাৰ ঘৰখনতেই আমি দুয়ো লগ হৈছিলোঁ।শুভ্ৰদীপৰ ককাকৰ ঘৰ আছিল সেইখন।<br /><br /> শুভ্ৰদীপৰ শব্দৰ মায়াজালত আৱদ্ধ হৈছিলোঁ মই,তাৰ পুৰুষ কণ্ঠস্বৰৰ প্ৰেমত পৰিছিলোঁ মই।কবিতা লিখিছিল সি।কবিতাবোৰৰ প্ৰতিটো শব্দই মোক আলোড়িত কৰি তুলিছিল।শুভ্ৰদীপ গোস্বামী, লাহে লাহে কবি সন্মিলনবোৰত সি প্ৰায়েই যোৱা হৈছিল।কিন্তু সমান্তৰালভাৱে চলাই গৈছিল তাৰ লোক-সংস্কৃতিৰ ওপৰত গৱেষণাৰ কাম।ইমান ব্যস্ততাৰ পিছতো মোৰ মনত নপৰিলেও সি খবৰ ৰাখিছিল দিনটোৰ প্ৰায় বেলাতে।কোনোদিনে মই শুভ্ৰক কৈ নাপালোঁ'মোক পাহৰিলা'বুলি।তাৰ সলনি সিহে মোক কয়<br /><br />*উম,মই আছোঁ এতিয়াও।<br /><br />বাৰে বাৰে প্ৰেমত পৰোঁ মই শুভ্ৰৰ।ফোনৰ সিটো মূৰৰ পৰা ভাহি অহা শুভ্ৰৰ মাতষাৰত মই বাৰে বাৰে আপ্যায়িত হৈছিলোঁ।মোৰ পঢ়াৰ সময়ত শুভ্ৰই কেতিয়াও ফোন কৰা নাছিল, মোৰ পঢ়া শুনাৰ প্ৰতি আগতে যদি আগ্ৰহ কম আছিল,মই নজনাকৈয়ে শুভ্ৰই মোক পঢ়াৰ প্ৰতি আগ্ৰহী কৰি তুলিছিল।তাৰ কথা আখৰে আখৰে পালন কৰিবলৈ মই যেন তাৰ একান্ত বাধ্য আছিলোঁ।মোৰ স্নাতক ফাইনেল পৰীক্ষা আগৰ দুটা বছৰতকৈ বহুতেই ভাল হৈছিল।আগতে যদি মোৰ জীৱনৰ লক্ষ্যও নাছিল, শুভ্ৰক লগ পোৱাৰ পিছত উষা নগৰীৰ কথাবোৰ শুনি শুনি মোৰ মনটো উৰা মাৰিছিল উষা নগৰীলৈ।মই ভবাতকৈও মোৰ বি.এ ৰ ৰিজাল্ট ভাল হৈছিল।স্নাতকোত্তৰ পঢ়িবলৈ মই চিট পাইছিলোঁ তেজপুৰ বিশ্ববিদ্যালয়ত আৰু শুভ্ৰক পাইছিলোঁ অতি ওচৰৰ পৰা।ভালপোৱাতকৈ শুভ্ৰক মই নতুন ৰূপত দেখিছিলোঁ।সদায় তাৰ মুখত মাকৰ কথা শুনি থকা মইজনীয়ে মাকক দেখিছিলোঁ।মাকক চোৱাৰ এক দূৰন্ত হেঁপাহ জাগিছিল মোৰ মনত।এদিন তেজপুৰত হোৱা গ্ৰন্থমেলা এখনত মোক চিনাকি কৰাই দিছিল শুভ্ৰই মাকৰ লগত।গোঁসানী যেন মানুহগৰাকীক যেন চালে চায়েই থাকিম মোৰ তেনে লাগিছিল।এসাগৰ ভক্তিৰে মনটো ভৰি পৰিছিল।তেওঁ সুধিছিল<br /><br />*কি নাম তোমাৰ?<br /><br />*উন্মালিনী দুৱৰা।<br /><br />হাঁহি থকা মুখখন যেন ম্লান পৰি গৈছিল।বুজিছিলোঁ মই ইয়াৰ কাৰণ।এই লৈ শুভ্ৰৰ লগত মোৰ আগতেও কথা হৈছিল।কিন্তু তাৰ বিশ্বাস সি তাৰ মাকক বুজাব পাৰিব।কোনো দিন কোনো কথাতে না নোকোৱা মাকে একমাত্ৰ সন্তানৰ মনৰ ইচ্ছা নিশ্চয় পূৰ কৰিব।<br /><br />স্নাতকোত্তৰৰ দুটা বছৰ বিশ্ববিদ্যালয়ৰ অলিয়ে গলিয়ে আমাৰ অবাধ বিচৰণ।সেইখিনি সময়তে শুভ্ৰই কলেজৰ চাকৰিটো পাইছিল।আমাৰ সপোনবোৰে পূৰ্ণতা পোৱাৰ পথত যেন আৰু এখোজ আগুৱাই গৈছিল।লুইতৰ পাৰত আমি প্ৰায়ে বহিছিলোঁ।প্ৰায় প্ৰতিটো আৱেলি অস্তমিত আদিত্যৰ আলোকেৰে আলোকিত হৈছিলোঁ আমি।গণেশ ঘাটৰ আৱেলিটো আমাৰ সদায় প্ৰিয়।<br /><br /> শুভ্ৰৰ বাবে মাকৰ ছোৱালী বিচৰা আৰম্ভ হৈছিল।এবাৰ বাটত লগ পাই তেওঁ আমাৰ কেইজনীক কৈছিল<br /><br />*আমাৰ বাবাৰ বাবে ছোৱালী এজনী চাবাচোন,তাৰ লগত মিলা।বেলেগ একো নালাগে মাত্ৰ তাক বুজি পোৱা আৰু ঘৰখনৰ লগত মিলি থাকিব পৰা হ'লেই হ'ল।অ' আৰু এটা কথা, ছোৱালীজনী কিন্তু গোঁসাই ছোৱালী হ'ব লাগিব।জানাই নহয় সমাজৰ কথা।এই বুঢ়া বয়সত তাক আৰু মই ত্যাজ্য পুত্ৰ কৰিব নোৱাৰোঁ।<br /><br /> তেওঁ কাক উদ্দেশ্য কৰি কথাষাৰ কৈছিল নাজানোঁ,কিন্তু কথাষাৰে মোক হুলে বিন্ধাদি বিন্ধিছিল।দুদিনমান শুভ্ৰক লগ কৰা বাদ দিলোঁ,মাক-পুতেকৰ মাজত মোৰ নিজকে প্ৰাচীৰ যেন লাগিল।শুভ্ৰৰ ফোনৰ উপৰি ফোন,কেতিয়াবা কথা পাতো,কেতিয়াবা নাপাতো।এদিন আহি হোষ্টেল পালেহি।নকওঁ বুলি ভাবিও কথাবোৰ মুখৰ পৰা ওলাই গ'ল।আশ্বাস দিলে সি আগৰ দৰেই, সি মাকক বুজাব।একমাত্ৰ পুত্ৰৰ কথা তেওঁ মানিব,মানিব লাগিব।<br /><br /> দিন বাগৰে,মোৰো বিশ্ববিদ্যালয়ৰ জীৱনৰ অন্ত পৰিল।ঘৰৰ ছোৱালী ঘৰলৈ উভতি আহিলোঁ।তেজপুৰখন,বিশ্ববিদ্যালয়খন হৃদয়ত আঁকি চকুপানীৰ ঢল বোৱাই ঘৰৰ ছোৱালী ঘৰলৈ উভতি আহিলোঁ।ইফালে ঘৰত দেউতায়ো ল'ৰা চোৱা আৰম্ভ কৰিলে।মাৰ আগত শুভ্ৰৰ সকলো কথা ক'লো।মাৰ স্পষ্ট কথা<br /><br />*সি যে তোক বিয়া পাতিব পাৰিব সেই আশা কম।তোৰেই ভুল সমাজৰ নিয়ম তই কিবা নাজান নেকি?এগৰাকী মাকক কন্দুৱাই তই কেতিয়াও সুখী হ'ব নোৱাৰিবি।<br /><br /> এদিন শুভ্ৰই মাতি পঠাই,এবুকু ভালপোৱা আৰু পোৱা নোপোৱাৰ দুৱাৰডলিত ৰৈ সি মতাৰ লগে লগে মই যাওঁ লুইতৰ পাৰলৈ।বহু পৰ লুইতৰ পাৰত অকলে বহি থাকোঁ।শুভ্ৰ নাহে,ফোন কৰিলেও ৰিচিভ নকৰে।বুজিছিলোঁ মই ইয়াৰ অৰ্থ।তথাপিও আশাবাদী আমি,আমৃত্যু পৰ্যন্ত নিৰাশাৰ মাজতো আমি শেষ আশা লৈ জীয়াই থাকোঁ।বহু পলমকৈ আহিছিল শুভ্ৰ।নিৰৱে বহি ৰৈছিল মোৰ কাষত।সময়ত মৌনতায়ো বহু কথা কৈ যায়।<br /><br />*একো নোকোৱা শুভ্ৰ?<br /><br />*মোক ক্ষমা কৰি দিয়া উম,মই মোৰ কথা ৰাখিব নোৱাৰিলোঁ।তোমাক গ্ৰহণ কৰিলে মাক মই হেৰুৱাব লাগিব।মাতৃহন্তাৰ পাপ মই ল'ব নোৱাৰিম।<br /><br /> হৃদয়ে নামানিলেও মোৰ বিবেকে যেন এই সিদ্ধান্ত আগতেই মানি লৈছিল।ভাঙি পৰিছিলোঁ মই সম্পূৰ্ণ ভাৱে,তথাপিও মই শুভ্ৰক চম্ভালিবলৈ,বুজাবলৈ চেষ্টা কৰিছিলোঁ।কান্দিছিল শুভ্ৰই, মোৰ ভাষাৰ অভাৱ হৈছিল, তথাপিও মই কৈছিলোঁ<br /><br />*কান্দিছা তুমি শুভ্ৰদীপ?নাকান্দিবা,পুৰুষে কান্দিলে শোভা নাপায়।<br /><br /> লুইতৰ পাৰৰ সেই আৱেলিৰ পিছত আমি কোনো দিন লগ ধৰাৰ চেষ্টা কৰা নাই, আনকি শুভ্ৰৰ কি হ'ল,কেনেকৈ আছে জানিবলৈও মন কৰা নাই মই।ফোন নাম্বাৰ সলাই দিছিলোঁ।প্ৰেম মানেইটো বিবাহ নহয়,কেতিয়াবা বিবেকে শুভ্ৰক ভুল বুলি ভাবিবলৈ চেষ্টা কৰিলেও পিছ মূহুৰ্ততে মোৰ হৃদয়খন আৱৰি ধৰে শুভ্ৰৰ প্ৰতি থকা এসাগৰ ভালপোৱাৰে।<br /><br /> দেউতাৰ দৰা চোৱাৰ পৰ্বৰ পৰা হাত সাৰিবলৈ ঠায়ে ঠায়ে য'ত যি পাইছিলোঁ চাকৰিৰ বাবে এপ্লাই কৰিছিলোঁ।অ'ত ত'ত সৰু সুৰা কিবাকিবি কৰি আছিলোঁ।কেৱল ঘৰৰ পৰা দূৰত আছিলোঁ যাতে ঘৰৰ,সমাজৰ সমালোচনাৰ পৰা আঁতৰি থাকিব পাৰোঁ।প্ৰতি ক্ষণ,প্ৰতি দিন,প্ৰতি মূহুৰ্তত মই কঢ়িয়াই লৈ ফুৰিছিলোঁ শুভ্ৰৰ ভালপোৱাবোৰ,শুভ্ৰৰ স্মৃতিবোৰ,লুইতৰ পাৰৰ আৱেলিবোৰ আৰু আমাৰ প্ৰেমৰ সুবাসবোৰ।পুনৰ তেজপুৰে ৰিঙিয়াইছিল।এন.জি.অ' এটাত তেতিয়া মই গুৱাহাটীৰ ব্ৰান্সত কৰি আছিলোঁ,তেজপুৰটো তাৰ ব্ৰান্স আছিল।খুব কম দিনৰ ভিতৰতে ভাড়াঘৰৰ মালিকৰ জীয়ৰী অনিন্দিতাৰ লগত মোৰ সৌহাৰ্দ্য গঢ়ি উঠিছিল।আমি প্ৰায় সম বয়সীয়াই আছিলোঁ।তেওঁলোকৰ দুজনী ছোৱালী,ডাঙৰজনীয়ে বিয়াৰ এবছৰ পিছতেই এজনী পৰী হেন ছোৱালী জন্ম দি দুৰ্ঘটনা এটাত মৃত্যুক সাৱটি লয়।মাজে মাজে অনিন্দিতাই গৈ লৈ আহে।পৰী হেন ছোৱালীজনী আহিলে ঘৰখন প্ৰাণ পাই উঠে।কেতিয়াবা কেতিয়াবা মই লগ পাওঁ অফিচৰ পৰা আহি।মাহী মাহী বুলি থুপুক থাপাক খোজেৰে অহা জিকমিকজনীক একোলা নোলোৱাকৈ থাকিব পাৰিনে।কেতিয়াবা মোক তাই সোধে<br /><br />*মায়ী,টকলেট নাই অনা?<br /><br /> সেয়ে আজিকালি তাইলৈ বুলি চকলেট এটা মোৰ বেগত ৰাখোৱেই।সন্ধিয়াৰ আগত আকৌ তাইক অনিন্দিতাই ঘৰত থৈ আহে।দেউতাকে অফিচৰ পৰা আহি তাইক নেদেখিলে ভাল নাপায় বোলে।জিকমিকজনী মোৰো আপোন আপোন লগা হ'ল।কলাকলকৈ তাই বাঢ়ি আহিছে।প্লে স্কুললৈ গৈছে তাই, দেউতাকে থৈ যায় স্কুলত আৰু অনিন্দিতাই দুপৰীয়া লৈ আহে।মাজে মাজে মই লগ পাওঁ, মোক তাই এদিন সুধিলে<br /><br />*তোমাৰ নামটো কি?<br /><br />* উন্মালিনী<br /><br />*ইমান টান,মই তোমাক উম বুলি মাতিম।<br /><br /> বুকুখন কঁপি উঠিল।<br /><br />*নামাতিবা মোক উম বুলি, মাহী বুলিয়েই মাতিবা।<br /><br />নাই তাই তেতিয়াৰ পৰা উম বুলিয়েই মাতে মোক।তাইক লগ পোৱাৰ ছমাহ মানৰ ভিতৰতে তাই মোৰ একেবাৰে আপোন হৈ পৰিল।শুভ্ৰই মোৰ বাৰ্থডেত এটা টেডী বিয়েৰ দিছিল, যিটো মই আজিও মোৰ লগত ৰাখোঁ।মই অফিচৰ পৰা অহাৰ পিছত মোৰ ৰুমত জিকমিকৰ অবাধ বিচৰণ,টেডী বিয়েৰটোক কাষতে শুৱাই তাই কথা পাতে।টেডীটো হেনো তাইৰ মাক।মৰম লাগি যায় জিকমিকজনীলৈ।বুকুৰ মাজত সোমোৱাই লওঁ তাইক।<br /><br /> জিকমিকৰ বাৰ্থডে,মই নগ'লেই নহয়।এসপ্তাহ মানৰ আগৰ পৰাই তাইৰ বাৰ্থডেৰ প্লেনিং।আজিকালি ল'ৰা-ছোৱালীবোৰ যে ইমান এডভান্স।বাৰ্থডেত কি ড্ৰেচ পিন্ধিব,ড্ৰেচৰ লগত মিলাই কেনেকুৱা চুজ পিন্ধিব কেকটো কেনেকুৱা হ'ব সকলো নখ দৰ্পনত।বহু দোকান বিচাৰি বিচাৰি মই তাইৰ বাবে শুভ্ৰই দিয়া টেডীটোৰ নিচিনা টেডী এটা কিনি আনিলোঁ।অনিন্দিতাহঁতৰ লগতে ময়ো গ'লোঁ।<br /><br /> আমালৈ ৰৈ আছে তাই অধীৰ আগ্ৰহেৰে।আমাক দেখিয়েই দৌৰি আহিছে জিকমিকজনী।<br /><br />*উসঃ ইমান যে মৰম লাগিছে আমাৰ জিকমিকজনীক- বুলি মই তাইৰ গালত চুমাএটা যাচিলোঁ।মোক টানি নিলে তাই।<br /><br />*আহা,পা-পা,পা-পা আতা(আইতা)ক চোৱাহি।<br /><br />*এইজনী মোৰ আতা।<br /><br /> *আতা,এইজনী উম।<br /><br />উসঃ,মোৰ ভৰিৰ তলৰ মাটিখিনি যেন নাইকিয়া হৈ গ'ল।ক'ত,কিয় আহিছোঁ সকলোবোৰ যেন মই পাহৰি পেলাইছোঁ।জিকমিকৰ আইতাক মানে শুভ্ৰৰ মাক।ঠিকেই চিনি পাইছোঁ মই, সেই গোঁসানী যেন মানুহগৰাকী এতিয়াও সেই একেই আছে।সৌৱা,মোৰফালেই শুভ্ৰ আহি আছে।<br /><br />*পা-পা,পা-পা এইয়া চোৱা উম।<br /><br />*নমস্কাৰ।আহা জিক,কেক কাটিবৰ টাইম হৈ গৈছে।<br /><br /> অচিনাকি ভাৱত শুভ্ৰ সেই ঠাইৰ পৰা আঁতৰি গ'ল।মাকলৈ চাই হাঁহি এটি মাৰি ময়ো আঁতৰি আহিলোঁ।বাৰ্থডেত কি হ'ল কি নহ'ল মোৰ একোলৈ মন নাই, কেৱল তাৰ পৰা কেতিয়া যাব পাৰোঁ তাকে চিন্তা কৰিবলৈ ধৰিলোঁ।মনতে কথাবোৰ পাগুলীয়াই থাকিলোঁ'শুভ্ৰই বিয়া পাতিলে,শুভ্ৰই বিয়া পাতিলে'।মই যেন আশা কৰিছিলোঁ সি মোলৈ ৰওঁক,মাকক কওঁক উমক বিয়া নকৰালে মই কাকো বিয়া নকৰাওঁ।মোৰ সুপ্ত মনটোৱে যেন মানি ল'ব পৰা নাই শুভ্ৰৰ বিয়াৰ কথাটো।শুভ্ৰৰ প্ৰতি অভিমান হৈছিল মোৰ,তাৰ উপেক্ষাৰ বাবে যেন এই মূহুৰ্তত মই সাজু নাছিলোঁ।যি জিকমিকক পাই মই হাঁহিবলৈ শিকিছিলোঁ,সেই জিকমিকৰ প্ৰতি মোৰ যেন ঈৰ্ষা হ'ল।আধাতে গুচি আহিলোঁ তাৰ পৰা।দুদিনমানলৈ মই জিকমিকৰ পৰা পলাবলৈ ধৰিলোঁ।আগতে তাইক লগ পাবলৈ যদি মই সোনকালে উভতি আহিছিলোঁ এতিয়া তাই যোৱাৰ পিছতহে মই ৰুম সোমাও।লুইতৰ পাৰলৈ দৌৰি যাওঁ।বুকুৰ বেথাবোৰ লুইতখনৰ বাহিৰে যে কাকো ক'ব নোৱাৰি।যি শুভ্ৰক মই প্ৰেম বন্ধনৰ পৰা মুক্ত কৰি দিছিলোঁ সেই শুভ্ৰৰ সংসাৰ দেখি মোৰ দহন হৈছে কিয় মই নুবুজিলোঁ।<br /><br />অফিচৰ পৰা এদিন জানি বুজিয়েই দেৰিকৈ আহিলোঁ।অনিন্দিতাহঁতৰ আগফালৰ বাৰাণ্ডাত খুৰা খুৰীৰ লগতে জিকমিক আৰু আইতাক বহি আছিল।দৌৰি আহিল তাই, জাপ মাৰি মোৰ কোলাত উঠিল।<br /><br />*উম,তুমি এইকেইদিন কিয় দেৰিকৈ আহিছা?মই সদায় তোমালৈ ৰৈ থাকোঁ।<br /><br />*অফিচত কাম আছিল অ' জিকমিক।<br /><br />*মোৰ টকলেট দিয়া?<br /><br /> বেগৰ পৰা উলিয়াই তাইক চকলেটটো দিলোঁ।হাতৰ পৰা চাবিপাত লৈ ৰুমটো খুলিবলৈ তাই দৌৰি গ'ল।খুৰীহঁতৰ ফালে হাঁহি এটা মাৰি মই ৰুমত সোমালোঁ।জিকমিকৰ ইতিমধ্যে টেডীৰ লগত কথা বতৰা আৰম্ভ হৈছে।ফ্ৰেছ হৈ মই চাহ একাপ বনাই তাইৰ প্ৰিয় বাৰবন বিস্কুটৰ টেমাটো উলিয়াই ল'লোঁ।এখন এখনকৈ ডালিমগুটীয়া দাঁতকেইটাৰে তাই বিস্কুট খাবলৈ ধৰিলে।<br /><br />*সোমাব পাৰোনে?<br /><br />চিনাকি মাতটো শুনাৰ লগে লগে মই ইতঃস্তত হ'লো।চকীখনত বহিবলৈ দি মই বিচনাখনতে বহি ৰ'লো।দুয়োৰে বাবে হয়তো সেই সময়খিনি স্থবিৰ হৈ যোৱা হ'লে।মনে মনে আওৰাইছো ৰৈ যা সময়,ৰৈ যা।ভাষাৰ অভাৱত দুয়ো মূক হৈ পৰিলোঁ।ৱাল ক্লকটোৰ কাটাকেইডালে ৰুমটোত এক সংগীতৰ ঢৌ তুলিলে।জিকমিক তেতিয়াও ব্যস্ত বিস্কুট খোৱাত।<br /><br />*ভালে আছা উন্মালিনী?<br /><br />*আছোঁ দিয়ক।<br /><br />*আজি তোমাৰ ওচৰলৈ মই মোৰ ভুলৰ ক্ষমা বিচাৰি আহিছোঁ, পাৰিবানে মোক ক্ষমা কৰিব।মই বুঢ়া হৈছোঁ আৰু দুদিনমান পিছত এই বাপেক-জীয়েকহালক এৰি হয়তো মই চিৰ বিদায় ল'ম।কিন্তু মই মৰাৰ আগতে ইহঁতৰ সংসাৰখন পূৰ কৰি থৈ যাব বিচাৰোঁ।মই বুজিছো মোৰ ভুল হৈছে।জাত পাতৰ নামত মই মোৰ ল'ৰাৰ ভাল পোৱা কাঢ়িলোঁ।তাক কথাৰে বান্ধিলো।সি মোৰ কাৰণে সকলো কৰিলে সঁচা, মাথোঁ সি সি হৈ নাথাকিল।কবিতা লিখি ভালপোৱা ল'ৰাটোৱে কবিতা নিলিখা হ'ল,সকলো সময়তে গুণগুণাই থকা ল'ৰাটোৱে ক'ৰবাত গান এটা লগালেও খিংখিঙাই উঠা হ'ল।নিজকে মোৰ পৰা আঁতৰাই নিলে,মই গম নোপোৱাকৈয়ে।জিকমিকৰ জন্মৰ পিছতেই মাক দেউতাক দুয়োৰে মৃত্যু হোৱাত মোৰ ভন্টীক কৈ জিকমিকৰ দেউতাকৰ দায়িত্ব ল'লে শুভ্ৰই।জিকমিকৰ আইতাক মোৰ ভন্টী,কণমানি জনী আমাৰ দুয়োখন ঘৰৰ বাবে চকুৰ মণি হৈ পৰিল।তাই অহাৰ পৰা শুভ্ৰই যেন অলপ হ'লেও হাঁহিবলৈ ধৰিলে, গুণগুণাবলৈ ধৰিলে।জিকমিকৰ বাৰ্থডেৰ দিনা তোমাক দেখি মই বুজিলোঁ ভগৱানে মোক মই কৰা ভুলৰ প্ৰায়শ্চিত্তৰ সুবিধা কৰি দিছে।মই জানোঁ তুমিয়েই সেই একমাত্ৰ ছোৱালী যি শুভ্ৰ আৰু জিকমিকক আদৰি ল'ব পাৰিবা।কাৰণ যি গৰাকী নাৰীয়ে কোনো মান অভিমান নকৰাকৈ নিজৰ ভালপোৱা জনক মাকৰ ওচৰলৈ ওভতাই পঠিয়াব পাৰে,তেওঁৰ বাবে এখন সংসাৰৰ মূল্য কিমান?উন্মালিনী হ'বানে তুমি জিকমিকৰ উম মা,হ'বানে তুমি শুভ্ৰৰ উম?পাৰিবানে মোক ক্ষমা কৰি দিব?<br /><br />মানুহগৰাকীয়ে কৰযোৰে কান্দি কান্দি মজিয়াত বহি পৰিল।স্বাভাৱিকতেই মই উঠি তেওঁক আঁকোৱালি ল'লোঁ।অভিমানৰ একুৰা জুই লৈ ইমান দিনে ঘূৰি ফুৰা মইজনীৰ হৃদয়ত আকৌ শুভ্ৰৰ প্ৰেমে ছানি ধৰিলে।শুভ্ৰ অবিবাহিত,জিকমিক শুভ্ৰৰ তেজ-মঙহৰ সন্তান নহয়।বাৰে বাৰে আওৰালো <br /><br />শুভ্ৰ অবিবাহিত!উম,শুভ্ৰ এতিয়াও মোৰ বাবে ৰৈ আছে আৰু জিকমিক,পৰী যেন ছোৱালীজনী,যি উম,উমকৈ ঘূৰি ফুৰে তাই এই ক্ষণৰ পৰা,এই মূহুৰ্তৰ পৰা মোৰ ছোৱালী, ওহু আমাৰ ছোৱালী, শুভ্ৰদীপ আৰু উন্মালিনীৰ ছোৱালী।<br /><br />সমাপ্ত।<br />✍️✍️✍️মনস্বী শৰ্মা <br /></p>Manaswee Sarmahhttp://www.blogger.com/profile/13830090013043467243noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5736240352789574647.post-42110625699816729332020-11-10T07:33:00.001-08:002020-11-10T07:40:41.467-08:00সৃজম্যহম্<br /><p>#সৃজম্যহম্<br /><br />*এই যে সম্বোধনবোৰ প্ৰকৃততে যি বুলিয়েই সম্বোধন নকৰা কিয় আচলতে আন্তৰিকতাহে মূল কথা জানা।আন্তৰিকতাই যদি নাথাকে তুমি,আপুনি সম্বোধন কৰিলেও অন্তৰত সন্মান,শ্ৰদ্ধা নাথাকে আৰু অন্তৰত যদি সন্মান, মৰম,শ্ৰদ্ধা থাকে সম্বোধনবোৰ তই হ'লেও চোন বেয়া নালাগে।<br /><br /> মাৱী আৰু মৰমৰ কাজিয়াবোৰত কেতিয়াবা 'তুমি' সম্বোধনবোৰ 'তই' হয়।দেউতাকে বুজায় তই নক'বা,বেয়া কথা, তুমি বুলি ক'বা।<br /><br />বুজনিবোৰ কাষৰ ৰুমৰপৰা শুনি থকা মিচিকিয়ে আৰোহণক কয়।তাইৰ অনুভৱ হয় আচলতে,একেলগে থাকিলেই যেনেদৰে এখন ঘৰ ঘৰ নহয় যদিহে তাত নাথাকে দায়িত্ববোধ,বুজা পৰা আৰু আন্তৰিকতা।থিক সেইদৰে সম্বোধনবোৰ 'আপুনি','তুমি' হ'লেই আদৰৰ নহয় যদিহে তাত নাথাকে আন্তৰিকতা,মৰম আৰু হেঁপাহ।<br /><br />কিয় জানো আজি কিছুদিনৰ পৰা মিচিকিয়ে অনুভৱ কৰিছে লাহে লাহে যেন তাই স্বামী আৰোহণৰ প্ৰতি বিৰক্ত হৈছে,বিদ্বেষী হৈছে আৰু আৰোহণ কথাই কথাই যেন সি তাইৰ ভুল ধৰিবলৈকে সুবিধা লৈ থাকিব।কথাবোৰে হুলে বিন্ধাদি বিন্ধিছে মিচিকিক।কোনোদিনা বোলে চাহকাপ কাঢ়া হ'ল,কোনোদিনা বোলে চাহত চেনীয়েই নহ'ল,কোনোদিনা দাইলত নিমখ নহ'ল,কোনোদিনা ভাজিত নিমখহে বেছি হ'ল,জলাহে বেছি হ'ল,কোনোদিনা বোলে ভাতকেইটা বেছিকৈ সিজিলে।মুঠতে খোৱাৰ পাটত বহি মিচিকিৰ ভুল ধৰোতেই যায়।কেৱল খোৱাৰ সময়তেই নহয় বাকী ঘৰৰ বস্তুবোৰ নিজৰ ঠাইত কিয় নাই, জোতাকেইযোৰ চেদেলি ভেদেলি কিয় হৈ আছে, মানুহ নথকা ৰুমটোত লাইটটো কিয় অন্ হৈ আছে, ফেনখন কিয় চলি আছে আদি হাজাৰ অপৰাধত অপৰাধী মিচিকি।বেয়াকৈ নক'লেও কথাবোৰে তাইৰ খঙটো উঠাই আনে।থকাত আৰোহণৰো দুখন ভৰি,দুখন হাত আছে।কৰোঁ বুলিলে সিও কামখিনিত সহায় কৰিব পাৰে, কিন্তু অফিচৰ পৰা আহি মবাইলটো লৈ বিচনাখনত পৰি থকা,লেপটপত চিনেমা চোৱা, টিভি চোৱাৰ বাদে তাৰ একো কাম নাথাকে।কিন্তু একে সময়তে অফিচৰ পৰা আহি পোৱা মিচিকিৰ ক্ষন্তেক জিৰাবলৈও যেন আহৰি নাই।পুৱাই উঠি ভাত,চাহ,টিফিন বনাই, মাৱী,মৰমক স্কুললৈ ৰেদি কৰা মিচিকিয়ে পুৱাৰ চাহকাপ কেতিয়াবা অফিচতহে খাই।আহিয়েই ফ্ৰেছ হৈ শহুৰেকক আৱেলিৰ চাহৰ যোগান ধৰা,মাৱী আৰু মৰমক খেলাৰ সঙ্গ দিয়াৰ লগতে খেলাৰ চলেৰে সিহঁতক কিবা এটা খাবলৈ দিয়া,গোঁসাই ঘৰত সোমাই গোঁসাই চাকিগছি জ্বলাই মানে আৰোহণ সোমাইহি।আকৌ সন্ধিয়াৰ চাহকাপ খাই মাৱী,মৰমৰ পঢ়া চাই ৰাতিৰ সাজ ৰান্ধিবৰ হয়েই।জিৰণি লওঁ বুলি ভাবিবলৈও যেন মিচিকিৰ আহৰি নাই।<br /><br /> অফিচলৈ যোৱাৰ সময়ত কণমানিকেইটাৰ সদায় আপত্তি <br /><br />* মিচি মা,তুমিহে আমাক সদায় স্কুললৈ থ'বলৈ নোযোৱা, আমাৰ ফ্ৰেণ্ডক যে সদায় মাক দেউতাকে থ'বলৈ আহে।<br /><br />*তেওঁলোকৰ ককা নাই যে জান,সেইকাৰণে।ককাই থ'লে বেয়া পোৱা নেকি?<br />*নাপাওঁ, কিন্তু কেতিয়াবা তুমিও ওলাবানা।<br /><br />*অ'কে মাই ডিয়েৰ,কেতিয়াবা যাম বাৰু, এতিয়া ব'লা ব'লা ককা ৰেডী হ'লেই।<br /><br /> মিচিকিৰ বুকুখন মোচৰ খাই যায়।মিচিকিৰ পৰা নিজকে মাক হৈ থাকিবলৈ মন যায়।আজি মাৱীয়ে বৰকৈ তাইক আমনি কৰিছে।প্লে স্কুল শণিবাৰে বন্ধ থাকে গতিকে সিহঁত আজি ঘৰতে থাকিব।<br /><br />* মিচি মা আজি অফিচ নাযাবানা,আমি খেলিম একেলগে।ককাই খেলিব নাজানে।<br />*মই আজি সোনকালে আহিম আৰু আহোঁতে তোমালোকে যদি অলপো দুষ্ট নকৰা মই মাৱীৰ বাবে ৱাটাৰ কালাৰ আৰু মৰমৰ বাবে পাজল চেট লৈ আহিম,হ'ব।<br /><br />কণমানিকেইটাৰ অভিমানবোৰ সামৰি মিচিকি ওলাই যায়।সিহঁতক এনেদৰে এৰি আহিবলৈ তাইৰ আজিকালি বৰ কষ্ট পায়।ককাকৰ লগত থাকি বেয়া নাপায় সিহঁতে,স্কুলৰ পৰা আহি ভাতকেইটা খাই ককাকৰ লগত পৰীৰ দেশৰ সাধু,ৰাজকোঁৱৰৰ সাধু শুনি শুনি সিহঁত টোপনি যায় আকৌ উঠি আবেলি ককাকৰ লগত বাগিচাত ফুলবোৰৰ লগত কথা পাতে,খেলে।সহায়িকা মানুহ এগৰাকী আহি ঘৰ সৰা মোচা,বাচন ধোঁৱা কামবোৰ কৰি যায়।ৰন্ধা বঢ়াত মিচিকিৰ কষ্ট হ'লেও নিজেই কৰে।শহুৰেকেও ভাল নাপায় বেলেগে ৰন্ধা বঢ়া কৰাটো।টেম্পোখনত উঠিয়েই মিচিকিয়ে ফুলিযোৰ পিন্ধিবলৈ লয়,সৰুসুৰা বস্তু বোৰ তাই বেগতে ভৰাই ৰাখে গাড়ীখনত উঠিহে তাই পিন্ধে।<br /><br />*অফিচলৈ ওলালে?মৰমৰ লগৰ ৰিচানৰ মাতৃক লগ পালে তাতে।<br /><br />*হয়,ভাল নে আপোনাৰ?<br /><br />*ও ভালেই দিয়ক,আপোনালোকৰেই ভাল দিয়ক, চাকৰি এটা আছে।আমিহে কেৱল ল'ৰা ছোৱালী অনা নিয়া কৰোঁতেই গৈছে।চাকৰি বাকৰি একো নাই খালি পুৱাৰ পৰা গধূলিলৈ ভাত বনোৱা, ঘৰৰ কাম কৰা,ল'ৰা ছোৱালী চোৱা আৰু ইমানবোৰ কাম কৰাৰ পিছতো ঘৰৰ মানুহৰ ইটো সিটো উজৰ আপত্তি শুনা।<br /><br />*হয় নেকি, তেনেকুৱা একো নাই, মই জানো ঘৰৰ কাম কৰিব নালাগে।সকলোৰে একেই বুজিছে।এই যে গৃহিণীসকলে ভাবে তেওঁলোকে দৈনন্দিন কামৰ উচিত মূল্য নাপায়, সন্মান নাপায় প্ৰকৃততে, সকলো মানুহৰে একেই বুজিছে।চাকৰিয়ালেই হওঁক বা গৃহিণীয়েই হওঁক আজৰি কাৰো নাই বুজিছে।আপোনাৰ প্ৰতি মোৰ হিংসাহে লাগে আপুনি যে ৰিচানক সময় দিব পাৰিছে,তাৰ আব্দাৰবোৰ সময়মতে পূৰাব পাৰিছে,মাক হিচাপে তাক সময় দিব পাৰিছে ইয়াতকৈনো এগৰাকী মাতৃৰ বাবে কি লাগে।<br /><br />ঘৰৰ ওচৰ পোৱাত তেওঁ নামি যায়।মিচিকিয়েও ঘড়ীটো পিন্ধি লয়।মনে মনে ভাবে মিচিকিয়ে এওঁকেই তাই মাজে মাজে ফেচবুকত দেখে নিজৰ স্বামী,ৰিচানৰ লগত ভিন্ন ঠাইত,ভিন্ন প'জত।কেতিয়াবা মিচিকিৰো মন যায় তেওঁৰ দৰে মাৱী,মৰমৰ লগত ফুৰিবলৈ যাবলৈ, সময় পাৰ কৰিবলৈ।কিন্তু মন গ'লেও যে ছুটী নাপায় তাই।<br /><br />শহুৰ শাহুৰে ভৰা ময়ূৰীৰ সংসাৰত ল'ৰা ৰিচানৰ সৈতে পাঁচটাকৈ মানুহ।কাম বুলিবলৈও বিশেষ নাই, তথাপিও দৈনন্দিন কামখিনি কৰি থাকোঁতেই ময়ূৰীৰ সময় কেতিয়া পাৰ হয় গম নাপায়।চাকৰি নাই যদিও সোনকালে নুঠিলে তাইৰ কাম নহয়।ল'ৰা ৰিচানক টোপনিৰ পৰা জগাই স্কুললৈ ৰেদি কৰি খাবলৈ মন নকৰিলেও কিবা এটা নুখুৱাই পঠিয়াবলৈ মাকৰ মনে নকয়,লগতে টিফিনটো তাৰ মন পচণ্ডৰ কিবা এটা বনাই নিদিলে যেনে টিফিন তেনেদৰেই উভতি আহে।স্বামী অৰ্ণৱকো একে সময়তেই খোৱাৰ যোগান ধৰি ময়ূৰী ৰিচানক লৈ স্কুললৈ যায়।ৰিচানক থৈ উভতি আহে মানে অৰ্ণৱ দোকানলৈ ওলাই।শহুৰ শাহুক পুৱাৰ ৰুটি-ভাজি,জলপান দি আজৰি হয় মানে সৰুসুৰা কামবোৰ ওলায়েই।আকৌ বাৰ বজাত ৰিচানক আনিবলৈ ওলাই যায়।ৰিচানক আনি তাৰ লগত লাগি থাকোঁতেই বেলি কেতিয়া ডুবে গ'মেই নাপায়।তাৰ মাজতে দেওবাৰে কেতিয়াবা ওলাই যায় টাউনখনলৈ ৰিচানক ফুৰোৱাৰ চলেৰে,সেইয়াও ঘৰৰ সমস্ত কাম বন কৰি।প্ৰায়ে ৰাতি ন মান বজাত দোকান বন্ধ কৰি ঘৰ সোমোৱা অৰ্ণৱে ইয়াৰ মাজতো মাজে মাজে তাইক কয়<br /><br />*ঘৰতেহে থাকা,পুৱাৰ পৰা গধূলিলৈকে কিনো কৰা?<br /><br />কিনো কৰে তাই নিজকে প্ৰশ্ন কৰে ময়ূৰীয়ে।বিনা বেতনত পুৱাৰ পৰা গধূলিলৈকে ঘৰৰ মানুহকেইটাৰ কাৰণেই দৌৰাদৌৰি কৰে,অথচ তাই কিনো কৰে?মিচিকিলৈ হিংসা লাগি যায় তাইৰ।তেওঁৰে ভাল, কিবা এটা কৰে।ৰিচানক থৈ উভতি আহোঁতে প্ৰায়ে তেওঁক লগ পায়।<br /><br />অফিচত আজি মিচিকিৰ মনটো নবহিল।বাৰে বাৰে আহিবৰ সময়ত মাৱীয়ে কোৱা কথাষাৰলৈ মনত পৰিল।মনলৈ বদমাচী বুদ্ধি এটা আহিল, বছক গাটো বেয়া লাগিছে বুলি কৈ ছুটী লৈ ঘৰ পালেহি।উভতি আহোঁতে আৰোহণক লগ ধৰি গাড়ীখন লৈ আহিল।আৰোহণক প্লেনিঙটোৰ কথা ক'লে,কিন্তু তাৰ সময় নাই।নাই যদি নাই, আজি তাই কাকো খাতিৰ নকৰে।গাড়ীৰ চাবিপাত দি আৰোহণে কৈ উঠে<br /><br />*সাৱধানে চলাবা আৰু বেছি পইচা পাতি খৰচ নকৰিবা।<br /><br />*তুমি দিবা পইচা?<br /><br /> কথাষাৰ নকওঁ বুলিও মিচিকিৰ মুখৰপৰা ওলাই আহিল।<br /><br />মাকক দেখি মাৱীহঁত আচৰিত হ'ল।<br /><br />*ব'লা,আজি আমিকেইটা ফু ফু যাম।দেউতা আপুনিও উলাওক।<br /><br />*ক'ত যাম মিচি মা?<br /><br />*য'লৈকে মন যায়।তোমালোকৰ ক'ত যাবলৈ মন<br /> গৈছে?<br /><br />*মোৰ পিজ্জা খাবলৈ মন গৈছে আৰু মোৰ বাৰ্গাৰ।<br /><br /> *অ'কে আগতে কাপোৰ পিন্ধা।<br /><br /> দুয়োটাই নিজৰ পচণ্ডৰ কাপোৰ পিন্ধিবলৈ উৎপাত লগায়।আজি মিচিকিয়েও সিহঁতক বাধা নিদিয়ে।নিজৰ মতে ৰেদি হ'বলৈ দিয়ে সিহঁতক,সকলো ক্ষেত্ৰতে হকা বধা দি থাকিলে সিহঁতেও বেয়া পাই।দুয়োটাই একে কালাৰৰে কাপোৰ মিলাই পিন্ধি লয়।আজিকালিৰ ল'ৰা ছোৱালী সৰুতেই ইমান কথা জানে মিচিকি আচৰিত হয় কেতিয়াবা।অফিচলৈ পিন্ধি যোৱা কূৰ্টিটোকে তাই পিন্ধি যাম বুলি ভাবি কাপোৰ সলোৱা নাছিল।কিন্তু মাৱীৰ তাতো চকু।সিহঁতৰ লগত মিলাই তাইক ৱাৰ্ডৰবৰ পৰা লং গাউনটো উলিয়াই দিছে।<br /><br />*মিচি মা তুমি এইটো পিন্ধা।<br /><br />সলাবলৈ মন নাথাকিলেও সিহঁতৰ উৎসাহক,মৰমবোৰক উপেক্ষা কৰিবলৈ মন নগ'ল তাইৰ।সাজি কাচি গোটেইকেইটা ওলাই গ'ল।ভিৰ নথকা ৰাস্তাটোৰ ফালে মিচিকিয়ে গাড়ী চলাই গ'ল।মাৱী আৰু মৰম ককাকৰ কোলাত বহি লৈছে।সিহঁতৰ কথা যেন শেষেই নহ'ব।মিচিকিৰো ভাল লাগিছে সিহঁতৰ হাঁহি ভৰা মুখকেইখন দেখি।কেতিয়াবা লক্ষ্যবিহীন যাত্ৰাও যে ইমান মধুৰ হ'ব পাৰে তাই যে ভবাই নাছিলে।মৰমৰ আব্দাৰত সিহঁতৰ প্ৰিয় গীতটো বজাই দিলে<br /><br />'কোনে আজি আৱেলি মৰম দিলেহি সানি<br />এই বেলুনে,ৰঙা বেলুনে।'<br /><br />ৰেষ্টুৰেন্টখনত বহি আজি মিচিকিৰ যি মন গৈছে তাকে অৰ্ডাৰ দিছে।কিয় জানো আৰোহণে আহিবৰ সময়ত কোৱা কথাষাৰ তাইৰ এতিয়াও কাণত বাজি আছে আৰু সেইকাৰণেই আজি তাই সেই বাজেট মিলাই ঘৰ চলোৱা গৃহিণীগৰাকীৰ ঠাইত মিচিকি হ'বলৈ মন গ'ল।ষ্টাৰ্টাৰৰ পৰা আৰম্ভ কৰি ডিজাৰ্টলৈকে তাই ইমান আইটেম অৰ্ডাৰ কৰিলে যে তাইৰ নিজৰেই বিশ্বাস নহ'ল।তথাপিও তাই খাইছে খাওঁ বুলিয়েই, কৰোঁ বুলিয়েই তাই খৰচ কৰিলে।মাৱী,মৰমৰ যি খাবলৈ যন গ'ল খাবলৈ দিলে।সিহঁতেও সদায় একেখন ৰুটিনেই ফল' কৰে,আজি বেলেগ খালে পৃথিৱীখন অশুদ্ধ নহয়।<br /><br />পাৰ্কত অলপ সময় খেলা ধূলা কৰি মিচিকিহঁত ঘৰমুৱা হ'ল।বহু দিন ফটো নুঠা মিচিকিক মৰম আৰু মাৱীয়ে কেইবা কপিও ফটো তুলি দিলে।মাৱী, মৰমৰ ফটোৰে ভৰ্তি তাইৰ গেলেৰীটোত আজি বহুত দিনৰ মূৰত তাইৰ ফটো সন্নিবিষ্ট হ'ল।নিজকে আজি ৰিচানৰ মাক যেন লাগিল তাইৰ, যি নিজৰ সন্তানৰ লগত সময় পাৰ কৰিব পাৰে,সিহঁতৰ লগত ফুৰিব পাৰে,মনৰ কথাবোৰ পাতিব পাৰে।বুজি নাপায় তাই ৰিচানৰ মাকৰ দৰে নাৰীসকলে কিয় ভাবে চাকৰিয়াল মহিলাসকলৰে ভাল বুলি।তেওঁলোকৰ প্ৰতি ঈৰ্ষা জাগে মিচিকিৰ,যি কৰোঁ বুলিয়েই নিজৰ সন্তানক মৰম কৰিব পাৰে,সময় দিব পাৰে,অসুস্থ অৱস্থাত মৰমেৰে দুহাত বুলাই দিব পাৰে আৰু তাই?<br /><br />এই যে উত্তৰ বিহীন প্ৰশ্নবোৰ,ঈৰ্ষাবোৰ লৈ আমি ঘূৰি ফুৰিছো তাৰ সমাধান ক'ত পাম আমি নাজানোঁ।মাথোঁ সময়ে সময়ে গাঁঠি গৈছোঁ মান-অভিমানবোৰ,জন্ম দিছোঁ উত্তৰ বিহীন প্ৰশ্নবোৰ আৰু আৱেগবোৰ। <br /></p>Manaswee Sarmahhttp://www.blogger.com/profile/13830090013043467243noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5736240352789574647.post-37833368014583279502020-10-27T11:24:00.000-07:002020-10-27T11:24:04.844-07:00উপপাদন<p><br /></p><p>#উপপাদন</p><p><br />* তোকনো কিয় মই ভাল পাইছিলোঁ।মোলৈ তোৰ সময়েই নাথাকে।</p><p><br /> কথাষাৰ কৈয়েই ৰুমটোৰ পৰা যাবলৈ লয় অভিৰুক।<br />*মই কৈছিলোঁ তোক মোক ভাল পাবলৈ।</p><p><br />ফোনটো দলিয়াই দি খঙেৰেই কয় শ্ৰুতিয়ে।মাজে মাজে অতি বেছি আদৰ মৰমে আমনি লগাই তাইক।বুজি নাপায় তাই প্ৰকৃততে অভিৰুকৰ সেইয়া মৰম নে সন্দেহ।</p><p><br />*থিক আছে আজিৰ পৰা আৰু তোক মই ডিৰ্ষ্টাব নিদিও,বাই।</p><p><br />*আৰে শুনচোন।</p><p><br /> নৰয় অভিৰুক গুচি যায় সি।সদায় কাজিয়াৰ শেষত ইমচনেল ব্লেকমেইলিং কৰি শেষ অস্ত্ৰপাত মাৰি গুচি যায় সি।জানে সি লগে লগে শ্ৰুতিয়ে 'চৰি' ক'ব আৰু মান অভিমানবোৰ শেষ হৈ যাব।ফোনৰ ওপৰত ফোন যাব ৰিচিভ নকৰিলে মেছেজ যাব আৰু কাজিয়াখনৰ অৱসান ঘটিব।কিন্তু আজি সঁচাকৈয়ে শ্ৰুতিৰ খং উঠিছে।নকয় তাই চৰি।ব্ৰেক আপ হ'লে হওঁক বুলিয়েই তাই একো নক'লে।এই ব্ৰেক আপ যে সিহঁতৰ কিমান বাৰ হৈছে,নামাতো নামাতো বুলি ভাবিও আকৌ সিহঁতৰ মাত বোল হয়।এনেদৰেই চলি আহিছে যোৱা দুটা বছৰ।<br />মাষ্টাৰ ডিগ্ৰী কৰি শ্ৰুতিয়ে গুৱাহাটীতে এইডছৰ লগত জড়িত NGO এটাত কাউন্সিলাৰ ৰূপে নিযুক্তি পাইছিল।ঠায়ে ঠায়ে গৈ সিহঁতৰ NGOৰ মানুহে সজাগতা সভা পাতে।বহুতেই বুজি নাপায় এতিয়াও কথাবোৰ।সেই কাউন্সিলৰ সময়তেই আজি অভিৰুকৰ ফোনৰ ওপৰি ফোন।ইফালে হেড অফিচৰ পৰা আজি দেম' চাবৰ বাবে অফিচাৰ দুজন মানো আহিছে।এনেই তাই অকলেই যায়,কিন্তু সেইদিনা হেড অফিচৰ পৰা মানুহ অহাৰ কথা থকাৰ বাবেই প্ৰজেক্ট মেনেজাৰ,একাউন্টটেন্ট আৰু দুজন মানো যায়।ব্যস্ত দিনটোত তাইৰ ফোনৰ ৰিং শুনিবলৈ,ৰিচিভ কৰিবলৈও সময় নাই।উবেৰখনত বহি ফোনটো চেক কৰোঁতেহে শ্ৰুতিৰ বুকুখন ধপং ধপং কৰিবলৈ ধৰিলে।প্ৰায় দুশৰ ওপৰৰো মিছ কল দেখি শ্ৰুতিৰ পিছৰ পৰ্য্যায়ত কি হ'ব বুজিবলৈ বাকী নাথাকিল।লগে লগে ফোনটো লগাই তাই।নাই ৰিচিভ নকৰে।নজনাকৈয়ে শ্ৰুতিৰ বুকুখনৰ ঢপঢপনিটো যেন ক্ৰমান্বয়ে বাঢ়ি গ'ল।</p><p><br />বিশ্ববিদ্যালয়ৰ সেই মৰমীয়াল ল'ৰাটোৰ খং তাই বহু বাৰ দেখিছে।ভালত ভাল বেয়াত যমকাল।প্ৰেম কৰা নাযায় প্ৰেম হৈ যায়।বিশ্ববিদ্যালয়ৰ সাংস্কৃতিক অনুষ্ঠানৰ পৰা,হোষ্টেলৰ গেট টুগেদাৰ,ইলেকচন আৰু যে ক'ত কিমান অনুষ্ঠানৰ নয়নৰ মণি আছিল অভিৰুক।নজনাকৈয়ে ভাল লাগিছিল তাইৰ।চকুৱে চকুৱে পৰিলে এক লাজ লাজ অনুভৱে জোকাৰি গৈছিল তাইক।এদিন হোষ্টেলৰ টি-পাৰ্টিত চিনাকি হোৱা অভিৰুকে বন্ধুত্বৰে আৰম্ভ কৰা সম্পৰ্কটো প্ৰেমৰ সম্পৰ্কলৈ কেতিয়া ৰূপান্তৰিত কৰিছিল তাই যেন ততেই ধৰিব পৰা নাছিল।হঠাৎ এদিন তাৰ পৰা মেছেজ আহিছিল</p><p><br />*Meet me in the market within 30 minutes.</p><p><br />ক্লাছত থকা শ্ৰুতিয়ে মেছেজটো পঢ়ে মানেই পাৰ হৈছিল এঘন্টা।হঠাত অহা মেছেজটো ভুলতে তাইলৈ আহিল বুলি তাই একো ৰিপ্লায়ো নিদিলে।কাৰণ তেতিয়ালৈকে সি কেতিয়াও তাইক মেছেজ দিয়া নাছিল।ফোনতেই এটা দুটা কথা সোধাৰ বাহিৰে বেছি কথা নাপাতিছিল।ক্লাছৰ পৰা আহি সদায় শ্ৰুতিয়ে বিচনাখনতে অলপ দীঘল দিয়ে।সেইদিনাও শুই গৈছিল তাই।সন্ধিয়া ৰুমমেট মৌমিতাৰ মাততহে তাই সাৰ পাইছিল।</p><p><br />*ইমান যে শুব পাৰ তই,অথনিৰে পৰা ফোনটো বাজি আছে গমেই নাপাৱ।</p><p><br />ফোনটোলৈ চাই শ্ৰুতিয়ে।কেইবাটাও চিনাকি অচিনাকি নম্বৰৰ মিছ কল।চিনাকিটোৰ ভিতৰত আছিল অভিৰুকৰ নাম্বাৰটো।অভিৰুকৰ নাম্বাৰটো দেখি তাইৰ মনটো অজানিতে ভাল লাগিল।কল বেক কৰে শ্ৰুতিয়ে।ফোনৰ আনটো মূৰত এক ৰুক্ষ স্বৰ ভাহি আহে।<br />*তোমাক মই আজি মাৰ্কেটত আহিবলৈ কোৱা নাছিলোঁ, নাহিলা কিয়?</p><p><br />*একচুৱেলি মই মানে মেচেজটো মোলৈ ভুলতে আহিল বুলি ভাবিছিলোঁ।</p><p><br />*ভুলতে মেছেজ যোৱা হ'লে মই ইনফৰ্ম নকৰিলোঁহেতেন নেকি?ফোনটো ইউজেই কৰিব নোৱাৰা যদি ৰাখিছা কিয়?</p><p><br /> খং উঠি গ'ল শ্ৰুতিৰ।মনৰ ভাল লগাবোৰ মনতে সামৰি তায়ো কৈ উঠিল</p><p><br />*মোৰ ফোন মোৰ কথা মই ইউজ কৰোঁ নকৰোঁ মোৰ কথা।তুমি কোন মোক ক'বলৈ।</p><p><br /> কথাষাৰ কৈয়েই ফোনটো থৈ দিলে শ্ৰুতিয়ে।তাৰ পিছতো বহুবাৰ ফোন আহিল যদিও তাই ৰিচিভ নকৰিলে।অভিৰুকৰ প্ৰতি থকা সুকোমল অনুভূতিবোৰত হঠাতেই যেন ব্যাঘাত জন্মিল।মনটোৰ ভিতৰতে গুজৰি গুমৰি থাকিল তাই।নগ'ল যদি নগ'ল আৰু তাতে ইমান বেয়াকৈ ক'ব লাগে নেকি।মৌমিতাকেই গালি পাৰিছে তাই</p><p><br />*তোকনো মোক জগাবলৈ কোনে কৈছিল, নজগুৱা হ'লে মই ফোনো নকৰিলোঁ হয় আৰু কথাও নুশুনিলোঁ হয়।</p><p><br />* অ'এতিয়া মোৰহে দোষ হ'ল।হ'ব দে সি চাগে তোক নিজৰ বুলি ভাবিছে সেই কাৰণে অভিমানবোৰ গালি ৰূপে বৰষিছে আৰু।</p><p><br />* নালাগে সি মোক নিজৰ বুলি ভাবিব,লোকৰ গালি খাবলৈ মই ফোন লোৱা নাই।</p><p><br /> *খা,খা এই গাখীৰ চাহ কাপ খা,মনটো ভাল লাগিব।<br />মনতে ভোৰভোৰাই ভোৰভোৰাই শ্ৰুতিয়ে মৌৱে দিয়া চাহ আৰু বিস্কুট খায়।ফোনটো আকৌ বাজি উঠে।অচিনাকি নাম্বাৰটো দেখি তাই ৰিচিভ নকৰিলে যদিও কেইবাবাৰো ৰিং হোৱাত শ্ৰুতিয়ে ৰিচিভ কৰিলে</p><p><br />*হেল্ল'</p><p><br />*হেল্ল' শ্ৰুতি মাইনা,তুমি আজি মাৰ্কেটলৈ কিয় নাহিলা,অভি যে তোমালৈ ইমান দেৰি ৰৈ আছিল।তুমি বাৰু তাক কিয় ভাল নোপোৱা, তোমাক যে সি ইমান ভাল পায়।ক'বহে নোৱাৰে।তুমিও তাক আই লাভ ইউ বুলি কৈ দিয়ানা,নহ'ল যে সি আজি হোষ্টেললৈকে নাহিব।</p><p><br />* শ্ৰুতি মাইনা, শ্ৰুতি মাইনা তুমি বাৰু ইমান নিষ্ঠুৰ কিয়?আমাৰ অভিক তুমি ভালপোৱানা,প্লিজজজ..<br /> অসংলগ্ন কথাবোৰে শ্ৰুতিৰ খঙটো আৰু বঢ়ালে।এইবাৰ তাই অভিৰুকলৈ ফোনটো লগালে।</p><p><br />*কি বুলি ভাবিছা মোক,জাকে তাকে মোৰ নাম্বাৰ দি ফুৰিছা যে?</p><p><br />*কাক দিলোঁ তোমাৰ নাম্বাৰ?</p><p><br />*কাক দিলোঁ, এতিয়া একটিং কৰিব নালাগে, নেক্সট টাইম যাতে মোলৈ ফোন নকৰা।</p><p><br />কাটি দিয়ে ফোনটো শ্ৰুতিয়ে।অফ্ কৰি থয় ফোনটো।গোটেই ৰাতিটো খঙত অগ্নিশৰ্মা হৈ থাকিল শ্ৰুতি।অভিৰুকহঁতৰ হোষ্টেলৰ সন্মুখেদিয়ে সদায় সিহঁত ক্লাছলৈ যাব লাগে।শ্ৰুতিৰ ডিপাৰ্টমেন্ট পাৰ হৈয়েই অভিৰ ডিপাৰ্টমেন্ট পায়।প্ৰায় এসপ্তাহ ধৰি শ্ৰুতিয়ে মন কৰে তাই ক্লাছলৈ যাওঁতে অভি হোষ্টেলৰ সন্মুখত ৰৈ থাকে আৰু সিহঁতৰ পিছে পিছে ডিপাৰ্টমেন্টলৈ যায়।কোনেও কাকো নামাতে,কিন্তু দুয়ো দুয়োৰে চকুৱে চকুৱে পৰে।এদিন শ্ৰুতি ক্লাছৰ শেষত হোষ্টেললৈ অকলেই আহে।লগৰ কেইজনীয়ে ফেন্সিত বজাৰ কৰিবলৈ যাব,শ্ৰুতিৰ আনিবলগীয়া একো নাছিল বাবে তাই হোষ্টেললৈকে আগবাঢ়িল।মাকলৈকে ফোনটো লগাই তাই কথা পাতি আহি থাকিল।হঠাত অভিৰুক তাইৰ সন্মুখত ৰ'লহি</p><p><br />*কাৰ লগত কথা পাতি আছা?কথাষাৰ কৈয়েই সি ফোনটো তাইৰ হাতৰ পৰা কাঢ়ি ল'লে।<br />*মই যাৰ লগতে কথা নাপাতো তোমাৰ কি হ'ল।কথাষাৰ কৈয়েই তাই ফোনটো নিজৰ হাতলৈ আনিলে আৰু হোষ্টেলৰ ফালে খোজ দিলে।<br />*ৰ'বা তোমাৰ লগত মোৰ কথা আছে।<br />*মোৰ একো কথা নাই।<br />*কিন্তু মোৰ আছে।<br />অভিৰুকে উচ্চ স্বৰত কোৱা কথাষাৰে শ্ৰুতিক ৰৈ যাবলৈ বাধ্য কৰালে।<br />*ব'লা জালুকবাৰীৰ ফালে অলপ খোজ কাঢ়ি আহোঁ।<br />*মই নাযাওঁ।<br />*প্লিজ ব'লানা।সেইদিনাৰ বাবে Sorry .</p><p><br />অভিৰুকৰ কথাৰ হঠাৎ পৰিৱৰ্তনত শ্ৰুতি আচৰিত হ'ল।লাহে লাহে দুয়োটাই জালুকবাৰীৰ ফালে খোজ দিলে।বহু সময় সিহঁত মৌন হৈয়েই থাকিল।কোনেও কাকো একো নক'লে।</p><p><br />*শ্ৰুতি,I am really very sorry for that day.I didn't give your number to anyone,I am really sorry .<br />কথাষাৰ কৈয়েই অভি শ্ৰুতিৰ সন্মুখত আঠুকাঢ়ি বহি ৰ'ল।শ্ৰুতিৰ কি কৰোঁ কি নকৰোঁ অৱস্থা হ'ল।</p><p><br />*আমি বহু দূৰেই আহিলোঁ এতিয়া ওভতো নেকি?</p><p><br />*তোমাৰ মোৰ লগত মানে একো কথা নাই?</p><p><br />*নাই, মানে কি কথানো থাকিব পাৰে,খং উঠিছিল সেইদিনা,অচিনাকি ল'ৰাকেইটাৰ তেনে কথাত।কিন্তু পিছলৈ বুজিলোঁ সহজ ভাৱে ল'ব পাৰিলে সকলো সহজ।বিশেষকৈ পিছদিনা সেই নাম্বাৰকেইটাৰ পৰা মোলৈ মেছেজ আহিছিল ক্ষমা বিচাৰি।কিন্তু মোক তুমি সেইদিনা মেছেজ দিছিলা কিয়?</p><p><br />*মোৰ দেউতা আহিছিল, তোমাক লগ কৰাই দিব বিচাৰিছিলোঁ।</p><p><br />*তোমাৰ দেউতাৰ লগত মোৰ কি কাম আছে?</p><p><br />*I love you Sruti.তোমাক দেখাৰে পৰা মই তোমাৰ প্ৰেমত পৰিছোঁ।মোৰ মা নাই, দেউতাই মোৰ বাবে সকলো,মোৰ মা,বন্ধু, গাইড,সকলো।হয়তো মই তোমাক ভালপাওঁ নে নাপাওঁ দোধোৰ মোধোৰ অৱস্থাত থাকোঁতেই দেউতাই উমান পাইছিল মোৰ মবাইল স্কিনত তোমাৰ ফটো দেখি।এইবাৰ ঘৰৰ পৰা আহোঁতে দেউতাই কৈ পঠিয়াইছিল তোমাক লগ কৰাই দিয়াৰ কথা।সেয়ে তোমাক সেইদিনা মেছেজ কৰি মাতিছিলোঁ।</p><p><br />*কিন্তু তুমিটো মোক সোধা নাই মোৰ উত্তৰ কি হ'ব পাৰে।</p><p><br />*সুধিম সুধিম বুলিও আচলতে মই ৰৈ গৈছিলোঁ, মোৰ দৰে বেপৰোৱা গায়ক এটাক তুমি বা ভালপোৱা নে নাই?দেউতাই কয় মোৰ খঙটোৱেই প্ৰকৃততে মোৰ প্ৰধান শত্ৰু।তুমি যদি মোৰ খঙবোৰ,মোৰ অভিমানবোৰ মৰমৰে সামৰিব পাৰা তেতিয়া হ'লে মই তোমাক মোৰ লগৰী কৰিব বিচাৰোঁ।</p><p><br /> অভিৰুকৰ স্পষ্ট তথা মৰম মৰম লগা কথাবোৰে শ্ৰুতিৰ হৃদয়ত স্বাভাৱিকতে অনুৰাগৰ সৃষ্টি কৰিছিল।কি ক'ব কি নক'ব তাই থিৰাং কৰিব নোৱাৰিলে।</p><p><br />*হ'ব এতিয়া ওভতো ব'লা।</p><p><br /> লাজে,ভয়ে শ্ৰুতি ওভতি আহিল।অভিৰুকৰ চকুলৈও যেন তাই চাব পৰা নাই।ৰাধাচূড়াবোৰে যেন তাইক বাৰে বাৰে বাৰে জোকাইছে।প্ৰেম হৈছে তাইৰ,অভিৰুকে নজনাকৈয়ে তায়ো যে প্ৰেমত পৰিছিল তাৰ, মাথোঁ সেইদিনাৰ ঘটনাটোৱে অভিমানী কৰি তুলিছিল তাইক।হোষ্টেলৰ গেটখনেদি তাই প্ৰায় দৌৰি যোৱা দি গৈছিল ৰুমলৈ</p><p><br />*আজি মোৰ প্ৰগেম আছে অডিটৰিয়ামত,যদি তোমাক তাত দেখোঁ মই বুজিম তুমিও মোক ভালপোৱা বুলি।<br />অভিৰুকৰ কথাষাৰ শুনি শুনিয়েই তাই ৰুম পালেগৈ।নাই তাই চোন একো সিদ্ধান্তই ল'ব পৰা নাই, আচলতে সিদ্ধান্ত ল'বলৈ একো নাই।তায়ো জানে তাইৰ হৃদয়ত অভিৰুক নামৰ প্ৰেমৰ বীজ কেতিয়াবাই অংকুৰিত হৈছিল।মৌক লগত লৈ সন্ধিয়ালৈ শ্ৰুতি হোষ্টেলৰ আন ছোৱালীবোৰৰ লগত প্ৰগেম চাবলৈ ওলাল।প্ৰিফেক্টৰ লগত গৈ সিহঁত নিজৰ স্থানত বহিল।দুটামান অনুষ্ঠানৰ পিছতেই অভিৰুক ষ্টেজত উঠিল,অভিৰুকক দেখি শ্ৰুতিৰ সৰ্ব শৰীৰ এক অজান অনুভূতিয়ে চুই গ'ল।জুবিনৰ এটি এটি গীতে দৰ্শকৰ লগতে শ্ৰুতিৰ হৃদয়ো কঁপাই গৈছিল।শেষত সি গাইছিল<br />'নেচাওঁ তোমাক এবাৰো,নেচাপো কাষ এধানো<br />পাহৰি যাওঁ,মচি মচি থওঁ,তোমাক মনৰ পৰা মোৰ...........<br />হ'ব পাৰে এনে কথা,জীৱনে মোক এৰে যদি।'<br />প্ৰগেমৰ শেষত হাত চাপৰিৰে অডিটৰিয়াম মুখৰিত হৈ পৰিছিল।প্ৰগেম শেষ কৰি শ্ৰুতিহঁত হোষ্টেললৈ ওভতিল।মন গৈছিল তাইৰ অভিৰুকক এবাৰ লগ ধৰি প্ৰগেম সুন্দৰ হোৱাৰ বাবে শুভেচ্ছা দিব,কিন্তু প্ৰিফেক্ট লগত থকাৰ বাবে তাইৰ মনৰ আশা মনতে ৰাখিলে।ফোনকে কৰোঁ বুলি ভাবিহে তাই মন কৰিলে ফোনটো যে তাই চাৰ্জতে থৈ পাহৰি আহিল।ৰুমলৈ গৈয়ে তাই ফোন কৰিবলৈ লৈহে দেখিছে অভিৰুকৰ কেবাটাও মিছকল আৰু দুটামান মেছেজ।অভিৰুকে তাইক প্ৰগেম কৰাৰ আগত বহুবাৰ ফোন কৰিছিল তাই গৈছেনে নাই খবৰ ল'বলৈ আৰু অৱশেষত তাই নাই যোৱা বুলি ভাবি তাইলৈ মেছেজ কৰিছে</p><p><br />*OK, তোমাৰ উত্তৰটো পালোঁ।হ'ব আৰু ডিৰ্ষ্টাব নিদোঁ।সুখী হোৱা।</p><p><br />মেছেজটো পঢ়ি শ্ৰুতিৰ বুজিবলৈ বাকী নাথাকিল তাৰ শেষৰ গানটোৰ অৰ্থ।আৰম্ভ নহওঁতেই তাইৰ প্ৰেমৰ সামৰণি পৰিল।মনৰ ভালপোৱাজনক পায়ো তাই হেৰুৱালে।অভিৰুকৰ খং,অভিমান বুজিবলৈ তাইৰ বাকী নাই।বহুবাৰ ফোন কৰিলে তাই, কিন্তু প্ৰতিবাৰেই কাটি দিয়ে সি ফোনটো।শ্ৰুতিৰ এনে লাগিল তাই যেন তেতিয়াই যাব অভিৰুকৰ ওচৰলৈ আৰু তাক সাৱটি ধৰি ক'ব, I love you Abhi. </p><p><br />ওৰে ৰাতি টোপনি নাহিল শ্ৰুতিৰ।তাৰ কথা জানিবলৈ, গম ল'বলৈও যে কোনো নাই।মনে মনে ভয় খায় তাই কিবা অঘটন নকৰেটো।পিছদিনা ক্লাছলৈ যাওঁতেও তাই হোষ্টেলৰ গেটত অভিক নেদেখিলে।ক্লাছতো মন নবহিল শ্ৰুতিৰ।কেন্টিনলৈ অকলেই ওলাই আহিল তাই।অভিৰুকক দেখে তাই কেন্টিনৰ চুকৰ এখন টেবুলত চাহৰ কাপ লৈ বহি আছে সি।ভয়ে ভয়ে তাই টেবুলখনৰ ফালে যায়।অভিৰুকৰ কাষৰ চকীখনত বহি লয়,গম নাপায় সি।নিজৰ মাজতেই কিবা এক ভাবনাত ডুব গৈ থাকে সি।টেবুলতে থকা ফোনটো বাজি বাজি বন্ধ হৈ গৈছে সি গম নাপায়।ফোনটোত চকু পৰে শ্ৰুতিৰ,দেউতাকৰ ফোন।কিয় জানো তাইৰ মন গ'ল দেউতাকৰ লগত কথা পাতিবলৈ।ফোনটো ৰিচিভ কৰিলে তাই</p><p><br />*হেল্ল',মই শ্ৰুতিয়ে কৈছোঁ।</p><p><br />*বাবা থিকে আছেনে মাজনী?কালিৰ পৰা ফোন কৰিছোঁ ৰিচিভ কৰা নাই।</p><p><br />*আছে আছে খুৰা,কিছু ব্যস্ত আছে।আজৰি হ'ল মই কম বাৰু।</p><p><br />*মিছা নক'বা মা,যিমানেই ব্যস্ত নহওঁক সি মোৰ ফোন ৰিচিভ নকৰাকৈ নাথাকে।তাক চাবা তুমি, তুমিহে যদি তাৰ জেদী মনটো সলাব পাৰা।</p><p><br />উত্তৰটো দিবলৈ খোজোতেই অভিয়ে ফোনটো কাঢ়ি লয়।</p><p><br />*কাৰ অনুমতিত তুমি মোৰ ফোন ৰিচিভ কৰিলা?</p><p><br />*মই কালি আহিছিলোঁ অভি,তোমাৰ প্ৰগেম মই চাইছোঁ।</p><p><br />*মিছা কথা,ইমান বাৰ ফোন কৰাৰ পিছতো তুমি মোৰ ফোন ৰিচিভ নকৰিলা আৰু এতিয়া কৈছা তুমি আহিছা।হ'ব মিছ শ্ৰুতি,মই তোমাক বেয়া পোৱা নাই।কৰোঁ বুলিয়েইটো প্ৰেম কৰা নাযায়,প্ৰেম কৰা নাযায় শ্ৰুতি, প্ৰেম হৈ যায় আৰু সেই প্ৰেম তোমাৰ নহ'ল।তোমাক আৰু মই ডিৰ্ষ্টাব নিদোঁ,বাই।</p><p><br />*কিন্তু মই যে তোমাৰ প্ৰেমত পৰিলোঁ অভি,তোমাৰ জেদ,তোমাৰ অভিমানবোৰৰ মই প্ৰেমিক হৈ পৰিলোঁ।মই কালি আহিছিলোঁ,তোমাৰ প্ৰতিটো গীতে মোক আলোড়িত কৰি তুলিছিল।কিন্তু তোমাক লগ ধৰিবলৈ মই কোনো সুবিধা উলিয়াব নোৱাৰিলোঁ, জানাই চোন আমি এতিয়া জুনিয়ৰ।ফোনটোও অনা নহ'ল চাৰ্জত দি পাহৰি আহিছিলোঁ, ৰুমত গৈ যেতিয়া দেখোঁ তোমাৰ মেছেজ, তোমালৈ ফোন কৰোঁ কিন্তু তুমি ৰিচিভ নকৰা।</p><p><br /> এনেদৰেই আৰম্ভ হোৱা অভিৰুক শ্ৰুতিৰ প্ৰেমে কিমান কাজিয়া, কিমান মান অভিমান, ব্ৰেক আপ,পেটচ আপ কৰিছে থিক নাই।শ্ৰুতিয়ে জানে অভিৰুকে তাইক প্ৰাণ ভৰি ভাল পায় আৰু তায়ো।সপোনতো অভি বিহীন পৃথিৱী তাই কল্পনাই কৰিব নোৱাৰে।তথাপিও কেতিয়াবা কিছুমান কথাই পাহৰিব নোৱাৰাকৈ সাঁচ বহুৱাই যায়।আন হাজাৰজনী নাৰীৰ দৰে শ্ৰুতিয়েও বিচাৰে মুক্ত আকাশৰ তলত মুক্ত মনে,মনে বিচৰা ধৰণে আঁচল উৰুৱাই জীয়াই থাকিব, কিন্তু মাজে মাজে অভিৰ কিছুমান কথাই,ব্যৱহাৰে তাইক হুলে বিন্ধাদি বিন্ধে।সিহঁতৰ এই সম্পৰ্কটো ধৰি ৰখাত অভিৰ দেউতাকেও কিমান কষ্ট কৰিছে।মানুহজনৰ মৰম,আদৰে শ্ৰুতিকো বান্ধি ৰাখিছে তেওঁলোকৰ ঘৰৰ এজনী কৰি।তথাপিও তাৰ মাজতে কিছুমান কথাত অভিৰুক আঁকোৰ-গোজ হৈ পৰে।খং আৰু অভিমানৰ আৱেগত নিজকো দুখ দিয়ে লগতে শ্ৰুতিকো।তথাপিও মৰমেৰে বান্ধি ৰাখে তাইক।শ্ৰুতিয়ে বুজে মাক নথকা অভিৰুকে এগৰাকী নাৰীৰ সান্নিধ্যত পূৰ্ণতা পায়।হয়তো মাকক হেৰুৱাৰ দৰে শ্ৰুতিকো হেৰুৱাই বুলি সি ভয় কৰে।সেয়ে শাসন আৰু কৰ্তৃত্বৰ সুৰেৰে তাইক বান্ধিব খোজে আৰু যেতিয়াই শ্ৰুতি সেই কৰ্তৃত্ব,শাসনৰ পৰা আঁতৰি যায় তেতিয়াই সিহঁতৰ সম্বোধনবোৰ 'তুমি'ৰ পৰা 'তই'লৈ ৰূপান্তৰিত হয়।বহুবাৰ শ্ৰুতিয়েও তাক গুৰুত্ব নিদিয়ে, কিন্তু মাকবিহীন তাৰ জীৱনটোৰ কথা চিন্তা কৰিয়েই তাই আকৌ উভতি যায়।সম্পৰ্কবোৰ আকৌ ভাল হয়।এইবাৰ শ্ৰুতিয়ে সিদ্ধান্ত লয় সি নিজৰ ভুল বুজি নোপোৱালৈকে তাই আৰু ফোন নকৰে ক্ষমাও নোখোজে।কথাবোৰ চিন্তা কৰি কৰি তাই বাৰে বাৰে ফোনটোলৈ চকু দিয়ে।নাই কোনো মিচকল,নাই কোনো অভিমানী মেছেজ।চিলমিলকৈ টোপনি আহোঁতেই ফোনটো বাজি উঠে।অভিৰুকৰ ফোন বুলি তাই ৰিচিভ কৰে।</p><p><br />*হেল্ল' মা,বাবাৰ ছয়মাইলত এক্সিডেন্ট হৈছে,মই জি এন আৰ চি আহি আছোঁ।তুমি যোৱা যদি মই তোমাক লৈ যাওঁ।</p><p><br />মানুহজনৰ কথাখিনিয়ে শ্ৰুতিৰ সমস্ত শৰীৰ কঁপাই তুলিলে।ওলাই গ'ল তাই।খোজটো দিবলৈও যেন তাইৰ গাত শক্তি নাই।চকুৰপানীয়ে বাট নেদেখা হৈ গৈছে।অভিৰ দেউতাকৰ মুখামুখি হ'বলৈও যেন তাইৰ সাহস হোৱা নাই।বাৰে বাৰে নেদেখাজনক প্ৰাৰ্থনা কৰিছে অভিক ভাল কৰি তুলিবলৈ।শপত খাইছে কোনো দিন তাৰ লগত কাজিয়া নকৰে,সকলো খং অভিমান তাই সহ্য কৰি যাব।কথাবোৰ ভাবি ভাবি জি এন আৰ চি কেতিয়া পালে তাই গমেই নাপালে।আগুৱাই গৈছে অভিৰ দেউতাক ডাক্তৰৰ ওচৰলৈ।বহি ৰৈছে বেঞ্চখনত শ্ৰুতি,আজিহে বুজিছে তাই আপোনজনক খং কৰাটো সহজ,কিন্তু হেৰুৱাৰ বেদনা কিমান ভয়ানক।মানুহজন প্ৰায় দৌৰি অহাদি আহিল।</p><p><br />*কিয় কিয় ভগৱান ইমান নিষ্ঠুৰ?মোৰ ক্ষেত্ৰতহে এনে হয় মা,প্ৰথমে এক্সিডেন্টত পত্নীক হেৰুৱালো আৰু এতিয়া পুত্ৰও ক্ৰিটিকেল ষ্টেজত আছে।মোৰ কথা নুশুনে নেদেখাজনে তুমি কোৱাচোন মা তেওঁক মোৰ ল'ৰাটো ভাল কৰি দিবলৈ।</p><p><br />যিকণ শৰীৰত শক্তি আছিল শ্ৰুতিৰ সেইকণো যেন নাইকিয়া হ'ল তাইৰ।দৌৰি যায় তাই তাত থকা কৃষ্ণৰ মূৰ্তিজনাৰ ওচৰত হিয়া উজাৰি কান্দে।অভিৰুকক ভাল কৰি দিবলৈ কাতৰে মাতে।প্ৰায় পাঁচ ঘন্টা ধৰি চলা অপাৰেচনটোত দেউতাকক সান্তনা দিবলৈও যে তাইৰ মুখত মাত নাছিল।ভয় লাগিছিল তাইৰ দেউতাকে যদি সুধে সিহঁতৰ কাজিয়া লাগিছিল নেকি বুলি কি ক'ব তাই।পুতেকৰ স্বভাৱৰ কথা নজনা নহয় তেওঁ।শিল্পী পুতেকৰ কেতিয়া কি কথাত খং উঠে, খং উঠিলে কি কৰিব পাৰে তেওঁ ভালদৰে জানে।কিন্তু আজি তেওঁ তেনে একো কথাই নুসুধিলে।অপাৰেচনৰ বহু ঘন্টাৰ পিছত অভিৰুকৰ চেন্স আহিল।দেউতাকৰ পিছে পিছে শ্ৰুতিও ভয়ে ভয়ে সোমাই যায় আই চি ইউলৈ।আই চি ইউত সোমাই দেউতাকে পুতেকৰ কপালত চুমা এটি আঁকি দিয়ে।একো নকয় ওলাই আহে তেওঁ।শ্ৰুতি কাষ চাপি যায় অভিৰুকৰ </p><p><br />*I am sorry,মোক ক্ষমা কৰি দিয়া।</p><p><br /> বেঁকা হাঁহি এটি মাৰিবলৈ সিও চেষ্টা কৰে।ওলাই আহে শ্ৰুতি।এক্সিডেন্টৰ আগলৈকে হৃদয়ত পুহি ৰখা খং,অভিমানবোৰ যেন অভিৰুকৰ এক্সিডেন্টৰ খবৰটোৱে পলকতে নাইকিয়া কৰি তুলিলে।বুজি উঠিছে শ্ৰুতিয়ে আপোনজনক হেৰুৱাৰ বেদনা কি?কাষতে থকাজনৰ মৰমবোৰ তেতিয়াহে বুজা যায় যেতিয়া তেওঁ দূৰলৈ গুচি যায়।এইবাৰ আৰু অভিক তাই আঁতৰি যাব নিদিয়ে, কৰক খং,কৰক অভিমান, ধৰক জেদ কিমান দিনলৈ ধৰিব,এদিন, দুদিন তাতকৈটো নোৱাৰে আৰু এই অভিৰ দেউতাকজন।অভি আৰু তাইৰ বাহিৰে আপোন বুলিবলৈ তেওঁৰ আছেই বা কোন?পুতেকৰ এক্সিডেন্টৰ খবৰ পাই তাইলৈকে ফোনটো কৰিছে।হয়তো তেওঁৰ বাবে শ্ৰুতিও হৈ পৰিছে তেওঁৰ সাহস,তেওঁৰ শেষ আশা।সামৰি ৰাখিব তাই এই দুজনক হিয়াৰ একোণত।মান অভিমানবোৰ একাষৰীয়া কৰি মৰমবোৰ উপচাই দিব,আদৰবোৰ সামৰি থ'ব।</p><p><br />'ব'লক দেউতা, কিবা এটা খাই ল'ব।'-শ্ৰুতিৰ সম্বোধনটোত মানুহজন অলপ আচৰিত হ'ল।হাঁহি এটি মাৰি আগুৱাই গ'ল তেওঁ।<br /><br /><br /><br /><br /><br /> </p>Manaswee Sarmahhttp://www.blogger.com/profile/13830090013043467243noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5736240352789574647.post-39691817909807284852020-10-04T06:14:00.001-07:002020-10-04T06:20:45.724-07:00স্নেহাস্পদ<p>#স্নেহাস্পদ<br /><br />*মা, সঁচা কথা কোৱাচোন মই তোমালোকৰ সন্তান নহয় নেকি?মোক তোমালোকে ৰাস্তাৰ পৰা বুটলি আনিছা?মোক মোৰ মায়ে পেলাই থৈ গৈছিল ৰাস্তাত?<br /><br /><br /> হঠাৎ অহা প্ৰশ্নটোৱে মালবিকাক প্ৰায় নিশ্চুপ কৰি তুলিলে।জীৱনত এই প্ৰশ্নটোৰ সন্মুখীন হ'ব লাগিব বুলি তেওঁ নজনা নহয়।বাৰে বাৰে নিজে ক'ম বুলি ভবা কথাটোও যে তেওঁলোকে আজিলৈকে ক'ব নোৱাৰিলে।কিমান দিন যে তেওঁলোক প্ৰস্তুত হৈছে কথাবোৰ ক'বলৈ কিন্তু জীয়েকৰ মৰম লগা মুখখনৰ সন্মুখীন হ'লেই তেওঁলোকৰ প্ৰস্তুতিবোৰ অপ্ৰস্তুতি লৈ ৰূপান্তৰিত হয়।কেনেকৈ কয় জন্মৰ দুদিনমান পিছতেই ৰাস্তাত পাই তাইক আপোন কৰি লৈছিল তেওঁলোকে,কেনেকৈ কয় তেওঁলোক যে তাইৰ জন্মদাতা নহয়,কেনেকৈ কয় ন মাহ দহ দিন গৰ্ভত লৈ তেওঁ তাইক জন্ম দিয়া নাই।কিন্তু ক'ত উজাগৰী নিশা তেওঁলোকে মাতৃ দুগ্ধ নোপোৱা শিশুটিৰ কান্দোন ৰখাবলৈ পাৰ কৰিছে।কিমান আপোনজনৰ কটাক্ষ তেওঁলোকে আওকাণ কৰিছে।কেতিয়াবা হয়তো নিজৰ পুত্ৰ দুটাকো অৱহেলা কৰিছে কণমানিজনীৰ আলপৈচান ধৰিবলৈ।তাৰ পিছতো সমাজে ক'লেই জানোঁ তেওঁলোকৰ জীয়াজনী বেলেগৰ হৈ যাব,সমাজেটো কোনোদিন তেওঁলোকক সোধা নাই তাইক কেনেকৈ ডাঙৰ দীঘল কৰিছে,কেনেকৈ লালন পালন কৰিছে,কেৱল সমাজে খোজে প্ৰতি সোঁৱৰাই দিছে পৰিচয় নোহোৱা ছোৱালী জনী নিজৰ কৰি লৈ তেওঁলোকে ভাল নকৰিলে, জাত পাতৰ পৰিচয় নোহোৱা, মাক বাপেকৰ পৰিচয় নোহোৱা ছোৱালীজনীয়ে কেনেকৈ দত্ত বংশৰ সুনাম কঢ়িয়াই আনিব।<br /><br /> এডভকেট শান্তনু দত্ত,মানে সন্মানে,টকাই পইচাই সকলো আছে,মাথোঁ নাই এজনী কন্যা সন্তান।পাঁচটাকে ককাই ভাইৰ মাজত ডাঙৰ হোৱা দত্তৰ মন যায় বাই-ভনীৰ মৰম পাবলৈ।সেয়ে তেওঁ সেই সপোন ৰচে নিজৰ জীৱনত।পত্নী মালবিকা প্ৰথম গৰ্ভৱতী হোৱাৰ দিনৰ পৰাই অন্তৰৰে বিচাৰিছিল তেওঁ এজনী পৰী অহাৰ সপোন।</p><p><br />কিন্তু বিধাতাই নিদিলে তেওঁক সেই সৌভাগ্যৰ গৰাকী হ'বলৈ।দ্বিতীয় বাৰ মালবিকা গৰ্ভৱতী হোৱাৰ সময়তো তেওঁ মনে প্ৰাণে সাজু হৈছিল লখিমীক আদৰিবলৈ।কিন্তু কণা বিধাতাই সেইবাৰো তেওঁৰ সপোন চাৰখাৰ কৰি পেলালে।অৱশেষত পৰীৰ সপোন দেখা শান্তনু দত্তই পুত্ৰ সন্তান কেইটাৰ মাজতে সুখ ল'বলৈ শিকিলে।তথাপিও মনৰ মাজত সেই কল্পনাৰ পৰীজনী যেন সদায়েই থাকিল।<br />ছোৱালী নথকা বংশটোত সকলোৰে একপ্ৰকাৰ অবাধ্য হৈয়েই শান্তনু দত্তই আলিটোত পৰি থকা কন্যা শিশুটি বুকুৰ আপোন কৰি লৈছিল।মাক-দেউতাক, ককাই-ভাই,ওচৰ চুবুৰীয়াৰ হাজাৰ বাধা,কটু মন্তব্য, সমালোচনাক আওকাণ কৰি তেওঁ আৰু পত্নী মালবিকাই তাইক মৰমৰে উপচাই দিছিল।</p><p><br /> নানা জনৰ নানা মত।কোনোৱে কয়<br />*জাত-পাতৰ বিচাৰ নাইকিয়া কাৰ সন্তান থিক নাই, পিছলৈ তোৰ মান সন্মান সকলো নিব।<br /> কোনোৱে কয়<br />*পিছলৈ যেতিয়া গম পাব তহঁত তাইৰ প্ৰকৃত পিতৃ মাতৃ নহয়,তেতিয়া তহঁতক এৰি থৈ যাব আৰু এনেকুৱা ছোৱালীক পিছলৈ বিয়া কৰাব কোনে?<br /> কোনোৱে কয়<br />*মাক বাপেকৰ পৰিচয় নাইকিয়া ভৱিষ্যতে বা কি কৰে কোনে জানে,মাকৰ দৰেই যদি চৰিত্ৰহীনা হয়।<br /> এনে বহু কটু মন্তব্যক একাষৰীয়া কৰি শান্তনু দত্তই কণমানিজনীক নাম দিছিল জীয়া দত্ত।কণমানি আঙুলিকেইটাই যেন তেওঁৰ আঙুলিত পৰম প্ৰত্যয়ৰে ধৰিছিল,কলাকলকৈ বাঢ়ি অহা তাইৰ কলকলনিবোৰ শান্তনু দত্তৰ হৃদয়ত সুৰ হৈ প্ৰৱাহিত হৈছিল আৰু যেতিয়াই তাই অফিচৰ পৰা অহাৰ পিছত দুহাত মেলি তেওঁৰ ওচৰলৈ দৌৰি গৈছিল দত্তৰ সুখবোৰ যেন প্লাবিত হৈ পৰিছিল।সুখী আছিল দত্ত জীয়াৰ জীয়া জীয়া ধেমালিবোৰ জী উঠি, এখুজি,দুখুজি তাইৰ থোপোক থাপাক খোজৰ ছন্দত তেওঁ আপোন পাহৰা হৈ উঠিছিল।ল'ৰা দুটায়ো ভনীয়েকৰ লগত খেলি ভাল পাইছিল।সিহঁতৰ মৰমৰ ভনীয়েকৰ সকলো আব্দাৰ যেন ককায়েক হিচাপে সিহঁতে পালন কৰাটো দায়িত্ববোধত পৰিছিল।<br /> ল'ৰা ছোৱালী তিনিটাৰ ধেমালিবোৰে দত্তৰ আৱাস মুখৰিত কৰি ৰাখিছিল।লাহে লাহে জীয়া ডাঙৰ হৈছিল।সম্পৰ্কবোৰ বুজি উঠিছিল।কিন্তু দত্তই বা মালবিকাই অনুভৱ কৰে মানুহবোৰে তেতিয়াও যেন জীয়াক সহজে গ্ৰহণ কৰি ল'ব পৰা নাছিল।বিয়াই সবাহে ল'ৰা দুটাক দত্তৰ ল'ৰা বুলি যিমান আদৰ কৰে সেই আদৰ যেন জীয়াৰ প্ৰতি নাথাকে।ছল পালেই যেন তেওঁলোকে কৈ উঠিব 'তুমি দত্তৰ নিজৰ সন্তান নহয় নহয়।'আনহে নালাগে নিজৰ বৰটাৱক,খুৰাৱক, ককাৱক,আইতাকো যেন ইয়াৰ বিপৰীত নহয়।কেৱল শান্তনু দত্তৰ ভয়তহে তেওঁলোকৰ মুখৰ পৰা আজিলৈকে এই সত্যটো ওলোৱা নাই।পৰাপক্ষত জীয়াক তেওঁলোকে অকলে ক'তো যাবলৈ নিদিয়েই।হয় ককায়েকহঁতৰ লগত নহয় মাক দেউতাকৰ লগতে তাই ফুৰিবলৈ যায়।<br /><br />হঠাৎ এদিন জীয়াই স্কুলৰ পৰা আহি মাকক সুধে<br /><br />*মা মই তোমাৰ নিজৰ ছোৱালী নহয় নেকি?<br /> আকাশখন ভাঙি পৰে মালবিকাৰ কি কয় এই ছোৱালীজনীয়ে,ক'ত কি শুনি আহিলে তাই?ভয়টো লুকুৱাই ৰাখি তাইৰ স্কুলৰ বেগটো টেবুলত থৈ বিচনাখনত বহুৱাই বুকুৰ মাজত সোমোৱাই লয় জীয়াক।কেনেকৈ কয় সঁচা কথাটো আৰু কোনোবাই ক'লে বুলিয়েই জানোঁ জীয়াজনী তেওঁৰ সন্তান নোহোৱা হৈ যাব ।<br />*মোক এটা কথা কোৱাছোন জীয়ামা, মই তোমাৰ মা হয় নে নহয়?তোমাক মই মাৰ দৰে মৰম কৰা নাই নেকি?<br />*কিয় তেনেকৈ কৈছা মা,তুমি মোৰ মা নহ'লে আৰু নো কোন হ'ব?<br /> *তেতিয়া হ'লে আজিৰ পৰা এনে কথা মোক নুসুধিবা।তুমি মোৰ ছোৱালী হয়নে নহয় এই কথা কি আমাক বেলেগে ক'লেহে মানি ল'ম নেকি?মোৰ অন্তৰত তুমি মোৰ জী হৈ আৰু তোমাৰ অন্তৰত মই তোমাৰ মা হৈ জীয়াই আছোঁ।অন্তৰৰে যদি আমি আমাৰ সম্পৰ্কত সুখী হৈ আছোঁ তেন্তে ইয়াত অন্যৰ স্বীকৃতি কিয়?এইয়াই চিৰন্তন সত্য।তুমি মোৰ জীয়া,আমাৰ জীয়া।<br /> মাকৰ কথাবোৰ জীয়াই তন্ময় হৈ শুনিছিল।লগৰবোৰে কোৱা কথাবোৰ মিছা বুলি তাই মানি লৈছিল।দত্তৰ লগত আলোচনা কৰি মালবিকাই বহু বাৰ সঁচা কথাবোৰ কৈ দিয়াৰ সিদ্ধান্তও লৈছিল।কিন্তু তাইৰ নিষ্পাপ মুখখন দেখিলেই তেওঁলোক বাকৰুদ্ধ হৈ পৰিছিল।<br /> চাওঁতে চাওঁতে জীয়াজনী ডাঙৰ হৈ আহিল।জীয়াই নব্বৈ শতাংশ নম্বৰৰে মেট্ৰিক পাছ কৰিলে।ককায়েকহঁতৰ মেট্ৰিকৰ ৰিজাল্টতকৈ তাইৰ ৰিজাল্ট বেছি ভালহে হ'ল।শান্তনু দত্তৰ মুখত সেইকেইদিন এক সন্তুষ্টিৰ হাঁহি,গৌৰৱৰ হাঁহি দেখা পোৱা গ'ল।এইয়া যেন সেই সকলৰ মুখত এক প্ৰচণ্ড চৰ আছিল যিসকলে জীয়াক লৈ নানা বাক্যবাণ নিক্ষেপ কৰিছিল।<br />জীয়াক কটনলৈকে পঢ়িবলৈ পঠিওৱাৰ কথা মালবিকাই এদিন শান্তনু দত্তক কয়।ভয় লাগে মালবিকাৰ ইয়াত থাকিলে কোন দিনা বা তাইক কোনে কি কথা লগায়।দত্তৰ জীয়েকক দূৰলৈ পঠোৱাৰ কথা শুনি অন্তৰখন কঁপি উঠে।কিমাননো ডাঙৰ হৈছে তাই, ষোল্ল বছৰ হৈছেহৈ,ভালকৈ ভাতকেইটাও ৰান্ধিব জনা হোৱা নাই, তাইকনো কেনেকৈ গুৱাহাটী হেন চহৰত অকলে পঠিয়াই।তেওঁৰ চকুৰ সন্মুখৰ পৰা জীয়াক দূৰলৈ পঠোৱাৰ কথা তেওঁ যে কল্পনাই কৰিব নোৱাৰে। কবিতা কবিতা লগা তাইৰ কথাবোৰ আৰু পৰী পৰী লগা তাইৰ সৌন্দৰ্য্যই সকলোৰে নিমিষতে দৃষ্টি আকৰ্ষণ কৰে।গাখীৰ যেন বগা ছোৱালী জনীৰ সেন্দুৰ হেন ৰঙা তাইৰ গাল দুখনীয়ে যেতিয়া সৰল হাঁহিটো মাৰে কাৰনো তাইলৈ দৰদ নালাগিব।ককাললৈকে পৰা চুলিটাৰি এক আদব কায়দাৰে তাই ক্লাচাৰ ব্যৱহাৰ নকৰাকৈ বান্ধি ৰাখে।<br />তথাপিও এদিন নহয় এদিনটো জীয়াক দূৰলৈ পঠিয়াবই লাগিব, সেইয়া লাগিলে বিয়াৰ আগতেই হওঁক বা পিছতেই হওঁক।মনে নিবিচাৰিলেও বিবেকৰ কথাই তেওঁ শুনিলে।কটনত পঢ়িবৰ বাবে যো যা চলোৱা হ'ল।জীয়াৰো ঘৰ এৰি যাবলৈ মন নাই।ককায়েকহঁত নাথাকেই ঘৰত,এটাই চাকৰি সূত্ৰে বাহিৰত থাকে আৰু এটাই এম.টেক কৰি আছে দিল্লীত,এতিয়া তায়ো গুচি গ'লেযে মাক-দেউতাক একেবাৰে অকলশৰীয়া হৈ যাব।কোনোদিনে মাক দেউতাকক এৰি ক'তো নোযোৱা জীয়া এক প্ৰকাৰ কটনত পঢ়িবলৈ যাবলৈ ভয় লাগিল।তাই গুচি গ'লে যে বিশেষকৈ দেউতাক অকলশৰীয়া হৈ পৰিব তাই বুজে।পুৱাৰ পৰা গধূলিলৈকে ঘৰত থকা সময়খিনি যে তেওঁ মাত্ৰ জীয়েকক দিয়ে তাই ইমান দিনে বুজি উঠিছে।প্ৰকৃতাৰ্থত তাই দেউতাকৰ হৃদয়ৰ ৰাজকুমাৰী।<br /><br />পৰিয়ালৰ মানুহবোৰৰো লাহে লাহে জীয়াৰ প্ৰতি যেন চিন্তাধাৰাবোৰ অলপ বেলেগ হ'ল।কটনলৈ পঢ়িবলৈ যাব বুলি সকলোৱে তাইক ভাত এসাঁজ খোৱাৰ নিমন্ত্ৰণ দিলে।খুৰাৱকহঁতৰ ঘৰত পাই অহা আদৰ সাদৰৰ কথা জীয়াৰ মুখত শুনি শুনি মালবিকাৰ মনটো সেই কেইদিন বৰ ভাল লাগি থাকিল।হওঁক তেওঁ পৰিয়ালটোৱে তাইক আদৰি লৈছে।আহিবৰ পৰত তাইক ঘড়ী এটাও দি পঠাইছে।তাইৰ বৰ পচণ্ড হৈছে।নহ'বইনো কিয় সৰু সৰু মনবোৰে সৰু সৰু বস্তুবোৰতেইটো সুখ বিচাৰি পায়।বৰটাৱকৰ ঘৰলৈও তাই বৰ আগ্ৰহেৰে গ'ল।ককায়েক দুটা বাহিৰলৈ যোৱাৰ সময়তো এনেদৰেই সকলোৱে নিমন্ত্ৰণ দি এসাঁজ ভাত খাবলৈ নিমন্ত্ৰণ দিয়া তাই দেখিছে।কিন্তু হাঁহি হাঁহি যোৱা ছোৱালীজনী ওভতি আহিল শেঁতা পৰা মুখখন লৈ,এটি প্ৰশ্ন লৈ,হৃদয়ত হাজাৰ ধুমুহা লৈ<br />*মা, সঁচা কথা কোৱাচোন মই তোমালোকৰ সন্তান নহয় নেকি?মোক তোমালোকে ৰাস্তাৰ পৰা বুটলি আনিছা?মোক মোৰ মায়ে পেলাই থৈ গৈছিল ৰাস্তাত?<br />মালবিকাৰ আজি ধৈৰ্য্যৰ বান্ধ ছিঙি গৈছিল।কিয় এনেকুৱা কৰিলে তেওঁলোকে।ছোৱালীজনীয়ে কিমান আনন্দৰে গৈছিল বৰমাৱকৰ ঘৰত এসাঁজ খাবলৈ,কিন্তু বিনিময়ত কি দিলে তেওঁলোকে?এসাগৰ চকুপানী,হৃদয় চিৰাচিৰ কৰি তুলা অলেখ প্ৰশ্ন।নাই আজি তেওঁ ক'ব সকলো ক'ব।যদি তেওঁৰ আৰু দত্তৰ মৰম,আদৰ সঁচা হয়।যদি তেওঁলোকে একো ভুল কৰা নাই, তেন্তে জীয়াই উপলব্ধি কৰিব তেওঁলোকৰ মৰম,ভালপোৱা।যি সমাজৰ হাজাৰ বাধাক নেওচি শান্তনু দত্তই জীয়াক আপোন কৰি লৈছিল,সেই সমাজৰ কথা শুনি জীয়া যদি তেওঁলোকৰ পৰা আঁতৰি যায় যাওঁক,তাত তেওঁলোকৰ কোনো আপত্তি নাই।এটি দেৱ শিশুক মৃত্যুৰ দুৱাৰ ডলিৰ পৰা আনি মানুহ কৰিবৰ বাবে যি সৰ্বতো প্ৰচেষ্টা তেওঁলোকে কৰিছিল তাক নেওচি জীয়া আঁতৰি যায় যদি যাওঁক।সকলো ক'লে মালবিকাই সেইদিনা জীয়াক।আৰম্ভণিৰে পৰা দেউতাকৰ মৰম,হেঁপাহ আৰু সমাজক পিঠি দি তাইক আপোন কৰি লোৱাৰ সকলো কথাই ক'লে তেওঁ জীয়াক।জানে তেওঁ জীয়াই কষ্ট পাব,নিজৰ মাক বাপেকে এৰি থৈ যোৱা বুলি জানিলে কোনেনো দুখ নাপাব,স্বাভাৱিকতেই পাব।সেয়ে তেওঁলোকে কওঁ কওঁ বুলিও জীয়াক কথাবোৰ কোৱা নাছিল।জীয়া যাতে হীনমান্যতাত নোভোগে,নিজকে পুতৌৰ দৃষ্টিৰে যাতে নাচায় সেই বাবে তেওঁলোক এই সত্য প্ৰকাশৰ পৰা দূৰত আছিল।<br />মালবিকাক আচৰিত কৰি জীয়া তেওঁৰ বুকুৰ ভিতৰত সোমাই পৰিল।অলপো কন্দা নাই তাই।মালবিকাৰ ভিতৰি ভিতৰি ভয়টো বাঢ়ি আহিল।জানে তেওঁ জীয়াক সৰু সৰু কথাটে আৱেগিক ছোৱালীজনীৰ কথাই প্ৰতি চকুপানী ওলাই।মাকৰ মৰম,ককায়েকহঁতৰ প্ৰচ্ছায়াত,দেউতাকৰ আদৰত ডাঙৰ হোৱা জীয়াজনীয়ে নকন্দা দেখি মালবিকাৰ ভয়টো ভিতৰি ভিতৰি বাঢ়ি আহিছে।<br />*এই কথাখিনি মোক আগতেই কৈ দিয়া হ'লেই মোক কটনলৈ পঠোৱাৰ ব্যৱস্থা কৰিব নালাগে ন?মই কিবা নুবুজো নেকি এই পৃথিৱীত মোৰ মা,পাপা,দাদাহঁততকৈ মৰম কৰা মানুহ আৰু কোনো নাই বুলি।আচলতে, কি জানা মা,মোক যে মোৰ জন্ম দাতাই এৰি থৈ গ'ল,ভালহে কৰিলে নহ'লেনো মই তোমালোকৰ নিচিনা ইমান মৰম কৰা মা পাপা ক'ত পালোঁ হয়।এতিয়া, এইবোৰ বাদ দিয়া আৰু পাপাক ইয়াৰ কলেজৰেই ফৰ্ম এখন আনিবলৈ কোৱা।এই জীয়াক বুটলি আনিছিলা নহয় এতিয়া আৰু এই জীয়া তোমালোকক এৰি সহজে ক'লৈকো নাযায় মিছেছ শান্তনু দত্ত।এতিয়া কিবা আছে যদি দিয়া মোৰ বহুত ভোক লাগিছে।অতীত বুৰঞ্জী শুনি থাকোঁতে থাকোঁতে মোৰ ভাত খুৱাই নহ'ল নহয়।হাঁহি হাঁহি ঢলি পৰে জীয়া মাকৰ গাত।<br /><br />কিবা এটা বনাই দিবলৈ মালবিকা উঠি আহে।আজি যেন তেওঁ জীয়াৰ অন্নপ্ৰাশন পাতিব,বিধে বিধে তাইৰ ভালপোৱা ব্যঞ্জনবোৰ ৰান্ধিব।উদৰ পূৰাই খাব জীয়াই আৰু মালবিকা আৰু শান্তনু দত্তই পলক নেপেলোৱাকৈ চাব তেওঁলোকৰ জীয়াজনীৰ হাঁহি ভৰা মুখখন।মালবিকাই জানে কিমান যে ভালপাব দত্তই জীয়াৰ এই কথাবোৰ শুনি।মাকতকৈ যে জীয়াৰ প্ৰতি দেউতাকৰ টানটো অলপ বেছি মালবিকায়ো জানে।সঁচাকৈয়ে জীয়া ডাঙৰ হ'ল,নভবাকৈয়ে কেতিয়াবা কিছুমান কথা বৰ সহজ হৈ পৰে যদিহে তাত থাকে সঁচা মৰম আৰু আদৰ।<br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /> <br /><br /> <br /></p>Manaswee Sarmahhttp://www.blogger.com/profile/13830090013043467243noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5736240352789574647.post-81737069994353069382020-09-23T02:43:00.008-07:002020-09-23T06:45:46.283-07:00মাটিৰ মানুহ<p>#সমন্বয়<br /><br />নতুন ঠাইখনত কাব্যমক থান থিত লগাই মাক যোৱাগৈ কথা।সেয়ে মাকৰ মনটো বৰ এটি থিক নহয়।বিচৰা ধৰণে ঘৰ এটিও ঠাইখনত তেওঁ ল'ৰাটোৰ বাবে নাপালে।সেয়ে অসন্তোষ মনেৰেই তেওঁ উভতি আহিবলৈ পেকিং আৰম্ভ কৰিছে।মালিক লগত নথকা, ছোৱালী আশে পাশে নথকা ঘৰ এটা তেওঁ বিচাৰিছিল।পিছে ভবা কথা নহয় সিদ্ধি বাটত আছে কণা বিধি।বিচাৰি বিচাৰি অৱশেষত এনে এটি ঘৰ পালে য'ত মালিকো লগত থাকে আৰু মালিকৰ দুজনী ছোৱালীও।সৰুজনীকলৈ ইমান চিন্তা নাই কিন্তু ডাঙৰজনীয়েহে তেওঁৰ টোপনি হৰণ কৰিছে।দেখাই শুনাই দহজন ডেকাৰ হৃদয় চুই যাব পৰাকৈ ধুনীয়া।ককালৈকে পৰা চুলিকোচাই তাইৰ ৰূপৰ জেউতি দুগুণে বৃদ্ধি কৰিছে।হওতে অৰ্চনা বৰঠাকুৰ তেনে প্ৰকৃতিৰ মানুহ নহয়।কলেজৰ অধ্যাপিকা বৰঠাকুৰ মহিলা সমিতিৰো সক্ৰিয় সদস্যা।সভাই সমিতিয়ে দিয়া তেওঁৰ ভাষণে বহুতো সামাজিক, ঘৰুৱা সমস্যাৰ অন্ত পেলাইছে।তেওঁ নিজেও নিজৰ মনটো সংকীৰ্ণ কৰি ৰখা নাই।সকলো লোককে তেওঁ মৰমৰে আকোঁৱালি লৈছে,সেয়ে অঞ্চলটোৰ তেওঁ এগৰাকী নাম থকা মহিলা।নিজৰ ডাঙৰ জীয়ৰী কাব্যাকো সমাজৰ বাধা নামানি মনে বিচৰা ধৰণে আমেৰিকাৰ তাইৰ প্ৰেমিকৰ লগত বিয়া দিছে। কাব্যমৰ ক্ষেত্ৰতো তেওঁৰ কোনো বাধা নাই।মনে যিজনী ছোৱালীকে বিচাৰে সি আনিব পাৰিব বুলিও তেওঁ কৈ থৈছে।কিন্তু নতুন ঠাইখনত ল'ৰাটোক অকলে এৰিবলৈহে তেওঁৰ মন যোৱা নাই।<br /><br />কাব্যম,দেখিলেই প্ৰতিজনী ছোৱালীৰ হৃদয়ত আলোড়ণ সৃষ্টি কৰিব পৰা এটি নাম।এগ্ৰিকালচাৰ পাছ কৰি নতুন ঠাইখনত কৃষি বিষয়া হিচাপে তেওঁ যোগদান কৰিছে।নতুন ঠাই, নতুন পৰিবেশত তাক মিলি যাবলৈ বেছি দিন নালাগিল।মাক যোৱাৰ পিছত ভাত চাহ ৰান্ধি খাবলৈ শিকিলে।নতুন মানুহবোৰৰ লগত কাম কৰিবলৈও তাৰ বেয়া লগা নাই।কেৱল সুদেমশ্ৰীক দেখিলেহে তাৰ হৃদয়ত সুৰসঙ্গমৰ সৃষ্টি হয়।তাইৰ যেন চকুলৈ চাব নোৱাৰে সি।চকুৱে চকুৱে পৰিলেই লগে লগে নমাই আনে সি তাৰ চকুযুৰি।লাহে লাহে মন কৰে সি তায়ো যেন চকুৱে চকুৱে চকুৱে পৰিলে লাজ লাজ অনুভৱ কৰে।<br />সময় বাগৰে।ঠাইখন লাহে লাহে কাব্যমৰ আপোন আপোন লাগে আৰু সুদেমশ্ৰী।নজনাকৈয়ে আপোন হৈ পৰে তাৰ, তাৰ প্ৰতিটো সুখ দুখৰ বাৰ্তা নিদিলে যে সি শান্তি নাপায় আৰু তাই ,নিজৰাৰ পৰা বৈ অহা পানীৰ জিৰজিৰ শব্দৰ দৰে অনৰ্গল তাইৰ কথা।শুনিলে শুনি থাকিবলৈ মন যোৱা আমনি নলগা তাইৰ কথা।এয়ে হয়তো প্ৰেম যিজনৰ প্ৰতিটো কথাই গীত হৈ প্ৰবাহিত হয় সিৰাই সিৰাই।প্ৰথম প্ৰথম ভাৰাতীয়া হিচাপে দৰকাৰী এটা দুটা কথা পতাই পিছলৈ ঘৰত মাক দেউতাক নাথাকিল সেই সময় ঘন্টালৈ অতিক্ৰম কৰে।দেখা দেখি হ'লে চকুৱে চকুৱে আজিকালি সিহঁতে কথা পাতে আৰু ফোনত কাব্যমে বুজাই নুবুজাই তাই কথা কয়।ভাল লাগে কাব্যমৰ তাইৰ সহজ সৰল কথাবোৰ,বেৰীয়া দাঁতৰ মাজেদি নিগৰি অহা তাইৰ হাঁহিটো,দখনা পিন্ধি কিচকিচীয়া ক'লা তাইৰ দীঘল চুলিটাৰিয়ে যেতিয়া নৃত্য কৰে তাৰ যে সেই ভাল লগাবোৰে কবিতাৰ ৰূপ লয়।পুৱাই সিজু গছজোপাৰ তলখন মচি চাকি বন্তি জ্বলাই বাথৌ ব্ৰাইক সেৱা কৰা সুদেমশ্ৰীক দেখিলে কাব্যমৰ মাকলৈ মনত পৰে।মাকেওটো এনেদৰে পুৱা-গধূলি তুলসী গছৰ তলত চাকি জ্বলাই।কিন্তু কওঁ কওঁ বুলিও সি যে সুদেমশ্ৰীক ক'ব পৰা নাই তাৰ মনৰ কথাবোৰ।কিবা এক লাজ,ভয়,শংকাই মুখৰ আগত থকা কথাকেইটা প্ৰকাশ কৰিবলৈ বাধা দিয়ে।কিন্তু দুয়োটাই বুজে দুয়োৰে মনৰ কথাবোৰ, দুয়োৰে হৃদয়ত অংকুৰিত হোৱা প্ৰেমৰ মিঠা মিঠা অনুভৱবোৰ ।<br />চাকৰি জইন কৰাৰ পিছত ঘৰলৈ কাব্যম গ'লেও তাৰ মনটো যেন বাৰে বাৰে সুদেমশ্ৰীৰ ওচৰলৈকে উৰা মাৰে।কাতি বিহু, মাঘ বিহু, পূজাৰ বন্ধত সি ঘৰলৈ নোযোৱাকৈ থকা নাই।কিন্তু সেইবাৰ বহাগৰ বিহুতহে সি ঘৰলৈ যাব নোৱাৰিলে।ইলেকচনৰ ডিউটি পৰাত সেইবাৰ সি ভাড়াঘৰতে থাকিব লগা হ'ল।ইফালে মাকৰ কান্দি কাটি অৱস্থা নাই।বছৰেকৰ বহাগৰ বিহুটোতনো ল'ৰাটোক এৰি কেনেকৈ ভাতসাজ খায়।তলা বন্ধ কৰি নিজেও গুচি আহিব নোৱাৰে,তাতে কাব্যমৰ দেউতাকো অসুস্থ।বিহু বুলি কাব্যমৰ এইবাৰ পিঠা পনাৰ সোৱাদ লোৱা নহ'ব বুলি ভাবোতেই আগদিনাই সুদেমশ্ৰী আৰু মাকে আহি তাক তিলপিঠা,নাৰিকলৰ লাৰু,তেলপিঠাৰে 'মানসি দোমাহী'ৰ(মানুহ বিহু)বৈছাগুৰ নিমন্ত্ৰণ দি থৈ যায়।এইকেইদিন সুদেমশ্ৰীৰ মুখৰ হাঁহিটো নুগুচাই হৈছে।মনৰ মানুহজনক হেঁপাহৰ বৈছাগুত কাষতে পাই তাইৰ গা সাতখন আঠখন হৈ আছে।তাঁতৰ শালত কাব্যমৰ বাবে বৈছাগুত দিবলৈ আৰনাই বৈছে।কি ৰঙে সোৱাব তাক কল্পনা কৰি কৰি ৰঙা আৰনাই খনত প্ৰেমৰ বুটা বাছিছে।<br />কাব্যমৰ বিহুৰ দিনকেইদিনো আজৰি নাই।ইলেকচন ডিউটি কৰি আবেলি সময়ত ঘৰ সোমাইহি।বহাগৰ এক তাৰিখতো সি ডিউটি কৰিব লগা হৈছে।বৈছাগু বুলি সেইদিনা সোনকালে ৰুমলৈ ওভতি আহে।দুপৰীয়া বৈছাগুৰ নিমন্ত্ৰণ আছে তাৰ।আগদিনাই সুদেমশ্ৰীয়ে তাক সুধে<br />*আদা,(দাদা)তই পিছে অমাবেদ(গাহৰি) খাবিনে নাই?আমি আকৌ বৈছাগুত জৌ বিদৈৰ(আপং) লগত অমাবেদ খাওঁৱেই।<br /> কিছুমান শব্দৰ সৈতে আজিকালি কাব্যমৰ নতুন চিনাকি হৈছে।প্ৰথম প্ৰথম বুজিবলৈ অসুবিধা হৈছিল যদিও লাহে লাহে সি কথাবোৰ, ভাষাটো অলপ চলপ বুজি উঠিছে।ক'বলৈও দুই এটা শিকিছে।কোনোৱে যদি তাক সুধে 'মা খবৰ?'(কি খবৰ) সিও সুন্দৰ ভাৱে উত্তৰ দিয়ে 'মৈজাং মৈজাং'(ভাল ভাল)।<br />*হেই নাই নাই নাখাওঁ।মায়ে জানিলে কাটিব।<br />*তোৰ আই ইমান ডেঞ্জাৰ নে,নিজৰ ল'ৰাটোকো কাটিব ।<br /> কাব্যমৰ হাঁহি উঠে সুদেমশ্ৰীৰ কথাত।ধেমালিতে কোৱা কথা কিছুমান তাই বুজিবলৈ দেৰি লাগে।মিচিকিয়া হাঁহিটো মাৰি সি ভিতৰলৈ সোমাই যায়।<br /> কৰ্মৰ তাগিদাত কাব্যম প্ৰায়েই গাঁৱৰ খেতিয়কসকলৰ ঘৰলৈ যায়।সকলোৰে ঘৰত বা বিয়াই সবাহে তেওঁলোকে অন্যান্য খাদ্যৰ লগতে ঘৰতে প্ৰস্তুত কৰা জৌ বিদৈ খাবলৈ দিয়ে।তেওঁলোকৰ ল'ৰা,ছোৱালীৰ পৰা সকলোৱে এইবিধ পানীয়ৰ সোৱাদ লয়।লগৰ কেইজনে খাই যদিও সি আজিলৈকে মুখত দি পোৱা নাই।<br />বৈছাগুৰ দিনা ডিউটিৰ পৰা আহি সি নিমন্ত্ৰণ ৰক্ষা কৰিবলৈ সুদেমশ্ৰীৰ ঘৰলৈ যায়।কেইবাজনো মানুহ সিহঁতৰ চ'ৰা ঘৰত বহি থাকে।সুদেমশ্ৰী আৰু ভনীয়েক স্বদমশ্ৰীয়ে আহি ডাঙৰ কেইজনক সেৱা জনাই সকলোকে আৰনাই উপহাৰ দিয়ে।সুদেমশ্ৰীয়ে মৰমেৰে বনোৱা আৰনাইখন মিচিকিয়া হাঁহিটো মাৰি কাব্যমক দিলে।সকলোৱে বৈছাগুৰ পিঠা পনা খাই।সকলো ল'ৰা ছোৱালী মিলি বৈছাগুত সিহঁতেও গীত গায় নৃত্য কৰে।<br />*ব'ল আদা আমি গাঁৱত যাওঁ।তইটো আমাৰ বৈছাগু দেখাই নাই আজি চাই ল'বি---স্বদমে কয়।<br />তাকে শুনি সুদেমশ্ৰীৰ দেউতাকে কয়<br />* যা যা চেংৰা(ল'ৰা) ঘৰলৈ যাবলৈয়ে নাপালি,আমাৰ বিহুকে চাই আহ।<br /> ওলাই যায় তিনিওটা, নতুনকৈ বৈছাগু বুলি লোৱা দখনা,জৈমগ্ৰা পিন্ধি দুই বাই-ভনীৰে সৈতে কাব্যম ওলাই যায়।চাৰিআলিটোৰ আঁহত গছজোপাৰ তলত গাঁৱৰ ডেকা গাভৰু লগ হয়।কাব্যমে অলপ অসহজো অনুভৱ কৰে।সুদেমশ্ৰী, স্বদমৰ বাদে সি যে ঠাইখনৰ কাকো আজিলৈকে মাতি পোৱাই নাই।দুই এটা ল'ৰাক হাঁহিৰে সম্ভাষণ জনোৱাৰ বাদে সি যে কাকো মাতিয়েই পোৱা নাই।তথাপিও তাৰ এই সময়খিনি ভাল লাগে।তাৰ মনৰ মানুহজনী যে তাৰ কাষত আছে।বসন্তৰ বা কাব্যমৰ মনে প্ৰাণে বলিছে।সকলোৱে মিলি বৈছাগুৰ গীত গাইছে,বাগৰুম্বা নাচিছে।কাব্যমে হাতত লৈ থকা আৰনাইখন এপাকত সুদেমশ্ৰীয়ে নাচি নাচি তাৰ ডিঙিত আৰি দিয়ে।উসঃ কি সুবাস এই বসন্তৰ,কি নাম এই প্ৰেমৰ,কি ৰাগ এই মৰমৰ।নোকোৱাকৈয়ে যি বুজিব পাৰি।<br />*ব'ল আদা আমি সৈ নৈটোৰ পাৰতে যাওঁ।<br /> দুয়ো আগবাঢ়ে নৈৰ পাৰলৈ।তাইৰ অসমীয়া শুনি কাব্যমৰ হাঁহিও উঠে মাজে মাজে।তথাপিও সি একো নকয়।সিহঁতে যে নিজৰ ভাষাটোৰ উপৰিও অসমীয়াটো ক'ব পাৰে সেইয়াই ডাঙৰ কথা।সি টো অসমীয়া, ইংৰাজী, হিন্দীৰ বাহিৰে বেলেগ ভাষা শিকিব লাগে বুলি ভবাই নাছিলে।দুয়োটা গৈ নৈখনৰ পাৰত বহে।আবেলিৰ বহাগৰ সুগন্ধি কাব্যমে যেন প্ৰাণ ভৰি উপভোগ কৰিব।সুদেমশ্ৰীৰ উপস্থিতিয়ে যে তাক বেছি আৱেগিক কৰি তুলিছে।মন যে তাৰ আজি চঞ্চল হৈ পৰিছে, প্ৰেম যে তাৰ উথলি উঠিছে। সুদেমশ্ৰীৰো বাৰু এনে হৈছে নেকি মনে মনে ভাবে কাব্যমে।কোনো দিন বিহু নাচি নোপোৱা কাব্যমৰ আজি যেন সুদেমশ্ৰীৰ লগত বাগৰুম্বা নাচিব, তাইৰ চুলিখিনিত কপৌ ফুল গুজি দিব আৰু হাতত লোৱা জেতুকাৰ সুগন্ধ যেন সি চকু মুদি ল'ব।কল্পনাবোৰে যে তাক বেছি আৱেগিক কৰি তুলিছে।হঠাৎ কৈ উঠিল সি<br />*সুদেম ,তোমাক এটা কথা ক'বলৈ আছে।<br />*ক আকৌ।<br />*আই লাভ ইউ সুদেম,আই লাভ ইউ ভেৰি মাচ্ছ।<br />*কি ক'ব তই আদা তোৰ আয়ে জানো মোক মৰম কৰিব?<br /> কথাবোৰ যে কাব্যমে চিন্তাই কৰা নাছিল।সি ভাল পায় সুদেমশ্ৰীক,ঘৰে কি ক'ব,মাকে কি ক'ব সি যে চিন্তাই কৰা নাই।প্ৰকৃততে চিন্তা কৰিব লগা কথা বুলি সি ভবাই নাই।কাৰণ বায়েকৰ বিয়াৰ সময়তেই মাকৰ বহল মনটোৰ পৰিচয় সি পাই থৈছে।বিদেশী ল'ৰা এটাক জোঁৱাই কৰি আদৰি ল'ব পাৰিছে যেতিয়া সুদেমশ্ৰীক আঁকোৱালি নোলোৱাৰ সি কাৰণেই দেখা নাই।<br />*মাৰ চিন্তা তুমি কৰিব নালাগে।মাক মই বুজাম,মাথোঁ তুমি কোৱা তুমি মোক ভাল পোৱানে?মোৰ লগত বিয়া হ'বানে?<br />*আফাক(দেউতা)সুধিবি তই,আফাই যদি দিয়ে মই হ'ম ।<br />*আৰু যদি আফাই নিদিয়ে তেতিয়া নোহোৱা।<br /> একো নকয় তাই, মাথোঁ বোঁৱতী নৈ খনলৈ চাই ৰয়।অস্তমিত সূৰুযৰ আভাই দুয়োটাকে ৰহণ বুলাই গ'ল।কুলি, কেতেকীৰ মাতে পৰিবেশটো যেন আৰু ৰোমাঞ্চিত কৰি তুলিলে।<br />*নক'লা একো তুমি ,তুমি তেন্তে মোক ভাল নোপোৱা?<br />*পাওঁ, পাওঁ ,কিন্তু আফাই নিদিলে মই যে পলাই যাব নোৱাৰোঁ।<br />*তোমাকনো কোনে পলাই যাব কৈছে,আফাক আমি বুজাম তেওঁ নিশ্চয় বুজিব।কিন্তু তাৰ আগতে তুমি মোক সঁচাকে কোৱা ভাল পোৱানে নাই?<br />*আংবৈ থ নৈংখৌ জৈবৈদ মৈজাং মৈনৈ ।পাওঁ ,মই তোক বহুত ভাল পাওঁ, বহুত।<br /> *থিক আছে তেন্তে আজিৰ পৰা তুমি মোক কাব্য বুলি মাতিবা,আদা নহয়।<br />*কাব......ব......ই....,ধেই মোৰ নহয়েই, তোৰ নামটো ইমান টান।<br />*ট্ৰাই কৰিবা পাৰিবা।নহ'লে পিছত আদা মাতিলে মই লাজ পাম।<br /> কাষৰ গাঁৱখনৰ পৰা ঢোল,পেঁপাৰ মাত ভাহি আহে,জনা হ'লে যে কাব্যমে আজি এপাক নাচিয়েই দিলে হয়।চিফুঙৰ মাতে যে আজি দুয়োকে উন্মনা কৰি তুলিছে।কাষ চাপি আহে দুয়ো।মনৰ মাজৰ কথাবোৰ আজি পাৰ ভাঙি ওলাই।সপোন দেখে নৈ খনিক সাক্ষী কৰি দুয়ো ভৱিষ্যতৰ।মৰমবোৰ উথলি উঠে।যৌৱনৰ ৰাগি লাগে,যুৰীয়া জীৱনৰ সপোন ৰচে।<br /> বৈছাগুৰ ৰাতিৰ ভাতসাজ কাব্যমে সুদেমশ্ৰীৰ ঘৰতে খাবলৈ নিমন্ত্ৰণ পালে।প্ৰথম বাৰৰ বাবে সি জৌ বিদৈৰ সোৱাদ ল'লে।আজি যে সি সুখী,সুদেমশ্ৰীয়ে যতনাই দিয়া বৈছাগুৰ ভাত সাজ যে সি পৰম তৃপ্তিৰে খালে,খালে মানে দেউতাকৰ চকুৰ আঁৰে আঁৰে তাইলৈ চাইয়েই ৰ'ল।হেঁপাহ পলোৱাই যেন চাব তাইক।আপঙৰ নিচাইয়ো ধৰিলে তাক,সি যে সেইৰাতি সুদেমশ্ৰীক কইনাৰ সাজতো দেখিলে।দখনাৰ পৰা একেবাৰে হোমৰ গুৰিত পাটৰ সাজত বহি থকা তাৰ কইনাজনী,চাই চাই যেন তাৰ হেঁপাহেই নপলাব।<br />সুদেমশ্ৰীয়েও কল্পনা কৰে নিজকে কাব্যমৰ পত্নী হোৱাৰ।প্ৰেমৰ সাগৰত এতিয়া দুয়ো উটি ভাহি ফুৰিছে।কাষতে কোনোবাই মাতি থাকিলেও যে তাই গম নাপায়।কাব্যমৰ সপোনত ডুব গৈ থকা সুদেমশ্ৰীয়ে কিমান বাৰ যে মাকৰ পৰা গালি খাইছে।<br />সময়বোৰ এনেদৰেই পাৰ হয়,পুৱাই উঠি এটাই আনটোক নেদেখিলে সিহঁতৰ যে দিনটো পাৰেই নহয়।আজিকালি সুদেমে কাব্য বুলি ক'ব পৰাও হ'ল।কাব্যমে মাজতে উপহাৰ হিচাপে তাইক চাদৰ মেখেলা এযোৰো দিলে। মাজে মাজে চাদৰ মেখেলাযোৰ পিন্ধি তাই চাই।আইনাখনত নিজকে দেখি লাজ লাজ অনুভৱ কৰে তাই।প্ৰথম পিন্ধি কাব্যমক দেখুৱাই, সি চকুৰে ধুনীয়া লাগিছে বুলি ইঙ্গিত দিয়ে । সুদেমে এদিন কাব্যমক কয় <br />*আফাই মোলৈ ল'ৰা চাইছে,কাইলৈ চাবলৈ আহিব।আফাৰ চিনাকি, আফাৰ মতে বিয়া তাৰ লগতে দিব,তই কিবা এটা কৰ।<br />ফোনতে সুদেমশ্ৰীৰ কান্দি কাটি অৱস্থা নাই।কাব্যমৰ হৃদয়েও হাহাকাৰ কৰিলে।ই কেনেকৈ সম্ভৱ, চাবলৈ আহিলেই বিয়া দিব নেকি?সিহঁতৰ ঠাইতটো এনেকুৱা নহয়।তাৰ ঘৰতো সি একো জনোৱা নাই।মাকে ছোৱালী চোৱাৰ কথা ক'লে মাথোঁ সি কথাটো এৰাই চলে।এতিয়া ঘৰত নজনোৱাকৈ সুদেমশ্ৰীৰ ঘৰত ক'বলৈও তাৰ সাহস হোৱা নাই।তাতে তাইৰ দেউতাক ভালত ভাল বেয়াত যমকাল বুলি তায়েই কয়।এতিয়া তাতে সি অকলে আছে ,কি বা কৰে।<br />তথাপিও ভয়ে ভয়ে গৈ সি সুদেমশ্ৰীৰ ঘৰ ওলাই।নোৱাৰে সি তাইক আনৰ হোৱা দেখিব,দৰকাৰ হ'লে তাক মাৰিয়েই পেলাৱক,তিৰস্কাৰেই কৰক ।সকলো কথা সি সুদেমশ্ৰীৰ দেউতাকক ক'লে।কিন্তু ভবা ধৰণে তেওঁ হুলস্থুল নকৰিলে, খঙো নকৰিলে।মাথোঁ ক'লে<br />*তহঁতৰ সমাজে জানো আমাৰ এইক আকোঁৱালি ল'ব?সমাজ বাদ দে তোৰ ঘৰখনে মাৰে,দেউতাৰে জানো আকোঁৱালি ল'ব।পিছত যদি এই কষ্ট পায়।<br /> কাব্যমে আশ্বাস দিলে,পৰম বিশ্বাস তাৰ তাৰ ঘৰখনত এইলৈ একো অসুবিধা নহয়।অতি সোনকালে ঘৰত জনোৱাৰ বিশ্বাস দি পৰম শান্তিৰে সি ৰুমলৈ যায়।<br />পিছদিনাই সি ঘৰলৈ বুলি যায়।পুতেকক হঠাতে দেখি মাক-দেউতাক আচৰিত হয়।তাতোকৈ আচৰিত হয় তাৰ প্ৰেমৰ কথা শুনি।যি টো কথালৈ ভয় কৰিছিল তাকেই হ'ল।মাকৰ মনটোৱে যেন এনে কিবা এটা হোৱাৰ আশংকা আগতেই কৰিছিল।পুতেক জীয়েকক তেঁৱেই স্বাধীনতা দিছে মনে বিচৰা গৰাকীক আপোন কৰি লোৱাৰ আৰু নিৰ্ভয় দিছিল সেই লগৰীক ঘৰখনেও আপোন কৰি লোৱাৰ।কিন্তু কিয় জানো তেওঁ যে সুখী নহয় এই সম্বন্ধত।<br />নিজকে ৰুমৰ ভিতৰত সোমোৱাই তেওঁ প্ৰশ্ন কৰে কিয় এই সম্পৰ্কত তেওঁ সুখী নহয়।তেওঁৰটো জাত পাত লৈ কোনো দিন বিভেদৰ কথা মনলৈ অনা নাই।সভাই সমিতিয়ে এই জাত পাতৰ বৈষম্যৰ তেওঁ দুৰ্ঘোৰ বিৰোধিতা কৰি আহিছে আৰু নিজকে এনে এটি পৰিস্থিতিৰ বাবে আগৰ পৰাই প্ৰস্তুত কৰি ৰাখিছে।তথাপিও আজি এই মানসিক অন্তদ্বন্দ কিয়?কিয় তেওঁ সুদেমশ্ৰীক বোৱাৰী ৰূপে গ্ৰহণ কৰিব পৰা নাই?কেৱল দখনা পিন্ধাৰ বাবে, সুৰা পান কৰাৰ বাবে নে?<br />সোমাই আহে কাব্যম ।<br />*কিয় মা তুমি মানি ল'ব পৰা নাই সুদেমশ্ৰীক।তুমিয়েইটো শিকাইছিলা মানুহ মানুহেই, জাত পাত বুলি একো নাই।দহক সন্মান কৰি,ভাল বেয়া বিচাৰ কৰি নিজকে সংযত কৰি ৰাখিব পৰাজনেই মানুহ আৰু সেই সকলোৰে আমাৰ ঘৰত স্থান আছে ,সেয়েটো তুমি বাৰ পচণ্ডকো মানি লৈছিলা দেউতাৰ আপত্তি স্বত্বেও আৰু এতিয়াটো দেউতাৰো কোনো আপত্তি নাই।নে বাৰ ক্ষেত্ৰত আছিল সেইয়া আভিজাত্যৰ চিন যি এতিয়া তোমাক নিজৰ মাটিৰ মানুহজনীক আকোঁৱালি লোৱাত বাধা দিছে।<br />ওৰে ৰাতি অৰ্চনা বৰঠাকুৰ সাৰে থাকে।কথাবোৰ ভাবি গুণি তেওঁ যে একো সিদ্ধান্তই ল'ব পৰা নাই।পুৱাই উঠি গোঁসাইৰ ওচৰত চাকি গছি জ্বলাই কাব্য উঠালৈ তেওঁ অপেক্ষা কৰে।লুচি ভাজিৰে ডাইনিং টেবুল ভৰাই দিয়ে লগতে মিঠাই কেইটামানো বনাই।কাব্যমৰ সেইকেইটা প্ৰিয়।গা পা ধুই সকলো টেবুলত বহে।কাব্যমৰ মুখখন গোমা,খাওঁ নাখাওঁকৈ লিৰিকি বিদাৰি আছে সি।মাকে মাত লগাই<br />* সোনকালে খা আকৌ বজাৰলৈ যাব লাগে।<br />*কিয়,কিহৰ বজাৰ?<br />*অ' আই আমি আৰু ছোৱালী চাবলৈ খালী হাতেৰে যাম নেকি?ভাবিছোঁ আঙুঠি এটাকে পিন্ধাই সম্বন্ধটো আৰু দৃঢ় কৰি পেলাওঁ।<br /> হাঁহিৰে উপচি পৰে সকলোৰে মুখবোৰ,এই সময় সুখৰ সময় ।মনৰ খু দুৱনিবোৰৰ অন্ত পৰে,মাকৰ বুকুৰ মাজত সোমাই পৰে কাব্যম যি দৰে সোমাই তাৰ বুকুৰ মাজত সুদেমশ্ৰী।<br /><br /><br /><br /><br /> </p>Manaswee Sarmahhttp://www.blogger.com/profile/13830090013043467243noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5736240352789574647.post-67886011908258784392020-09-08T13:46:00.000-07:002020-09-08T13:46:20.910-07:00শ্ৰদ্ধয়া দেয়ম,অশ্ৰদ্ধয়া অদেয়ম<p> শ্ৰদ্ধয়া দেয়ম,অশ্ৰদ্ধয়া অদেয়ম<br /><br /> ঘৰখনলৈ বোৱাৰী হৈ অহা উপাসনাৰ প্ৰায় এবছৰেই হ'ল।এই এবছৰত বহুত নেদেখা ঠাই দেখিলে,বহু নজনা কথা জানিলে,বহু নকৰা কাম কৰিলে।অভিজ্ঞতাই শিকাই,জীৱন বৃত্তৰ চকৰিটো ঘূৰে,নোকোৱাকৈয়ে থাকি যায় বহু কথা,হৃদয়ত হাজাৰ ধুমুহাই কোবাই গ'লেও সংস্কাৰে বাধা দিয়ে বহু কথা হৃদয়তে ৰাখিবলৈ।<br /><br />কি নাই ঘৰখনত,ইঞ্জিনীয়াৰ স্বামী,প্ৰফেছৰ শহুৰ শাহু,মেডিকেল পঢ়ি থকা ডাক্তৰ প্ৰকৃতাৰ্থত এখন সুখৰ সংসাৰ,এটি সুখী পৰিয়াল।চালে চকু ৰোৱা কাৰুকাৰ্য খচিত এটি দালান,বৃহৎ আকাৰৰ গেটখনেদি সোমাই আহিলেই মন প্ৰাণ ভৰাই তোলা এখন সুন্দৰ বাগিচা,এখন সৰু সুৰা নাৰ্চাৰীয়েই।দামী দামী বস্তুৰে ভৰি থকা ড্ৰয়িং ৰুমটোৰ একোণত এটি পুথিভঁৰাল।মুঠতে এজন মানুহৰ সোমাইয়েই মোহি নিব পৰা ঘৰখনৰ পৰিবেশ।মাকহঁতৰ মুখত শুনি থকা ঘৰখনৰ কথা তাই বাস্তৱত দেখিছিল যিদিনা ন বোৱাৰীৰ সাজেৰে উপাসনা প্ৰথম ভৰি দিছিল তাইৰ সপোনৰ ঘৰখনত।গাঁওৰ পৰিবেশৰ পৰা চহৰৰ পৰিবেশৰ লগত মিলিবলৈ তাইৰ বেছি সময় নালাগিছিল।শাহুৱেকৰ মৌ বৰষা মাত,শহুৰেকৰ আব্দাৰ,দেৱৰেকৰ বৌ,বৌ কৈ অমুক লাগে তমুক লাগে কৈ পিছে পিছে ঘূৰি ফুৰা স্বভাৱ আৰু স্বামী প্ৰীতমৰ মৰমবোৰৰ মাজত তাই পাহৰি পেলাইছিল তাই যে আন এখন ঘৰৰ ছোৱালী আৰু এতিয়া এইখন ঘৰৰ বোৱাৰী।ভাল লাগিছিল তাইৰ সকলোৰে মৰমবোৰৰ মাজত নিজকে বুৰাই ৰাখি।<br /><br />বিয়াৰ দুমাহ মানৰ পিছতে উপাসনাৰ জন্মদিন আহিল।বিয়াৰ পিছত তাইৰ নতুন ঘৰখনত প্ৰথম জন্মদিন।নিজৰ ঘৰখনলৈ বৰকৈ মনত পৰে।গাঁওৰ ঘৰত সিহঁতে কমখন উৎপাত কৰে নেকি।যৌথ পৰিয়ালটোৰ প্ৰতিটো ভাই ভনীৰে জন্মদিনত সিহঁতৰ ঘৰত বিষ্ণু পূজা পাতে,পূজাৰ পিছত ওচৰ পাজৰৰ ল'ৰা ছোৱালীকেইটাক মাতি মাক,খুৰীয়েকহঁতে পায়স,লুচী-ঘূগুনীৰে জন্মদিন পালন কৰে।ৰাতিলৈ দেউতাকে ছাগলী মাংস আনে,খুৰীয়েকে বনোৱা মাংসৰ সোৱাদেই বেলেগ, গোটেইকেইটাই পৰম তৃপ্তিৰে ভাতসাজ খায়।পলকতে উৰা মাৰে উপাসনাৰ মনটো মাকহঁতৰ ওচৰলৈ।সেইদিনটোত মাকে তাইক গা ধুবলৈ পানীত গাখীৰ,তুলসী, দূবৰি,তিল,চাউল,ৰূপ,সোণৰ আঙুঠি, তামৰ মুদ্ৰা মিহলি পানী দিয়ে।এইবাৰো মাকে কৈ আছে তাইক বস্তুখিনি নিজে যোগাৰ কৰি ল'বলৈ,পিছে তাইৰ হে লাজ লাগিছে চহৰত ক'তনো তাই তুলসী, দূবৰি বিচাৰিব।তথাপিও এপাকত তুলসী পুলি ক'ৰবাত দেখে নেকি চাই আহিল, পিছে নাই ইমানবোৰ চিনি নোপোৱা ফুলৰ মাজত তাই তুলসী পুলি এটি নেদেখিলে।নিজেও ভাবিলে এতিয়া তাই বিয়া হ'ল যেতিয়া কিছুমান নিয়ম সলাব লাগিব।প্ৰীতমকো তাই এই সম্পৰ্কে একো নক'লে।সেইদিনা ৰাতি বাৰ বজাত সকলোৱে মিলি কেক এটা আনি তাইক চাৰপ্ৰাইজ দিলে।লাজেই লাগিলে তাইৰ, টি ভিত হে দেখিছিল নায়ক নায়িকাই ৰাতি বাৰ বজাত কেক কাটে,নিজে কিন্তু আবেলি পূজা ভঙাৰ পিছত কণমানিকেইটাৰ লগতহে কেক কাটিছিল।তথাপিও কেকটো কাটি সকলোকে খোৱাই প্ৰতিবাৰ প্ৰতিজনক খোৱাওতে ফটোও উঠালে দেৱৰেক পৰাগে।সকলোকে সেৱা এটিও কৰিলে তাই।বেয়া লগা নাই তাইৰ,মানুহবোৰৰ মৰমবোৰ মাত্ৰ অলপ বেলেগ ধৰণৰ।পুৱাই উঠি গোঁসাই ঘৰত চাকিগছি জ্বলাই তাই পাকঘৰত সোমালহি,ইতিমধ্যে শাহুৱেকে পুৱাৰ খানা যোগাৰ কৰিলেই,যিহেতু দেওবাৰ গতিকে সকলোকে পুৱা কৰ্ণফ্লেক্স দিয়া হ'ল।কৰ্ণফ্লেক্সখিনি দেখি তাইৰ মনটো উৰা মাৰিলে আজিৰ দিনটোত মাকে বনোৱা পায়সৰ বাটিটোলৈ।চাহ বনাই থাকোঁতে শাহুৱেকে ক'লে<br /><br />*আজি তোমাৰ বাৰ্থডে উপলক্ষে এঠাইলৈ যাম ওলাবা।মই সকলো ব্যৱস্থা কৰি থৈছোঁ।প্ৰতিবাৰে ইহঁত দুটাৰ বাৰ্থডেটো আমি যাওঁ আৰু কণমানিকেইটাক কিবা অলপ দি থৈ আহোঁ, এইবাৰৰ পৰা এই লিষ্টত তোমাৰো নাম আহিল।</p><p><br />*কিন্তু কোনফালে যাম মা? তুমি ৰেডী হোৱা আজিৰ দুপৰীয়া সাজ আমি বাহিৰতে খাম আৰু ৰ'বা তোমাৰ বাৰ্থডে গিফ্টটো লোৱা, আজিৰ পৰা আৰু তুমি এই চাদৰ মেখেলা পিন্ধি নাথাকিলেও হ'ব।আজিকালি টাউনৰ আভিজাত্য ঘৰৰ বোৱাৰীয়ে এইবোৰ পিন্ধেই,নিপিন্ধিলেহে মই বৰুৱানী আন্টিহঁতৰ আগত লাজ পাম। মই দেউতাৰাৰ লগত কথা পাতিছো তেওঁৰো কোনো আপত্তি নাই,লোৱা এইটো।<br /><br /> উপাসনাই বৰ আগ্ৰহেৰে উপহাৰটো ল'লে,প্ৰীতমে তাইক তাই ভালপাওঁ বুলি কোৱা ডাঙৰ টেডী বিয়েৰ এটা আনি দিছে,পৰাগে এটা ঘড়ী দিছে আৰু এতিয়া শাহুৱেকৰ পৰা উপহাৰটো পায় তাইৰ মনটো সাতখন আঠখন হ'ল।ৰুমলৈ গৈ তাই পেকেটটো খুলি চাই কেইজোৰমান চেলৱাৰ,মনটো ভৰি গ'ল তাইৰ।চাদৰ মেখেলা পিন্ধি যে তাই বেয়া পাই এনে নহয় কিন্তু ঘৰুৱা কামবোৰ কৰিবলৈ অসুবিধাও নোপোৱা নহয়,এতিয়া যিহেতু শাহুৱেকে নিজেই দিছে তাইৰ পিন্ধিবলৈ অসুবিধা নহ'ব।<br /><br /> শাহুৱেকে কোৱাৰ দৰে গোটেইকেইটা সাজি কাচি যাবলৈ ৰেডী হ'ল।উপাসনাই জোৰোণত দিয়া পাতল সেউজীয়া ৰঙৰ পাটৰ চেটজোৰ পিন্ধি ল'লে।হঠাৎ শাহুৱেক সোমাই আহে<br /><br />*এই কি পিন্ধিছা এইবোৰ, আমি বিয়া খাব নাযাওঁ নহয়,আশ্ৰমলৈহে যাম আৰু তাৰ পৰা বাহিৰে বাহিৰে ৰেষ্টুৰেন্ট।তাত এইবোৰ পিন্ধিলে একেবাৰে আউটডেটেত লাগিব, তাতে মই বৰুৱা আন্টিহঁতকো মাতিছোঁ, তেওঁলোকৰ আগত নিজকে আউটডেটেত যেন লাগিব হে।খোলা, খোলা, অথনি দিয়া ৰেড কালাৰৰ পাতিয়ালা ড্ৰেছটো পিন্ধা আৰু চুলিখিনি মেলি ল'বা বুজিছা,তোমাক ধুনীয়া দেখাই।<br /><br /> উপাসনাই কথাবোৰ মনতে আওৰাই আকৌ কাপোৰ সলাই।শাহুৱেকে কোৱাৰ দৰে এইবাৰ ওলাই যায়।<br /><br />*ও এতিয়াহে মোৰ বোৱাৰী যেন লাগিছে, আহা,আহা দেৰিয়েই হৈছে।<br /><br /> উপাসনাই হাঁহি এটা মাৰি গাড়ীত বহে।মাত্ৰ বুজি পোৱা নাই খালী হাতেৰেনো অনাথ আশ্ৰমলৈ কিয়,কেনেকৈ যায়, প্ৰীতমক সুধিবলৈও তাই চান্সেই নাপালে।গাড়ীখন এটা সময়ত গৈ এখন ৰেষ্টুৰেন্টৰ সন্মুখত ৰ'লগৈ।পৰাগ নামি গৈ দুটি ডাঙৰ ডাঙৰ কাৰ্টুন আনি দিকিত ভৰাই দিলে।এইবাৰ উপাসনাই নুসুধি নোৱাৰিলে<br /><br />*কি আছেনো মা ইয়াত?<br /><br />*আশ্ৰমৰ ল'ৰা ছোৱালীবোৰৰ বাবে পেকেট লান্স।<br /><br /> উপাসনাই মনতে পাগুলীয়াই থাকিলে পেকেট লান্সত কি থাকিব পাৰে,বইল কণী,পেটিজ,মিঠাই।তাইৰো মন আছিল ঘৰত থাকোঁতে যেতিয়া ফেচবুকত দেখে কোনো কোনোৱে নিজৰ বাৰ্থডে, এনিভাৰছেৰীত পায়স,ভাত,মাংস ৰান্ধি অনাথ আশ্ৰম,বৃদ্ধা আশ্ৰমত আপ্যায়ন কৰে।কিছু দূৰ যোৱাৰ পিছত আশ্ৰমৰ সন্মুখত গাড়ীখন ৰখিল।গোটেই কেইটা নামি গ'ল।ভাগে ভাগে সকলোকে পেকেট লান্স দিয়া হ'ল।শাহুৱেকে তাইকো বিলাবলৈ ক'লে,তেওঁ কেমেৰামেন হ'ল।দুটামান তেওঁ নিজেও দিলে প্ৰীতমক ফটো দুকপি মান তুলিবলৈ দি।বেয়া নালাগিল উপাসনাৰ কণমানিকেইটাৰ লগত সময় পাৰ কৰি।কিন্তু বেয়া লাগিল যেতিয়া সিহঁতে পেকেট লান্সত দিয়া বিৰিয়ানীৰ সোৱাদ ল'বলৈ অসমৰ্থ হ'ল।জলাই, মছলাই গোটেইকেইটাক জোলোকা জোলোকে পানী খোৱালে।আকৌ উপাসনাৰ মনটো উৰা মাৰিলে মাকৰ হাতৰ পায়সৰ বাটিটোলৈ,খুৰীয়েকে বনোৱা মাংসৰ গোন্ধটোলৈ সেইখিনি যদি এই কণমানিকেইটাই পালেহেঁতেন কম তৃপ্তিৰে খালেহেঁতেন নে।<br /><br /> শাহুৱেকৰ সেইবোৰলৈ ভ্ৰূক্ষেপ নাই।আশ্ৰমৰ পৰা ওলাই সিহঁত এইবাৰ গ'ল ৰেষ্টুৰেন্টলৈ,ইতিমধ্যে বৰুৱা আন্টিহঁত আহি পাইছেহিয়েই।কপালত এটি চুমা আঁকি 'হেপী বাৰ্থডে' বুলি তেওঁ উপাসনাক বাৰ্থডে গিফ্টটো দিয়ে।পৰাগ,প্ৰীতম আৰু শাহুৱেকৰ পচণ্ড অনুসৰি ষ্টাৰ্টাৰ,বিৰিয়ানী,চিকেন প'ক'ৰা,মছালা চিকেন, পনীৰ বাটাৰ মছালা,মটন ৰ'গান জছ,ডিজাৰ্ট আদিৰে টেবুল ভৰি পৰিল,সকলোৱে আনন্দৰে সময়খিনি পাৰ কৰিলে,মাজে মাজে ফটো উঠাৰ কথাটো ক'বই নালাগে।দিনটো তেনেদৰে পাৰ কৰি সন্ধিয়া সিহঁত ঘৰ পায়হি।জিৰণি ল'বলৈ লৈ ফেচবুকটো খুলি দেখে শাহুৱেকৰ প্ৰফাইলৰ পৰা তাইক টেগ কৰি আশ্ৰমৰ,ৰেষ্টুৰেন্টৰ কেইবাখনো ফটো।নিজকে তাইৰ আউটডেটেত যেন লাগিল।দিনটো যিমানেই নহওঁক শাহুৱেকৰ বাবেই তাই ইমান খিনি নতুনৰ মাজত পাৰ কৰিলে তথাপিও তাই সুখী নহয় কিয়,ৰেষ্টুৰেন্টৰ সুস্বাদু ব্যঞ্জনবোৰতকৈ তাইৰ মানসপটত এতিয়াও ভাহি আছে কেৱল এৰি অহা ঘৰখনৰ পায়স আৰু মাংসৰ বাটিটো।শাহুৱেকক ফেচবুকতেই ধন্যবাদেৰে উপচাই পেলালে তাই,শাহুৱেকে যে বাহিৰৰ পৃথিৱীখনৰ লগত খোজ মিলাই আগুৱাব বিচাৰে,মানুহক জনাব বিচাৰে তেওঁৰ আপটোডেট স্বভাৱটোৰ বিষয়ে এইখিনি বুজিছে তাই আজি।<br /><br /> সময় বাগৰে,সময়ৰ বলুকাত এনে বহু অভিজ্ঞতা হ'ল উপাসনাৰ।শাহুৱেকৰ কৰ্ম মহৎ কিন্তু উদ্দেশ্য কেৱল লোক চক্ষুৰ দৃষ্টি গোচৰ হোৱা।চাবলৈ গ'লে তেনেই সহজ কিছু কথা কিন্তু উপাসনাৰ বাবে যেন তাতো থাকে অসহজ কিছু মেৰপাক।প্ৰীতম,পৰাগৰ বাৰ্থডেও তেনেদৰেই পাৰ হ'ল।তাই নিজেই সিহঁতৰ বাৰ্থডেত ৰান্ধি দিম বুলি ক'লে যদিও শাহুৱেক অমান্তি হ'ল।<br /><br />*ইমান কষ্ট কৰাৰ কি প্ৰয়োজন?ইমানকেইটা ল'ৰা ছোৱালীলৈ তুমি কেনেকৈ বনাবা,নালাগে, নালাগে ইমান কষ্ট কৰিব।ৰেষ্টুৰেন্টৰ পৰাই দি দিম দৰকাৰ হ'লে কিবা চেঞ্জ কৰি দিবা মেনুখন।নহ'লে বোৱাৰীক কষ্ট দিছোঁ বুলি মোক চবেই হাঁহিব।<br /><br /> উপাসনাই জানে এইয়া তেওঁৰ ৰেপুট্যেচন তললৈ যোৱাৰ ভয়ত তেনেকৈ কৈছে।এইবাৰ তাই কেৱল মেনুখন সলাই পেলালে।<br /><br /> চাওঁতে চাওঁতে এবছৰেই হ'লহি।আধুনিকা শাহুৱেকৰ বোৱাৰীজনীৰ মনটোহে আধুনিক হ'বলৈ সময় লাগিল।কোনো ক্ষেত্ৰতে বাধা নিদিয়া,যি মন যায় তাকে কৰিবলৈ দিয়া, ফুৰা চকা,পিন্ধা উৰা সকলোতে প্ৰকৃতাৰ্থত এজনী ছোৱালীৰ দৰেই গ্ৰহণ কৰা শাহুৱেকক তাই কোনো দিনে,কোনো কথাতে সেয়ে ভুল ধৰিবলৈ বেয়া লাগিল,প্ৰকৃততে ভুলো নহয়,মানসিকতাৰ সলনি কৰিবলৈও যেন তাইৰ সাহসে নোকোলাই ।<br /><br /> এনিভাৰছেৰী বুলি তাইতকৈও যেন শাহুৱেকৰহে মন উদুলি মুদুলি।কোনখন ৰেষ্টুৰেন্টত পাৰ্টি দিব,কাক কেনেকৈ মাতিব,কি খোৱাব এইবোৰ এইকেইদিন সিহঁতৰ ঘৰৰ সৰৱ আলোচনা।উপাসনাই এইবাৰ প্ৰীতমক কৈ থৈছে সেইদিনা পুৱাই সিহঁত শুক্ৰেশ্বৰ দেৱালয়লৈ যাব,দেৱালয়ৰ বাহিৰত থকা ভিক্ষাৰীকেইজনলৈ তাই পায়স বনাই লৈ যাব লগতে মিঠাইকেইটামানৰো যোগাৰ কৰিবলৈ ক'লে।আগদিনাই শাহুৱেকক তাই কথাটো ক'লে।<br /><br />*যাব খুজিছা মই বাধা নিদিওঁ, কিন্তু তোমাৰ কষ্ট হ'ব নেকি?বনাই মেলি মন্দিৰলৈ গৈ আকৌ পাৰ্টিলৈ ৰেডী হ'বলৈ কষ্ট হ'ব নেকি?নাইবা ভিক্ষাৰীকেইজনলৈ মিঠাই, পেটিজকে লৈ যোৱা।এটা কাম কৰা নাইবা মন্দিৰলৈ যোৱা, ভিক্ষাৰীকেইজনক পিছদিনা বনাই মেলি খোৱাবা।মই এনেও ভাবিয়েই আছিলোঁ পাৰ্টিৰ বাহিৰেও বৃদ্ধা আশ্ৰমত কিবা এটা দিয়াৰ কথা।আমাৰ বৰুৱানীহঁতেও দিয়ে নহয়।<br /><br />*নালাগে মা,মই বৰ শ্ৰদ্ধাৰে আগবঢ়াইছো ,মই পাৰিম।অন্তৰত শ্ৰদ্ধা থাকিলে সকলো কামেই কৰিব পাৰি।শ্ৰদ্ধয়া দেয়ম,অশ্ৰদ্ধয়া অদেয়ম।<br /><br /> বহু কথাই ক'বলৈ আছিল যদিও উপাসনাই একো নক'লে।মানুহগৰাকীও আঁতৰি গ'ল।কেতিয়াবা এষাৰ কথায়েই বহু কথাই কৈ যায়।<br /><br />সমাপ্ত।</p>Manaswee Sarmahhttp://www.blogger.com/profile/13830090013043467243noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-5736240352789574647.post-45250844551432913152020-09-05T14:09:00.005-07:002020-09-05T19:42:52.262-07:00পৰিপূৰক<p>পৰিপূৰক<br /><br />*এই যে তুমি সুধিছা,মই সুখীনে?ইয়াতেইটো আছে এসাগৰ ভালপোৱা আৰু এবুকু মৰম।মোক মই কৰি ৰাখিছা,পাহৰি যাবলৈ নিদিয়াকৈ মোৰ শিল্পী মনটোক জীয়াই ৰাখিছা,নিজে শিল্পী নহ'লেও শিল্পী মনৰ মইজনীক সন্মান দিছা,মনে বিচৰা ধৰণে উৰিবলৈ এখন আকাশ দিছা আৰু ডেউকা ভাঙি যাব নোৱাৰাকৈ মোক পৰম প্ৰত্যয়ৰে আৱৰি ৰাখিছা আৰু ইয়াৰ পিছতো সুধিছা মই সুখীনে?কৈ জানো শেষ কৰিব পাৰিম।<br /><br />*নহয় মানে তোমাতকৈ মোৰ বয়সৰ ৰেখাডাল বেছি যে সেয়ে মাজে মাজে ভাবোঁ তোমাক তুমি বিচৰা ধৰণে মই ৰাখিব পাৰিছোনে নাই।মোৰ বয়সৰ হিচাপ নিকাচত তোমাৰ মনটোক জীপাল কৰি ৰাখিব পাৰিছোনে নাই? <br /><br />*পাৰিছা,পাৰিছা।সেয়েটো আজিৰ এই এবছৰীয়া বিবাহ বাৰ্ষিকী কেৱল আমাৰ দুয়োৰে মাজতে সীমাবদ্ধ কৰিব খুজিছো।এই সময় মাথোঁ তোমাৰ আৰু মোৰ।নালাগে মানুহৰ সমাগম,নালাগে সুস্বাদু খাদ্যৰ ব্যঞ্জন,এই সময় হওঁক মাথোঁ তোমাৰ আৰু মোৰ,আমাৰ।<br /><br />*কিন্তু তুমিটো এনে নাছিলা,আনক খোৱাই,সুখবোৰ দহজনৰ লগত ভগাই ভাল পাইছিলা।তেন্তে,কিয় আজি নিজকে সীমাবদ্ধ কৰি ৰাখিছা।<br /><br />*নাই ৰখা অ',মাথোঁ এই সময়কণ,এই দিনটো উপভোগ কৰিব খুজিছোঁ।<br /><br /> এবছৰ আগতে এই দিনটোতেই বিবাহৰ পবিত্ৰ বান্ধোনত বান্ধ খাইছিল ৰাগিনী আৰু অনুৰাগ চলিহা।মৰমে নামানে হাজাৰ বাধাৰ প্ৰাচীৰ, মৰমে নামানে বয়সৰ ব্যৱধান।পি.এইচ.ডি কমপ্লিট কৰি ৰাগিনীয়ে চাকৰিত জইন কৰিছিল তাই পঢ়ি যোৱা কলেজখনতে।বহু পৰিৱৰ্তন হৈছিল কলেজখনৰ,ষ্টাফ ৰুমত নতুন নতুন মুখবোৰে ভুমুকি মাৰিছিল।তাইৰ ডিপাৰ্টমেন্টতো নতুন নতুন মুখৰ মানুহবোৰে তাইক আখজা লগাইছিল।তাই জইন কৰাৰ এমাহ মান আগত ট্ৰেন্সফাৰ হৈ আহিছিল সিহঁতৰ ডিপাৰ্টমেন্টলৈকে ডঃ অনুৰাগ চলিহা।দেখাই শুনাই সুঠাম, সুন্দৰ,হাজাৰজনী ছোৱালীৰ তেতিয়াও চালে চাই থাকিবলৈ মন যোৱা চলিহা অবিবাহিত বুলি গম পাই কিন্তু সকলোবোৰ আচৰিত হৈ পৰিছিল।ষ্টাফৰ পৰা ছাত্ৰ ছাত্ৰীলৈকে সকলোৰে মনত খুপনি পোতা প্ৰশ্নটো আছিল,'ছাৰে এতিয়াও কিয় বিয়া পতা নাই?'ৰাগিনীৰ মনতো যে এনে প্ৰশ্নৰ উদয় হোৱা নাছিল এনে নহয়,তায়ো ভাবে কি ঘটিব পাৰে এই মানুহজনৰ জীৱনত,যিয়ে তেওঁক এই সাতচল্লিশ বছৰ বয়সতো অবিবাহিত কৰি ৰাখিলে।কেতিয়াবা মেজৰ ক্লাছত তাইক ষ্টুডেন্টেও সোধে,'মেম,মেম চলিহা ছাৰে এতিয়াও কিয় বিয়া পতা নাই?' সুধিবাচোন ছাৰকে বুলি কৈ তাই প্ৰশ্নটোৰ পৰা আঁতৰি আহে।মনত হাজাৰ প্ৰশ্ন থাকিলেও বহু কথা সোধা নাযায়।<br /><br />ৰাগিনীয়ে মন কৰে মানুহজন বহু ৰিজাৰ্ভ।তাইকটো সৰু বুলিয়েই কোনো কথাত গুৰুত্বই নিদিয়ে।গুৰু,গম্ভীৰ ভাৱে কলেজলৈ আহে,ডিপাৰ্টমেন্টতো দুই,এটা দৰকাৰী কথা পতাৰ বাহিৰে বেলেগ কথা একো নাপাতে আৰু ভাগো নলয়।মাজে মাজে লাইব্ৰেৰী যায়, কিতাপ পঢ়ে তাত নপঢ়িলেও ডিপাৰ্টমেন্টতে পঢ়ে।ফোন চোনৰ লগতো বেছি সম্পৰ্ক নাই।মুঠতে সাধাৰণ মানুহৰ পৰা কিছু পৃথক এটি জীৱনধাৰা তেওঁৰ।কিন্তু তেওঁ বৰ্তমান সমাজ ব্যৱস্থাৰ ওপৰত বহু লেখা-মেলা কৰে যিয়ে বাতৰি কাকতৰ পৃষ্ঠা ভৰি থাকে।<br /><br />ৰাগিনীৰ মানুহজন ভালো নালাগে, বেয়াও নালাগে, এই মাজে মধ্যে চলি যোৱা বিধৰ।সাধাৰণতে ৰাগিনীয়ে ডিপাৰ্টমেন্টত নিজেও কিছু শালীনতা বজাই ৰাখে,যিহেতু তাইৰ শিক্ষাগুৰু সকলো তাতেই থাকে।কিন্তু, এদিন ডিপাৰ্টমেন্টত বেলেগ কোনো নথকাত ক্লাছো অফ্ থকাত তাই ইউনিভাৰ্চিটিৰ এৰি অহা লগৰকেইজনীৰ লগত ভিডিঅ' কলত বাৰ্তালাপ কৰে।কথা পাতোতে পাতোতে কোন সময়ত তাইৰ ভলিউম বাঢ়ি গ'ল তাই গমেই নাপায়।<br /><br />* মিচ ৰাগিনী,এইটো ডিপাৰ্টমেন্ট হয় অলপ মাৰ্জিত ভাৱে কথা পাতক।<br /><br /> প্ৰকৃততে, ৰাগিনীয়ে গমেই নাপালে কোন সময়ত ডঃ চলিহা ডিপাৰ্টমেন্টলৈ আহিছিল।পুৰণি দিনৰ স্মৃতি ৰোমন্থন কৰি কৰি তাই লগৰকেইজনীৰ লগত ইমানেই মছগুল হৈ পৰিছিল যে হাঁহি হাঁহি ক'ব নোৱাৰা হৈছিল।হঠাৎ চলিহাৰ কথাখিনিয়ে তাইৰ খঙটো উঠাই আনিলে।মনতে ভাবিলে, বুঢ়া তই কি বুজিবি বন্ধুত্ব কি?কেৱল কিতাপৰ পোকহে তই।একো নকলে তাই, কিন্তু তেওঁকে জ্বলাবলৈ সেই একেই ধৰণে কথা পাতিলে।কিছু সময়ৰ পিছত তেওঁ নিজেই ওলাই গ'ল ডিপাৰ্টমেন্টৰ পৰা।পিছদিনা তেওঁ নিজেই ৰাগিনীক মাতে<br /><br />*মিচ ৰাগিনী কালিৰ বাবে Sorry.<br /><br />*OK,sir বুলি ৰাগিনীয়ে একো নকয় আঁতৰি আহে।<br /><br /> সেইবাৰ কলেজৰ যুৱ মহোৎসৱৰ দায়িত্ব পৰে ৰাগিনী আৰু ডঃ চলিহাৰ ওপৰত।ৰাগিনী এগৰাকী নৃত্য পটিয়সী আছিল,নৃত্য তাইৰ জীৱন আছিল।সদায় পুৱা, আবেলি তাই সত্ৰীয়া, কথকৰ অনুশীলন কৰিছিল।পঢ়ি অহা বিশ্ববিদ্যালয়খনলৈ আকৌ যাবলৈ পাই ৰাগিনী সুখী হৈছিল যদিও লগত চলিহাৰ নামটোৱে তাইৰ আশাত চেঁচা পানী ঢালিলে।ইমান নিৰস মানুহটোকনো কিয় চিলেক্ট কৰিব লাগে,মনে মনে ভাবিলে তাই।যুৱ মহোৎসৱৰ উল্লাস,ব্যস্ততাবোৰৰ মাজত ৰাগিনী পৰিচয় হয় অনুৰাগ চলিহাৰ ভিতৰৰ মানুহজনৰ সৈতে।শিল্পী নহ'লেও ছাত্ৰ ছাত্ৰীসকলক কোন ক্ষেত্ৰত কেনেকৈ আগুৱাই যাব লাগিব, কোনটো দিশ কেনেদৰে পৰিচালনা কৰিব লাগিব এইসকলোবোৰৰে আঁট ধৰিছিল তেওঁ।ছাত্ৰ ছাত্ৰীসকলৰ উপৰিও সেইকেইদিনত ৰাগিনীৰ যাতে কোনোক্ষেত্ৰতে অসুবিধা নহয় সকলো ক্ষেত্ৰতে চকু দিছিল তেওঁ।তাৰ মাজতে ৰাগিনীয়ে মন কৰে ঘনে ঘনে তেওঁ মাকৰ খবৰ লয়।ভাত খালানে,দৰৱ খালানে ইত্যাদি কথাৰে।<br /><br />*আপোনাৰ ঘৰত কিবা অসুবিধা হৈছে নেকি ছাৰ? </p><p>ৰাগিনীয়ে এদিন সোধে</p><p><br />*নাই, নাই একো অসুবিধা নাই।<br /> যুৱ মহোৎসৱৰ পৰা অহাৰ দুদিনৰ পিছত অনুৰাগ চলিহা ঘৰলৈ যায়। HOD ৰ পৰা ৰাগিনীয়ে খবৰটো পায়।অনুৰাগ চলিহাৰ মাকৰ মৃত্যু হৈছে।ৰাগিনীয়ে যেন এনে কিবা এটা হোৱাৰ উমান পাইছিল সেয়ে সেইদিনা তেওঁক ঘৰৰ খবৰ লৈছিল।কিন্তু তেওঁহে ফাঁকি দিলে।কৰিম কৰিম বুলিও তাইৰ খবৰ ল'বলৈ ফোনটো কৰা নহ'ল।প্ৰকৃততে, ডিপাৰ্টমেন্টটো কোনেও নাজানে তেওঁৰ ঘৰত কোন কোন আছে।নিজকে এটি সীমাত সীমাবদ্ধ কৰি ৰখা মানুহজনক আচলতে সকলোৱে তেওঁৰ ব্যক্তিগত জীৱনৰ খবৰ ল'বলৈ সংকুচিত কৰে।সম্পূৰ্ণ পোন্ধৰ দিনৰ পিছত তেওঁ কলেজত জইন কৰে।সেইদিনা ডিপাৰ্টমেন্টত সোমায়েই চলিহা ৰাগিনীৰ চকুৱে চকুৱে পৰে।ৰাগিনীয়ে মাতিবলৈ খোজোতেই তেওঁ ব্যস্ততাৰে নিজৰ টেবুল খুচৰিবলৈ ধৰে।তথাপিও তাই মাতে<br />*আহিলে ছাৰ, শ্ৰাদ্ধ ভালে ভালে হৈ গ'ল?<br />*ও,ও হ'ল।<br />সোধো বুলিয়েই তাই আকৌ সুধিলে<br />*আপোনাৰ ঘৰত কোন কোন আছে?<br /> এইবাৰ চলিহাই আচৰিত হোৱাৰ দৰে ৰাগিনীলৈ চাই উত্তৰ দিলে<br /> এই প্ৰশ্নটো হয়তো ডিপাৰ্টমেন্টত তেওঁক কোনেও আজিলৈকে কৰাই নাই।<br />*মা আছিল, এতিয়া ভাই তিনিজন আৰু তেওঁলোকৰ পৰিয়াল, ভনী দুজনী আছিল বিয়া হ'ল।<br />*ডাঙৰ পৰিয়াল ছাৰ, আপুনি বিয়া কিয় নাই পতা ছাৰ? প্ৰশ্নটো মুখৰ পৰা ওলাল যদিও ৰাগিনীৰ নিজৰেই ভাল নালাগিল।প্ৰশ্নটো সোধাৰ যেন এইয়া উপযুক্ত সময় নাছিল।কিন্তু ৰাগিনীক আচৰিত কৰি চলিহাই উত্তৰ দিলে<br />* ঘৰৰ জ্যেষ্ঠ হিচাপে দায়িত্ববোৰ পালন কৰোঁতে কৰোঁতে কেতিয়ানো বয়সৰ সীমাৰেখাডাল পাৰ হৈ গ'ল গমেই নাপালোঁ।দেউতাৰ মৃত্যুৰ পিছত ভাই ভনীকেইটাক এই চাকৰিটোৰেই পঢ়াই শুনাই বিয়া দি দায়িত্ব পালন কৰাৰ পিছতহে দেখো নিজলৈ ভাবিবলৈ চোন এতিয়া সময়েই নাই।ছোৱালীৰ প্ৰস্তাব নহা নহয় কিন্তু এতিয়া জানো মোৰ বয়স আছে,সেয়ে সেইবোৰ কথা বাদ দিলোঁ।<br />*চলমান খানেও বিয়া পতা নাই ছাৰ আৰু কোনো কোনোৱে হয়তো এই বয়সত দুবাৰো বিয়া কৰাইছে।চেইফুক দেখা নাই?</p><p><br />*কোন?<br />*সেইফ আলী খান।<br />কথাবোৰ বহলাবলৈকে তাই এই অদৰকাৰী প্ৰসঙ্গ উলিয়াইছে।মানুহজনক জানিবলৈ তাইৰ মন গৈছে, বুজিবলৈ মন গৈছে, কি আছে এই শান্ত সমাহিত মানুহজনৰ অন্তৰত।নিজৰ ভালপোৱা, বেয়াপোৱা বুলি একো নাই নেকি, ভাই ভনীৰ বাবে নিজকে সমৰ্পিত কৰিব পৰা মানুহজনৰ যৌৱনত নাছিল নে কোনো প্ৰেয়সী, নাছিল নে তেওঁৰ কাকো ভাল লগা।আজিকালি প্ৰায়ে ডিপাৰ্টমেন্টত কোনো নথকাৰ সুযোগ লৈ ৰাগিনীয়ে অনুৰাগ চলিহাক ভিন্ন প্ৰশ্নৰ অৱতাৰণা কৰে।লাহে লাহে ৰাগিনী তেওঁৰ ভিতৰৰ মানুহ জনৰ লগত চিনাকি হয়।ভাল লগা হয় তাইৰ অনুৰাগক,যিজনক এদিন তাই বুঢ়া বুলি মনতে গালি পাৰিছিল সেইজনক আজিকালি অনুৰাগ বুলি মাতিবলৈ মন যায়, আপোনা আপুনিৰ পৰা তুমি ক'বলৈ মন যায়,মন যায় বহু কিবাকিবি ক'বলৈ,মনৰ কথা পাতিবলৈ।আজিকালি কলেজলৈ সাজিকাচি আহি তাই ভাল পায়,মন কৰে তাই অনুৰাগেও যেন আগতকৈ বহু পৰিপাটীকৈ আহে।ঘৰলৈ গৈও যেন শান্তি নাই, এটা মেছেজ এটা ফোনৰ বাবে তাই অপেক্ষা কৰে,কিন্তু কোনোদিন অনুৰাগে ফোন বা মেছেজ এটা নকৰে।অঞ্চলটোৰ কিছুমান অনুষ্ঠানত এতিয়াও ৰাগিনীক নৃত্য প্ৰদৰ্শনৰ বাবে মাতে।ভাল পায় তাই নৃত্যৰ মাজত নিজকে বিলীন কৰি।এবাৰ তেনে এটি অনুষ্ঠানৰ উদ্বোধন কৰিবলৈ অনুৰাগ চলিহাই নিমন্ত্ৰণ পাইছিল আৰু তাতেই প্ৰথম অনুষ্ঠানটো আছিল ৰাগিনীৰ।কিয় জানো প্ৰথম বাৰৰ বাবে ৰাগিনীৰ মঞ্চত উঠি ভৰি থৰক বৰক কৰিছিল,সন্মুখত যে অনুৰাগ।নৃত্য প্ৰদৰ্শনৰ পিছত ৰাগিনীলৈ অনুৰাগৰ প্ৰথম মেছেজ আহিছিল<br /><br />*তুমি চোন ধুনীয়া নাচা,গমেই পোৱা নাছিলোঁ।এইবাৰ 'নাক' টিমক তোমাৰ নৃত্য প্ৰদৰ্শন কৰাব লাগিব।<br /><br /> সেইদিনা বহু ৰাতিলৈ দুয়ো মেছেজত কথা পাতিছিল।অনুৰাগৰ প্ৰতি এক বুজাব নোৱাৰা আকৰ্ষণ জন্মিছিল ৰাগিনীৰ।নাজানে তাই এই আকৰ্ষণৰ নাম কি,নিজকে নিজে প্ৰশ্ন কৰে তাই ,তাই বাৰু অনুৰাগৰ প্ৰেমত পৰিছে নেকি?এনেটো হোৱা নাছিল তাইৰ আগতে,এই যে দিনে ৰাতিয়ে,খাওঁতে,শুওঁতে এটা নামেই অহৰহ তাইৰ মন মগজু আৱৰি ৰাখে,কি নাম ইয়াৰ?বিচাৰে নেকি তাই অনুৰাগে তাইক প্ৰেমৰ প্ৰস্তাৱ দিয়ক,বিবাহৰ প্ৰস্তাৱ দিয়ক।বয়সৰ ব্যৱধান থাকিলেও চোন সকলো ক্ষেত্ৰতে তাইক অনুপ্ৰেৰণা দিয়ে অনুৰাগে, কোনো দিন কোনো কথাত বাধা দিয়া বা হেয় প্ৰতিপন্ন কৰাৰ চেষ্টা কৰা নাই।<br /><br />হঠাৎ এদিন ডিপাৰ্টমেন্টৰ অনুৰাধা বাইদেৱে অনুৰাগলৈ ছোৱালী এজনী দেখুৱাই।<br /><br />*বিয়া পাতা যদি কোৱা মই ধুনীয়া ছোৱালী এজনী চাই থৈছোঁ।<br />অনুৰাগে হাঁহে।<br /> কথাষাৰ শুনাৰ লগে লগে ৰাগিনী যেন স্থিৰে থাকিব নোৱাৰিলে।তাৰ হাঁহিৰ অৰ্থ বুজিবলৈ তাইৰ অসুবিধা হ'ল।সেইদিনা কোনো এটি ক্লাছত তাই মন বহুৱাব নোৱাৰিলে।অনুৰাগকো ভালদৰে মাতিব পৰা নাই।বাৰে বাৰে মনলৈ এটা কথাই আহে অনুৰাগে বাৰু সেই ছোৱালীজনীক সঁচাকৈয়ে বিয়া পাতিব নেকি?বহু সময় লাইব্ৰেৰীতে কিতাপৰ পৃষ্ঠা লুটিয়াই তাই বহি থাকে।দুদিনমান তাই অনুৰাগৰ লগতেই ঘৰলৈ উভতি গৈছিল কিন্তু আজি যেন তাই অনুৰাগৰ মুখামুখি হ'ব বিচৰা নাই।অকলেই উভতি গ'ল সেইদিনা।পিছদিনাও তাই অনুৰাগলৈ চাব পৰা নাই।মাথোঁ বাইদেউজনী দেখিলে তাই কাণ পাতি ৰয় আকৌ ছোৱালীজনীৰ বিষয়ে কিবা কয় নেকি?অনুৰাগেও তাইক নিজে মতা নাই, তাই এইবাৰ নিশ্চিত হয় যে অনুৰাগ তাইৰ পৰা আঁতৰি যাব বিচাৰিছে।অভিমানী হয় তায়ো,আঁতৰি আহে অনুৰাগৰ সান্নিধ্যৰ পৰা।সেই দুদিন তাইৰ খাবলৈ ববলৈও মন নোযোৱা হয়।কেন্টিনলৈ যায় যদিও খাবলৈ মন নাই বুলি বহি থাকে।ঘৰলৈ গৈও বাৰে বাৰে ফোনটোলৈ চাই কিজানি অনুৰাগৰ মেছেজ, ফোন আহেই, পিছে নাই তাৰ একো খবৰেই নাই।<br /><br /> তৃতীয় দিনা তাই কলেজলৈ সোনকালেই গ'ল।জানে তাই সেইদিনা মেজৰৰ ফাৰ্ষ্ট ক্লাছ অনুৰাগ আৰু তাইৰ থাকে।সময়তকৈ আগতেই গৈ বহি আছে তাই ডিপাৰ্টমেন্টত।কিছু সময়ৰ পিছত অনুৰাগ সোমাই আহে।তাই মূৰ তুলি নাচায়।<br /><br />*কি হ'ল হে আজিকালি মোক নমতাৰ কিবা পণ চণ কৰিছা নেকি?কিবা জগৰ লগালো নেকি?<br /><br /> উত্তৰ নিদিয়ে তাই, খং এটি উঠি আহে তাইৰ।<br /><br /> *কি হ'ল ৰাগিনী ?বুলি প্ৰথম বাৰৰ বাবে অনুৰাগ তাইৰ কাষৰ চকীখনত বহে।<br /><br />*একো নাই হোৱা।<br /><br />*তেন্তে মোৰ প্ৰশ্নৰ উত্তৰ নাই দিয়া কিয়?<br /><br />*প্ৰয়োজন বোধ কৰা নাই।কথাষাৰ বৰ ৰুক্ষভাৱে ক'লে তাই।<br /><br />*এৰা মই নো কোন হয়?<br /><br /> উঠি যাব ধৰে অনুৰাগ।ৰাগিনীয়ে বুজে পৰিস্থিতি বেয়াৰ ফালে ঢাল খাইছে।<br /><br />*আপুনিওটো ছোৱালীৰ খবৰ পোৱাৰ পিছৰ পৰা মোক মতা নাই।<br /><br />*ক'ৰ ছোৱালী, কি খবৰ?<br /><br />*অনুৰাধা বাইদেৱে দেখুওৱা ছোৱালী।<br /><br /> হাঁহি দিয়ে অনুৰাগে, সেই প্ৰাণোচ্ছল হাঁহি ৰাগিনীৰ আগতে দেখা মনত নপৰে।<br /><br />*মোলৈ ছোৱালী এই বয়সত আহিবও লাগিছে নহয়।দেখুৱালেই ছোৱালীয়ে মোক কিবা পচণ্ড কৰিব নেকি?<br /><br />*কিয় নকৰিব,ময়েই চোন কৰো।<br /><br /> মুখৰ পৰা ওলাই অহা কথাষাৰে ৰাগিনীক লাজ দিলে।দুয়ো ৰুমটোৰ ভিতৰত মৌন হৈ পৰিল।কিছু সময়ৰ পিছত অনুৰাগ ক্লাছলৈ ওলাই গ'ল।ৰাগিনী ক্লাছত থাকিল যদিও হৈ যোৱা ঘটনাটোৱে তাইৰ মনত ক্ৰিয়া কৰি থাকিল।এনেই তাই এইকেইদিন মনোকষ্টত আছিল,অনুৰাগে কথাটোত গুৰুত্বই দিয়া নাছিল, তাইহে বেছি চিন্তা কৰিলে আৰু আজি নোকোৱাকৈ থকা কথাটো কৈ দিলে।কিহে পাইছিল তাইক বাৰু তেনেকৈ ক'বলৈ।অনুৰাগে জানো ভাবে তাইৰ কথা তাই ভবাৰ দৰে,অনুৰাগক দেখিলে তাইৰ হৃদয়ত সপ্তৰাগ সৃষ্টি হোৱাৰ দৰে তাৰ হৃদয়ত জানো সৃষ্টি হয়,ভাবে জানো তাইক কেতিয়াবা নিজৰ কৰি লোৱাৰ কথা যি কথা বৰ্তমান সময়ত তাই শয়নে সপোনে ভাবে।নাই ক'লেই যেতিয়া তাই এই সুবিধা আৰু হেৰুৱাব নোৱাৰে।তাৰ অন্তৰৰ কথা জানিবই লাগিব।ক্লাছৰ পৰা ওলায়েই তাই কেন্টিনলৈ গ'ল।জানে তাই ফাৰ্ষ্ট ক্লাছটো কৰি অনুৰাগে কেন্টিনত একাপ চাহ খায়।তাইৰ বাবেও চাহ একাপৰ অৰ্দাৰ দি তাৰ কাষতে বহিলে তাই।দেখিও নেদেখাৰ ভাও ধৰে সি।জানে তাই পৰিস্থিতি এতিয়া সহজ হৈ থকা নাই, বিশেষকৈ অনুৰাগৰ বাবে।তেওঁৰ নিচিনা এজন ব্যক্তিয়ে কেতিয়াও তেওঁতকৈ বিশ বছৰ সৰু ছোৱালী এজনীক প্ৰেমেই হওঁক বিবাহেই হওঁক প্ৰস্তাৱ দিব নোৱাৰে।<br /><br />*মই আপোনাক ভাল পাওঁ মানে ভাল পাই পেলাইছোঁ।<br /><br />*পাগল হৈছা নেকি তুমি, এইয়া অসম্ভৱ তুমি মোতকৈ বিশ বছৰ সৰু,তোমাৰ ঘৰে কি ক'ব,সমাজে কি ক'ব? হাঁহিব সকলোৱে তোমাক।<br /><br />*তাতে কি হ'ল,আপুনি মোক ভাল নাপায়।যদি মোক আপোনাৰ বাবে যোগ্য নহয় বুলি ভাবিছে তেন্তে থিক আছে মই আঁতৰি যাম।কিন্তু বয়স,সমাজৰ দোহাই দি মোৰ পৰা আঁতৰি নাযাব।<br /><br />*কিন্তু বয়সে,সময়ে যদি তোমাক মোৰ পৰা আঁতৰাই লৈ যায়?<br /><br />*ধৰি ৰাখিম এই সময়,এই সময়ক সেই সময়লৈ ৰূপান্তৰিত কৰিম।যদি দুখন হৃদয় বুজন হয়,যদি দুখন হৃদয় এখন আনখনৰ পৰিপূৰক হয় পাৰিব জানো সময়ে তাক বিলীন কৰিব,পাৰিব জানো সময়ে তাক উৰুৱাই নিব।মোৰ বিশ্বাস আমি পাৰিম বয়স,সমাজ আৰু সময়ৰ লগত খোজ মিলাই চলিব মাথোঁ তাৰ বাবে লাগিব এজনৰ আনজনৰ প্ৰতি থকা গভীৰ বিশ্বাস আৰু ভালপোৱা।মানুহে হাঁহিব যদিহে আমি হাঁহিবলৈ দিও।যদি মই সংকোচ কৰোঁ আপোনাৰ পৰিচয় দিবলৈ যদি আপুনি সংকোচ কৰে মোৰ চিনাকি দিবলৈ।লাহে লাহে মানুহে পাহৰি যাব সকলো,ৰৈ যাম মাথোঁ আপুনি আৰু মই।<br /><br />সেইয়াই আৰম্ভণি সমাজ,পৰিয়ালৰ হাজাৰ বাধাকো নেওচি এক হৈ পৰিছিল ৰাগিনী আৰু অনুৰাগ।মাক,দেউতাকে সমাজৰ হাঁহিয়তৰ পাত্ৰ হোৱাৰ ভয়ত বিয়া নিদোঁ বুলি কোৱাৰ পিছতো জীয়েকৰ স্থিৰ সিদ্ধান্তৰ ওচৰত তল পৰিব লগা হৈছিল।এক হৈ গৈছিল দুটি মন,দুটি প্ৰাণ আৰু দুটি সত্বা।সৰু সৰু কথাতে সুখ বিচাৰি লৈছিল দুয়োটাই।আজিকালি চিঞৰি চিঞৰি কথা পাতিলে,হাঁহিলে অনুৰাগে একো নকয়,মিচিকিয়া হাঁহি এটা মাৰি ওলাই যায় ৰাগিনীৰ বুঢ়াটো।বৰষুণ বেয়া পোৱা অনুৰাগে ৰাগিনীৰ লগত মিলি এতিয়া বৰষুণত তিতি ভাল পোৱা হ'ল।বৰষুণৰ বতৰত আডা দিয়া লাল চাহৰ সৈতে পকৰী প্ৰিয় হ'ল ৰাগিনীৰ।চিকেন পোলাওৰ ৰেচিপিয়ে দেওবৰীয়া এসাজ খোৱাৰ দৰে পইতা ভাতৰ লগত আলু পিটিকা,সৰু মাছৰ ভজা দুয়োৰে প্ৰিয় হৈ পৰিল।মাজে মাজে আবেলিটো পাৰ্কত কটোৱা, বন্ধত লং ড্ৰাইভত যোৱা, কেতিয়াবা ঘৰতে থাকি ন পুৰণি চিনেমা একেলগে উপভোগ কৰা,তাতোকৈ ডাঙৰ কথা ৰাগিনীয়ে নৃত্যৰ অনুশীলন কৰাত,নৃত্যৰ প্ৰদৰ্শন কৰাত অনুৰাগে কোনোদিন বাধা দিয়া নাই।বৰং বিয়াৰ পিছত কলেজত হোৱা অনুষ্ঠানত নাচিবৰ বাবে অনুৰাগেই ৰাগিনীৰ নামটোৰ প্ৰস্তাৱ দিছিল।তাইৰ সৰু ডাঙৰ সকলো সুখ যেন সি আনি দিব,তাইৰ আঁচল পাতি মাথোঁ সামৰিলেই হ'ল।ৰাগিনীয়েও হিচাপ ৰাখে অনুৰাগৰ অভিৰুচি,ভাল লগা,বেয়া লগাবোৰৰ।সুখবোৰ কেৱল এজনেই সামৰিলেই জানো হ'ব যদিহে তাত নাথাকে আনজনৰো সঁহাৰি।কোনে কয় বয়সৰ ব্যৱধানে স্বামী স্ত্ৰীৰ পাৰস্পৰিক সম্পৰ্কত বাধাৰ সৃষ্টি কৰে বুলি পাৰে জানো কৰিব যদিহে তাত থাকে দুখন প্ৰেমময় হৃদয়ৰ বিশালতা।<br /><br />বিবাহ বাৰ্ষিকীৰ এই মধুৰ দিনটোত ৰাগিনীয়ে নিজ হাতেৰে বনোৱা কেকটো কাটিছে দুয়ো,কাষতে বাজি আছে<br /><br />প্ৰীতি ভৰা সপোনৰে গাঁথা<br />চোৱা চোন এবাৰ আহি<br />তুমি মই এটি হৈ ওমলিম<br />সোণালী এই পৃথিৱী।<br /><br /><br /><br />সমাপ্ত। <br /></p>Manaswee Sarmahhttp://www.blogger.com/profile/13830090013043467243noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-5736240352789574647.post-54323495642954575332020-08-16T14:06:00.001-07:002020-08-16T20:38:45.679-07:00ক্ষোদন<h2 style="text-align: left;"><br /></h2><p><br />* তুমি মোৰ নহ'লে মই আনৰো হ'বলৈ নিদোঁ।<br /><br /> কথাষাৰ উদিপ্তাৰ আজি আকৌ কাণত বাজিবলৈ ধৰিলে।সঁচাকৈয়ে নিদিলে সি তাইক আনৰ হ'বলৈ।নজনাকৈয়ে তাই আজি সম্পূৰ্ণৰূপে তন্ময় দুৱৰাৰ হৈ পৰিল।যিজনৰ বাবে তাই বিয়াৰ এবছৰেও হৃদয়ত অলপো প্ৰেমৰ অনুভৱ কৰা নাছিল,আজি তেওঁৰ গুলীবিদ্ধ খবৰটোৱে তাইৰ হৃদয় থানবান কৰি পেলাইছে।দৌৰিছে মাথোঁ দৌৰিছে চাৰি মহলীয়া হস্পিতালখনৰ প্ৰতিটো চিৰি তাই দৌৰি দৌৰি অতিক্ৰম কৰিছে আৰু যেতিয়াই গৈ তাই তন্ময়ক অপাৰেচন থিয়েটাৰত সোমোৱাৰ পথত লগ পাইছে তাই কান্দিছে, মাথোঁ কান্দিছে।<br /><br />*তোমাৰ একো নহয় তন্ময়,তোমাৰ একো নহয়।মোৰ বাবে তুমি ভাল হৈ উঠিব লাগিব, মোৰ বাবে।<br /><br /> সেমেকা হাঁহি এটি মাৰি সি চকুকেইটা জপাই দিছিল।বহি ৰৈছিল তাই বাহিৰত,কি কৰিব কি নকৰিব চিন্তা কৰি।ওচৰতে থকা কৃষ্ণ গোঁসাইৰ মূৰ্তি জনাৰ ওচৰত বহি লৈ তাই কাতৰে মাতিছিল ভগৱন্তক।ইতিমধ্যে তন্ময়ৰ মাকহঁত পাইছিলহি।সাহস আহিছিল তাইৰ তেতিয়াহে।মাকৰ কোলাত মূৰ থৈ হুকহুকাই কান্দি দিছিল।প্ৰিয়জনক হেৰুওৱাৰ ভয় যেন তাই আজিহে উপলব্ধি কৰিছে।যিজন মানুহে যোৱা পাঁচটা বছৰে তাইক প্ৰেম,শাসন,নিৰাপত্তাৰ আৱেষ্টনীৰ মাজত আৱৰি ৰাখিছিল সেইজনৰ প্ৰতি উদিপ্তাৰ হৃদয়ত কেতিয়াও প্ৰেম অনুভৱ হোৱা নাছিল।জেদী হৈ পৰিছিল তাই বাধ্যত পৰি বিয়া হৈছিল যদিও কোনোদিন তন্ময়ৰ বাবে হৃদয়ত কম্পন অনুভৱ কৰা নাই।কিন্তু আজি তাই সম্পূৰ্ণৰূপে ভাগি পৰিছে।বুজাব নোৱাৰা এক ভয়ে তাইক কুৰুকি কুৰুকি খাইছে।কোনো দিন মনত পেলাবলৈ নিবিচৰা তন্ময়ক লগ পোৱাৰ দিনবোৰ তাইৰ চকুৰ আগত ভাহি আহিছে।<br /><br /> সেইবাৰ উদিপ্তা পেহীয়েকৰ ঘৰত কেইদিনমান থকাকৈ গৈছিল,স্নাতক প্ৰথম বছৰৰ পৰীক্ষা দি পেহীয়েকে মাতি থকা বাবে তাইক দেউতাকে থৈ আহিছিল গৈ।ইতিমধ্যে পেহাৱকৰ বায়েকৰ ল'ৰা তন্ময় তেওঁলোকৰ ঘৰত আছিলেই।সাধাৰণ কথা বতৰাৰে সি থকা কেইদিন পাৰ হৈছিল।যোৱাৰ সময়ত সি মাথোঁ তাইৰ ফোন নাম্বাৰটো লৈছিল।তায়ো বিশেষ নাভাবি দিছিল নাম্বাৰটো।অৱশ্যে নাম্বাৰ লৈ যে সি বেছি কথা পাতিছিল, ডিষ্টাৰ্ব দিছিল এনে নহয়,কেতিয়াবা কেতিয়াবা খবৰ লোৱাৰ বাহিৰে বিশেষ ফোন কৰি ডিষ্টাৰ্ব দিয়া নাছিল।সিহঁত দুটা আকৌ লগ হৈছিল উদিপ্তাৰ পেহীয়েকৰ ল'ৰাৰ বিয়াত।সেইবাৰ উদিপ্তাৰ বাবে যেন তন্ময়ৰ ব্যৱহাৰ,তন্ময়ৰ চাৱনিৰ বেলেগ এক অৰ্থ আছিল।অসহজ হৈছিল তাই, সকলো ক্ষেত্ৰতে মাক দেউতাকতকৈ যেন তাৰহে কতৃত্ব।বৰযাত্ৰীৰ লগত সকলো পৰিয়ালৰ বাইভনী মিলি একেলগে বাছত যাব বুলি সিহঁতৰ ফূৰ্তিৰ,পৰিকল্পনাৰ সীমা নাছিল, কিন্তু শেষ সময়ত উদিপ্তা যাব লগা হৈছিল মাক দেউতাকৰ লগত তন্ময়ৰ গাড়ীত,ইমান সৰলতাৰে সি সকলো পৰিকল্পনা কৰিছিল যে তাই সকলোৰে আগত তাত নাযাওঁ বুলি ক'বও পৰা নাছিল।বিয়াঘৰতো আগে পিছে সি কেৱল তাইকে নিৰীক্ষণ কৰিলে।দৰাঘৰৰ ৰিচিপছনৰ দিনাও সকলো বাইভনীৰ লগত উদিপ্তায়ো নাচিছিল গানৰ তালে তালে,তন্ময় সেইসময়ত তাত নাছিল।ভাল পাইছিল তাই,তন্ময়ৰ উপস্থিতিয়ে তাইক অসহজ কৰে।ককায়েকৰ বিয়া বুলি ঘৰৰপৰাই প্ৰেকটিছ কৰি অহা ফাল্গুনী পাঠকৰ 'মেৰী চুনৰ ওৰ ওৰ জায়ে' গীতটিত তাই নৃত্য কৰিছিল।তাইৰ নৃত্য দেখি সকলোৱে হাত চাপৰিৰে উপচাই দিছিল।সেইখিনি সময়তেই তন্ময়ৰ প্ৰৱেশ হৈছিল।আন কোনোৱে দেখা নোপোৱাকৈ তন্ময়ে এটা সময়ত উদিপ্তাৰ হাতত ধৰি বাহিৰলৈ লৈ গৈছিল।<br /><br />*তোমাক নাচিবলৈ কোনে কৈছিল?<br /><br />*কোনে ক'ব লাগে, আমি সকলোৱে নিজেই নাচিছো।<br /><br />*চোৱা মই এইবোৰ বেয়া পাওঁ।<br /><br />*তুমি বেয়া পোৱা মই কি কৰিম,মই ভালপাওঁ মই নাচিছো চাওঁ,হাতটো এৰা।<br /><br />*ভালপোৱা বেয়াপোৱা যি কৰা কৰা কিন্তু এটা কথা মনত ৰাখিবা তোমাক মই ভালপাওঁ আৰু তুমি মোৰেই হ'ব লাগিব।তুমি মোৰ নহ'লে মই আনৰো হ'বলৈ নিদোঁ।<br /><br /> কথাষাৰ কৈ সি যি বিয়াঘৰৰ পৰা গ'লগৈ,তাই থকালৈকে আৰু পেহীয়েকৰ ঘৰলৈ নাহিল।কথাবোৰ তাই কাকো ক'বও নোৱাৰা হ'ল।সেইকেইদিন সকলোৰে সি প্ৰিয় হৈ পৰিছিল, বিয়াঘৰৰ সকলো মানুহৰ সুবিধা অসুবিধাৰ খবৰ লোৱাৰ পৰা বস্তু যোগান ধৰালৈকে তন্ময় সকলোৰে প্ৰিয় হৈ পৰিছিল।তাৰ ওপৰত দোষ দিলে যেন কোনোৱেও মানিও নলয়।গুচি আহিল দুদিনৰ পিছত উদিপ্তাহঁত নিজৰ ঘৰলৈ।<br /> সময় বাগৰিল,উদিপ্তাৰ মনৰপৰাও তন্ময়ৰ কথাবোৰ পাহৰণিত বিলীন হ'ল।লাহে লাহে উদিপ্তাৰ কাষ চাপি আহিল সহপাঠী ৰাগ।ভাল লগা হৈছিল উদিপ্তাৰ ৰাগক।কিন্তু কোনেও কাকো প্ৰকাশ কৰা নাছিল।প্ৰকাশৰ অবিহনে এজনে আনজনৰ অনুভৱ বুজি উঠাই হয়তো প্ৰেম।কলেজলৈ একেলগে যোৱাৰ পৰা অহালৈকে সিহঁতে ইজনে সিজনৰ সঙ্গ ভালপোৱা হ'ল।তন্ময়ে আজিকালি দেউতাকলৈ ফোন কৰিহে খবৰ লয়।তাইলৈ ফোন নকৰে।উদিপ্তাৰ বাবে কথাবোৰ সহজ হয়,তন্ময়ে কোৱা কথাবোৰ ক্ষন্তেকৰ মোহ বুলি তাই নিশ্চিত হয়।এনেদৰেই তাই ডিগ্ৰী ফাইনেল ইয়েৰ পাইহি।<br /> এদিন উদিপ্তা কলেজৰ পৰা আহি ঘৰ সোমাই।দূৰৰ পৰাই দেখে তাই সিহঁতৰ পদূলি মুখত এখন ৰঙা গাড়ী ৰৈ আছে।কোনোবা আলহী আহিছে বুলি তাই নিশ্চিত হয়।সোমাই যায় তাই ড্ৰয়িং ৰুমেদি,কিন্তু এইয়া কি পুলিচৰ পোছাকত এইয়াচোন তন্ময়।ভয় লাগি গ'ল তাইৰ।মাক দেউতাকৰ সন্মুখত একো প্ৰকাশ নকৰি তাক মাতষাৰ দি তাই ভিতৰ সোমাই।বুজিব পৰা নাই তাই পুলিচৰ পোছাকত সি ইয়াত কি কৰিছে।অলপ সময় বহি সি যায়গৈ।মাকহঁতৰ মুখত গম পায়,তন্ময় এতিয়া সিহঁতৰ ঠাইৰ নতুনকৈ অহা উপ নিৰীক্ষক।উদিপ্তাৰ বুকুৰ ধপধপনিটো আকৌ বাঢ়ি গ'ল।<br /><br /> তন্ময় এতিয়া উদিপ্তাৰ ঘৰৰ প্ৰিয় আলহী, দেউতাকৰ একেবাৰে মৰমৰ।ভয় লাগে উদিপ্তাৰ,তন্ময়ৰ কথাবোৰ আকৌ তাইৰ কাণত বাজিবলৈ ধৰে'তুমি মোৰ নহ'লে মই আনৰো হ'বলৈ নিদোঁ।'লাহে লাহে ৰাগৰ লগত তাইৰ মিলামিছা তন্ময়ৰ চকুত পৰে।একেলগে অহা,একেলগে যোৱা লগত অন্য লগৰীয়া থাকে যদিও হয়তো এজন পুলিচ বিষয়াৰ চকুত এইয়া ধৰা পেলোৱাতো সাধাৰণ কথা।বাছ,অট'ৰিক্সাৰ বাবে যেতিয়া উদিপ্তাহঁত ৰৈ থাকে প্ৰায়ে তন্ময়ে তাইক বাইকত উঠাই কলেজত থৈ আহে আৰু মাজে মাজে লৈয়ো আহে।দেউতাকৰ আগত তাই এদিন অভিযোগো দিলে।দেউতাকৰ মতে,<br />* ৰাস্তাত দেখি চিনাকি কাৰণে লৈ যায় তোক,তাতে বেয়া পাব লগা কি আছে আৰু ল'ৰাটো ভদ্ৰ,অমায়িকো।তই চিন্তা কৰিব নালাগে সি তোৰ একো অপকাৰ নকৰে।<br /> জানে তাই তন্ময়ে তাইৰ একো অপকাৰ নকৰে,কিন্তু একো উপকাৰো নকৰে।তাৰ বাবে আজিকালি ৰাগৰ চকুত নিজকে তাইৰ অপৰাধী যেন লাগে।লাহে লাহে কলেজতো তন্ময় উদিপ্তাৰ প্ৰেমৰ ৰস ৰচনা আৰম্ভ হয়।বুজি নাপায় কোনেও একমাত্ৰ তাইৰ বান্ধৱী ৰক্তিমাৰ বাহিৰে।তন্ময়েও যেন তাকেই বিচাৰিছিল।ৰাগৰ লগত তাই ভৱিষ্যতৰ যি সপোন দেখিছিল থাকি গ'ল হৃদয়ত অপ্ৰকাশিত ৰূপত।এক ভুল ধাৰণা মনত লৈ সিও আঁতৰি গৈছিল উদিপ্তাৰ পৰা।এনেদৰেই অন্তৰত চলি থকা ধুমুহাবোৰ অকলেই অতিক্ৰম কৰি তাই স্নাতক ডিগ্ৰী সম্পূৰ্ণ কৰিছিল।সময়ে তন্ময়ক সিহঁতৰ ঘৰৰ একেবাৰে আপোন কৰি তুলিছিল কিন্তু উদিপ্তাৰ হৃদয়ত তন্ময়ৰ বাবে ৰৈ গৈছিল মাথো ঘৃণা আৰু তিক্ততা।ৰাগক তাইৰপৰা দূৰ কৰাৰ একমাত্ৰ দোষী তাই তন্ময়কে মানিছিল আৰু তাক অলপো দেখিব নোৱাৰিছিল।কিন্তু কথাবোৰ, খংবোৰ তাৰ আগত ব্যক্তও কৰিব পৰা নাছিল।ব্যক্ত কৰিবলৈ সি সুবিধাই দিয়া নাছিল।মাত্ৰ তাৰ পৰা দূৰলৈ যোৱাৰ তাই সুবিধা বিচাৰিছিল।নোৱাৰে তাক আৰু সহ্য কৰিব।সেই ভাবিয়েই তাই মাষ্টাৰ ডিগ্ৰী কৰাৰ কথা দেউতাকক ব্যক্ত কৰিলে।দেউতাকতকৈও তন্ময়হে বেছি আগ্ৰহী হ'ল।ফৰ্ম অনাৰ পৰা ফৰ্ম ফিলাপ কৰালৈকে সকলো সি তাৰ চিনাকি ল'ৰাৰ যোগেদি কৰাই দিলে।সিও যিহেতু একেখন বিশ্ববিদ্যালয়তে পঢ়ি অহা তাৰ বাবে কামবোৰ সহজ হ'ল।তাইক হোষ্টেল থিক কৰি দিয়া, এডমিছনত দৌৰাদৌৰি কৰা সকলোতে সি আগে পিছে থকা হ'ল।দেউতাকক এঠাইত বহিবলৈ দি সি সকলোতে উদিপ্তাক গাইড কৰিলে।প্ৰথম তাই ভাবিছিল সি তাই পঢ়িবলৈ অহাত বাধা দিব কিন্তু তাইক আচৰিত কৰি সি বেছি এই ক্ষেত্ৰত আগ্ৰহহে দেখুৱালে আৰু তাই ভবাৰ দৰে তন্ময়ৰ পৰা তাই আঁতৰি নাহিল।বৰঞ্চ মাহেকত সি তাইৰ খবৰ লৈ যোৱা হ'লহি আৰু কলেজৰ দৰে বিশ্ববিদ্যালয়ৰ সহপাঠীখিনিকো প্ৰকাৰন্তৰে সি কোন হয় বুজাই গ'ল।সি ফোন কৰি কৰি খবৰ নলয়,অহাৰ দিনা পুৱাই মেছেজ কৰি তাইক ৰেদী হ'বলৈ কয়।প্ৰথমকেইদিন তাই ব্যস্ত লগ ধৰিবলৈ সময় নাই বুলি কৈছিল যদিও, পিছ মূহুৰ্ততে দেউতাকৰ ফোন আহে<br />*মাজনী তন্ময় গৈছে গুৱাহাটীলৈ,মায়েৰাই লাৰু, পিঠা দি পঠাইছে।সি গেটতে ৰৈ আছে তুমি লৈ ল'বা।<br /> বুজি পাই উদিপ্তাই তন্ময় তাই ভবাতকৈ বহু টেঙৰ।মাজে মাজে সি তাৰ হোষ্টেলত থাকে।বিশ্ববিদ্যালয়ৰ অনুষ্ঠানবোৰ উপভোগ কৰে।তাইৰ নাচ,গানৰ প্ৰগেম থাকিলে চাবলৈ যায় মাজে মাজে চাকৰিৰ পৰা সময় উলিয়াই।আজিকালি তাইক বাধা নিদিয়ে।উদিপ্তাই মাজে মাজে নিজকে প্ৰশ্ন কৰে<br />*এজনী ছোৱালীয়ে ভাল পাব পৰাকৈ সকলোৱেইটো আছে তন্ময়ৰ, তথাপিও তাই কিয় তাক ভাল পাব নোৱাৰে।সেই যে ৰাগক দূৰ কৰাৰ খঙটো তাই এতিয়াও কঢ়িয়াই ফুৰিছে।নোৱাৰে তাই তাক ভালপাব,নোৱাৰে তাই তাক প্ৰেমাস্পদ কৰিব।কিন্তু তাই তন্ময়ক যিমানেই উপেক্ষা কৰে সিমানেই সি তাইৰ কাষ চাপিবৰ চেষ্টা কৰে সংগোপনে কৌশলেৰে।<br /> পাখি লগা কাঁড়ৰ দৰে সময় দূৰন্ত গতিৰে আগবাঢ়ে।বিশ্ববিদ্যালয়ৰ জীৱন শেষ কৰি উদিপ্তা আকৌ ঘৰৰ ছোৱালী ঘৰলৈ উভতি আহে কিন্তু এইবাৰ তাইলৈ ৰৈ আছিল জীৱনৰ এটি নতুন পথ।সদায় পৰিকল্পনা কৰিছিল তাই যিদিনাই তন্ময়ে তাইক প্ৰেমৰ প্ৰস্তাৱ বা তেনে কোনো কথা ক'ব তাই তাক পাৰে মানে অপমানিত কৰিব,ৰাগক তাইৰ পৰা আঁতৰাই নিয়াৰ পোটক তোলিব।কিন্তু তাইক আচৰিত কৰি প্ৰেমৰ প্ৰস্তাৱ দিয়াৰ সলনি তন্ময়ৰ হৈ বিবাহৰ প্ৰস্তাৱ আহিছিল তাইৰ পেহাৱক,মাক দেউতাকৰফালৰ পৰা।তন্ময়ৰ নিচিনা ল'ৰা এটাক না কৰাৰ বাবে ঘৰৰ কোনো প্ৰস্তুত নাছিল বৰং দুগুণ উৎসাহেৰে তাক আপোন কৰি লৈছিল।দেউতাকক তাই প্ৰকাৰন্তৰে বিয়া নোহোৱাৰ কথা কৈছিল যদিও দেউতাকে তাৰ নিচিনা ল'ৰা এটাক বেয়া পোৱাৰ কাৰণনো কি সোধাত তাই মাথোঁ মৌন হৈ ৰৈছিল।বিয়াৰ আগত মাককো তাই কৈছিল তন্ময়ক তাই স্বামীৰূপে কেতিয়াও ভাল নাপাই, সেই দৃষ্টিৰে তাই তাক চোৱা নাই।মাক আচৰিত নহয় বৰঞ্চ কয়<br /><br />* বিয়াৰ আগত এনেকুৱা হয়েই, তেওঁৰো হৈছিল।দেউতাকক তেওঁ বিয়াৰ পিছতহে ভাল পাইছে আৰু বিয়াৰ পিছত হোৱা প্ৰেমৰ মাদকতাই বেলেগ।নতুন মানুহজনক জনাৰ,তেওঁক বুজাৰ এক নতুন পৰিভাষা বিচাৰি পাই।<br /><br /> নোৱাৰিলে তাই কাকো বুজাব কিন্তু যিমান পাৰে সিমানেই তন্ময়ক উপেক্ষা কৰিবলৈ ধৰিলে।বিয়া থিক হোৱাৰ এমাহ মানৰ পিছতেই তাৰ আকৌ বেলেগ ঠাইলৈ ট্ৰেন্সফাৰ হ'ল।নতুন ঠাইখনৰ নাম শুনিয়েই সকলো শংকিত হ'ল।উগ্ৰপন্থীৰ ঘাটি বুলি জনাজাত ঠাইখনৰ বাবে পৰিয়ালৰ সকলোৰে মনত ভয়,শংকাই দেখা দিলে।উদিপ্তাৰ অন্তৰত কিন্তু এইবোৰ ভাৱে খেলা কৰা নাছিল।তাই যেন ভালহে পাইছিল ঘৰৰ পৰা দূৰত তাৰ ট্ৰেন্সফাৰ হোৱাৰ বাবে।বিদায় ল'বলৈ অহাৰ দিনাও তাই তাক ভালকৈ মতা নাছিল।দেউতাকে ভাবি জোঁৱায়েকক খোৱাবলৈ অনা মাছ মাংস বনোৱাত তাই ব্যস্ত আছিল।তাক যেন মাতষাৰ দিবলৈও তাইৰ আহৰি নাই।বিদায় পৰত সি মাথোঁ কৈ গৈছিল <br />*ভালকৈ থাকিবা।দৰকাৰ হ'লে ফোন কৰিবা।<br />* মোৰ দৰকাৰ নহয়।<br /><br /> দিওঁ বুলিয়েই তাই তেনেকৈ উত্তৰটো দিছিল।তাইৰ পৰা ইমান বেয়া ব্যৱহাৰ পায়ো সি কিন্তু তাইৰ পৰা আঁতৰি যোৱা নাছিল।<br /><br /> সদায় দেউতাকে সন্ধিয়া সন্ধিয়া তাৰ খবৰ লয়।সি যি কয় দেউতাকে মাকৰ আগত কোৱা তাই শুনে।মাজে মাজে তন্ময়ৰ উগ্ৰপন্থীৰ লগত হোৱা সংঘৰ্ষৰ বাতৰিয়ে নিউজ চেনেল কঁপাই তোলে।মাক দেউতাকে গভীৰ আগ্ৰহ তথা উৎকণ্ঠাৰে বাতৰি শুনে ক্ষন্তেক পিছতে খবৰ লয় তাৰ।মাকে নেদেখাজনৰ ওচৰত তাৰ হৈ আশীৰ্বাদ লয়।উদপ্তাহে উদাসীন হৈ থাকে।সি ফোন কৰিলে কেতিয়াবা ধৰে,কেতিয়াবা নধৰে,মন গ'লে মেছেজৰ ৰিপ্লাই দিয়ে,মন নগ'লে নিদিয়ে।উদেশ্য এটাই বেয়া পাই আঁতৰি গ'লেও যা।কিন্তু সি নাযায়,হাজাৰ উপেক্ষিত হৈও,অৱহেলিত হৈও এদিন সি তাইক অৰ্ধাংগিনী কৰি লৈ যায়।<br /><br /> বিয়াৰ পিছতো উদিপ্তাৰ তন্ময়ৰ প্ৰতি ভাৱৰ অকণো পৰিৱৰ্তন হোৱা নাছিল।ৰুমটোৰ দুখন বিচনাৰ এখনত তাই আৰু আনখনত তন্ময়ক শুবলৈ দিছিল।কোৱাৰটাৰলৈ যোৱাৰ মন তাইৰ নাছিল, শাহুৱেক শহুৰেকৰ লগতেই তাই থাকিব বিচাৰিছিল, সকলোৱে তাইক বৰ মৰম কৰিছিল।কিন্তু শাহুৱেকে জোৰকৰিয়েই তাইক তন্ময়ৰ লগত থাকিবলৈ পঠিয়াইছিল।কোৱাৰটাৰতো যিমান পাৰে তাই সিমান দূৰত্ব বজাই ৰাখিছিল।ভাত,চাহৰ যোগান তাই সময়মতেই ধৰিছিল।কিন্তু দিনটোত দুটামান কথা পতাৰ বাহিৰে সিহঁতৰ মাজত কোনো কথোপকথন হোৱা নাছিল।উদিপ্তাৰ জেদটো যেন দিনক দিনে বাঢ়িহে গৈছিল।কিন্তু তাই ভবাৰ দৰে তন্ময়ে তাইক কোনোদিন কোনো কথাত জোৰ কৰা নাছিল, বৰং কৈছিলহে<br />*যেতিয়ালৈকে তুমি মোক অন্তৰৰে গ্ৰহণ নকৰা তেতিয়ালৈকে মই তোমাৰ কাষলৈও নাহোঁ।প্ৰয়োজনে হ'লে মৃত্যুলৈকে বাট চাম।<br /><br /> বিয়াৰ এবছৰ তেনেদৰেই পাৰ হৈছিল।কোনেও কিন্তু কল্পনাও কৰিব নোৱাৰিছিল সিহঁত দুটাৰ মাজত সম্পৰ্কৰ আচল কথা।তন্ময়ৰ অফিচৰ, তাৰ মিছনৰ কোনো কথাৰ তাই খবৰ নাৰাখে।মাকহঁতে সোধিলেও তাকে সোধি ল'বলৈ কয়।কিন্তু, আজি হঠাৎ অহা ফোন কলটোৱে তাইৰ সমস্ত সত্তাক জোকাৰি গ'ল।<br /><br />* বাইদেউ, সেই নৰপিশাচকেইটাই ছাৰৰ বুকুত কেইবাটাও গুলী মাৰিলে,আমি ছাৰক হস্পিতাললৈ লৈ গৈছোঁ, আপুনি সোনকালে আহক।<br /><br /> কথাখিনিয়ে উদিপ্তাৰ শৰীৰ কঁপাই তুলিলে।যেনেকৈ আছিল তেনেকৈয়ে স্কুটিখন লৈ তাই ওলাই আহিল।অহাৰ আগত দুয়োঘৰলৈ ফোনটো কৰি সবিশেষ জনালে।ক'ব নোৱাৰা হৈ গৈছে উদিপ্তা,কিন্তু তাইটো তেনে হোৱাৰ কথা নাছিল।অমংগল চিন্তা নকৰিলেও কোনো দিন তাই তন্ময়ৰ বাবে মংগলো চিন্তা কৰি পোৱা নাই।ভগৱানৰ ওচৰত তাৰ নাম উচ্চাৰণ কৰিও পোৱা নাই, কিন্তু আজি তাই সকাতৰে মাতিছে তেওঁক<br />*তন্ময়ক ভাল কৰি দিয়া প্ৰভু।মই কৰা ভুলৰ বাবে তেওঁক শাস্তি নিদিবা।দৰকাৰ হ'লে মোকে মাৰি নিয়া,কিন্তু তেওঁক সুস্থ কৰি তোলা।<br /> অপাৰেচন ৰুমৰ দৰ্জাখন খুল খাই,ডাক্তৰজন ওলাই আহে।সকলোৰে চকু তেওঁৰ ওপৰত।<br />*কি হ'ল ডাক্তৰ,তেওঁ সুস্থ হৈ উঠিলনে?<br /><br />*Yes,অপাৰেচন ছাকছেছ হৈছে।বহুত ব্লাড গৈছে, ৰিক'ভাৰী হওঁতে সময় লাগিব।চেন্স আহিলে আপোনালোকে তেওঁক লগ পাব পাৰিব।এতিয়া তেওঁ বিপদৰ বাহিৰত।<br /><br /> দৌৰি যায় উদিপ্তা কৃষ্ণ প্ৰভুৰ মূৰ্তিজনাৰ ওচৰলৈ<br /><br />*ধন্যবাদ তোমাক, মোৰ অপৰাধ মাৰ্জনা কৰাৰ বাবে, আজিৰে পৰা মই তেওঁক পত্নীৰ মৰম দিম,যি মৰম আৰু প্ৰত্যয়ৰে তেওঁ মোক আৱৰি ৰাখিছে তাৰ প্ৰতিদান মই দিম।<br /><br /> চেন্স অহাৰ লগে লগে এজন এজনকৈ তন্ময়ৰ মাক দেউতাক আৰু থানাৰ দুই এজন সোমালে।উদিপ্তাৰ আজি সোমাই যাবলৈ সংকোচ হৈছে।তথাপিও ৰ'ব নোৱাৰি তাই সোমাই গ'ল।<br /><br />*মই আকৌ ভাবিছিলোঁ তুমি নাহিবা বুলিহে,তোমাক অশান্তি দিবলৈ ভগৱানে আকৌ পঠিয়াই দিলে মোক।<br /><br /> হুকহুকাই কান্দি দিলে তাই।<br /><br />*I am sorry Tanmoy,I am sorry.মোৰ ভুল হৈছিল, তোমাৰ প্ৰতি মই কৰা প্ৰতিটো বেয়া ব্যৱহাৰৰ বাবে আজি মই সঁচাকৈয়ে লজ্জিত।মোক ক্ষমা কৰি দিয়া।<br /><br />*ধেৎ পাগলী, কি যে কোৱা।ময়োটো ভুল কৰিছোঁ, তোমাক নিজৰ কৰি লোৱাৰ জেদত তুমি যে মোক ভাল নোপোৱা সেই কথা বুজিবলৈ চেষ্টাই নকৰিলোঁ।সেয়ে ইয়াৰ প্ৰতিদান আজি পাই গ'লো।<br /><br />* নহয় তন্ময় মই তোমাক ভালপাওঁ,বহু ভালপাওঁ।মাথোঁ এই উপলব্ধি মই দেৰিকৈ কৰিলোঁ।তোমাৰ প্ৰতি সংগোপনে সৃষ্টি হোৱা ভালপোৱা হয়তো আজিৰ এই ঘটনাটিয়ে মোক বুজাত সহায় কৰিলে।<br /><br />*তন্তে অতদিনে হৃদয়ত পুহি ৰখা মোৰ ইচ্ছাপূৰ্ণ হ'ল।মোৰ উদিজনী সঁচাকৈয়ে মোৰ হৈ পৰিল।<br /><br /> নাৰ্চগৰাকী সোমাই আহে।তন্ময়ৰ মেডিচিন,ইনজেকচনৰ সময় হয়।উদিপ্তাক ওলাই যাবলৈ কয়।ওলাই আহে উদিপ্তা তন্ময়ৰ কপালত চুমা এটি আঁকি।কোনো ৰাগ,বিৰাগ,মান,অভিমান, খং,জেদে তাইক আজি স্পৰ্শ কৰিব নোৱাৰে।প্ৰেম হৈছে তাইৰ,অতবছৰে কঢ়িয়াই ফুৰা ঘৃণা, তিক্ততা আজি প্ৰেমলৈ ৰূপান্তৰিত হৈছে।সঁচাকৈয়ে আজি তাই সম্পূৰ্ণৰূপে তন্ময়ৰ হৈ পৰিছে,সি নোকোৱাকৈয়ে মনৰ ইচ্ছাৰে মাথোঁ তন্ময়ৰ।তাইৰ হৃদয় কক্ষত আজি ক্ষোদন কৰিছে তন্ময়ৰ নাম,তন্ময়ৰ সত্তাক।<br /><br />সমাপ্ত।</p>Manaswee Sarmahhttp://www.blogger.com/profile/13830090013043467243noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5736240352789574647.post-81824720971244213942020-08-09T12:05:00.002-07:002020-08-09T12:26:23.694-07:00আৰ্হি<p>#অনুভৱৰ_আৰ্হি<br /><br /> কিয় জানো তাইৰ আজি অলপ বেয়া ছোৱালী হ'বলৈ মন গ'ল।সদায় সদায় মনৰ অনুভৱবোৰ দমন কৰোঁতে কৰোঁতে তাইৰ চোন ভাল লগা বেয়া লগাবোৰৰ হিচাপেই নাইকিয়া হ'ল।ঘৰৰ ডাঙৰ ছোৱালী, নহয় নহয় যৌথ পৰিয়ালটোৰেই ডাঙৰ ছোৱালীৰ ভাৰ লওঁতে লওঁতে তাইৰ ভাল লগা বেয়া লগাবোৰৰ হিচাপ নাইকিয়া হ'ল।সৰুৰে পৰা তাই শুনি আহিছে ঘৰৰ ডাঙৰজনীয়ে যি পথ দেখুৱাই সৰুকেইটাও সেই পথৰেই যায়।গতিকে ঘৰৰ সৰু ভাই ভনীয়েকহঁতৰ সুপথে যোৱাৰ গধুৰ দায়িত্ব তাইৰ ওপৰত বুলি বুজা হোৱাৰ পৰাই তাই শুনি আহিছে আৰু পালন কৰিবলৈও চেষ্টা কৰিছে।পঢ়া শুনাকে ধৰি বন্ধু বান্ধৱী গঢ়ালৈকে তাই সকলো ক্ষেত্ৰতে এই দায়িত্ব যেন নিষ্ঠা সহকাৰে পালন কৰিছে।মন গ'লেও তাই লগৰ ছোৱালীৰ লগত যাওঁ বুলিয়েই লগৰকেইজনীৰ ঘৰলৈ যোৱা নাই, অন্য কেইজনীৰ দৰে পূজা চাবলৈ তাই মাকহঁতৰ লগত যোৱাৰ বাহিৰে লগৰ ল'ৰা ছোৱালীৰ লগত যোৱা নাই, ঘৰৰ পৰিয়ালৰ লগত যোৱা পিকনিকৰ বাদে তাই স্কুল, কলেজৰ লগৰ বন্ধু বান্ধৱীৰ লগত পিকনিক খাবলৈ নাই যোৱা।মন গ'লেও লগৰকেইজনীৰ দৰে জিন্স পিন্ধি শ্লীভলেছ পিন্ধি তাই নাই পোৱা।এই নাই যোৱা, নাই কৰাৰ তালিকাখন আৰ্হিৰ বহু দীঘল।কিন্তু মন যায় তাইৰ জিন্স পিন্ধি সমনীয়াকেইজনীৰ লগত ক'ৰবালৈ ফুৰিবলৈ যাবলৈ,মুক্ত আকাশখনৰ তলত দুহাত মেলি গুণগুণাবলৈ।কিন্তু নোৱাৰে তাই,নামটোৰ দৰেই যে তাইৰ কামবোৰো হ'ব লাগিব।<br /><br /> ঘৰখনত আৰ্হিৰ ভাই ভনী বুলিবলৈ ভায়েক দুটা আৰু ভনীয়েক দুজনী।খুড়াৱকহঁতৰ ল'ৰা ছোৱালী যদিও সিহঁত গোটেইকেইটা সৰুৰেপৰাই সহোদৰৰ দৰেই ডাঙৰ দীঘল হৈছে।সৰু সৰু কথাত যদি কাজিয়া কৰিছে আকৌ সৰু সৰু কথাতেই ইটোৱে সিটোৰ সুখ দুখৰ সমভাগী হৈছে।আৰ্হিৰ পৃথিৱীখনত যেন সিহঁতক বাদ দি একোৱেই নাছিল।ওচৰ চুবুৰীয়াৰ বাবেও সিহঁতৰ ঘৰখন আদৰ্শ আছিল।আৰ্হি আছিল তেওঁলোকৰ বাবে অতি মৰমৰ।এই যে কাষৰ বৰমাৱকে কয়<br /><br />*মই ইহঁতক কওঁ, অলপ আৰ্হিৰ নিচিনা হ'বিচোন,পঢ়াই শুনাই,ৰূপে গুণে,স্বভাৱে চৰিত্ৰই একেবাৰে আৰ্হি যি আৰ্হি।<br /><br /> দেখে তাই তেনে এষাৰ কথাই মাক দেউতাক, খুৰাৱক,খুৰীয়েকহঁতৰ মুখত প্ৰশান্তিৰ এক হাঁহি বিৰিঙাই।গৰ্বিত হৈ উঠে তেওঁলোকৰ বুকু।কিন্তু পলে পলে হুমুনিয়াহ কাঢ়ে আৰ্হিয়ে।তাই জানো বিচাৰে ওচৰ চুবুৰীয়াৰ ল'ৰা ছোৱালীৰ বাবে তাইৰ স্বভাৱ চৰিত্ৰ উদাহৰণৰ স্থল হওঁক আৰু তাই জানো সঁচাকৈয়ে তেনেকুৱা।এই কথাবোৰৰ বাবেইটো কিমান কৰোঁ বুলি ভবা কামো তাই কৰিব পৰা নাই।মাক দেউতাকলৈ ভয় কৰিছিল নে সৰুৰে পৰা তাইৰ মনত সোমোৱাই দিয়া সেই ঘৰৰ ডাঙৰ ছোৱালীৰ দায়িত্ববোধৰ জ্ঞানৰ বাবেই তাই নাজানে কিন্তু তাই কৰোঁ বুলিয়েই কোনো এটা কাম কৰি দিব নোৱাৰে।<br /><br /> হায়াৰছেকেণ্ডেৰী পঢ়ি থাকোঁতে কিমান যে প্ৰেমৰ প্ৰস্তাৱ আহিছিল,এনে নহয় যে তাইৰ সকলোকে বেয়া লাগিছিল কিন্তু ভাল লগাৰ অনুভৱটো আহিলেই তাইৰ মানস পটত ভাহি আহে তাই আৰ্হি, তাই ঘৰখনৰ ভায়েক ভনীয়েকহঁতৰ পথ প্ৰদৰ্শক।নোৱাৰিলে তাই প্ৰেমত পৰিবলৈ,শুনি আহিছে তাই লাভ মেৰেজতকৈ এৰেঞ্জ মেৰেজৰ সন্মান বেছি,বুজে তাই ঘৰখনৰ চিন্তাধাৰাবোৰ,লাভ মেৰেজৰ যে দেউতাক একেবাৰে পক্ষপাতী নহয় তাইক ঘৰখনে কথাই কথাই বুজাই দিয়ে।পৰিয়ালত এতিয়ালৈকে কাৰো লাভ মেৰেজ হোৱা নাই, গতিকে পিছৰ প্ৰজন্ময়ো যাতে এই ধাৰাবাহিকতা অক্ষুন্ন ৰাখে তাৰ গুৰু দায়িত্ব এতিয়া আৰ্হিৰ ওপৰত।ইয়াৰোপৰি পঢ়া শুনা কৰাৰ বয়সত এই প্ৰেম চেমবোৰত পৰিলে যে পঢ়া শুনা বৰ্বাদ হয় সেই কথাও তাই খুৰীয়েকহঁতৰ মুখত তাই শুনে।গতিকে, সাতে পাঁচে বাৰই মিলি তাইৰ এইবোৰ একোৱেই নহ'ল।প্ৰেম কৰাতো দূৰৰ কথা কোনো ল'ৰাৰ মুখলৈ সন্মুখা সন্মুখিকৈ চাবলৈয়ো তাইৰ প্ৰকৃতাৰ্থত সাহস নাছিল।সেইয়া তাইৰ লাজ,ভয় নে সংস্কাৰ তাই নাজানে।<br /><br /> আমি সকলোৱে আমাৰ অজানিতে হৃদয়ত সাঁচি ৰাখোঁ সুখ,দুখ,হাঁহি কান্দোন,প্ৰাপ্তি অপ্ৰাপ্তিৰ এখন বৃহৎ সাগৰ।জীৱন নাটৰ ৰঙ্গমঞ্চত এই যন্ত্ৰণাবোৰ সহচৰ হয়।গছ এজোপা যিদৰে লহপহকৈ বাঢ়ি আহে যন্ত্ৰণাবোৰো ক্ৰমে ক্ৰমে বাঢ়ি যায়।শিপাই মাটি খামুচি ধৰাৰ দৰে অনুভূতিবোৰেও ক্ৰমান্বয়ে আমাৰ হৃদয়ত খামুচি ধৰে।আৰ্হিৰ সুখ দুখৰ অনুভূতিবোৰো ক্ৰমান্বয়ে শিপাই যায়, মাথোঁ তাই প্ৰকাশ কৰিব নোৱাৰে।ঘৰে বাধা দিয়া কাম এটা কৰিবলৈ তাই আগবাঢ়িব নোৱাৰে আৰু মাকহঁতক কামটো কৰিবলৈ দিবলৈ কুটুৰি থাকিবও নোৱাৰে,ৰৈ যায় তাইৰ হেঁপাহবোৰ মনৰ ভিতৰতে সংগোপনে ঠাল ঠেঙুলি মেলি। ভায়েকে ভনীয়েকহঁতো ডাঙৰ হয়।কিন্তু তাই মন কৰে,এই যে তাই নকৰিবি বুলি ক'লে কামটো নকৰে আনকি আকৌ এবাৰ সোধিও নাচাই ভায়েক ভনীয়েকহঁত কিন্তু তেনেকুৱা নহয়।মাকহঁতৰ পৰা পাৰমিছন নোপোৱালৈকে সিহঁতেও এৰি নিদিয়ে, কুটুৰি কুটুৰি পাৰমিছন নোপোৱালৈকে মাকৰ পিছে পিছে ঘূৰি ফুৰে,কিন্তু তাই সেইখিনি কৰিব নোৱাৰে।কিয়?ইয়াৰ উত্তৰ আৰ্হিৰ ওচৰত নাই।<br /><br /> ভাল লাগিছিল আৰ্হিৰ কৃষি বিশ্ববিদ্যালয়ৰ দীঘল চুলিকোচাৰে ওখ,বগা নাটক কৰা ল'ৰাটোক।গোপনে গোপনে তাইৰ দুচকু গৈছিল সদায় অনুভৱলৈ।জানে তাই বুজে তাই তাৰ চকুৰ ভাষা।কিন্তু তাই নিৰুপায়,ঘৰখনৰ নিয়ম শৃংখলাত নাই যে তাইৰ বাবে প্ৰেম বিবাহৰ স্বীকৃতি।তথাপিও তাই ভাল পাইছিল অনুভৱক,অব্যক্ত অনুৰাগবোৰ হৃদয়ৰ একোণত থিতাপি লৈছিল।অনুভৱৰ প্ৰেমাকুল চাৱনিত মন গৈছিল আৰ্হিৰ ডুব যাবলৈ,মন গৈছিল তাইৰ শাৰদী নিশা পূৰ্ণিমাৰ জোনটি চাই চাই তাই প্ৰেমত ডুব যাব অনুভৱৰ,অনুভৱৰ দুহাতত ধৰি পাৰ কৰিব বিশ্ববিদ্যালয়ৰ প্ৰতিটো আৱেলি।ৰৈ যায় কল্পনাবোৰ তাইৰ মানসপটত,ৰৈ যায় আৱেগবোৰ তাইৰ হৃদয়ৰ একোণত,বাৰে বাৰে মানসপটত ভাহি আহে তাই ভায়েক ভনীয়েকহঁতৰ পথ প্ৰদৰ্শক।আৱেগৰ এটি ভুলে গোটেই ঘৰখন থানবান কৰি দিব পাৰে,ভায়েক ভনীয়েকহঁতৰ বাবে তাই হ'ব লাগিব দৃষ্টান্ত।তাইৰ পৰা উপেক্ষিত হৈ অনুভৱো এদিন আঁতৰি গৈছিল,থৈ গৈছিল আৰ্হিৰ হৃদয়ত মাথোঁ প্ৰথম ভাল লগাৰ স্মৃতি।<br /><br /> বিশ্ববিদ্যালয় পঢ়ি ঘৰলৈ উভতি আহি তাই উদ্ভাৱন কৰিছিল তাইৰ কলেজত পঢ়ি থকা ভায়েক আৰু খুৰাৱকৰ ছোৱালী ভনীয়েক দুয়োটাই প্ৰেমত পৰিছে।প্ৰেম মানে দুৰ্দান্ত প্ৰেম।<br /><br /> 'তোমাক নাপালে মই কিন্তু মৰি থাকিম'বুলি ভনীয়েকে ফোনত কোৱা কথাষাৰ তাই এদিন বেৰৰ সিমূৰে শুনি আছিল।আচৰিত হ'ল আৰ্হি এই পথটো তাই দেখুওৱা নাছিল, তেন্তে সৰুকেইটাই সেই পথ বাছি ল'লে কেনেকৈ।ভাল লগাৰ পিছতো তাই যাক গ্ৰহণ কৰা নাছিল একমাত্ৰ ঘৰখনৰ বাকীকেইটা ল'ৰা ছোৱালীৰ কথা ভাবিয়েই, সিহঁতেই চোন আজি সেই পথ নিজে বাছি লৈছে।ভায়েক ভনীয়েকহঁতৰ লগত তাই কথা পাতে।ঘৰৰ অজানিতে আগবঢ়া সম্পৰ্কবোৰতচোন তাইৰহে হৃদয়খন কঁপিবলৈ ধৰে।বুজে তাই সিহঁতৰ বয়সেই সেইয়া প্ৰেমত পৰাৰ।যি বাট তাই অতিক্ৰমি আহিছে সেই বাটৰ প্ৰতিটো পদূলিয়েইটো তাইৰ চিনাকি।মাথোঁ তাই প্ৰতিটো পদূলি গৰকি সোমাই নাচালে আৰু সিহঁতে সেই পদূলি গৰকি সোমাই গ'ল।আৰ্হিৰ তুলনাত ভায়েক ভনীয়েকহঁতৰ বন্ধু, বান্ধৱীৰ তালিকাখনো দীঘল।<br /> আৰ্হি তেতিয়াও সকলোৰে বাবে আৰ্হিয়েই হৈ ৰৈছিল।দুই এক বিয়াৰ প্ৰস্তাৱো আৰ্হিৰ বাবে নহা নহয়,দেউতাকৰ মনে মিলা নাই বাবে কথা আগবঢ়া নাই।তায়ো চাকৰিৰ বাবে ইটো সিটো পৰীক্ষা দি আছিল।ভবামতেই এদিন ভাল খবৰটো আহিছিল।কৃষি উন্নয়ন বিষয়া হিচাপে তাই চাকৰিটো পাইছিল।সুখী হৈছিল সকলো, সুখী হৈছিল আৰ্হি।আত্মনিৰ্ভৰ হ'ব পৰাকৈ তাইৰ চাকৰিটো হ'ল।আকৌ ঘৰ এৰি তাই ভাড়াঘৰ ল'লে।দুমাহমান যোৱাৰ পিছত তাই স্কুটি এখনো কিনি ল'লে।সেইটো অফিচতে দুমাহৰ পিছত জইন কৰিলেহি অনুভৱে সেই একেটা পদতে।অনুভৱৰ জইনিঙৰ খবৰটোৱে আৰ্হিৰ হৃদয়ত আকৌ তুলপাৰ লগালে।কেনেকৈ মুখামুখি হ'ব আকৌ অনুভৱৰ সৈতে তাই ভাবি নাপালে।অফিচত দুই একৰ মুখত শুনি আছে তাৰ কথা,যিমানে শুনে সিমানেই তাইৰ বুকুৰ ধপধপনিটো বাঢ়ি যায়।<br /> *হাই,আকৌ লগ পাই গ'লো,ভাল লাগিল দিয়া।<br /> কি বুলি মাতিব,কেনেকৈ আৰম্ভণি কৰিব ভাবি থাকোতেই একেবাৰে সহজ কৰি তুলিলে অনুভৱে।হাতখন তায়ো আগবঢ়াই দিলে।অফিচৰ সকলোৰে লগত সি সোনকালেই মিলি গ'ল।অনুভৱক দেখি আৰ্হিহে সহজ হ'বলৈ কঠিন হ'ল।সময়ে আকৌ দুয়োটাক কাষ চপাই আনিলে।বিভিন্ন ট্ৰেইনিং, ফিল্ড ভিজিত,ফাৰ্মাৰ ভিজিত প্ৰায়বোৰতে সিহঁত একেলগে কামবোৰ কৰিব লগা হ'ল।আৰ্হিৰ কেতিয়াবা সোধিবলৈ মন যায়, জানিবলৈ মন যায় অনুভৱৰ জীৱনত এতিয়া কোনোবা নাৰী আছেনে?কিন্তু সোধিব নোৱাৰে।লাজ,শংকাই আৱৰি ধৰে তাইক।কিন্তু তাই মন কৰে অনুভৱৰ প্ৰতি থকা তাইৰ ভালপোৱা ক্ৰমে ক্ৰমে গভীৰ হৈ পৰে।নিজকে সংযত কৰে তাই।লগৰ সহকৰ্মী সকলে এদিন আৰ্হিক সোধে<br /><br />*বিয়া বাৰু কিবা আগবাঢ়িছে নে নাই, নে ল'ৰা চাই থোৱা আছে।<br />*নাই, নাই, মাহঁতে চাই আছে।<br /><br />*আৰু অনুভৱ তোমাৰ?<br /><br />*পঢ়ি থাকোঁতেই এগৰাকীক চাইছিলোঁ ৰিজেক্ট কৰিলে,এতিয়া ভবা নাই আৰু,চাওঁচোন কি হয়।<br /><br /> কথাষাৰ আৰ্হিলৈয়ে যে নিক্ষেপ হৈছিল তাই বুজিছিল।মনটো ভাল লগা এটি অনুভূতিয়ে শিহৰিত কৰিছিল।আৱেগ, অনুভূতিৰ যুদ্ধখন হৃদয়ত সংগোপনে চলি আছিল।ভাল লাগিছিল তাইৰ যেতিয়া স্কুটিখন বেয়া হ'লে অনুভৱে তাইক অফিচলৈ অনা নিয়া কৰিছিল।ভাল লাগিছিল তাইৰ যেতিয়া শাওনৰ পথাৰত সিহঁতে নামি বোকাই মাটিয়ে লুতুৰি পুতুৰি হৈ খেতিয়কক প্ৰশিক্ষণ দিছিল।নিজকে গাঁৱৰ পথাৰৰ প্ৰেমিক প্ৰেমিকা যেন লাগিছিল।ঘনিষ্ঠতা বাঢ়িছিল দুয়োৰে।কেতিয়াবা ট্ৰেইনিঙৰ বাবে বা অন্য কামত অনুভৱ অফিচলৈ নাহিলে আৰ্হিৰ অফিচত মন নবহা হৈছিল।এদিন মাকে খবৰ দিছিল দুদিনমানৰ পিছত তাইক চাবলৈ ল'ৰা এজন অহাৰ কথা,দুদিনমানৰ ছুটী লৈ তাইক মাতি পঠাইছে।আৰ্হিৰ বাবে কথাবোৰ যেন এতিয়া সহজ হৈ থকা নাছিল।অনুভৱক পুনৰ লগ নোপোৱা হ'লে কথাবোৰ হয়তো সহজ হ'ল হয়,কিন্তু এতিয়া যে তাই সপোন ৰচে অনুভৱক লৈ।কিন্তু তাই ব্যক্ত কৰিব নোৱাৰে।অনুভৱেও যে এতিয়া তাইক একো নোকোৱা হ'ল।অলপ দিনৰ পৰা ৰাতি ভাত খাই উঠি দুয়োটাই কথা পতাটো নিচা হৈ গৈছে।অনুভৱেই কৰে ফোনটো সদায়, তায়ো ৰৈ থাকে ফোনটোলৈ অধীৰ আগ্ৰহেৰে।কথা বুলিবলৈ একো নাই, এনেই ভাত খোৱা,চাহ খোৱা।তথাপিও ভাল লাগে তাইৰ এই সময়কণ।সন্ধিয়াতে ঘৰলৈ ফোন কৰি তাই আজৰি হৈ থাকে যাতে সেই সময়কণত কোনেও অসুবিধা নকৰে।কিন্তু মাকৰ কথাষাৰ শুনাৰ লগে লগে তাই অনুভৱলৈ ফোন লগালে।<br /><br />* ৱাহ,আজিচোন অসময়ত।কি হ'ল কোৱা।<br /><br /> ফোনটো কৰিলে হয় কিন্তু তাই ক'ব কি,ৰৈ আছে,কি বুলি ক'ব।<br />*নাই এনেই কৰিলোঁ।<br /><br />*মই জানো তুমি এনেই নকৰা কোৱা কি হ'ল,কিবা অসুবিধা হৈছে আৰ্হি?<br /><br />*মায়ে ফোন কৰিছিল, মোক মাতি পঠিয়াইছে,কোনোবা আহিব মোক চাবলৈ।<br /><br /> কথাষাৰ কওঁতে তাইৰ মাতটো থুকাথুকি হৈ গৈছিল।ফোনটোৰ সিটো মূৰতো নিস্তব্ধতাই বিৰাজ কৰিছে।<br /><br />*হেল্ল'শুনিছা অনুভৱ।<br /><br />*উম,কি কৰে ল'ৰাই আৰু ক'ৰ?<br /><br />*নাজানোঁ, মাক সোধা নহ'ল।<br /><br />* উম,যোৱা আকৌ ভালহে।তুমিটো মাহঁতৰ পচণ্ডৰ অনুসৰিয়েই বিয়াত বহিবা।<br /><br /> ক'বলৈ মন গৈছিল আৰ্হিৰ,ভাবিছিলোঁ তেনেকৈয়েই অনুভৱ।কিন্তু তুমি আহি মোৰ জীৱনৰ সূত্ৰটোৱেই সলনি কৰি দিলা।তোমাৰ বাহিৰে যে মই কাকো ভালপাবও নোৱাৰোঁ।<br /><br /> নোৱাৰিলে তাই ক'ব।পিছদিনাৰ পৰা অনুভৱৰ ফোন নহা হ'ল।ট্ৰেইনিঙৰ বাবে দূৰত থকা অনুভৱক লগ পাবলৈ আৰ্হি যেন ব্যাকুল হৈ পৰিল।নিজে ফোন কৰিবলৈও আকৌ সেই সংকোচবোধে আগুৰি ধৰিলে।ৰাতি ৰাতি তাই শুব নোৱাৰা হ'ল।অসহ্য এক বেদনাই তাইৰ গাৰুৰ গিলিপ তিয়াই পেলাই।মাকৰ ফোন,ছুটী ল'লিনে নাই, কেতিয়া আহিবি ইত্যাদি কথাই তাইলৈ ফোনৰ উপৰি ফোন।সময়ত তাই ছুটী লৈ ঘৰলৈ বুলি গ'ল।অফিচত কোনেও এই সম্পৰ্কে একো গম নাপালে।ঘৰলৈ যোৱাৰ পিছত ভনীয়েকহঁতে কৈ আছে ল'ৰা এনেকুৱা,ল'ৰা তেনেকুৱা।আৰ্হিৰ কাণত সোমোৱা নাই একো কথা।মানস পটত ভাহি আছে মাথোঁ অনুভৱৰ ছবিখন।খবৰ এটাও নোলোৱা হ'ল সি,তাই মেছেজ কৰি কিবা সোধিলে মাত্ৰ ৰিপ্লাইটোহে দিয়ে।নিজকে অপৰাধী যেনো লাগিল আৰ্হিৰ।মাজে মাজে ভাৱে মাকক ক'ব নেকি অনুভৱক তাইৰ ভাল লাগে বুলি, কিন্তু পিছ মূহুৰ্ততে আকৌ দেউতাকৰ প্ৰেম বিবাহৰ ওপৰত থকা চিন্তাধাৰাৰ কথাই ক্ৰীড়া কৰে।জানে আৰ্হিয়ে তাই প্ৰেম বিবাহ নকৰিলেও ভায়েক ভনীয়েকহঁতে যে নিজৰ পচণ্ডৰ অনুসৰিয়েই বিবাহত বহিব।তথাপিও ঘৰখনৰ বাবে এই ক্ষেত্রত তাই দৃষ্টান্ত হ'বলৈ যেন তাইৰ সাহসৰ অভাৱ।<br /><br /> মাকে কোৱাৰ দৰেই খুৰীয়েকহঁতে তাইক নীলা কাপোৰজোৰ পিন্ধাই দীঘল চুলিকোচা খোপা বান্ধি দিছে।কিন্তু তাইৰ আজি অলপ অবাধ্য হ'বলৈ মন গ'ল।নাবান্ধিলে তাই খোপা,চুলিখিনি ক্লাচডালেৰে আধা বান্ধি আধা খুলি দিলে।মনোভাৱ অপচণ্ড কৰিলেও কৰক,পৰা হ'লেটো তাই এই চাদৰ মেখেলাও নিপিন্ধিলে হয়,কিন্তু দেউতাকৰ মান সন্মানৰ কথা চিন্তা কৰিহে তাই কাপোৰজোৰ পিন্ধিবলৈ মান্তি হ'ল।হাতত পাণ তামোলৰ বঁটাখন লৈ খুৰীয়েক, ভনীয়েকহঁতৰ লগত তাই এখোজ দুখোজকৈ আগবাঢ়িছে।কাণত পৰিছে আলহীৰ আগত দেউতাকে সগৰ্বে তাইৰ বিষয়ে কৈ থকা কথাবোৰ।প্ৰতিশাৰী বাক্যই যে আজি তাইক হুলে বিন্ধাদি বিন্ধিছে।<br /><br />*মোৰ ছোৱালী মোৰ অভিমান।কোনো দিন তাই মোৰ কথাৰ ওপৰত মাত মাতি পোৱা নাই, মই যেনেকৈ কওঁ, তাই তেনেকৈয়ে আগবাঢ়িছে।ঘৰখনৰ বাকীকেইটা তেনেকুৱা নহ'ল।সিহঁতে নিজৰ প্ৰাপ্য আদায় কৰি ল'ব জানে,কিন্তু মাজনীয়ে তাইৰ প্ৰতি যদি কিবা অন্যায়ো হয় তাৰ বিৰোধিতা কৰিব নাজানে।সেয়ে তাইৰ ভৱিষ্যতলৈ মোৰ বৰ চিন্তা।মই জানো, মই যি জনৰ লগতে বিয়া হ'বলৈ কওঁ তাই হ'ব,সেয়ে মই এনে এজন ল'ৰা বিচাৰোঁ যি তাইৰ যোগ্য হ'ব পাৰে।তাইক আদৰ,যত্নৰে ৰাখিব পাৰে।<br /><br /> খুৰীয়েকে চোফাখনতে তাইক বহুৱাই দিছে।সন্মুখত দুগৰাকী মহিলা বহি আছে,তাই তেওঁলোকলৈ চাই হাঁহি এটি মাৰিলে।তাই বহি থকাৰ কাষতো কোনোবা এজন বহি আছে,কিন্তু তাইৰ চাবলৈ সাহস হোৱা নাই।সমস্ত শৰীৰ তাইৰ জ্বলিবলৈ ধৰিছে।এফালৰ পৰা চিনাকি কৰাই দিছে দেউতাকে, ল'ৰাৰ মাক-দেউতাক,বৰটাক-বৰমাক,ভনীয়েক আৰু এইয়া ল'ৰা।সকলোকে নমস্কাৰ দিছে যদিও তাই কালৈকো ভালকৈ চোৱা নাই।ল'ৰাটোকটো আৰু চোৱা নহ'ল।নাচায় তাই কপালত যদি অনুভৱ নাই দেউতাকে যিজনলৈকে বিয়া দিব তাই সেইজনলৈকে বিয়া হ'ব কাৰণ তাই ঘৰৰ ডাঙৰ ছোৱালী।তাই ভাল কাম কৰিলেহে সৰুকেইটাইও ভাল কাম কৰিব।<br /><br />*এওঁকটো তুমি চিনি পোৱাই চাগে মাজনী,অলপ আগতেহে গম পালোঁ তোমালোক একেটা বেটছৰ আৰু এতিয়া একেলগে কৰ্মৰতও।<br /><br />দেউতাকে দেখুৱাই দিয়া দিশটোলৈ তাই ঘূৰি চালে,তাইৰ কাষত বহি থকা ল'ৰাজন........কিন্তু ই কেনেকৈ সম্ভৱ।<br />*অনুভৱ তুমি?<br /><br />*উম,ময়ো তোমাক দেখিহে গম পালোঁ তোমাক চাবলৈ আহিছোঁ বুলি কৈ সি চকু টিপটো মাৰি দিলে।<br /><br /> অনুভৱৰ মাকে কৈ উঠিল<br /><br />* আৰ্হিৰ মোমায়েকে সেইদিনা আমাৰ এখেতক খবৰটো দিছিল আৰ্হিৰ বিষয়ে, সেয়ে সেইদিনা আপোনালোকলৈ ফোন কৰিছিলোঁ।আমাৰটো ছোৱালী পচণ্ডৰ হৈছেই,তাতে একেলগে কাম কৰে যেতিয়া পিছত দূৰে দূৰে থকাৰ অসুবিধাবোৰৰ পৰাও ৰক্ষা পাব।এতিয়া ল'ৰা ছোৱালীয়ে কথা পাতি লওঁক নে কি কয়?<br /><br />খুৰীয়েকে মাত লগাই<br /><br />* হয়,হয়।আহা অনু আৰ্হিৰ ৰুমটে দুয়োৰে পাতিব লগীয়াখিনি পাতি লোৱাহি।<br /><br /> ৰুমটোত দুয়োটাকে সোমোৱাই খুৰীয়েক, ভনীয়েকহঁত ওলাই যায়।<br /><br /> আৰ্হিয়ে দৌৰি গৈ সাৱটি ধৰে অনুভৱক।আজি পৃথিৱীৰ কোনো বাধা, লাজ,ভয়,শংকাই তাইক ৰখাব নোৱাৰে।তাইৰ প্ৰাণৰ পুৰুষজন আজি তাইৰ নিচেই কাষত।কোনোৱে যদি আজি তাইক বেয়া বুলিও কয় তাই শুনিবলৈ সাজু আছে।মন গৈছে তাইৰ আজি বেয়া ছোৱালী হ'বলৈ।<br /><br />*কেনে লাগিল মোৰ চাৰপ্ৰাইজ?<br /><br />*কিন্তু ই কেনেকৈ সম্ভৱ হ'ল অনুভৱ?<br /><br />*অনুৰ ব্ৰেইন,অতদিনে মই বুজিছিলোঁ যে তুমি তোমাৰ ঘৰৰ একেবাৰে বাধ্য ছোৱালী।ঘৰে পচণ্ডৰ কৰা সকলো কাম তুমি কৰা আৰু অপচণ্ডৰ কৰিলে নিজে কষ্টত থাকিও তুমি সেই কাম নকৰা।ইউনিভাৰ্চিটিত পঢ়ি থাকোঁতেই তোমাক ভাল পাইছিলোঁ, কিন্তু তেতিয়া তুমি মোৰ প্ৰেম প্ৰত্যাখান কৰিলা।বেয়া লাগিছিল যদিও বেছি একো ভবা নাছিলোঁ।তুমি মোৰ লাইফত নাই বুলিয়েই মানি লৈছিলোঁ।কিন্তু কৰ্মসূত্ৰে যেতিয়া তোমাক পালোঁ,লাহে লাহে তোমাক বুজিলোঁ।বুজিলোঁ তোমাক পাবলৈ তোমাক মনাই লাভ নাই,হেড কোৱাৰটাৰত ইয়েছ দিলেহে তুমি ইয়েছ দিবা।এই ক্ষেত্ৰত সহায় ল'লো মোৰ মা পাপাৰ।পাপাৰ অফিচতে তোমাৰ মামাই কাম কৰে বুলি তোমাৰ মুখত যেতিয়া শুনিলোঁ, পাপাক ছোৱালীৰ কথা উলিয়াবলৈ ক'লোঁ।কথা মতেই কাম আৰু ভাগ্য ক্ৰমে তোমাৰ মামায়েও তোমাৰ বাবে মোক যোগ্য বুলি ভাবি তোমাৰ প্ৰস্তাৱ দিলে আৰু পিছৰখিনি বুজিছাই নহয়।এতিয়া আকৌ তুমি মহান হৈ সকলো কথা কৈ নিদিবা।আমাৰ লাভ মেৰেজ হ'লেও সকলোকে এৰেঞ্জ বুলি ভাবিবলৈকে দিয়া, নে কি কোৱা পথ প্ৰদৰ্শক মিছ আৰ্হি।<br /><br />* কিন্তু তুমি কেনেকৈ জানিলা মই তোমাক ভালপাওঁ বুলি?<br /><br />*তোমাৰ চকুৰ চাৱনিৰ পৰা,মোৰ প্ৰতিটো ফোনৰ বাবে আগ্ৰহেৰে ৰৈ থকা অনুভৱবোৰৰ পৰা।কিছুমান কথা নোকোৱাকৈয়ে বুজিব পাৰি,মাথোঁ তাৰ বাবে লাগে সঁচা ভালপোৱা।<br /><br /> আৰ্হি সোমাই পৰিল অনুভৱৰ বুকুৰ মাজত।অব্যক্ত কথাবোৰ ব্যক্ত হৈ পৰে কেতিয়াবা আপোনজনৰ ওচৰত।নোকোৱাকৈয়ে যি বুজে প্ৰিয়জনৰ হৃদয়ৰ কথা তাতকৈ আপোন জানো আৰু কিবা থাকিব পাৰে।আৰ্হিৰ স্থান অলপো লাঘৱ নোহোৱাকৈ অনুভৱে আৰ্হি কৰি তুলিলে।জনম জনমলৈ এক হৈ পৰিল অনুভৱ আৰ্হিৰ 'আৰ্হি'।<br /><br />সমাপ্ত।</p>Manaswee Sarmahhttp://www.blogger.com/profile/13830090013043467243noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5736240352789574647.post-90347626976564094032020-07-29T05:59:00.001-07:002020-07-29T05:59:38.765-07:00সমৰাঙ্গন<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
সমৰাঙ্গন<br />
<br /><br />নাৰী সৰ্ব শক্তিমান।সময়ত যদি নাৰী অগ্নিৰ দৰে জ্বলন্ত হ'ব পাৰে সময়ত শীতল জল হৈ সকলোকে শীতলতা প্ৰদান কৰিব পাৰে।সময়ে নাৰীক এজনী চঞ্চলা ছোৱালীৰ পৰা এগৰাকী গহীন বোৱাৰীলৈ এগৰাকী বয়সে গৰকা গম্ভীৰ শাহুলৈ পৰিৱৰ্তন কৰে। যিমানেই বেদনা গধুৰ নহওঁক, যিমানেই আঘাত গভীৰ নহওঁক নাৰীয়ে যুজঁ দিয়ে থিক মানসীৰ দৰে। যুঁজিছিল তাই।যুঁজি যুঁজি তাই জিকিছিল।ঘৰখনৰ ডাঙৰ জিয়ৰীৰ দায়িত্ব যিদৰে তাই পালন কৰিছিল বিয়াৰ পিছত বোৱাৰীৰ দায়িত্বও তাই নিষ্ঠা সহকাৰে পালন কৰিছিল।পাঁচজনীকে ছোৱালীৰ পিছত সিহঁতৰ ভায়েক এটা হৈছিল।পুত্ৰমুখ নেদেখা ঘৰখনত ভায়েকটো সিহঁতৰ অতিকৈ মৰমৰ আছিল।দেউতাকে সৰুৰে পৰা সিহঁতক সৎ পথত চলাৰ,সৎ চিন্তাৰে জীৱন যুজাঁৰ আত্মপৰিচয়ৰে জীৱন গঢ়াৰ শিক্ষা দিছিল।নিজে উচ্চ শিক্ষিত নহ'লেও ছোৱালীকেইজনীক উচ্চ শিক্ষা, আদৰ্শৰে যোৱাৰ পথ দেখুৱাইছিল।সপোন দেখিছিল তেওঁ ল'ৰা ছোৱালীকেইটাক মানুহ কৰাৰ,এদিন গোটেই কেইটা সফল হ'ব,নিজৰ ভৰিত নিজে থিয় হ'ব, তেওঁ কৰিব নোৱাৰা কামবোৰ সিহঁতে কৰিব।সেই সপোন তেওঁ দেখুৱাইছিল সন্তানকেইটিক।সিহঁতেও সপোন দেখিছিল উচ্চ শিক্ষা লোৱাৰ, আকাশ ভেদি উৰাৰ।লাহে লাহে সিহঁতৰ সপোনবোৰে পোখা মেলে।বাইভনী গোটেইকেইজনীয়েই দেউতাকৰ সপোনবোৰ নিজৰ কৰি লয়।মানসী ডাঙৰ হোৱাৰ বাবে দায়িত্ববোধৰ অলংকাৰপাত তাই গাত পাতি লয়।মেট্ৰিক, হায়াৰছেকেণ্ডেৰীত দেউতাকে ভবা মতেই তাই উত্তীৰ্ণ হয়।দেউতাকে সপোন দেখে তেওঁৰ জ্যেষ্ঠা কন্যা এদিন সফল হ'ব,জীৱন যাত্ৰাত সকলোকে লগত লৈ তাই আগুৱাই যাব।জীৱন ৰথৰ চকৰি ঘূৰে।<br />
<br /> স্নাতক পঢ়িবলৈ মানসী গুচি আহে কটন কলেজলৈ।হাজাৰ সপোন বুকুত বান্ধি তাই আৰু দেউতাকে একেলগে দেখা সপোনবোৰ পূৰাবলৈ।প্ৰথম প্ৰথম তাই অসহজ হয়।বেলেগ বেলেগ ঠাইৰ ল'ৰা ছোৱালীবোৰৰ লগত মিলিবলৈ তাই অসুবিধা পায়।ছোৱালী স্কুলত হায়াৰছেকেণ্ডেৰীলৈকে পঢ়া মানসীৰ বাবে ল'ৰা বন্ধুৰ লগত বন্ধুত্ব স্থাপন কৰোঁতে বহু ক্ষেত্ৰত অসহজ হয়।তথাপিও সময়ে শিকাই,পৰিবেশ পৰিস্থিতিয়ে শিকাই।তায়ো শিকিছিল সকলোবোৰ।লাহে লাহে কটনখন,গুৱাহাটীখন,পাণবজাৰখন তাইৰ আপোন হৈ পৰিছিল।কটনৰ আশে পাশে তাই অকলেই ঘূৰিছিল।মন যায় তাইৰো দীঘলীপুখুৰীৰ পাৰত তাইৰ সপোন কোঁৱৰৰ লগত হাতে হাত ধৰি কথা পাতিবলৈ,তেওঁৰ কান্ধত মূৰ থৈ সুখ দুখৰ বাৰ্তালাপ কৰিবলৈ।মন কৰিছিল তাই এযোৰ চকুৱে তাইলৈয়েই যে প্ৰতি দিনে লক্ষ্য কৰি আছিল।হোষ্টেলৰ বাহিৰত,ডিপাৰ্টমেন্টৰ ভিতৰত,কেন্টিনত,প্ৰেক্ষাগৃহত সকলোতে।কিয় জানো তাইৰ বেয়া লগা নাছিল, মন গৈছিল তাইৰো সেই দুটি চকুত চকু থৈ তায়ো সুধিব<br />
<br />*কিয় চোৱা এনেকৈ, তোমাৰ চাৱনিয়ে যে মোৰ হৃদয় কিমান বাৰ প্লাৱিত কৰি থৈ গৈছে তুমি জানানে?তোমাৰ এই তীক্ষ্ণ চাৱনিয়ে বাৰে বাৰে ধৰাসায়ী কৰিছে মোৰ শৰীৰৰ প্ৰতিটো অংগ।কি আছে এই চাৱনিত?<br />
<br />কিন্তু নোৱাৰে সুধিব তাই,এনেদৰেই মাতবোল নোহোৱাকৈয়ে প্ৰতিদিনে চাৰি চকুৰ মিলন হৈছিল।সময় বাগৰিছিল।প্ৰথম বছৰ সিহঁতৰ পাৰ হৈছিল।একো নোকোৱাকৈয়ে যেন সিহঁতে বুজি উঠিছিল সিহঁতৰ মনৰ কথা।লাহে লাহে দুয়োৱে দুয়োৰ বিষয়ে আৰ মুখে তাৰ মুখে গম পাইছিল।এজন নাহিলে আনজন উৎকণ্ঠিত হৈ পৰে।কিন্তু ইজনে সিজনক মাত এষাৰ দিবলৈ যেন সিহঁত বাকৰুদ্ধ হৈ পৰে।<br />স্নাতক প্ৰথম বছৰৰ পৰীক্ষা দি মানসী ঘৰলৈ আহে।ঘৰতো যেন তাইৰ মন নবহে।সেই চকুযুৰি বিচাৰি ফুৰে তাই।তাই ঘৰত থাকোঁতেই হঠাৎ এদিন দেউতাক অসুস্থ হয়।লগে লগে নাৰ্চিংহোমত ভৰ্তি কৰোৱা হয়।চুগাৰ,প্ৰেছাৰ,ইউৰিক এছিড এনে ধৰণৰ বহু বেমাৰৰ হিচাপে মানসীৰ হৃদয়খন কঁপাই তুলিলে।উসঃ তাইৰ মৰমৰ দেউতাকটো,সুস্থ মানুহজনৰ হঠাতে যে ইমানবোৰ বেমাৰে আগুৰি ধৰিব সিহঁতে সপোনতো ভবা নাছিল।ঘৰলৈ অহাৰ পিছত তেওঁক খোৱা বোৱাৰ পৰা সকলো ধৰণে যতন লোৱা হ'ল।লাহে লাহে সুস্থ হৈ আহিল দেউতাক কিন্তু সকলো ক্ষেত্ৰতে বহু নিয়মত চলিব লগা হ'ল।সুস্থ হৈ উঠিলেই এবাৰ চেন্নাইলৈ লৈ যোৱাৰ প্ৰস্তাৱ দিলে খুড়াৱকে।দেউতাক নাযায়, ইয়াতে ভাল হ'ব।তথাপিও সকলোৱে আলোচনা কৰি দুদিন দেৰিকৈ হ'লেও চেন্নাইলৈ যোৱাটো থিৰাং কৰা হ'ল।<br />
<br />মানসীৰ ক্লাছ আকৌ আৰম্ভ হ'ল।কান্দি কান্দি আকৌ গুচি আহিল তাই হোষ্টেললৈ।আকৌ ডুব গ'ল সেই দুটি চকুৰ প্ৰেমত।এইবাৰ সিহঁতৰ মাতবোল হ'ল।ৰুমমেট আৰ্চিয়ে দুয়োটাকে মাতবোল কৰাই দিলে।আৰ্চিয়ে লাহে লাহে জানি উঠিছিল মানসীয়ে হৃদয়ত সংগোপনে কঢ়িয়াই ফুৰা নৱনীতৰ প্ৰতি থকা ভালপোৱাৰ কথা।চাৰি চকুৰ কথোপকথন এতিয়া হাই ,হেল্ললৈ প্ৰমোচন পালে।সপোনবোৰৰ মাজত মানসী আকৌ সাঁতোৰিবলৈ ধৰিলে।নৱনীতৰ সংগ,দেউতাকৰ অসুস্থতাৰ মাজত তাইৰ দিনবোৰ আগুৱাবলৈ ধৰিলে।লাহে লাহে ইজনে সিজনৰ ঘৰুৱা কথাবোৰ জানিবলৈ ধৰিলে,ইজনে সিজনক বুজি উঠিল।ইয়াৰ মাজতে দেউতাকক লৈ খুড়াৱক চেন্নাই পালেগৈ।ডাক্তৰক দেখুৱাই মেলি তেওঁলোক পুনৰ উভতি আহিল।উভতি অহাৰ পথত পূজাৰ বন্ধ হোৱাৰ বাবে দেউতাকে তাইকো লৈ আহিল।মনটো মুকলি লাগিল তাইৰ,মৰমৰ দেউতাকৰ সপোনবোৰ তাই পূৰণ কৰিব, তেওঁ আনন্দত আত্মহাৰা হ'ব।কল্পনাতে তাইৰ আনন্দৰ বন্যা নিগৰি পৰে।সপোন দেখে তাই, ভূগোল বিষয়ত মাষ্টাৰ ডিগ্ৰী কৰি কলেজৰ প্ৰফেছাৰ হ'ব,ACS দিব।কিন্তু তাইৰ কল্পনাবোৰ ,তাইৰ আশাবোৰ নিৰাশালৈ ৰূপান্তৰিত হৈছিল।অষ্টমী পূজাৰ দিনা তাইক চাবলৈ এজন ল'ৰা আহিছিল।সপোনতো ভবা নাছিল তাই যিজন দেউতাকে তাইক উৰাৰ সপোন দেখুৱাইছিল আজি সেইজনেই তাইৰ পাখি কাটিবলৈ ওলাইছে।মাকৰ কথামতে তাই চাহৰ ট্ৰেখন লৈ ওলাই গৈছিল।কালৈকো চোৱা নাছিল মাত্ৰ প্ৰশ্নৰ উত্তৰ দিছিল।তাইৰ সমস্ত শৰীৰ জ্বলিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল।এনে লাগিছিল যেন এতিয়াই তাই দেউতাকক চিঞৰি চিঞৰি ক'ব নহয় তাই বিয়া,বান্ধ নাখায় তাই কোনো বান্ধোনত লগৰবোৰৰ দৰে তায়ো পঢ়িব,উচ্চ শিক্ষা ল'ব,দেউতাকৰ আশাবোৰ পূৰণ কৰিব।কিন্তু নোৱাৰিলে তাই।অহাৰ দৰেই এসময়ত আলহী গুচি গ'ল।ভনীয়েকহঁতৰ মুখত মাথোঁ তাই শুনি গ'ল ল'ৰাৰ ছোৱালী পচণ্ড হৈছে, বহুত ধনী ঘৰৰ ল'ৰা,দুটাই ল'ৰা।কথাবোৰ ভনীয়েককেইজনীয়ে বৰ উৎসাহেৰে কৈছিল যদিও মানসীক যেন হুলে বিন্ধাদি বিন্ধিছিল।বুজি পোৱা নাছিল হঠাৎ দেউতাকৰ এনে সিদ্ধান্তৰ কাৰণ কি,কিন্তু এইটোও বুজিছিল যে যিজন দেউতাকে সিহঁতক আগুৱাই যোৱাৰ প্ৰেৰণা দিছিল তেওঁৰ এনে সিদ্ধান্তৰ আঁৰত নিশ্চয় গুৰুত্বতা আছিল।নোসোধো নোসোধোকৈয়ো তাই এদিন দেউতাকক সোধিছিল।দেউতাকে মাথোঁ কৈছিল<br />
<br />* মই অসুস্থ এতিয়া মাজনী,ধন সম্পত্তি মোৰ যথেষ্ট আছে।কিন্তু মই যদি নোহোৱা হৈ যাওঁ মোৰ আৱৰ্তমানত মোৰ গোটেইকেইজনী ছোৱালীৰ দায়িত্ব কোনে ল'ব? সেয়ে যিমান পাৰোঁ সোনকালেই মই ছোৱালীকেইজনী বিয়া দিব বিচাৰোঁ।মই ল'ৰাঘৰৰ লগত কথা পাতিছো তেওঁলোকে তোমাৰ পঢ়াত কোনো বাধা নিদিয়ে, তোমাৰ যিমান ইচ্ছা তুমি পঢ়িব পাৰিবা।মাত্ৰ তুমি বিয়াখনত না নকৰিবা।তোমাৰ তলত আৰু চাৰিজনী ছোৱালীৰ কন্যাদান কৰিবলৈ আছে মা।জীৱিত অৱস্থাতে মই ছোৱালী কেইজনীক সুপাত্ৰত গতাই কন্যাদানৰ দৰে মহান দানৰ পৰা মুক্ত হ'ব বিচাৰোঁ।<br />
<br />দেউতাকৰ কথাকেইটাৰ উত্তৰ দিবলৈ যেন তাইৰ ভাষাৰ অভাৱ হ'ল।কান্দিবলৈও যেন ঘৰখনত ঠাইৰ অভাৱ হ'ল।নৱনীতৰ দকু দুটি তাইৰ মানসপটত ভাহি থাকিল।পূৰ্ণ নহ'ব তেন্তে তাইৰ প্ৰথম প্ৰেম,আৰম্ভ নহওঁতেই পৰিসমাপ্তি ঘটিল তাইৰ সেই নিভাঁজ, সৰল প্ৰেমৰ।কি ক'ব তাই নৱনীতক ভাবি নাপালে তাই।সেইবাৰৰ পূজাৰ আনন্দ তাই উপভোগ কৰিব নোৱাৰিলে।বন্ধৰ শেষত তাই উভতি আহিল আকৌ হোষ্টেললৈ।হোষ্টেললৈ আহি আৰ্চিৰ আগত গোটেই কেইদিনৰ থূপ খাই থকা আৱেগবোৰ,চকুপানীবোৰ পাৰ ভাঙি ওলাইছিল।নৱনীত সেইকেইদিন কলেজলৈ অহা নাছিল।পূজাৰ বন্ধত পৰিয়ালৰ লগত সি গোৱালৈ যোৱাৰ প্ৰগেম আছিল।হোষ্টেললৈ যোৱাৰ এসপ্তাহৰ পিছতে আকৌ দেউতাকৰ ঘৰলৈ মাতি ফোন আহিল।গ'ল আকৌ তাই।আঙুঠি পিন্ধাবলৈ পিছদিনা ডিব্ৰুগড়ৰপৰা ল'ৰা ঘৰৰ মানুহ আহিব,অতি সোনকালেই তেওঁলোকে বিয়াখন হোৱাটো বিচাৰে।মানসীৰ বাবে সেই সময় যেন দূৰন্ত গতিত আগবাঢ়িছিল।বাৰে বাৰে ভগৱানক কৈছিল মানসীয়ে থমকি ৰ সময়,থমকি ৰ।এবাৰ তাই নৱনীতক লগ পাব বিচাৰিছিল ক'ব খুজিছিল তাই হৃদয়ৰ সকলো আৱেগ ঢালি<br />
<br />*ভালপাওঁ তোমাক মই নৱনীত,বহুত ভালপাওঁ।প্ৰথম প্ৰেম আছিলা তুমি মোৰ।কোনো কথা নোকোৱাকৈয়ে বুজিছিলো তোমাৰ মনৰ ভাষা তথাপিও পূৰ্ণ নহয় মোৰ এই ভালপোৱা।<br />
<br />আঙুঠি পিন্ধাবলৈ লৈ তাই প্ৰথম বাৰৰ বাবে চাইছিল অন্তৰীক্ষৰ চকুদুটি,মুখাৱয়ব।চকুৱে চকুৱে পৰিছিল দুয়ো দুয়োৰ।ডিব্ৰুগড়ৰ বিখ্যাত চাহ ব্যৱসায়ী,কেইবাখনো বেকাৰী,ৰেষ্টুৰেন্টৰ মালিক অমল দুৱৰাৰ কনিষ্ঠ পুত্ৰ অন্তৰীক্ষ দুৱৰা।বাৰে বাৰে চাইছে তাই অন্তৰীক্ষক,কিন্তু সেই যে নৱনীতৰ চকুলৈ চালে তাইৰ যে বুজাব নোৱাৰা এক শিহৰণ হৈছিল, চৌপাশ সেউজীয়া হৈ পৰিছিল তেনে কোনো অনুভূতি তাইৰ অন্তৰীক্ষক চাই হোৱা নাছিল।কথা পতাৰো যেন কোনো আগ্ৰহ নাছিল, মাথোঁ তেওঁলোক সোনকালে ঘূৰি যোৱালৈ তাই বাট চাই আছিল।হাঁহিৰ আৱৰণৰ মাজত ঢাকি ৰখা তাইৰ দুখবোৰ, চেপি ৰখা কান্দোনৰ ৰুলবোৰ যেন কাৰো চকুত ধৰা নপৰে তাই নেদেখা জনক বাৰে বাৰে কামনা কৰিছিল।নোৱাৰে তাই দেউতাকক দুখ দিব,নোৱাৰে তেওঁক অপমানিত কৰিব।পাৰিব তাই অনুভূতি, আৱেগবোৰক চাবিকাঠি লগাব,পাৰিব তাই পাৰিব লাগিব।হোষ্টেলৰ ফোন নাম্বাৰটো বিচাৰিছিল অন্তৰীক্ষে,দিছিল তাই।তাই যেন যন্ত্ৰ হৈ পৰিছিল আনে যি কয় তাই মাথোঁ কৰি গৈছিল।কেতিয়াবা ভাবে তাই দেউতাকক ক'ব নেকি নৱনীতৰ কথা,পিছ মূহুৰ্ততে ভয় খায় তাই কি বুলি ক'ব তাই,ক'ব পৰাকৈ একোৱেই যে নাছিল সিহঁতৰ মাজত।<br />ক্লাছবোৰ আকৌ আৰম্ভ হৈছিল, কিন্তু মানসীৰ বাবে যেন এইবাৰ ক্লাছ কৰাৰ আগ্ৰহ,মন একোৱেই নাছিল।তাইৰ ৰিং চেৰিমনীৰ কথা প্ৰায়েই গম পাইছিল ক্লাছত,গম পাইছিল নৱনীতেও।ঘৰৰপৰা অহাৰ পিছত ক্লাছলৈ যাবলৈ তাইৰ ভয় লাগিছিল, কেনেকৈ মুখামুখি হ'ব তাই নৱনীতৰ আগত।দোষীবলৈ একো নাথাকিলেও তাইৰ নিজকে নৱনীতৰ সন্মুখত দোষী,স্বাৰ্থপৰ যেন লাগিল।ডিপাৰ্টমেন্টৰ সন্মুখত সি ৰৈ আছে ,থিকেই,থিকেই দেখিছে তাই,সৌৱা তাইৰ সপোন কোঁৱৰ নৱনীত।যাক সাৱটি ধৰি মনৰ সকলো কথা ব্যক্ত কৰাৰ আশা তাইৰ থাকি গ'ল,যাৰ কান্ধত মূৰ থৈ হাতে হাত ধৰি দীঘলীপুখুৰীৰ পাৰত বহাৰ সপোন তাইৰ সপোন হৈয়ে ৰ'ল।নেদেখাৰ ভাও ধৰি তাই সোমাই যাব ধৰিলে ক্লাছলৈ।<br />
<br />* ৰ'বা,তোমাৰ লগত মোৰ কথা আছে।<br /> ৰৈ যায় তাই, নৱনীতে মাতিছে ।যাক অৱজ্ঞা কৰাৰ সাহস তাই কৰিব নোৱাৰে, যিদৰে দেউতাকক নকৰে।টানি নিলে তাইৰ হাতত ধৰি সি।<br />*এইবোৰ কি শুনিছোঁ মান,তোমাৰ বিয়া থিক হৈছে, ৰিং চেৰিমনী হ'ল,ইমান হঠাতেই।<br />*দেউতাই সকলো থিক কৰিছে,তুমিটো নাজানা পাঁচজনীকে ছোৱালী থকা এজন পিতৃৰ দায়িত্বৰ কথা,তুমিটো নাজানা এজন অসুখীয়া পিতৃৰ হৃদয়ৰ বেদনা, তুমিটো বাদেই দিয়া ময়েই জনা নাছিলোঁ কিন্তু এতিয়া বুজিছোঁ।মোৰ কোনো উপায় নাই নৱ,মই নিৰুপায়।<br />*তেন্তে কটনত পঢ়িবলৈ আহিছিলা কিয় দেমিট।মোৰ হৃদয়ত ইমান ভাৱনা জগাই তুলিছিলা কিয়?কি কৰে ল'ৰাই?<br />*ব্যৱসায়।<br />*অ' আচ্ছা বিজনেছ মেন,সেয়ে এতিয়া মোক দৰকাৰ নোহোৱা হৈ গ'ল।থিক আছে মিছ মানসী বেষ্ট অফ্ লাক ফৰ ইয়ৰ ফিউচাৰ।<br />
<br />গুচি গ'ল সি এক ভ্ৰান্ত ধাৰণা লৈ,কোনোদিন তাইক নামাতিলে, কোনোদিনে তাইলৈ নাচালে।অভিমানৰ মালাডাল গাঁঠি সি গুচি গৈছিল ,এবাৰো নোসোধিলে মানসীক তাই কি বিচাৰিছিল।বহু ৰাতি কান্দিছিল তাই,অন্তৰীক্ষৰ ফোন আহিলেও তাই কোনোবাদিনা পাতিছিল ,কোনোবাদিনা নাপাতিছিল।মনে মনে যেন তাই বিচাৰিছিল সেই ফোনটো নৱনীতৰ হওঁক।অলপ দিন যোৱাৰ পিছত অন্তৰীক্ষ গুৱাহাটীলৈ বিজনেছৰ কামত আহোঁতে তাইক লগ ধৰাৰ প্ৰস্তাৱ দিছিল।আৰ্চিহঁতে বুজাই বিয়া হ'বিয়েই যেতিয়া তাক ভালকৈ জানিবলৈ চেষ্টা কৰ,বুজ তাক।সিহঁতৰ উৎপাত তথা বুজনিতে তাই লগ ধৰিবলৈ মান্তি হয়।সাধাৰণভাৱেই চেলৱাৰযোৰ পিন্ধি তাই সেইদিনা ওলাই যায়, নাই কোনো আগ্ৰহ,নাই কোনো ব্যাকুলতা।মাথোঁ যাব লাগে গৈছে।তাৰ গাড়ীখনৰ ভিতৰত বহিহে যেন তাই প্ৰথম বাৰৰ বাবে তাক ভালদৰে চাইছে,ৰেষ্টুৰেন্টত বহি কথা পাতোতে যেন মন কৰিছে তাই একেবাৰে সহজ সৰল ল'ৰাটো।আভিজাত্যৰ মিছা গৰ্ব অহংকাৰ একো নাই,কিন্তু সি যেন তাইৰ সপোনৰ কোঁৱৰ নহয়।মন নাযায় তাইৰ অন্তৰীক্ষৰ লগত দীঘলীপুখুৰীৰ পাৰত বহিবলৈ।ডিগ্ৰী পাছ কৰি ব্যৱসায়ৰ দায়িত্ব লোৱা অন্তৰীক্ষক তাই সেইদিনা খোলাখুলিকৈ কৈছিল তাইৰ উচ্চ শিক্ষাৰ প্ৰতি থকা আগ্ৰহ,সপোনৰ কথা।আশ্বাস দিছিল সি যিমান মন যায় তাইৰ সিমান পঢ়িব পাৰিব বুলি।ভাল লগা নাছিল তাইৰ তাক,কিন্তু ভাল লগাবলৈ তাই যেন বাধ্য হৈছিল।এনেদৰে দ্বিতীয় বছৰো সিহঁতৰ পাৰ হৈছিল,ফাইনেল ইয়েৰ সিহঁতৰ আৰম্ভ হৈছিল।নৱনীতে কোনোদিন তাইক আৰু মতা নাছিল।এদিন ঘৰৰ পৰা ফোন আহিল দেউতাকৰ, পূজাৰ সময়তেই বিয়াৰ দিন দুটা আছে,তেতিয়া নহ'লে আৰু দুবছৰলৈ বিয়াৰ দিন নাহে,সেয়ে তাৰে যিকোনো এটা দিনতে বিয়াখন পাতিব লাগিব।দেউতাকৰ কথাত তাইৰ যেন আপত্তি কৰিবলগীয়া একো নাছিল, মাথোঁ অন্তৰীক্ষক ফোন কৰি জনাইছিল বিয়া হ'লেও তাই কিন্তু পঢ়িব।<br /> বিয়া হৈ গৈছিল মানসীৰ।যিমান দুখ লাগিব বুলি তাই ভাবিছিল বিয়াৰ দিনা কিন্তু তাইৰ সিমান দুখ লগা নাছিল।বাৰে বাৰে তাই নিজক সোধে ,তাইৰ দুখ লগা নাই কিয়?জেদী হৈ গৈছে নেকি তাই,তাই ইমান কঠোৰ কেনেকৈ হ'ব পাৰিলে।বুজিছিল দেউতাকে তাইৰ মনৰ কথাবোৰ।সেয়ে বিদায়ৰ মূহুৰ্তত তাইৰ কাণত কৈ উঠিছিল,"মোক ক্ষমা কৰি দিবা মাজনী"।হুকহুকাই কান্দি পেলাইছিল তাই।পাৰ ভাঙি আহিছিল ভেটা দি ৰখা তাইৰ চকুপানীৰ ঢল।এনেদৰেই বিদায় লৈছিল তাইৰ আপোনবোৰৰ পৰা,বিদায় লৈছিল তাইৰ স্মৃতিবোৰৰ পৰা।<br />
<br />এক নতুন পৰিৱেশ,নতুন নিয়ম কানুনৰ মাজত তাই সোমাই পৰিছিল।নিজৰ ঘৰৰ লগত কোনোক্ষেত্ৰতে মিল নাছিল।ঘৰখনৰ চিন্তাধাৰাবোৰ যেন তাইৰ কল্পনাৰো অগোচৰ আছিল।সকলো কথাতে কেৱল টকা টকা আৰু টকা।টকাৰে যে মানুহে সকলো কাম কৰিব পাৰে সেই কথা তাইক বুজাই দিয়া হৈছিল।অন্তৰীক্ষ কিছু ক্ষেত্ৰত বেলেগ আছিল যদিও সৰুৰে পৰা দেখি অহা পৰিৱেশক সি বিৰোধিতা কৰাৰ কাৰণ নাছিল।বিয়াৰ পোন্ধৰ দিন মানৰ পিছত মানসী আকৌ কটনলৈ ওভতি আহিছিল।সকলোৰে মুখবোৰ যেন ফুলি গৈছিল।বুজিছিল তাই দেউতাকক যদিও তেওঁলোকে পঢ়িব পাৰিব বুলি কৈছিল সেয়া তেওঁলোকে অন্তৰৰে বিচৰা নাছিল।একমাত্ৰ অন্তৰীক্ষৰ কথাতহে তেওঁলোকে তাইক পুনৰ পঠিয়াইছিল।ধনী ঘৰৰ বোৱাৰীয়ে পঢ়ি শুনিনো কি কৰিব তাতকৈ ঘৰত থাকি ঘৰৰ কাম বনবোৰ কৰাই ভাল।সেই পোন্ধৰ দিনৰ তিক্ততাই মানসীক হতাশ কৰি পেলাইছিল তথাপিও তাই দেউতাকক এই সম্পৰ্কে একো জানিবলৈ দিয়া নাছিল।পঢ়া শুনাৰ খৰচ তেওঁ দিম বুলি কৈছিল যদিও অন্তৰীক্ষে দিবলৈ দিয়া নাছিল।এনেদৰেই কলেজলৈ আহি ক্লাছত আকৌ মন দিছিল তাই।দুদিনমান পিছতে তাই মন কৰিলে তাইৰ গাটো মাজে মাজে বেয়া লাগে,মূৰ ঘূৰাই, বমি বমি লাগে।বুজি নাপায় তাই,আৰ্চিৰ লগত তাই ডাক্তৰৰ ওচৰ পায়গৈ।সৰগখন যেন তাইৰ মূৰৰ ওপৰতহে ভাঙি পৰিছিল।যেতিয়া ডাক্তৰে আহি তাইক কৈছিল<br />
<br />*গুড নিউজ,তুমি মা হ'বলৈ ওলাইছা।<br />
<br /> লগে লগে তাই অন্তৰীক্ষলৈ ফোন কৰিছিল।নোৱাৰে তাই এতিয়াই আৰু এটা জীৱন কঢ়িয়াব।ঘৰৰ মানুহবোৰে সকলো গম পাইছিল।সকলোৱে বাধা দিছিল এবৰছন কৰাত।লাহে লাহে তাইৰ উপভোগ কৰিছিল মাতৃত্বৰ অনুভূতিবোৰ।এপল দুপলকৈ বাঢ়ি অহা কণমানিটিলৈ তাইৰ মৰম লাগিছিল।সকলোৱে ঘৰলৈ ঘূৰি আহিবলৈ কয়,কিন্তু তাই নাহে।তেনেদৰেই ক্লাছ কৰি ফাইনেল পৰীক্ষা দিয়ে।পৰীক্ষা দি তাই পুনৰ ডিব্ৰুগড়ৰ ঘৰলৈ ওভতি আহে।লগৰকেইজনীৰ পৰা বিদায়ে তাইক বহুদিনলৈ যথৰ কৰি ৰাখে।লাহে লাহে কলাকলকৈ বাঢ়ি অহা কণমানিটিৰ লগত তাই ব্যস্ত হয়।মাজে মাজে হতাশো হয় সপোনবোৰ সপোন হৈ ৰোৱাত।তথাপিও তাই সপোন দেখে তাই নিজৰ ভৰিত নিজে থিয় হ'ব।ইন্টাৰনেটত আজৰি সময়বোৰ পাৰ কৰে,জানিবলগীয়া কথাবোৰ লিখি ৰাখে।ঘৰখনৰ মানুহবোৰ তাইৰ ভাল নালাগে,অন্তৰীক্ষক ভাল পাব লাগে কাৰণে পাই নে সঁচাকৈয়ে ভাল পাই তাই নাজানে।মাথোঁ সময়ে যেনেকৈ আগুৱাই লৈ গৈছে তাই মাথোঁ গৈ আছে।মাজে মাজে নৱনীতলৈ মনত নপৰা নহয়,কিন্তু এতিয়া মনত পেলোৱাৰ বাহিৰে তাইৰ আৰু কৰিবনো কি।<br />
<br /> চাওঁতে চাওঁতে তাইৰ জীৱনলৈ এজনী ছোৱালী আহিল, পৰী নাম দিলে তাই।ককৰ্থনা,ভৎসৰ্নাৰে তাইৰ চৌপাশ বিয়পি পৰিল।ঘৰখনত পৰী হোৱাৰ বাবে সুখী আছিল মাত্ৰ দুজন সদস্য, মানসী আৰু অন্তৰীক্ষ।মানুহৰ আঁৰৰ মানুহবোৰ তাই চিনি উঠিছিল।অশান্তি লাগিছিল তাইৰ।ঘৰৰ কামৰ পৰা আহৰি পোৱা নাছিল।ছোৱালীজনীক সময় দিবলৈও তাইৰ যেন সময় নাছিল।সহায়িকা মানুহ থাকিলেও শহুৰ শাহুৰ বাবে যেন তাইহে সেই সহায়িকা মানুহ।লাহে লাহে জেদী হৈ গৈছিল মানসী।একমাত্ৰ পৰীৰ মুখলৈ চায়েই তাই সকলো সহ্য কৰিছিল।স্নাতকত তাই প্ৰথম বিভাগতে উত্তীৰ্ণ হ'ল।আকৌ মনটো উৰি গ'ল ইউনিভাৰ্চিটি পঢ়িবলৈ।ভয়ে ভয়ে ঘৰত উলিয়ালে কথাটো ,শাহুৱেক গোটেইজনী তাইক মাৰিবলৈহে বাকী।প্ৰাইভেটকে পঢ়াৰো খবৰ ল'লে অন্তৰীক্ষৰ হতুৱাই কিন্তু যিহেতু তাইৰ বিষয় ভূগোল আছিল গতিকে প্ৰেক্টিকেল থকাৰ বাবে প্ৰাইভেটকে কৰাৰ সপোন তাইৰ পূৰণ নহ'ল।সপোনবোৰ সপোন হৈয়েই ৰ'ল।লগৰ গোটেই কেইজনীয়ে ইউনিভাৰ্চিটিত চিট পালে।তাইলৈ মাজে মাজে ফোন কৰে।সিহঁতৰ আনন্দৰ সময়বোৰ, মূহুৰ্তবোৰৰ কথা পাতে।তাই মাথোঁ নিৰৱে চকুলো টুকে।মাজে মাজে দেউতাকলৈ খঙো উঠে।<br /> দুবছৰ এনেদৰেই তাইৰ পাৰ হয়।শাহু শহুৰো অসুস্থ হৈ পৰে।ককায়েক নবৌয়েক বাহিৰৰ পৰা ঘৰলৈ দুদিনমানৰ বাবে আহিলে তাইৰ সেইকেইদিন গুৰুত্ব নোহোৱা হয় লগতে পৰীৰো।ককায়েকৰ ল'ৰা দুটাহে নাতি হৈ পৰে ককাৱক আইতাকৰ।সময়ে শিকাই,সময়ে বুজাই।আৰ্চিৰ কথাই মানসীক লাহে লাহে সাহস দিয়ে।তাই প্ৰাইভেটকে ৰাজনীতি বিজ্ঞান বিষয়ত মাষ্টাৰ ডিগ্ৰী কৰিবলৈ ফৰ্ম ফিলাপ কৰিলে।অন্তৰীক্ষে সকলো থিক কৰি দিলে।এটি নতুন জীৱনে যেন তাইক হাতবাউলি মাতিছে।ঘৰত কোনেও নজনাকৈয়ে তাই পৰীক্ষাবোৰ দি গ'ল।ৰুমৰ ভিতৰত তাই পঢ়া শুনা কৰাৰ কথা অন্তৰীক্ষৰ বাহিৰে কোনেও গম নাপালে।এনেদৰেই হাজাৰ বাধাক অতিক্ৰমি অন্তৰীক্ষৰ সহযোগিতাত তাইৰ মাষ্টাৰ ডিগ্ৰী কমপ্লিট কৰিলে।সাহস বাঢ়িল তাইৰ,পাৰিব তাই তাইৰ সপোনবোৰ দিঠক কৰিব পাৰিব।মাষ্টাৰ ডিগ্ৰীৰ ৰিজাল্টৰ খবৰটো তাই এইবাৰ নিজেই দিলে শহুৰ শাহুৱেকক।ইমান ককৰ্থনা, জ্বালা যন্ত্ৰণাই তাইক এতিয়া কঠোৰ কৰি তুলিছে।বেয়াকৈ ক'লেও যেন তাইৰ এতিয়া বেয়া নালাগে।ইতিমধ্যে তাইৰ ডাঙৰ ভনীয়েকৰো বিয়া হৈছিল।ভনীয়েকে এইবাৰ বি এডত এডমিছন ল'ব।ভনীয়েকেই খবৰটো দিছিল<br />
<br />* এডমিছন লৱ যদি ল,নেক্সট ইয়েৰৰ পৰা বি এড দুবছৰীয়া হ'ব,এতিয়াই কৰি ল।<br />
<br />মানসীয়ে ঘৰৰ ওচৰৰ বি এড কলেজত প্ৰিন্সিপালক কৈ মাজে মাজেহে আহিব পাৰিম বুলি কৈ বি এডত এডমিছনটোও লৈ ল'লে।তাতো হাজাৰ বাধাই তাইক চুই গ'ল।কিন্তু এতিয়া তাইক হাজাৰ বাধাইও ৰখাব নোৱাৰে।ছোৱালীক প্লে স্কুলত থৈ তাই মাজে মাজে ক্লাছলৈ যায়।লাহে লাহে অন্তৰীক্ষক তাইৰ ভাল লাগে।মাক দেউতাকক উত্তৰ দিব নোৱাৰে যদিও সি তাৰ কথা ৰাখিছে।তাই বিচৰা ধৰণে পঢ়িবলৈ আগবঢ়াই দিছে।এতিয়া তাতকৈ তাই বেছি পঢ়া যদিও তাৰ কোনো দুখ নাই, অভিমান নাই।পৰী আৰু তাইক মৰমৰে আৱৰি ৰাখিছে।লাহে লাহে মানসীৰ নিজকে শক্তিশালী যেন অনুভৱ হয়।আজিকালি শহুৰেকে তাইক কথা শুনোৱা বন্ধ কৰিছে,কেৱল শাহুৱেকৰহে পুৱাৰ পৰা গধূলিলৈকে টেপটো বাজি থাকে।কেতিয়াবা শুনে,কেতিয়াবা হেডফোনডাল লগাই গান শুনি থাকে।মানুহজনীয়ে কেঢ়াহিকৈ চাই আঁতৰি যায়।পৰীক আজিকালি তেওঁলোকে আগতকৈ মৰম কৰে,তায়ো ককা আইতা কৰি কৰি তেওঁলোকৰ পিছে পিছে ঘূৰি ফুৰে।<br />
<br />বি এড পঢ়ি থাকোতেই মানসীয়ে এ পি এছ চিৰ প্ৰিলিমছ পাছ কৰিছিল।তাইৰ যে আনন্দৰ সীমাই নাছিল।দেউতাকলৈ খবৰটো দিছিল, এতিয়াও বহু দূৰ বাকী যদিও তাইৰ বাবে ইয়াতকৈ শ্ৰেষ্ঠ আৰু কি হ'ব পাৰে।কিন্তু এইবাৰ ঘৰখনৰ অশান্তিবোৰ বেলেগ ফালে ঢাল খালে।ঘৰ সংসাৰ এৰি তাই চাকৰি কৰিবলৈ যাব নোৱাৰে।ইমানেই যদি চাকৰি, পঢ়া শুনা কৰাৰ মন আছিল বিয়া হৈছিল কিয়।সেয়েটো নাজানে তাই বিয়া হৈছিল কিয়?ঘৰখনৰ অশান্তিবোৰ,পৰীৰ প্ৰতি থকা দায়িত্ববোধে তাইক আকৌ এ পি এছ চি দিয়াৰ পৰা বিৰত ৰাখিলে।বি এডৰ পৰীক্ষাটোকে তাই ভালদৰে দিলে।ভবামতে তাইৰ আগৰ দৰেই ৰিজাল্ট ভাল হ'ল।আজিকালি সুখবোৰ তাই ৰুমটোৰ ভিতৰতে সামৰি থয়।তাইৰ সুখত সুখী নোহোৱা মানুহবোৰৰ লগত সুখবোৰ ভগাই লোৱাৰ প্ৰয়োজনেই বা কি।মন যায় তাইৰো লগৰবোৰৰ দৰে তায়ো চাকৰি কৰিব,দেউতাকে দেখুওৱা সপোনবোৰ এদিন দিঠক হ'ব।আত্মসন্মান, স্বাভীমানৰে অলংকৃত হ'ব।ধনী ঘৰৰ বোৱাৰী,ব্যৱসায়ী অন্তৰীক্ষৰ পত্নীৰ পৰিচয়তকৈ মানসী বৰুৱা হৈ তাই জীয়াই থাকিব বিচাৰে।জানে তাই,অতদিনে বুজি উঠিছে তাই তাইৰ এই পথ ইমান মসৃণ নহয়,তথাপিও তাই যুঁজি যাব সফল নোহোৱালৈকে নিজকে প্ৰতিষ্ঠা কৰিব নোৱাৰালৈকে।এতিয়াও দেউতাক তাইৰ সাহস হৈ আছে প্ৰতিটো খোজত।চাওঁতে চাওঁতে ভনীয়েক দুজনীৰ বিয়া হৈ গ'ল।দেউতাকক তাই বুজাই বাকী দুজনীক নিজৰ মতে পঢ়াশুনা সম্পূৰ্ণ কৰি বিয়া দিব লাগে।দৰকাৰ হ'লে সিহঁতৰ দায়িত্ব তাই ল'ব।পাৰিব তাই, জীৱনত তাই নোৱাৰোঁ বুলি ভবা বহু কথাই কৰিব পাৰিছে এতিয়া হাজাৰ বাধা আহিলেও তাই অতিক্ৰম কৰিব পাৰিব।মাজতে দেউতাকৰ আকৌ গা বেয়া হয়।মাক,খুড়াৱকে মিলি আকৌ তেওঁক চেন্নাইলৈ লৈ যায়।মানসী সেইবাৰ ঘৰ ৰখীয়া হ'ব লগা হয়।ঘৰত থাকোঁতেই তাই ফৰ্ম ফিলাপ কৰি থোৱা কে কে হেণ্ডিকৰ পি এইচ ডিৰ এন্ত্ৰেন্স হয়।অন্তৰীক্ষ আৰু ভনীয়েকৰ বাহিৰে কাকো নোকোৱাকৈ তাই পৰীক্ষাত উপস্থিত হয়।দুদিনমানৰ পিছতে ৰিজাল্ট ওলাই।দেউতাকো ঘূৰি আহে।তাই এন্ত্ৰেন্সত পাছ কৰে আকৌ সপোনৰ পিছত তাই দৌৰে।তাতোকৈ সুখৰ কথা তাইৰ নেট ক্লিয়েৰ হয় আৰু যেন একো নালাগে তাইক।এটি মাথোঁ সৰুসুৰা চাকৰি পালেই তাইৰ ডেউকাযোৰত চাবি লগাব।ডিব্ৰুগড়ৰ ঘৰলৈ ওভতি যায় তাই।ব্যৱহাৰবোৰ আৰু বেয়া হয় কিন্তু এইবাৰ যেন মানসীক একোৱেই লৰাব নোৱাৰে।পি এইচ ডিৰ কাম কৰি যায় তাই লগতে আলোচনা চক্ৰ,আলোচনী আদিতো লিখা মেলা কৰি যায়।ছোৱালীজনীও লাহে লাহে ডাঙৰ হয়।<br />
<br />এদিন সেই ঠাইৰে প্ৰাইভেট ডিগ্ৰী কলেজ এখনত তাইৰ বিভাগটোত চাকৰি ওলোৱাৰ খবৰ দিয়ে অন্তৰীক্ষে।মন নাচিলে যদিও তাৰ কথাত পৰিয়েই তাই ইন্টাৰভিউটো দি আহিছিল।জীৱনৰ প্ৰথম মুখামুখিকৈ দিয়া ইন্টাৰভিউ, ভয়ে ভয়ে তাই সোমাইছিল যদিও নিৰ্ভয়ে তাই ওলাই আহিছিল।তাইক চোন সোধা সকলো প্ৰশ্নৰ উত্তৰেই তাই দিব পাৰিছে।পায় নাপায় পিছৰ কথা মানুহকেইজনৰ আগত যে তাই লাজ নাপালে সেইটোহে ডাঙৰ কথা।দুদিন পিছত কলেজৰ পৰা তাইক চিলেক্ট কৰা হৈছে বুলি খবৰ আহিল।কথাষাৰ শুনি তাই হাঁহিবই নে কান্দিবই হ'ল।চাকৰি পালেও জানো তাই কৰিব পাৰিব ইমান সহজে।এইবাৰ অন্তৰীক্ষক লগালে মাক দেউতাকক ক'বলৈ।এইবাৰ তাই আৰু এক বিশেষণৰে বিভূষিত হ'ল।অন্তৰীক্ষক হাতৰ মুঠিত ৰখাৰ,তাৰ তলতীয়া কৰি লোৱাৰ।তথাপিও অন্তৰীক্ষৰ সহযোগতে তাই চাকৰিলৈ যাবলৈ সাহস পালে।কেৱল কামৰ তালিকাখন, শহুৰ শাহুৰ খোৱা বোৱাৰ তালিকাখন, গালি শপনিবোৰ বাঢ়ি গ'ল।তথাপিও তাই কৰি গ'ল।এনেদৰে তাই পি এইচ ডিও কমপ্লিট কৰিলে আৰু ডিপাৰ্টমেন্টৰ প্ৰথম ডক্তৰেট হ'ল।তেতিয়াৰ পৰা পাঁচ বছৰে তাই কলেজখনকে আপোন ভাবি দায়িত্ববোৰ পালন কৰি গৈছে।বৰ্তমান কলেজখন চৰকাৰী হ'ল।ভাবিয়েই তাই সুখী তাই যেন এতিয়া সঁচাকৈয়ে কলেজৰ প্ৰবক্তা হ'ল।প্ৰিন্সিপালে মাতি নি তাইক আজি সুখবৰটো দিলে।তাইক বিভাগীয় মুৰব্বীৰ দায়িত্ব দিয়া হৈছে।কথাষাৰ শুনি তাই থিয় হৈ থাকিব পৰা নাই।বিভাগত তাইৰ নিজৰ আসন হ'ব,টেবুলত লিখা থাকিব তাইৰ নাম।তাই এতিয়া আত্মপৰিচয়ৰে জীয়াই থাকিব পাৰিব, কোনো ধনী ঘৰৰ বোৱাৰী,অন্তৰীক্ষৰ পত্নী হিচাপে নহয় প্ৰবক্তা মানসী বৰুৱা হৈ।খবৰটো এইবাৰ তাই নিজেই দিলে ঘৰত।আজি তাই সমৰাঙ্গনৰ বিজয়ী যুদ্ধা,কোনো কতুক্তিৰ অস্ত্ৰই তাইক ধৰাশায়ী কৰিব নোৱাৰে।আগতে প্ৰাইভেট কলেজ বুলি হাঁহি উৰুৱাই দিয়া শহুৰ শাহু শিল পৰা কপৌৰ দৰে থৰ লাগিল।<br /><br /></div>
Manaswee Sarmahhttp://www.blogger.com/profile/13830090013043467243noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5736240352789574647.post-56926797571689954592020-07-20T12:47:00.000-07:002020-07-21T05:01:29.052-07:00হৃদয়ঙ্গম<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
হৃদয়ঙ্গম<br />
<br />
<br />
<br />
★মই তোমাক ভালপাওঁ ,তুমি নুবুজা কিয়?<br />
★কিন্তু ই অসম্ভৱ, তুমি বিবাহিত।<br />
★কিন্তু মই সুখী নহয় এই বিয়াত, না মই না মোৰ ৱাইফ।<br />
★এইটো মোৰ ভুল নহয়।মোৰ ঘৰে,সমাজে এই সম্পৰ্ক সহজে নলয়।<br />
★তুমি কি ভাবিছা মই চেষ্টা কৰা নাই, যোৱা তিনি বছৰে মই কেনেকৈ আছোঁ তুমি জানা।<br />
★কিন্তু মই কাৰো সংসাৰ ভঙাৰ কাৰণ হ'ব নোৱাৰোঁ।<br />
★তেন্তে অত'দিনে মোৰ কেয়াৰ কিয় লৈছিলা? মোৰ সুখ দুখৰ সমভাগী কিয় হৈছিলা।<br />
★ বন্ধু হিচাপে।<br />
<br />
কথাষাৰ কৈয়ে শৰীৰৰ সমস্ত শক্তি প্ৰয়োগ কৰি আৰোহনৰ সবল দুহাতৰ বন্ধনৰ পৰা তাই মুক্ত হৈ আহিছিল।নোৱাৰে নোৱাৰে তাই আনৰ সংসাৰ ভাঙি নিজে সপোন গঢ়িব।সেই শিক্ষা তাই লোৱা নাই।জানে তাই,বুজে তাই আৰোহনৰ দুখ,অশান্তি।এইটোও জানে যে তাই তাক আপোন কৰি ল'লেও তাইৰ গাত কোনো দোষ নাথাকে।সিহঁতৰ সংসাৰ ভঙাৰ কাৰণো নহয়।সংসাৰ বুলিবলৈ যে এতিয়া আৰোহনৰ একোৱেই নাছিল।তথাপিও মাকৰ কথাবোৰ তাইৰ কাণত এনেকুৱা পৰিস্থিতিবোৰত বাজি উঠে।তাৰ দুখবোৰৰ পৰা সৃষ্টিয়েইটো তাক বাহিৰলৈ আনিছিল।সুৰামত্ত আৰোহনক চিগাৰেট,সুৰাৰ ৰাগিৰ পৰা আঁতৰাই আনিছিল তাই।সেয়ে তাইৰ ভুল হ'ল।কলেজীয়া বন্ধু বুলি ভাল পথলৈ আনিব বিচাৰিছিল তাই, কিন্তু সেই আদৰ আছিল কেৱল এজন বন্ধু হিচাপে আনজনক সহায় কৰাৰ,অশুদ্ধ পথৰ পৰা শুদ্ধ পথলৈ অনাৰ।হয়টো লাহে লাহে তায়ো অনুভৱ কৰিছিল তাইৰ প্ৰতি আৰোহনৰ অনুভৱবোৰৰ কথা,নাৰীয়ে বুজে সহজে পুৰুষৰ অন্তৰৰ গোপন কথাবোৰ।আৰোহনৰ হৃদয়ত সংগোপনে গজালি ওলোৱা সৃষ্টি নামৰ প্ৰেমৰ উমান পায়েই তাই আজিকালি আঁতৰি থাকে।তাইৰ ষষ্ঠ ইন্দ্ৰিয়ই ইয়াৰ উমান দিছিল।সেয়ে অফিচত আজিকালি তাই আৰোহনৰ ফালে নাচায়েই,যেন দেখাই নাই তাক।কিন্তু যিমানে সৃষ্টিয়ে আৰোহনক অৱহেলা কৰিলে সিমানেই সি তাইৰ কাষ চাপি আহিল।<br />
<br />
সৃষ্টিয়ে জানে আৰোহনৰ সমস্ত কথা।পত্নী মন্নতৰ আধুনিকা আচৰণে বিয়াৰ এবছৰতেই সিহঁতৰ সম্পৰ্কত ফাট মেলাইছিল।সুৰা,পুৰুষ, লেট নাইট পাৰ্টিৰ মাজত ব্যস্ত থকা মন্নতৰ আৰোহনৰ বাবে সময়ে নাছিল।আৰোহন মাথোঁ তাইৰ বাবে সমাজক দেখুৱাৰ বাবে এটি সম্পৰ্ক আছিল।বিয়াৰ এবছৰৰ পিছত উচ্চাকাংক্ষী মন্নতে দিল্লীলৈ প্ৰমোচন লৈ গুচি গৈছিল।ফেচবুকৰ প্ৰফাইল বিভিন্ন ধৰনৰ নাইট ক্লাবৰ ফটো,হাতত সুৰাৰ গিলাচ লৈ পৰপুৰুষৰ আলিংগনৰত ফটোৰে ভৰি পৰিল।আৰোহনে যদি কিবা কয় সি হৈ পৰে গাঁৱলীয়া, আজিকালিৰ চচাইটিৰ লগত মিলিব নোৱাৰা সংকীৰ্ণ মানসিকতাৰ আউটডেটেত হাজবেণ্ড।সহ্য কৰে সি সকলো বিশেষ্য,বিশেষণ কিন্তু নিজকে পত্নীৰ লগত মিলিবলৈ সুৰাৰ গিলাচত সিও চুমক দিয়ে।মন্নতক বুজাবলৈ সি নিজেই দিল্লীলৈ যায়, কিন্তু কলিং বেলৰ শব্দত দৰ্জা খোল খাই এজন সুঠাম,সুন্দৰ পুৰুষৰ হাতত।ঠিকনা ভুল হ'ল বুলি ভাবি ওভতি আহিব ধৰোতেই দেখা পালে মডাৰ্ণ ড্ৰেচ পৰিহিতা মন্নতক।বুজিবলৈ বাকী নাথাকিল তাৰ, তথাপিও সোমাই গ'ল সি।গম পালে সি মন্নতৰ সেই ফ্লেটৰ পাৰ্টনাৰ তেওঁ, দুয়োৱে সহবাস কৰিছে তাত।মন্নতৰ ভাষাত দিল্লীত এনেদৰে সকলোৱে থাকে।নিজকে সেই পুৰুষজনৰ চকুত পুতৌ দেখা পালে।ইমান দিনে নিজকে হেণ্ডচাম বুলি ভাবি থকা আৰোহনৰ পুৰুষজনৰ তুলনাত জীৱনত প্ৰথম বাৰৰ বাবে নিজকে কুৎচিত যেন ভাব হ'ল।গুচি আহিল সি,নোৱাৰে আৰু তাত সি একমিনিটো থাকিব।ওভতি আহি নিজকে আৰোহনে মডাৰ্ণ কৰিবলৈ চেষ্টা কৰিলে।লাহে লাহে নিচাবোৰৰ মাজত সোমাই পৰিল আৰোহন।সৃষ্টিয়ে তাক বুজাই,নিচাজাতীয় বস্তুবোৰৰ পৰা আতৰাবলৈ চেষ্টা কৰে।বহু নিশা সি অফিচতে পাৰ কৰে।মন্নতৰ কোনো ফোন নাহে,খবৰ নাৰাখে।প্ৰথম এদিন দুদিন সৃষ্টিয়েও ফোন কৰে তাইলৈ কিন্তু তাইৰ কথাবোৰৰ মাজত সৃষ্টিৰো নিজকে আউটডেটেত লিগে।<br />
<br />
মন্নতৰ ভাষাত তাই নিজৰ জীৱন নিজে গঢ়িছে।কি কৰে কি নকৰে বাধা দিবলৈ কাৰো অধিকাৰ নাই আৰু আৰোহনেও যদি কাৰবাৰ লগত সম্পৰ্ক কৰিব বিচাৰে তাইৰ কোনো আপত্তি নাই।আচৰিত হৈছিল সৃষ্টি,এনেকুৱা নাৰীও থাকেনে ক'ৰবাত।তাইচোন কল্পনাও কৰিব নোৱাৰে।নিজৰ স্বামীক আনৰ লগত কেনেকৈ ভগাব পাৰে।আচৰিত লাগিল তাইৰ এই মন্নত নামৰ নাৰী গৰাকীক।বেয়া লাগে সৃষ্টিৰ আৰোহনলৈ ,তাৰ জীৱনটো শেষ কৰি থৈ কেনেকৈ মন্নতে তাত আনন্দৰে পাৰ কৰিব পাৰিছে।কল্পনা কৰে তাই, আৰোহনৰ জীৱনটোক চিজিল লগাব পৰাকৈ এজনী ছোৱালীৰ,তাক মৰম কৰিব পৰাকৈ এজনী পত্নীৰ।কিন্তু আজি তাৰ মুখত শুনা কথাকেইষাৰে তাইক হুলে বিন্ধাদি বিন্ধিছে।মাকে সদায় তাইক কৈ থাকে <br />
*আৰোহনৰ লগত বেছি হলিগলি নকৰিবি।পুৰুষৰ মন কেতিয়া কি হয় ক'ব নোৱাৰ আৰু এবাৰ বিয়া পতা ল'ৰালৈ কোনে কি বিশ্বাসত ছোৱালী দিব।সমাজৰ মানুহক কেনেকৈ বুজাবি,পিছত তোকেই সকলোৱে দোষ দিব।ময়ো এবাৰ বিয়া পতা ল'ৰালৈ তোক কোনো পধ্যেই সম্পৰ্ক গঢ়িবলৈ দিব নোৱাৰোঁ।<br />
<br />
বুজে সৃষ্টিয়ে মাকৰ কথাবোৰ।মাকৰ মন ছোৱালীক যোগ্য হাতত গতাব পাৰিলেই সুখী।সমাজৰ ভয়তে মানুহবোৰে কিছুমান ভাল কামো কৰিবলৈ ভয় কৰে আকৌ সেই সমাজকেই নেওচি মন্নতৰ নিচিনা মানুহে বহু নকৰিবলগীয়া কামো কৰে।সমাজৰ এজনৰ চকুত যদি মন্নত দোষী আনজনৰ চকুত আৰোহন দোষী।এজনে সমাজলৈ গুৰুত্ব নিদি নিজৰ মতে জীৱন যাপন কৰিছে আনজনে সমাজৰ ভয়ত মাক দেউতাকৰ সন্মানৰ খাতিৰত ডিভৰ্চ পেপাৰখন দিবলৈও সাহস কৰিব পৰা নাই।বান্ধ খাই আছে বিবাহ নামৰ অদৰকাৰী এটা সম্পৰ্কত।কেইবাদিনো সৃষ্টিয়ে আৰোহনক দ্বিতীয় বিবাহৰ কথা কৈছে।<br />
<br />
★মন্নতৰ পৰা ডিভৰ্চ লৈ তুমি আকৌ বিয়া পাতা।তোমাৰ নিচিনা ল'ৰালৈ ছোৱালীৰ অভাৱ নাই।<br />
★পাম জানোঁ মই বিচৰা মৰম,মোক ভাল পাবলৈ থাকিব জানোঁ কাৰোবাৰ সময়।আকৌ যদি মন্নতৰ দৰেই হয়।<br />
<br />
অফিচৰ পৰা ওলাই গোটেই ৰাস্তাটো গাড়ীত তাই এইবোৰ কথাই ভাবি আহিছে।এৰা, মানুহক উপদেশ দিবলৈ ভাল।নিজে পালন কৰিবলৈহে টান।যি আৰোহনক বিয়া কৰাবলৈ তাই এজনী ছোৱালীৰ কল্পনা কৰি আছিল, আজি সেই ছোৱালীজনী তাই হ'বলৈ কিয় টান পাইছে তাই নিজে।নে তাই আৰোহনৰ বাবে ভবা আন ছোৱালীতকৈ শ্ৰেষ্ঠ।বুজি নাপায় তাই।ফোনটোত আৰোহনৰ মেছেজ আহে।<br />
<br />
★ Sorry.নভবাকৈয়ে কৈ দিলোঁ বহু কথা।বেয়া নাপাবা।<br />
<br />
কলিজাখন মোচৰ খাই গৈছে সৃষ্টিৰ।নভবাকৈয়ে হয়তো তাইৰ মুখৰ পৰাও নক'বলগীয়া কথা ওলাল।দুখৰ সমভাগী হ'বলৈ ভাল কিন্তু সেই দুখক আপোন কৰিবলৈহে টান।হয়তো আৰোহনে আজি বিয়া নাপাতি তাইক এই প্ৰস্তাৱ দিয়া হ'লে তাই প্ৰস্তাৱটো নাকচ কৰাৰ কোনো কাৰণেই নাথাকিল হয়।জানে তাই আৰোহনৰ নিকা মনটোক,হয়তো মন্নত উভতি আহিলে সি আকৌ তাইক আঁকোৱালি ল'ব ঘৰৰ পখী ঘৰলৈ উভতি আহিল বুলি।এইটোও জানে সৃষ্টিয়ে মন্নত যে আৰু কেতিয়াও উভতি নাহে।তাই ডিভৰ্চ নিবিচাৰিলে আৰোহনেও হয়তো নিবিচাৰিব।তেন্তে থাকি যাব নেকি সি অকলশৰীয়া হৈ।<br />
<br />
পিছদিনা সৃষ্টি অফিচলৈ অহাৰ পথত দেখিলে আৰোহনক।গাড়ীৰ আগফালে ভেজা দি মুখেদি কুণ্ডলি পকোৱা ধোঁৱা উৰুৱাই তন্ময় হৈ সি কিবা চিন্তা কৰি আছে।তাইৰ তেন্তে ইমান দিনৰ কষ্ট আকৌ পানী হ'ল।সিটো এইবোৰ এৰি দিছিল তেতিয়াহ'লে আকৌ আৰোহন এইবোৰৰ মাজত সোমাই যাব।নামি দিলে তাই গাড়ীখনৰ পৰা।দৌৰি যোৱাৰ দৰেই গ'ল তাই আৰোহনৰ ওচৰলৈ।তাইক দেখি ধৰা পৰাৰ ভয়ত তাৰ মুখৰ মাত নোলোৱা হ'ল।<br />
<br />
★উঠা গাড়ীত ।<br />
<br />
কথাষাৰ কৈয়েই সৃষ্টি তাৰ কাষৰ চিটত বহি পৰিল।<br />
<br />
★ মই মানে I am sorry Sristy<br />
<br />
★ মোৰ তেন্তে ইমান দিনৰ কষ্ট এনেই গ'ল।এইবোৰ খালেহে দুখ পাহৰিব পাৰি ন?ভাবাচোন তোমালোকে যে দুখ পাতলাবলৈ এইবোৰ খোৱা ছোৱালীবোৰৰ কি দুখ নাই, সিহঁতে কিয় এই পথ বাছি নলয়।তেনেহ'লেচোন পুৰুষ সঁচাকৈয়ে কাপুৰুষ,নাৰীৰেই পৰিস্থিতিৰ সৈতে সন্মুখীন হ'ব পৰা সাহস আছে।<br />
<br />
★কাৰ কাৰণে মই জীয়াম।কোন আছে মোৰ,অকলশৰীয়া মই।সকলো থাকিও কোনো নাই মোৰ।কাক কম মই মোৰ মনৰ কথাবোৰ।<br />
<br />
★ মোক কোৱা।অত'দিনেটো শুনিয়েই আছোঁ ।<br />
<br />
★কিয় শুনিবা তুমি মোৰ কথা, কোন হয় তুমি?<br />
<br />
<br />
আজি বান্ধৱী বুলি ক'বলৈও সৃষ্টিৰ মন নগ'ল।কিয় জানো মনটো বিষাদৰে ভৰি গ'ল।আজি তাই অলপ সাজি কাচিও আহিছিল।ঘৰৰ পৰা ল'ৰা এজন চাইছে,অফিচৰ পৰা ডাইৰেক্ট তাই ৰেষ্টুৰেন্টখনলৈ যাব লাগিব।ঘৰৰ সকলো তাতেই লগ হ'ব,ল'ৰাৰ ঘৰো আৰু সৃষ্টিৰ ঘৰৰ মানুহো।অফিচত তাই আজি মন বহুৱাব পৰা নাই।নাচাওঁ বুলি ভাবিও বাৰে বাৰে চকুহাল আৰোহনৰ কেবিনলৈকে গৈছে।মাজে মাজে দুয়ো দুয়োৰে চকুত ধৰাও পৰিছে।বছক কৈ সোনকালেই অফিচৰ পৰা তাই ওলাই আহিল।আৰোহনো তাইৰ পিছে পিছে আহিল।ঘৰত ইমাৰজেন্সি হৈছে বুলি তাই কোৱাত আৰোহনেই থ'বলৈ যাবলৈ ওলাল।বিমোৰত পৰিল সৃষ্টি।তাইৰ ঘৰ আৰোহনে চিনি পাই আৰু এতিয়া যাব লাগে তাই বেলেগ এফালে মাকহঁত ইতিমধ্যে পাইছেহিয়েই।ফাকি দি তাই এইবাৰ বেয়াকৈ ধৰা পৰিল।আগতে হোৱা হয় তাই সকলো কৈ তাক নিজেই লগত লৈ গ'ল হয় কিন্তু কালিৰ ঘটনাটোৰ পৰা তাইৰ সেই সাহস হোৱা নাই।ইমানবোৰ ভাবি থাকোতেই সি গাড়ী ষ্টাৰ্ট দিলেই ।উপায়ন্তৰ হৈ তাই বহি ল'লে।<br />
<br />
★ আৰোহন,মোক চাবলৈ আজি ল'ৰা এজন অহাৰ কথা আছে,মাহঁত হেপিভিলা ৰেষ্টুৰেন্টলৈকে আহিছে, ময়ো তালৈকে যাব লাগিব।<br />
★ হয় নেকি ইমাৰজেন্সি তেন্তে সেইটোহে।থিক আছে ব'লা।কি কৰে ল'ৰাই?<br />
★কৃষি বিজ্ঞানী<br />
আৰু একো নক'লে সি।একেবাৰে ৰেষ্টুৰেন্টৰ সন্মুখত গাড়ীখন ৰখালে সি।<br />
★ নামা।<br />
★তুমি নাহা।<br />
★ইয়াত মোৰ কি কাম?<br />
<br />
একো ক'ব নোৱাৰিলে সৃষ্টিয়ে।তাই নমাৰ লগে ফো ফোৱাই গাড়ী চলাই সি গুচি গ'ল।সৃষ্টিৰ বুকুখনত আকৌ বিষ এটি অনুভৱ হ'ল।সোমাই গ'ল ৰেষ্টুৰেন্টখনলৈ তাই।সকলো ৰৈ আছে তাইৰ বাবে।তাইৰহে আজি মনটো ভাল নালাগিল।সকলোৰে লগত মাত বোল কৰিলে যদিও মনটো আৰোহনৰ ওচৰলৈকে বাৰে বাৰে দৌৰি গ'ল।<br />
<br />
চাবলৈ অহা অৰুণাভক যে তাইৰ অলপো ভাল নালাগিল।কিন্তু মাকহঁত তাৰ গুণত পঞ্চমুখ হৈ পৰিল।ঘৰলৈ অহাৰ পথত অৰুণাভৰ নামেই লৈ থাকিল।সৃষ্টিৰহে মনটো বাৰে বাৰে আৰোহনৰ ওচৰলৈ দৌৰি গৈছে।তাই নিজেই বুজিব পৰা নাই এনে কিয় হৈছে।ঘৰলৈ আহি আৰোহনলৈ ফোন লগালে তাই, ৰিচিভ নকৰিলে সি।তাইৰ আকৌ চিন্তা হ'ল আকৌ সি নিচাৰ মাজত নাইটো।কেইবাবাৰো ফোন কৰাৰ পিছতো সি ৰিচিভ নকৰিলে।নিশাটো তাইৰো টোপনি নাহিল।<br />
<br />
পিছদিনা সোনকালেই অফিচলৈ গ'ল।তেতিয়ালৈকে আৰোহন পোৱাহি নাই।অফিচলৈ সাধাৰণতে সিহঁত দুটাই আগৰ পৰা সোনকালে আহে।তাৰ কেবিনটোলৈ সোমাই গ'ল তাই।কিবা সুৰাযুক্ত বস্তু পাই নেকি চাবলৈ।<br />
<br />
★কি বিচাৰি আছা?<br />
আৰোহনৰ মাতত সৃষ্টি থতমত খালে।<br />
★নাই, এনেই মানে<br />
★এতিয়া মোৰ লগত লাগি থাকা বন্ধ কৰা,তোমাৰ নতুন মানুহ আহিছে তেওঁৰ বিষয়ে চিন্তা কৰা।<br />
★কালি ইমান ফোন কৰিলোঁ ৰিচিভ নকৰিলা।<br />
★প্ৰয়োজনবোধ নকৰিলোঁ।<br />
<br />
ওলাই আহিল তাই কেবিনটোৰ পৰা।'কিয়' বুলি সুধিবলৈ ৰৈও তাই ৰৈ গ'ল।অজানিতে তাইৰ দুচকু বাগৰি আহিল।নিজৰ চকীখনত বহি আৰোহনলৈকে চাই থাকিল।সি কিন্তু আজি এবাৰলৈও তাইলৈ নাচালে।দিনটো তাইৰ কৰিবলগীয়াখিনি কৰিলে যদিও চকু আৰু মন বাৰে বাৰে আৰোহনতে নিবিষ্ট থাকিল।অফিচ ছুটী হোৱাত সকলো ঘৰলৈ গ'ল যদিও আৰোহন কেবিনৰ পৰা ওলাই নাহিল।বহু সময় সৃষ্টিয়ে তালৈ অপেক্ষা কৰিলে।সি ওলাই নহা দেখি তায়ে সোমাই গ'ল।<br />
<br />
★নোযোৱা নেকি?<br />
★তুমি যোৱা মই লাহে লাহে যাম।<br />
জানে তাই এই লাহে লাহেৰ অৰ্থ কি।সোমাই গ'ল তাই।<br />
★এনেকুৱা কিয় কৰিছা মোৰ লগত মই কি কৰিলোঁ।আমিটো একেলগেই যাওঁ সদায় ব'লা আকৌ।<br />
★আজিৰ পৰা তুমি অকলেই যাবা,ময়ো অকলেই যাম।<br />
★নাযাওঁ মই অকলে,ব'লা তুমিও।<br />
কথাষাৰ কৈয়েই তাই আৰোহনৰ টেবুলত থকা ফাইলবোৰ সামৰিবলৈ ধৰিলে।<br />
<br />
★Stop this Sristy ,stop.why don't you leave me alone.তুমিটো মোক ভাল নোপোৱা তেন্তে কিহৰ বাবে এই কেয়াৰ।মই অকলে আছিলোঁ আৰু অকলেই থাকিম।তুমি যোৱাগৈ।চাইনটিষ্ট আহিছে যেতিয়া এতিয়া মোৰ ওচৰত নথকাই তোমাৰ বাবে ভাল।<br />
<br />
কথাকেইষাৰ কৈ সি আকৌ কামত লাগিলে।বুজিছে তাই আৰোহনৰ অভিমানক।কিন্তু তাই কি ক'ব ভাষা বিচাৰি পোৱা নাই।ঘৰত কথাবোৰ জনাবলৈও যে তাইৰ সাহ হোৱা নাই।দুয়োটা বহু সময় কেবিনটোতে পাৰ কৰিলে।নিথৰ,নিস্তব্ধ হৈ,কাৰো মুখত এষাৰি মাত নোলোৱাকৈ।সৃষ্টিৰ মাকৰ ফোনতহে তাই চিন্তাবোৰৰ পৰা আকৌ বাস্তৱলৈ ঘূৰি আহিল।মাকে কিয় ফোন কৰিছে জানিবলৈ তাইৰ বাকি নাথাকিল।ওলাই আহিল তাই একো নোকোৱাকৈ।সময় তেতিয়া ন বাজিছিল।<br />
<br />
★ৰ'বা ময়ো গৈছোঁ,এতিয়া অকলে যাব নালাগে।<br />
★ নালাগে, মই পাৰিম।মইনো কোন হয় তোমাৰ?<br />
কথাষাৰ কৈয়েই তাই ওলাই আহিল।<br />
কেবখন বুকিং কৰিলে তাই।অফিচৰ পৰা ওলাই ফুটপাথত ৰৈ আছে তাই।সন্মুখত আৰোহনে গাড়ীখন ৰখাই দিলেহি।<br />
★উঠা<br />
★নালাগে যোৱা।মই পাৰিম ।<br />
এইবাৰ ড্ৰাইভিং চিটৰ পৰা উঠি সি তাইক জোৰেৰে বহুৱাই দিলে গাড়ীখনত।ঘৰ পোৱালৈকে কোনেও এষাৰি মাত নিদিলে।ঘৰ পায়েই মাকৰ হাজাৰটা প্ৰশ্নই সৃষ্টিক বেৰি ধৰিলে।খং উঠিছে তাইৰ লাহে লাহে।অফিচত আৰোহনৰ পৰা শুনা কথা, মাকৰ পৰা শুনা কথাই তাইৰ খংটো দুগুণে বঢ়ালে।দৰ্জাখন মাৰি তাই ফ্ৰেচ হৈ বিচনাত পৰিল।দিনটোৰ ঘটনাবোৰ আকৌ ভাহি আহিল।নিজকে সোধে তাই সঁচাকৈয়ে আৰোহনৰ প্ৰেমত পৰিছে নেকি?যদি নাই পৰা তেন্তে তাৰ উপেক্ষাই কিয় তাইক হুলে বিন্ধাদি বিন্ধিছে।সি অবাটে যাওঁতে তাই কিয় ইমান চিন্তিত হৈছে।ক'ব নেকি মাকক তাই আৰোহনক ভালপায় বুলি।গ্ৰহণ কৰিবনে মাকহঁতে।তায়োটো আৰোহনৰ দ্বিতীয় পত্নী হ'ব লাগিব।পাৰিবনে সমাজৰ হুলে বিন্ধা কথাবোৰ সহ্য কৰিব।আৰোহনৰ দ্বিতীয় পত্নী হোৱাতকৈ অৰুণাভৰ প্ৰথমা পত্নী হৈ গৌৰৱান্বিত হ'ব নেকি তাই।নাই অৰুণাভৰ নামটো মনলৈ অহাৰ লগে লগে তাইৰচোন কিবা এক অশান্তি লাগিবলৈ ধৰিলে।দুচকু জপাই দিলে তাই, আৰোহনৰ ছবিখন ভাহি আহিলে।তালৈ এটা মেছেজ লিখিলে<br />
<br />
★বেয়া বস্তুবোৰ নাখাবাচোন,মোৰে শপত।<br />
<br />
মেছেজটো দি তাই মাকৰ ওচৰ পালেগৈ।আজি তাই মাকক ক'ব তাইৰ মনৰ কথাবোৰ।নোৱাৰে তাই আকৌ আৰোহনক টিলটিলকৈ মৃত্যুৰ মুখলৈ ঠেলি দিবলৈ।মাকক ক'বলৈহে পালে মাকৰ একেবাৰে কান্দোনত অৱস্থাই নাই।দেউতাক দৌৰি আহিল।সৃষ্টি যদি আৰোহনলৈ বিয়া হয় তেওঁলোকৰ সন্মানৰ কি হ'ব।একমাত্ৰ ছোৱালীজনীক কেনেকৈ এজন বিবাহিত পুৰুষলৈ বিয়া দিব।মাকক বুজাই তাই তাইৰ মাহীয়েকৰ ল'ৰাটোৱেচোন প্ৰথমা পত্নীৰ মৃত্যুৰ পিছত আকৌ বিয়া কৰাইছিল, তেতিয়াটো তেওঁলোকৰ সন্মান লাঘৱ হোৱা নাছিল।তেন্তে আজি কিয় তাইৰ ক্ষেত্ৰত এনে আচৰণ।নিজৰ ছোৱালীজনী দিওঁতে ইমান কষ্ট তেন্তে আনৰ ছোৱালী এজনীক দ্বিতীয় বিবাহত বান্ধিবলৈ ইমান হেতা ওপৰা লগাই কিয়?একেই মানুহ, একেই যন্ত্ৰণা, একেই বিষাদ।তেন্তে এই পাৰ্থক্য কিয়।নাই মাকে নুবুজে, বুজক নুবুজক সৃষ্টিয়ে তাইৰ শেষ সিদ্ধান্তটো জনাই দিলে।তাই বিয়া হ'লে আৰোহনৰ লগতে হ'ব বেলেগ কাৰো লগত নহয়।দৰকাৰ হ'লে তাই বিয়াই নহয়।<br />
<br />
ৰুমলৈ আহি ফোনটোলৈ চালে কিবা ৰিপ্লাই আহিল নেকি।নাই একো মেছেজেই অহা নাই।পিছদিনালৈ তাই অপেক্ষা কৰিলে।দেউতাকে অফিচলৈ যোৱাৰ সময়ত কৈ পথালে,তেওঁলোকৰ আপত্তি নাই, মাথোঁ আৰোহনক লগ পাব বিচাৰে।তাৰ অতীতৰ সম্পৰ্কবোৰৰ লেঠা ছিঙি ল'লে ভাল হয়।<br />
<br />
ইমান সোনকালে ঘৰত মানি ল'ব বুলি তাই ভবাই নাছিলে।আৰোহনক খবৰটো দিবলৈ তাই একেবাৰে ব্যাকুল হৈ পৰিছে।তাক মাতি পঠিয়াইছে একেলগে যাব আজি।ৰৈ আছে তাই আৰোহনৰ বাবে, সময় যেন আজি ৰৈ গৈছে,ঘড়ীৰ কাটাডাল যেন আজি আগ নাবাঢ়েহে নাবাঢ়ে।লাজো লাগিছে তাইৰ, আজিৰ পৰা যেন আৰোহন তাইৰ বাবে এক বেলেগ মানুহ, তাইৰ মনৰ মানুহ।গাড়ীখন অহাত তাই বহি ল'লে।একেই আৰোহন একেই মানুহ তথাপিও যেন আজি তাইৰ বাবে সি অচিনাকি।সি কিন্তু এইকেইদিনৰ নিচিনাই নাইচোৱা তাইক,নাই মতা তাইক।<br />
<br />
★মই তোমাক ভালপাওঁ আৰোহন।(ভয়ে ভয়ে লাজে লাজে তাই ক'লে)।<br />
★হু,কিবা কৈছিলা?<br />
★মই তোমাক ভালপাওঁ আৰোহন।তোমাৰ অবিহনে মই জীয়াই থাকিব নোৱাৰোঁ।এইকেইদিনত মই বুজি উঠিছোঁ।তোমাৰ উপেক্ষা মই সহিব পৰা নাই আৰোহন।ঘৰতো কৈছোঁ, তেওঁলোকৰ আপত্তি নাই, মাথোঁ মন্নতৰ লগত তুমি ডিভৰ্চ ল'ব লাগিব।<br />
<br />
★তুমি কি ভাবিছা মই ডিভৰ্চ নোলোৱাকৈ তোমাক প্ৰপ'জ কৰিছোঁ।আমাৰ ডিভৰ্চ হৈ গ'ল সৃষ্টি।যোৱা কেইমাহ অফিচৰ কামত দিল্লীলৈ গৈ থাকিব লগা হোৱাত মই কামটো কৰি আহিলোঁ।আজিৰ এই বিশেষ দিনটোত অফিচলৈ নাযাওঁ দিয়া বেলেগ ক'ৰবালৈ যাওঁ।ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ পাৰলৈকে যাওঁ ব'লা।<br />
<br />
বহু কথা পাতিছিল সেইদিনা দুয়োটাই।দুয়োটাই দুয়োটাক হৃদয়ঙ্গম কৰিছিল।ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ নৈসৰ্গিক শোভা চাই দুয়ো আত্মহাৰা হৈছিল।প্ৰেম হয়তো এনেদৰেই হয় মনে মনে গোপনে।ভালপাওঁ বুলিয়েই ভালপাব নোৱাৰি,ইয়াৰ বাবে লাগে দুখন হৃদয়।এজনৰ আনজনৰ প্ৰতি থকা দুৰ্বাৰ হেঁপাহ, আকুলতা, অলপ আস্থা আৰু অলপ বিশ্বাস।<br />
<br />
অতি সোনকালেই বিয়াখনৰ দিন লোৱা হৈছিল।একমাত্ৰ কন্যাক এনেকৈ বিয়া দিবলৈ পাই দেউতাক সুখী আছিল যদিও মাক অসন্তুষ্টই আছিল।বিয়াৰ দিনাও ৰভাতলত মানুহৰ ফুচফুচনি, গুণগুণনিৰ অভাৱ নাছিল।তথাপিও কোনেও মুখ খুলি সৃষ্টিক কিবা ক'বলৈ সাহ কৰা নাছিল।কইনা বহা আসনখনৰ পিছফালে সৃষ্টিয়ে ডিজাইনত লিখাই ৰাখিছিল<br />
<br />
"ৰভাতলত আশীৰ্বাদৰ মন্ত্ৰ উচ্চাৰণ কৰক।<br />
সমালোচনাৰ বাণেৰে ধূসৰিত নকৰিব।<br />
হৃদয়ঙ্গম কৰক এখন আৰু আনখন হৃদয়<br />
মলিনতাৰে কলুষিত নকৰিব।"<br />
এক হৈ পৰিছিল দুখন হৃদয়,এখন ভগ্ন হৃদয়ক হৃদয়ঙ্গম কৰিছিল আন এখন মৰম আকলুৱা হৃদয়ে।<br />
সমাপ্ত।<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Manaswee Sarmahhttp://www.blogger.com/profile/13830090013043467243noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-5736240352789574647.post-30978335972660080932020-07-10T10:46:00.000-07:002020-07-10T10:46:13.098-07:00পৰিক্ৰমা<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
* অ'মা পিন্ধক না,ভাল লাগিব আপোনাক, মোৰ মায়েচোন পিন্ধেই,পিন্ধকচোন।<br />
<br />* মই নো এইটো বয়সত কেনেকৈ এইবোৰ পিন্ধো ,ল'ৰাকেইটানো কি বুলি ভাবিব।<br />
<br />* একো নাভাৱে মা,আপুনি পিন্ধক,উঠক উঠক।আপুনি পিন্ধক মই এইবাৰ আহি কিন্তু পিন্ধি থকা দেখিব লাগিব।<br />
<br /> এইয়া মোৰ বোৱাৰী টুকটুকৰ আব্দাৰ।মোলৈ দুজোৰমান চেলৱাৰ কিনি আনিছে।মই হেনো এই বুঢ়ী বয়সত সেইকেইজোৰ পিন্ধিব লাগে।পিন্ধাৰ মন নথকা মোৰ নহয় ,মন যায় মোৰো ৰঙীন কাপোৰ এসাজ পিন্ধি মুক্তমনে উৰিবলৈ।পঁচপন্ন বছৰীয়া মইজনী জানো মই হৈ থকা নাই, নে শৰীৰৰ মেদবহুলতা, মুখত জিলিকি থকা ৰেখাকেইডালৰ মাজত মইজনী হেৰাই গ'লো।হয় হেৰাই গ'লো মই সেই তেতিয়াই ,যিদিনা হোমৰ জুইক ঘিউৰ আহুতি দি প্ৰণৱ বৰুৱাই মোক অৰ্ধাঙ্গিনী কৰি লৈছিল, মই অৰুন্ধতী দত্তৰ পৰা অৰুন্ধতী দত্ত বৰুৱা হৈছিলোঁ সেই তেতিয়াই মই সম্পূৰ্ণ সত্তা পাহৰি পেলাইছিলো।<br />
<br /> কোন আছিলোঁ মই? স্কুল, কলেজৰ এজনী পাৰদৰ্শী ছাত্ৰী,গানে, নাচে নিজকে বিলীন কৰি দিয়া চিতপখিলী,হয় হয় মই চিতপখিলীয়েই আছিলোঁ।ঘৰৰ বন্ধ দুৱাৰ খুলি মই পিতপিতাই ঘূৰি ফুৰিছিলোঁ ।কেতিয়াবা বৰটা-খুৰাহঁতৰ ঘৰত,কেতিয়াবা লগৰকেইজনীৰ ঘৰত আৰু কেতিয়াবা কেতিয়াবা মঞ্চৰ কেন্দ্ৰ বিন্দুত।ৰখাব নোৱাৰিছিল মোক কোনেও,মই উৰন্ত,মই দুৰ্দান্ত ।প্ৰকৃততে মোক ৰখোৱা নাছিল কোনেও।উৰাৰ হেঁপাহ এবুকু লৈ মই চাই ৰৈছিলো আকাশখনলৈ ,পৰা হ'লে যেন পখীকেইটিৰ লগত ময়ো এতিয়াই উৰি যাম।অস্ত সুৰুযৰ হেঙুলীয়া আভাত ঘৰমুৱা পখীজাকৰ চালে চাই ৰোৱা দৃশ্য চাই মোৰ টোপনি নাহে নিশাটো।মই উৰিব বিচাৰিছিলোঁ সীমাৰ পৰিধি ভাঙি অসীমত।<br />
<br /> মা বাবাৰ মৰমত ডাঙৰ হোৱা মই এজনী চিতপখিলী।মোৰ ৰূপত মুগ্ধ চৌপাশৰ প্ৰকৃতি।মোৰ ককাললৈকে পৰা দীঘল চুলিকেইডালে কিমানৰ যে টোপনি হৰিছিল মই খবৰ পাইছিলোঁ,মোৰ ৰঙটোৱেও যে তাতে মোৰ সৌন্দৰ্য দুগুণে বঢ়াইছিল।ৰঙা, নীলা, সেউজীয়া ৰঙৰ মাজত মই বলীন হওঁ পুৱাৰ পৰা গধূলিলৈ।কিন্তু মই মোৰ শালীনতা বজাই ৰাখিছিলোঁ, অসৎ সঙ্গৰ বেষ্টনীৰ পৰা মই নিজকে সুৰক্ষিত কৰিব জানিছিলোঁ।মা বাবাৰ মৰমত ডাঙৰ হোৱা মইজনী বাবাৰ কথাৰ মান ৰাখি স্নাতকোত্তৰ চূড়ান্ত পৰীক্ষা দিয়েই বিয়াত বহিছিলো তেওঁ চাই দিয়া ল'ৰাজনৰ সৈতে। আঢ্যৱন্ত পৰিয়াল এটালৈ বিয়া দিবলৈ পায় বাবা মা সুখী।ল'ৰাৰ দেউতাক চহৰখনৰ নামী দামী ডাক্তৰ,ল'ৰা প্ৰবক্তা ।ছোৱালী এজনীক বিয়া দিব পৰাকৈ সকলো খিনিয়েই আছে আৰুনো কি লাগে।<br />
<br /> বিয়াৰ আগত তেওঁক মই এবাৰেই পাইছিলোঁ ।বেয়া লগা নাছিল, মই মনে বিচৰা ধৰণেৰেই মানুহজনক পাই মই সুখী হৈছিলোঁ।বাকীবোৰ চাবৰ বাবেটো বাবা আছেই।কোনো প্ৰশ্নৰ অৱতাৰণা নকৰাকৈ মই বিয়া হৈ আহিছিলোঁ নতুন ঘৰখনলৈ।সেই যে আহিছিলোঁ তাৰ পিছৰ পৰাই শিকিছিলোঁ জীৱনৰ অন্য এক পাঠ।প্ৰবক্তা স্বামীৰ গহীন গম্ভীৰ স্বভাৱত খিলখিলাই থকা মইজনীয়ে হাঁহি সামৰিবলৈ শিকিলোঁ।বুজিলোঁ তেওঁক মানুহজন থিকেই ভদ্ৰ,নম্ৰ,অমায়িক কেৱল ঘৰখনৰ বিৰোধিতা কৰাৰ সৎ সাহস তেওঁৰ নাই।সৰুৰে পৰা যি দেখিছে,যি শিকিছে সেয়া গ্ৰহণ কৰিছে,নিজৰ বিবেচনাৰে কেতিয়াও জুকিয়াই চোৱা নাই।কেতিয়াবা কিবা কথাত হাঁহি উঠিলেও শব্দ নকৰাকৈ হাঁহিবলৈ শিকিলোঁ।ঘৰখনত হাঁহিবলৈ বুলি মানুহেই নাই, শহুৰ দেউতাৰ ব্যস্ততাময় জীৱন, স্বামীৰ কলেজ, ক্লাছৰ প্ৰিপেয়াৰ, ছেমিনাৰ ইত্যাদিৰ ব্যস্ততাৰ মাজত ঘৰখনত হাঁহিবলৈ মানুহ দুজনী, মই আৰু শাহু মা।কিন্তু তেওঁও একেই,হাঁহি উঠা কথাটো মিচিকিয়াই হাঁহি থৈ দিয়ে,চিঞৰ বাখৰ কৰি থকা মই জনীয়ে এতিয়া লাহে লাহে কথা ক'বলৈ শিকিলোঁ।বোৱাৰীয়ে ডাঙৰ ডাঙৰকৈ কথা নকয়।বোৱাৰীৰ লক্ষণৰ কিছুমান নিয়ম মই অনুসৰণ কৰিবলৈ ধৰিলোঁ।ৰঙা ,নীলা সাজ পিন্ধা মইজনীয়ে এতিয়া পাতল ৰঙৰ কাপোৰ পিন্ধিবলৈ ধৰিলোঁ।পাতল ৰঙ হেনো মানী মানুহৰ আচ্ছাদন।জীৱনৰ নতুন পাঠ।মানে মই অতদিনে অসন্মানীয় হৈয়ে আছিলোঁ।<br />
<br /> স্নাতকোত্তৰ ৰিজাল্ট দিয়াৰ পিছত মোৰো মন আছিল নিজে কিবা এটা কৰাৰ,আত্মপৰিচয় গঢ়াৰ।কিন্তু সেই সপোন মোৰ পূৰণ নহ'ল।ঘৰখনত খাবলৈ পিন্ধিবলৈ পইচাৰটো অভাৱ হোৱা নাই, গতিকে ঘৰৰ বোৱাৰীয়ে এনেই কষ্ট কিয় কৰিব লাগে।ডাক্তৰৰ বোৱাৰী, প্ৰবক্তাৰ পত্নী ইমানবোৰ বিশেষণৰ পিছত আৰু কিহৰ প্ৰয়োজন।বিৰোধিতা কৰিছিলোঁ মই কিন্তু কিয় জানো তেওঁলোকৰ বাক্যৰ প্ৰতিটো শব্দই মোৰ বুকু ভেদি গৈছিল।প্ৰবক্তা স্বামীও নামতহে প্ৰবক্তা ,পত্নী আৰু বোৱাৰীৰ কৰণীয়খিনিৰ তালিকা তেওঁৰ থিকেই মূখস্থ আছিল কেৱল স্বামীৰ দায়িত্বৰ জ্ঞানৰপৰাহে তেওঁ অৱগত নাছিল।সাজ সজ্জাৰ ক্ষেত্ৰতো বহু বাধা আছিল।চাদৰ মেখেলাৰ বাহিৰে বেলেগ বস্ত্ৰ পৰিধান কৰিলে ঘৰখনৰ সন্মানত ব্যাঘাত জন্মিছিল।এইবোৰ নিয়ম কানুনৰ মাজতেই আমাৰ মাজলৈ আহিছিল দুটি যমজ সন্তান, ৰিব আৰু ৰিচ।<br />
<br /> সন্তান দুটাৰ মোহে মোক বাকী কথাবোৰ পাহৰাই পেলাইছিল।শাৰীৰিক অত্যাচাৰ,যৌতুকৰ অত্যাচাৰ এইবোৰ মোৰ লগত হোৱা নাছিল।স্বামী প্ৰণৱেও কোনোদিনে মোক কোনো কথা বেয়াকৈ কোৱা নাই বা হাতো ওঠাই পোৱা নাই।মাত্ৰ তেওঁৰ গুৰু গম্ভীৰ এষাৰি কথাই শিলৰ ৰেখা হৈ পৰিছিল উৰি ফুৰিব বিচৰা মই জনীৰ পাখি দুখন কাটিবলৈ।লাহে লাহে ৰিব আৰু ৰিচৰ মৰমে মোক মাতৃত্বৰ অনুভৱক নতুন ৰহণ সানিলে।সিহঁতে মোক ভালদৰে জনালৈ ময়ো এগৰাকী গহীন গম্ভীৰ মাকলৈ ৰূপান্তৰিত হ'লো।সেই যে চঞ্চলা মই জনী সিহঁতে কোনোদিনে লগ নাপালে, পোৱাৰ অৱকাশেই নৰ'ল।ল'ৰা সন্তান ডাঙৰ কৰাৰ নতুন নিয়ম কিছুমানে মোৰ কৰ্ণ ভেদি গ'ল।মই যদি বিচাৰিছিলোঁ মোৰ সন্তানকেইটাক মই সিহঁতৰ মতে জীয়াই থাকিবলৈ দিম,সিহঁতৰ মতে জীৱনটো উপভোগ কৰিবলৈ দিম,হাঁহিবলৈ শিকাম,জীৱনৰ অৰ্থ কি শিকাম,নিজৰ কাম নিজে কৰিবলৈ শিকাম কিন্তু সেই সুযোগ মই নাপালোঁ।ঘৰখনৰ নিয়ম শৃংখলাৰ মাজত সিহঁতো হৈ পৰিল ঘৰখনৰ বাকী মানুহবোৰৰ দৰেই।সিহঁতৰ দহ বছৰ মান বয়সত ককাৱকৰ মৃত্যু হয়।ঘৰখনৰ নিয়মবোৰ আৰু বাঢ়ি যায়।বিধৱা শাহুৰ নিয়মৰ পাকচক্ৰত কেতিয়াবা মই নিজকেই পাহৰি যাওঁ।মাছ,মাংস নোখোৱা,পিয়াঁজ ,নহৰু নোখোৱা মানুহগৰাকীলৈ সুকীয়াকৈ মুখত লগাকৈ বনাবলৈ যোৱাৰ প্ৰচেষ্টাত কেতিয়াবা কটু বাক্যৰ যে সন্মুখীন হোৱা নাছিলোঁ এনে নহয়।কেতিয়াবা কওঁ-<br />
<br />*আজিকালি এইবোৰ নিয়ম ইমান নামানে নহয়,আমি মাছে মঙহে খাম আৰু আপুনি দালি ভাত খাব ভাল নালাগে নহয়।<br />
<br /> জানো মই, মোৰ কথাই তেওঁৰ নিয়মৰ তালিকাখন সলাব নোৱাৰোঁ বুলি তথাপিও কওঁ, ওলাই যায় মুখৰ পৰা।কিন্তু কিবা এক অদ্ভুত মুখৰ ভঙ্গীমা কৰি তেওঁ আতৰি যায়।বুজাই নিজে বুজি ল তোৰ কথাৰ কিমান মূল্য।ল'ৰাকেইটাৰ সকলো কাম কৰাৰ পিছত ঘৰখনলৈ বা মানুহজনৰ বাবে ব্যস্ত হোৱা মইজনীয়ে নিজকে পাহৰি পেলাইছিলো।বিয়াৰ পিছত সময় পালেই ৰুমৰ দৰ্জা বন্ধ কৰি হেডফোন লগাই গান শুনি দুজাপমান গানৰ তালে তালে মাৰিছিলো কিন্তু এতিয়া যে তাৰ বাবেও সময়ৰ অভাৱ।নিজৰ ভাল লগাবোৰৰ তালিকাখন সৰু হৈ পৰিল, খাই বেয়া পোৱা বস্তুবোৰ খাবলৈ বেয়া পালেও খাই থোৱা হ'লো , খোৱাটো ভাল শৰীৰৰ বাবে পুষ্টিকৰ।ভাল পোৱা বস্তুবোৰ আগতে মাৰ ঘৰলৈ গ'লে পেট পূৰাই খাই আহিছিলো, আজিকালি যাবলৈও যে সময় নোহোৱা হ'ল।ল'ৰা ছোৱালীৰ স্কুল বন্ধ হ'লেও ঘৰখনৰ কামবোৰতো আৰু বন্ধ নহয়।<br />
<br /> ৰিব আৰু ৰিচো লাহে লাহে ডাঙৰ হ'ল।ঘৰখনৰ পৰিবেশে সিহঁতকো গহীন কৰি তুলিছে।জোখৰ মাখৰ কথা কয় সিহঁতে।আইতাকৰ দৰেই মোকো সিহঁতে ছাঁটোৰ দৰে দেখিছে।খবৰ ৰাখে সিহঁতে মোৰ ,নৰখা নহয়,কিন্তু সেই যে মই মা বাবাৰ খবৰ ৰাখিছিলোঁ তেনেকৈ নহয়।আইতাকক শ্ৰদ্ধা কৰে সিহঁতে।দেউতাকক ভয়ৰ লগতে মৰমো কৰে।মোলৈ ভয় নকৰে, কিন্তু মই মোৰ মাক সকলো কথা কোৱাৰ দৰে ফটফটায়ো নাথাকে।নিজে সুধিলে সকলো কয়,কিন্তু নুসুধিলে একো নকয়।<br />
<br /> সময়ে এদিন শাহুমাকো আমাৰ মাজৰ পৰা কাঢ়ি নিয়ে।দুখৰ মাজতো নিজকে সেই মুকলি পখীটোৰ দৰে লাগিল।মোক বান্ধি ৰাখিবলৈ এতিয়াচোন শিকলিকেইডাল নাইকিয়া হৈ গ'ল।কিন্তু উৰিব খুজিও মই এতিয়া উৰিব পৰা নাই।কিয়? নিজকে প্ৰশ্ন কৰোঁ।ভাবিব নেকি মানুহে আদবয়সীয়া মইজনীৰ পৰকতি লৰিল বুলি, ভাবিব নেকি ল'ৰা দুটিয়ে মা পাগল হ'ল বুলি।ভাবিব নেকি মানুহজনে তেওঁৰ মাকৰ মৃত্যুত মই ভাল পাইছোঁ বুলি।<br />
<br /> উসঃ নোৱাৰি ,হাজাৰ প্ৰশ্নই,হাজাৰ শংকাই মোক বেঢ়ি ধৰিলে।জীৱনে শিকালে, বয়স আৰু সময়ে সলাই মানুহ।জীৱনৰ এই সুদীৰ্ঘ পৰিক্ৰমাত মই মইজনী হৈ নৰ'লো।সাপে সময়ে সময়ে মোট সলোৱাৰ দৰে মোৰো জীৱনৰ মোট সলনি হ'ল।ভাল লগাবোৰ কৰিবলৈ যিজনী মই অকণো কুণ্ঠাবোধ কৰা নাছিলোঁ এতিয়া সময়ৰ খেলত মই প্ৰতিটো খোজ দিবলৈ কুণ্ঠাবোধ কৰা হ'লো।আইনাখনৰ সন্মুখত নিজকে চাওঁ বাৰে বাৰে হেঁপাহবোৰ মৰি যোৱাকৈ মোৰ জানোঁ বয়স হৈছে।তেন্তে কিয় মই সাঁচি থোৱা ৰঙা, নীলা কাপোৰকেইজোৰ পিন্ধিব পৰা নাই।লাজ,শংকা নে বয়সে গৰকা দুটি পুত্ৰৰ মাক,নে প্ৰণৱ বৰুৱাৰ পত্নী।তেন্তে মই কোন?<br />
<br /> সময়ে মোক পত্নী,বোৱাৰী,মাতৃৰ পৰা শাহুলৈ ৰূপান্তৰিত কৰিলে।ছোৱালী চাবলৈ যোৱাৰ পৰা মোৰ এটাই ভয় হয় পাৰিমনে আনৰ ছোৱালীজনী মই মোৰ ঘৰত ছোৱালী কৰি ৰাখিব,নে তাই আমাৰ ঘৰৰ আকৌ সেই পুৰণি নিয়মবোৰৰ মাজত বোৱাৰী লৈ ৰূপান্তৰিত হ'ব।ৰিচে ছোৱালী নিজে পচণ্ড কৰি থৈছে।দেউতাক নথকাৰ সুযোগত এদিন মই তাক আমাৰ ঘৰলৈ লৈ আহিবলৈ ক'লো।বৰ মৰম লগা ছোৱালী।ঠাণ্ডা, গহীনো থিক মোৰ শাহু মাৰ দৰে।বেছি কথা নাপাতে।মই বুজিলোঁ তেওঁৰ ইমান অসুবিধা নহ'ব আমাৰ ঘৰখনৰ লগত মিলিবলৈ।বায়েক এগৰাকী থকাৰ বাবে তেওঁৰ বিয়াৰ কথা এতিয়াই ভবা নাই, আমাৰো ইমান লৰালৰি হোৱা নাই।পিছে ৰিবৰ ছোৱালী বিচাৰি বিচাৰি হায়ৰান।অৱশেষত ,টুকটুকক তাৰ পচণ্ড হ'ল,দেউতাকৰো ,মোৰো।কেৱল মোৰ ভয় হ'ল ।ৰিবক এদিন কথাবোৰ বুজালো, বিয়া পাতি কেৱল ছোৱালী এজনী আনি ঘৰ সোমোৱাটোৱেই ল'ৰাটোৰ দায়িত্ব নহয়।ছোৱালীজনীক পত্নীৰ মৰ্য্যদা দিব জানিব লাগিব,তেওঁৰ সুখ দুখৰ সমভাগী হ'ব পাৰিব লাগিব।তেওঁ আমাৰ ঘৰৰ বোৱাৰী হৈ থকাতকৈ তেওঁক নিজৰ পৰিচয়ৰে জীয়াই ৰাখিব জানিব লাগিব।আজিকালি দিনো বেলেগ, ল'ৰা ছোৱালী সকলোৰে সমান অধিকাৰ আছে বুলি চিঞৰি থাকিলেই নহ'ব,সেই অধিকাৰ দিব পাৰিব লাগিব।শুনিছিল সি মন দি কথাবোৰ।<br />
<br /> বিয়াৰ বজাৰ সমাৰ মই বৰ উৎসাহেৰে কৰিলোঁ।মাজে মাজে নিজৰ ছোৱালী এজনীৰ অভাৱ অনুভৱ নকৰা নহয়,কিন্তু এই বিয়াৰ বজাৰ কৰাৰ সময়ত সেই অনুভৱ বাৰুকৈয়ে হৈছিল।ছোৱালী এজনী থকা হ'লে বৰ্তমানৰ ফেশ্বনবোৰৰ বিষয়ে ভালদৰে জানিলেহেঁতেন ফলত বিয়াৰ বজাৰ কৰাত সুবিধা হ'ল হয়।তথাপিও ল'ৰাৰ সহযোগিতাত নেটত চাই চাই কিছু আভাস হ'ল।তথাপিও মনে নামানি টুকটুকৰ ভাল বেয়াবোৰ,পচণ্ড,অপচণ্ডৰ খবৰ ল'লো।পঁচিশ বছৰৰ আগৰ মইজনীয়ে,যেন মই মোৰ ৰূপত আকৌ এজনী অৰুন্ধতীক পাম।বিয়াৰ কাপোৰৰ মাজত মোলৈও কিনিলোঁ দুজোৰমান।এজোৰ বগা,এজোৰ পাতল গুলপীয়া।ঘৰৰ পৰা ভাবি গৈছিলোঁ এজোৰ নীলা কিনিম,কিন্তু নোৱাৰিলোঁ ,সময়ত চকুতো সেইকেইজোৰতহে পৰিল।<br />
<br /> বিয়াৰ পিছত মই তাইক দুজোৰমান চেলৱাৰ আনি দিলোঁ --ক'লো পিন্ধিবা যি মন যায়,কেৱল সময় ,মানুহ চাই পৰিধান কৰিবা।কিবা খাবলৈ মন গ'লে বনাবা, খাবা,মন নগ'লে মোক ক'লেই হ'ল পাৰিলে মই বনাই দিম।তাই জীয়াই থাকিব পৰাকৈ মই বাটটো মুকলি কৰি দিছিলোঁ।দেউতাকে এতিয়া আপত্তি নকৰে একোতে।নতুনৰ লগত মিলিবলৈ শিকিছে।মই একো নোকোৱাকৈয়ে টুকটুকৰ হাঁহিটোৰ প্ৰশংসা কৰে তেওঁ।ময়োটো তেনেকৈয়ে হাঁহিছিলোঁ ,কিন্তু সেই হাঁহি চাবলৈ বা শুনিবলৈ তেওঁৰ সন্মুখত আছিল এখন আভিজাত্যৰ তোৰণ আৰু অনুশাসনৰ নিয়ম।ৰিব অফিচলৈ ওলাই যোৱাৰ পিছত টুকটুক অকলশৰীয়া হ'ব বুলি মোৰ ভয় হৈছিল, মোৰ লগত কথাৰ মহলা মাৰিবলৈ মইটো তাইৰ সমনীয়া নহয়,কথাবোৰ বা তাইৰ লগত মোৰ মিলেনে নাই।পিছে সেই শংকা দূৰ কৰি তাই মোৰ লগত টকটকাই কথা পাতে।বৰুৱাৰ ঘৰ ৰজনজনাই থাকে।ময়ো আজিকালি তাইৰ কথাৰ সৰৱ শ্ৰুতা আৰু বক্তাও।তাইৰ লগত আপটোডেট থাকিবলৈ চেষ্টা কৰোঁ।তাই মোৰ ফোনটোত দুটামান এপ ডাউনলড কৰি দিছে আৰু শিকাইছে ক'ত কি কৰিব লাগে।<br />
<br /> এদিন মোক তাই সুধিলে-- মা,আপুনি কি ভাল পায় ,নাচ ,গান ,নাটক নে সাহিত্য।<br />
<br /> চকুপানী ওলাই গ'ল মোৰ ,কি ভাল নাপাওঁ মই, কিন্তু এইকথা মোক বিয়াৰ পঁচিশটা বছৰে চোন মোক কোনেও সোধা নাই, না মোৰ স্বামীয়ে,না মোৰ ল'ৰাকেইটাই।তুলি ধৰিছিলো তাইৰ আগত মোৰ ভাল পোৱাবোৰৰ দীঘল তালিকাখন।আচৰিত হৈছিল তাই মোৰ ভালপোৱাবোৰৰ লগত চোন এতিয়া মোৰ একো সম্পৰ্কই নাই।তাইৰ আব্দাৰতে মন নোযোৱাবোৰো আজিকালি কৰিবলৈ লৈছোঁ, গান গাইছোঁ,নাচিছোঁ ,নিজৰ মন পচণ্ডৰ খাইছোঁ আৰু আজি এইয়া চেলৱাৰকেইজোৰ আনি দিছে পিন্ধিবলৈ।<br />
<br /> মই পাৰিছোঁ তেন্তে ছোৱালী নথকা ঘৰখনত এজনী ছোৱালীৰ জন্ম দিবলৈ।পিন্ধি লৈছোঁ চেলৱাৰযোৰ আজি কোনো লাজ,শংকাই মোক বাধা দিব নোৱাৰে।<br />* অ' মা আপোনাক নীলা ৰঙটোৱে ইমান ধুনীয়া লাগিছে।<br />
<br /> উসঃ কিমান দিনৰ মূৰত শুনিছোঁ এই কথাষাৰ।জপাই দিছোঁ চকুদুটা -- আকৌ এবাৰ কোৱা টুকটুক,মই পুনৰ শুনিব বিচাৰোঁ।<br />
<br />* ও মা আপোনাক সঁচাকৈয়ে বহুত ধুনীয়া লাগিছে।চাওঁ খোপাটো খুলি দিয়কচোন,এইকোচা চুলি এনেকৈ বান্ধি থয় নি।<br />
<br /> মেলি দিয়ে তাই চুলিকোচা মোৰ ,ভাল লাগে মোৰ।<br />
<br />*আহক বাহিৰৰ পৰা আহোঁ ,আপোনাৰ ৰূপৰ জেউতি অলপ আগফালে থকা মানুহকেইজনৰ গাতো চটিয়াই আহোঁ।<br />
<br /> মোক ঠিক টানি নিয়াৰ দৰেই নিলে তাই।সৌৱা ড্ৰয়িং ৰুমত বহি থকা মোৰ স্বামী আৰু সন্তান দুটিয়ে মোলৈ ৰ লাগি চাই আছে।নাইলগা লাজ মোৰ।টুকটুক নামৰ শক্তিটোৱে মোক সাহস দিছে,কটাক্ষ আৰু তাচ্ছিল্য কৰিবলৈ যে এতিয়া মানুহো নাই।উৰিম মই আকৌ সীমাৰ পৰিধি ভাঙি অসীমলৈ,গুণগুণাম আকৌ জীৱনৰ গীত,নাচি উঠিম আকৌ গীতৰ ছন্দে ছন্দে।মই জী উঠিম আকৌ অৰুন্ধতী দত্ত হৈ।<br />
<br />সমাপ্ত।<br /> </div>
Manaswee Sarmahhttp://www.blogger.com/profile/13830090013043467243noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-5736240352789574647.post-87457722290676097002020-07-07T07:55:00.003-07:002020-07-07T07:56:18.737-07:00মৃত্যু জানো ইমান সহজ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
মৃত্যু জানো ইমান সহজ<br />
<br />
মৃত্যু আজি তাইৰ বাবে কিয় সহজ নহয়।'উদয়ন তোমাক নাপালে মই মৰি যাম' বুলি কোৱা শ্ৰেষ্ঠাই কিয় আজি মৃত্যুক আকোঁৱালি ল'ব পৰা নাই।বাৰে বাৰে মাক দেউতাকৰ মুখখন তাইৰ চকুৰ আগত ভাহি আহিছে।তেন্তে কি সেই প্ৰতিশ্ৰুতি মিছা আছিল।কামাখ্যা মাক দৰ্শন কৰি আজীৱন দুয়ো দুয়োৰে হৈ ৰোৱাৰ যি আশীষ বিচাৰিছিল তেন্তে সেয়া কি মিছা আছিল।তাইটো কেতিয়াও ভবা নাই তেনেদৰে।চিৰজীৱনৰ বাবে উদয়নক স্বামীৰূপে তাই অন্তৰত স্থান দিছিল।দূৰ্গা পূজাৰ নৱৰাত্ৰি ব্ৰত কৰিছিল তাৰ বাবেই।প্ৰতিটো সোমবাৰে তাই নিৰামিষ আহাৰ গ্ৰহণ কৰিছিল তাৰ বাবেই।ইমানখিনিৰ পিছতো নিয়তিয়ে তাক লৈ গ'ল তাইৰ ওচৰৰ পৰা।কিন্তু তাই জীয়াই আছে কিহৰ তাড়নাত।তাইক নাপালে মৃত্যুক আকোঁৱালি ল'ম বুলি কোৱা উদয়নেটো থিকেই তাৰ প্ৰতিশ্ৰুতি ৰাখিলে।নিজে মৃত্যুক সাবটি নল'লে যদিও নিয়তিয়ে তাৰ মনোবাঞ্চা পূৰণ কৰিলে।কিন্তু তাই,তাই কি কৰিছে।কটনৰ চুৰণিখন ফেনখনত বান্ধিছোন তাই আগবাঢ়িব পৰা নাই।<br />
<br />
নাই, নাই নোৱাৰে তাই।উদয়নক দিয়া প্ৰতিশ্ৰুতি পালন কৰিবলৈ গ'লেচোন তাইৰ মাক দেউতাকৰ প্ৰতি থকা দায়িত্বক অৱমাননা কৰা হ'ব।যিজনী মাকে তাইৰ কষ্ট হয় বুলি কূটা এগচিও কৰিবলৈ নিদিয়ে, যিজন দেউতাকে তাইৰ বাবে উদয়নৰ ঘৰৰ মানুহৰ ইমান তিৰস্কাৰ পাব লগা হৈছে কেনেকৈ পাহৰি যাব তাই সেই কথাবোৰ।তাইৰ বাবে দেউতাকে উৰে জীৱন যি ত্যাগ কৰি আহিছে সেইয়া কি তাই নিমিষতে পাহৰি যাব।<br />
<br />
জীৱনৰ জটিল সন্ধিক্ষণত তাই আজি উপনীত।ঘৰখনৰ একমাত্ৰ সন্তান তাই, তাইক লৈয়েই মাক দেউতাকৰ সকলো আশা,সকলো ভৰসা।ল'ৰা নথকা ঘৰখনত উদয়ন হৈ পৰিছিল তেওঁলোকৰ মৰমৰ আন এটি সন্তান।উদয়নেও তেওঁলোকক হিয়া উজাৰি দিছিল মৰম আৰু ভালপোৱা।তাৰ বাবে নিজৰ মাক দেউতাতকৈ কোনো গুণে কম নাছিল তেওঁলোক।আভিজাত্যৰ উচ্চ আসনত বহা নিজৰ মাম্মী,পাপাকৰ মৰমৰ পৰা বঞ্চিত উদয়নে সেই মৰম বিচাৰি হাবাথুৰি খাইছিল।শ্ৰেষ্ঠাৰ সংস্পৰ্শত ,সি বিচাৰি পাইছিল মৰমৰ আকুলতা,সম্পৰ্কৰ মধুৰতা।শ্ৰেষ্ঠাৰ মাক দেউতাকক সিও সম্বোধন কৰিছিল মা দেউতা বুলি।<br />
<br />
সংগীতৰ লগত জড়িত শ্ৰেষ্ঠাৰ জীৱনলৈ উদয়নে লৈ আহিছিল এজাক প্ৰেমৰ বৰষুণ।দুয়োটা তিতিছিল সেই প্ৰেমৰ বৰষুণজাকত।এটি সাংস্কৃতিক সন্ধিয়াৰ গীত পৰিবেশন কৰি থকা মূহুৰ্ততে শ্ৰেষ্ঠাৰ ভৰি পিচলি বৰ বেয়াকৈ দুখ পাইছিল, বিষত তাই গগণ ফালি চিঞৰিছিল।দেউতাক আৰু কৰ্মকৰ্তাসকলৰ সহযোগিতাত শ্ৰেষ্ঠাক লৈ যোৱা হৈছিল ঠাইখনৰ ওচৰতে থকা নাৰ্চিংহোমখনলৈ।সেই সময়ত তাত উপস্থিত থকা সকলোৱে তাইৰ চিঞৰ শুনি ঘূৰি ঘূৰি চাইছিল।কিন্তু তাইৰ কালৈকো ভ্ৰূক্ষেপ নাই।ডাঃ উদয়ন দুৱৰাই তাইক শুৱাই লৈ ভৰিটো এবাৰ ইফালে ঘূৰাব কয় ,এবাৰ আনফালে।কিন্তু নোৱাৰে তাই অসহ্যকৰ বিষ এটাই তাইক কোঙা কৰি ধৰিছে।এইবাৰ ডাঃ উদয়ন দুৱৰাই নিজেই ভৰিটো ইফাল সিফাল কৰি দিলে।এইবাৰ বিষৰ লগতে খঙটোও তাইৰ বেছি হৈ আহিল।ভাল হৈ থকা ভৰিখনেৰে তাইৰ অজানিতেই দুৱৰাৰ বুকুত এক গোৰ দিলে।আচৰিত হৈ গ'ল সকলো,দেউতাকে ডাক্তৰক ক্ষমা খুজি খুজি তত নাপালে।বিষ কমিবৰ বাবে দৰব দুটামান লিখি পিছদিনা এক্সৰে কৰাবলৈ ডাঃ দুৱৰাই লিখি দিলে।সেয়ে আৰম্ভণি উদয়নক লগ পোৱাৰ।ভৰিৰ বিষ ভাল হোৱাৰ পিছত দেউতাকৰ কথামতে দেউতাকৰ লগত গৈ তাই উদয়নক হৈ যোৱা ঘটনাটোৰ বাবে ক্ষমা খুজি আহিলে।জীৱনৰ প্ৰথম অভিজ্ঞতা আছিল হেনো তাৰ সেইয়া।দেউতাকে ক্ষমা খুজি উদয়নক ঘৰলৈ নিমন্ত্ৰণ কৰিছিল।নিমন্ত্ৰণ কৰিছিল যদিও দেউতাকে বা শ্ৰেষ্ঠাই সঁচাকৈয়ে যে ডাঃ উদয়ন সিহঁতৰ ঘৰলৈ আহিব কল্পনাও কৰা নাছিল।কিন্তু সকলোকে আচৰিত কৰি উদয়ন নিমন্ত্ৰণৰ দুদিন পিছতেই ওলাইছিলহি শ্ৰেষ্ঠাহঁতৰ ঘৰ।শ্ৰেষ্ঠাৰ দেউতাকৰ সৰলচিতীয়া স্বভাৱটোৱে তাক আকৰ্ষণ কৰিছিল।সেয়ে সি দৌৰি আহিছিল সিহঁতৰ ঘৰলৈ।<br />
<br />
সেইয়াই আৰম্ভণি ।লাহে লাহে উদয়ন সিহঁতৰ ঘৰৰ এক অংগ হৈ পৰিল।শ্ৰেষ্ঠাৰ সংগীতত সি নিজক বিলীন কৰি দিব পৰা হ'ল,অন্তৰৰ কথাবোৰ প্ৰাণখূলি ক'ব পৰা হ'ল।শ্ৰেষ্ঠাৰ হৃদয়তো উদয়নেই উদয়ন হৈ পৰিল।ওচৰতে তাইৰ প্ৰগেম থাকিলে উদয়নো তাত উপস্থিত থকা হ'ল।গীতৰ মাজত শ্ৰুতাক কিদৰে বান্ধি ৰাখিব লাগে তাৰ সৰু সৰু টিক্স দিয়া হ'ল।গীতৰ মাজত কি ভঙ্গীমা দি তাই এপাক ঘূৰিব সেইয়া শিকাই দিয়া হ'ল সি।কি গীতে দৰ্শকৰ হৃদয় চুমি যাব পাৰে তাক হৃদয়ঙ্গম কৰে সি।শ্ৰেষ্ঠাৰ সংগীতৰ তালত উদয়নৰ হৃদয়ো আলোড়িত হ'ল।ব্যস্ততাৰ মাজতো তাইলৈ সি সময় উলিয়াব জনা হ'ল।যিখিনি সময় সি নিজৰ মাক দেউতাকৰ পৰা বিচাৰি বিচাৰি পোৱা নাছিল সেই সময় সি শ্ৰেষ্ঠাৰ গীত,সিহঁতৰ সংগীতময় ঘৰখনত পোৱা হ'ল।প্ৰিয় গীতৰ কলি সি গুণগুণাই ।জীৱনে এতিয়া তাক মনে বিচৰা ধৰণে দিছে।সি উপভোগ কৰে এই সময়।<br />
<br />
<br />
<br />
লাহে লাহে কথাবোৰ উদয়নৰ মাক দেউতাকৰ কাণতো পৰিল।জীৱনৰ বিচৰা সময়খিনি উদয়নক দিব নোৱাৰা মাক দেউতাকে কিন্তু পুতেকলৈ বোৱাৰীৰ বাবে এখন দীঘল লিষ্ট দিলে।কোনোদিনে পুতেকৰ সুখ দুখৰ খবৰ নোলোৱা মাক দেউতাকে এতিয়া তাৰ সুখৰ চিন্তা কৰা হ'ল ধনী ধনী ঘৰৰ ছোৱালীৰ ফটো দেখুৱাই।উদয়ন মান্তি নহ'ল।হুলস্থুল লাগিল উদয়নৰ ঘৰত।ডাক্তৰ পুতেকলৈ ডাক্তৰ বোৱাৰী অনাৰ তেওঁলোকৰ সপোন উদয়নে ধূলিসাৎ কৰি দিয়াৰ বাবে তীৰ্যক বাণী নিক্ষেপণ হ'ল।এদিন সেই বাণী শ্ৰেষ্ঠাৰ ঘৰৰ ড্ৰয়িং ৰুমলৈও নিগৰিল।উদয়নৰ ধৈৰ্য্যৰ বান্ধ ছিঙি থাকিল।শ্ৰেষ্ঠাক নিজৰ কৰি ল'বৰ বাবে মন্দিৰতে বিয়া কৰাবৰ বাবে সি সাজু হ'ল।কিন্তু শ্ৰেষ্ঠাৰ দেউতাকৰ বুজনিত সি মান্তি হ'ল হঠাৎ কোনো এটা সিদ্ধান্ত নল'বৰ বাবে।শ্ৰেষ্ঠাৰ অবিহনে সি জীয়াই থাকিব নোৱাৰে।শ্ৰেষ্ঠা তাৰ জীৱনৰ অভিন্ন অংগ।শ্ৰেষ্ঠাবিহীন জীৱন তাৰ বাবে মৃত্যুসদৃশ।মা কামাখ্যাৰ চৰণত দুয়ো প্ৰতিজ্ঞাবদ্ধ হ'ল দুয়ো দুয়োৰে হৈ ৰোৱাৰ নহ'লে মৃত্যুক সাবটি লোৱাৰ।আবেগৰ বশৱৰ্তী হৈ শ্ৰেষ্ঠাইও সংকল্প লৈছিল সেই প্ৰতিজ্ঞাৰ।<br />
<br />
উদয়ন আৰু শ্ৰেষ্ঠাৰ ভিতৰি চলি থকা ধুমুহাজাকৰ উমান পায়েই এদিন লাজ মান কাটি কৰি শ্ৰেষ্ঠাৰ দেউতাক উলাইছিলগৈ উদয়নৰ ঘৰ।কিন্তু গেটৰ বাহিৰতেই তেওঁক অপদস্থ কৰি পঠিয়াই দিয়া হয়।দুটামান উপাধি লৈ আহে তেওঁ লগত সুবিধাবাদী, স্বাৰ্থপৰৰ।এজনী গান গোৱা ছোৱালীয়ে ,কেৰাণীৰ জীয়েকে কেতিয়াও তেওঁলোকৰ ঘৰ শুৱনি কৰিব নোৱাৰে ।জীৱনত কোনো দিন নোপোৱা অভিজ্ঞতা লৈ দেউতাক উভতি আহিছিল।আহিয়েই হুকহুকাই কান্দি পেলাইছিল তেওঁ।উদয়ন এই দৃশ্যৰ সাক্ষী আছিল।কোনোদিনে দেউতাকক পৰাভূত হোৱা ,অৱশ হোৱা শ্ৰেষ্ঠাই দেখা নাই।জীৱনৰ সকলো যন্ত্ৰণা তেওঁ হেলাৰঙে পাৰ কৰিছিল।কিন্তু আজি তাইৰ বাবেই দেউতাকৰ এই অৱস্থা।পাগল হৈ গৈছিল তাই।মুখলৈ যিয়েই আহিছিল তাকেই কৈছিল।পাহৰি পেলাইছিল ইয়াত যে উদয়নৰ অকণো দোষ নাছিল।গুছি যাবলৈ কৈছিল তাই উদয়নক সিহঁতৰ ঘৰৰ পৰা তেতিয়াই।নৰচে তাই সপোন আৰু তাৰ লগত।যি সম্বন্ধই তাইৰ দেৱতাতুল্য দেউতাকক ইমান দুখ দিব পাৰে নালাগে তাইক এই সম্বন্ধ।গুচি গৈছিল উদয়ন,একেবাৰে।কোনোদিন লগ নোপোৱাৰ প্ৰতিশ্ৰুতিৰে ।<br />
<br />
শ্ৰেষ্ঠাৰ কথাই হয়তো উদয়নক সকলো ফালৰ পৰা ভাঙি পেলাইছিল।তাইৰ ঘৰৰ পৰা যি সি ওলাই আহিছিল আৰু ওভতি নগ'ল।হাইৱেত চুপাৰৰ খুন্দাত ভাঙি গ'ল তাৰ মৰমৰ গাড়ীখন আৰু তাৰ ভিতৰত নিথৰ হৈ পৰি ৰ'ল শ্ৰেষ্ঠাৰ মৰমৰ উদয়ন।তাইক নাপালে মৃত্যুক সাৱটি লম বুলি কোৱা উদয়ন পঞ্চভূতত বিলীন হ'ল আৰু শ্ৰেষ্ঠা ,আজি উদয়ন নোহোৱা দহ দিনৰ পিছতো তাই জীয়াই আছে সুশৰীৰে।ৰুমটোৰ ভিতৰত নিজকে আৱদ্ধ কৰি তাই প্ৰতিদিনে মৃত্যুক আকোঁৱালি ল'ব বিচাৰে।কিন্তু নোৱাৰে দেউতাকৰ মুখখন ভাহি আহে তাইৰ সন্মুখত।আজিও নোৱাৰিলে তাই।মৃত্যুক সাবটি জীৱনটো শেষ কৰি দিব।নোৱাৰে তাই, দায়িত্ব আছে ঘৰখনৰ প্ৰতি ,উদয়নৰ পূৰণ নোহোৱা সপোনবোৰৰ প্ৰতি,উদয়নৰ ছবি হৃদয়ত আঁকি লোৱা তাইজনীৰ প্ৰতি।জীৱনৰ কঠিন যাত্ৰাত তাই গাই যাব উদয়নৰ প্ৰিয় সঙ্গীতৰ কলাৱ।জীৱন হয়তো আজি তাইৰ প্ৰিয় থকা, নথকা আপোনজনৰ বাবে।উদয়নৰ প্ৰিয় গীতটি গুণগুণালে তাই<br />
<br />
এ জিন্দেগী গলে লগা লে,<br />
<br />
হমনে ভি তেৰে হৰ এক গম কো<br />
<br />
গলে সে লগায়া হে,হেনা?<br />
<br />
সমাপ্ত</div>
Manaswee Sarmahhttp://www.blogger.com/profile/13830090013043467243noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5736240352789574647.post-63694557207825748792020-07-03T01:33:00.001-07:002020-07-03T02:07:32.674-07:00প্ৰেমৰ ৰাগি<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
প্ৰেমৰ ৰাগি<br />
<br />
কুৰুকি কুৰুকি মই তাৰ বুকুৰ ভিতৰলৈ সোমাই গৈছিলোঁ।প্ৰেম নামৰ দুটি বৰ্ণৰ লগত যেন মোৰ পুনৰ বাৰ সম্বন্ধ ঘটিছিল।শেষ হৈ যাব খোজা মনৰ হেঁপাহবোৰ,আশাবোৰ সি মোৰ হৃদয়ত আকৌ জগাই তুলিছিল।সপোন দেখিবলৈ ভয় কৰা মইজনীক সি আকৌ সপোন দেখিবলৈ শিকাইছিল।মই জনীক মই কৰি জীয়াই তুলিছিল।বন্ধ কৰি থোৱা হৃদয়ৰ খিৰিকীখন সি নিজে খুলি সোমাই আহিছিল ।প্ৰৱেশ নিষিদ্ধ বুলি জানিও সি তাৰ প্ৰৱেশৰ পথ মুকলি কৰি লৈছিল।<br />
তিনিবছৰ প্ৰেম সাগৰত উটি ভাহি মই তেতিয়া উচ্চ শিক্ষাৰ বাবে বিশ্ববিদ্যালয়ত নামভৰ্তি কৰিছিলোঁ।মা দেউতাৰ মৰমৰ পৰা আঁতৰি কষ্ট হৈছিল যদিও বেছি কষ্ট দিছিল বৰ্ণভৰ ব্যৱহাৰে।মই পঢ়ি অহা কলেজখনত সি তেতিয়া নতুনকৈ জইন কৰিছিল।ভাবিছিলোঁ ময়ো মাষ্টাৰ ডিগ্ৰী কৰি একেখন কলেজতে সোমাৱ পাৰিলে কিমান যে ভাল হ'ব।সপোনৰ পিছত দৌৰি দৌৰি যেতিয়া মোৰ এডমিছন হৈ গৈছিল খবৰটো মই প্ৰথম তাকেই দিছিলোঁ।কিন্তু মই ভবামতে সি সুখী হোৱা নাছিল।'হয়নেকি' বুলি কৈ এক নিৰুৎসাহজনক মন্তব্য দি সি ফোনটো কাটি দিছিল।ব্যস্ততাৰ মাজত ময়ো কথাবোৰ সেইকেইদিন গুৰুত্ব দিয়া নাছিলোঁ।লাহে লাহে মন কৰিলোঁ তাৰ যেন ফোন অহাটো, মোৰ প্ৰতি গুৰুত্ববোৰ কমি গ'ল।বিশ্ববিদ্যালয়লৈ অহাৰ আগতো তাৰ লগ ধৰিবলৈ সময় নোহোৱা হ'ল।আগতে যিটো ল'ৰাই মোক লগ ধৰিবৰ বাবে নানা পৰিকল্পনা কৰে এতিয়া মোৰ বাবে তাৰ সময়ৰ অভাৱ হ'ল।ব্যস্ততাৰ ফাঁকি দিয়া হ'ল।মই বুৰ্বকজনীয়েও কথাবোৰ ধৰিব নোৱাৰি হয় বুলি বিশ্বাস কৰি লোৱা হ'লো।দিনটোৰ প্ৰতিটো বেলাতে ফোন কৰা ল'ৰাটোৰ আজিকালি সপ্তাহটো ফোন কৰিবলৈ সময় নোহোৱা হ'ল।তেনেকৈয়ে নতুন ঠাইৰ নতুন মানুহবোৰৰ মাজত মই মিলি গ'লো।<br />
সি ফোন নকৰিলেও ময়েই কৰো মাজে মাজে।কেতিয়াবা ধৰে ,কেতিয়াবা নধৰে।ভুল মোৰ ক'ত হ'ল মই একো ধৰিব নোৱাৰিলোঁ।সুধিলেও একো নকয়।লগৰকেইজনীৰ লগতো কথাবোৰ লাহে লাহে শ্বেয়াৰ কৰোঁ, ভিন্নজনীৰ ভিন্ন মত।তথাপিও ধৈৰ্য্য ধৰিলোঁ।যি সময়ত মোক তাৰ বেছি প্ৰয়োজন হৈছিল সেই সময়তে সি মোৰ সঙ্গ ত্যাগ কৰিছিল।ৰাতি ৰাতি চিনিয়ৰৰ পৰা লুকুৱাই গাৰুত মুখখন গুজি মই বহু ৰাতি উচুপিছিলো।কোনেও নুবুজে,কাকো বুজাব নোৱাৰো সেই দুখৰ অনুভৱ।অপেক্ষা কৰিছিলোঁ মাথোঁ ভাল দিনবোৰ ঘূৰি আহিব বুলি।বিশ্ববিদ্যালয়ৰ নতুন নিয়ম,নতুন নতুন বন্ধু বান্ধৱীৰ মাজতো মোৰ মনটোৱে বাৰে বাৰে তাকে বিচাৰিছিল।<br />
সময় পাখি লগা কাঁড়ৰ দৰে।এদিন বন্ধত ঘৰলৈ যাওঁতে দেখিছিলোঁ বৰ্ণভৰ ঘৰত পেণ্ডেল দিয়া আছে।ৰিক্সাৱালাজনকে মনৰ খুদুৱনি মাৰিবলৈ সুধিলোঁ<br />
* এওঁলোকৰ ঘৰত কিবা পাতিছে হ'বলা।<br />
* হয় বাইদেউ, কলেজত যে কৰে ছাৰজনৰ বিয়া।<br />
ধৈৰ্য ধৰি আকৌ সুধিলোঁ<br />
* কাৰ লগত জানেনে?<br />
* নাজানোঁ বাইদেউ।<br />
ৰিক্সাখনৰ পৰা যেনেতেনে নামি ঘৰ সোমালো।মনত গুজৰি গুমৰি থকা ধুমুহাজাকৰ মাহঁতক খবৰ নিদিয়াকৈয়ে গাটো বেয়া লাগিছে শুই লওঁ বুলি ৰুমত সোমাই দৰ্জাৰ খিলিটো মাৰি বহু সময় কান্দিলো।কন্দাৰ মাজতে মাজে মাজে বৰ্ণভলৈ ফোন লগাও নধৰে।বহু বাৰ ফোন লগোৱাৰ পিছত এবাৰত সি ৰিচিভ কৰিলে।<br />
* হেল্ল' ইমান ফোন মাৰি আছা যে,এবাৰত নধৰিলে জানিব লাগে মই বিজি আছো বুলি।<br />
কথাষাৰে মোৰ হৃদয়ৰ জ্বলি থকা জুইকুৰা আৰু দপদপকৈ জ্বলাই তুলিলে।তথাপিও শেষ আশা ত্যাগ নকৰি ধৈৰ্য ধৰি সুধিলোঁ<br />
* কিহত বিজি আছিলা?<br />
* কলেজৰ কামত।<br />
* কলেজ ৰাতি আঠটাতো হয় নেকি?<br />
* নহয়,কাইলৈৰ ক্লাছৰ প্ৰিপেয়াৰ কৰি আছিলোঁ।<br />
* কিন্তু কাইলৈটো কলেজ বন্ধ।ক্লাছৰ প্ৰিপেয়াৰ নে বিয়াৰ?<br />
প্ৰশ্নটোত সিও আচৰিত হ'ল।<br />
*তুমি কেনেকৈ জানিলা?<br />
* কিছুমান কথা কেতিয়াও লুকাই নাথাকে।এতিয়া মাথোঁ এটা প্ৰশ্নৰে মোক উত্তৰ দিয়া মোৰ কি ভুল আছিল।<br />
* তোমাৰ এইটোৱেই ভুল আছিল যে তুমি মোক নোসোধাকে মাষ্টাৰ ডিগ্ৰী পঢ়িবলৈ গৈছিলা,মইটো কেতিয়াও বিচৰা নাছিলোঁ মোৰ ৱাইফে হায়াৰ ষ্টাডি কৰক।মোতকৈ সদায় মোৰ ৱাইফ তলতেই থাকিব লাগিব।তুমি মোতকৈ ওপৰলৈ যাবলৈ চেষ্টা কৰিলা সেয়ে আজি তোমাৰ এই দশা।লাও সদায় পাতৰ তলতেই থাকে।<br />
কথাখিনি কৈয়েই সি ফোনটো কাটি দিলে।দুখটোৱে এইবাৰ বেলেগ ফালে গতি লৈছিল।মনলৈ আহিছিল মই যদি ডিগ্ৰীত ফাৰ্ষ্ট ক্লাছ লৈয়ো মাষ্টাৰ ডিগ্ৰী পঢ়িবলৈ নগলোহেঁতেন তেতিয়া মানে মই মোৰ প্ৰিয় মানুহজনৰ লগতেই হয়টো দুদিন পিছত বিয়াত বহিলো হয়।নিজৰ ওপৰতেই এইবাৰ ধিক্কাৰ জন্মিল।ইস,ভালপোৱা মানুহজনৰ মনৰ কথাটোও জানিবলৈ মই অলপো চেষ্টা নকৰিলো,আকৌ অলপ পিছতে সি কৈ যোৱা 'লাও সদায় পাতৰ তলত 'কথাষাৰে মোক শেলে বিন্ধাইদি বিন্ধিলে।'মোৰ যেন স্বাভিমানী,স্বাধীনতাপ্ৰিয় মনটোৱে কথাষাৰ হজম কৰিব পৰা নাই।বৰ্ণভৰ নাম্বাৰটো দিলীত কৰি দিলোঁ।নালাগে মোক এনেকুৱা পুৰুষ যি নাৰীৰ বাবে এনে চিন্তা, এনে মানসিকতা ৰাখে।<br />
গুচি আহিলোঁ আকৌ বিশ্ববিদ্যালয়খনলৈ, ঘৰত মনটো স্থিৰ কৰিব নোৱাৰিলোঁ ,ভাবিছিলোঁ হোষ্টেলৰ লগৰকেইজনী পালে মনটো ভাল লাগিব, পিছে নাই বৰ্ণভৰ শেষৰ কথাকেইষাৰ তেতিয়াও মোৰ কাণত বাজি থাকিল।ল'ৰাবোৰক চকু পাৰি দেখিব নোৱাৰা হ'লো।বন্ধু হিচাপে বেলেগ কথা,প্ৰেমৰ প্ৰস্তাৱ দিয়াকেইটাৰ প্ৰতি কিবা এক ঘৃণাৰে মনটো ভৰি পৰিল।বিশ্ববিদ্যালয়ৰ প্ৰথম ক্লাছৰ দিনাই চিনাকি হোৱা কাব্য এতিয়া সেই ঘৃণাৰ পাত্ৰ হৈ পৰিল মোৰ চকুত।বৰ্ণভৰ পৰা পাই থকা ৰুক্ষতাৰ মাজতেই সি মোক এদিন প্ৰেমৰ প্ৰস্তাৱ দিছিল।মই হাঁহি হাঁহি কৈছিলোঁ 'মোৰ বয়ফ্ৰেণ্ড আছে'। 'হয়নেকি' বুলি সি আঁতৰি গৈছিল।কিন্তু সদায় মোৰ আশে পাশেই সি আছিল।বিশ্ববিদ্যালয়ৰ অলিয়ে গলিয়ে এতিয়া তাক লগ পাওঁ, ক্লাছ ৰুমত মই নহালৈকে সি নোসোমাই,ব্ৰেক টাইমত চাহ খাবলৈ মই নগ'লে সি নাযায়, মোৰ ব্ৰেকআপ হোৱাৰ খবৰ সি পাইছে।কিন্তু এতিয়া মই বেছি ৰুক্ষ ,মোৰ ব্ৰেকআপৰ খবৰ পাই কোনেও যাতে মোক পুতৌৰ চকুৰে নাচায় সেই লৈ মই নিজকে সদায় আনৰ আগত হাঁহি মাতি ৰাংঢালি হৈ থকাৰ চেষ্টা কৰিলোঁ।<br />
মই ক্লাছলৈ নহাৰ দিনা কাব্যই খবৰ লয় আজি মই কিয় ক্লাছলৈ নগ'লো।সেইদিনা দিয়া ন'টছবোৰ সি মোলৈ বুলি লিখি ৰাখে,মোৰ সাধাৰণ জ্বৰ কাঁহ হ'লে খবৰ লয়।লাহে লাহে ভাল লাগে তাক মোৰ।যিখিনি আদৰ,যিখিনি মৰম মই বৰ্ণভৰ পৰা বিচাৰিছিলোঁ সেইখিনি আদৰ,মৰম মই কাব্যৰ পৰা পাইছিলোঁ।লাহে লাহে তাক মই সকলো কথা খুলি ক'ব পৰা হ'লো।বৰ্ণভৰ পৰা লাভ কৰা সম্পৰ্কৰ তিক্ততা এতিয়া কাব্যৰ মাজত মিঠা সুবাস বিচাৰি পোৱা হ'লো।কিন্তু হৃদয়ে গ্ৰহণ কৰিলেও বিবেকে আকৌ মনত পেলাই দিয়ে 'লাও সদায় পাতৰ তলত'।বৰ্ণভৰ কথা তাক খুলি ক'ব পৰা হ'লো।মোক কেতিয়া কি বস্তু দৰকাৰ হ'ব তাৰ সি হিচাপ ৰখা হ'ল।কিন্তু সি কোনো দিনে মোক আকৌ সেইষাৰ কথা নুসুধা হ'ল।কিন্তু মই বিচাৰিছিলোঁ এতিয়া মনেপ্ৰাণে সি মোক আকৌ সেইষাৰ কথা কওঁক।<br />
বিশ্ববিদ্যালয়ত এতিয়া কাব্য আৰু সীমান্তিকাক চিনি নোপোৱা মানুহ নাই।সকলোৰে মুখত আমাৰ নাম,কিন্তু প্ৰকৃততে আমিয়েই নাজানোঁ আমাৰ সম্পৰ্কৰ নাম কি? বিশ্ববিদ্যালয়ৰ প্ৰতিটো অনুষ্ঠান আমি একেলগে উপভোগ কৰো।মই নগ'লে সি নাহে,সি নাহিলে মই নাযাওঁ।প্ৰকৃততে ,অকলে চোৱাত সেই মাদকতা নাই যিটো আমি ইজনে সিজনৰ সঙ্গত অনুভৱ কৰোঁ।আমি দুয়োটাই ইটোৱে সিটোক 'তই ' বুলিয়েই সম্বোধন কৰা হ'লো।মানুহে সেয়ে বুজিবলৈ টান পায় আমাৰ সম্পৰ্কৰ নামটো। মই নাটক কৰি ভালপোৱা ছোৱালী, সৰুৰেপৰাই কৰিছিলো, বৰ্ণভৰ লগতো প্ৰেম মোৰ সেই নাটকৰ যোগেদিয়েই হৈছিল।বিশ্ববিদ্যালয়তো মই নাটক কৰাৰ সুবিধা লাভ কৰিছিলোঁ।কিন্তু বৰ্ণভে নাটক কৰোঁতে মোৰ আশে পাশে থকাৰ দৰে কাব্য মোৰ ওচৰত নাছিল।কিন্তু নাটক চাবলৈ সি আহিছিল আৰু মোৰ অভিনয়ৰ প্ৰশংসা কৰিছিল।ভাল লাগিছিল মোৰ,তাৰ এষাৰি প্ৰশংসাৰ কথাই মোক আৰু উৎসাহিত কৰি তুলিছিল।<br />
উজাগৰী নিশা সি মোক শুনাই তাৰ অৰ্গেনত বিভিন্ন গানৰ সুৰ।মই ব্যাকুল হৈ পৰোঁ তাক যেন এতিয়াই কম 'মই তোক ভালপাওঁ কাব্য'।কিন্তু ক'ব নোৱাৰো,লজ্জা নামৰ আৱৰণটোৱে মোক ঢাকি ধৰে।তাৰোপৰি মই এতিয়া চিন্তা কৰোঁ সি বা এতিয়া মোৰ কথা কি বুলি ভাবে।মনৰ আবেগবোৰ মনতেই ৰাখি আগবাঢ়ো আকৌ।মই নাজানোঁ এতিয়া আমাৰ সম্পৰ্কটো কি,তাক সুধিবলৈও লাজ লাগে, কিন্তু সি মোৰ ছাঁৰ দৰে ঘূৰি ফুৰে।পৰীক্ষাৰ আগত পঢ়া কমপ্লিট নহ'লে সি মোক বুজাই দিয়ে,নিজৰ পঢ়া এৰিও সি মোৰ লগত লাগি থাকে।এনেদৰেই ইটোৱে সিটোৰ লগত চুম্বকৰ দৰে লাগি লাগি আমাৰ বিশ্ববিদ্যালয়ৰ দুবছৰৰ অন্ত পৰে।<br />
বিশ্ববিদ্যালয় শেষ হোৱাৰ পিছত দেউতাই বিয়াৰ কথা উলিয়াই।আৰু পঢ়িব নালাগে ঘৰলৈকে আহ বুলি মাতি পঠাই।মই কি কৰোঁ কি নকৰোঁ সিদ্ধান্ত ল'ব নোৱাৰা হ'লো।দেউতাকো ক'ব নোৱাৰা হ'লো নাযাওঁ বুলি।অৱশেষত দেউতাৰ কথা মানি মই তালি টোপোলা বান্ধি ঘৰলৈ গুচি আহিলোঁ।কাব্য তাতে ৰৈ গ'ল।JRF ক্লিয়েৰ কৰিলে সি,পি.এইচ. ডিৰ বাবে সি প্ৰস্তুতি চলাইছে।বিশ্ববিদ্যালয় এৰি অহাৰ আগদিনা মই তাক সাবটি ধৰিছিলো অজানিতে।মই মনে প্ৰাণে বিচাৰিছিলোঁ সি কওঁক 'তই ৰৈ যা সীমা 'বুলি,মই শুনিব বিচাৰিছিলোঁ সি মোক কওঁক,মই তোক ভালপাওঁ ,তই মোক এৰি নাযাবি।কিন্তু সি নক'লে।হয়তো সি কোৱা হ'লে মই সাহস পালোঁ হয়,মই ৰৈ গ'লো হয় তাতে।কান্দি কাটি ঘৰলৈ আহিলোঁ।ভাবি ল'লো সি মোক অতদিনে বন্ধু বুলিয়েই ভাবিছিল ছাগে।মইহে ভুল ভাবিছিলো।<br />
ঘৰলৈ আহি ওচৰৰে নতুনকৈ খোলা কলেজ এখনত সোমালোঁ।কাব্যৰ লগত ফোনত কথা বতৰা চলি থাকিল।চেমিনাৰ, ISBN আলোচনী এইবোৰত ভাগ ল'বলৈ,প্ৰকাশ কৰিবলৈ সি মোক খবৰ দিয়া হ'ল।তেতিয়াও বিভিন্ন ক্ষেত্ৰত দূৰে দৰে থাকিও সহায় কৰা হ'ল ।চেমিনাৰবিলাকত তাক লগ পোৱা হ'লো।তাক লগ পোৱাৰ হাবিয়সতে মই চেমিনাৰবিলাকত ভাগ লোৱা হ'লো।প্ৰত্যেকবাৰেই মই সাজি কাচি যোৱা হ'লো,মনত এটাই আশা পুহি ৰাখো সি মোক আকৌ প্ৰপজ কৰিব।কেতিয়াবা ভাবোঁ ময়েই কৈ দিওঁ নেকি, কিন্তু ৰৈ যাওঁ, নোৱাৰোঁ ক'ব।<br />
দুই এক বিয়াৰ বাবে ল'ৰাৰ খবৰো অহা হ'ল।মই বিভিন্ন উজুহাত দেখুৱাই কথাবোৰ নাকচ কৰিলোঁ।কাব্যক কওঁ কথাবোৰ 'হয় নেকি' বুলি কোৱাৰ বাহিৰে সি একো নকয়।বিয়া হ বুলিও নকয়,নহ'বি বুলিও নকয়।<br />
কাব্যৰ ৰিচাৰ্চৰ কাম আৰম্ভ হৈছিল।তাৰ উৎসাহতে ময়ো পিছৰ বছৰ এন্ত্ৰেন্স দিলোঁ, পাছো কৰিলোঁ।আকৌ ছমাহৰ ক'ৰ্চ ৱৰ্কৰ বাবে মই বিশ্ববিদ্যালয় পালোগৈ ,সেই ছমাহ মই আকৌ তাৰ সঙ্গ উপভোগ কৰিলোঁ, আকৌ সেইদিন ওভতি আহিলে।বহু কলেজত কাব্যই ইন্টাৰভিউ দিছে,কিন্তু এতিয়ালৈকে পোৱা নাই।ময়ো ছমাহীয়া কৰ্চটো কমপ্লিট কৰি ৰিচাৰ্চৰ কাম আৰম্ভ কৰিলোঁ। মাজে মাজে হতাশ হওঁ, সি মোক উৎসাহ দিয়ে।গাইডৰ গালি খাই নকৰোঁ বুলি গুচি আহিব খুজো সি আকৌ প্ৰেৰণা দিয়ে,মোৰ খং,কান্দোনক তাৰ মৰমৰ এষাৰে গলাই দিয়ে।উৎসাহ পাই আকৌ ৰৈ যাওঁ।এনেদৰেই পাৰ হয় সময়।<br />
মাষ্টাৰ ডিগ্ৰী কমপ্লিট কৰাৰ তিনি বছৰমান পিছত কাব্যই কলেজ এখনত চাকৰি পায়।সুখী সি।তাৰ সুখত মই।খবৰটো দিবলৈ সি মোৰ ওচৰলৈ দৌৰি আহে।মই তেতিয়া বিশ্ববিদ্যালয়ৰ গেটৰ সন্মুখত।ফুটপাথত বিক্ৰী কৰি থকা আলোচনী কিনাত মই ব্যস্ত।<br />
* সীমা ,মই চাকৰিটো পালোঁ।<br />
কৈয়েই সি মোক ডাঙি ঘূৰাই দিলে।লাজ লাগিল মোৰ ,সকলোৰে চকু তেতিয়া আমাৰ দুটাৰ ওপৰত।হোৱাৰে কথা কোনেনো ৰাস্তাত এনে দৃশ্য উপভোগ কৰিবলৈ পায় স্বচক্ষুৰে।<br />
* হ'ব দে মোক আগতে নমাচোন।<br />
নমাই দিলে মোক সি।মই আশে পাশে মানুহবোৰলৈ চাওঁ।ভালেই লাগিছেনে লাজেই লাগিছে মই থিক ধৰিব পৰা নাই।<br />
* তোক মই বহুত ভালপাওঁ সীমা,তই যদি ভাব মোৰ কথা তেন্তে মই তোক বিয়া কৰাব খোজোঁ।হ'বিনে ক।<br />
* অতদিনে এইষাৰ কথা শুনিবলৈয়েইটো মই ৰৈ আছিলোঁ।কিয় কোৱা নাছিলি?<br />
* অতদিনে তোক বিয়া পাতিব পৰাকৈ মোৰ এই চাকৰিটো নাছিল যে।<br />
সেইসময়ত কোনে চাইছে কোনে নাইচোৱা মোৰ ভাবিবলৈ সময় নাই।তাক মই আকোঁৱালি ল'লো।<br />
* I love you kabya,I love you very much<br />
*I love you too dear.<br />
সেই দিনটোৰ সেই সুখকণ মই আজিলৈকে ধৰি ৰাখিছোঁ, ধৰি ৰাখিবলৈ কাব্যই মোক সুবিধা কৰি দিছে।মোৰ সপোনবোৰত সি পাখি লগাই দিছে,মোৰ ভালপোৱাবোৰক ধৰি ৰাখিবলৈ মোৰ হৃদয়খন সি নভঙাকৈ ধৰি ৰাখিছে,স্বাধীনচিতীয়া মইজনীক চিলাৰ দৰে উৰিবলৈ সি শিকাইছে আৰু মইজনীক মই কৰি সি পৰম প্ৰত্যয়ৰে আৱৰি ৰাখিছে।বিয়া হৈ যোৱাৰ পিছতো সি মোক মোৰ মতে জীয়াই থাকিবলৈ দিছে।বৰ্ণভৰ লাও সদায় পাতৰ তলত কথাষাৰ মোক আজিকালি কাব্যই নতুনকৈ দৃষ্টিপাত কৰিবলৈ শিকাইছে ,যি দৰে লাও গছ পাত অবিহনে অসম্পূৰ্ণ সেইদৰে গছজোপাৰো মূল্য লাওটোতহে।দুয়োটাৰে স্থান নিজৰ নিজৰ।এটাক এৰি আনটো অসম্পূৰ্ণ।কাব্যৰ বুকুৰ মাজত সীমান্তিকা আজি সোমাই পৰিছে মৰমৰ গভীৰতাৰে।ৰাগি লাগিছে তাইৰ প্ৰেমৰ ৰাগি।<br />
সমাপ্ত<br />
<br />
</div>
Manaswee Sarmahhttp://www.blogger.com/profile/13830090013043467243noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5736240352789574647.post-18188830217004115092020-06-30T07:04:00.001-07:002020-06-30T07:04:53.708-07:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
#Aaruhi_weds_Aarobdho<br />খণ্ড---১<br /><br /> কাহিনীবোৰ এনেকুৱাই।কেতিয়া ক'ৰ পৰা আৰম্ভ হয় আৰু ক'ত শেষ হয় কোনেও ক'ব নোৱাৰে।বৰ্তমান কেতিয়া অতীত হয় আৰু অতীত কেতিয়া বৰ্তমান হয় কোনেও ক'ব নোৱাৰে। অদৃষ্টৰ হাতৰ লিখনীত আমি মাথো নিমিত্তহে। কথাবোৰে মনত দোলা দি থাকোতেই গৃহস্থৰ মাততহে সম্বিত ঘূৰাই পালে স্বাতীয়ে।<br /> "ওলাই হ'লনে?বহুত দূৰ যাবলগা আছে, সোনকাল কৰা।" <br /> এৰা,বহু দূৰ, বহু দিনৰ অপেক্ষাৰ অন্তত আজিৰ দিনটো।স্বাতীৰ চকুত আজিও জীৱন্ত সেই কথাবোৰ।কথাবোৰ মনতে ভাবি ভাবি লৰালৰিকৈ গাড়ীত উঠিল স্বাতী।এই যাত্ৰা বহুদূৰলৈ গুৱাহাটীৰ পৰা যোৰহাট।গৃহস্থৰ কোম্পানীৰ ছুটী পাব নাপাব দোধোৰ মোধোৰ অৱস্থাৰ মাজতে শেষ সময়ত সকলো থিক কৰি সিহঁতৰ এই লৰালৰি।লৰালৰি বেলেগ একোৰে নহয়,এখন বিয়াৰ।যিখন বিয়াৰ সপোন সিহঁতে দেখিছিল একেলগে।নিজৰ বিয়াতকৈও অতি হেপাঁহৰ এই বিয়া।স্বাতীৰ মনৰ দাপোণত ভাহি উঠিছে অতীতৰ সকলো স্মৃতি।একো নাথাকে মাথো স্মৃতি ৰৈ যায় ।<br /> Aaruhi Weds Aarobdho. নিমন্ত্ৰণী পত্ৰখনৰ আৰৰ মানুহজনীয়েই হৈছে স্বাতী।গতিকে বিয়ালৈ নোযোৱাৰ কথাই নাহে।আৰোহীৰ বিয়া খোৱাৰ সপোন তাইৰ আজিৰ নহয়,সেই দৰা কইনা খেলাৰ দিনৰে।বুজা নুবুজাৰ দিনৰপৰা এই সপোন দেখিছে স্বাতীয়ে।প্ৰাথমিক স্কুলৰ পৰা বিশ্ববিদ্যালয় পঢ়ালৈকে সুখে দুখে দুয়ো দুয়োৰে লগৰী।কিমান যে মধুৰতম আছিল সিহঁতৰ শৈশৱ,কৈশোৰ।স্কুল, টিউচনলৈ যোৱাৰ পৰা লগৰ বন্ধু বান্ধৱীৰ ঘৰলৈ যোৱালৈকে দুয়ো দুয়োৰে লগৰী।এই যে কয় নলে গলে লগা বন্ধু,তেনেকুৱাই।<br />তাৰ মাজতে class X মানত আৰুৰ জীৱনলৈ আহিছিল আদিত্য।সিহঁততকৈ দুবছৰ মান ডাঙৰ আদিত্য খুব কম সময়ৰ ভিতৰতে আৰুৰ লগতে স্বাতীৰ বাবেও হৈ পৰিছিল 'আদি'। আদি আদি আদি এই নামটোৱে এসময়ত স্বাতীৰ কাণ পকাই দিছিল।স্কুললৈ যোৱাৰ পৰা ছুটী হোৱালৈকে মুঠৰ ওপৰত আৰুৰ লগতে স্বাতীৰ বাবে আদিও এটা বিষয়লৈ ৰূপান্তৰিত হৈছিল।আদিক বাদ দি আৰুৰ কথা যেন কল্পনাই কৰিব নোৱাৰি।যিহেতু সিহঁতৰ স্কুলখন হায়াৰছেকেণ্ডেৰী আছিল যেতিয়াই সময় পাই আদিয়েও আৰুক এবাৰ চাই গৈছিলহি।।স্কুলৰ সকলোৱে এই কথা গম পাইছিল।লাহে লাহে এই কথা staff room লৈও গৈছিল।ছাৰ বাইদেউ সকলে প্ৰত্যক্ষভাৱে একো নকলেও দুয়োটাকে ভালদৰে পঢ়িবলৈ কৈছিল।যিহেতু দুয়োটাই জীৱনৰ আটাইতকৈ গুৰুত্বপূৰ্ণ সময়খিনিত আছিল।এটাই মেট্ৰিক আৰু আনটো হায়াৰছেকেণ্ডেৰী।সিহঁত দুটাৰ মাজত ফচি আছিল স্বাতী। অভ্যস্ত হৈ পৰিছিল তাই।Test পৰীক্ষাৰ পিছতো কিমান যে দুৰ্দশা হৈছিল স্বাতীৰ।ইটোৱে সিটোক নেদেখে,কথা পাতিব নোৱাৰে।আৰুৰ ঘৰত সেইসময়ত ফোন নথকাৰ বাবে আদিয়ে ফোন কৰে স্বাতীৰ ঘৰলৈ।যিহেতু দয়োজনীৰে ঘৰ ওচৰাওচৰি গতিকে স্বাতীয়ে ফোন আহিলে মাকে কিবা বনাইছে খাবলৈ মাতিছে বুলি আৰুক মাতি আনে।প্ৰথম প্ৰথম মাকেটো তাইকে গালিয়েই দিছিল, পিছত যেনিবা সকলো ক'লত মাকে বুজিলে তথাপিও এই যে পিয়নগিৰী কৰাটো ভাল হোৱা নাই কথাই কথাই তাইক মাকৰ শাসনেৰে বুজাই দিছিল।মুঠৰ ওপৰত "প্ৰেমত ঘূৰিছে ভূ-মণ্ডল,প্ৰেমত ফুলিছে শতদল" আৰু বন্ধুত্বৰ শিকলিৰে বান্ধ খাই আছে আমাৰ স্বাতীপল।<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />খণ্ড--২<br /> এনেদৰেই সিহঁতৰ মেট্ৰিকৰ পৰীক্ষা ওচৰ পাইছিলেহি।পোন্ধৰ দিন আগৰ মানৰ পৰা আদিৰ ফোন অহা বন্ধ হৈছিল।স্বাতীয়েও ৰক্ষা পাইছিল। পঢ়িছে সিহঁতে ভবিষ্যতৰ সপোন দুচকুত লৈ ভাল ৰিজাল্ট কৰাৰ প্ৰয়াসৰে।সিহঁতৰ লগতে সিহঁতৰ মাকহঁতেও কষ্ট কৰিছে।স্বাতীক মাকে সদায় পুৱা চাৰি বজাতে উঠাই দি নিজেও উঠে।ৰাতি বাৰ বজালৈকে তাইৰ ওচৰত বহি থাকে।দিনটো পঢ়াৰ মাজতে খুৱা বস্তু পঢ়া টেবুলত দি থৈ যায়।মুঠতে দুই খন ঘৰতে মেট্ৰিক পৰীক্ষাৰ্থীৰ বাবে এক পৰিবেশ গঢ়ি তুলা হৈছে য'ত কেৱল পঢ়াৰ শব্দকেইটাৰ বাহিৰে যেন ক'তো এটা সৰাপাতো পৰা শব্দও নাছিল।দেউতাকে বাতৰি শুনা,মাকে ধাৰাবাহিক চোৱাৰ লগতে ভায়েকহঁতৰ কাৰটোন চোৱাৰো মোদা মৰিছিল।চাওতে চাওতে পৰীক্ষাৰ প্ৰথম দিনা পালেহি।স্বাতী,আৰোহীক লৈ পৰীক্ষা কেন্দ্ৰলৈ মাক-দেউতাকহঁতো ওলাইছে।জীয়েক হঁততকৈও যেন তেওঁলোকৰহে উথপথপ।কিজানি দেৰি হয় পৰীক্ষা কেন্দ্ৰ পোৱা।সময়মতে সিহঁত পৰীক্ষা কেন্দ্ৰ পাইছিল।দেউতাকহঁতে ক'ত বহিব লাগিব সকলো থিক কৰি উলাই আহিছিল।হঠাৎ স্বাতীয়ে দেখিলে কোনোবাই তাইক হাত জোকাৰি মাতিছে।স্বাতীৰ যেন ভৰিৰ তলৰ মাটিকণহে ফাটি গ'ল।বুজিবলৈ তাইৰ বাকী নাথাকিল আদিৰ তাত উপস্থিতিৰ কাৰণ।Wash room লৈ যোৱাৰ উজুহাত দেখুৱাই আৰুক লৈ তাই আদিৰ ওচৰ পালেহি। <br /> কি কথা আছে সোনকালে পাত আৰু ,মই বেছি সময় ৰ'ব নোৱাৰো।<br />কথাষাৰ কৈয়েই তাই আতৰি আহিল।খং উঠিছে স্বাতীৰ, প্ৰেম কৰিছ কৰ সকলোতে মোকে ফছাৱ কিয়?দেউতাকে গম পালে তাইক কম বেয়া পাব নে?দেউতাকৰ বহু মৰমৰ স্বাতী।বিশ্বাস কৰে তাইক বহুত ,লগতে আৰুৰ দেউতাকেও।আদিলৈ বহুত খং উঠিছে ,আজি লগ নকৰিলে নহয়নে,পৰীক্ষাৰ প্ৰাক্ মূহুৰ্ততনো এনে কি প্ৰেম হ'ব পাৰে যে নেদেখিলে নহয়।বেছি সময় নকৰিলে সিহঁতে, আদিয়ে স্বাতীলৈ হাতখন আগবঢ়াই শুভেচ্ছা দিলে লগতে এটা কলমো।লও নলওকৈ স্বাতীয়ে কলমটো লৈ ধন্যবাদেৰে তাক বিদায় দিলে।স্বাতীয়ে বুজিলে,এইয়া মানে প্ৰেমিকৰ প্ৰেমিকালৈ পৰীক্ষাৰ শুভকামনাৰ বাবে উপহাৰ তথা সাক্ষাৎ।লগতে তুলসীৰ লগত কলপতুৱাৰ মুক্তি হোৱাৰ দৰে,আৰুৰ লগতে তাইলৈও এই শুভকামনা।এনেদৰেই সিহঁতৰ পৰীক্ষা শেষ হ'ল লগতে আদিৰো।স্বাতীহঁততকৈ দুদিন পিছত আৰম্ভ হোৱা আদিৰ পৰীক্ষাও শেষ হ'ল।বহু ঘটনা-পৰিঘটনাৰ অন্তত পৰীক্ষাৰ অন্তৰ এই তিনিমাহো পাৰ হ'ল।স্বাতী আৰু আৰোহী ইয়াৰ মাজতে নিজৰ নিজৰ সম্পৰ্কীয় মানুহ বিলাকৰ ঘৰলৈও গ'ল।<br /> আহিল সেই বিশেষ দিনটো।প্ৰথম বিভাগ লৈ চাৰিটা বিষয়ত লেটাৰ মাৰ্ক সহ দুয়োজনীয়ে মাক -দেউতাকৰ সন্মান ৰাখিছিল।আৰুলৈ স্বাতীৰ ভয় আছিল যদিও তাইও প্ৰেমৰ লগতে পঢ়াটো সুন্দৰভাৱে আগুৱাই নিছিল।সকলোকে মেট্ৰিকৰ দৰে পুনৰ আচৰিত কৰি অঞ্চলটোলৈ গৌৰৱ কঢ়িয়াই আনিছিল আদিত্য কাশ্যপে। অসমৰ ভিতৰত প্ৰথম স্থানৰে সি সকলোকে আচৰিত কৰি দিছিল।কোনে কয় প্ৰেমে পঢ়া-শুনা সকলো শেষ কৰে বুলি।স্বাতীয়ে পাইছিল প্ৰেমৰ এক নতুন সংজ্ঞা, প্ৰেম কেতিয়াও কোনো ক্ষেত্ৰতে বাধাৰ প্ৰাচীৰ নহয়।সেইয়া নিৰ্ভৰ কৰে প্ৰেম কৰোঁতা জনৰ ওপৰত।সেইদিনা গৈছিল সিহঁত আদিৰ ঘৰলৈ।ভয় নাছিল, সংশয় নাছিল, শ শ শুভাকাংক্ষীৰ মাজত সিহঁতো আছিল।<br /> আহিল এক নতুন অধ্যায়।আদি গুচি গৈছিল কটন কলেজলৈ।আজীৱন প্ৰেমৰ প্ৰতিশ্ৰুতিৰে,আৰুৰ দুচকুত সপোনৰ কাৰেং সাজি সি গৈছিল তাৰ নতুন যাত্ৰাত।স্বাতী, আৰু আৰোহী ৰৈ গৈছিল নিজৰ ঠাইতে।সিহঁতে পঢ়ি অহা স্কুলখনতে দুয়োজনীয়ে নামভৰ্তি কৰিছিল।<br /><br /><br />খণ্ড--৩<br /><br /> আদিৰ আশ্বাস আৰু বিশ্বাসৰ বান্ধোনত নিশ্চিন্ত হৈ ৰৈছিল আৰু ।নতুন পৰিবেশ নতুন সঙ্গৰ মাজতো দুয়ো দুয়োৰে হৈ ৰৈছিল।চকুৰ আতৰে কিন্তু মনৰ আতৰ কৰা নাছিল।এতিয়া আৰুৰ ঘৰতো ফোনৰ ব্যবস্থা হ'ল।মেট্ৰিকলৈকে ফোন নোলোৱাৰ সিদ্ধান্ত লোৱা দেউতাকে এতিয়া জীয়েকৰ উৎপাতত ঘৰত এটা ফোন ল'লে।সময় পালেই সিহঁতে লুকাই চুৰকৈ কথা পাতে আৰু আৰুৱে আহি পিছদিনা স্বাতীৰ আগত সম্পূৰ্ণ বৃত্তান্ত দিয়ে।নকলেই যে নহয়,মনৰ কথা খুলি কবলৈ ইজনীয়ে সিজনীৰ লগৰী।শুনে স্বাতীয়ে ,অনুভৱ কৰে আৰুৰ আদিৰ প্ৰতি থকা প্ৰেমৰ গভীৰতাক।তাইৰ চকুৱে মুখে যেন কথা কয় আদিৰ।লাহে লাহে আমাৰ বাকী বন্ধু-বান্ধৱীবোৰেও সিহঁতৰ নাম দিবলৈ ধৰিলে 'আৰুদি'।ভাল পায় তাই কোনোৱে যদি আদিৰ প্ৰেয়সী বুলি তাইক কয়।গুণগুণাই গাই তাই <br /><br /> জনম জনম তোমাৰে হৈ ৰম<br /> কচম কচম তোমাৰেই কচম<br /> যুগে যুগে বৈ যাব প্ৰেমৰ নদী<br /> পৃথিৱী হৈ ৰ'ব আমাৰ সাক্ষী।<br /><br /> ন কইনাৰ লাজুকী হাঁহিটো মাৰি তাই আতৰি আহে।আদি আহে মাজে মাজে বন্ধ পালে,লগতে কোনো সম্বৰ্ধনা সভাৰ আমন্ত্ৰণ পালে।আদি আহিলে স্বাতীৰহে অবস্থা বেয়া হয়।কাৰণ আৰুৱে তাক ক'ত কেনেকৈ লগ ধৰিব সকলোবোৰ পৰিকল্পনা যে তাই বনাব লগা হয়,পৰিকল্পনা নবনালেও লগেভাগে থাকিব লগা হয়।কিমান বাহানা বনাই বনাই সিহঁত আদিক লগ ধৰিবলৈকে টাউনলৈ যায়।হোটেলত সোমাই চাহ একাপ খাই আকৌ ওভতি আহে।এবাৰ তেনেকৈয়ে সিহঁতে ঘৰত ফাকি দি চিনেমা চাবলৈ গৈছিল।আদিয়ে তিনিওটাৰে হৈ টিকট কাটিছিল।দুয়োজনীয়ে ঘৰত ফাকি কৈ হলত 3 idiots চাবলৈ গৈছিল।কিমান ভয় আৰু সংশয়ৰে সময়খিনি পাৰ হৈছিল স্বাতীয়েহে জানে।চিনেমা খনত কি হৈ অছিল তাই একো নাজানে।ঘৰত কৈ নহাৰ অপৰাধ বোধে গোটেই সময়খিনি তাইক উৎকণ্ঠিত কৰি তুলিছিল।আগতেও ঘৰত নোকোৱাকৈ সিহঁতৰ লগত স্বাতী টাউনলৈ গৈছে, কিন্তু এনেদৰে হলত চিনেমা চাবলৈ ঘৰত নোসোধাকে তাই কেতিয়াও অহা নাই।আৰুকটো ক'বই নালাগে আদিক লগ পাবলৈ তাই সকলো কামেই কৰিব পাৰে।গতিকে কোনো টেনচন নোলোৱাকৈ প্ৰেমিকযুগলে হাতে হাত ধৰি চিনেমা উপভোগ কৰাৰ লগতে মাজে মাজে প্ৰেমালাপত মগ্ন হৈ আছে।।ইফালে প্ৰিয় অভিনেতাজনক পৰ্দাত দেখিও স্বাতীয়ে চিনেমা খন উপভোগ কৰিব পৰা নাই।চিনেমাখন শেষ হোৱাৰ লগে লগে স্বাতীয়ে আৰুক টানি অনাৰ দৰেই লৈ আহিছিল।অটোৰিক্সাখনত উঠিবলৈ লৈয়েই সিহঁতে দেখিছিল আৰুৰ দেউতাকক।কাৰো মুখত এষাৰিও মাত নোহোৱা হৈছিল।কোনেও কাকো ৰাস্তাটোত এষাৰ কথাও কোৱা নাছিল।তিনিওটাই সাজু হৈছিল আগন্তুক হ'বলগীয়া পৰিস্থিতিৰ বাবে।<br /> তিনিও নিজৰ নিজৰ ঘৰাঘৰি গ'ল।আদিয়ে আৰুক আশ্বাস দিলে পৰিস্থিতি বেছি বেয়া হ'লে তাক মাতিবলৈ ,সি বুজাব ঘৰত।স্বাতীও গৈছিল মাকৰ ওচৰলৈ,ভয়ে ভয়ে সকলো কথা তাই মাকক কৈছিল।মাকে বুজাইছিল-এইটো বয়সত ছোৱালীবোৰ বহু সাবধানে থাকিব লাগে।আমাৰ চৌপাশৰ সমাজ ব্যৱস্থাটোৱেই এনেকুৱা যে আজিৰ ঘটনাটোত আদি সম্পূৰ্ণৰূপে বাচি যাব।কিন্তু বদনাম ওলাব আৰুহী,স্বাতীৰ।সমাজলৈ ভয় কৰিবলৈ তাইক মাকে কোনোদিন শিকোৱা নাই, কিন্তু ঘৰত ফাকি কৈ যাবলৈও কোনোদিন কোৱা নাই।আগলৈ যাতে এনে ভুল নহয় মাকে তাকেই শুনাই থৈ গ'ল ,লগতে দেউতাকক বুজোৱাৰ দায়িত্বও ল'লে।উস,ইমান ভাল তাইৰ মাকজনী,বুজে সকলো।সেয়ে তাই সকলো কথা মাকৰ আগত নিসংকোচে ক'ব পাৰে।কিন্তু আজিনো তাই কিয় ভূল কৰিলে ভাবিয়েই এক অপৰাধ বোধত ভুগিলে।<br /> ইফালে আৰুৰ ঘৰত বা কি হৈছে?গৈ আহিব নেকি এবাৰ তাইৰ ওচৰৰপৰা।উগুল থুগুল মনেৰে তাই বিচনাতে পৰিল।আগন্তুক হ'বলগীয়া পৰিস্থিতিবোৰে তাইৰ মনলৈ আহি থাকিল।নিজকে আৰুৰ দেউতাকৰ চকুত অপৰাধী যেন লাগিল।মাকৰ মাততহে স্বাতীয়ে সাৰ পালে।কথাবোৰ ভাবি ভাবি বিচনাত বাগৰি থাকোতেই কেতিয়ানো তাইৰ টোপনি আহিল গমেই নাপালে।<br />* মিমি,(মাকে মতা নাম) তোক আৰুহীৰ দেউতাকে মাতিছে এতিয়াই ঘৰলৈ। একে জাপে উঠিল স্বাতী।বুকুৰ ধপ্ ধপনিটো যেন বেছিকৈ হে হৈছে।নোৱাৰে তাই যাব।ভৰিকেইটা চোন আগেই নাবাঢ়ে।<br />*মা,তুমিও ব'লা না মোৰ লগত। <br /> *নাযাওঁ মই।ভুল কৰিছ যেতিয়া স্বীকাৰ কৰাৰ সাহসো থাকিব লাগিব।এতিয়া ভয় খাই লাভ নাই।বান্ধৱীক সহায় কৰাৰ আগেয়ে চিন্তা কৰিব লাগিছিল।এনেও সৰুৰ মাজত ডাঙৰ সোমোৱাতো ভাল নহয়।এনেও এইবোৰ কথা বেছিদিন লুকাই নাথাকে।সিদ্ধান্ত এতিয়া তেওঁলোকৰ।তই যা।<br /> লাহে লাহে স্বাতী আগবাঢ়িছে আৰুৰ ঘৰলৈ।ভয়,শংকাৰ দোমোজাৰ মাজেৰে। দুটা পদূলিৰ বাট আজি এমাইল যেন লাগিছে।<br /><br /><br /><br /><br />খণ্ড---৪<br /> <br /><br /> চিন্তা কৰি গ'ল স্বাতীয়ে আৰুৰ দেউতাকে বা কি বুলি ভাবিছে,আৰুৱে আদিক ভাল পাই বুলি নে,স্বাতীয়ে আদিক ভাল পাই বুলি।যদি তেওঁ ভাবিছে আদিৰ লগত তাইৰ সম্পৰ্কহে আছে আৰু স্বাতীয়ে আৰুক লগত লৈহে গৈছে, তেনেহ'লে তাই কেতিয়াও মানুহ জনৰ আগত মুখ উলিয়াব নোৱাৰিব। কলিং বেলৰ শব্দত দৰ্জাখন খোল খালে।আৰুৰ দেউতাকে 'আহা 'বুলি কৈ দৰ্জাখন জপাই দিলে।ভয়তোৱে যেন দুগুণে হেঁচি ধৰিলে স্বাতীক।কি কৰিব কি নকৰিব একো ধৰিব নোৱাৰি একে ঠাইতে থিয় হৈ ৰ'ল স্বাতী। ভিতৰলৈকে আহা, বুলি এটা ৰুক্ষ স্বৰ ভাহি আহিল। মানুহ জনৰ পিছে পিছে স্বাতী ভিতৰ সোমাই গ'ল।ভায়েকে পঢ়া টেবুলত বহি আছে।মাকে মূৰে-কপালে হাত থৈ দাইনিং টেবুলতে বহি আছে।আৰুৰ দেউতাকে স্বাতীকো তাতে বহিবলৈ চকীখন উলিয়াই দিলে ।টেবুলখনৰ আন একাষে তেওঁও বহি পৰিল।স্বাতীৰ বুকুৰ ধপধপনিটো ক্ৰমান্বয়ে বাহি গ'ল।<br /> " এইবোৰ কিমান দিনৰপৰা চলি আছে স্বাতী?"মানুহজনৰ পোনপটীয়া প্ৰশ্ন।<br /> মানে খুৰা ,এবছৰ মান হ'ল।স্বাতীয়ে ভয়ে ভয়ে উত্তৰ দিলে যদিও তাইৰ চকুৱে আৰুক বিচাৰিবলৈ ধৰিলে।এইজনীয়ে বা আকৌ কি বুলি কৈছে।<br /> " আৰু এনেকৈ আগতে ক'ত ক'ত গৈছা?"মানুহ জনৰ দ্বিতীয় প্ৰশ্ন।<br /> নাই নাই ক'তো যোৱা নাই।আগতেটো আদি......ত্য ইয়াতে আছিল, এতিয়াহে সি গুৱাহাটীলৈ গৈছে।আপুনি সিহঁতক গালি নাপাৰিব খুৰা, সিহঁতৰ ইটোৱে সিটোক বৰ ভাল পায়।ভয়ত তাই কি কৈছে তেওঁলোকে কি শুনিছে,বুজিছে তাই নাজানে।<br /> "আৰু ,এইফালে আহ।"হঠাতে মানুহ জনৰ খঙটো যেন আৰু একোব চৰি গ'ল।<br /> কি হ'ল দেউতা বুলি আৰু ঢপলিয়াই আহিল।স্বাতীক দেখি যেন তাই আচৰিত হ'ল।<br /> সকলোকে আচৰিত কৰি আৰুৰ গালত এটা প্ৰচণ্ড চৰ সোধালে দেউতাকে-"ইমানখিনি হোৱাৰ পিছতো ফাকি,এবছৰে ক'ত কি কৰি আছ থিক নাই আৰু আজি হাতে লোতে ধৰা পৰিও ফাকি।স্বাতীয়ে নোকোৱা হ'লে আজিও তই আমাক ফাকি দিয়েই সাৰিলিহেঁতেন।"<br /> স্বাতীয়ে বুজিলে, আৰু বাহানা বনোৱাত এক্সপাৰ্ট।আজিও সাজি-পাৰি কিবা কৈছিল মানে।<br /> এইবাৰ মাকে কৈ উঠিল " এই আমাক কি কৈছিল জানা,তোমালোকে বজাৰ কৰিবলৈ যাওঁতে আমিৰ খানৰ চিনেমা লাগি থকা দেখা পাইহে হলত সোমালা,তাতে সেই ষ্টেণ্ড কৰা ল'ৰাটোও চাবলৈ গৈছিল, আহিবলৈ লওতে দেখিহে একেলগে আহিছিলা।" কিন্তু আমাৰ তেতিয়াই সন্দেহ হৈছিল।সি এতিয়া গুৱাহাটীত চিনেমা নাচায় ইয়াতহে চাবলৈ আহিব।সেয়ে খুৰাৰে তোমাক তাই গম নোপোৱাকে মাতি পথালে।"<br /> সেই মহাভাৰতৰ মাজতো স্বাতীৰ মনে মনে হাঁহি উঠিল আৰুৰ ফাঁকি শুনি।বাঃ অপৰাধীৰ মুখৰ কথা শুনা।মই মৰিছো সচা কৈ,তাই মৰিছে ফাকি কৈ।<br /> সেইদিনাৰপৰা আৰু কিছু ক্ষেত্ৰত শাসনৰ মাজত থাকিব লগা হ'ল।লগতে স্বাতীকো ঘৰত কাঢ়া অৰ্দাৰ দিয়া হ'ল।তথাপিও লুকাই চুৰকৈয়ে সিহঁতৰ প্ৰেম চলি থাকিল।এইয়াই প্ৰেম,প্ৰেমে নামানে কোনো বান্ধোন ,দূৰত্বৰ ব্যৱধানে আৰুদিৰ প্ৰেমক কৰি তুলিছিল আৰু বেছি মধুৰতম।হাজাৰ বাধা অতিক্ৰমিও আৰুৰ মন কেৱল আদিলৈকে উন্মনা।<br /> হায়াৰছেকেণ্ডেৰীৰ দুটা বছৰ এনেদৰেই পাৰ হৈছিল।দুয়োজনীৰে দৈনন্দিন ৰুটিনখনো আগৰ দৰেই হৈ পৰিছিল।আৰুৰ ঘৰতো লাহে লাহে কথাবোৰ পাহৰিছিল।ফোনৰ ব্যৱহাৰ তাই কৰিব নোৱাৰিছিল।মাজে মাজে আদিয়ে ছোৱালীৰ মাত উলিয়াই তাইৰ লগত কথা পাতিছিল।আদিয়ো সময়ৰ লগে লগে ব্যস্ত হৈ পৰিছিল তাৰ পঢ়াৰ মাজত।দুয়োজনীয়ে হায়াৰছেকেণ্ডেৰীটো মেট্ৰিকৰ দৰেই ৰিজাল্ট কৰিছিল।এইবাৰ হাজাৰ সপোন লৈ দুয়োজনীয়ে আৰম্ভ কৰিলে কলেজীয়া জীৱনৰ।নতুন নতুন পৰিবেশৰ মাজত আগুৱাই গৈছিল সিহঁত,এজনী আনজনীৰ সহায় হৈ।এটা সম্পূৰ্ণ বেলেগ পৰিবেশ, ৰেগিং।উসঃ শুনিছে সিহঁতে ৰেগিং ৰ ভয়লগা কথাবোৰ।আদিৰ মুখতো শুনিছে,কটনৰ Boys hostel ৰ তাক কৰা ৰেগিং ৰ কথা।<br /> কলেজৰ প্ৰথম দিনাই দুয়োজনীকে মাতি মাতি কম ৰেগিং কৰা নাই।দুটামানে যদি সোধে নামটো,দুটামানে সোধে নাম,ধাম,কাম কি? কি,ক'ত কিয় বিখ্যাত?উত্তৰ যদি দিয়ে স্বাতীপল বৰুৱা ,আকৌ কোনোৱে কমেন্ট কৰে তুমি মৰিলা নেকি?যদি কোৱা হয় শ্ৰী স্বাতীপল বৰুৱা তেন্তে কয় দেখিছো দিয়া তুমি সুশৰীৰে আমাৰ আগত আছা।উসঃ একেটা প্ৰশ্নৰে দুটা উত্তৰ।এদিন ল'ৰা এজনে মাতি নি সুধিলে আৰুক মই যদি তোমাক I love you কওঁ তোমাৰ উত্তৰটো কি হ'ব?আৰুৱে হাঁহি হাঁহি কৈ আহিল ময়ো কম I love you dada.তেতিয়াৰ পৰা ল'ৰাটোৱে আৰুৰ কাষেদিয়েও পাৰ নোহোৱা হ'ল।কেতিয়াবা ল'ৰা,ছোৱালী কেইবাজনেও মাতি নি বেৰি ধৰি সোধে, ইয়াৰ ভিতৰত তোমাৰ লাইফ পাৰ্টনাৰ হিচাবে কাক চইচ কৰিবা।লাজতে স্বাতী ক'ত মৰো,ক'ত মৰো হয়।সিহঁতে সুধিবলৈওনো লাজ নকৰে নে।এনে নিলাজ ইহঁত।উত্তৰ নিদিলেও সুধিয়েই থাকে।এবাৰ আৰুক সুধাত আৰুৱে ক'লে-'মই চইচ কৰা আছে,গতিকে কাকো নকৰোঁ'।লাজ পালে সিহঁতে -অ'আচ্ছা বুলি গোটেই কেইটাই এইবাৰ স্বাতীলৈ চালে 'আৰু তুমি ?'স্বাতীৰ চিধা উত্তৰ -মা দেউতাই যিজনকে চইচ কৰে তেওঁকে চইচ কৰিম।জুমটোৰ পৰা খুব জোৰেৰে হাঁহিৰ শব্দ আহিছিল।দুয়োজনী লাজতে ওলাই আহিছিল।এনেদৰেই পাৰ হয় সিহঁতৰ কলেজীয়া জীৱনৰ আৰম্ভণি।ভয়,শংসয়,বন্ধুত্ব, প্ৰেম, ভালপোৱাৰ মাজেৰে পাৰ হৈছিল সিহঁতৰ কলেজৰ প্ৰথম কেইদিন।আজি যিসকলে ৰেগিং কৰিছে দুদিনৰ পিছত তেওঁলোকেই সহজভাৱেৰে সিহঁতক মাতিছে।ভাল লগা হৈছে সিহঁতৰো নতুন পৰিবেশ, নতুন কলেজখন।<br /> জীৱনে বিচাৰে নতুনত্ব<br /> পুৰণিৰ দলিচা গৰকি<br /> নতুনৰ ফালে ধাৱমান এই জীৱন<br /> সেয়েটো কয় জীৱন জীৱন বৰ অনুপম।<br /><br /><br /><br /><br /><br />খণ্ড---৫<br /><br /> কলেজীয়া দিনৰ মধুৰ সময়বোৰ যেন সোণকালেই পাৰ হৈছিল।ইয়াৰ মাজতে কিমান ল'ৰাৰ প্ৰেমৰ প্ৰস্তাৱ যে আহিছে দুয়োজনীলৈকে।আৰুৱে স্বাতীক কয়,ভাল ল'ৰা এটা চাই তয়ো yes কৈ দে।next তেতিয়া দুয়োজনী একেলগে ডেটিঙৰ প্লেন বনাব পাৰিম।সম্পূৰ্ণ এবছৰৰ পিছত আদি আহিছিল আৰুৰ ওচৰলৈ।এটি নতুন ৰূপ,নতুন মানুহ হৈ।চাল-চলন,পিন্ধন উৰণতো যেন এক নতুন ৰূপ।স্নাতকৰ ফাইনেল পৰীক্ষা দি দুদিনমানৰ বাবে সি ঘৰলৈ আহিছে।স্বাতী আৰুহঁতৰো 1st year ৰ পৰীক্ষা শেষ হৈছিল। হঠাৎ আদি এদিন আহিছিল স্বাতী হঁতৰ ঘৰলৈ।মাকক নমস্কাৰ এটা জনাই স্বাতীক লগ ধৰিছিল আৰুৰ ঘৰলৈ।<br /> 'কিন্তু কিয়'?স্বাতীৰ মাকৰ প্ৰশ্ন।<br /> আদি-কোনোদিন আৰুৰ ঘৰলৈ মই আগতে যোৱা নাই, সেয়ে।<br /> আমাৰ ঘৰলৈও তুমি আগতে অহা নাই।কিন্তু, আজিটো অকলেই আহিলা,আৰুৰ ঘৰলৈও তুমি অকলে যাব লাগিব।স্বাতী যাব নোৱাৰে।কিছুমান ব্যক্তিগত কথাত স্বাতীক নোসোমোৱাবা।প্ৰথম আহিছা ,চাহ একাপ খাই যাবা বহা -স্বাতীৰ মাক।<br /> বহি ৰ'ল সি,স্বাতীৰ মাকৰ কথাত সি একো উত্তৰ দিব নোৱাৰিলে।চাহকাপ খাই দুয়োজনীৰপৰা বিদায় লৈ সি উঠি গ'ল।চাই ৰ'ল দুয়োজনীয়ে সি যোৱা বাটটোলৈ।আগন্তুক নাটখনৰ কল্পনা কৰি।<br /> গৈছিল সেইদিনা সি প্ৰেয়সীৰ পিতৃক কন্যা খুজিবলৈ।সম্পৰ্কবোৰ শেষ হৈছিল বুলি ভবা আৰুৰ দেউতাকৰ ওচৰত নিজৰ সমস্ত ভাল পোৱাক ব্যক্ত কৰিছিল সি।কাতৰ অনুৰোধ কৰিছিল আৰুক যাতে তাৰ পৰা আঁতৰাই নিনিয়ে তাৰ বাবে বিনম্ৰ অনুৰোধ কৰিছিল সি।সকলোকে আচৰিত কৰি এইবাৰ কিন্তু আৰুৰ দেউতাকে কোনো বাধা নিদিলে।বৰঞ্চ নিজৰ সন্তানক আকোঁৱালি লোৱাৰ দৰে আদিকো আদৰৰে আকোঁৱালি ল'লে।বুজিছে তেওঁ চাৰিবছৰৰ প্ৰেমৰ গভীৰতাক,প্ৰেমত পৰি যোৱা নাই সিহঁত বিপথে।তাতে ইমান চোকা ল'ৰা এটাৰ ভবিষ্যতক লৈ চিন্তা কৰাৰটো কাৰণেই নাথাকে।অন্তৰৰে তাক গ্ৰহণ কৰিলে যদিও তাৰ ঘৰতো কথাটো জনাবলৈ ক'লে।আশ্বাস দিলে সি,সময়ত সি সকলো ক'ব বুলি।এতিয়া আৰুক কোনে পায়,কণ্টকহীন পথ,মসৃণ যাত্ৰা,মুঠৰ ওপৰত প্ৰেম উপত্যকাত তাই এতিয়া মুক্ত বিহঙ্গ।সেইকেইদিন মাজে মাজে আদি আহিছিল আৰুৰ ঘৰলৈ।খুৰী খুৰীকৈ চিঞৰি আহে সি ,দুদিনতে আৰুৰ ভায়েকৰো মৰমৰ আদি দা হৈ পৰিল সি।এনেদৰেই সেইদিনকেইটা পাৰ হৈছিল।এদিন আৰুৰ ঘৰৰ অনুমতি লৈ দুয়োটা গৈছিল লং ড্ৰাইভত।আগদিনা স্বাতীক লগ ধৰিবলৈ আহিছিল আৰু।অকলে নাযায় তায়ো যাব লাগে।<br />*অ'ই ওলানা মোৰ লগত,অকলে যাবলৈ ভাললগা নাই কিবা।<br />*পাগল হ'লি নেকি, ভাল পাইছ তই,ডেটিং মাৰিবি তই মই আকৌ তহঁত দুটাৰ মাজত কি কৰিবলৈ যাম।মোৰোটো আত্মসন্মান আছে।কাম বন নথকা মানুহৰ দৰে তহঁত দুটাৰ মাজত মই কিয় যাম বাৰু।ঘৰতেই বা মই কওঁ কি বুলি।তহঁতে ডেটিং মাৰিবি আৰু মই চাই থাকিম।<br />*নাযাৱ মানে তই,তোৰোটো এদিন প্ৰেম হ'ব,তয়ো ডেটিঙত যাবি ,তেতিয়া চাবি মই যাওঁ নে নাই।<br />*হ'ব যা মোৰ কাৰণেই তোৰ প্ৰেমে ইমানখিনি পাইছেহি, এতিয়া আকৌ তাই মোক ইম'চনেলি ব্লেকমেইল কৰে।<br />*নাযাৱ যদি নাই, তোৰ Green colour চেলৱাৰযোৰ দে।কাইলৈ মই পিন্ধি যাম।<br />*তোৰ খালি মোৰ কাপোৰত চকু।তাইক যেন দেউতাকে নিদিয়েই।Ok, লৈ যা,আদিৰ আৰুজনী মানে কাইলৈ সেউজীয়া হৈ যাব।<br />*দিয়ে ,দিয়ে কিন্তু সেইকেইযোৰ পিন্ধা আদিয়ে দেখিছে।কাইলৈ আমাৰ বাবে এটা বিশেষ দিন,আকৌ বা কেতিয়া পাওঁ এই চান্স।তাতে তয়ো নাযাৱ, গতিকে সময়বোৰ,প্ৰতি মূহুৰ্তবোৰ সেউজীয়া কৰি তুলিম,নে কি কৱ?<br />*OK,Ok. যা এতিয়া।একো বেয়া কাম নকৰিবি খালি ।লাজুকী হাঁহিটো মাৰি গুচি গৈছিল আৰু।<br /> দুয়ো পিছদিনা গৈছিল যোৰহাটৰ পৰা তেজপুৰলৈ।কাজিৰঙাৰ শাৰী শাৰী সেউজীয়া বোৰৰ মাজত দুয়ো প্ৰেমৰ ছবি আঁকিছিল।সেউজীয়াবোৰ যেন দুয়ো সোমোৱাই লৈছিল হৃদয়ত।ৰৈ যা সময় ৰৈ যা জী উঠো জীৱনটো।পান কৰোঁ সমস্ত সেউজীয়াবোৰ,পান কৰোঁ প্ৰেমৰ মদিৰা। সময় যেন প্ৰতি মূহুৰ্তে দৌৰিছিল।তেজপুৰৰ অগ্নিগড়ৰ মাজত আৰু সোমাই পৰিছিল আদিৰ বুকুত।প্ৰেমৰ অমীয়া ৰাগীত দুয়ো দুয়োৰে হৈ পৰিছিল ।আদিয়ে আঁকি দিছিল আৰুৰ ওঁঠত প্ৰেমৰ ছবি।শিহৰিত হৈ উঠিছিল আৰুৰ সৰ্ব শৰীৰ।জানিছিল তাই ভুল কৰিছিল ,মাক দেউতাকৰ বিশ্বাসক ভাঙিছিল তথাপিও তাই মুক্ত হ'ব বিচৰা নাছিল ।লজ্জাৰ আৱৰণ ভাঙি হৈ পৰিছিল দুয়ো দুয়োৰে। তাতেই যেন আৰুৱে বিচাৰি পাইছে জীৱনটো জীয়াই থাকিবৰ বাবে প্ৰিয়তমৰ মৰম,ভালপোৱা, বিশ্বাস আৰু আশ্বাস।নোৱাৰিলে তাই এই মৰম নেওচি মাক দেউতাকৰ বিশ্বাস ৰাখিব।স্বাতীৰ ফোনটোৱেহে তাইক সেই মৰমৰ পৰা বাস্তৱলৈ ঘূৰাই আনিলে।<br />*ক'ত আছ?<br />*তেজপুৰ, অগ্নিগড়ত।<br />*অ'সোণকালে উভতিবি,এইফালে বতৰ বেয়া আৰু একো বেয়া কাম নকৰিবি বুলি হাঁহি হাঁহি স্বাতীয়ে ফোনটো থৈ দিলে।<br /> আৰুৰ হৈ যোৱা ক্ষণৰ বাবে চকুলো বৈ আহিল।নিজৰ চকুত নিজেই যেন বহু তল পৰি গ'ল।ক্ষন্তেকৰ ভাৱৰ বশৱৰ্তী হৈ তাই যে এইয়া কি কৰি পেলালে।<br />*হেই,কি হ'ল।কান্দিছা কিয়?<br />*আদি, আমি বহু বেয়া কাম কৰিলোঁ।মই মাহঁতৰ আগত মুখ উলিয়াম কেনেকৈ?<br />*কি বেয়া কাম কৰিলোঁ, একো নাইকৰা।আজিকালি প্ৰেমত এইবোৰ সাধাৰণ কথা।আৰু তুমিটো মোৰেই হ'বা গতিকে ইমান টেনচন নল'বা না ৰুহ(আদিয়ে মতা নাম)।<br />*তথাপিও মাহঁতে গম পালে মোক যে কেতিয়াও ক্ষমা নকৰে।<br />*কোনে ক'ব মাহঁতক ,মইটো নকওঁ তুমি কোৱা যদি বেলেগ কথা।(আদিয়ে পৰিস্থিতিটো পাতল কৰিবলৈ চেষ্টা কৰিলে।)নে স্বাতীক ক'বা?বান্ধৱী হ'লেও চব কথা যে চেয়াৰ কৰিব লাগিব তাৰটো কোনো মানে নাই।প্ৰেম আৰু বন্ধুত্বৰ মাজত কিছু পাৰ্থক্য থকাটো প্ৰয়োজন।<br />*নাজানো মই স্বাতীক কওঁ নে নকওঁ কিন্তু তুমি যে কৈছা এই পাৰ্থক্যৰ কথাটো ,তেন্তে আমাৰ দুজনীৰ ক্ষেত্ৰত তুমি ভুল ভাবিছা।তুমি আছা মোৰ অন্তৰত নিভাঁজ প্ৰেমেৰে আৰু স্বাতী আছে মোৰ হৃদয়ত বন্ধুত্বৰ বান্ধোনেৰে।তুমি এদিন ফোন কৰি এমাহলৈ ব্যস্ত থাকা,কিন্তু সেই এমাহৰ প্ৰতিটো দিনৰ দিনলিপিৰ হিচাপ ৰাখে স্বাতীয়ে।তুমি যদি মোৰ প্ৰাণ স্বাতী মোৰ মন।মোৰ প্ৰতিটো সুখ দুখৰ সমভাগী স্বাতী।তুমি নোহোৱাৰ দিনৰ সাৰথি তাই।নাজানো তাইৰ বাবে মই কি ,কিন্তু মোৰ বাবে স্বাতী সৰ্বস্ব।<br />*Ok,my dear I am sorry.মোৰ ভুল হৈ গ'ল।দুই best friend ৰ মাজত মই সোমালো।এতিয়া এইবোৰ পাহৰা,ব'লা কিবা এটা খাই লওঁ।এটা কথা মনত ৰাখিবা আমি একো ভুল কৰা নাই।এইয়া মাথো প্ৰেমহে।<br /> আদিৰ বুজনিত স্থিৰ হৈছিল আৰু।ভুল শুদ্ধৰ বিচাৰ কৰিবলৈ বাদ দি সেই সময়খিনি উপভোগ কৰিছিল তাই।আকৌ বা কেতিয়া ঘূৰাই পাব এই সময়,দুয়োৰে প্ৰেমৰ সময়।ঘূৰি আহিছিল সিহঁত ৰেষ্টুৰেন্টত কিবা কিবি খাই,আবেলিৰ ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ সৌন্দৰ্য্য চাই,বোকাখাটৰ পেৰাৰ জুতি লৈ কাজিৰঙাৰ শ্যামলীমাৰ মাজেদি উভতি আহিছিল সিহঁত।বাজি উঠিছিল গাড়ীত<br /><br /> নেচাও তোমাক এবাৰো <br /> নেচাপো কাষ এধানো<br /> পাহৰি যাওঁ মচি মচি থওঁ<br /> তোমাক মনৰ পৰা মোৰ<br /> ভাবিবলে ভয় জানো সঁচা হয়<br /> এই ভাবনাই কলিজা কৰে আতুৰ।<br /> হ'ব পাৰে এনে কথা<br /> জীৱনে মোক এৰে যদি<br /> হ'ব পাৰে এনে কথা<br /> মৰনে মোক চুৱে যদি।<br /><br /> হৈ যোৱা ঘটনাৰ সকলো কৈছিল আৰুৱে পিছদিনা স্বাতীক।<br />*মই ভুল কৰিলোঁ ন স্বাতী?<br />*কৰিলিটো,ইমান দূৰলৈ যোৱাৰ নো কি প্ৰয়োজন আছিল।?গলি গলি সাৱধানে থাকিব লাগিছিল।<br />*নোৱাৰিলো অ' নিজকে সংযম কৰিব।তই নুবুজিবি।<br />*হয় দে মই প্ৰেম কৰা নাই যেতিয়া মই নুবুজো।এতিয়া ভুল কৰিলিয়েই যেতিয়া উপায়টো নাই।Next time চাই চিন্তি কাম কৰিবি।এতিয়া বাদ দে সেইবোৰ।<br />*হ'ব দে গোঁসানী ,আপকা আদেশ চৰ আখ' পে।<br /><br /> ৰিজাল্ট দিছিল আদিৰ,বিশ্ববিদ্যালয়ৰ ভিতৰত 1st class 1st হৈ পাছ কৰিছিল সি।আৰুৰ ঘৰতো সেইদিনা উৎসাহৰ বন্যা বৈছিল।সুখী হৈছিল সকলো। মাছ,মাংস,মিঠাইৰে ঘৰ ভৰি পৰিছিল আৰুৰ।নিমন্ত্ৰণ পাইছিল স্বাতীৰ ঘৰৰ মানুহেও।সন্ধিয়ালৈ আদিও আহিছিল সিহঁতৰ ঘৰলৈ মিঠাইৰ টোপোলা লৈ।আৰুৰ আনন্দৰটো সীমাই নাছিলে।সুখী হৈছিল তাই প্ৰিয়জনৰ সফলতাত।<br /> সপোন ৰাজ্যত উটি ভাহি থাকোঁতেই ঘটি গৈছিল ঘটনাটো।তেজপুৰৰ পৰা উভতাৰ পিছত আদিৰ ঘৰত গম পাইছিল সকলো।এদিন সন্ধিয়া স্বাতী আৰুৰ ঘৰত থাকোতেই আহিছিল আদিত্যৰ দেউতাক।এজন অহংকাৰী পিতৃ,এজন চহকী ব্যৱসায়ী হৈ।শুনাই গৈছিল কঠোৰ ভাষাৰে আৰোহী আৰু আদিত্যৰ নিমিলা অংকৰ কথা।তেওঁৰ Topper ল'ৰাৰ বাবে অযোগ্য only 1st division পোৱা আৰোহী।এজন প্ৰাথমিক স্কুলৰ শিক্ষকৰ জীয়েকে কেতিয়াও তেওঁৰ ঘৰ শুৱনি কৰিব নোৱাৰে।আদিৰ wife হোৱাৰ যোগ্য কেৱল কোনো অফিচাৰ বা successful business man ৰ ছোৱালী।গতিকে তেওঁৰ ল'ৰাক যাতে আৰুৰ ঘৰৰ মানুহে হাত কৰি নলয় তাকে সকিয়াই দি গৈছিল তেওঁ। তেওঁৰ ষ্টেণ্ড কৰা ল'ৰাক পাই আৰুহঁতে হাত কৰি ল'ব বিচাৰিছে,যি কেতিয়াও তেওঁ হ'বলৈ নিদিয়ে।কাৰো কথা শুনা নাছিল তেওঁ।কেৱল নিজৰ খিনি কৈ গুচি গৈছিল তেওঁ।বহাৰ বাবেও যেন সেইখন ঘৰ অযোগ্য আছিল।ভাঙি পৰছিল সকলো,ভাঙি পৰিছিল আৰু।তাইৰ বাবে মাক-দেউতাকক অপমান কৰাটো সহ্য হোৱা নাছিল তাইৰ।লাজ পাইছিল আৰুৰ দেউতাকে,তেওঁৰ শিক্ষক মনটোৱে। কেতিয়াও আদিক তেওঁ ধনী ,চোকা ল'ৰা বুলি গ্ৰহণ কৰা নাছিল,গ্ৰহণ কৰিছিল আদিৰ নিভাঁজ প্ৰেমক দেখি,তাৰ নিৰ্ভয়তাক দেখি,মৰমৰ জীয়েকৰ নিষ্পাপ প্ৰেম দেখি।<br /> আহিছিল পিছদিনা আদি।দেউতাকে কৰি যোৱা অপমানৰ ক্ষমা বিচাৰি।কথা দিলে সি দেউতাকক বুজোৱাৰ, কথা ল'লে সি আৰুৰ দেউতাকৰপৰা মত সলনি নকৰাৰ। দেউতাকে তাক দিল্লী বিশ্ববিদ্যালয়লৈ পঠিয়াইছে।এদমিচন আছে তাৰ পিছৰ সপ্তাহত, ফ্লাইটৰ টিকট হৈ গ'ল।ভালদৰে পঢ়িব সি,ইয়াত আৰুৱেও পঢ়ক ভালদৰে।নিজকে প্ৰতিষ্ঠিত কৰি ল'ব পাৰিলেই সি আপোন কৰি ল'ব আৰুক।গুচি গ'ল সি প্ৰতিশ্ৰুতিৰে বান্ধি, প্ৰেমৰ এনাজৰীৰে বান্ধি।বাট চাই ৰ'ল সিহঁতবোৰ প্ৰতিশ্ৰুতি বোৰ প্ৰতিপাদন হোৱাৰ আশাৰে।<br /><br />খণ্ড---৬<br /><br /> গুচি গৈছিল আদি,ভবিষ্যতৰ ৰঙীণ সপোনৰ পিছত। ৰৈ গৈছিল আৰু সি দি যোৱা প্ৰতিশ্ৰুতিৰ মাজত ,ভাঙো নাভাঙোকৈ থকা সিহঁতৰ সম্পৰ্কৰ অনিশ্চয়তাৰ মাজত।স্বাতীৰ দায়িত্ব আৰু বাঢ়িছিল।আদিয়ে তাইক দায়িত্ব দিছিল,<br />*আৰুক চাবা,তাইক বুজাবা,সময়ত সকলো থিক হৈ যাব।,মই থিক কৰিম।'<br /> ভাহি আহিছিল ফোনৰ সিটো মূৰত থোকাথোকি মাত।স্বাতীয়েও প্ৰতিশ্ৰুতি দিছিল।বুজাইছিল আৰুক,সিহঁতেও মাষ্টাৰ ডিগ্ৰী কৰিবলৈ দিল্লীলৈকে গুচি যাব,তেতিয়া আদিক লগেই পাই থাকিব। ৰিচাৰ্চ কৰিব,উচ্চ শিক্ষা ল'ব,চাকৰি হ'ব।তেতিয়া আদিৰ দেউতাকৰো আপত্তিৰ কাৰণ নাথাকিব।কোনো বুজনিয়ে কামত দিয়া নাছিল ,হাঁহি-মাতি ফূৰ্তি-ফাৰ্তা কৰি থকা চঞ্চলা আৰুজনীৰ কোনো কথাতে হাঁহি নোলোৱা হৈছিল।নুবুজে কোনেও দুখন হৃদয়ৰ বিচ্ছেদৰ অগণি।দিনবোৰ পাৰ হৈছিল ।লাহে লাহে পৰিস্থিতিও আগৰ দৰে হৈছিল।আৰুও সহজ হৈছিল, আদিও ব্যস্ত হৈ পৰিছিল তাৰ সপোনবোৰৰ মাজত ফোন অহাটো প্ৰায় তাৰ কমি গৈছিল, মাজে মাজে মেছেজ কৰিছিল,এনেদৰেই চলি আছিল দুয়োৰে প্ৰেম জনমে জনমে ,পুনৰ শ্ৰুতা হৈ পৰিছিল স্বাতী বক্তা হৈ পৰিছিল আৰুহী।<br /> <br /> সময় পাখি লগা কাঁড়ৰ দৰে।পাৰ হৈছিল সময় দূৰন্ত বেগে।চাওতে চাওতে দুবছৰ পাৰ হৈছিল।স্বাতী আৰুও স্নাতক ডিগ্ৰীধাৰী হৈছিল।সময়ে সিহঁতকো নিছিল গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যালয়লৈ।ফৰ্ম অনাৰপৰা এডমিশ্যন লোৱালৈকে দুয়োজনী এজনী আনজনীৰ ছাঁৰ দৰে আছিল।গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যালয় ,কৃষ্ণচূড়াৰ দেশ।জালুকবাৰীৰ আকাশে বতাহে যেন স্বাগতম জনাইছে সিহঁতক।<br /><br /> লোৱা মোক আকোঁৱালি, দুহাত মেলি।<br /> মোকো দিয়া এপিয়লা প্ৰেমৰ সুৰা ।<br /> কৃষ্ণচূড়াৰ আকাশত আকোঁ ৰামধেনুৰ <br /> সাতো ৰং । <br /> নৃত্য-গীতৰ নাট আৰু কিমান চাম, <br /><br /> পৰি ৰওঁ ময়ো এইবাৰ তোমাৰ প্ৰেমত।<br /><br /> কিছু ভয়,কিছু শংসয়, অলেখ সপোন,নতুন পৰিবেশৰ মাজে মাজে সিহঁত ভৰি দিছিল কৃষ্ণচূড়াৰ দেশত।আৰম্ভ হৈছিল সিহঁতৰ নতুন যাত্ৰা। ২১বছৰীয়া জীৱনটোত কোনোদিনে ঘৰৰপৰা আঁতৰি নথকা স্বাতী আৰুৰ বাবে ইমান সহজ নাছিল মৰমৰ ঘৰখন এৰি অহা।ঘৰ এৰাৰ দুদিন আগৰপৰাই সকলোৰে চকুত চকুপানী।মাকহঁতে উচুপি উচুপি বনাইছে জীয়েকহঁতৰ বাবে নানা লাৰু-পিঠা।কিমানদিনলৈ আৰু খাবলৈ নাপায় থিকটো নাই।ভৰাই পঠাইছে দুয়োজনীকে এটা এটা বেগ লাৰু পিঠাৰে।আহিবৰ দিনা ওচৰ-চুবুৰীয়া মানুহৰে ভৰি পৰিছিল সিহঁতৰ পদূলি।সকলোৰে আশীৰ্বাদ লৈ কান্দি কান্দি মাকহঁতক সাৱটি ধৰিছিল দুয়োজনীয়ে।গোটেই বাটটো কান্দিছিল সিহঁতে।হোষ্টেলত থৈ দেউতাক যাবলৈ লোৱাত চিঞঁৰি চিঞঁৰি কান্দিছিল স্বাতীয়ে।উসঃ ইমান বেদনাদায়ক এই বিচ্ছেদ।আগতে জনা হ'লে তাই নাহিলেই হয় ইমান দূৰত পঢ়িবলৈ।হোষ্টেলৰ বাকেইজনীমানে বুজায় -'হ'ব দিয়া নাকান্দিবা।আমিবোৰ আছো নহয়।'বহু দিনলৈ হোষ্টেলত তাইক কান্দুৰী মাইনা বুলি জুকাইছিল।গুচি গৈছিল দেউতাক চকুলো বোৱাই।স্বাতী আৰু আৰোহীৰ একেটা কেম্পাছ যদিও হোষ্টেল একেটা নাছিল।গতিকে এই বিৰহ-বেদনা দুগুন হৈছিল।<br /> বহু শিকাইছিল জালুকবাৰীয়ে।ঘৰৰ নীতি-নিয়মৰ দৰে হোষ্টেলৰো বহু নিয়ম আছিল।আগতে ঘড়ীৰ কাটাত যদি সিহঁতে দৌৰিছিল,এতিয়া হোষ্টেলৰ বেলৰ শব্দত সিহঁত দৌৰে।আগতে মাকৰ এলাৰ্মত উঠে,এতিয়া বেলৰ শব্দত উঠে, আগতে মাকে ভাত বাঢ়ি মাতে,এতিয়া মামাহঁতে ভাত বাঢ়ি বেল বজাই।সম্পূৰ্ণ এক নতুন পৰিবেশ।ঘৰত গোসাঁই ঘৰত মাকৰ লগত প্ৰাৰ্থনা কৰে,এতিয়া সকলো হোষ্টেলৰ ছোৱালী মিলি কৰে।অৱশ্যে ছিনিয়ৰৰ বাবে এই নিয়মত কিছু শিথিলতা আছিল।আগতে সন্ধিয়া হোৱাৰ আগত ঘৰ নোসোমোলে মাকৰ প্ৰশ্ন,এতিয়া প্ৰিফেক্তৰ প্ৰশ্ন।জুনিয়ৰৰ বাবে ছিনিয়ৰতকৈ বেছি নিয়ম আৰু এই নিয়ম নামানিলিয়েই ছিনিয়ৰৰ গালি।সকলোৱে খাই এই গালি।আৰুৰ এই ক্ষেত্ৰত হিচাপটো অলপ বেছি।প্ৰথম প্ৰথম সকলো নিয়ম মানিছিল যদিও লাহে লাহে তাইৰ আমনি লাগিল।সময়মতে নোঠা,সময়মতে প্ৰাৰ্থনা হলত নোপোৱা, কৰিদৰত ফোন ব্যৱহাৰ কৰা আৰু বহু অভিযোগ তাইৰ ওপৰত আহিল।বাকীবোৰ নিয়ম মানিলেও তাই আদিয়ে ফোন কৰিলে কেনেকৈ কথা পাতে লাহে লাহে।কাৰণ ৰুমৰ ভিতৰত ছিনিয়ৰৰ উপস্থিতিত লাহে লাহে কথা পাতিব লাগে।আদিয়ে ফোন কৰে তাৰ ব্যস্ততাৰ মাজত সময় উলিয়াই ৰাতি ন,দহ মানত,তাকো মাহেকত দুদিন বা তিনিদিন।ৰিচাৰ্চৰ কামত সি ব্যস্ত।গতিকে, এই সময়খিনি তাইৰ বাবে বৰ হেপাঁহৰ।তাতো তাই হৃদয়ৰ আবেগ সামৰি ছিনয়ৰৰ ভয়ত নোৱাৰে কথা পাতিব।যোৱা দুবছৰে তাক দেখা নাই, অহা নাই সি অসমলৈ, সময় নাই ,ভীষণ ব্যস্ত হৈ পৰিছে সি তাৰ কেৰিয়াৰকলৈ,তাৰ সপোনক লৈ।সপোনে পূৰ্ণতা পালেই যে হ'ব দুয়ো দুয়োৰে লগৰী।<br /> বিশ্ববিদ্যালয়ৰ জীৱনে সকলো ফালৰপৰা সলাই পেলাইছিল স্বাতীক।আগতে মাকৰ মিমি হৈ থকা স্বাতী এতিয়া ৰুমমেটৰ পল হৈ পৰিছিল,ডিপাৰ্টমেন্টত স্বাত হৈ পৰিছিল।মৃনালী,দিকুহঁতৰ আব্দাৰত ঘৰত বেয়া পোৱা বস্তুও সিহঁতে ভাল পাবলৈ লৈছিল।বেলেগে কৰা নাচ,গান চাই ভালপোৱা স্বাতীয়ে হোষ্টেলত নাচ,গান,একটিং কৰাৰ উপৰিও সাহিত্যিক হৈ পৰিছিল।সৰুতেই বিহু নচা স্বাতীয়ে এতিয়া হোষ্টেলৰ বিহু নৃত্য প্ৰতিযোগিতাত ফাৰ্ষ্ট হৈছে।গল্প,কবিতা লিখিছে,হোষ্টেলৰ ৱাল মেগাজীনত প্ৰকাশিতো হৈছে।এইয়াই ৰেগিং আছিল সিহঁতৰ বাবে প্ৰত্যেকৰে সুপ্ত প্ৰতিভা বিকাশ হৈছিল।মনত আছে স্বাতীৰ এতিয়াও এদিন গুৱাহাটীৰ ত থকা বৰটাকৰ ঘৰৰ পৰা আহি গম পাইছে হোষ্টেলত একক অভিনয় আছে।কি কৰিব তাই জাৰুটোকে লৈ মেখেলা খন কোচাই তাই জাৰুৱালী হৈছিল।আগতে লাজ কৰি থকা স্বাতীৰ হোষ্টেললৈ আহি লাজটো কমিছিল।আৰুটো আগৰপৰাই বিন্দাচ আছিল।এনেদৰেই বন্ধু, বান্ধবীৰ সংখ্যাও বাঢ়ি গৈছিল দুয়োজনীৰে।স্বাতী আৰুৰ বন্ধুত্বৰ লিষ্টত এতিয়া দিকু,মমী, সুনীতা,মৃণালী,দিপশ্ৰী,হাচিনা আৰু বহুতো সোমাই পৰিছিল। লাহে লাহে জালুকবাৰী সিহঁতৰ আপোন হৈ পৰিছিল আৰু ইয়াৰ মানুহবোৰ আপোনৰো আপোন।ঘৰ এৰাৰ দুখটো লাহে লাহে পাতলিছিল।হোষ্টেল খনো সকলোৰে দ্বিতীয় ঘৰ হৈ পৰিছিল।কিমান ৰসাল কহিনী সোমাই আছে এই জীৱনত।হোষ্টেলৰ বাহিৰে বাকী য'লৈকে গৈছিল দুয়োজনী একেলগে গৈছিল, কেতিয়াবা তাতে সঙ্গ দিছিল সুনীতাহঁতে।এতিয়া আৰুৰ শ্ৰুতাৰ লিষ্টত দিকুহঁতো সোমাইছিল।অসমৰ ভিন্ন প্ৰান্তৰপৰা অহা ল'ৰা-ছোৱালীবোৰ দুদিনতে সকলোৰে আপোন হৈ পৰিছিল।<br /> জালুকবাৰীত সিহঁতে নতুন নাম পাইছিল মইনা।বয়জ হোষ্টেল পাৰ হৈ গ'লেই হোষ্টেলৰ ল'ৰাৰ চিঞৰ---মইনা আগলৈনো কিমান চোৱা আমালৈও অলপ চাবা।সেইদৰে ছিনিয়ৰ বাহঁতকো দেখিছিলে সিহঁতে হোষ্টেল গেষ্ট হাউচত কাৰবাৰ দাদাকহঁতে লগ ধৰিবলৈ আহিলে বা হোষ্টেলৰ সন্মুখেদি কোনোবা ল'ৰা পিৰ হৈ গ'লে সকলোৱে তেওঁক জুকাইছিল।লাজত ৰঙা চিঙা পৰি গৈছিল সিহঁত।স্বাতীয়ে দেখিছিল আগতে সিহঁতৰ ঠাইবিলাকত ল'ৰাই ছোৱালী জুকাইছিল কিন্তু জালুকবাৰীত ছোৱালীয়েও ল'ৰা জুকাইছিল।কিন্তু ইয়াত আছিল কেৱল ক্ষন্তেকৰ ধেমালিহে।মুঠতে সকলো মাইনা,মইনাৰে জালুকবাৰী জীপাল হৈ উঠিছিল।ডিপাৰ্টমেন্ট ফ্ৰেচাৰ্চ সিহঁতৰ সোনকালেই হৈ গৈছিল। ফ্ৰেচাৰ্চত কি ক'ত কিয় বিখ্যাত কোৱাৰ পিছতে নিজৰ নিজৰ ভাললগা গান এটি বা বিহু নাচিব লাগে।আৰুহীয়ে গাইছিল----<br /><br />তোমাৰ মৰমে মোৰ,দেহত তুলিলে ঢৌ।<br />বুকুত দিলে যে মৌ ,কি যে মিঠা মিঠা।<br /><br /> স্বাতীয়ে বিহু গাইছিল লগতে দুপাকমান নাচিছিলেও।এইদৰে সকলোৰে নিজৰ নিজৰ ভাললগাখিনি প্ৰদৰ্শন কৰিছিল। ল'ৰাখিনিক দিয়া হৈছিল এটা ইন্টাৰেষ্টিং গেম।এপাহ গোলাপ ফুল দিছিল আৰু নিজৰ প্ৰিয়তমা বুলি ভাবি যিজনী ছোৱালীক পচণ্ডৰ হয় তেওঁক দিব লগা হৈছিল।আৰুক সেই গোলাপ দিওঁতাজনেই হ'ল আজিৰ দৰা আৰব্ধ।স্বাতীয়ে দেখিছিল তাৰ দুচকুত সেই তেতিয়াই প্ৰেমৰ বৰষুণ।তিতিছিল সি আৰু নামৰ প্ৰেমৰ বৰষুণজাকত।<br /><br /> এদিন প্ৰিফেক্টৰ নিৰ্দেশ অনুযায়ী বিশ্ববিদ্যালয় ফ্ৰেচাৰ্চৰ বাবে সিহঁতে বিহুৰ অনুশীলন কৰিবলৈ গৈছিল।বয়জ হোষ্টেলৰ ল'ৰাই সিহঁতক লৈ গৈছিল আৰু থৈও গৈছিল।বেয়াও লাগিছিল স্বাতীহঁতৰ সিহঁতলৈ ,খোজকাঢ়ি খোজকাঢ়ি বেচেৰাকেইটাই সিহঁতক অনা-নিয়া কৰিব লাগে।জুনিয়ৰ বিলাকক বয়জ হোষ্টেলত পহু বুলি কোৱা হৈছিল।পহুকেইটাই এনদৰে হোষ্টেলৰ পৰা ছোৱালীখিনিক অনা-নিয়া কৰিব লাগে।সহজ অৰ্থত বদি গাৰ্ড হ'ব লাগে।তাতেই লগ পাইছিল স্বাতীয়ে স্বস্তিকক এদিন উভতি অহাৰ পথত-<br /><br />*হাই,মই শাস্বত আৰু তুমি?<br /><br />*নমস্কাৰ, মই স্বাতীপল বৰুৱা।হাই বুলি কৈ আগুৱাই অহা হাতখন স্বাতীৰ নমস্কাৰত লগে লগে নমস্কাৰলৈ ৰূপান্তৰিত হৈছিল।স্বাতী এতিয়াও অভ্যস্ত হৈ উঠা নাই কাৰোবাক হেণ্ডচেক্ দি সম্ভাষণ দিবলৈ।<br /><br />*ডিপাৰ্টমেন্ট?<br /><br />* পলিটিকেল চাইন্স।<br /><br />*ঘৰ<br /><br />*যোৰহাট<br /><br />*তোমাৰ ফোন নাম্বাৰটো দিবা নেকি?<br /><br />*মোৰ ফোন নাই।হঠাৎ পাৰ্চটোত থকা ফোনটো বাজি উঠিল ,নাকে মুখে ৰঙা হৈ পৰিল স্বাতী।ল'ৰাটোৱে হাঁহিবলৈ ধৰিলে।<br /><br />*এইটো ছাগে তোমাৰ পাৰ্চত বেলেগৰ ফোন সোমাই আছিল ন পল?<br /><br />*মোৰ নাম স্বাতীপল । নামটোৰ এনে ৰূপ কেৱল তাইৰ হোষ্টেল মেটৰ বাবে, বেলেগৰ বাবে নহয়।খঙেই উঠিছে নে লাজেই লাগিছে তাই ক'ব নোৱাৰিলে, কেনেকৈ সোনকালে হোষ্টেল পাব পাৰি তাই তাৰেই চিন্তাত থাকিল।<br /><br />*ইমান দীঘল নাম মই মাতিব নোৱাৰো,মই পল বুলিয়েই মাতিম।<br /><br />*তেন্ত মই আপোনাকো শ্বাত বুলি মাতিম।হঠাৎ কৈ পেলালে তাই কথাষাৰ।<br /><br />*No problem, মাতিব পাৰা।মোক চবেই মৰমতে সেইবুলিয়েই মাতে।<br /><br /> লাজ লাগি গ'ল স্বাতীৰ, সন্মুখত হোষ্টেলটো পাইহে তাই সকাহ পালে।সকলোকে বিদায় দি সিহঁতকেইজনী নিজৰ নিজৰ হোষ্টেলত সোমাল।ইফালে আৰুৰ তাং খিচাঈ আৰম্ভ হ'ল।বাঃ বাঃ আমাৰ স্বাতীৰ জালুকবাৰীৰ প্ৰেম আৰম্ভ হ'লেই।তাইক বিদায় দি স্বাতী আগুৱাইছে নিজৰ হোষ্টেললৈ।হৈ যোৱা কথাখিনি মনতে আওৰাই তাই সোমাল নিজৰ ৰুমত।ৰাতি ভাত খাই স্বাতী দীঘল দি পৰিল বিচনাত।ফোনটোৰ নটিফিকেশ্যন টিউনটো বাজি উঠিল।স্বাতীয়ে খুলি চালে fb ত আহিছে -----Saswat kashyap sent you a friend request.<br /> উস ,ধক ধকধক ।<br /><br />খণ্ড---৭<br /><br /> বেছি দিন হোৱা নাই তাই ফেচবুক খোলা, ৰুমমেট অংকুৰ তাগিদাত ব্লকটোৰ fb নথকা স্বাতী আৰু নিবেক fb খুলাইছিল অংকুৱে,খুলাইছিল মানে খুলি দিছিল।বেয়া লগা নাছিল স্বাতীৰ এৰি অহা বন্ধু বান্ধৱীখিনিক যেন তেতিয়াও কাষতে পাইছিল তেনে লাগিছিল।সেইদিনা অংকু নাছিল জেঠায়েকৰ ঘৰলৈ গৈছিল, অকলে শুবলৈ ভয় কৰা দেখি নিবেদিতা আহিছিল তাইৰ ৰুমত শুবলৈ।শাস্বতৰ friend request টো দেখি ভয় খালে স্বাতীয়ে, লগে লগে Delete কৰি দিলে তাই request টো।নিবেক সকলো কথা কোৱাত নিবে জাঙুৰ খাই উঠিল <br />*এইবোৰ প্ৰেম চেমৰ চক্কৰত নপৰিবি দেই।এনেও জালুকবাৰীৰ প্ৰেম বেডিং বন্ধা প্ৰেম।<br />*মানে?<br />*মানে ইয়াত বেডিং খোলাৰ লগে লগে প্ৰেম আৰম্ভ হয় আৰু বেডিং বন্ধাৰ লগে লগে প্ৰেম শেষ হয়।<br />*বুজা নাই।<br />*মানে ইয়াৰ প্ৰেম এবছৰীয়া বা দুবছৰীয়া।অহাৰ লগে লগে আৰম্ভ হয় আৰু ঘৰলৈ উভতি যোৱাৰ লগে লগে এই প্ৰেমৰ অন্ত পৰে।বুজিলি?<br />*অ'আচ্ছা।অংকুৰ পৰা তাই আজিকালি শিকিছে এই শব্দ দুটা অ' আচ্ছা।<br /> দুয়োজনীয়ে কথা পাতি থাকোতে ৰাতি ১২ মান বাজিল,আকৌ ফোনটো বাজি উঠিল -Saswat kashyap sent you a friend request.স্বাতীৰ দেখি কাণ মূৰ গৰম হৈ গ'ল।বৰ নিলাজ ল'ৰা দেই ,এবাৰ delete কৰাৰ পিছত আকৌ request পঠাইনে।এইবাৰ নিবেৰ কথামতে ফোনটো অফ্ কৰি তাই শুই থাকিল।<br /> পিছদিনা ক্লাছ কৰিবলৈ হোষ্টেলৰ গোটেই কেইজনী ওলাই গ'ল লগত আৰুও।আৰুৰ লগ হৈয়েই কথা আৰম্ভ ।<br />*অ'ই জান কালি আদিয়ে ফোন কৰিছিল।অহা মাহত সি অসমলৈ আহিব,লগ কৰিব মোক।মোক গোটেই গুৱাহাটীখন ফুৰাব বোলে সি।তাৰ প্ৰিয় কলাক্ষেত্ৰ আৰু দীঘলীপুখুৰীলৈও যাব।তইয়ো ওলাবি মোৰ লগত দেই পল।<br />একে উশাহতে কথাখিনি কৈ পেলাইছিল আৰোহীয়ে।এইয়াই ছাগে প্ৰিয়তমক বহু দিনৰ মূৰত লগ ধৰাৰ আকুলতা,দুৰ্বাৰ হেঁপাহ।<br /> *সময় আহকচোন দে,তেতিয়া থিক কৰিম কি কৰিম কি নকৰিম ---স্বাতীয়ে উত্তৰ দিলে।<br /> *স্বাতী মইনা ,স্বাতী মইনা কালিনো আমাৰ শাস্বতৰ request কিয় accept নকৰিলা? গোটেই ৰাতি তাৰ টোপনিয়েই নাহিল।চোৱাচোন তাৰ চকুৰ গুৰিকেইটা?<br /> কথাকেইটা শুনি স্বাতীৰ মূৰ গৰম হৈ আহিল।আৰুৱে লগে লগে উত্তৰ দিলে -আজি আকৌ পথাই দিবা আজি accept কৰিব।লগত অহা চন্দনাই ক'লে -'বাঃ পল তইচোন দুদিনতে ফেমাছ হৈ গলি,তামাম দেই'।আৰুৰ এইবাৰ মুখ ফুলিল-'অথনিৰে পৰাযে তই মোক একো কোৱা নাই।মই হ'লে চব তোক কওঁ।'<br /> *ক'বলৈ কিবা থাকিলেহে তোক ক'ম।ফেচবুকত কোনোবাই ৰিকুৱেষ্ট পথিয়ালেই যেনিবা সেইটো কিবা ক'ব লগা কথা নেকি।আৰু তইয়ো চোন অথনিৰে পৰা আদিৰ কথাকে কৈ আছ,মোক ক'বলৈ কিবা সুবিধা দিছ জানো। খং উঠি গ'ল স্বাতীৰ,খঙত কি কৈছে তাই নিজেই নাজানে।সেইদিনা শ্ৰেণী কক্ষত স্বাতী উপস্থিত আছিল যদিও মনটো তাই কোনোমতে বহুৱাব নোৱাৰিলে।ক্লাছ শেষৰ পিছত গোটেই কেইজনীয়ে কেন্টিনত চাহ খাবলৈ সোমাল।চাহৰ প্ৰথম ঢোক মাৰুতেই সন্মুখৰ আন এখন টেবুলত বহিলহি শাস্বত আৰু দুজন ল'ৰা।স্বাতীক দেখি কিবা ক'বলৈ লওতেই স্বাতীয়ে চকু নমাই আনিলে তললৈ।টেবুলখনৰ পৰা ভাহি আহিল গানৰ গুণগুণনি <br /> চৰি চৰি দিল তেৰা চুৰায়েঙ্গে<br /> অপনা তুজে হম বনায়েঙ্গে<br /> ধীৰে ধীৰে পাছ তেৰে আয়েঙ্গে<br /> আকে দূৰ ফিৰ না জায়েঙ্গে।<br /> *সোনকালে চাহ খা তহঁতে ,আকৌ বিহুৰ প্ৰেকটিছ কৰিবলৈ যাবলৈ আছেই।স্বাতীৰ বাবে যেন এক মিনিটো তাত থকা সম্ভৱ নহয়।উঠি আহিল তাই <br />*তহঁতে খা,মই বিল পে কৰোগৈ বুলি কাউন্টাৰলৈ গ'ল স্বাতী।<br />*এই ৰবীন দা,৪ নম্বৰ টেবুলৰ বিল মই দিম।এই মেডামৰ পৰা নল'ব বুলি শাস্বত উঠি আহে।<br />*কিন্তু কিয়?মোৰ পইচা আছে। নোচোৱাকৈয়ে ক'লে স্বাতীয়ে।<br />*মোৰ মন গৈছে।মইটো কোৱা নাই তুমাৰ পইচা নাই বুলি, নে কি কোৱা তোমালোকে? বুলি সি মৃণালীহঁতলৈ চালে।<br /> গোটেইকেইজনীয়ে আৰুৰ মুখলৈ চালে।যেন দিলেও দে আমাৰনো কি যায়,ভালহে পইচা ৰাহি হ'ব।কাৰণ হোষ্টেলত থকাইহে জানে এদিনৰ পইচা বাছিলেও কিমান পকেট মানী ৰাহি হয়।<br />*নালাগে পইচা মই দিম, বুলি আৰুৱে চাৰিওজনীৰ হৈ টকা ১০০ উলিয়াই দিলে।<br />*হ'ব ভন্তী শাস্বতে দিম বুলি কৈছে নহয় তুমি কাইলৈ দিবা দিয়া।<br />*আপোনাক এই ১০০ টকা দিলো ,আপুনি মোক ৰিটাৰ্ণ নকৰিলেও হ'ব ।একেকোবে তাই ওলাই আহিল কথাষাৰ কৈ।তাই অহা দেখি বাকীকেইজনীও আহিল।<br /> ওলাই আহিল সিহঁত।পিছে পিছে শাস্বতহঁত।<br />*Excuse me,Miss Swati wait বুলি থিক সন্মুখতে ৰৈছিলহি শাস্বত।<br /> *ইমান attitude কাক দেখুৱাইছা?মই পইচা দিম বুলি কৈছিলোনে নাই।এইয়া তোমাৰ ১০০টকা লোৱা বুলি স্বাতীৰ হাতখনত ধৰি গুজি দিলে।কেতিয়াবা কেতিয়াবা বেলেগৰো কথা শুনিব লাগে, নহ'লে কেতিয়াবা বিপদত পৰিবা বুলি সিহঁত আতৰি গ'ল।<br /> ৰাষ্টাটো কাৰো মাত এটা নোলাল।সকলো মনে মনে হোষ্টেল সোমাল।<br /><br /> স্বাতীৰ বাবে যেন বিহু নাচিবলৈ যোৱাটো আৰু সম্ভৱ নাছিল।দিকুক যাবলৈ কৈ তাই গা বেয়া লাগিছে বুলি শুবলৈ ল'লে।গা বেয়াৰ কথা শুনি আৰু দৌৰি আহিল হোষ্টেললৈ ,লগে লগে ব্লকটোৰ সকলো লগৰ কেইজনীয়ে ঘটি যোৱা ঘটনাবোৰ গম পালে।সকলোৰে গালি খালে স্বাতীয়ে।<br />*ইমান সৰু কথাৰ বাবে তই আজি প্ৰেকটিছলৈ নগ'লি,পাগল হ'লি নেকি? দিপশ্ৰীৰ ভাষ্য।<br />*এইবোৰ লাইফৰ সৰু ,সৰু ঘটনা,চিল্ য়াৰ ।অংকুৰ ভাষ্য।<br />*মোলৈ চা কিমান বছৰৰ পৰা প্ৰেমেই কৰি আহিছো,তই যেনিবা এতিয়া কৰিবি বুলি আৰুৱে মিচিকিয়াই হাঁহিবলৈ ধৰিলে।<br />*এইবাৰ তোক কিবা ক'লে তই চিধাচিধি ক'বি তোৰ এইবোৰ ভাল নালাগে বুলি।এইয়া মৃণালীৰ ভাষ্য।<br /> সকলোৰে কথাৰপৰা স্বাতীয়ে ইয়াকে বুজিলে যে তাইৰ কাৰণে ডাঙৰ হৈ পৰা এই কথাটো সকলোৰে কাৰণে ভাতৰ লগত পানী খোৱা কথা।সকলোৰে বুজনিত মান্তি হৈ তাই ওলাই গ'ল প্ৰেকটিছলৈ।দিকুক ৰখাই থৈছিল বাকীকেইজনীয়ে।একেলগে ওলাই গ'ল দুয়োজনী।আৰুক বিহুৰ পৰা সলনি কৰি সমবেত সংগীতত অন্তৰ্ভূক্ত কৰিছিল।গেটৰ বাহিৰত ৰৈ থকা দেখিলে সিহঁতক নিবলৈ অহা কালিৰ ল'ৰাকেইজনক,লগত শাস্বতকো।সিহঁতলৈ নাচাই আগুৱাই গ'ল দুয়ো।কাৰো মুখত এষাৰি মাত নাই।<br />*হাই,আমি তোমালোককে নিবলৈ আহিছো।এজনে ক'লে।<br />*অ' আহা আমিও আহি আছো ---দিকুৱে ক'লে।<br /> অনুশীলন হৈ গৈছিল সিহঁতৰ।সেইদিনা সিহঁতৰ লগত শাস্বতেও নাচিছিল, ঢোলবাদক সি।<br /> অনুশীলনৰ অন্তত পুনৰ সিহঁতে থ'বলৈ আহিছিল স্বাতীহঁতক।<br />*SORRY স্বাতী। শাস্বতে কৈছিল।<br />*কিয় ?খঙেৰে সুধিছিল তাই।<br />*মৰ্নিং মোৰ লগৰকেইটাই তোমাক তেনেকে কোৱাৰ বাবে আৰু অথনি মোৰ মিচ বিহেভৰ বাবে।<br />*আপুনি কৈছিল বাবেইটো সিহঁতে ক'ব পাৰিছিল।<br />*Sorry,Sorry please ,আগলৈ আৰু এনেকুৱা নহয়,মাথো তুমি fb ত friend request accept কৰি ল'বা বুলি সি স্বাতীৰ হাতখন দুহাতত সোমোৱাই ল'লে।<br />*OK,OK বুলি স্বাতীয়ে হাতখন আঁতৰাই আনিলে।কি অভদ্ৰ ল'ৰা বুলি মনতে ভোৰভোৰালে।ইমান সাহস তাৰ।নিজৰ ঠাইত হোৱা হ'লে তাক এপাট চৰ সোধালে হয়।কিন্তু মাকে শিকাই পঠোৱা কথাকেইটালৈ স্বাতীৰ মনত পৰিল--'অচনাকি ঠাইত অচিনাকি মানুহৰ মাজত নিজকে সংযত কৰি চলিবি।খং উঠিলেই যি টি কৰি নিদিবি।'<br />*তেতিয়া হ'লে এতিয়াই accept কৰা।<br />*ৰুমত গৈ কৰিম।<br />*ৰুমত গৈ তুমি আকৌ পাহৰিবা,এতিয়াই কৰা বুলি সি তাইৰ সন্মুখতে ৰৈ আগভেটি ধৰিলে।<br />*এইবোৰ কিন্তু মই আপোনাৰ চিনিয়ৰক লগাই দিম।স্বাতীয়ে ক'লে।<br />*No problem,সিহঁতটো মোৰ লগৰেই।<br />*চিনিয়ৰ যদি আমাক থ'বলৈ কিয় আহিছে?<br />*তোমাক ভাল লাগিছে কাৰণে, বেলেগে যাতে মোৰ আগতে ৰাস্তাটো ক্লিয়েৰ কৰি নলওক সেইবাবে।<br /> হাঁহি দিলে দিকুৱে।কথা শুনি স্বাতীৰো হাঁহি উঠিছিল যদিও দিকুলৈ কাঢ়াকৈ চালে।হাঁহি বন্ধ হ'ল তাইৰ।<br />*Accept কৰ পল ,সন্ধিয়া হ'ল ,সোনকালে ব'ল।দিকুৱে ক'লে।<br />ফোনটো উলিয়াই accept কৰিলে তাই। <br />*Good girl এতিয়া যোৱা।দিকু যোৱাৰ আগতে তোমাৰ ফোন নাম্বাৰটো দিয়া, বাইদেউৰটো লাহে ধীৰে লম।শাস্বতে ক'লে।<br />*লওক বুলি দিকুৱে দি দিলে নাম্বাৰটো।<br />*তই বিচাৰোটেই দি দিলি যে?স্বাতীয়ে সুধিলে।<br />*'এনেও সি তোৰ প্ৰেমতহে পৰিছে।মই নাম্বাৰ দিলে মোৰ একো প্ৰবলেম নহয়।তোৰ খবৰ ল'বলৈহে সি ফোন কৰিব।ল'ৰাটোৰ দম দেখি কিন্তু মোৰ ভাল লাগিছে দেই।ফেচ টু ফেচ কথা।কাচ,হমাৰে লিয়ে ভী কঈ এইসা আ জাতা।'দিকুৱে ক'লে।<br /> সহজ ,সকলোৰে বাবে সকলো কথাই সহজ।সহজ নহয় কেৱল স্বাতীৰ বাবে।মাকক ক'বলৈও আজি মাক জনী নাই।ফোনত আজি মাকক ক'ব সকলো কথা ভাবি ভাবি তাই ৰুমত সোমাল।<br /><br />খণ্ড----৮<br /><br /> সন্ধিয়া চাহ খাই স্বাতীয়ে মাকলৈ ফোন কৰিলে, সকলো ক'ব মাকক আজি তাই।নোৱাৰে তাই মাকৰ পৰা লুকুৱাই কোনো কথা ৰাখিব।<br /><br />*হেল্ল' মিমি ক ,আখৰা কৰি আহিলি<br /><br />*অ'মা।কি কৰি আছিলা?<br /><br />*আমি সন্ধিয়াৰ চাহ খাই তোৰেই কথা পাতি<br /> আছোঁ।তই চাহ খালি?<br /><br />*অ' খালো মা,কথা এটা ক'বলগীয়া আছিল।<br /><br />*ক আকৌ,পইচা পাতিৰ কিবা দিগদাৰ হৈছেনি?<br /><br />*নহয় মা বেলেগ এটা কথাহে।<br /><br />*গম পাইছোঁ, ঘৰলৈ মনত পৰিছে ন,হ'ব দে দুদিনমান পিছত পূজা বন্ধ পৰিব নহয় তেতিয়া আহিবি ,এতিয়া ক্লাছ ষ্টাৰ্ট হৈছেহে ।<br /><br />শেষলৈ মাকৰো মাতটো থুকাথুকি হৈ পৰিল।কাট খাই গ'ল ফোনটো। নোৱাৰিলে ক'ব তাই অতিকৈ আপোন মৰমৰ মাকজনীক।যি গৰাকী মাকক দৈনন্দিন কথাবোৰ নজনালে তাই শান্তি নাপায়, আজি সেই গৰাকী মাকক কিয় ক'ব নোৱাৰিলে তাই ভাবি নাপালে।পঢ়িবলৈ বহিও পঢ়াত মন বহুৱাব নোৱাৰিলে।তথাপিও দুটামান ন'টছ লিখি সামৰি থ'লে।আৰুৰ ফোনটো পাই যেন তাই সকাহ পালে।শাস্বতৰ কথাবোৰ কৈ গ'ল এফালৰ পৰা।<br /><br />*'হ'ব দে চিন্তা কৰি নাথাক,একো নহয়।এতিয়া ভাত খাই শুই থাক।'--আৰোহীয়ে ক'লে।<br /><br />ভাত খাই সিহঁতৰ ব্লকৰ জুনিয়ৰ খিনি সদায় চাদৰ ওপৰত মুক্ত আকাশৰ তলত অলপ ৰয়।মুক্ত আকাশৰ তলত জোনাক নিশা আৰু জোনাকী পৰুৱাৰ খেল চাই,নতুন ঠাই খনৰ ৰূপত মুগ্ধ হয়।ভাল লাগে সকলোৰে এই সময়কণ,ছিনিয়ৰ থকা ৰুমটোৰপৰা ওলাই আহি মুক্তমনে কথা পাতে সকলোৱে।দুজনীমানে মনে মনে ফোনটো আনি কথা পাতে আপোন মানুহজনলৈ।দিকুৰ ফোনটো হঠাৎ বাজি উঠিল।ৰিচিভ কৰি স্বাতীলৈ আগুৱাই দিলে ফোনটো।স্বাতীৰ বুজিবলৈ বাকী নাথাকিল ফোনটো কাৰ হয়।ভয়ে ভয়ে কওঁ নকওঁ কৈ তাই হেল্ল' বুলি ক'লে।ভাহি আহিল সিফালৰ পৰা এইকেইদিনৰ চিনাকি মাতটো।<br /><br />*কি কৰি আছা?ভাত খালা?<br /><br />*খালো ।<br /><br />*পঢ়া-শুনা কৰিলা নে নাই?<br /><br />*কৰিলোঁ।<br /><br />*ৰুমলৈ গৈ Fb খোলিবা।<br /><br />*কিয়?<br /><br />*খোলিলে গম পাবা। <br /><br />*আপুনি ক'লেই খুলিমনে,নোখোলো।<br /><br />*নোখোলিলেও আপত্তি নাই।মোৰ একো লষ্ট নহয় Miss Swati.কিন্তু মই জানো তুমি খোলিবা।<br /><br /> সিমূৰত ফোনটো কাটি দিলে।<br /> গোটেই কেইজনীয়ে তাইক বেৰি ধৰিলে।কি ক'লে কি হ'ল সুধি।লাজে খঙে স্বাতীয়ে কৈ গ'ল কি ক'লে ফোনত শাস্বতে।<br /><br />সুনীতাই কৈ উঠিল----'তোৰ প্ৰফাইল ফটোত কমেন্ট দিছে ছাগে,তাকে চাবলৈ কৈছে দে।'সকলোৱে হয়ভৰ দিলে। লগে লগে দিকুৰ প্ৰফাইলৰ পৰা চেক কৰা হ'ল স্বাতীৰ প্ৰফাইল।'নাই নাই তাৰ কোনো কমেন্ট নাই'----দিকুৱে ক'লে। <br /><br />'তেন্তে ফোন নাম্বাৰ দিয়া নাছিলি যে fb ত কথা পাতিব যা,অংকু চাবি তোৰ ৰুমমেটক আজি'----হাঁহি হাঁহি দিপশ্ৰীয়ে ক'লে।<br /><br /> সময় হোৱাৰ লগে লগে সকলো ৰুমলৈ গ'ল।কিন্তু সকলোৰে মনত খু-দুৱনি থাকি গ'ল।ৰুম পাই স্বাতীয়ে নিজৰ প্ৰফাইলটো খোলিলে।মেছেজত গৈ দেখে এখন ফটো ,তাইৰ।বিহুৰ অনুশীলনৰ একপি ফটো।মানে তাইৰ অজানিতে বিহু নাচি থাকোঁতে উঠোৱা ফটো।তলত লিখা আছে, Sorry,তোমাৰ অজানিতে ফটোকপি তুলিছিলো but এইকপি প্ৰফাইল পিক কৰি থ'বা।সৰ্ব শৰীৰ কঁপিবলৈ ধৰিলে তাইৰ।ফটোকপি যদি সি বেয়া কামত ব্যৱহাৰ কৰে।ব্লকৰ গোটেই কেইজনী বাথৰুম যোৱাৰ চলেৰে সিহঁতৰ ৰুম পালেহি এজনী এজনীকৈ।সকলোৰে মুখ ৰঙা পৰি গ'ল কথা শুনি।<br /><br />*অংকুৱে ক'লে ---'একো নকৰে সি,কৰা হ'লে ফটোখন তোক নিদিয়ে।'<br /><br />*'তই আকৌ সেইকপি প্ৰফাইল পিক কৰি নিদিবি'--নিবেদিতাই ক'লে।<br /><br /> কি কৰিব কি নকৰিব চিন্তা কৰি ভয়ে ভয়ে স্বাতী বিচনাত পৰিল।তাই জানে আজিকালি ফটো একপি এডিট কৰি কেনেকৈ বিভিন্ন কামত ব্যৱহাৰ কৰিব পাৰে।ভয় লাগিছে তাইৰ।শুৱা নহ'ল সেইদিনা তাইৰ।পিছদিনা ক্লাছলৈও ভয়ে ভয়ে গ'ল।আৰুক সকলো কথা খুলি ক'লে।আৰুৰ মনটো চিন্তা সোমাল।আবেলি আকৌ সিহঁত গ'ল অনুশীলনলৈ।নিবলৈ অহা ল'ৰা কেইজনৰ মাজত আজি শাস্বত নাই।অনুশীলন কৰি থাকোঁতেও স্বাতীয়ে শাস্বতক সেইদিনা নেদেখিলে।সেইদিনা সিহঁতক থ'বলৈও বেলেগ দুজনমানহে আহিছিল।<br />*'তোমালোকৰ শাস্বত দা আজি নাই নেকি?' দিকুৱে সুধিলে<br /><br />*'নাই, কালি ৰাতি তেওঁৰ মাকৰ গা বেয়া হৈ হস্পিতালাইজ হ'ল।লগে লগে তেওঁ তালৈ গ'ল'।এজনে ক'লে।<br /><br /> দুয়োজনীয়ে দুয়োজনীলৈ চালে।খবৰটোৱে যেন উঠি থকা খঙটো নিমিষতে নাইকিয়া কৰি দিলে।ব্লকটোৰ গোটেইকেইজনীয়ে খবৰটো গম পালে।লগে লগে দিকুৰ ফোনৰ পৰা সকলোৱে খবৰ ল'লে শাস্বতৰ মাকৰ।নোৱাৰিলে স্বাতীয়ে ফোন কৰিব।কিন্তু প্ৰফাইল পিকখন সলাই পেলালে।<br /><br /> সেইকেইদিন ক্লাছ,অনুশীলন ক'তোৱেই স্বাতীৰ মন নবহিল।আৰোহীয়েও বুজিছে কথাটো ,ভিন্ন কথাত স্বাতীক ব্যস্ত ৰাখিবলৈ চেষ্টা কৰে তাই।নিয়মিত ভাৱে ক্লাছ হৈ আছিল।তাৰ মাজতে এদিন আৰব্ধই আৰোহীক এটা কবিতা দিছিল।<br /><br />*পঢ়ি চাবাচোন<br /><br />*কি? <br /><br />*কবিতা।<br /><br />ভয় খাইছিল আৰোহীয়ে চিঠি বুলি।এইকেইদিনতে আৰব্ধ ,দিগন্তহঁত সিহঁতৰ বৰ আপোন হৈ পৰিছে।ধেমাজিৰ ল'ৰা দুয়োটা।সিহঁতৰ মুখত সকলোৱে শুনে বানে গৰকা ধেমাজিৰ কাহিনী। T.V.ত দেখা বানৰ সংহাৰি ৰূপ শুনিছে আৰোহী,স্বাতীহঁতে আৰব্ধহঁতৰ মুখত।কাহিনী কাহিনী যেন লগা প্ৰতিটো ঘটনা,প্ৰতিটো বিৱৰণ।বহু ভিতৰুৱা গাঁৱৰ আৰব্ধ সিহঁতৰ কলেজৰ ভিতৰতে প্ৰথম বাৰৰ বাবে ফাৰ্ষ্ট ক্লাছ লৈ পাছ কৰি বিশ্ববিদ্যালয়লৈ পঢ়িবলৈ আহিছে।পলিটিকেল চাইন্সৰ ল'ৰা যদিও সাহিত্যিত তাৰ বিৰাট ৰাপ।কেইবাখনো কবিতা পুথিও সি প্ৰকাশ কৰিছে।সৰুতেই দেউতাকক হেৰুওৱা আৰব্ধক মাকে বহু কষ্টৰে ডাঙৰ দীঘল কৰিছিল।পথাৰৰ মাটি যিখিনি আছিল, তাত তেওঁ নিজেই তদাৰক কৰি খেতি কৰিছিল লগতে তাঁত বৈ গামোচা, চাদৰ-মেখেলা ওলিয়াইছিল।বৰ্তমান তেওঁ আৰব্ধৰ আইডিয়াত বেংকৰ পৰা লোন লৈ এটা হেণ্ডলোম উদ্যোগ গঢ়ি তুলিছে।য'ত তেওঁৰ লগতে আৰু দহগৰাকী মহিলা স্বাৱলম্বী হৈছে আৰু সেই টকাৰেই সি আৰু মাকৰ সৰু সংসাৰখন চলি আহিছে।আৰব্ধৰ মতে কেৱল খেতিৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰিয়েই ধেমাজিৰ মানুহ চলিব নোৱাৰে।প্ৰতি বছৰৰ বানৰ যি তাণ্ডৱ লীলা চলে সেইয়া ভুক্তভূগীয়েহে জানে।আচৰিত হয় গোটেইকেইজনী তাৰ আৰু মাকৰ জীৱন সংগ্ৰামৰ কথা শুনিলে।কল্পনা কৰে সিহঁতে নিজৰ মাককেইজনীক আৰব্ধৰ মাকৰ স্থানত থৈ।উসঃ নোৱাৰি পায় হৃদয় কঁপি যায়।সেই মাতৃ গৰাকী হৃদয়ৰ একোণত ৰৈ যায় সংগোপনে,শিৰ নত হৈ।<br />বহু কষ্ট কৰে সি।কিবা এটা কৰি মাকক ধেমাজিৰ পৰা লৈ অনাৰ মন।কষ্ট কৰে সি।গুৱাহাটীলৈ আহি নিজৰ খৰচ নিজে উলিয়াইছে সি।পুৱা -গধূলি হোষ্টেল ৱাৰডেনৰ ল'ৰা দুটা পঢ়ুৱাই লগতে অসমীয়া আলোচনী এখনৰ প্ৰুফ ৰিডাৰৰ কাম কৰে সি।এইয়াই আৰব্ধ স্পষ্টবাদী,মৰমীয়াল,সুন্দৰ বাঁহী বাদক,অমায়িক ছাত্ৰ, সাহিত্যিক সকলোকে বন্ধুত্বৰ ডোলেৰে বান্ধি ৰাখিব জনা ধেমাজিৰ সন্তান।<br /> কাগজখন দি সি গুচি গৈছিল।স্বাতীয়ে আৰোহীৰ হাতৰ পৰা কাঢ়ি লৈ পঢ়িবলৈ ধৰিলে।প্ৰেম প্ৰেম সৰ্বত্ৰ প্ৰেম।কৃষ্ণচূড়া,ৰাধাচূড়াই সৰ্বত্ৰ বিয়পাই দিছে প্ৰেমৰ মলয়া বা।সকলোৱে পঢ়িলে কবিতাটো।কি শব্দৰ সমাহাৰ, কি ভাৱৰ ব্যঞ্জনা।নপৰো নপৰো কৈ থাকিলেও প্ৰমিকাৰ মন জয় কৰিব পৰা এটি কবিতা।কবিতা মানে প্ৰকাৰন্তৰে প্ৰেমৰ মূৰ্ত প্ৰকাশ।পঢ়িলে আৰোহীয়ে কিন্তু তাইৰ বাবে যে প্ৰেমৰ নৈখন বৈ আহিছে সেই তাহানিৰে পৰা আদিৰ নামত।এতিয়া আৰু সেই নৈ নবয় বিপথে।<br /><br />*আৰব্ধ ভাল লাগিল কবিতাটো ল । বুলি আৰোহীয়ে কবিতাটো আৰব্ধ বহি থকা ঠাইতে থৈ আহিল।<br /><br />*হঠাৎ তুমিৰ পৰা তই ক'লা যে? আৰব্ধ<br /><br />*বন্ধুত্বত তুমিতকৈ তইটোৱেই বেছি আপোন নহয় জানো--আৰোহী<br /><br />*কিন্তু মোৰ বাবে তুমি যে বন্ধুত্বতকৈও ওপৰত আৰোহী।<br /><br />*হয় নেকি, মোৰ বাবেও বন্ধুত্বতকৈও ওপৰত আন এজন আছে। সেইয়া হ'ল আদি।আহিলে কেতিয়াবা লগ কৰাম দে তহঁতবোৰক।<br /><br /> গুচি আহিছিল আৰোহী লগে লগে স্বাতীও।বহি ৰৈছিল আৰব্ধ একে ঠাইতে।স্বাতীয়ে ঘূৰি চাইছিল।সেমেকা সেমেকা চকুৰে বাহিৰলৈ চাই ৰৈছিল সি। <br /><br /> সেইদিনাৰ পৰা সদায় ৰাতি ১১মান বজাত জালুকবাৰী বাঁহীৰ সুৰেৰে জীপাল হৈ পৰিছিল।সকলোৱে শুনিছিল সেই বাঁহীৰ সুৰ,কিন্তু কোনেও নাজানিছিল সেই সুৰ ক'ৰ পৰা নিগৰিছিল আৰু কাৰ বাবে।সদায় ভাহি আহিছিল সেই সুৰ <br /><br /> Tere bina zindegi se koi,Sikwa to nehi,Sikwa nehi,sikwa nehi <br /> Tere bina zindegi bhi lekin zindegi to nehi, zindegi nehi, zindegi nehi.<br /><br />খণ্ড---৯<br /> <br /> আৰব্ধ সলনি হোৱা নাছিল।পুনৰ সুবিধা পালেই সি তাৰ কবিতা পঢ়িবলৈ দিছিল।কিন্তু এতিয়া কেৱল আৰোহীক নহয় সকলোকে।তহঁতে এইটো পঢ়িবি দেই বুলি স্বাতী বা মৃণালীহঁতৰ হাতত গুজি দিছিল।আৰুক নমতাকে থকা নাছিল।আৰুৱেও তাক আগৰ দৰেই মাতবোল কৰিছিল।কেৱল কিছু ক্ষেত্ৰত দূৰত্ব বজাই ৰাখিছিল।<br /><br /> ফ্ৰেচাৰ্চৰ আগদিনা আহি ওলাইছিল শাস্বত।এইকেইদিনত কৰিম কৰিম বুলি ভাবিও স্বাতীৰ ফোন কৰা নহ'ল।সেইকেইদিন অনুশীলনলৈ গৈছিল যদিও স্বাতীৰ মনটোৱে যেন শাস্বতকেই বিচাৰিছিল।ফ্ৰেচাৰ্চৰ আগদিনা অনুশীলনলৈ গৈ তাই দেখিছিল শাস্বতক,বহি আছে দুজনমান ল'ৰাৰ লগত।স্বাতীক দেখিও যেন নেদেখাৰ ভাও জুৰিলে সি।স্বাতীয়েও নামাতি প্ৰেক্ষাগৃহলৈ সোমাই গ'ল।<br /><br />*'তই খবৰ এটা নললি কিয় শাস্বত দাৰ?' দিকুৱে সুধিলে।<br /><br />*ভাল হ'ল বুলি তোৰ মুখত গম পালোৱেই চোন--স্বাতীয়ে ক'লে<br /><br />*'হ'লেও ,যোৱাৰ সময়ত খবৰ এটা লবি'।<br /><br />*হ'ব দে ,বুলি দুয়োজনী অনুশীলনত ব্যস্ত হ'ল।<br /><br /> অনুশীলনৰ শেষত স্বাতী আগুৱাই গ'ল শাস্বতৰ ফালে।<br /><br />*কেতিয়া আহিলে?<br /><br />*আজি।<br /><br />*আপোনাৰ মাৰ গা ভাল হ'ল নে?<br /><br />*মাৰনো কি হৈছিল?<br /><br />*নহয় মানে মই শুনিছিলো আপোনাৰ মা অসুস্থ বুলি।<br /><br />*কেতিয়া শুনিছিলা?<br /><br />*হ'ল কেইদিনমান।<br /><br />*তেন্তে ,এতিয়া জানি কি কৰিবা? কথাষাৰ কৈ সি স্বাতীৰ একেবাৰে সন্মুখত থিয় হ'লহি।<br /><br /> দুখুজ পিছুৱাই আহিল স্বাতী।আজিলৈকে মাকৰ বাহিৰে ইমান ওচৰলৈ কোনো অহা নাছিল তাইৰ।ভয়ে ভয়ে কৈ উঠিল----আপোনাক দেখি সুধিলোঁ আৰু, এইকেইদিন আপোনাক দেখা নাছিলোঁ যে আৰু ফোন কৰিবলৈ ফোন নাম্বাৰো নাই আপোনাৰ।<br /><br />*দিকুহঁতে চোন ফোন কৰি খবৰ লৈছিলেই।আগ্ৰহ থাকিলে মানুহে সকলো কথাই জানিব পাৰে।কেৱল তোমাৰ নিচিনা ইগ'ষ্টিক মানুহবোৰে নোৱাৰে।যোৱা এতিয়া সন্ধিয়া হ'ল।<br /><br /> গুচি আহিল স্বাতী ,চকুলো বোৱাই।দিকুৱে সান্তনা দিছে।নাই কোনো কথাই স্বাতীক ৰখাব পৰা নাই।ৰুমত সোমাইয়ো স্বাতীয়ে কান্দিয়েই আছে।দীপশ্ৰীয়ে মেগী বনাই আনিছে।স্বাতীৰ প্ৰিয় মেগী আৰু দিপশ্ৰীৰ হাতৰ মেগীৰ সোৱাদেই বেলেগ।নাই আজি তাইৰ মেগী খোৱাৰো অকণো মন নাই।ইমান ৰাফকে তাইক মাকেও কৈ পোৱা নাই কথা, আৰু এই দুদিনৰ চিনাকি ল'ৰাটোৱে তাইক ইমান কথা শুনালে।কেৱল মাকৰ খবৰ নোলোৱাৰ বাবে।জুনিয়ৰ নোহোৱা হ'লে কাইলৈ তাই বিহুৱে নানাচিলে হয়।<br /><br /> পিছদিনা ফ্ৰেচাৰ্চৰ দিনৰ কাৰ্য্যসূচী হৈ গ'ল।নাযাওঁ বুলি ভাবিও লগৰকেইজনী আৰু আৰোহীৰ উৎপাতত ওলাই গ'ল তাই।তাইৰ প্ৰিয় নীলা চাদৰ-মেখেলা যোৰ পিন্ধি।দেখিছিল তাই দূৰৰপৰা একেথৰে চাই ৰৈছিল শাস্বতে।ষ্টেজ ৰেগিং শেষ হোৱাৰ পিছত সিহঁত আহিছিল সন্ধিয়াৰ সাংস্কৃতিক সন্ধিয়াৰ সিহঁতৰ বিহু নৃত্যৰ বাবে সাজু হ'বলৈ।সাংস্কৃতিক সন্ধিয়াৰ বাবে উৎপল দাসক মতা হৈছে।প্ৰিয় অভিনেতা জনক চোৱাৰ হেপাঁহত স্বাতীহঁত শুনাৰ দিনৰে পৰা ব্যগ্ৰ হৈ পৰিছিল।কিছু সময় জিৰণি লৈ স্বাতী সাজু হ'ল মুগাৰ মেখেলা আৰু ৰিহাখন পিন্ধি।সুনীতাই এক্মপাৰ্ট হাতেৰে নেঘেৰি খোপাটো বান্ধি দিলে।হোষ্টেল যিহেতু যাৰ হাতত যি আছে সকলোৱে মিলি দিছে স্বাতী আৰু দিকুক বিহুৰ লাগতিয়াল অলংকাৰ পাতি।পল্লৱীয়ে যদি গামখাৰু আনি দিছে, চন্দনাই ঢোলবিৰি,গলপতা আনি দিছে।এনেদৰে হোষ্টেলৰ সকলোৱে মিলি সকলোকে যিকোনো ক্ষেত্ৰতে সহায় কৰে।এয়ে হোষ্টেলীয়া জীৱনৰ শিক্ষা,হোষ্টেলীয়া জীৱনৰ স্মৃতি, যি লাহে লাহে দৃঢ় কৰাই লৈ যায় বন্ধুত্বৰ শিকলিডালক।সকলো ওলাই সাজু হৈছিল আহিবৰ বাবে দৌৰি দৌৰি আহিল আৰু,স্বাতীক ঘূৰাই পেলালে একে পাকতে ।ইমান ধুনীয়াজনী লাগিছে আৰোহীক বগা পাটৰ চাদৰ মেখেলা যোৰে তাইক সোণত সোৱগা চৰাইছে।আৰব্ধ আজি ফিদা হৈ যাব মনে মনে ভাবিলে স্বাতীয়ে।<br /><br />*পল জান কাইলৈ আদি আহিব,এতিয়া ফোন কৰি ক'লে সি মোক।কাইলৈ আমি ক্লাছ নকৰো।আদিক লগ ধৰিব যাম হা?<br /><br />*ৰ ৰ ক্লাছ আকৌ কিয় নকৰিম,আবেলি যাম তাক লগ ধৰিব,ঘৰত গম পালে দিব নহ'লে দুয়োজনীকে।<br /><br />*দুদিন ক্লাছ নকৰিলে পৃথিৱীখন অশুদ্ধ নহয়।ঘৰত তয়ো নকবি ময়ো নকও হ'ব,বছ,প্ৰব্লেম ছ'লভ।<br /><br /> *হ'ব দে এতিয়া তোৰ গীত আৰু আমাৰ বিহু নৃত্য আছে, মই আগতে নাচি লও,তাৰ পিছত কাইলৈৰ কথা পাতিম।<br /><br />*যা যা গুটেইজনী অপেশ্বৰী যেন লাগিছে।আজি শাস্বতৰ ফালে অৱস্থা যে বেয়া হ'ব সেইটো থিক।<br /><br />ও আৰু আৰব্ধৰ ফালে।ওলাই আহিব খোজা কথাষাৰ প্ৰকাশ নকৰিলে স্বাতীয়ে।আদিক লগ পোৱাৰ আশাত বাউলি প্ৰিয়া,তাত আৰব্ধৰ প্ৰসঙ্গ অপ্ৰাসংগিক।<br /><br /> হোষ্টেলৰ প্ৰায়ভাগেই ওলাই গ'ল।কিছু ভয়,কিছু শংকাৰ মাজেৰে স্বাতী আগবাঢ়িল।সৰুতেই মঞ্চত বিহু নচা,বহু বছৰ হ'ল ননচা।আজি বা কি হয়।যিমানে সময় ওচৰ চাপি আহিছে স্বাতীৰ বুকুৰ ধপধপনিও বাঢ়ি আহিছে লগতে শাস্বতক দেখিলে সেই ধপধপনি আৰু দুগুণে বাঢ়ে।আৰোহীৰ বিশ্ববিদ্যালয় সঙ্গীতৰ অনুষ্ঠানেৰে কায্যসূচী আৰম্ভ হৈছিল।ভূপেন হাজৰিকাদেৱৰ ৰচিত বিশ্ববিদ্যালয় সঙ্গীত<br /><br /> জিলিকাব লুইতৰে পাৰ<br /> এন্ধাৰৰ ভেটা ভাঙি<br /> প্ৰাগজ্যোতিষত বয় <br /> জেউতি নিজৰাৰে ধাৰ।<br /><br /> নাম মতাৰ লগে লগে স্বাতীহঁত সাজু হ'ল,লাইন পাতোতেহে তাই মন কৰিলে ঢুলীয়া ৰূপত শাস্বতক।বুকুখন আকৌ কঁপিবলৈ ধৰিলে।প্ৰাণ খুলি নাচিলে স্বাতীয়ে।ঢোলৰ ছেৱে ছেৱে পেঁপাৰ মাতে মাতে স্বাতীয়ে মতলীয়া হৈ নাচিলে।ভালে ভালে হৈ গ'ল সিহঁতৰ বিহুনৃত্যৰ অনুষ্ঠানটি।<br /><br /> মঞ্চৰপৰা নামি সিহঁতে নিজৰ নিজৰ আসনত বহিলে।উৎপল দাসক চোৱাৰ বাবে সিহঁত ব্যাকুল হৈ পৰিছে।ইয়াৰ মাজতে বড়ো নৃত্য, ৰাভা নৃত্য আদিৰ অনুষ্ঠানো হৈ গ'ল।আগতে T.V ত চোৱা এই নৃত্যবোৰ এতিয়া সিহঁতে চকুৰ আগতে দেখিছে।বিহু গীত,নৃত্যই যেনেকৈ সকলোৰে মন প্ৰাণ উৰুৱাই বাগৰুমম্বাইও সকলোৰে মন প্ৰাণ জুৰ কৰিছিল।ইয়াৰ মাজতে আৰব্ধৰ বাঁহীৰ এটি অনুষ্ঠান হৈ গৈছিল।কেবাটাও অসমীয়া গানৰ সুৰ সি বজাইছিল।মন্ত্ৰমুগ্ধৰ দৰে সকলোৱে শুনি গৈছিল সেই সুৰ।কৃষ্ণৰ বাঁহীৰ সুৰত ৰাধা মতলীয়া হোৱাৰ দৰে জালুকবাৰীও যেন সেইদিনা মতলীয়া হৈ পৰিছিল সেই সুৰত।হঠাৎ ঘোষিকাই ঘোষণা কৰিলে শাস্বতৰ নাম <br /><br /> এইবাৰ মঞ্চত আবৃত্তিকাৰ শাস্বত স্বস্তিক।<br />উঠি আহিল মঞ্চলৈ শাস্বত।উসঃ নোৱাৰিছে তাই আৰু চাই থাকিব।লগৰকেইজনীৰ চকু থৰ হৈ ৰৈছে মঞ্চত শাস্বতৰ নাম শুনি।উঠিছে মঞ্চত শাস্বত, আৰম্ভ কৰিছে হিমাংশু প্ৰসাদ দাসৰ সেই বিখ্যাত কবিতাটো <br /><br /> 'এই ছোৱালী এবাৰ ভাল পাই চাবা নেকি''।<br /> খণ্ড---১০<br /><br /> এই ছোৱালী এবাৰ ভাল পাই চাবা নেকি<br /> হিন্দী চিনেমাৰ দৰে কিয় নহয় কথাবোৰ।<br /><br /> কবিতাৰ প্ৰত্যেকটো শাৰী প্ৰত্যেকটো শব্দই শিহৰণ তুলিছিল স্বাতীৰ শৰীৰত।প্ৰতিটো শব্দৰ উচ্চাৰণে হৃদস্পন্দন বঢ়াই তুলিছিল স্বাতীৰ।না তাই সিফালে চাব পাৰিছে না ইফালে।আবৃত্তি শেষ হোৱাৰ লগে লগে গোটেই প্ৰেক্ষাগৃহ চিঞৰ আৰু হাত চাপৰিৰে ভৰি পৰিল।আৰোহীয়ে চিকুটি দিলে ---'পল,কবিতাটি তোৰ বাবেই আছিল কিন্তু'।স্বাতীৰ এক ধমকিত আৰোহী মনে মনে থাকিল।এসময়ত কাষতে বহি থকা আৰোহী উঠি গ'ল আদিৰ ফোন অহাৰ বাবে।উঠি যোৱাৰ লগে লগে বহিলহি শাস্বত।<br /><br />*তোমাৰ লগত মোৰ কথা আছে।<br /><br />*কি কথা।?(ভয়ে ভয়ে)<br /><br />*এনেকৈ ক'ব নোৱাৰি কাইলৈ ১২বজাত মোক মাৰ্কেটত লগ ধৰিবা।ফোন নাম্বাৰটো দিয়া।<br /><br />*কাইলৈ মোৰ বেলেগ এফালে যাব লগা আছে, মই লগ ধৰিব নোৱাৰিম।<br /><br />*ক'ত যাব লগা আছে?মই লৈ যাম।<br /><br />*নহয় মানে আৰোহীৰ কাইলৈ আদি আহিব ,লগ ধৰিবলৈ যাব লাগে।<br /><br />*কোন আদি?<br /><br />কি বুলি ক'ব স্বাতীয়ে ভাবি নাপালে।আৰুৰ বয়ফ্ৰেণ্ড,আৰুৰ লাভাৰ।আচলতে কোনোদিন এই প্ৰশ্নৰ উত্তৰেই তাই দিয়া নাই।তথাপিও ক'লে---<br /><br />*আৰোহীয়ে ভালপোৱা জন।<br /><br />*আৰুহীৰ আদি আহিব,তাত তুমি কি কৰিবলৈ যোৱা কবাব মে হাদ্দী হ'বলৈ।সেইবোৰ বাহানা বাদ দিয়া।কাইলৈ ১২টাত মই ৰৈ থাকিম ,আহিবা।ফোন নাম্বাৰটো দিয়া।<br /><br />*কাবাব মে হাদ্দী ?আচৰিত হৈ সুধিলে স্বাতীয়ে।<br /><br />*অ'টো নে শুনাই নাই আগতে।<br /><br /> লাজ পালে তাই ,খঙতোও উঠি আহিল।তাই কিবা সিহঁতৰ মাজত কাবাব মে হাদ্দী নেকি?<br /><br />*ফোন নাম্বাৰটো দিয়া।<br /><br />*94----------,কিন্তু মই কাইলৈ যাব নোৱাৰো।<br /> দি দিলে স্বাতীয়ে ফোন নাম্বাৰটো।কিন্তু কাইলৈ যে তাই যাব নোৱাৰে।কেনেকৈ বুজাই তাই।সেইয়া মঞ্চত উৎপল দাস।সকলোৱে হাত চাপৰিৰে সম্ভাষণ দিছে।কিন্তু স্বাতী বহি আছে ,যি উচ্ছাসৰে উৎপল দাসক চাবলৈ আহিছিল সকলো যেন শেষ হৈ গ'ল।কাষতে যে বহি আছে শাস্বত,লৰচৰ কৰিবলৈও যেন তাইৰ শৰীৰত অচল।সি উঠি গ'লেই যেন শান্তি।<br /><br /> *উৎপল দাক লগ কৰিবা নেকি?<br /><br /> *অ' কৰিম ।একে উশাহতে ক'লে স্বাতীয়ে।<br /><br /> *কিন্তু কিয়?<br /><br />*ভালপাওঁ তেওঁক। মানে তেওঁৰ একটিং ভালপাওঁ।<br />ইমান সময়ে কাষতে মনে মনে বহি থকা নিবেদিতাই মাত লগালে--<br /><br />*পাৰে যদি এবাৰ লগ কৰাই দিয়ক না শাস্বত দা Please.<br /><br /> অ' আই শাস্বতৰ নাম নোলোৱা নিবেৰ মুখত Please শুনি স্বাতীৰ হাঁহি উঠিল।উৎপল দাসক লগ কৰাৰ দুৰ্বাৰ হেঁপাহ এইয়া, নহ'লে যে নিবেই সহজে please নকয় সেইয়া স্বাতীয়ে ভালদৰে জানে।ইতিমধ্যে আৰোহীও আহি পালেহি।<br /><br />*আহা তেন্তে মোৰ লগত।<br /><br />শাস্বতৰ পিছে পিছে গৈ বেক ষ্টেজত থিয় হৈ আছে গোটেই কেইজনী।স্বাতী আছে যদিও কিছু সমাহিত,বাকী কেইজনীৰ দৰে উত্ৰাৱল হৈ পৰা নাই।কিছু সময় ৰোৱাৰ পিছত প্ৰিয় অভিনেতাজন ওলাই আহিল ষ্টেজৰ পৰা।শাস্বতে চিনাকি কৰাই দিলে।গোটেই কেইজনীয়ে উচ্ছাসতে হাততে অভিনেতা জনৰ অটোগ্ৰাফ লৈছে।স্বাতী যাব ধৰোতে শাস্বতে কোনেও নেদেখাকে তাইৰ হাতত ধৰি ৰখাই দিলে।ৰৈ গ'ল তাই।আৰোহীয়ে চিঞৰি উঠিল----<br /><br />*পল আহ আকৌ তই নলৱ অটোগ্ৰাফ।মই কাইলৈ আদিক দেখুৱাম বুজিছ।<br /><br />*হ'ব দে,তই ল'লি নহয়।<br /><br />উৎপল দাসৰপৰা বিদায় লৈ গোটেই কেইজনী এতিয়া শাস্বতৰ প্ৰশংসাত পঞ্চমুখ।Thank you দি দি তত পোৱা নাই।স্বাতীৰ বাদে লগৰ গোটেই কেইজনীৰ হাত উৎপল দাসৰ অটোগ্ৰাফৰে অংকিত।অনুষ্ঠান শেষ হোৱাৰ পিছত সকলো হোষ্টেললৈ গ'ল।বুজি নাপায় স্বাতীয়ে কিহৰ বাবে তাই আজি শাস্বতৰ বান্ধোন খুলি যাব নোৱাৰিলে,বিৰোধ কিয় কৰিব নোৱাৰিলে।কিয় এই উত্তেজনা, ভয় আৰু তাৰ মাজে মাজে এটি মিঠা মিঠা আৱেগ।এইয়াই প্ৰেম নেকি।তাই প্ৰেমত পৰিছে নেকি?কিন্তু তাইটো প্ৰেমত পৰাৰ কথা নাছিল।নে আৰুৰ ভাষাত কোৱাৰ দৰে প্ৰেম এক অনুভৱ।প্ৰেম কৰা নাযায় প্ৰেম হৈ যায় আৰু যিয়ে কৰোঁ বুলি প্ৰেম কৰে সেইয়া প্ৰেম নহয় অভিনয় মাথোঁ।অভিনয় যিদৰে সদায় সকলো সময়তে কৰিব নোৱাৰি তেনে প্ৰেমো ক্ষন্তেকীয়া মাথোঁ।<br /><br /> পিছদিনা আৰুৰ কথামতে প্ৰথম ক্লাছটো কৰি স্বাতীহঁত উলাই গ'ল আদিক লগ ধৰিবলৈ।সিহঁতে আজি কলাক্ষেত্ৰ চাব।আৰুৰ ফূৰ্তিৰটো কথাই নাই।প্ৰায় দুবছৰৰ পিছত তাই লগ পাব আদিক।ক'ব নোৱাৰা হৈ আছে তাই আদিক লগ পোৱাৰ আকুলতাত।স্বাতীয়ে শাস্বতৰ কথা কৈছিল কিবা যে কবাব মে হাদ্দী সেই কথাও কৈছিল। আৰুৱে হাঁহি হাঁহি উৰুৱাই দিছিল।<br /><br />*হ'ব দে তাক কবি পিছত লগ ধৰিম বুলি।<br /><br /> ভয়ে শংসয়ে স্বাতী গৈছিল আৰুৰ লগত।দুদিনৰ চিনাকিৰ এই ল'ৰাজনে গোটেইখন খেলিমেলি লগাই আছে।কলাক্ষেত্ৰত কি চাইছিল তাই নাজানে মাথোঁ ফোনটো চাওতেই তাইৰ সময় পাৰ হৈছিল।প্ৰায় ১২:৩০ মান বজাত স্বাতীৰ ফোন বাজিছিল।নতুন নাম্বাৰ দেখি তাই ৰিচিভ কৰোঁ নকৰোঁ কৈ দ্বিতীয় বাৰত ফোনটো ৰিচিভ কৰিছিল।<br /><br />*হেল্ল'<br /><br />*ক'ত আছা?ইমান সময়ে পোৱাহি নাই যে?<br /><br />*মই মানে আৰুৰ লগত আহিলোঁ।কালি কৈছিলোটো।<br /><br />*সেইবোৰ মই নাজানো মুঠতে মই তুমি নহালৈকে ইয়াতে ৰৈ আছো আহা।<br /><br /> সিমূৰে ফোনটো কাটি দিলে।আৰুক ক'বলৈও মন নগ'ল।অত দিনৰ মূৰত প্ৰিয়তমক লগ পোৱাৰ আনন্দৰ মাজত স্বাতীয়ে এই দুদিনীয়া অভিমানৰ পাতনিনো কি বুলি মাতে।কিছু অকলশৰীয়াকৈ দুয়োকে সময় পাৰ কৰিবলৈ দিছে স্বাতীয়ে।যিহেতু দেউতাকৰ লগত মাজতে তাই ডিগ্ৰী পঢ়ি থাকোঁতে চাই গৈছেই সেয়ে দুয়ো প্ৰেমিকক এৰি দিছে কিছু সময় দুয়ো দুয়োৰে মনৰ কথা পাতিবলৈ।তাতে শাস্বতে কোৱা কবাব মে হাদ্দীৰ কথাটোৱেও তাইৰ মন মগজুত ক্ৰিয়া কৰে।যদি আদিয়ে সঁচাই তাইক কবাব মে হাদ্দী বুলিয়েই ভাবে।<br /><br /> দূৰৰ পৰা চাই ৰৈছে স্বাতীয়ে দুয়ো দুয়োৰে হাতেহাত ধৰি আগবাঢ়িছে।মাজে মাজে আৰু হাঁহি হাঁহি আদিৰ গাত ঢলি পৰিছে।পাৰ্কলৈ যাবলৈ লৈ আৰোহীয়ে স্বাতীক চিঞৰিছে, আহ আকৌ পাৰ্কৰ ফালৰ পৰা আহোঁ।নগ'ল স্বাতী বহি ৰ'ল ষ্টেপতে।কিয় জানো আজি তাইৰ সচাই কাবাব মে হাদ্দী যেন লাগিছে আৰু কেতিয়াও নাহে দেই তাই এনেকৈ।মাজে মাজে ফোনটো বাজে।ভয়তে স্বাতীয়ে ৰিচিভ নকৰে।ফোনটো অহাৰ লগে লগে বুকুৰ ধপধপনিও বাঢ়ে।এসময়ত ফোনটো তাই চাইলেন্ট কৰি দিলে।প্ৰায় ৫মান বজাত সিহঁত হোষ্টেল পাইছিল।জালুকবাৰী তেতিয়া বৰষুণত তিতিছিল। তেনে পৰিস্থিতিত শাস্বতক লগ ধৰাৰ কোনো কথাই সিহঁতৰ মনলৈ অহা নাছিল।জুৰুলি জুপুৰি হৈ দুয়োজনী হোষ্টেল সোমাইছিল।ফ্ৰেছ হৈ স্বাতী অলপ বিচনাত পৰিল।ফোনটোলৈ তেতিয়াহে মনত পৰিল তাইৰ।লগালগ ফোনটো আনি চালে স্বাতীয়ে।উসঃ135 টা মিচ কল।ভয়ে ভয়ে ফোন লগালে স্বাতীয়ে।সিমূৰত শাস্বতৰ মাত---<br /><br />*তুমি কি বুলি ভাবিছা নিজকে মিছ স্বাতী।<br /><br />*মানে মই আপোনাক কাইলৈ লগ ধৰিম।ঘূৰি আহোঁতে ইয়াত খুব বৰষুণ দিলে।সেয়ে মাৰ্কেটত সোমোৱা নহ'ল।<br /><br />*দিনটোতো বতৰ ভালেই আছিল।মই তোমাক টাইম কি দিছিলোঁ।তুমি জানা সেই বাৰটাৰ পৰা মই অলপ আগলৈকে মাৰ্কেটত তোমাৰ বাবে পাগলৰ দৰে ৰৈ আছিলো।কিমান ফোন কৰিলো তোমাক ৰিচিভ নকৰিলা।How dare you Miss swati.<br /><br /><br /><br />খণ্ড--১১<br /><br /> শুনি আছে স্বাতীয়ে সি যি কৈছে।কিবা ক'বলৈ যে তাইৰ সাহস নাই।ক'ব পাৰে তাই, আপোনাক মই কিয় লগ ধৰিম।আপুনি ক'লে বুলিয়েই মই মাৰ্কেটত কিয় লগ ধৰিবলৈ যাম।কেইদিনৰ চিনাকি আপুনি?কিন্তু নোৱাৰে ক'ব তাই।সিমানখিনি কোৱাৰ যে তাইৰ সাহসেই নাই।এপাকত শাস্বতে ফোনটো কাটি দিছিল।ব্লকৰ গোটেইকেইজনী গোট খাইছিলহি স্বাতীৰ ৰুমত।নিবে,মমী,দিপশ্ৰীহঁতৰ মতে স্বাতীৰে ভুল, মাতিছিলে যেতিয়া আবেলি হ'লেও লগ ধৰিবলৈ যাব লাগিছিল।দিকুৰ মতে--<br /><br />*ভালেই কৰিলি নগলি ।সি মাতিলে বুলিয়েই যাবি নেকি।কৈ দে আৰু ফোন কৰি নাথাকে যেন।তই লগ ধৰিবলৈ যাব নোৱাৰ।<br /><br />*এহ, ৰ তই কলেই নহয় নহয় পলে কিজানি দিল দিয়েই দিলে---মৃণালী<br /><br />*তাকে,তই নিজে চিন্তা কৰ ভালকে,এতিয়া তই matured হৈছ ,নিজৰ decision নিজে ল---অংকু।<br /><br />*কি decision?স্বাতীয়ে সুধিলে।<br /><br />*তাক লগ ধৰ নধৰ,এইবোৰ ----নিবেদিতাই ক'লে।<br /><br />*কাইলৈৰ পৰা আৰুহীৰ লগত যোৱা বাদ দে।তাইকো ইমান বছৰৰ পুৰণি বয়ফ্ৰেণ্ডক লগ ধৰিবলৈ তোৰ লগ নহ'লেও হ'ব।বাকী decision তোৰ---সুনীতাই ক'লে।<br /><br />*অ আৰু শাস্বতলৈ ফোন কৰি Sorry ক,কবি কাইলৈ লগ ধৰিম বুলি---দিপশ্ৰীয়ে ক'লে।<br /><br /> ভাত পানী খাই স্বাতীয়ে ভয়ে ভয়ে ফোন লগালে শাস্বতলৈ।কেইবা বাৰো ৰিং কৰাৰ পিছতো ফোনটো নধৰিলে।স্বাতীৰো খং উঠিল এইবাৰ তায়ো ৰিং কৰিয়েই থাকিল।দৰকাৰ হ'লে নধৰিলে আজি গোটৈই ৰাতি ফোন লগাব।বিছবাৰ মান ৰিং কৰাৰ পিছত সিমূৰৰ পৰা ভাহি আহিল--<br /><br />* হেল্ল', স্বাতী মই দিব্যই কৈছোঁ।ইয়াৰ গাটো ভাল নহয়।অলপ আগত মোৰ ৰুমত দৰব খোৱাই তাক শুবলৈ দিছোঁ।গুটেই দিনটো আজি সি মাৰ্কেটতে থাকিলে।তাৰোপৰি তিতি তিতি সি হোষ্টেল সোমাইছিল।সেয়ে জ্বৰে ,বিষে এতিয়া সি টোপনিত।তুমি কিয় নাহিলা স্বাতী?<br /><br />*মই মানে!!!!<br /><br />*বুজিছো,হ'ব বাৰু মোক নকলেও হ'ব।প্ৰকৃততে, ঘৰৰ একমাত্ৰ ল'ৰা হোৱা বাবে সি মাক দেউতাকৰ মৰমতে ডাঙৰ হোৱা ।সেয়ে জেদ,মান,অভিমানবোৰ অলপ বেছি তাৰ।আজিলৈকে কোনো ছোৱালীৰ পিছতো সি এনেকৈ পৰা নাই।তুমিয়েই হয়তো তাৰ প্ৰথম আৰু শেষ প্ৰেম।দুয়োৱে দুয়োক বুজিবলৈ চেষ্টা কৰিবা।তাক কাইলৈ ফোন কৰি ভালকৈ কথা পাতি ল'বা।<br /><br /> একো নক'লে স্বাতীয়ে।হ'ব বুলি ফোনটো কাটি দিলে।লগে লগে তাই আৰুলৈ ফোন লগালে আৰু সমস্ত ঘটনাৰ বিৱৰণ দিলে।লগতে এইকেইদিন আদিৰ লগত তাইক অকলেই ফুৰিবলৈ ক'লে।প্ৰথমে মান্তি হোৱা নাছিল যদিও পিছত হ'ল।সেই ৰাতি স্বাতীৰ টোপনি নগ'ল।কেতিয়া পুৱা হয় তাই সেইটোলৈকে বাট চাই ৰ'ল।তাইৰ এনে লাগিল পুৱাই তাই দৌৰি যাব শাস্বতৰ কাষলৈ।আকোঁৱালি ল'ব তাক।ফোনটোকে পিটিকি পাটাকি সেই ৰাতি তাই পাৰ কৰিলে।পিছদিনাই দুটামান ক্লাছ কৰি লগৰ এজনীক লৈ তাই যাব শাস্বতৰ ওচৰলৈ সেই ভাবিয়েই তাই বিনিদ্ৰ ৰজনী পাৰ কৰিলে।পুৱাই উঠি এটা মেছেজ দিলে শাস্বতলৈ "SORRY".<br /><br /> আৰু আজি নাই।ক্লাছ নকৰাকৈয়ে আজি তাই গৈছে আদিক লগ কৰিবলৈ।শুই উঠিয়েই তাই আহিছিল স্বাতীৰ ওচৰলৈ, সবিশেষ জনাৰ পিছত একো নক'লে মাথো স্বাতীক নিজে ভালদৰে ভাবি চাবলৈ কৈ তাই গ'ল গৈ।আজি সিহঁতে তাৰকাগৃহ চাব,দীঘলী পুখুৰীৰ পাৰত বহিব।কিমান যে প্লেন আৰুৰ।ব্ৰেক টাইমত স্বাতীয়ে মমীক লগ ধৰিলে শাস্বতক লগ ধৰিবলৈ যাবলৈ।মমীৰ মতে তাক ফোন কৰি মাত ,কেন্টিনতে লগ ধৰিম।হোষ্টেল নাযাওঁ।কাৰণ বয়জ হোষ্টেল যোৱাটো ইমান ভাল কথা নহয়।ঘৰত গম পালেটো কাটিব।হোষ্টেলৰ পৰা কিবা অনুষ্ঠানত যোৱাটো বেলেগ কথা।কিন্তু এতিয়া দুজনী ছোৱালী যোৱাটো একেবাৰেই ভাল কথা নহয়।স্বাতীয়ে জানে সেইবোৰ কথা, কিন্তু এইটোও জানে এতিয়া যে শাস্বতক মাতিলেও সি নাহে তাইক লগ ধৰিবলৈ।তথাপিও তালৈ ফোনটো লগালে।দুবাৰ মান ৰিং হোৱাৰ পিছত ভাহি আহিল শাস্বতৰ মাত <br /><br />*কোৱা।<br /><br />*ক'ত আছে? গা ভাল পালেনে?<br /><br />*হোষ্টেলত।মোৰ গা বেয়া হোৱা বুলি তোমাক কোনে ক'লে।<br /><br />*কালি ৰাতি মই আপোনালৈ ফোন কৰিছিলোঁ।তেতিয়া দিব্য দাই ক'লে।মই আপোনাৰ হোষ্টেললৈ গৈ আছো।আপুনি তাতে থাকিব।<br /><br />*মোৰ আজি ভালেই।ক্লাছ কৰিবলৈ এনেই নগ'লো।তুমি হোষ্টেল আহিব নালাগে।যদি লগেই ধৰিব বিচাৰিছা আবেলি ৰেদি থাকিবা কিন্তু অকলে সোঁৱে বাওঁৱে লগত লৈ নহয়।হ'বনে?<br /><br />*হ'ব।। একেষাৰে ক'লে স্বাতীয়ে।<br /><br /> ক্লাছ কৰি ভাতকেইটা মান খাই তাই ৰৈ আছে লগৰ কেইজনী অহালৈ।বাৰে বাৰে সোধিছে তাই নিজকে কিহৰ তাড়নাত তাই আজি যাবলৈ ওলাইছে।তাকো ঘৰত একো নজনোৱাকৈ।মাকক ক'বলৈয়ো যে তাই অপৰাগ।কেইবাবাৰো ক'ম ক'ম বুলিও মাকক তাই কথাবোৰ জনাব পৰা নাই।নিজকে সোধে তাই এইয়াই প্ৰেম নেকি? যদি এইয়াই প্ৰেম তেন্তে এই প্ৰেমত ইমান ৰুক্ষতা,ভয় কিয়?আৰোহী আৰু আদিৰ লগতটো এনে হোৱা নাছিল।প্ৰেমেৰে উপচি পৰিছিল চৌদিশ।কিন্তু তাইৰ ক্ষেত্ৰত বিপৰীত কিয়?প্ৰেমৰ পৰিৱৰ্তে ইয়াত কেৱল তাই সন্মুখীন হৈছে শাস্বতৰ খং,ৰুক্ষতা আৰু ধমকি।পিছ পাকতে আকৌ চিন্তা কৰে কিন্তু এই খঙৰ মাজতো স্বাতী কিয় আঁতৰি যোৱা নাই।বাৰে বাৰে কিবা এক অনুভূতিয়ে বান্ধি ৰাখিছে তাইক।পৰা নাই তাই শাস্বতক অৱহেলা কৰিব।<br />সকলোৰে ডিপাৰ্টমেন্ট বেলেগ হোৱা বাবে হোষ্টেল পোৱাৰ সময়ো বেলেগ বেলেগ।আৰুক মেছেজ কৰিছে শাস্বতক লগ কৰিবলৈ যোৱাৰ।নহ'লে আহি আকৌ তাইৰ ফুলা মুখখন চাব লাগিব।সিহঁত তেতিয়া দিঘলী পুখুৰীৰ পাৰত ,চাউমিন খাইছে।তাই মেছেজত ৰিপ্লাই দিছে Best of luck . গোটেইকেইজনীক কথাটো কোৱাৰ লগে লগে সকলো সাজু হ'ল স্বাতীক সজাবলৈ।যেন তাই বিয়া খাবলৈহে যাব।স্বাতীৰ ফাৰ্ষ্ট ডেত গতিকে এজনীয়ে যদি নেইল পলিচ আনি দিছে ,আনজনীয়ে লিপষ্টিক যেন তাইৰ নাইহে।ৰুমমেট অংকুৱে গাঁথি দিছে খেজুৰী বেণু।কি পিন্ধিব চিলেক্ট কৰি দিছে দিপশ্ৰীয়ে। মুঠতে সকলোৰে প্ৰচেষ্টাত স্বাতীপল ৰেদি হৈছে শাস্বতক লগ কৰিবলৈ।বগা টপ ,ৰঙা চুৰনী আৰু বগা স্কাৰ্টটোৰে তাইক হেনো পৰী যেন লাগিছিল।ফোনটো বাজি উঠিল।<br /><br />*ৰেদি নে?<br /><br />*ৰেদি।<br /><br />*তেন্তে আহা,মই গেটৰ বাহিৰতে ৰৈ আছো।<br /><br /> স্বাতী থৰ হৈ ৰ'ল।ভৰি কেইটাচোন অচল।বুকুৰ ধপধপনিটোও ক্ৰমান্বয়ে বাঢ়ি আহিছে।বহি দিলে তাই চকীখনতে।<br /><br />*এইবোৰ বাহানা কৰি নাথাক।ফটাফট যা আৰু ফটাফট আহগৈ।একো নহয় যা।তোৰ লগৰ আৰোহী চোন ঘূৰিয়েই ফুৰিছে যা এতিয়া।নহ'লে এইবাৰ কি হ'ব থিক নাই,যা---- দিকুৱে ক'লে।<br /><br /> এখোজ দুখজকৈ স্বাতী আগুৱাই গৈছে।পিছফালৰ পৰা গোটেই কেইজনীয়ে চিঞৰিছে ----"পল,Best of luck."<br /><br /><br /><br />খণ্ড--১২<br /><br /> স্বাতীয়ে দেখিছে নীলা টি চাৰ্ট এটি পিন্ধি শাস্বত বহি আছে এখন বাইকৰ ওপৰত।তাইটো আজিলৈকে দেউতাকৰ বাহিৰে আন কাৰো বাইকৰ পিছফালে বহা নাই।উসঃ আকৌ বুকুৰ ধপধপনিটো বাঢ়ি গ'ল।<br /><br />*আহিলা,উঠা। <br /><br />*আমি খোজকাঢ়িয়েই যাওঁ নেকি?কওঁ নকওঁ কৈ স্বাতীয়ে ক'লে।<br /><br />*(মিচিকিয়াই হাঁহি) ব'লা তেন্তে।<br /><br /> ইমান সহজে শাস্বতে মানি ল'ব বুলি স্বাতীয়েও ভবা নাছিল।মনটো ফৰকাল লাগিল তাইৰ।খোজকাঢ়ি খোজকাঢ়ি দুয়ো সেই আবেলিটো হোষ্টেলৰ পৰা সাতমাইললৈকে গ'ল।জালুকবাৰীৰ যেন এক নতুন ৰূপ।তাই দেখি থকা জালুকবাৰী যেন নহয় সেইয়া।কৃষ্ণচূড়াৰ অনন্য এক ৰূপ।সিহঁতক যেন আকোঁৱালি লৈছে প্ৰেমময়তাৰে।কৃষ্ণচূড়াৰ ৰঙাবোৰে যেন উপচাই পেলাইছে সিহঁতৰ প্ৰতিটো খোজ।পুনৰ উভতি আহিল দুয়ো সাতমাইলৰ পৰা ।<br /><br />*একো নোকোৱা<br /><br />*আপোনাৰেই কিবা ক'ব লগা আছিল কওঁক।<br /><br /> ৰৈ দিলে শাস্বত ফুটপাথতে।স্বাতীও ৰৈ গ'ল।<br /><br />*থিক আছে তেন্তে শুনা।তোমাক সেইদিনা দেখাৰে পৰা মই তোমাৰ প্ৰেমত পৰিছোঁ।এতিয়া তোমাৰ মতামত মই জানিব বিচাৰিছো।<br /><br />*কিন্তু ভাল পাব পৰাকৈ মই আপোনাক জানিছোৱেই বা কিমান আৰু আপুনিও মোৰ কি জানে?<br /><br />*তেন্তে তোমাৰ কি জানিব লগা আছে সোধা?<br /><br /> *এই ক্ষেত্রত আপুনি মোৰ ঘৰত কথা পাতিব লাগিব।মা দেউতাই যদি আপনাক জোঁৱাই বুলি গ্ৰহণ কৰে তেন্তে মোৰ একো আপত্তি নাই।<br /><br />*আৰু যদি তেওঁলোকে মোক গ্ৰহণ নকৰে তোমাৰ ক'বলগীয়া একো নাথাকিব !<br /><br /> *নহয় মানে।।<br /><br />*কোৱা স্বাতী তেতিয়া তুমি আনৰ হৈ যাবা। খঙত সি স্বাতীৰ হাতখন টানি ধৰিলে।<br /><br /> *এৰি দিয়ক চবেই চাই আছে, বুলি স্বাতীয়ে হাতখন আঁতৰাই আনিলে।<br /><br />*মোৰ প্ৰশ্নৰ উত্তৰ তুমি এতিয়াও দিয়া নাই।<br /><br />*মই নাজানোঁ।। নাজানে স্বাতীয়ে ,সিমানখিনি তাই ভবাই নাই।ক্ষন্তেকৰ ভাবৰ বশৱৰ্তী হৈ তাই আহিছে সঁচা, কিন্তু কিয় তাই নাজানে।শাস্বতক ভাল পাইনে নাপায় তাৰ উত্তৰো তাই পোৱা নাই।কেবাবাৰো সুধিছে তাই নিজকে কিন্তু সেই উত্তৰে যেন তাইক প্ৰবোধ নিয়াব পৰা নাই।<br /><br />*OK,relax .তোমাৰ ঘৰত কোন কোন আছে?<br /><br />*মা-দেউতা আৰু ভাইটি আৰু আপোনাৰ?<br /><br />*মা-দেউতা আৰু মই।মোৰ ঘৰ ইয়াতে,নুনমাটিত।দেউতাই ৰিফাইনেৰীত কৰে আৰু মায়ে স্কুল এখনত কৰে।বৰ্তমান মোৰ চাকৰি নাই যদিও পঢ়ি শুনি মই চাকৰি নাপালেও কিবা এটা কৰি হ'লেও তোমাক খুৱাব পাৰিম বুলি মোৰ আত্মবিশ্বাস আছে।তোমাৰ ঘৰত সুধিবলৈ যোৱাত মোৰ আপত্তি নাই।কিন্তু মোক তোমাৰ মনটো লাগে।আৰু কিবা জানিবলগীয়া আছে যদি সোধা।মোৰ কোৱাত আপত্তি নাই।<br /><br />*যাওঁ নেকি,সন্ধিয়া হ'ল।প্ৰেয়াৰৰ আগতে নাপালে হোষ্টেলত গালি পাৰিব।<br /><br />*যাবা বাৰু আগতে মোৰ প্ৰশ্নৰ উত্তৰ দি যোৱা।<br /><br />*এনেকৈ মই কেনেকৈ ক'ম,চিন্তা কৰিব লাগিব।<br /><br />*তেন্তে তুমি চিন্তা নকৰাকৈয়ে আজি আহিলা।যদি তুমি মোক ভালেই নোপোৱা তেন্তে তুমি মই কওঁতেই কিয় আহিলা।ভাবি চাইছা?<br /><br />*কিন্তু মই শুনিছো জালুকবাৰীৰ প্ৰেম বেডিং বন্ধা প্ৰেম, বেডিং খোলাৰ লগে লগে ই আৰম্ভ হয় আৰু বেডিং বন্ধাৰ লগে লগে ই শেষ হয়।<br /><br />*অ' কথা তেন্তে সেইটো ।কিমান ইউনিভাৰ্চিটিৰ প্ৰেম বিবাহপাশত আৱদ্ধ হ'ল তুমি গমেই নোপোৱা। ঠিক আছে কাইলৈটো দেওবাৰ, ইউনিভাৰ্চিটি বন্ধ ,মৰ্ণিং ওলাবা এফালে লৈ যাম।<br /><br />*কোনফালে?মই নাযাওঁ।<br /><br />*কাইলৈ গম পাবা।বাদ দিয়া সেইবোৰ।চাহ খাওঁ ব'লা।<br /><br />*ক'ত?<br /><br />*মাৰ্কেটত।<br /><br /> স্বাতীৰ ফোনটো বাজি উঠিল,আৰুৰ ফোন।<br /><br />*ক'ত আছ?<br /><br />*মাৰ্কেটত।<br /><br />*OK,হোষ্টেল আহি মোলৈ ফোন কৰিবি ।ফোনটো থৈ দিলে<br /><br /> চাহ খাই দুয়ো পুনৰ হোষ্টেললৈ খোজ ল'লে।<br /><br />*আজিৰ এই আবেলিটো মোৰ বাবে চিৰজীৱন মনত থাকিব।পাৰিলে চুলিখিনি নাবান্ধিবা,মেলা চুলি মোৰ প্ৰিয়।আজিলৈ বিদায়।কাইলৈ ১০ টাত ৰেদি হৈ থাকিবা বুলি শাস্বত গুচি গ'ল।<br /><br /> আকৌ এটা নতুন টেনচনে স্বাতীক আগুৰি ধৰিলে।কাইলৈ বা কলৈ যাব লাগে।হোষ্টেলত গোটৈইকেইজনী তাইলৈকে অপেক্ষা কৰি আছিল লগতে আৰুও।গৈ পোৱাৰ পিছত সকলো এফালৰ পৰা বিৱৰণ দিহে স্বাতীয়ে ৰক্ষা পালে।কি ফূৰ্তি সকলোৰে।আৰোহীয়েও দিনটোৰ পাতনি মেলিলে।ক'লৈ গ'ল কি কি কৰিলে।আদিয়ে পূৰ্ণ কৰিলে তাইৰ সপোন, তাইৰ হেপাঁহবোৰ।সপোন আছিল তাইৰ ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ পাৰত বহি অস্ত যোৱা বেলিটোৰ সৌন্দৰ্য উপভোগ কৰাৰ।আদিৰ কান্ধত মূৰ থৈ দুয়ো সেই সৌন্দৰ্য্য উপভোগ কৰাৰ,পূৰ্ণতা পাইছিল তাইৰ সপোনে।প্লেনেটৰীয়াম চোৱা আজি নহ'ল।দীঘলীপুখুৰীৰ পাৰত বহি সিহঁত ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ পাৰলৈ গৈছিল।আদিয়ে তাইৰ সপোনবোৰ লগ পাওঁতেই পূৰাবলৈ চেষ্টা কৰে।জানে সি ,বুজে সি তাইৰ আদৰুৱা মৰমখিনি,তাইৰ আকুলতাবোৰ,তাইৰ ব্যাকুলতাবোৰ।আন প্ৰেমিক প্ৰেমিকাৰ দৰে যে নহয় সিহঁতৰ সম্পৰ্ক।আন প্ৰেমিকৰ দৰে যে সি দিব নোৱাৰে তাইক মৰমবোৰ,সময়বোৰ।তথাপিও সেই মাহেকৰ এটি ফোন,বছৰৰ এটি সাক্ষাততেই থাকে গভীৰ ভালপোৱা, বিশ্বাস ,আশ্বাস আৰু প্ৰত্যয়।<br /><br />*জান আদিয়ে মোক এটা নতুন নাম দিছে ?<br /><br />*কি? গোটেইকেইজনীয়ে একেলগে সুধিলে।আজিকালি স্বাতীৰ বাদেও 'আৰুদি'ৰ কাহিনী শুনা আৰু বহুত হ'ল।<br /><br />*বেবী (লাজে লাজে ক'লে তাই)।কিবা হেনো দিল্লীত লাভাৰবোৰে এনেকৈ মাতে।সেয়ে সিও মোক বোলে ৰু মতাৰ উপৰিও বেবী বুলি মাতিব।মোৰটো শুনি লাজেই লাগিছে।কিন্তু সি বোলে মাতিবই।<br /><br />*আৰু কি কি কৰিলি?যোৱাবাৰৰ দৰে একো বেয়া কাম কৰা নাই নহয়।দিল্লীত কৰে বুলি আকৌ ---! স্বাতী<br /><br />*নাই দে একো নাই সেইবোৰ।এবাৰ ভুল কৰিলোঁ বুলিয়েই বাৰে বাৰে কৰিম নেকি।এইবাৰ মাথোঁ আমি প্লেনিং কৰিছোঁ ।সি কৈছে ,তাৰ চাকৰি হ'লেই ঘৰত কথাটো কৈ মোক একেবাৰে তাৰ কৰি লৈ যাব।অসমত নাথাকিলেও বাহিৰত হ'লেও সি এটা ফ্লেট ল'ব আৰু তাতে আমাৰ সপোনে পোখা মেলিব।বিয়াৰ পিছত সি মোক আৰু অলপো এৰি নাথাকে।ইমান দিন দূৰে দূৰে থাকিলে আৰু আৰু নোৱাৰে।আৰু দুবছৰ মানৰ পিছতে সি কিবা এটা কৰিব পাৰিব তাৰ পিছত মই তাৰ আৰু সি মোৰ।আজি ইমান কথা পাতিলোঁ জান,জীৱনটো জীয়াই থাকিব পৰাকে আজি তাক মই হেপাঁহ পলোৱাই কাষত পালোঁ।ইয়াতকৈ নো আৰু কি লাগিছে।কাইলৈ ঘৰলৈ যাম।সিও যাব ।এইকেইদিন মই হেপাঁহ পলোৱাই জী উঠিম।অ' মোৰ আদিটো বুলি তাই স্বাতীৰ কোলাত সোমাই পৰিল।<br /><br /> গোটেইকেইজনীয়ে হাঁহি দিলে।<br /><br /> গ'ল গৈ তাই হোষ্টেললৈ আবেগবোৰ বুকুত ভৰাই,মৰমবোৰ উপচাই পেলাই।<br /><br />ৰাতিটো স্বাতীৰ টোপনি ভালদৰে নাহিল।পিছদিনা ক'লৈ নিব চিন্তা কৰিয়েই তাইৰ এই অৱস্থা।<br /><br /> পিছদিনা ৭বজাত শাস্বতৰ ফোন আহিল।১০টাত ৰেদি হৈ থাকিবলৈ ক'লে কিন্তু ক'লৈ যাব নকলে।সময় দিয়ামতেই শাস্বত আহি উপস্থিত।আজি তাই নিজে উলাইছে চুলিখিনি মেলি লৈছে ,মেলা চুলি শাস্বতৰ প্ৰিয়।কালিৰ দৰে বাইকৰ ওপৰতে সি বহি আছিল।<br /><br />*উঠা,বৰ্তমান মোৰ ওচৰত এই বাইকখনহে আছে।নুঠিলে আজি উপায় নাই।<br /><br /> *কিন্তু যাম ক'লৈ?<br /><br />*উঠানা,গম পাবা।<br /><br /> ভয়ে ভয়ে বহিল স্বাতী,দেউতাকলৈ মনত পৰিল তাইৰ।কিবা এক অপৰাধ বোধে তাইক বেৰি ধৰিলে।এঘন্টা মানৰ পিছত এটি ঘৰৰ সন্মুখত বাইকখন ৰ'লগৈ।জিজ্ঞাসাৰে নামিল স্বাতী।<br /><br /> *আহা,এইখনেই মোৰ ঘৰ<br /><br />খণ্ড---১৩<br /><br /> স্বাতীৰ ভৰিৰ তলৰ মাটিখিনি যেন নাইকিয়া হৈ গ'ল।কি সাহসেৰে যায় তাই ভিতৰলৈ।যদি এইটো শাস্বতৰ ঘৰ নহয়।বেলেগ ক'ৰবালৈ যদি আনিছে।তাইটো ভাবিছিল কালিৰ দৰে জালুকবাৰীতে সিহঁত ফুৰিব।কিন্তু হঠাৎ শাস্বতৰ ঘৰলৈ তাই কোন বুলি যাব।গেট খুলি শাস্বত সোমাই গ'ল।<br /><br />*আহা আকৌ।মোক জানিবলগীয়া আছিল নহয় জানি লোৱাহি।<br /><br />*কিন্তু এনেকৈ হঠাৎ।মই কোন বুলি কম?<br /><br />*সকলো কোৱা আছে ।তুমি আহা।<br /><br /> আগুৱাই গ'ল স্বাতী লগতে দিপশ্ৰীয়ে আত্মৰক্ষাৰ বাবে দি পঠোৱা সৰু চুৰি কটাৰীখন পাৰ্চৰপৰা উলিয়াই ল'লে।কলিং বেলৰ শব্দত এগৰাকী মহিলায়ে দুৱাৰখন খুলি দিলে।শাস্বতে দুহাতেৰে সাবটি ধৰিলে তেওঁক।'আহিলা বাবা'বুলি তেওঁ শাস্বতৰ কপালত এটি চুমা যাচিলে।<br /><br />*ও,আৰু লগত তোমাৰ বোৱাৰীকো লৈ আনিলোঁ।<br /><br /> মানুহগৰাকীয়ে ওপৰৰ পৰা তললৈ স্বাতীক চাই এটি মৰমলগা হাঁহিৰে মাত দিলে।<br /><br />*আহা স্বাতী,বাহিৰত কিয় ৰৈ আছা বুলি তেওঁ স্বাতীকো বুকুৰ মাজত সোমোৱাই ল'লে।স্বাতীৰ বাবে এইখন এখন চিনেমাতকৈ কোনো গুণে কম নহয়।য'ত তাই দেখিছে আৰুৰ প্ৰেমৰ কথা গম পোৱাৰ দিনা আৰুৰ দেউতাকৰ খঙাল ৰূপ,য'ত তাই দেখিছে আদিৰ দেউতাকৰ সেই অভদ্ৰ আচৰণ আৰু আজি এক তাৰ বিপৰীত দৃশ্য।শাস্বতৰ দেউতাকো সোমাই আহিল।<br /><br />*আহি পালা তোমালোক,বাটত একো অসুবিধা নাইহোৱা নহয় স্বাতী।আমাৰ আকৌ বাবাই কম স্পিডট বাইক চলাবই নোৱাৰে, মইটো নুঠুৱেই তাৰ বাইকত।মাকেও ভয়ে কৰে।<br />*নাই নাই থিকেই আহিলোঁ খুৰা।<br /><br />*আহা ভিতৰলৈকে আহা,ইমান দূৰ আহিলা অলপ ফ্ৰেছ হৈ লোৱাহি,ময়ো চাহৰ যোগাৰ কৰোঁ বুলি মাকে তাইক ভিতৰলৈ লৈ গ'ল।<br /><br /> দামী দামী আচবাবেৰে সু সজ্জিত ড্ৰয়িং ৰুম।ৰুমটোৰ প্ৰতিটো কৰ্ণাৰত বাহিৰৰ পৰা অনা বস্তুৰে সেই সৌন্দৰ্য দুগুণে বঢ়াইছে।চেন্টাৰ টেবুলখনত ফুলাম গামোচা এখন পাৰি থোৱা আছে আৰু তাৰ ওপৰত এখন ডাঙৰ শৰাই।স্বাতীৰ মনত পৰিল আদিৰ দেউতাকৰ কথাবোৰলৈ।আদিৰ দেউতকে কোৱাৰ দৰে আৰুৰ দৰে তাই জানো যোগ্য এইখন ঘৰৰ বাবে।<br /><br /> ফ্ৰেছ হৈ সকলোৱে ডাইনিং টেবুলত ব্ৰেকফাষ্ট কৰিছে।"দেওবাৰে আমি সদায় বাবা অহাৰ পিছতহে ব্ৰেকফাষ্ট কৰোঁ।আপত্তি নাথাকিলে এইবাৰৰ পৰা তুমিও আহিবা"---শাস্বতৰ মাকে ক'লে। স্বাতীয়ে হাঁহি এটি মাৰিলে।লুচি,ভাজি,মিঠাইৰে টেবুল ভৰি পৰিছে।স্বাতীয়ে খাওঁ নখাওঁকৈ লাহে লাহে খাই আছে।খাই হোৱাৰ পিছত শাস্বতৰ মাকে তাইক তেওঁৰ ৰুমলৈ লৈ গ'ল।<br /><br />*আহা,আমি দুজনীয়ে কথা পাতো।<br /><br />*আজি ভাত মই নাৰান্ধো ,তই আৰু<br /> মীনায়ে(সহায়িকা ছোৱালী) মিলি ৰান্ধ।আজি মই স্বাতীৰ লগত কথা পাতিম-শাস্বতৰ মাকে ক'লে।<br /><br /> স্বাতীৰ বুকুৰ ধপধপনিটো ক্ৰমান্বয়ে বাঢ়ি গ'ল।কি বা কথা পাতে।কি বা কয়।চিনেমাত দেখাৰ দৰে অকলে মাতি নি তাইৰ চৰিত্ৰক দোষাৰোপ নকৰেতো।মাজতে মৃনালীহঁতৰ ফোন আহিল।ক'ত গৈছ কি কৰিছ সুধি,নিবেই লকেচন ট্ৰেকাৰটো অন্ কৰি থ'বলৈ ক'লে।কথা মতেই কাম।শাস্বতৰ মাকৰ ৰুমত স্বাতীক বহিবলৈ দিলে।নাই চিন্তা কৰিবলগীয়া একো নাই।অতীতৰ বৰ্তমানৰ সকলো কথা মানুহগৰাকীয়ে কৈ গৈছে।মাজে মাজে উচুপিছে।<br /><br />* আজি তোমাক মই এটা ডাঙৰ কথা কম।যিটো জনাতো তোমাৰ বাবে প্ৰয়োজন।তোমাক মোৰ ল'ৰাই পচণ্ড কৰিছে।তোমাক লগ পোৱাৰ দিনাৰ পৰাই তোমালোকৰ কথা বোৰ প্ৰায় মই জানোঁ।মই তাক এনেভাৱেই ডাঙৰ কৰিছোঁ যাতে যিকোনো কথাই সি মোক বন্ধুৰ দৰে ক'ব পাৰে।সেয়ে হয়তো আজি তুমি একো নজনাকৈয়ে তুমি আমাৰ ঘৰত।ডাঙৰ হৈ অহাৰ লগে লগে মই তাক সোধো ক কোনজনী ছোৱালী তোৰ ভাল লাগিছে?কলেজত তোৰ কাকো পচণ্ড হোৱা নাই? সি কয়,প্ৰথম চাৱনিতে ভাল লগা প্ৰেম তাৰ হোৱাই নাই।কিন্তু তোমাক লগ কৰাৰ দিনা সি মোক ক'লে , মা মোৰ সেই প্ৰথম চাৱনিৰ ভাললগা গৰাকী আজি মোৰ সন্মুখত।তেতিয়াই মই বুজিছিলো সি তোমাক কিমান ভাল পাব পাৰে।কৈছিলোঁ তাক ,আমাক লগ কৰাই দিবি আকৌ।সি আমাৰ অতি মৰমৰ।তাক দুখ দি যেনেকৈ একো কাম নকৰোঁ সিও আমাক দুখ দিয়া কাম নকৰে,সেয়া মোৰ বিশ্বাস।বাকী তুমি কি বুলি ভাবা স্বাতী।<br /><br />*নাজানোঁ খুৰী।প্ৰকৃততে মই নিজেই ইয়াৰ উত্তৰ পোৱা নাই।তাৰোপৰি ঘৰত নজনোৱাকৈ মই একো ক'ব নোৱাৰিম আৰু খুৰী আপোনালোকৰ দৰে আমি ইমান ধনী নহয়।গতিকে মই আপুনি ভবাৰ দৰে আপোনালোকৰ ঘৰৰ বাবে যোগ্য নহবও পাৰোঁ।<br /><br />*ঘৰৰ কথা বাদ দি এবাৰ নিজক সুধিবাচোন।ঘৰৰ সন্মতিৰ বাবে আমিবোৰটো আছোৱেই।শাস্বতেটো সকলো চেষ্টাই কৰিব।আমাৰো ছোৱালী নাই।আজিৰ পৰা তুমিয়েই আমাৰ ছোৱালী হৈ ৰ'বা।যদি তোমাৰ সন্মতি থাকে আমি তোমাৰ ঘৰৰ লগত কথা পাতিম আৰু ধনী দুখীয়া আমি নিবিচাৰোঁ।ধনৰ ধনীতকৈ মনৰ ধনীহে বিচাৰোঁ।<br /><br />*এতিয়াই নালাগে খুৰী।প্ৰথমে মই মাহঁতক জনাম।নহ'লে মই নিজকে কেতিয়াও ক্ষমা কৰিব নোৱাৰিম।<br /><br />* তেতিয়া হ'লে তোমাৰ সন্মতি আছে মানে?<br /><br />স্বাতী তলমূৰকৈ ৰ'ল।ভাবি নাপালে তাই কি ক'ব।<br /><br />*তোমাক আৰু এটা কথা কবলগীয়া আছে,শুনা।প্ৰকৃততে শাস্বতক আমি এখন আশ্ৰমৰ পৰা তুলি লৈছিলোঁ।বিয়াৰ কেইবা বছৰ পিছতো গুৱাহাটীৰ বহু ডাক্তৰক দেখুৱাই যেতিয়া আমাৰ কোনো সন্তান হোৱা নাছিল ভাগি পৰিছিলোঁ আমি দুয়ো।এসময়ত সন্তানৰ আশা বাদ দিছিলোঁ।আত্মীয় সকলৰ কথা শুনি শুনি মই এসময়ত মৃত্যুক মাতিছিলো।তেনে সময়তে এখেতৰ অফিচৰ কলিগ এজনৰ সহযোগত শাস্বত আহিছিল আমাৰ জীৱনলৈ দেৱদূত হৈ।কোনো এক মাতৃয়ে দাষ্টবিনত পেলাই থৈ যোৱা তেজ মঙহৰ এটা শিশু আশ্ৰমৰ পৰা লৈ আহিছিলোঁ নিজৰ উকা বুকু শুৱনি কৰি ।একেবাৰে ঘনিষ্ঠ দুজনমান মানুহৰ বাদে এই কথা কোনেও নাজানিছিল আৰু আজিও নাজানে।আনকি শাস্বতেও।আশা কৰোঁ তুমিও এই কথা তাক নজনাবা।তোমাক কৈছোঁ এইবাবেই কাৰণ পিছলৈ আনৰ মুখেৰে শুনিলে তুমি কষ্ট পাবা।যিহেতু তুমি তাৰ ভবিষ্যত সেয়েহে কথাবোৰ ক'লো।কথা দিয়া তাক তুমি এই বিষয়ে একো নোকোৱা বুলি।<br /><br />* নকওঁ খুৰী।এইয়া এজনী ছোৱালীৰ মাকক দিয়া প্ৰতিশ্ৰুতি।<br /> <br />*আচলতে কি জানা, মানুহে সুখ সুখ বুলি ইমান হাবাথুৰি খাই।কিন্তু সুখবোৰ বুটলি ল'ব জানিলে প্ৰকৃততে সুখৰ পিছত দৌৰাৰ প্ৰয়োজনেই নাই।শাস্বত মোৰ হিয়াৰ বাখৰুৱা মণি আজিৰ পৰা সেই মণিধাৰ তোমাক গতালো।সযতনে ৰাখিবা।<br />স্বাতীৰ কপালত এটি চুমা আঁকি দিছিল তেওঁ।<br /><br /> সম্পৰ্কবোৰ স্থায়ী হ'বলৈ ইয়াতকৈ আৰু কি লাগে স্বাতীক।<br /><br /> স্বাতীৰ মাক দেউতাকলৈ বৰ মনত পৰিছিল।আজি তাই এইটো কম ডাঙৰ কাম কৰা নাই।তেওঁলোকে গম নোপোৱাকৈ আজি তাই শাস্বতৰ ঘৰত।তেওঁলোকে গম পালেটো মনত কম দুখ নাপাব।ভাত পানী খাই আৱেলি সিহঁত উভতি আহিছিল হোষ্টেললৈ।শাস্বতৰ মাকক কথা দিছিল কথাবোৰ তেওঁ আৰু তাইৰ মাজতে আৱদ্ধ থকাৰ।কিছুমান কথা গোপনে থকাই ভাল।যি গোপনতাই আনক সুখক দিয়ে তাৰ প্ৰচাৰৰ আৱশ্যকেই বা কিয় ।অহাৰ পৰত তেওঁ এটি উপহাৰ দিছিল----'মোৰ ছোৱালী জনীলৈ এইয়া আশীৰ্বাদ।'নোলোৱাকৈ থাকিব নোৱাৰিছিল তাই, ইমান মৰম,ইমান আন্তৰিকতা,ইমান আৱেগ।অহাৰ সময়ত তেওঁ ৰাখি থৈছিল স্বাতীৰ মাকৰ ফোন নাম্বাৰটো, কিন্তু প্ৰতিশ্ৰুতি দিছিল স্বাতীয়ে কোৱাৰ পিছতহে তেওঁ ফোন কৰাৰ।<br /><br /> হোষ্টেলত সকলো অপেক্ষাত,তাই অহাৰ পিছত সকলো আহি ৰুমত হাজিৰ ,আৰু আজি নাই আদিৰ লগত তাই ঘৰলৈ গৈছে।দুদিনৰ পিছত আহিব।সকলোকে তাই শাস্বতৰ মাকক দিয়া প্ৰতিশ্ৰুতিৰ বাহিৰে সকলো কথাই ক'লে।সকলোৰে ফূৰ্তি, পাৰ্টি দিব লাগে তাই।পিছে পৰে দিম বুলি তাই মাকলৈ ফোনটো লগালে।আজি গালি খাই হ'লেও মাকক তাই সকলো কথা ক'বই।সকলো কথা চকুমুদি কৈ গ'ল তাই মাকক।শাস্বতক লগ পোৱাৰ প্ৰথম দিনাৰ পৰা আজি শাস্বতৰ ঘৰলৈ যোৱালৈকে।লুকুৱাই ৰাখিলে কেৱল শাস্বতৰ মাকৰ প্ৰতিশ্ৰুতিটো।নোৱাৰিলে তাই সেই প্ৰতিশ্ৰুতি ভাঙিব আৰু আজিও কঢ়িয়াই ফুৰিছে স্বাতীয়ে সেই প্ৰতিশ্ৰুতি হৃদয়ৰ গোপন কক্ষত।<br /><br /> আচৰিত ধৰণে স্বাতীক মাকে গালি পৰা নাছিলে।বৰঞ্চ অভিমান বাঢ়ি গৈছিল।সেই অভিমান কেইবা দিনলৈও আছিল।অভিমান ভাঙিছিল সেইদিনা যিদিনা শাস্বতৰ মাক-দেউতাক দুয়ো সিহঁতৰ ঘৰ ওলাইছিলগৈ।সকলোকে আচৰিত কৰি তেওঁলোক এদিন পূজাৰ বন্ধত স্বাতীহঁতৰ ঘৰ পাইছিলগৈ।ভাঙি গৈছিল সকলো মান,অভিমান, ঠেহ-পেচ।স্বাতীক আকোঁৱালি লোৱাৰ দৰে শাস্বতকো আকোঁৱালি লৈছিল তাইৰ মাক-দেউতাকে।সেইবাৰ পূজাৰ বন্ধৰ পিছত ঘূৰি আহি তাই গোটেইকেইজনীক পাৰ্টি দিছিল।সুখী আছিল সকলো তাই,শাস্বত,দুয়োৰে ঘৰকেইখন।আৰুৰ ভাষাত তাইৰ নিচিনা লাকী এই পৃথিৱীত আৰু কোনো নাই।যাৰ কোনো বিশেষ আপত্তি নোহোৱাকৈয়ে দুয়োখন ঘৰে প্ৰেমৰ সহাঁৰি জনাইছিল।<br /><br /> শাস্বতৰ ঘৰৰ পৰা অহাৰ দিনা আৰব্ধ আহিছিল স্বাতীক লগ কৰিবলৈ।দুদিনমান আৰোহী ক্লাছলৈ নোযোৱাৰ বাবে গোটেই ক্লাছতে কথাটো জনাজাত হৈ পৰিছিল।আৰুদিৰ প্ৰেমে সেইকেইদিন ডিপাৰ্টমেন্ট আলোড়িত কৰি তুলিছিল।আৰব্ধ অহা বুলি গম পাই ডিপাৰ্টমেন্টৰ কিবা কথাৰ বাবে আহিছিল বুলি স্বাতী ওলাই গৈছিল ভিজিটিং ৰুমলৈ।<br /><br />*ক' কিবা হ'ল নেকি ডিপাৰ্টমেন্টত?<br /><br />?নাই ,কিয় তোক লগ ধৰিবলৈও আহিব নোৱাৰি নেকি?<br /><br />*পাৰি।কিন্তু আৰোহীক লগ ধৰিবলৈ নাহি আজি তই মোক লগ ধৰিবলৈ অহা কথাটোৱেহে মোক আচৰিত কৰিছে।(হাঁহি হাঁহি ক'লে তাই)<br /><br />*তোৰ পৰা মোৰ অলপ জানিব লগা আছে।<br /><br />*সোধ আকৌ?<br /><br />*স্বাতী, আদি কোন হয়?<br /><br /> <br /><br /><br />খণ্ড---১৪<br /><br /> *আচলতে আদি কোন সেই উত্তৰ মোতকৈ তোক আৰোহীয়ে ভালকৈ দিব।কাৰণ আদি মোৰ বাবে এক নুবুজা সাঁথৰ।কিন্তু আৰুৰ বাবে সি তাইৰ জীৱনৰ বাট,প্ৰতিটো খোজ আগুৱাই যোৱাৰ প্ৰেৰণা, তাইৰ হৃদয়ৰ কম্পন তাইৰ জীৱন সি।প্ৰকৃততে আদিক বাদ দি আৰোহী আধৰুৱা ।<br />*আৰু আদি?<br /><br />*হয়তো সিও।কিন্তু বান্ধৱী হিচাপে মই যিহেতু আৰুৰ সকলো কথাৰে সমভাগী সেয়ে আৰুৰ বাবে আদি কি সেইটোহে ক'ব পাৰিম।<br /><br />*তোৰ বাবে আদি নুবুজা সাঁথৰ কিয়?<br /><br />*এইবাবেই কাৰণ মই যিমান প্ৰেমিক প্ৰেমিকা দেখিছোঁ সদায় এজনৰ আনজনৰ প্ৰতি দুৰ্বাৰ হেপাঁহ দেখিছোঁ।মিনিটে মিনিটে নহ'লেও এদিন দুদিনৰ মূৰত তেওঁলোকৰ বাৰ্তালাপ হোৱা দেখিছোঁ, যিমানেই ব্যস্ত নহওঁক কিয় এজনে আনজনলৈ সময় উলিওৱা দেখিছোঁ।কিন্তু আদি এনে এটা ল'ৰা যাৰ বাবে আৰুলৈ সময় প্ৰায় কমেই ওলাই।মাহেকত,বছৰেকত।তয়ে ভাবচোন পাৰিবি তই এনেকুৱা হ'ব?হয়তো মই ভুলো হ'ব পাৰোঁ।কাৰণ সি এটা বহুত চোকা ল'ৰা।দায়িত্ব আছে তাৰ নিজৰ অঞ্চলটোৰ প্ৰতি,দেশখনৰ প্ৰতি।মেট্ৰিক, হায়াৰছেকেণ্ডেৰীত ষ্টেণ্ড কৰা ল'ৰা।গতিকে তাৰ চিন্তা চৰ্চাৰ লগত যাব পৰাকৈ মই একেবাৰে নগণ্য।তাক বিচাৰ কৰাৰ স্পৰ্ধাও মোৰ নাই।সন্মান কৰোঁ তাক মই কাৰণ সি আমাৰ গৌৰৱ।কিন্তু প্ৰেমৰ ক্ষেত্ৰত সি মোৰ বাবে এক নুবুজা সাঁথৰ।<br /><br />* তেন্তে মোৰ ইয়াত প্ৰৱেশৰ কোনো চান্সেই নাই?<br />*নাই দে।তই ভাল ল'ৰা হয়তো আদি নথকা হ'লে কথাটো ভাবি চাব পৰা গ'ল হয় ।কিন্তু এতিয়া যে এইয়া অসম্ভৱ।<br /><br />* আৰু আদি যদি নাথাকে?তেতিয়া মোৰ কথা ভাবিব মানে আৰোহীয়ে?<br /><br />*ধেৎ,আদি আকৌ ক'ত যাব?কি বিলাক যে ভাব তই।আদি অবিহনে আৰোহীৰ অস্তিত্বই নোহোৱা হ'ব।<br /><br />*হ'ব দে গম পালোঁ।বাট চাম মই সেই দিনটোলৈ যিদিনা আদিৰ অস্তিত্ব হৈ পৰিব আৰোহী।যদি মোৰ প্ৰেম সঁচা হয় তেন্তে এদিন আদিৰ স্থান মই ল'ম।তই কেৱল আজিৰ এই কথাবোৰ তোৰ মোৰ মাজতে ৰাখিবি।আৰোহীক নজনাবি।<br /><br />* হ'ব দে নজনাওঁ।কিন্তু তয়ো বেছি আশা কৰি নাথাকিবি।<br /><br /> গুচি গৈছিল সি ,স্বাতীৰ উত্তৰবোৰৰ সৈতে। নিমিলা অংকবোৰৰ মাজত সোমাই পৰিছিল সি।<br /><br /> ফাৰ্ষ্ট ছেমিষ্টাৰ সিহঁতৰ হৈ গৈছিল।জালুকবাৰী এতিয়া সকলোৰে আপোন হৈ পৰিছিল।কৃষ্ণচূড়াৰ ৰঙাবোৰে ৰাঙলী কৰি তুলিছিল আৱাসীবোৰক। প্ৰেমৰ বৰষুণ জাকত ডুবি গৈছিল সকলো।আগতে গাঁৱত হোৱা বিহু ফাংচনৰ বাদে একো চাবলৈ নোপোৱা আৰোহী স্বাতীহঁতে এতিয়া ইউনিভাৰ্চিটিৰ প্ৰতিটো অনুষ্ঠান উপভোগ কৰিছিল।সচাই জীৱন জীৱন বৰ অনুপম।হোষ্টেলৰ জীৱনে সিহঁতক কি যে শিকোৱা নাছিল। ইউনিভাৰ্চিটিৰ চুক কোণ সিহঁতি চিনি উঠিছিল।জালুকবাৰীৰ অলিয়ে গলিয়ে এতিয়া সিহঁতৰ অবাধ বিচৰণ।পিকনিক চিজন আৰম্ভ হৈছিল। ডিপাৰ্টমেন্টৰ পৰা পিকনিক যাবলৈ সকলো উত্ৰাৱল হৈ পৰিছিল।স্কুল, কলেজৰ পৰা ফেমেলী পিকনিক আগতে সকলো গৈছিল, কিন্তু ইউনিভাৰ্চিটিৰ পৰা এনেকৈ পিকনিক যাবলৈ সকলোৰে উচ্ছাসৰ অন্ত পৰা নাছিল।আজিকালি শাস্বতৰ প্ৰেমে স্বাতীকো সলনি কৰি পেলাইছিল।বিশেষকৈ দুয়ো ঘৰৰ সন্মতিয়ে তাইক সকলো সময়তে মুখৰ কৰি তুলিছিল। দেওবাৰে দেওবাৰে আজিকালি তাই শাস্বতৰ ঘৰলৈ যায়।আপোন হৈ পৰিল দুদিনতে সেই ঘৰখন।ভয়,খং বোৰ আজিকালি ভালপোৱাৰ আৱৰণে ঢাকি পেলালে।কিছু জেদী ,খঙাল হ'লেও শাস্বত আজিকালি তাইৰ আপোনৰো আপোন।মাজে মাজে কাজিয়া নলগা নহয় সিহঁতৰ কিন্তু ভালপোৱাৰ আৱেগত সেইবোৰ ক্ষন্তেকীয়া মাথোঁ।পিকনিকলৈ যাবলৈ লোৱাত আগদিনা শাস্বতে মলৰ পৰা আনি দিছে হাত মোজা, টুপী,জোতা।তাতোকৈ ডাঙৰ কথা জিন্স আৰু টি-চাৰ্ট।নিপিন্ধে তাই ,আগতে কোনোদিনে নিপিন্ধা জিন্স পিন্ধিবলৈ তাইৰ লাজটোৱে আৱৰি ধৰিছে।কিন্তু শাস্বতৰ মৰমবোৰো তাই অৱহেলা কৰিব নোৱাৰে।আৰোহীলৈ আদিয়ে দিল্লীৰ পৰা লৈয়ে আহিছিল।গতিকে তাইৰ ফূৰ্তিৰটো অন্তই নাই।আদিক লগ ধৰিবলৈ যাওঁতেও তাই পিন্ধিয়েই গৈছে।এতিয়া স্বাতীহে বাকী।শাস্বতৰ আব্দাৰত এতিয়া তাই জিন্স পিন্ধি ৰেডী।<br /><br /> পুৱা ৬ বজাতে সিহঁত যাবলৈ সাজু হৈছিল।দুয়োজনী একেলগে বহি লৈছে।শাস্বতে কোৱাৰ দৰে গলম পানীৰ ফ্লাক্ম,বিস্কুট, কেকৰে তাইৰ বেগ ভৰ্তি হৈ আছে।শীতৰ সেই ঠেটুৱৈ ঠাণ্ডাত সকলো সাজু হৈছে ন উচ্ছাসৰে।স্বাতীৰ ফোনটো বাজি উঠিল।<br /><br />* নামি আহা অলপ।<br /><br />*অলপ কিয় নামিম ,নামিলে গোটেইজনী নামিম।<br /> শিকিছে আজিকালি তাই ,ধেমালি কৰিবলৈ।আৰোহীৰ দৰে আজিকালি তায়ো চিত্পখিলী হৈ উৰে।নামি আহিল তাই।সংকোচ নে লাজেই ক'ব নোৱাৰে কিন্তু নামি আহোঁতে তাইৰ অলপ লাজো লাগিল।হাঁহিছে সি তাইক দেখি।ইউনিভাৰ্চিটিৰ গেট খনৰ সন্মুখত ফটো একপি উঠাই ল'লে সি।<br /><br />*এতিয়া যাব পাৰা।Happy and Safe journey. বুলি কৈ সি গুচি গৈছিল।<br /><br />এতিয়া ইউনিভাৰ্চিটিৰ প্ৰায় সকলোৱে জানে সিহঁতৰ সম্পৰ্কটোৰ কথা।আনকি ডিপাৰ্টমেন্টৰ ছাৰ বাইদেউ সকলেও। সুখৰএক অনুভৱেৰে তাই আকৌ বাছখনত উঠিল।নিজৰ ছিটটোত বহিবলৈ ধৰি দেখিলে তাইৰ ৰিক্ত স্থানত আৰব্ধ।আচৰিত হোৱাৰ লগে লগে হাঁহি উঠিছিল তাইৰ।আৰোহীয়ে খঙেৰে বাহিৰলৈ চাই আছিল।নাই চোৱা অলপো ঘূৰি তাই।আৰব্ধই স্বাতীক হাত দুখন জোৰ কৰি চকুৰে ইংগিত দিলে বেলেগ ছিটত বহিবলৈ।স্বাতীয়েও মনে মনে আতৰি গ'ল তাৰপৰা।বহক দে সি তাইৰ লগতে।পিকনিক বুলি অলপ ফূৰ্তি কৰক।মনৰ ভাববোৰে পাৰ ভাঙি পেলাই বুলিহে ভয়।মনত পৰিল তাইৰ আদিলৈ।সি যোৱাৰ পিছৰপৰা না এটা মেছেজ কৰিছে ,না এটা ফোন।এতিয়া সি আমেৰিকালৈ গৈছে তাৰ ৰিচাৰ্চৰ কামত।খবৰটোও এটা মেছেজ কৰি হে দিছে আৰুক।এক মিনিটতে তাইৰ মনত কথাবোৰে হেন্দোলনি তুলিলে।<br /><br />কিমান ভালপালে অপেক্ষা মধুৰ হয়,কিমান ভালপালে বিচ্ছেদ ৰঙীন হয়,কিমান ভাল পালে আশ্বাস বিশ্বাসলৈ ৰূপান্তৰিত হয় ।বিচ্ছেদৰ তুলাচনিত অপেক্ষাৰ অন্ত ক'ত?উত্তৰ বিহীন এটা প্ৰশ্ন।<br /><br /> স্বাতী আৰোহীৰ পিছৰ ছিটতে মৃণালীৰ লগত বহিলে।দুঘন্টা,তিনিঘন্টামান লাগিব ইউনিভাৰ্চিটিৰ পৰা বগামাটিলৈ। সকলোৰে আনন্দৰ সীমা নাই। এজাক মুক্ত বিহঙ্গ।পুৱাই সজাৰ পৰা আজি উৰা মাৰিছে।এই সময় সিহঁতৰ, শ্ৰীকৃষ্ণই কুৰুক্ষেত্ৰ ৰণত সময়ক ধৰি ৰখাৰ দৰে সিহঁতেও যেন ধৰি ৰাখিব এই দুবছৰীয়া সময়ক।জী উঠিব এই সময়ক।ইয়াতকৈ যে শ্ৰেষ্ঠ সময় নাই সিহঁতৰ বাবে।এই সময় নিজৰ, এই সময় হেপাঁহৰ।<br /><br />বাজি উঠিছিল চাউণ্ড চিষ্টেম।সকলোৱে গানৰ সুৰে সুৰে গুণগুণাইছিল<br /><br /> মিঠা মিঠা আজি সপোনৰে <br /> অজানিতে চোৱা মন ভৰে<br /> দূৰণিৰে পৰা কিহে যেন জ্বলিলেহি<br /> আজি মনে মনে।<br /> হৃদয়তে কি যে মৰমেৰে<br /> বুকু ভৰা বহু মৰমেৰে<br /><br />খণ্ড---১৫<br /><br /> হাঁহি ধেমালি, নাচ বাগৰ মাজেৰে সিহঁত বগামাটি পাইছিলগৈ।মাজে মাজে ৰাষ্টা বেয়া হোৱা বাবে থেকেচনি খাই খাই সিহঁত পাইছিল গৈ লক্ষ্য স্থান।ইমান সুন্দৰ প্ৰাকৃতিক পৰিবেশ অসম আৰু ভূটানৰ সীমাত অৱস্থিত ঠাইখনৰ মাজেদি বৈ গৈছে বৰনদী নামৰ এখন নৈ।ভূটানৰ পৰা বৈ অহা নদীখনৰ স্থানীয় নাম লক্ষ্মীতৰা।তীব্ৰ সোঁতেৰে বৈ গৈছে নদীখন।ইতিমধ্যে বহুতো বনভোজৰ পাৰ্টি আহি উপস্থিত হৈছিলহি।স্বাতীহঁতেও সুবিধাজনক ঠাই এডোখৰ ঠিক কৰি নদীৰ ফালে আগুৱালে।<br /><br />*তহঁতি ঘূৰি নুফুৰিবি দেই য'তে ত'তে -----আৰব্ধই চিঞৰিলে।<br /><br /> আৰোহীয়ে কথাষাৰ নুশুনাৰ ভাও ধৰি আগুৱাই গ'ল।অলপ দূৰ নদীৰ পাৰে পাৰে চাই সিহঁত বোৰ ঘূৰি আহিল।ঠাইখনত নেটৱৰ্কৰ প্ৰব্লেম।কাৰো ফোন ক'লৈকো নোযোৱা হ'ল।স্বাতীয়ে শাস্বতলৈ ফোন কৰোঁ বুলি ভাবিও কৰিব নোৱাৰিলে।ব্ৰেকফাষ্ট ৰেডী হোৱাত সকলোৱে আকৌ উভতি আহিল।চাহ,ব্ৰেড-বাটাৰ,বইল দীম,কল,কমলাৰে সিহঁতৰ পুৱাৰ পেট পূজা হৈ গ'ল।সিহঁত এতিয়া ৰেডী হৈছে বহু ওপৰত থকা বৌদ্ধ মূৰ্তি দৰ্শন কৰিবলৈ। আৰব্ধও এইবাৰ সিহঁতৰ আগে পিছে ফুৰিছে।কেইবাটাও স্তেপ বগাই গোটেই কেইজনীৰে ভাগৰ লগাত ৰৈ ৰৈ সিহঁত ওপৰলৈ গ'ল। আৰোহীয়ে লগত নিয়া পানী বটল,কেমেৰাটোৰে উঠিবলৈ অসমৰ্থ হ'ল।স্বাতী আৰু মৃণালীহঁতে ফোনটোৰ বাদে একো লগত নিয়া নাছিল, সেয়ে সিহঁতৰ অসুবিধাও হোৱা নাছিল।<br /><br /> 'দিয়া, ময়ে ল'ম 'বুলি আৰব্ধই আৰোহীৰ বস্তুকেইটা ল'লে।দিবলৈ মন নাথাকিলেও আৰোহীয়ে বস্তু কেইটা দি দিলে।নহ'লে যে আধা বাটৰ পৰাই নামিব লাগিব।<br /><br />সোনালী ৰঙেৰে এটি বৃহৎ বৌদ্ধ মূৰ্তি।হয়তো বৌদ্ধ ধৰ্মাৱলম্বী লোকৰ এইয়া প্ৰাৰ্থনা স্থান।কেইবাডালো মম জ্বলি আছিল তাত।সকলোৱে ভাগে ভাগে ফটো উঠাত ব্যস্ত।<br /><br />*আহ,আমি সকলোৱে মিলি এখন গ্ৰুপ ফটো উঠো----আৰব্ধ।<br /><br /> সকলোৱে পজ দিলে নানা ভঙ্গীৰে।সকলো যে আজিকালি ফটো উঠাত এক্সপাৰ্ট।আৰব্ধই ফটো তুলিলে।স্বাতী আৰোহীৰ কাষতে থিয় হ'ল।এই স্থান যেন আদিৰ বাহিৰে কেৱল তাইৰ।<br /><br />*স্বাতী, এইবাৰ তই কেমেৰা মেন হ,নহ'লে মই গ্ৰুপত নাথাকিমেই।<br /><br /> * OK . দে বুলি তাই কেমেৰাটো ললেগৈ।<br /> লগে লগে সি গৈ আৰোহীৰ কাষত থিয় হ'লগৈ।এতিয়াহে স্বাতীয়ে বুজিলে তাইক ফটো তুলিবলৈ মতাৰ কাৰণ কি।<br /><br />সকলোৱে নামি আহি অলপ ৰেষ্ট ল'লে।বহি বহিয়েই সিহঁতৰ মাজত চলিল বিভিন্ন আমোদজনক খেল।প্ৰথম সিহঁতে অন্টাক্সৰী খেলিছে,তাৰ পিছতে কোনোৱে গীতাৰ বজাইছে আৰু আৰব্ধৰ বাঁহী বাদনটোতো আছেই।তাৰ বাঁহীৰ সুৰত নিস্তব্ধ হৈ পৰিছিল বগামাটি।সকলো পাৰ্টিয়ে নিজৰ নিজৰ মিউজিক চিষ্টেম অফ্ কৰি শুনি ৰৈছিল তাৰ বাঁহীৰ সুৰ।এইয়াই আৰব্ধ আৰু তাৰ বাঁহীৰ মন প্ৰাণ আলোড়িত কৰিব পৰা সুৰ।কৃষ্ণৰ বাঁহীৰ সুৰে যমুনাত ঢৌ তুলাৰ দৰে আৰব্ধৰ বাঁহীৰ সুৰেও বৰনদীত সুৰৰ ঝংকাৰ তুলিছিল।সকলোৱে জানিছিল সেই বাঁহীত নিগৰিছিল কেৱল আৰোহীৰ সুৰ আৰুআৰোহীৰ হৃদয়ত নিগৰিছিল সেই সুৰ আদিৰ বাবে।<br /><br />এইবাৰ সিহঁত নদীখনৰ ফালে গ'ল।সেইসময়ত তাত ৰাফটিং হয়।কেইবাখনো নাওঁত মানুহে ইপাৰ সিপাৰ হৈ আছে।বহুতে আকৌ খোজকাঢ়িয়ে ইপাৰ সিপাৰ হৈছে।<br /><br />* আহ পল আমিও খোজকাঢ়িয়েই পাৰ হওঁ।বোৱতী নৈ গতিকে লেতেৰা নাই আহ।চা চোন ইমান ফটফটীয়া পানী।<br /><br />*তয়ে যা।মোৰ এনেও নৈ পাৰ হ'বলৈ ভয় লাগে আৰু শাস্বতেও মানা কৰি থৈছে।<br /><br />*সেইটো ক যে শাস্বতৰ কথা শুনি তই নাযাৱ।<br /><br /> * নহয় দে, তই চোন জানই বিশ্বনাথ ঘাটত নাৱত উঠোতেই মই আৰু নুঠো বুলি শপত খাইছিলোঁ।<br /><br />*OK boss তই পাৰতে wait কৰ আমালৈ।<br /><br /> শিলে শিলে আৰোহীহঁত ইপাৰ পালেগৈ।স্বাতীৰ ফোনটো হঠাৎ বাজি উঠিল।মানে সেই ঠাইত নেটৱৰ্ক পায়।শাস্বতৰ ফোন।<br /><br />*কি কৰি আছা?<br /><br />*নাই এনেই নদীৰ পাৰত ৰৈ চাই আছো।<br /><br />*মোক মিছ কৰা নাই?<br /><br />*কৰিছোঁ।<br /><br />*তোমালৈ মায়েও ফোন লগাই আছে,কিবা কথা আছে বোলে ।নেটৱৰ্ক পালে ফোন এটা কৰিবা।<br /><br />*হ'ব বাৰু।কি কথা বা?<br /><br />* নাজানো মোক কোৱা নাই।তোমাকহে ক'ব বোলে।<br /><br />*থিক আছে কৰিম বাৰু।<br /><br />*হ'ব দিয়া ভালকৈ থাকিবা।নদীৰ কাষলৈ নাযাবা,অথনিৰে পৰা ফোন লগাই আছো পোৱা নাই, নেটৱৰ্ক প্ৰব্লেম ছাগে।<br /><br />* ও ইয়াত নেটৱৰ্ক নাপায়েই।<br /><br />*I love you.by by.<br /><br /> লাজ লাগি গ'ল স্বাতীৰ।ৰিপ্লাই দিবলৈ যে কাষতে মানুহবোৰ ৰৈ আছে।তথাপিও সৰুকৈ ক'লে তাই -I Love You too.<br /><br /> সেই ঠাইতে ৰৈ তাই ঘৰলৈও ফোন কৰিলে।মাকক জনালে সিহঁত বগামাটি পোৱাৰ কথা।তাৰ পিছত শাস্বতৰ মাকলৈও ফোন কৰিলে।<br /><br />*হেল্ল' মিমি<br /><br /> আজিকালি শাস্বতৰ মাকেও তাইক মিমি বুলি মাতে আৰু তাই তেওঁক মা বুলি।<br /><br />*অ' মা ফোন কৰিছিলে ,ইয়াত নেটৱৰ্কৰ বৰ প্ৰব্লেম।<br /><br />*ও গম পাইছোঁ ভালে ভালে পালাগৈ তোমালোক?<br /><br />*পালোহি মা।<br /><br />*পিছে তোমাৰ নিউ লুকটোহে বৰ ধুনীয়া লাগিছে।শাস্বতে ফটো পঠাল আমি চালোঁ।অহা দেওবাৰে আমাৰ ঘৰলৈ যাতে এইটো ড্ৰেছটে আহা।আমিও চাম সু শৰীৰে।<br /><br /> লাজ লাগি গ'ল তাইৰ।শাস্বতৰো কাম নাই আৰু ফটোখননো কিয় পঠিয়াব লাগে ভাবি ভাবি তাই হ'ব দিয়ক বুলি ফোনটো থ'লে।<br /><br /> হঠাৎ কোনোবা এজনীয়ে চিঞৰিলে ,অই স্বাতী আৰোহী পৰিল,আৰোহী পৰিল।<br /><br /> ফোনটো থৈ তাই ঘূৰি চালে।আৰোহী শিলৰ শাৰীৰ পৰা পানীত আছে।এজনীয়ে ওপৰৰ পৰা হাত এখনত যেনেতেনে ধৰি আছে ।চিঞৰিছে তাই।লগত থকা দুজনীয়ে তুলিবলৈ চেষ্টা কৰিছে যদিও পৰা নাই।কি কৰিব একো ধৰিব নোৱাৰি স্বাতী আগুৱাই যাওঁতেই দেখিলে আৰব্ধই পানীত নামি তাইৰ ওচৰ পাইছিল গৈ।খোজ কাঢ়িব নোৱাৰা হ'ল তাই।আৰব্ধই হাতখন আগুৱাই দিলে।<br /><br />*মোৰ হাতত ধৰা।<br /><br />*নালাগে তই যা,দিগন্ত তই আহচোন বুলি তাই আৰব্ধক ঠেলি দিলে।<br /><br />যেনেতেনে সি শিলত ধৰি পৰাৰ পৰা ৰক্ষা পৰিল।এইবাৰ হয়তো তাৰ খং উঠিল।সি কোলাত তুলি যেনেতেনে তাইক পাৰলৈ আনিলে।তাই একো ধৰিবই নোৱাৰিলে।পানীত পৰি যোৱাৰ বাবে তাইৰ সকলো কাপোৰ তিতি গৈছিল।ভাগ্য ভাল আছিল ডিপাৰ্টমেন্টৰ বৰ্ণাই আন এজোৰ কাপোৰ লৈ গৈছিল।পিছত তাইক তাইৰে কাপোৰ যোৰ পিন্ধাই দিয়া হৈছিল।খোজকাঢ়িব নোৱাৰাৰ ফলত আৰব্ধই তাইক পুনৰ সিহঁতৰ পিকনিক খোৱা ঠাইলৈ লৈ আহিছিল।স্বাতীহঁততকৈ যেন সিহে বেছি ব্যগ্ৰ হৈ পৰিছিল।হোৱাৰে কথা,আপোনজনৰ সাধাৰণ এটা আঘাটে সকলোকে দুখ দিয়ে।যি ফূৰ্তিৰে সিহঁতবোৰ গৈছিল সিমান দুখী মন লৈ সিহঁত ওভতি আহিছিল।আৰোহীয়ে ভৰিত মুচুকা খোৱাৰ ফলত আহিয়েই সিহঁতে ইউনিভাৰ্চিটি হস্পিতালত ডাক্তৰৰ ওচৰলৈ গৈছিল।বেণ্ডেজ ,বিষৰ টেবলেত খাই বিষটো অলপ কমিছিল।আৰব্ধই পুনৰ তাইক হোষ্টেলত থবলৈ আহিছিল।স্বাতী সেইদিনা আৰোহীৰ ৰুমতে ৰৈ দিছিল।আৰোহী ৰুমত সোমাইয়ে আৰোহীয়ে চিঞৰি চিঞৰি কান্দিছিল।<br /><br />*আজি মই অপবিত্ৰ হৈ পৰিলোঁ।আদিৰ সলনি বেলেগ পুৰুষৰ বাহু বন্ধনত সোমাই পৰিলোঁ।সি জানিলে মোক কি ভাবিব।মোক বাথৰুমলৈ লৈ ব'ল মই গাটো ধুও গৈ।<br /><br /> প্ৰচণ্ড চৰ এটা দিছিল তাইক স্বাতীয়ে।<br /><br />*চুপ থাক,আদি আদি কৰি পাগল হৈ গৈছ।আমেৰিকালৈ যোৱাৰ খবৰটো মুখেৰে ক'বলৈও তাৰ সময়ৰ অভাৱ।অতদিনে ফোন এটা কৰি খবৰ এটা লোৱা নাই।তোৰ ফোন,মেছেজৰ ৰিপ্লাই দিবলৈ সময় নাই।তাই আকৌ আৰব্ধই ডাঙি অনাৰ বাবে অপবিত্ৰ হয়।মনে মনে শুই থাক।<br />শান্ত হৈছিল আৰোহী।প্ৰতি ঘন্টাৰ মূৰে মূৰে আৰব্ধই খবৰ লৈ আছিল ।ভবাই তুলিছিল তাইক আৰোহীৰ বাবে আদি যোগ্য নে আৰব্ধ।বিষত গোটেই ৰাতি কেকাই থাকি টোপনি নোযোৱা আৰোহীৰ লগত সেইদিনা আৰু চাৰি চকুত টোপনি নাছিল।স্বাতী আৰু আৰব্ধৰ।<br /><br /><br />খণ্ড---১৬<br /><br /> লাহে লাহে সুস্থ হৈ উঠিছিল আৰোহী।ঘটনাটোৰ পিছদিনাই ঘৰৰ মানুহে তাইক ঘৰলৈ লৈ গৈছিল ঘৰত যত্ন ল'বৰ বাবে।স্বাতীয়ে খবৰ লৈছিল সদায় ফোনত আৰু আৰব্ধই সদায় ফোন কৰে কিন্তু তাই ৰিচিভ নকৰে,সেয়ে স্বাতীৰ পৰাই সি সকলো খবৰ লৈছিল।অবুজ আছিল আৰোহী, একপক্ষত আদিৰ প্ৰেমত অন্ধ আছিল তাই।<br /><br /> পোন্ধৰ দিন মানৰ পিছত আৰোহী আহিছিল পুনৰ হোষ্টেল।<br /><br />এইবাৰ আহিল সৰস্বতী পূজাৰ উৎসাহ।জুনিয়ৰ ছিনিয়ৰ মিলি সিহঁতে সজাইছে নিজৰ হোষ্টেলখন।আগতে স্কুল,কলেজত আয়োজন কৰাতকৈ এই আয়োজন পৃথক।ৰাতিটো প্ৰায় উজাগৰে থাকি হোষ্টেলখন সজাই পৰাই সিহঁতে পুৱাই উঠি হোষ্টেলৰ পূজা কৰি তাৰ পিছত ডিপাৰ্টমেন্টলৈ যাব।দুয়োজনীয়ে ঘৰৰ পৰা আহোঁতে পিন্ধিবলৈ লৈ অনা কাপোৰ গহনা গাথলিৰে সিহঁত পুৱাই গা পা ধুই সাজু।স্বাতীৰটো শাস্বতক লগ ধৰিবলৈও আছে।আগদিনাই সি ক'ত কেতিয়া লগ ধৰিব প্লেনিং কৰি থৈছে।আহি আকৌ হোষ্টেললৈ অহা অতিথিক আপ্যায়ন কৰিব লাগিব।<br />পুৱাই হোষ্টেলৰ পূজা শেষ কৰি সিহঁত সাজু হৈছে ডিপাৰ্টমেন্ট যাবলৈ।ইতিমধ্যে নিউজ চেনেলৰ ৰিপৰ্টাৰ আহি সাজু,অসমৰ সুন্দৰী কন্যা বিচাৰি।কেমেৰাৰ আগত দুজনীমানৰ ওলাবলৈ পাই বৰ ফূৰ্তি।স্বাতীহঁত লাহে লাহে ডিপাৰ্টমেন্টলৈ গ'ল।আহি হোষ্টেলৰ ডিউতি কৰি আকৌ বয়জ,গালৰ্চ হোষ্টেলবোৰলৈ যাব লাগিব।এইয়া হোষ্টেলৰ নিয়ম যাতে এটা হোষ্টেলৰ আন এটা হোষ্টেলৰ লগত বন্ধুত্ব বৰ্তি থাকে।সিহঁত অহাৰ পিছত আকৌ ৰাতিলৈ বয়জ হোষ্টেলৰ ল'ৰাবোৰ আহে।এইটোৱেই এটা দিন যিদিনা বয়জ হোষ্টেলৰ ল'ৰা গালৰ্চ হোষ্টেলত সোমোৱাৰ সুবিধা পায়।<br />ডিপাৰ্টমেন্টত সেৱা কৰি স্বাতী শাস্বতৰ লগত কটন কলেজৰ পূজা চাবলৈ গৈছিল।সপোন আছিল তাইৰ কটন কলেজ চোৱাৰ।যিহেতু শাস্বত এজন কটনীয়ান আছিল গতিকে সেই দিনটোত তাইকো লৈ গৈছিল।<br /><br />* একেবাৰে গোটেইজনী সৰস্বতী মা---শাস্বতে দেখিয়েই কৈছিল।<br /><br /> লাজ লাগি গৈছিল তাইৰ।লগৰ বোৰেও কৈছে তাইক আজি বহুত ধুনীয়া লাগিছে বুলি।ককাললৈকে পৰা চুলিখিনিত আৰোহীয়ে আগফালৰ পৰা শেওতা ফালি মিহিকৈ বেনু গাঁথি পিছফালে কিলিপ মাৰি দিছে আৰু বাকীখিনি মেলি দিছে।বোৱা বগা কাপোৰযোৰৰ লগত ৰঙা খাৰু, ফোঁট, লিপষ্টিক লগাই নিজকে হোষ্টেলৰ আইনাখনত চাই স্বাতীয়ে নিজকে চিনি পোৱা নাছিল।আগতে ষ্টাইল নকৰা স্বাতীয়ে এতিয়া ষ্টাইল কৰিবলৈ শিকিছে।কাপোৰৰ লগত মিলাই গহনা পিন্ধিবলৈ শিকিছে।আৰোহীয়ে ষ্টেপ কাট কৰি চুলিখিনি মেলি লৈছে।ৰঙা পাটৰ চেটৰ লগত মিলাই এজোৰ ঝুমকা আৰু হাই হিল পিন্ধিছে।এই দিনটো যেন কেৱল সিহঁতৰ।কোনে উলিয়ালে কোনেও নাজানে, কিন্তু পূজাৰ দিনা সাজ সজ্জা নকৰিলে যেন সিহঁতৰ মনটোৱেই ভাল নালাগে।হয়তো এয়ে সময় আৰু সময়ৰ লগত খোজ মিলাই যোৱাটোৱেই মানুহৰ নিয়ম।<br /><br /> কটনত সেৱা কৰি সিহঁত এপাক শাস্বতৰ মাকৰ স্কুললৈও গ'ল।আজিকালি নতুন কিবা এটা পিন্ধিলে মানুহ গৰাকীয়ে চাব বিচাৰে।কালিৰ পৰা কৈ আছিল স্বাতীক তেওঁৰ স্কুললৈ যোৱাৰ কথা।আজিকালি নিজৰ মাকতকৈও শাস্বতৰ মাকেহে খবৰ বেছি লয়।নতুন কিবা বনালে পুতেকৰ ওপৰিও স্বাতীলৈও পেকিং আহে।স্কুলত এপাক মাৰি সিহঁত চিধাই ডিপাৰ্টমেন্টলৈ আহিল।আৰোহীক তাতে থাকিবলৈ কৈ থৈ গৈছিল।কিন্তু আহি দেখে ডিপাৰ্টমেন্টত কোনো নাই।কেৱল এচুকত আৰব্ধ বহি আছে।<br /><br />*কি হ'ল অই বাকীবোৰ ক'লৈ গ'ল।<br /><br /> ৰঙা দুচকুৰে সি ওপৰলৈ চাই ক'লে---- গ'লগৈ চব।পূজা শেষ হ'ল।<br /><br />*আৰোহীও?<br /><br />* অ।<br /><br />* কি হ'ল পহু? তোৰ চকু ৰঙা যে ---শাস্বতে সুধিলে।<br /><br />আৰব্ধ আৰু শাস্বত একে হোষ্টেলৰে হয় সেয়ে সিহঁতৰ এনে ভাষিক আদান প্ৰদান।<br /><br />* নাই দাদা।একো নাই।<br /><br /> স্বাতীয়ে শাস্বতক তাৰ পৰা ওলাই যাবলৈ ইঙ্গিত দিলে।চিনিয়ৰ হিচাপে সকলোকে সকলো কথা কোৱা নাযায় যিটো বন্ধু এজনক ক'ব পৰা যায়।শাস্বত ওলাই গ'ল।<br /><br />* ক চোন এতিয়া মোক কি হ'ল।মই বাৰু কাকো নকওঁ।<br /><br />* নাই ঐ একো হোৱা নাই।ঘৰলৈ মনত পৰিছে।<br /><br />*ফাঁকি নক'বি ।অত দিনে তোক মই চিনি পাইছোঁ ।তোৰ কি কথাত চকু ৰঙা হয় ,কি কথাই তোক আনন্দ দিয়ে মই জানোঁ।<br /> ক'ৰবাৰ পৰা বৰ্ণা সোমাই আহিল।<br /><br />*মই কৈছোঁ শুন।তাক আজি আৰোহীয়ে চৰ মাৰিলে।<br /><br />*কিন্তু কিয়?আচৰিত হ'ল স্বাতী।<br /><br />*আমি সকলোৱে পূজা ভঙাৰ পিছত নাম গাও বুলি ভাবিলোঁ।যিয়ে যেনেকে পাৰে।আৰোহীয়েও গালে।ভাল গাইছিল তাই।আমি ক'লো খোল ,তালটো আছেই আৰব্ধই বাঁহীটোকে বজা।সি বাঁহী আনি তাইৰ ওচৰৰ খালি ঠাইকণতে বহিছিল।খং উঠিল তাইৰ চাগে।চিঞৰি চিঞৰি গালি পাৰিলে ইয়াক 'তই মোৰ পিছে পিছে কিয় লাগি থাক।মই বেলেগ এজনক ভাল পাওঁ আৰু সেই স্থান মই কাকো নিদিওঁ।তোৰ বাবে স্বাতীয়েও সেইদিনা মোক চৰিয়াইছে 'বুলি ইয়াৰ গালতো এক চৰ দিলে।কথাটো ডিপাৰ্টমেন্টৰ ছাৰ বাইদেউ সকলেও জানিলে আৰু আৰব্ধক দোষী বুলি ভাবি হেডে গালি পাৰিলে ইয়াক।<br /><br /> স্বাতীৰ মুখখন লগে লগে ক'লা পৰি গ'ল।সেইদিনা তাই মৰা চৰটোৰে প্ৰতিশোধ নহয়টো এইয়া।খং উঠিল তাইৰো।খঙেৰেই আৰব্ধক ক'লে।<br /><br />*তই হোষ্টেললৈ যা শাস্বতৰ লগত।এইবোৰ চিন্তা কৰি নাথাকিবি।তোৰ কথা যেতিয়া তাই চিন্তা নকৰে তই কিয় ইমান চিন্তা কৰি মৰ।আজি পূজা।পূজাৰ দিনা এইবোৰ কথা মনত ধৰি নাথাকিবি।এতিয়া তই ভৱিষ্যতৰ কথা চিন্তা কৰ।তই যদি শুদ্ধ হয় এদিন আৰোহীয়েও বুজিব তোৰ প্ৰেমৰ সততা।<br /><br />*নহয় অ' আজি মোৰ কোনো ভুলেই নাছিল।পিকনিকটো মই একো ভুল কৰা নাছিলোঁ।আজি ছাৰ বাইদেউ সকলৰ আগতো মই লাজ পালোঁ।এটা কথা ক'চোন পল তই তাইক কিয় মাৰিছিলি?<br /><br />*সেইবোৰ বহুত কথা।তই জনাৰ দৰকাৰ নাই।এতিয়া হোষ্টেললৈ যা।<br /><br /> কেনেকৈ কয় তাই সেইদিনাৰ আৰোহীৰ মুখৰ কথা।<br /><br /> আৰব্ধক শাস্বতৰ লগত পঠিয়াই দি তাই সেইদিনা অকলেই গ'লগৈ হোষ্টেললৈ।গৈয়েই চিধা আৰোহীৰ হোষ্টেলত সোমাল।<br /><br />*তই পাগল হ'লি নেকি আৰু।যাকে তাকে মাৰি ফুৰিছ যে?<br /><br />* তোক তোৰ বন্ধুৱে মোৰ বিপক্ষে কথা লগালেই মানে।<br /><br />*নাই লগোৱা সি।মই বেলেগৰ মুখেৰেহে শুনিছোঁ।<br /><br />*থিকেই কৰিছোঁ মই ।আজিৰ পৰা আৰু সি মোৰ কাষ চাপিবলৈ চেষ্টা নকৰে আৰু।<br /><br />*একো থিক কৰা নাই আৰু তোৰ কাষ চাপিছে সি কেতিয়া।পিকনিকত তাৰ সলনি বেলেগ কোনোবা গৈছিল তোক পানীৰ মাজৰ পৰা আনিবলৈ।নে তোৰ আদি আহিছিল।<br /><br />*আদিক মাজত কিয় আনিছ।সি ইয়াত নায়েই ,থকা হ'লে নিশ্চয় গ'ল হয়।<br /><br />*নাযায়।সি তাৰ এইম,তাৰ চাকছেছৰ পিছত দৌৰোতে দৌৰোতে তই কোন পাহৰি পেলাইছে।হয়তো এসময়ত তোক সি ভাল পাইছিল।কিন্তু আজি সি তাৰ ষ্টেটাছ,তাৰ প্ৰফেচনক লৈ বিজি।কোন আৰোহী কোন ৰু কোন বেবী সি পাহৰি পেলাইছে।তোক মই সেইদিনা চৰটো আৰব্ধ বা আদিত্যৰ বাবে দিয়া নাছিলোঁ তোৰ থিংকিঙৰ বাবেহে দিছিলোঁ।যাৰ প্ৰতিশোধ তই আজি আৰব্ধক মাৰি ল'লি।সেইদিনা গোটেই ৰাতি তই ,মই উজাগৰে থকা নাছিলোঁ আৰব্ধও আছিল।কিন্তু আদি নাছিল।হয়তো আজিও সি গম নাপায় তোৰ সেই দিনটোৰ কথা।<br /><br />*হ'ব পাৰে মোৰ ভুল আৰব্ধক চিনাৰ ক্ষেত্ৰত।কিন্তু তাৰ মানে এইটো নহয় যে আদি বেয়া।সি আমাৰ ভৱিষ্যতৰ বাবেই এই যাত্ৰা কৰিছে আৰু সেই যাত্ৰাত সাৰথি হোৱাটো মোৰ কৰ্তব্য।<br /><br />*সাৰথি হওঁতে হওঁতে পাহৰি নাযাবি যে সাৰথিয়ে কেৱল ৰথ চলোৱাতহে সহায় কৰে।সাৰথি জীৱনৰ এক অংশহে গোটেই জীৱন নহয় আৰু সময়ে সাৰথি সলাবও পাৰে।<br /><br />*তই আদিক লৈ ইমান নিগেটিভ কিয় ভাব?<br /><br />*আগতে নুবুজিলেও এতিয়া বুজোঁ প্ৰেম কি,প্ৰেম কাক কয়।প্ৰেমে মানুহক কিমান সলনি কৰিব পাৰে।কাৰণ এতিয়া ময়ো প্ৰেমত পৰিছোঁ।<br /><br />*হ'ব পাৰে কিন্তু সকলোতো স্বাতী শাস্বত নহয়।প্ৰেম হ'ল,ভালপালে, ঘৰলৈ লৈ গ'ল।তাৰ পিছত দুয়ো ঘৰৰ সন্মতিও হ'ল।<br /><br />*সেইবোৰ বাদ দে।মাত্ৰ মই এইটো বিচাৰোঁ যাতে তই আদিৰ প্ৰেমৰ মালা জাপি জাপি জীৱনটোত ৰৈ নাযাৱ।<br /><br />*হ'ব দে। মোৰেই ভুল হ'ল।কিয় জানো আজিকালি এনি টাইম খঙেই উঠি থকা হ'ল।আদিলৈ মেছেজ দিলেও দেলিভাৰ নহয়,ফোনো নাযায়।কিন্তু মোৰ তাৰ ওপৰত সম্পূৰ্ণ বিশ্বাস আছে।<br /><br />*বিশ্বাস বোৰ যাতে ভাঙি নাযাওক সেইটো ময়ো বিচাৰোঁ।কিন্তু আৰব্ধক আজি তই যি ব্যৱহাৰ কৰিলি সেইটো ভাল নকৰিলি।সি তোক ভালপায় বাবেই তোৰ সকলো কথা শুনি যায়।সেইবুলি তই--।<br /><br />*হ'ব দে মই তাক sorry ক'ম।<br /><br />*এতিয়াই ক।এইটো ফোন ল আৰু কথাপাত।<br /><br /> ফোনটো ধৰিলে সিফালে ।আৰোহীয়ে কৈ উঠিল----আৰব্ধ ,মোৰ ভুল হৈ গ'ল ।I am sorry.<br /><br /> ওলাই আহিল স্বাতী।পাতকচোন সিহঁতে কথা।আৰোহীৰ ক্ষোভ বোৰ,মান-অভিমানবোৰ শেষ হয় যদি হওঁক।আবেলিলৈ সকলোবোৰ হোষ্টৈলে হোষ্টেলে ফুৰিবলৈ গৈছিল।প্ৰতিটো হোষ্টেলৰ আবাসীৰ ধুনীয়া ধুনীয়া সা সজ্জাই জালুকবাৰী ৰঙীন হৈ পৰিছিল।হয়তো ইয়াতেই বহুতৰে হৃদয়ৰ আদান প্ৰদানো হৈছিল।<br /> <br /><br />খণ্ড---১৭<br /><br /> আপোনজনৰ সান্নিধ্যত সময় কেনেকৈ পাৰ হয় কোনেও নাজানে।কৃষ্ণচূড়াৰ দেশত সকলো আপোন হৈ পৰিছিল।ভাৰ্চিটি উইকৰ অনুশীলন লাহে লাহে আৰম্ভ হৈছিল।পুৱা চাৰিটাতে উঠি সিহঁতে বয়জ হোষ্টেলৰ ফিল্ডত খেলিবলৈ যায়।নেখেলিলেও জুনিয়ৰ খিনি যাব লাগে পানীৰ বটল দিবলৈ বা অন্যান্য সৰু সুৰা সহায় কৰিবলৈ।স্বাতী আৰোহীৰ খেল ধেমালিৰ লগত কোনো সম্পৰ্ক নাছিল।সৰুতে বিৰিং গুটি ,বৌ গুদু,চামোচত বিৰিং গুটি ভৰোৱা ,টেকেলি ভঙা এইবোৰ খেলিছিল।এতিয়া বাস্কেট বল,ফুটবল,বেডমিণ্টন, কাবাডী,এইবোৰৰ ওচৰো চপা নাছিল।কেতিয়াবা ঘৰত আবেলি আবেলি বেডমিণ্টন খেলিছিল কিন্তু বাকীবোৰ খেল খেলা T.V চোৱাৰ বাদে খেলাটো বাদেই চাইয়ো পোৱা নাই।তথাপিও সিহঁতে চেষ্টা কৰিলে খেলিবলৈ।আৰোহী বাস্কেট বলত চিলেক্ট হ'ল।স্বাতীয়ে নোৱাৰিলে ।খেল খেলাটো যে তাইৰ বাবে অসম্ভৱ তাই এইবাৰ ভালদৰে বুজিলে।লগৰখিনিক গ্লুক'জ বিলায়েই তাই ক্ষান্ত থাকিল।শাস্বত আকৌ ফুটবল,ভলিবল,বাস্কেট বল সকলোতে আছে।যোৱা বছৰ সি বেষ্ট প্লেয়াৰ হৈছিল।বাস্কেট বলৰ সি প্ৰশিক্ষণ দিছিল।পুৱাই উঠি স্বাতীৰ এমাইল খোজ কাঢ়ি বয়জ হোষ্টেললৈ গ্লুক'জ বিলাবলৈ যোৱাটো যদিও কষ্টকৰ আছিল, তথাপিও তাইৰ বেয়া লগা নাছিল।শাস্বতক সন্মুখত সদায় তাই পাইছিল।হোষ্টেলৰ হৈ বাস্কেট বল খেলাখিনিক সি যেতিয়া বল কেনেকৈ, কিমান দূৰত্বৰ পৰা মাৰিব লাগে এইবোৰ প্ৰশিক্ষণ দিছিল স্বাতী চাই ৰৈছিল তালৈ।কেতিয়াবা শিকাই থাকোঁতে তাইৰ চকুত চকু পৰিলে তাই চকু টিপ মাৰি দিছিল।হাঁহিবও নোৱাৰিছিল সি হাঁহি ৰখাবও নোৱাৰিছিল মুঠতে তাৰ অৱস্থা চাবলগা হৈছিল।কোনো খেলত চিলেক্ট নোহোৱা দেখি সি স্বাতীক জোকাইছিল---<br /><br /> আইঐ মোৰ আলফুলীয়া কপৌপাহ,ইমান কোমল হাতৰ লাহৰী আঙুলিকেইটি ।আগলৈ চোন একো টান কাম কৰিবই নোৱাৰিব।বলটোৱে দাঙিব নোৱাৰে আগলৈ আমাৰ মাইনাকেইটা কেনেকৈ দাঙিব।<br /><br /> লাজ লাগি যায় তাইৰ।হ'ব আৰু সকলোটো খেলিবলৈকে জন্ম নলয় ,তাই গান গাব,লিখিব তাইৰ নিউজ ৰিডাৰ হোৱাৰ সপোন পূৰাব।এনেওটো মাজে মাজে ইউনিভাৰ্চিটিৰ অনুষ্ঠানবোৰত তাই এংকৰিং কৰিবলৈ সুবিধা পায়েই।<br /><br /> আৰোহী এতিয়া ব্যস্ত পুৱাই খেলিবলৈ যায় আহি ক্লাছ কৰি আকৌ প্ৰেকটিছলৈ যায়।শাস্বতৰ মুখত শুনিছে স্বাতীয়ে আৰোহীয়ে ভাল খেলিব পাৰিছে।আগৰ পৰা খেলা হ'লে তাই ষ্টেত লেভেলত খেলিব পাৰিলে হয়।আৰব্ধও ব্যস্ত বিভিন্ন খেলত।<br /><br /> আৰম্ভ হৈছিল ভাৰ্চিটি উইকৰ।প্ৰতিটো হোষ্টেলৰ হৈ খেলুৱৈ সকল খেলিবলৈ যায় আৰু বাকী আৱাসী সকলে হাতত থাল,গিলাচ লৈ উৎসাহ জগাবৰ বাবে যাব লাগে।যেতিয়া খেলি থাকে তেতিয়া নিজৰ হোষ্টেল চং গাই গাই খেলুৱৈ সকলক উৎসাহিত কৰা হয়।খেলুৱৈৰ লগতে বাকীসকলৰো উৎসাহৰ সীমা নাই।স্বাতীহঁতৰ হোষ্টেল ফাইনেলত আৰোহীহঁতৰ হোষ্টেলৰ বিপৰীতে আছিল।উপায় নাছিল স্বাতীৰ হোষ্টেলৰ হৈ নিচিঞৰিলেও উপায় নাছিল আৰু আৰোহীৰ সপক্ষেও চিঞৰিব নোৱাৰিছিল।আৰোহীয়ে খেলা প্ৰতিখন খেলত আৰব্ধ কিন্তু উপস্থিত আছিল।আজিকালি আৰোহীৰ লগত আৰব্ধৰ সম্পৰ্ক অলপ ভাল হৈছে।প্ৰেম নহ'লেও ভাল বন্ধু হিচাপে আৰোহীয়ে তাৰ সঙ্গ ভাল পাইছে।হয়তো আৰোহীয়ে আদিৰ শূণ্যতা আৰব্ধৰ মাজত বিচাৰি পাইছে তাই নজনাকৈয়ে।আজিকালি ক'ৰবালৈ যাবলৈ স্বাতীক লগ ধৰিলে প্ৰায়ে তাই এৰাই চলে আৰু আৰব্ধৰ লগত যাবলৈ মিলাই দিয়ে।শাস্বতেটো আদিৰ নামেই নুশুনে।আজিকালি স্বাতীক শাস্বতৰ হোষ্টেলৰ জুনিয়ৰ কেইটাই বৌ বুলি মাতে।লাজ লাগে তাইৰ।আৰব্ধৰ প্ৰেমৰ কথাও তাৰ হোষ্টেলৰ জুনিয়ৰ চিনিয়ৰ সকলোৱে জানে।কোনোবাই তাইক চিনি নাপালেও আৰোহীৰ নামটো সিহঁতৰ চিনাকি।আৰোহীহঁতৰ টিমটোৱে জিকিছিল বাস্কেট বল কম্পিটিচন।আৰোহীয়ে কেইবাটাও স্ক'ৰ কৰিছিল।আৰোহী উৎসাহিত হৈছিল।সুখবোৰ ভগাই লৈছিল স্বাতীৰ লগতে ডিপাৰ্টমেন্ট হোষ্টেল মেতবোৰেও।আৰোহীয়ে সঙ্গীতৰ প্ৰতিযোগিতা বোৰতো ভাগ লৈছিল।তাই নাম দিবলৈ মন নাথাকিলেও আৰব্ধৰ কথাত লাগি যোগদান কৰিছিল।প্ৰেৰণা পাইছিল তাই আৰব্ধৰ পৰা।দুটামান বিভাগত পুৰস্কৃতও হৈছিল আৰু আৰব্ধও খেল,সাহিত্য, সঙ্গীত সকলোতে আগুৱাই গৈছিল।অল ৰাউণ্ডাৰ আছিল সি।<br /><br /> ভাৰ্চিটি উইক শেষ হোৱাৰ দুদিনমান পিছত আৰোহী অসুস্থ হৈ পৰিছিল।অত দিনৰ কষ্টৰ বাবে হয়তো দুৰ্বল হৈ পৰিছিল।এদিন ক্লাছতেই তাই ঢলি পৰিছিল।স্বাতী, আৰব্ধহঁতে মিলি তাইক ইউনিভাৰ্চিটি হস্পিতাললৈ লৈ গৈছিল।ডাক্তৰে তাইক বেলেগ হস্পিতাললৈ লৈ যাবলৈ কৈছিল।আৰব্ধৰ আইডিয়া অনুসৰি তাইক সঞ্জীৱনীত ভৰ্তি কৰোৱা হৈছিল।ব্লাড কমিছিল তাইৰ,তাৰোপৰি বহুত দুৰ্বল হৈ পৰিছিল।শাৰীৰিক ভাৱে হয়তো মানসিক ভাৱেও।লাহে লাহে তাইৰ মনত ভয় সোমাইছিল আদিয়ে পাহৰি পেলোৱাৰ ভয় তথাপিও হিয়াৰ এচুকত বিশ্বাসো ৰাখিছিল ।<br /><br /> আৰব্ধ,স্বাতী, আৰোহীৰ ৰুমমেট কুঁহি সেইৰাতি হস্পিতালতেই আছিল।শাস্বত মাজৰাতি গৈছিল গৈ।তাইক ব্লাডৰ প্ৰয়োজন হৈছিল।আৰব্ধই দিছিল নিজৰ ব্লাড।দেউতাক-মাক পিছদিনা পাইছিলহি।আহিয়েই গালি পাৰিবলৈ ধৰিছিল।<br /><br /> ভাৰ্চিটি উইকত খেলাৰ বাবেই এইবোৰ হৈছে ।কোনোদিন বল খেলি নোপোৱা আৰোহীজনীয়ে এতিয়া বাস্কেট বল খেলি এইয়া অৱস্থা।উধাই মুধাই চিনিয়ৰখিনিকে দোষীলে।নাজানা ছোৱালীজনীক খেলাব নালাগে নহয়।আৰব্ধক ব্লাড দিয়াৰ বাবে মাকে মৰম কৰিয়েই তত নাপালে।তালৈ অনা ফল-মূল,ৰচগোল্লাৰ টোপোলাটো আগুৱাই দিলে।নলয় সি ,সি নিজে কিনি খাব।এইয়া বান্ধৱী হিচাপে তাৰ দায়িত্ব আছিল আৰোহীৰ প্ৰতি।মাকেও বুজালে এইয়া তেওঁলোকৰ দায়িত্ব আৰোহীৰ বন্ধুৰ প্ৰতি।এসপ্তাহ মান হস্পিতালত থকাৰ পিছত আৰোহী সুস্থ হৈ উঠিছিল।ঘৰলৈ মাকহঁতে লৈ যোৱাৰ কথা কৈছিল যদিও তাই নগ'লে।হোষ্টৈলতে থাকিব ।ক্লাছলৈ নাযায় কিন্তু ৰুমটে থাকি স্বাতীহঁতৰপৰা ন'টছবোৰ লিখিব।কান্দি কান্দি মাকে কৈছিল।<br /><br />*ছোৱালীজনীক পঢ়িবলৈ পঠাই ভুলহে কৰিলোঁ নেকি,এটাৰ পিছত এটা হৈয়েই থকা হৈছে।যোৱাবাৰ ভৰিত দোষ পালে,এইবাৰ এইয়া।আদিৰ খবৰ কিবা পোৱানে তোমালোকে স্বাতী?<br /><br />*নাপাওঁ খুৰী, কিয়?<br /><br />*শুনিছোঁ সি এতিয়া আমেৰিকাৰে বাসিন্দা হ'ব।দেউতাকে এদিন বজাৰত কাৰবাক কৈ থকা শুনিছিলোঁ।আৰোহীক কিবা কৈছেনে সি?<br /><br />*আমেৰিকালৈ যোৱাৰ খবৰটো দিছিল কিন্তু তাৰ পিছৰ পৰা না মেছেজ কৰিছে না ফোন।নাজানোঁ সি কি ভাবিছে।<br /><br />*জানো পাই ছোৱালীজনীৰ কি হয়।সপোনবোৰ ভাঙিলে তাই বৰ কষ্ট পাব।<br /><br />*আমিবোৰ আছো নহয় ,আপোনালোকে সেইবোৰ চিন্তা নকৰিব।কিবা এটা কৰিব লাগিব।<br /><br /> গুচি গৈছিল আৰোহীক হোষ্টেলত থৈ তেওঁলোক।সকলোৰে মৰম আৰু শুশ্ৰূষাত লাহে লাহে তাই সুস্থ হৈ আহিছিল।<br /><br />*অই আৰব্ধ আৰু দুদিনৰ পিছত আৰোহীৰ বাৰ্থডে ।কিবা এটা স্পেচিয়েল কৰ।কিজানি আদিৰ পৰা মনটো আৰব্ধলৈ আহেই।<br /><br />*হয় নেকি ।কি কৰোঁ কচোন।<br /><br />*ভাব আকৌ তই।<br /><br />*থিক আছে তই কিন্তু সেইদিনা মোতকৈ আগতে ওইছ নকৰিবি ,বাকী মই কি কৰিব লাগে কৰিম।<br /><br />*OK,OK.<br /><br /> আৰব্ধক বেয়া পোৱা মানুহ আচলতে ডিপাৰ্টমেন্টত নাছিল।ফাৰ্ষ্ট চেমিষ্টাৰত সি ডিপাৰ্টমেন্টত টপাৰ হৈছিল।গতিকে ছাৰ বাইদেউ সকলেও তাক আগৰ কথা পাহৰি পুনৰ আকোঁৱালি লৈছিল।আৰোহীৰ জন্ম দিনৰ দিনা বাৰ বজাৰ লগে লগে আৰব্ধই তাইক ওইছ কৰিছিল।হোষ্টেললৈ আহি সি মাউথ অৰ্গেন বজাবলৈ শিকিছিল ,মাউথ অৰ্গেন বজাই সি শুনাইছিল তাইক তাইৰ প্ৰিয় গীত--<br /><br /> তোমাৰ মৰমে মোৰ<br /> দেহত তুলিলে ঢৌ।<br /><br /> স্বাতীয়ে পুৱাহে তাইক সেইবাৰ ওইছ কৰিলে।প্ৰতি বছৰে তাইক স্বাতীয়েই প্ৰথম ওইছ কৰে তাৰ পিছত আদিয়ে।আৰোহীৰ জন্মদিনৰ পিছদিনাই স্বাতীৰো জন্মদিন।তাইৰ জন্মদিনটো আৰোহীয়েই প্ৰথম ওইছ কৰে।কিন্তু এইবাৰ স্বাতীয়ে নকৰোঁ বুলিয়েই নাইকৰা।বুজি পালে পাওক চোন আৰব্ধৰ মূল্য,আৰব্ধৰ প্ৰয়োজন।অভিমান কৰিছিল তাই, 'শাস্বতক পাই মোক পাহৰিলি 'বুলি।হাঁহিছিল স্বাতীয়ে।পিছদিনা ফাৰ্ষ্ট ক্লাছৰ ছাৰ অহা নাছিল।গতিকে আৰব্ধৰ আয়োজন অনুসৰি আৰোহী সোমাই যোৱাৰ লগে লগে সকলোৱে একলগে তাইক ওইছ কৰিছিল।কোনোৱে চকলেট, কোনোৱে পেন গিফ্ট দিছিল।আৰব্ধই তাইক মাকে বোৱা এজোৰ ৰঙা মিচিং কাপোৰ উপহাৰ দিছিল।তাইৰ প্ৰিয় ৰং,লওঁ নলওকৈ লৈছিল তাই উপহাৰটি।আবেগিক হৈ পৰিছিল সকলো তাৰ হেপাঁহবোৰত,তাৰ মৰমবোৰত।কবিতা নিলিখা হ'ল সি আজিকালি মাথোঁ মাজে মাজে শ্বায়েৰী কয়।সকলোৰে অনুৰোধত সি সেইদিনা এটি গীত গাইছিল---<br /><br />মায়াময় ৰূপালী জোনাক<br />ছাঁয়া ঘন সৰলৰে পাত<br />জিৰ্ জিৰ্ জিৰ্ জুৰিৰে পাৰত <br />পামনে মই পামনে তোমাক।<br /><br /><br />খণ্ড----১৮<br /><br /> লগৰখিনিক কেন্টিনতে তাই কিবাকিবি খুৱাইছিল।ইমানবোৰৰ মাজতো তাই সুখী নাছিল।যেন কিবা এটা নাই।আশা কৰিছিল তাই আদিয়ে আজি ফোন কৰিব বুলি ।আবেলিলৈকে ফোন নহা দেখি তাই ভয় খাইছিল আদিৰ ক'ৰবাত কিবা হোৱা নাইটো।হোষ্টেলৰ দুজনীমানক আৱেলি জালুকবাৰীৰ পদ্মা ৰেষ্টুৰেন্টলৈ লৈ গ'ল।অৱশ্যে স্বাতীও আছিল তাত ।সকলৰে প্লেটৰ মম',চাউমিনেৰে আৰোহীৰ বাৰ্থডে পাৰ্টি হৈ গৈছিল।সন্ধিয়া ৰুমত মাংস বনাব।হোষ্টেলৰ ভাত আৰু আৰোহীৰ হাতৰ মাংস ।সকলোৱে নিজে গেছ কিনি লয় যাতে মন গ'লে কিবা খাব পাৰে।বাকী কেইজনীক তাতে বহিবলৈ কৈ আৰোহী আৰু স্বাতী মাংস কিনিবলৈ ওলাই গ'ল।<br /><br />* অই পল,তাৰ কিবা হোৱা নাইটো<br /><br />*কাৰ কি হ'ল? হঠাতে সোধা প্ৰশ্নটোত স্বাতী ভয় খাই উঠিল।<br /><br />* আদিৰ ।<br /><br />*কিয় ,আজিও সি ফোন নকৰিলে?<br /><br />* নাই ,এতিয়ালৈকে নাই কৰা।<br /><br />*একো হোৱা নাই তাৰ, হোৱা হয় আমাৰ তাত গম পালেহেঁতেন সকলোৱে।এইবাৰ অসম বাদ দিলে আমেৰিকান ধৰিলে চাগে কাৰোবাক।আজিৰ দিনটোত তাৰ কথা উলিয়াই নাথাকিবি আৰু।সৌটো চা আৰব্ধ ,এতিয়া তাৰ কথা ভাব।<br /><br /> দূৰত থকা আৰব্ধক দেখুৱাই স্বাতীয়ে ক'লে।<br /><br />*ভাবোঁ বুলিয়েই কাৰোবাৰ কথা ভাবিব পাৰি জানোঁ, ভাববোৰ চোন মনলৈ নিজে নিজেই আহে।<br /><br /> বাইকত শাস্বত আৰু আৰব্ধ ।শাস্বতে তাক বৰ ভাল পায়,লগৰ দিব্য নাথাকিলে আৰব্ধক লৈ ওলাই যায়, কেতিয়াবা কিবা কামত,কেতিয়াবা এনেই।আজি সিহঁতক দেখিও নেদেখা ভাও জুৰি গুচি গ'ল সিহঁত।আচৰিত হ'ল দুয়োজনী।ধৰিব নোৱাৰিলে বুলি ভাবি দুয়োজনী আকৌ লগৰকেইজনীক লৈ হোষ্টেললৈ গ'ল।আহোঁতে দেখিলে মামাৰ দোকানত দুয়োটাই ৰৈ আছে।এইবাৰ সিহঁতেও নেদেখাৰ ভাও জুৰি আগবাঢ়িল।আগুৱাই যাওঁতেই শাস্বতে মাত লগালে <br /><br />* আৰোহী , ওপজা দিনৰ শুভেচ্ছা জনালোঁ।<br /><br />* ধন্যবাদ দাদা ।<br /><br />*আমি পিছে মাংসৰ ভাগ পাম নে নাই?<br /><br />*আহিব আকৌ হোষ্টেললৈ।<br /><br />*থিক আছে বনাই ফোন কৰি দিবা,তোমাৰ মাংসৰ সোৱাদৰ কথা শুনিয়েই থাকো এইবাৰ জুতি লৈ চাম,নে কি কৱ পহু।<br /><br /> আৰব্ধই সেমেনাসেমেন কৰিলে।পহু বুলি আৰোহীৰ আগত মতা বাবে লাজ পাইছে সি।<br /><br /> স্বাতীক মাতবোল কৰা নাই।আবেলি তাৰ লগত ফুৰিবলৈ যাবলৈ লগ ধৰিছিল কিন্তু আৰোহীৰ প্লেনিংটো থকাৰ বাবে তাই নগ'ল।তাৰ মতে কেন্টিনত খাইছাই ,ৰাতি মাংস পাৰ্টি খাবাই।আবেলি নগ'লেও হয়।যি খাবলৈ ইচ্ছা সি খুৱাব।স্বাতীৰ মতে খোৱাটো ডাঙৰ কথা নহয়,আজিৰ দিনটোত তাইৰ লগত থাকি তাইক সঙ্গ দিয়াটোহে ডাঙৰ কথা।ফুৰিবলৈ পিছতো যাব পাৰিব, এনেওটো আজিকালি মাজে মাজে যায়েই।কাইলৈ যাম দিয়া বুলি তাই ফোনটো কাটি থৈছিল।তাৰেই ফলত মানে এতিয়া স্বাতীক নামাতে সি।স্বাতীয়েও নাইমতা।নামাতিলে নাই, তাইটো ভুল কোৱা নাই।<br /><br />*আৰোহী এইটো লোৱা মোৰ ফালৰ পৰা এটি উপহাৰ।<br /><br /> * ধন্যবাদ বুলি তাই উপহাৰটো লৈ স্বাতীহঁতৰ ওচৰ পালেগৈ।<br /><br /> * কি গিফ্ট দিলে ঐ তোক ? কুঁহিয়ে সুধিলে<br /><br />*নাজানোঁ খোলাই নাই দেখা নাই।<br /><br />*স্বাতীয়ে জানিব ,তাইক কৈয়েটো কিনিছে ছাগে।<br /><br />*নাজানোঁ দেই মই।মোক একো কোৱা নাই।<br /><br /> বাহ মোক একো নোকোৱাকৈয়ে ছাৰপ্ৰাইজদ গিফ্ট।মনে মনে ভাবিলে স্বাতীয়ে।<br /><br /> ৰুমত সোমাই ফ্ৰেছ হৈয়ে স্বাতী আৰোহীৰ হোষ্টেললৈ গ'ল।ফোনটো চালে নাই শাস্বতৰ মিছকল।মনটো বেয়া লাগিল স্বাতীৰ।নিজেই ফোনটো লগালে।নাই দুবাৰ ফোন কৰাৰ পিছতো নধৰিলে সি।হ'ব এইবাৰ যদি নিজে ফোন নকৰে তাইয়ো নকৰে আৰু।আৰোহীলৈ অনা কেকটো লৈ তাই আৰোহীৰ ওচৰলৈ গ'ল।হোষ্টেলমেট খিনিয়ে ৰাতি বাৰ বজাতে কেক কাটি বাৰ্থডে চেলিব্ৰেছন কৰিলে।এইটো আৰোহীৰ বেষ্ট ফ্ৰেণ্ডৰ ফালৰ ফৰা তাইলৈ বুলি স্পেচিয়েল তাইৰ পচণ্ডৰ ব্লেক ফৰেষ্ট কেক।আৰব্ধক কৈ মনে মনে অনাই থৈছে তাই।মুঠতে আজিৰ দিনটোত তাই আদিক মনত পেলাব নালাগে।কেকটো সন্মুখত দেখি আৰোহী আচৰিত হৈ গৈছিল।আচৰিত মানে আনন্দত আত্মহাৰা হৈ পৰিছিল।উসঃ এই সুখকণ,এই হাঁহিটোৰ বাবে স্বাতীয়ে সকলো কৰিব পাৰে।জানে স্বাতীয়ে ভিতৰি ভিতৰি আৰোহী বহু অশান্তিত আছে,দুখবোৰ, বেদনাবোৰ লৈ ঘুৰি ফুৰিছে।বুজে স্বাতীয়ে ,সেয়ে যিমান পাৰে তাইক হহুৱাবলৈ,আদিৰ কথাৰ পৰা আঁতৰাই ৰাখিবলৈ চেষ্টা কৰে।কিন্তু এই মনটো যে নামানে কাৰো কথা, যেতিয়াই য'লৈকে যাবলৈ মন যায় উৰি গুচি যায়।আৰোহীৰ ক্ষেত্ৰতো একেই।<br /><br /> কেক কাটি সকলো পিয়াঁজ, নহৰু গুচাই মাংস বনোৱাত লাগি গ'ল।মাংস হোৱাৰ পিছত আৰোহীয়ে ক'লে---<br /><br />* পল,শাস্বত দাক ফোনটো কৰি দে মাংস লৈ যাওকহি।মোৰ টিফিনটোতে দি পঠাম দুয়োটালৈ।<br /><br />*দুয়োটা মানে?<br /><br />* আৰব্ধ আৰু শাস্বত দা।<br /><br />উস হওঁক তেওঁ, আৰব্ধৰ নামটো মুখত আহিছে যে।<br /><br />*তয়ে কৰচোন ,আৰব্ধলৈ মাৰিলেও হ'ব।<br /><br /> আহিল দুয়োটা।টিফিনত মাংস ভৰাই গেটৰ ফুটাৰে পাছ কৰি থৈ আহিল আৰোহীয়ে।কাৰণ ন বজাৰ পিছত গেটৰ বাহিৰ ওলোৱা, ভিতৰ সোমোৱা নিষেধ।<br /><br />ভাত চাত খাই স্বাতী নিজৰ ৰুমলৈ আহিল।তেতিয়ালৈকে না আদিৰ ফোন আহিল না শাস্বতৰ।স্বাতীৰ এনে লাগিছিল পৰা হয় তাই এতিয়াই গৈ আদিক গালি পাৰি থৈ আহিব।গালিটো সৰুৱেই হ'ব পৰা হ'লে তাই তাক দুচৰ ভালকে দি থৈ আহিব।যদি কথা দি কথা ৰাখিবই নোৱাৰ,প্ৰেম কি বুজিয়ে নাপাৱ তেন্তে মানুহক আশ্বাস দিয় কিয়,মিছা প্ৰতিশ্ৰুতি দিয় কিয়?তাৰ বাবে আৰোহী আজি না ইফাল হ'ব পাৰিছে না সিফাল।ফোনটো বাৰে বাৰে চাইছে,নাই এটা মিছকলো নাই।ভয় লাগিল তাইৰ আদিৰ নিচিনাকৈ কাইলৈ শাস্বতেও ওইছ নকৰিব নেকি?কিমান যে কল্পনা কৰিছিল তাই চিনেমা চিৰিয়েলত দেখাৰ দৰে শাস্বতেও হিৰ'বোৰৰ দৰে তাইক বাৰ্থডেৰ দিনা স্পেচিয়েল কিবা কৰিব।দুয়ো ক'ৰবাত ফুৰিবলৈ যাব,সেয়ে তাই শাস্বতক কাইলৈ যাম বুলি কৈছিল।কিন্তু এতিয়া যে এইয়া।শুই থাকিল তাই যি হ'ব হ'ব বুলি।<br /><br /> হঠাৎ কাণৰ কাষত কোনোবাই ফুচফুচুৱা শুনিলে স্বাতীয়ে।I love you darling,Happy birthday. শাস্বত ৰুমৰ ভিতৰ কেনেকে সোমাল বুলি তাই একেজাপে উঠিলে।উঠাৰ লগে লগে লাইট জ্বলি গ'ল।আইঐ এইকেইজনী অংকু,দিকু,নিবে,সুনী,চেম,মৃণালীচোন।সন্মুখত এটা কেক।গোটেই কেইজনীয়ে তাইক গবা মাৰি ধৰিলেহি।ফোনটো বাজি উঠিল আৰোহীৰ ফোন।<br /><br />*জন্মদিনৰ শুভেচ্ছা থাকিল দেই,মনে বিচৰা ধৰণে সুখী হ।গিফ্টটো কাইলৈহে পাবি দেই।<br /><br />লগৰকেইজনীৰ উৎপাতত কেক কাটি সকলোৱে খাই ,চুলিয়ে,মুখে সানি তাইৰ বাৰ বজাৰ বাৰ্থডে হৈ গৈছিল।ৰাতি আকৌ গা পা ধুই শুবলৈ আহে মানে ডেৰটা মান বাজিছিল।ফোনটো আকৌ চেক কৰিলে নাই শাস্বতৰ ফোন।লগৰখিনিৰ কেইটামান মেছেজ আছে শুভেচ্ছাৰে ভৰা।পাহৰিলেই নেকি তাইৰ বাৰ্থডেৰ কথা সি।চকুপানী ওলাই যাওঁ যাওঁ হ'ল।একেই চব ল'ৰাবোৰ,শাস্বতো আদিৰ নিচিনাই।মনতে ভাবিলে।হঠাত ফোনটো বাজি উঠিল।শাস্বত বুলি ফোনটো আগ্ৰহেৰে উঠাবলৈ লওঁতে দেখিলে নহয় শাস্বত ,শাস্বতৰ মাক।ভয়ে লাগিল তাইৰ।ইমান ৰাতি মানুহ গৰাকীয়ে বা আকৌ কিয় ফোন কৰিলে।<br /><br />*হেল্ল' ,মা সকলো থিকে আছেনে?<br /><br />* আছে আছে মিমি,মই বাৰটাতে ফোন কৰিম বুলি ভাবিছিলোঁ ,টোপনিয়েই ধৰি গ'ল গমেই নাপালোঁ।জন্ম দিনৰ শুভেচ্ছা থাকিল।আশীৰ্বাদ কৰিছোঁ ভালে থাকা যাতে।দেউতাৰাইও শুভেচ্ছা দিছে দেই।কাইলৈটো দেওবাৰ বাবাৰ লগত আমাৰ ইয়ালৈকে গুচি আহিবা যদি তোমাৰ বেলেগ প্লেনিং নাই।গোটেইকেইটা মিলি ক'ৰবাত খাই আহিম গৈ তোমাৰ জন্ম দিন বুলি।<br /><br />*ধন্যবাদ মা,দেউতাকো জনালোঁ।চাওঁচোন লগৰখিনিও আছে নহয় ,কি কৰোঁ।<br /><br />*হ'ব দিয়া তোমাৰ সুবিধা হ'লে আহিলেই হ'ল।<br /><br /> ফোনটো থ'লে।পুতেকৰ মনতেই নাই মাকে আকৌ বাৰ্থডে পাতে।তথাপিও ভাল লাগিল তাইৰ।য'ত তাইৰ মাক-দেউতাকে এই বাৰ্থডে বুলি ৰাতি বাৰ বজাত শুভেচ্ছা যাচিব লাগে বুলি আজিলৈকে নাজানে,তেনেস্থলত তাইৰ শাহুৱেক শহুৰেকে টোপনি খতি কৰি ৰাতি শুভেচ্ছা দিছে।পাৰিবনে তাইৰ মাক-দেউতাকে নিজৰ বোৱাৰী জনীক এনেকৈ আকোঁৱালি ল'ব,সময়ৰ লগত মিলিব।জানে তাই মাকে কাইলৈ পুৱাই উঠি কাম বন কৰি ঘৰৰ জঞ্জাল মাৰি নামঘৰত শৰাই ভাগ দি ওচৰৰ ল'ৰা-ছোৱালীকেইটাক পায়স,লুচি- ভাজি,ৰচগোল্লা নিজে বনোৱা কেক খোৱাইহে নিজে খাব।কিবা এক ভাল লগা অনুভৱৰ মাজতে তাইৰ কেতিয়ানো টোপনি আহিল তাই গমেই নাপালে। <br /><br /><br /><br />খণ্ড---১৯<br /><br /> পুৱা বিচনাত থাকোঁতেই মাক,ভায়েক, দেউতাকৰ ফোন অহাৰ পিছত লাহে লাহে আত্মীয়বোৰে স্বাতীক শুভেচ্ছাৰে ভৰাই তুলিলে।ফোন নাহিল কেৱল শাস্বতৰ।পাহৰিলে মানে,নে খং।মাকেটো একো নোকোৱাকৈ থকা নাই।তাৰমানে খঙতে বাৰ্থডেৰ শুভেচ্ছাও দিয়া নাই।মনটো মাৰি গা পা ধুই স্বাতীয়ে ৰুমতে পাতি লোৱা গোঁসাইৰ ওচৰত চাকি গছ জ্বলালে।ওইছ নকৰিলে নাই, ইয়াৰ আগতে তাইৰ কিবা বাৰ্থডে হোৱাই নাছিল নেকি।আজি নাযাই তাই ক'লৈকো তাৰ লগত।লগৰখিনিৰ লগত উদযাপন কৰিব তাইৰ বাৰ্থডে।পুৱাৰ আহাৰ গ্ৰহণ কৰি তাই লগৰকেইজনীক মাতি দুপৰীয়া পাৰ্টিটো পদ্মাতে দিয়াটো থিক কৰিলে।সেইসময়ত জালুকবাৰীত ভাল ৰেষ্টুৰেন্ট বুলিবলৈ সেইখনেই আছিল।জালুকবাৰীৰ মামা দোকান, মাৰ্কেটৰ মেঘালী যি দৰে সিহঁতৰ আপোন পদ্মাও সিহঁতৰ আপোন হৈ পৰিছিল।আৰোহী, আৰব্ধকো ক'লে।জ্বলিলে জ্বলক সি ,তাইকটো জ্বলাইছেই।আজিহে বুজিলে তাই প্ৰিয়জনৰ উপেক্ষা কিমান অসহনীয়।আজি ভালকৈ বুজিছে আৰোহীৰ মনৰ অৱস্থাটো।শাস্বতৰ মাকে ফোন কৰিলে <br /><br />* তুমি নাহিলা যে ,আজি বিৰাট ডাঙৰ প্লেনিং যেন পাইছোঁ।<br /><br />* নহয় মা লগৰখিনিয়ে নেৰে যে।দুপৰীয়াই খানা দিব লাগে বুলে।<br /><br />*ও হ'ব দিয়া।enjoy<br /><br /> এতিয়া স্বাতী নিশ্চিত হ'ল যে শাস্বতে জানিও তাইক ওইছ কৰা নাই।পাহৰিলেও মাকেটো তাক নিশ্চয় সুধিছেই।শাস্বত মানে আদিতকৈও সাতচাৰ।মনৰ অভিমান বোৰ এইবাৰ খঙলৈ পৰিবৰ্তিত হ'ল।<br /><br /> নালাগে যা তই মোক ওইছ কৰিব,মোৰ মানুহ নাইকিয়া হৈছে নেকি ।খঙতে ফোনটো অফ কৰি থ'লে।<br /><br /> দুপৰীয়া গোটেই কেইজনী ওলাই গ'ল, হোষ্টেলৰ গোটেই কেইজনীয়ে মিলি দিয়া কূৰ্তিটো পিন্ধি ল'লে।ভাল লাগিল তাইৰ,ঘৰৰ পৰা দূৰত থাকিলেও অনুভৱ হ'বলৈ নিদিয়া এয়ে হোষ্টেলীয়া জীৱন।আৰুনো কি লাগিছে তাইক।আৰোহীয়ে আদিলৈ মনত পেলাই থকাৰ দৰে তাই আজি শাস্বতক অকণো মনত নেপেলাই।কোন হয় সি তাইৰ বাৰ্থডে স্পইল কৰিবলৈ।ওলাই গ'ল গোটেইকেইজনী।আৰোহীয়ে দিয়া কেকটোৰে পদ্মাতে তাই কেকটো কাটিলে।সকলোৱে শাস্বতৰ কথা সুধিবলৈ ধৰিলে।কাৰো বিশ্বাসেই হোৱা নাই যে শাস্বতে বাৰ্থডে পাহৰিব পাৰে।আৰব্ধও ইতিমধ্যে আহি পাইছিলহি।সি তাইলৈ উপহাৰটি আগবঢ়াই দিলে।<br /><br />* চা চোন তোৰ পচণ্ডৰ হৈছেনে নাই।<br /><br /> খুলি চালে স্বাতীয়ে ।এজোৰ নীলা বোৱা কাপোৰ, একেবাৰে অসমীয়া শিপিনীৰ হাতৰ সুন্দৰ কাম।<br /><br />*মোলৈও আনিছিলি।মই আকৌ ভাবিছিলোঁ আৰোহীলৈহে আনিছিলি বুলি।<br /><br />*তয়োটো মোৰ বেষ্ট ফ্ৰেণ্ড।আৰোহীতকৈ তইহে মোক বেছি বুজ।কিমান ছিক্ৰেট মোৰ তই এতিয়াও গোপনে ৰাখিছ।তোক জানো পাহৰিব পাৰোঁ।<br /><br /> উসঃ এই বন্ধুত্ব, আৰোহীৰ বাহিৰে ইমান গভীৰ বন্ধুত্ব তাইৰ আগতে কাৰো লগত নাছিল।কিন্তু ইয়ালৈ আহি স্বাতীচোন এই বন্ধুত্বৰ এনাজৰীৰ মাজত সোমাই পৰিল।হোষ্টেলৰকেইজনী,আৰব্ধ,ক্লাছমেটকেইজনী ইহঁতক এৰিচোন তাই আজি অসম্পূৰ্ণ।আৰব্ধৰ কথাখিনিত আবেগিক হৈ পৰিল স্বাতী।<br /><br /> খাই বৈ সিহঁত পুনৰ হোষ্টেল অভিমুখী হ'ল।আৰোহীয়ে আৰব্ধক সুধিলে--<br /><br />* আজি শাস্বত দা নাই নেকি হোষ্টৈলত আৰব্ধ।<br /><br />*নাই ,ঘৰলৈ গ'ল।<br /><br /> কোনেও আৰু একো নুসুধিলে।<br /><br /> স্বাতীয়ে হোষ্টৈললৈ আহি ফোনটো অন কৰিলে।লগৰকেজনীমানৰ মেছেজৰ বাহিৰে একো নাই।দুটামান বাজিছিল তেতিয়া, হোষ্টেলত মিঠাই বিলাই তাই বিচনাত বাগৰ দিলে।ফোনটো বাজি উঠিল ।নধৰো বুলি ভাবিও ফোনটো ধৰিলে।<br /><br />* মই তলত ৰৈ আছো ,দহ মিনিটত ওলাই আহা।<br /><br />*কিয়?<br /><br />* কালি কোৱা নাছিলা আজি ওলাই যাম বুলি।<br /><br />* এতিয়া মন নাই।<br /><br />* মোৰ আছে।সোনকালে আহা নহ'লে হোষ্টেলৰ পৰা ডাঙি আনিম।<br /><br /> বাৰ্থডেৰ দিনা আজিলৈকে ঘৰত গালি এটাও খাই পোৱা নাই, আজি প্ৰথম বাৰৰ বাবে তাই আজিৰ দিনটোত ইমান উচ্চ স্বৰ শুনিলে।নগ'লেও যিহে হোষ্টেলৰ পৰাই লৈ যাবহি।ওলাই গ'ল তাই।লগৰকেইজনীয়ে দিয়া কূৰ্তিটো পিন্ধি, ওঁঠত পাতল ৰঙৰ লিপষ্টিক ঘহি,চুলিকেইডাল ক্লাচডালেৰে বান্ধি ল'লে।আজি তাই চুলি নেমেলে,শাস্বতৰ ভাল লগা ধৰনে নাযায় তাই।<br /><br /> গেটৰ ওচৰলৈ গ'ল তাই।কাকো নেদেখিলে, দুখনমান গাড়ী ৰৈ থকাৰ বাহিৰে না তাত শাস্বত আছিল না তাৰ বাইক।তাইক লাজ দিবলৈকে এনেকুৱা কৰিলে বুলি ভাবি তাই পুনৰ হোষ্টেলৰ ফালে যাবলৈ ওলাল।<br /><br />* কি হ'ল ,আকৌ ক'ত যোৱা? <br /><br /> মাতটো শুনি স্বাতীয়ে ঘূৰি চালে।গাড়ী এখনৰ পৰা শাস্বতে হাত বাউল দি আছে।ওলাবলৈ ধৰা চকুপানীখিনি সি ধৰিব নোৱাৰাকৈ মচি তাৰ ওচৰ পালেগৈ।আজি মানে ঘৰলৈ গৈ গাড়ী লৈ আহিল।<br /><br />* আহা বহাহি বুলি আগফালৰ দৰ্জাখন খুলি দিলে।<br /><br />বহি ৰ'ল তাই।নাচালে তাৰফালে।ভয়ো লাগিল তাইৰ।এই প্ৰথম বাৰলৈ তাৰ গাড়ীত উঠি এনেকৈ আহিছে।এঠাইত গৈ গাড়ীখন ৰখালে।তাইলৈ চাই ক'লে ---<br /><br /> * নামা।<br /><br />* ইয়াত কি কৰিম মই?<br /><br />* আগতে নামাচোন।<br /><br /> নামিলে তাই,আচৰিত হ'ল অনাথালয় খনৰ সন্মুখত তাইক নমাই সি কি কৰিব বিচাৰিছে।কেনেবাকৈ তাই আৰু মাকৰ মাজৰ ৰহস্যটো সি গম পোৱা নাইটো।সেইকাৰণেই চাগে তাইলৈ ফোন চোন কৰা নাই আৰু এতিয়া তাইক ভালকে গালি দিব চাগে।মূহুৰ্ততে কথাবোৰে তাইৰ মনত ঢৌ খেলাই গ'ল।পিছ ছিটৰ পৰা ডাঙৰ কাৰ্টুন দুটা নমাই আনিলে সি।সি যোৱাৰ ফালে তায়ো সোমাই গ'ল।আতৰৰ পৰাই দেখিলে শাস্বতৰ মাক-দেউতাকক,এইবাৰ তাই নিশ্চিত হ'ল ঘটনা বিষম।বুকুখনৰ ঢপ ঢপনিটো বাঢ়ি গ'ল।<br /><br />* আহিলা মিমি,আহা।<br /><br />হাঁহো নাহাহোকৈ হাঁহি এটি মাৰি তাই শাস্বতৰ মাকৰ ওচৰত থিয় হ'ল।যেন আপুনি বচালেহে বচোৱা আৰু আজি।<br /><br /> আশ্ৰমৰ দুই এগৰাকী মানুহ আহি তাইক হাত বুলাই মৰম কৰি জন্ম দিনৰ শুভেচ্ছা দিয়ে।তায়ো গ্ৰহণ কৰে।বুজিবলৈও টান হৈছে নাটকখন।উপায়ন্তৰ হৈ মাককে তাই সুধিলে ।<br /><br />*আমি ইয়ালৈ কিয় আহিছোঁ।<br /><br />* আইঐ তোমাক বাবাই কোৱা নাই।ময়ো পাহৰিলোঁ জানা ক'বলৈ।আচলতে প্ৰতি বছৰে বাবাৰ বাৰ্থডে আমি এই আশ্ৰমখনতেই পাতো।ইয়াৰ ল'ৰা-ছোৱালীখিনিক সেই দিনটোত কিবা এটা দি ভাল পাওঁ।আজিও বাবাই পুৱাই গৈ মোক হুলস্থুল লগাই দিলে বোলে তোমাৰ জন্মদিনৰ দিনাও আজিৰ পৰা আশ্ৰমতে কিবা এটা দি থৈ আহিম।যাওঁতেই মাংস,পনীৰ,মিঠাই কিনিয়েই নিছিল।লগে লগে গোটেই কেইটা মিলি বনাই মেলি আমি আশ্ৰম পালোঁহি।আমাক ইয়াত থৈ সি তোমাক আনিবলৈ গ'ল।<br /><br /> আকাশখন যেন স্বাতীৰৰ মূৰতহে পৰিল।লাজ পাইছে তাই,গোটেই কেইটাই কষ্ট কৰি এই গৰমত তাইৰ বাৰ্থডে বুলি খানা বনাই মৰিছে আৰু তাই লগৰকেইজনীৰ লগত পাৰ্টি আছে বুলি নাযাওঁ বুলি কৈছিল।<br /><br />*মোক কোৱা হয় মই আহিলোঁ হেঁতেন নহয় মা।মিছিমিছি আপোনালোকৰ কষ্ট হ'ল।<br /><br />আজিৰ দিনটোতো তুমি কষ্ট কৰিবা নেকি।হ'ব দিয়া শাস্বতৰ বাৰ্থডেৰ দিনা এই কষ্ট উচল কৰাই ল'ম।<br /><br /> এইবাৰ কণমানি কেইটাৰ ওচৰলৈ গৈ তাই কেকটো কাটিলে।উচ্ছাসৰে কেকটো কাটিছে যদিও তাই মনে মনে ভাবি আছে কেকটো তাই কাক প্ৰথমে খুৱাব।শাস্বতক নে মাকক।কেকপিচ কাটি তাই কণমানি কেইটাক খুৱাই দিলে।তাৰ পিছত মাক-দেউতাকক।মাকে সকলোকে প্লেটত কাটি কাটি কেক বিলাবলৈ ধৰিলে।তাই এপিচ আনি শাস্বতৰ মুখত সুমুৱাই দিলে।<br /><br />* SORRY.<br /><br />*Happy birthday my love. <br /><br />*ইমান সময়ে ওইছ কিয় কৰা নাছিলা।কালিৰ পৰা মই ওৱেইত কৰি আছোঁ।<br /><br />*মোতকৈ তোমাৰ জীৱনত আৰোহীৰহে স্থান ওপৰত,সেয়ে তাইৰ লগতে প্ৰথমে চেলিব্ৰেট কৰিব দিলোঁ।কৰিলাও তুমি ,সকলো খবৰ মই পাই আছোঁ।<br /><br />*কোনে ক'লে?আৰব্ধই?<br /><br />*Yes.<br /><br />*নহয় দিয়া আৰোহী আৰু তুমি দুয়োৱে মোৰ জীৱনৰ বাবে অন্যতম।আৰু যদি মোৰ সাহস, তুমি মোৰ প্ৰেৰণা।দুয়োকে এৰি মই থাকিব নোৱাৰোঁ।এনেই চোন লগ ধৰিলে মই যাওঁৱেই ,কালি তাইৰ বাৰ্থডে আছিল বাবেহে।<br /><br />*হ'ব,হ'ব বুজিছো মই, এনেই তোমাক জ্বলালো অলপ।এতিয়া গম পালা নহয় শাস্বত কি বস্তু, নেক্সট টাইম সাৱধান।<br /><br />সাবটি ধৰিলে তাক।সকলোৰে মাজত সেই আবেলিটো ভাল লাগিল তাইৰ।মাকহঁতক তাতে ৰ'বলৈ কৈ শাস্বতে স্বাতীক লৈ আহিল। <br /><br />*এতিয়া ক'লৈ যাম?<br /><br />*বালাজী <br /><br /> ভাল লাগে তাইৰ সেই মন্দিৰলৈ যাবলৈ।সন্ধিয়া মন্দিৰ প্ৰাঙ্গনত বহি বহু দিন পাতিছে সিহঁতে বহু কথা।আজিও গ'ল সিহঁত।সেৱা কৰি ৩০ টকা দি সেই বৃহৎ লাৰুটো কিনি খালে দুয়ো।দুয়োটাই ভাল পাই সেইটো লাৰু।মাজে মাজে লাৰুটো খাবলৈকে আহে তালৈ।লনখনত সিহঁত বহি ৰ'ল ,দুয়োৱে দুয়োৰ হাতত ধৰি,উৰি গ'ল মান অভিমান বোৰ থাকি গ'ল মাথোঁ প্ৰেম আৰু প্ৰেম।শাস্বতে আঁকি দিলে তাইৰ কপালত দুটি ওঁঠৰ পৰশ।লাজ লাগি গ'ল তাইৰ।সোমাই পৰিল তাৰ বুকুৰ মাজত।নিজকে ধিক্কাৰ দিলে কি কি যে ভবা নাছিল এই ঘন্টাকেইটাত তাই শাস্বতৰ বিষয়ে।আদিৰ লগতো মিলাইছিলে।<br /><br /> আশ্ৰমৰ পৰা মাক-দেউতাকক লৈ আহি সিহঁতে ৰাতিৰ ভাতসাজ বাহিৰতে খালে।শাস্বতে হোষ্টেলৰ প্ৰিফেক্টলৈ ইতিমধ্যে খবৰ দিছেই দেৰি হ'ব বুলি।ৰাতি ন মান বজাত তাইক হোষ্টেলত থৈ শাস্বত ,মাক-দেউতাক আকৌ ঘূৰি গৈছিল ঘৰলৈ।এযোৰ ঘাগ্ৰা উপহাৰ দিছিল সি তাইক।স্বাতীৰ মন আছিল এই মাধুৰী দীক্ষিত,কাজলহঁতে যে পিন্ধে তেনেকুৱা এযোৰ পিন্ধিবলৈ।ঘৰত দেউতাকে সেইবোৰৰ নামেই নুশুনে।গুৱাহাটীত থাকোঁতেই তাই কেতিয়াবা পিন্ধিব বুলি ভাবি মাজে মাজে তাই দৰ দাম মাৰে দোকানত, কিন্তু তাইৰ পকেট মানীত সেইযোৰৰ জোখাৰে পইচা আজিলৈকে গোটেই খোৱা নাই।আজি গিফ্টটো পাই তাইৰ বৰ ভাল লাগিল।নামিবৰ সময়ত মাক দেউতাক দুয়োকে তাই সেৱা এটি কৰিছিল।শাস্বতে কৈ উঠিছিল।<br /><br />*মোক নকৰিলা চোন।<br /><br /> আগবাঢ়ি গৈছিল তাই তাৰ ফালে,এনেই নকৰিলেও আজি যেন সঁচাই তাক সেৱা কৰিবলৈ মন গৈছিল তাইৰ।আঁতৰি দিলে সি।<br /><br />*সেৱা কৰিব নালাগে মাত্ৰ মই কোৱা কথাবোৰ শুনিলেই হ'ল।<br /><br /> ৰুমত সোমাই ফ্ৰেছ হৈয়েই সকলোকে আকৌ কথাবোৰ ক'লে।কথা নহয় যেন গল্পহে। যেন শেষেই নহওক,কৈয়েই যাব,কৈয়েই যাব।আজি কিয় জানো তাইৰ সময়ক ধৰি ৰাখিবলৈ মন গৈছিল।ৰৈ যা সময় ৰৈ যা,আকৌ উপভোগ কৰোঁ সময়ৰ এই মিঠা অনুভৱবোৰ,মৰমবোৰ,আকুলতাবোৰ।<br /><br />খণ্ড----২০<br /><br /> আবেলিৰ মিঠা আমেজৰ মাজত স্বাতী শুই থাকিল।পিছদিনাও চৰকাৰী বন্ধ থকাৰ বাবে সিহঁতৰো বন্ধ আছিল।পুৱাৰ পেট পূজা কৰি তাই এইবাৰ পঢ়িবলৈ বহিল।গুৱাহাটীলৈ আহি সকলোৰে এটা বেয়া অভ্যাস হৈছিল, কাণত হেডফোন ডাল লগাই এফ এম শুনি থাকোতেই সিহঁতৰ আধা সময় গুছি গৈছিল। RJ মেঘাৰ সুমধুৰ কণ্ঠই সিহঁতক প্ৰেমৰ সাগৰত উটুৱাই লৈ যায়।স্বাতীৰ ফোনটো বাজি উঠিল।আৰোহীৰ ফোন।<br /><br />*একো নাইকৰা যদি মোৰ ৰুমলৈ আহিবিচোন।কুঁহিয়ো নাই, অলপ কথা আছিল।<br />নিজৰ কথা কেইটা কৈয়ে আৰোহীয়ে ফোনটো থৈ দিলে।স্বাতী ওলাই গ'ল।<br /><br />*ক কি কথা ক'বলৈ মাতিছ।<br /><br />* আগতে তই ক,কালি কি কি কৰিলি ।একো নজনালিয়ে মোক।<br /><br />*নহয় অ ,হঠাতেই শাস্বতে ফোন কৰিলে বুলি তাই কালি হৈ যোৱা ঘটনাৰ বিৱৰণ দিলে।<br /><br /> * সঁচা পল,তই লাকী যে তই এনেকুৱা ঘৰ এখন পাইছ,শাস্বতক পাইছ।তাক নেহেৰুৱাবি তই।<br /><br />*হেৰুৱাও বুলি জানো হেৰুৱাই মানুহে।সেইবোৰ বাদ দে তই কিয় মাতিছিলি ক।<br /><br />*এইকেইদিন বহু ভাবিছোঁ মই।কি কৰোঁ একো থিকেই কৰিব পৰা নাই।আদিৰ কি হৈছে, না মই কিবা গম পাইছোঁ না সি কিবা কৈছে।ফেচবুকটো ইমান চাৰ্চ কৰোঁ নাই নতুন একো নাই।থিকেই আছেনে নাই তই এবাৰ কিবা কৰি গম লৈ দেনা।তাৰ ঘৰৰ নাম্বাৰটো আছে,মোৰ কথা পাতিবলৈ ভয় লাগে, তই কিবা এটা কৰি পাতচোন।<br /><br /> আচৰিত হ'ল স্বাতী।তাইনো কোন বুলি কথা পাতিব।অকণমান কিবা এটা হ'লেই আৰোহীতকৈ তাইৰহে ভয়টো আগতে লাগে।তাইৰ মনত কথা এটা খেলালে।<br /><br />*তই যদি পাৰমিছন দিয় মই আৰব্ধক কৈ চাব পাৰোঁ।আদিৰ যি হে বাপেক ছোৱালীৰ মাত শুনি বা আকৌ কি কৰে।<br /><br />*নালাগে নালাগে তাক ক'ব।তই নাইবা শাস্বত দাকে কচোন।সি পাৰিব।<br /><br /> শাস্বতৰ নাম শুনি স্বাতীৰ ভয়ে লাগিল,তথাপিও চেষ্টা এটা কৰি চাব পাৰি।লগে লগে শাস্বতক ফোন কৰি মাতি পঠালে।ইতিমধ্যে সি ঘৰৰ পৰা আহি তাৰ হোষ্টেল পাইছিলহি।গোটেই কেইটা মাৰ্কেটত লগ কৰাৰ প্লেনিং হ'ল।এঘন্টা মানৰ ভিতৰত দুয়োজনী মাৰ্কেটলৈ ওলাই গ'ল।দূৰৰ পৰাই দেখিলে শাস্বত আহি আছে,বাইকৰ পিছত আৰব্ধও।<br /><br />*আৰব্ধও আহিছে আজি নালাগে দে ক'ব।<br /><br />*তেন্তে মই কিয় মাতিলো বুলি ক'ম।কাজিয়া খন ভাঙিছেহে কালি,আকৌ লাগিবলৈ নাই দেই।এনেও শাস্বত কেনেকুৱা তই জানই।খং উঠিলে নেক্সট মাতিলেটো নাহেই তোৰ আদিৰ ঘৰলৈ ফোনো নকৰে।<br /><br />দুয়োটা বাইকৰ পৰা নামি সিহঁতৰ ওচৰ পালেহি।<br />*কোৱা কিয় মাতিছিলা?<br /><br />*আপোনাক চাবলৈ মন গৈছিল স্বাতীৰ সেয়ে----আৰোহীয়ে কথা সলাবলৈ চেষ্টা কৰিলে।<br /><br />*নহয়,নহয়।কথা আছে।বলাচোন মেঘালীতে বহো<br /><br /><br /> চাৰিওটাই চাৰিখন চকীত বহি ল'লে।শাস্বতে<br /> চাহৰ অৰ্ডাৰ দিলে ।<br /><br />*আৰোহী, মাংস কিন্তু তুমি বিৰাট টেষ্টি বনোৱা।অলপ ৰেচেপিটো বান্ধৱীকো শিকাই দিবা।এওঁৰ আকৌ বন্ধুত্ব ৰক্ষা কৰাৰ বাহিৰে বেলেগ একো নাজানে।মোৰ মায়েও বহুত ভাল বনাই।পিছত বোৱাৰীয়েকে বনাব নাজানিলে শাহুৰ অত্যাচাৰৰ পৰা মই কিন্তু বচাব নোৱাৰোঁ।<br /><br /> হাঁহি দিলে গোটেইকেইটাই।<br /><br />* স্বাতীয়ে মেগী বৰ টেষ্টি বনাই কিন্তু দাদা।এদিন মই তাৰ ভাগটো পাইছিলোঁ--আৰব্ধই ক'লে।<br />*মই কৈছোটো বন্ধুত্বৰ বাহিৰে বাইদেৱে একো চিনি নাপায়।তইয়ে খাই পাইছ,মোক আকৌ মাকে দি পঠোৱা লাৰু, পিঠাকেইটাৰ বাহিৰে একো দি পোৱা নাই আজিলৈকে।<br /><br /> কাট মৰা কথাকেইটা শুনি স্বাতীৰ হাঁহি উঠিছিল।<br /><br />*হ'ব নেক্সট মেগী বনালে এইবাৰ মাতি দিম আহি যাবা।<br /><br />* হ'ব হ'ব মোক মেগী নোখোৱালেও হ'ব,মই এতিয়া পানী কেঁচুৱা নহয়।<br /><br />* তেন্তে মানে মই পানী কেঁচুৱা।কিমান ডাঙৰ ডাঙৰ মানুহে মেগী খাই।<br /><br /> ইতিমধ্যে চাহ আহি পাইছিলহি।স্বাতীয়ে শাস্বতক বেলেগ কথা ক'বলৈ নিদি এইবাৰ আচল কথাটো উলিয়ালে।আৰোহীৰ আগত না কৰিব নোৱাৰিব বুলিয়েই তাই এনেকৈ লগ ধৰিবলৈ মাতিছে।নহ'লে শাস্বতে যে আদিৰ নামেই নুশুনে।বিশেষকৈ আৰব্ধৰ বাবে।<br /><br />*আৰব্ধ তয়ে কৰ ফোনটো।<br /><br />*মই নোৱাৰোঁ দেই দাদা আপুনিয়েই কৰক।কি বা সুধিব,মই এইবোৰ কৰিব নোৱাৰোঁ দেই।ধৰা পৰি যাম।আপুনি গুৱাহাটীৰ ল'ৰা পাৰিব কৰক।<br /><br />*তই কৰচোন ,মই আছোঁ নহয়।কিবা প্ৰব্লেম হ'লে মই মেনেজ কৰিম।<br /><br /> কথা পেলাব নোৱাৰি আৰব্ধই শাস্বতৰ নাম্বাৰৰ পৰাই ফোনটো লগালে।সিটো মূৰত ভাহি আহিল এটি পুৰুষ কণ্ঠস্বৰ।আৰোহীৰ কাণ,মুখ ৰঙা পৰি আহিল।<br /><br />*হেল্ল' আদিত্য আছেনে?<br /><br />*নাই, সিটো আজিকালি আমেৰিকাতহে থাকে।<br /><br />*অ' আপুনি তাৰ দেউতাক নেকি?<br /><br />*হয় ,হয় আপুনি?<br /><br />*মই তাৰ লগৰে,কটনত একেলগে পঢ়া।আমাৰ গেট টুগেডাৰ এটাৰ কথা চলি আছে।কলেজৰ ৰেজিষ্টাৰত এই নাম্বাৰটো আছিল সেয়ে ইয়াতে ফোন কৰিলোঁ।খুৰা,তাৰ খবৰ ভালনে?ফোন নাম্বাৰটো সলালে নেকি সি?<br /><br />*ভালেই, ভালেই।এই জাষ্ট তাৰ লগত কথা পাতিছিলোঁ।এনেই ৰাতিয়ে পতা হয় ব্যস্ত থাকে যে সি।আজি বিশেষ কথা এটা আছিল সেয়ে দিনতে পাতিলোঁ।ফোন নাম্বাৰ সলালে সি।কিবা দৰকাৰ হ'লে মোক ক'লেই হ'ল,মই তাক জনাম।নাম্বাৰটো সকলোকে দিবলৈ সি মানা কৰিছে।মই বাৰু তাক ক'ম।তুমি কোন বুলি ক'ম।<br /><br />* হেল্ল', হেল্ল',হেল্ল' খুৰা আপোনাৰ কথাখিনি ভালকৈ শুনা নাই, বেলেগ এদিন কৰিম দিয়ক।<br /><br /> ফোনটো কাটি দিলে আৰব্ধই শাস্বতৰ ইঙ্গিত পাই।<br /><br />*এতিয়া গম পালা নহয় আৰোহী, আদিৰ কথা বাদ দিয়া আৰু, জীৱনটোত যাবলগীয়া আৰু আছে।নতুন পথ লোৱা।<br /><br /> ইতিমধ্যে আৰোহীৰ চকু চলচলীয়া হৈ আহিছিল।<br /><br />*কিন্তু সি একো নোকোৱাকৈ কেনেকৈ আঁতৰি যাব পাৰে।যদি মোৰ লগত সম্পৰ্ক ৰাখিবলৈ মনেই নাছিল কোৱা হ'লেই হয়।মইটো তাক ধৰি নাৰাখো।<br /><br /> কাৰো মুখত এষাৰ মাত নাছিল।তাইক কি বুলি সান্তনা দিব কোনেও ধৰিব পৰা নাছিল।লাহে লাহে ভাঙি পৰিছিল তাই।আদিয়ে তাইক পাহৰা কথাটো তাই বিশ্বাসত ল'ব পৰা নাছিল।কিন্তু ইয়াৰ মাজতো তাই পঢ়িছিল ভালদৰে জেদত হয়তো খঙত।থিৰাং কৰি লৈছিল আদিৰ দৰে আমেৰিকালৈ যাব নোৱাৰিলেও পি এইচ ডি কৰি নিজৰ নামৰ আগত ডঃ লিখিব।তাৰ সমকক্ষ হ'ব।তাৰ দেউতাকৰ আগত নিজকে উপযোগী কৰি তুলিব।চাওঁতে চাওঁতে চেকেণ্ড চেমিষ্টাৰ সিহঁতৰ পাইছিলহি।পঢ়িছিল সকলোৱে।চেমিষ্টাৰৰ আগত অলপ দিনৰ ষ্টাডি লীভ দিয়ে সকলোকে।যোৱা বাৰ দিওঁতে সিহঁত ঘৰলৈ গৈছিল।এইবাৰ নাযায়।ইয়াতে থাকিব।ছিনিয়ৰখিনিৰ ফেৱাৰৱেল পাতিব লাগিব।এতিয়া সিহঁতবোৰ ছিনিয়ৰ হ'ব।ছিনিয়ৰবোৰ যাবগৈ।বিদায়ৰ কথা মনত পৰিলেই স্বাতীৰ বুকুখন কঁপি উঠে।এইবাৰ যে শাস্বতো যাবগৈ।<br /><br /> আৰোহী আৰু স্বাতী এইবাৰ ষ্টাডি লীভত হোষ্টেলতে থাকিলে।আৰোহী থাকিলে ঘৰলৈ গ'লে মাকহঁতৰ নানান প্ৰশ্নৰ সন্মুখীন হ'ব বুলি।আজিকালি আদিৰ লগত জড়িত প্ৰশ্নৰ পৰা তাই দৌড়ে।উত্তৰ যে নাথাকে তাইৰ হাতত।স্বাতীও থাকিলে শাস্বতৰ বাবে।দিনটো পঢ়ি উঠি সদায় আবেলি আবেলি সিহঁতে কৃষ্ণচূড়াৰ দেশত খোজ কাঢ়ে।পাতল পাতল লাগে মনটো।আকৌ যে নাহে এই সময়।বিদায় সমাগত।<br /><br /> নতুন পুৰণি হয়,পুৰণি নতুন হয়।<br /> থাকি যায় মাথোঁ সুখ দুখৰ স্মৃতিবোৰ।<br /> সেই স্মৃতি সাঁচি ৰাখে<br /> প্ৰতিজোপা কৃষ্ণচূড়াই <br /> প্ৰতিজোপা ৰাধাচূড়াই।<br /> সকলোৱে মাথোঁ কঢ়িয়াই তাৰ <br /> সুবাসবোৰ ।<br /><br /><br /><br />খণ্ড------২১<br /><br /> আৰব্ধ গৈছিল মাকৰ ওচৰলৈ।সেইকেইদিনতে তাৰো ওপজা দিন পৰে।মাকে সেইদিনটোত তাৰ লগত থাকি ভাল পায়।সেয়ে পঢ়াও হ'ব ,মাকক সঙ্গ দিয়াও হ'ব বুলি সি বন্ধ দিয়াৰ দিনাই নাইট চুপাৰত উঠিছিল আহি পাৰ্টি দিয়াৰ প্ৰতিশ্ৰুতিৰে।<br /><br /> হোষ্টেলবোৰত ফেৱাৰবেল পতা হৈছিল।এদিন যি চিনিয়ৰৰ কথা মানিব লগা হোৱাত সিহঁতৰ খং উঠিছিল,এতিয়া সেই চিনিয়ৰক আকোঁৱালি লৈ সিহঁতে কান্দিছিল।নালাগে এই বিচ্ছেদ সিহঁতক,মানি ল'ব সকলো অনুশাসন।পৰীক্ষা আৰম্ভ হৈছিল।পৰীক্ষাৰ যিদৰে আৰম্ভণি হৈছিল, সেইদৰে সমাপ্তও হৈছিল।এইবাৰ যেন স্বাতীয়ে পৰীক্ষা শেষ নহ'লেই ভাল পায়।শেষ হ'লেই যে শাস্বত যাবগৈ লাগিব।এম কম পাছ কৰাৰ পিছত দেউতাকে তাক বাহিৰলৈ পঠোৱাৰ কথা ভাবিছে।সি নাযায় দেউতাকে নেৰে।মাকৰো মন নাই পঠাবলৈ।স্বাতীৰ ভয় হয় বাহিৰলৈ গৈ যদি শাস্বত আদিৰ নিচিনা হয়,তাইক যদি পাহৰি যায়।সান্তনাৰ এষাৰি মাতে দুখবোৰ ক্ষন্তেকলৈহে কমাব পাৰে,ই দি থৈ যোৱা ঘাবোৰ শুকুৱাব নোৱাৰে।দেখিছে তাই আৰোহীক সেই একে পথত।<br /><br /> পৰীক্ষাৰ শেষৰ দিনা আৰব্ধই কেন্টিনত পাৰ্টি দিছিল সকলোকে।সেইদিনা আৰব্ধই আৰোহীক এটা ৰিকুৱেষ্ট কৰিছিল।<br /><br />*বেয়া যদি নোপোৱা আজি আবেলি জালুকবাৰীত খোজ কাঢ়িম ,ওলাবা।<br /><br />*কিয়,স্বাতীও যাব নেকি?<br /><br />* আজি মোৰ বেলেগ প্লেনিং আছে দেই,মোক কোনেও ক'লৈকো লগ নধৰিবি।আৰব্ধ তই হোষ্টেললৈ আহি আবেলি আৰোহীক লৈ যাবি।এনেও পৰীক্ষা শেষ।তাইনো হোষ্টেলত কি কৰি থাকিব।<br /><br /> স্বাতীৰ কথাকেইটাত আৰোহীয়ে মানা কৰিব নোৱাৰিলে।স্বাতীয়েও কওঁ বুলিয়েই তপককে কথাষাৰ কৈছিল ং<br /><br /> সেই আবেলিটো আৰব্ধ আৰু আৰোহীয়ে পাৰ কৰিছিল জালুকবাৰীত সিহঁতৰ আপোন সময়খিনি।হয়টো দুখন হৃদয় এক হোৱাৰ আৰম্ভণি ইয়াতেই হৈছিল।চাই ৰৈছিল স্বাতী আৰু শাস্বতে দুয়োকে।আৰব্ধই দুইখন হাত পকেটত ভৰাই এখোজ দুখোজকৈ আগবাঢ়িছিল আৰু আৰোহীয়ে শুদ্ধই কৰিছে নে ভুলেই কৰিছে দোমোজাৰ মাজত তাৰ কাষে কাষে খোজ দিছিল।<br /><br /> স্বাতী আৰু শাস্বতে সেইদিনা জালুকবাৰী পাৰ্কত বহিছিল, পাৰ কৰিছিল বহু সময়।শাস্বতৰ বুকুৰ মাজত সোমাই পৰিছিল তাই।কেনেকৈ থাকিব শাস্বতবিহীন এই জালুকবাৰীত,জানে তাই মাতিলেই আহিব পৰাকৈ তাৰ ঘৰ ইয়াতে।তথাপিও যেন শাস্বতবিহীন জালুকবাৰীৰ তাই কল্পনাই কৰিব নোৱাৰে।<br /><br />*হ'ব আৰু ইমান কান্দিবলৈ একো হোৱা নাই।কাইলৈ দিনটো আছেই।আজিয়েই কান্দিলে কাইলৈ কি কৰিবা।<br /><br />*মইহে জানিছো,তোমাৰটো অকণো বেয়াও লগা নাই।দেউতাইটো তোমাক বাহিৰলৈ পঠিয়াই দিব,তেতিয়া মই কেনেকৈ থাকিম।বাহিৰলৈ গৈ আকৌ আদিৰ নিচিনাকৈ মোক পাহৰি যাবা।<br /><br />* পাপাই পঠালেই মই যামনি,নাযাওঁ ইয়াতে থাকিম মোৰ কলিজা দুজনীৰ লগত।<br /><br />*কোন দুজনী? আচৰিত হৈ উঠিল স্বাতী<br /><br />*কিয় তুমি আৰু মা।<br /><br />*অ অ কান্দি কান্দিও হাঁহিলে তাই।<br /><br />*ইয়াতে থাকিম মই ,চিন্তা নকৰিবা আৰু বাহিৰলৈ গ'লেও আদিয়ে আৰোহীক পাহৰাৰ নিচিনাকৈ তোমাক মই পাহৰি নেপেলাওঁ।কাৰণ তুমি নাজানা তুমি মোৰ বাবে কি?<br /><br />*কি কোৱা তেন্তে ।<br /><br />*নকওঁ, নুবুজা যেতিয়া কৈ লাভ নাই।বুজা হ'লে বাৰে বাৰে তুমি আদিৰ লগত মোক তুলনা নকৰিলা হয়।যদি মই আদি হ'লো হয় তোমাক আমাৰ ঘৰলৈ লৈ নগ'লো হয়।সৰু বুলি বহু কথা এৰি দিওঁ কিন্তু কিছুমান কথাই মোকো দুখ দিয়ে।যেতিয়া তুমি কিবা এটা হ'লেই আদিৰ লগত মোক তুলনা কৰা,যিটো স্থান মোৰ বুলি ভাবোঁ সেইটো সদায় আৰোহীক দিয়া।ভাবিছিলোঁ তোমাৰ বাৰ্থডে মই আগদিনাৰ পৰাই চেলিব্ৰেট কৰিম ,সেইবাবে লগ ধৰিছিলো তোমাক সেইদিনা জালুকবাৰীত ফুৰিবলৈ,যিহেতু ইয়াৰ পৰাই আমাৰ প্ৰেমৰ আৰম্ভণি হৈছিল।কিন্তু তোমাৰ বাবে তেতিয়াও আৰোহীয়েহে প্ৰাধান্য লাভ কৰিলে।তথাপিও ধৰি নাথাকি পিছদিনা তোমাৰ দিনটো উপভোগ কৰিবলৈ চেষ্টা কৰিলোঁ।কিন্তু তথাপিও তুমি মোক বাৰে বাৰে আদিৰ লগত তুলনা কৰা।<br /><br /> শাস্বতৰ মনৰ কথাবোৰে পাৰ ভাঙিছিল সেইদিনা।স্বাতীয়ে গম নোপোৱাকৈয়ে তাক ইমান দুখ দি আছে বুলি ভবাই নাছিল।কান্দি পেলাইছিল তাই।<br /><br />*SORRY মোৰ ভুল হৈ গ'ল।প্ৰকৃততে, মোৰ ভয় লাগে শাস্বত এই যে তোমাক ভাল পালোঁ, দুয়ো ঘৰৰ সন্মতত তোমাক পালোঁ ,ইমান সহজ নে মোৰ বাবে জীৱনটো।আৰোহীৰ জীৱন পৰিক্ৰমাই মোক বহু কথাই শিকাই গ'ল।জানো তুমি মোক বহুত ভাল পোৱা, তোমাৰ মা-দেউতাৰ নিচিনা মৰম হয়তো মই আন কাৰোপৰা নাপাওঁ।তথাপিও ভয় হয় মোৰ বাবে জীৱনৰ বাট ইমান মসৃণ নে?সেয়ে বাৰে বাৰে তোমাক আদিৰ লগত মিলাই পেলাওঁ।আজিৰ পৰা এনে ভুল নকৰোঁ আৰু।<br /><br /> বিদায়ৰ বেলিকাও কিবা এক প্ৰাপ্তিৰ আনন্দই স্বাতীক আপ্লুত কৰি তুলিছিল।কাইলৈৰ দিনটোত শাস্বতৰ ঘৰলৈ যোৱাৰ প্লেন আছে।জুলাইৰ বন্ধত যিহেতু সিহঁত ঘৰত থাকিব সেয়ে এটা দিন শাস্বতৰ ঘৰত পাৰ কৰিব।ৰুমলৈ আহি তাই আৰোহীলৈ ফোন কৰিলে।তাই ইতিমধ্যে ৰুমত সোমাইছে।আৰোহীৰ খবৰ লৈ তাই আৰব্ধলৈ ফোন কৰিলে।আৰব্ধৰ লগত জড়িত কথাবোৰ তাই আৰোহীক সুধাতকৈ তাক সুধিয়েআ ভাল পায়।<br /><br />* ও ক<br /><br />*কেনেকুৱা গ'ল আজিৰ ফাৰ্ষ্ট ডেট ।<br /><br />*ধেৎ কি যে কৱ তই।<br /><br />*ক দে মোলৈ লাজ কৰিব নালাগে।কি কি কথা পাতিলি আজি?<br /><br />*শুন তেন্তে, মই তাইক সুধিলোঁ --এতিয়া আদিৰ কথা তাই কি ভাৱে?তাই ক'লে,ভাবিবলৈ আৰু কি আছে জীৱনে যি ফালে লৈ যায়, সেই ফালেই যাব,আদিয়ে নিজে একো নোকোৱালৈকে তাই কোনো সিদ্ধান্ত নলয়।যদি আদিয়ে তাইক পাহৰিও পেলাই আদিৰ স্মৃতি লৈয়েই তাই গোটেই জীৱন পাৰ কৰিব আৰু এটা কথা ক'লে তাই আজি মোক ,তাই জানে মই তাইক ভালপাওঁ বুলি কিন্তু তাই হেনো মোৰ প্ৰেমৰ যোগ্য নহয়।মই তাইৰ সদায় ভাল বন্ধু হৈহে থাকিম হেনো,কিয় বা ক'লে তাই তেনেকৈ মই বুজি নাপালোঁ।তাইনো কিহত অযোগ্য।<br /><br /> বুজিছে স্বাতীয়ে আৰোহীয়ে কিয় সেই কথা কৈছে।তেজপুৰৰ সেই ক্ষন্তেকৰ ভুলৰ বাবে তাই আজি এই কথাষাৰ কৈছে।মাজে মাজে স্বাতীকো কয় তাই ,এতিয়া তাই কাৰো যোগ্য হৈ থকা নাই।স্বাতীয়ে আৰব্ধক ক'লে,তাই নিজকে অযোগ্য বুলি ভবাৰ কাৰণ।কাৰণ আৰব্ধইও সপোনবোৰ দেখাৰ আগত আৰোহীৰ অতীতটোৰ বিষয়ে জনা দৰকাৰ।যাতে পিছত একো অসুবিধা নহয়।জনাৰ পিছত একো নক'লে সি,ফোনটো থৈ দিলে।হয়তো এই কথা তাৰ চিন্তাৰ সীমাৰ বাহিৰত আছিল।সহজে মানি ল'বলৈ সময় লাগিছিল।<br /><br /><br /><br />খণ্ড---২২<br /><br /> <br /> বন্ধৰ পিছত আকৌ আৰম্ভ হৈছিল সিহঁতৰ নতুন যাত্ৰা।আৰোহী, আৰব্ধৰ বাবে সময় একেই আছিল।সলনি হৈছিল স্বাতীৰ বাবে।শাস্বত আহিছিল প্ৰায়েই তাইৰ ওচৰলৈ।দেওবাৰে বা অন্য বন্ধ বাৰত কেতিয়াবা গৈছিল স্বাতী শাস্বতৰ ঘৰলৈ।এদিন স্বাতী ঘৰলৈ যাওঁতে শাস্বতৰ দেউতাকে তাক বুজাবলৈ কৈছিল <br /><br />*ইয়াক বুজাবাচোন স্বাতী ,আমাৰ কথাটো নুশুনেই কিজানি তোমাৰ কথা শুনেই।বাহিৰলৈ গৈ MBA টো একেবাৰে পঢ়ি আহক সি।পিছলৈ তাৰ তোমাৰ ভবিষ্যতটো নিৰাপদ হ'ব।লোকে বাহিৰলৈ যাওঁ যাওঁকে থাকে আমাৰ ই আকৌ ----- ।<br /><br />*হ'ব দেউতা মই বুজাম।<br /><br />স্বাতীয়ে কিন্তু কোনোদিন শাস্বতক বাহিৰলৈ যোৱাৰ কথা নক'লে।তাইৰ মতে ইয়াতে থাকক সি তাইৰ চকুৰ আগত।শুনিছে তাই চকুৰ আঁতৰে মনৰো আঁতৰ কৰে বুলি।গতিকে তাই কোনো ৰিক্স ল'ব নোৱাৰে।<br /><br />আদিক পাহৰি যোৱাটো আৰোহীৰ পক্ষে সহজ নাছিল।এতিয়াও তাই আশা কৰে এদিন আদি আহিব আৰু তাইক বিয়া কৰাই লৈ যাব।সি কোৱাৰ দৰে তাই মাথোঁ অপেক্ষা কৰি থাকিলেই হ'ল।সি নিজকে যোগ্য সজাই তাইক চৰপ্ৰাইজ দিবলৈ আহিব।তেতিয়া সকলোৱে দেখিব তাইৰ অপেক্ষাৰ ফল।লগৰ কোনোবাই যদি বাদ দে তাক বুলি কৈছিল সি বা তাই আৰুৰ গালি খাইহে তত পাইছিল।হাঁহিছিল তাই পাগলৰ দৰে---'কি বুজিবি আমাৰ প্ৰেমৰ কথা।সকলোৱেটো শাস্বত স্বাতী নহয়।আদি মোৰ জীৱনৰ ৰঙীন সপোন,আদি নাই মানে মোৰ জীৱনৰ ৰঙো নাই।ৰামধেনুৰ সপ্তৰঙৰ দৰে আদিও মোৰ জীৱনৰ সেই সাতো ৰং।তাৰ অবিহনে মোৰ জীৱনৰ কোনো ৰং নাই।ব্যস্ত সি আমাৰ ভৱিষ্যতক লৈ।ভৱিষ্যতৰ সুখৰ বাবে আজিৰ এই বিচ্ছেদ সামান্য।'মৌন হৈ পৰে সকলো।<br /><br /> আৰব্ধই মাত লগাই --- "চাবাচোন কেতিয়াবা এই কবিৰ হৃদয়খনলৈও ,ভৱিষ্যত সপোনৰ কাৰেং কিজানি আমিও গঢ়িব পাৰোঁ।ৰাজনীতিৰ সংজ্ঞাই প্ৰেমৰ সংজ্ঞা নসলাই,এয়েটো প্ৰেম হৃদয় জুৰাই কলিজা কঁপাই।"<br />উস কি কাব্যিক আমাৰ আৰব্ধ বুলি স্বাতীয়ে পৰিস্থিতি সহজ কৰিবলৈ চেষ্টা কৰে।ডিপাৰ্টমেন্টত সকলোৱে জানে আৰব্ধ যে আৰোহীৰ প্ৰেমত মতলীয়া আৰু আৰোহী আদিৰ প্ৰেমত।সকলো সময়তে আৰব্ধ আৰুৰ আগে পিচে থাকে।যেন তাইৰ আদিৰ বিৰহত ওলোৱা চকুপানীকণো সি সযতনে ৰাখিব।স্বাতীয়ে নাজানে এই প্ৰেমৰ পৰিণতি কি হয়।মন যায় কেতিয়াবা আৰুক ক'ব -<br /><br /> বাদ দে আদিক কি দিছে সি,দুদিনৰ বাবে হাঁহিটো দি বছৰেকৰ বাবে কন্দুৱাইছে।তাৰ সপোনৰ পিছত ঘূৰি ঘূৰি তই তোৰ বৰ্তমান হেৰুৱাই পেলাইছ।পাৰে জানো কোনোবাই ভালপোৱা গৰাকীৰ এই এবছৰে কোনো খবৰ নোলোৱাকৈ থাকিব।যি জন আমাৰ হিয়াৰ আপোন তেওঁৰ খবৰ ল'বলৈ লাগে জানো মানুহক বছৰৰ ব্যৱধান। নোৱাৰে তাই ক'ব।জানে তাই আৰুক,সিহঁতৰ প্ৰেমৰ প্ৰতিটো মূহুৰ্তৰ সাক্ষী তাই।ভয় লাগে স্বাতীৰ কিজানি তায়েই ভূল।জীৱনত কেতিয়াওটো ষ্টেণ্ড কৰি পোৱা নাই, দিল্লী ,আমেৰিকালৈ পঢ়িবলৈ যোৱাটোতো সপোনৰ অগোচৰ।কিজানি চোকা ল'ৰা-ছোৱালীবোৰৰ লাইফটো এনেকুৱাই থাকে।তাই কেতিয়াবা আৰব্ধৰ লগতো আৰুক জুকাই- <br />*তহঁত দুটাকো একেলগে কিন্তু বেয়া নালাগে দেই। জুকাও বুলিয়েই জুকাইছিল স্বাতীয়ে কিজানি আৰোহীৰ মনটো সলনি হৈয়েই।<br /><br /> আৰোহী সিহঁতৰ হোষ্টেলৰ প্ৰিফেক্ট হৈছিল।সকলোৱে মিলি তাইক চিলেক্ট কৰিছিল।দায়িত্ব বাঢ়িছিল তাইৰ।সেই দায়িত্বই তাইক বহু পৰিমাণে আদিৰ চিন্তাৰ পৰা দূৰত ৰখাইছিল।তথাপিও মন উৰন্ত বেগে ধাৱমান হয় জালুকবাৰীৰ পৰা সুদূৰ আমেৰিকালৈ।আৰব্ধ এইবাৰ ইলেকচনত উঠিব সেয়ে তাক প্ৰিফেক্ট নাপাতি এছিছটেন্ট প্ৰিফেক্ট পতা হৈছিল।আজিকালি ক্লাছৰ বাহিৰেও আৰোহী আৰব্ধৰ লগ পোৱা হৈ থাকে।প্ৰিফেক্টৰ মিটিং, হোষ্টেল সংক্ৰান্তীয় কথাত দুয়ো দুয়োৰ কাষ চাপিছিল।তথাপিও আদি নামটো হেঙাৰ হৈ এতিয়াও আছিল।স্বাতীয়ে সেইদিনা কথাটো কোৱাৰ পিছত ভয়ো খাইছিল আৰব্ধই বা কি ভাবে বেয়াই কৰিলেনে ভালেই কৰিলে তাই দোধোৰ মোধোৰ অৱস্থাত আছিল।যি কথা তাই শাস্বতকো কৈ পোৱা নাই সেই কথা তাই আৰব্ধক কৈ দিলে।পিছে নাই সি চোন আকৌ আগৰ দৰেই আৰোহীৰ কেয়াৰ ল'বলৈ তাইৰ আশে পাশে ঘূৰিবলৈ এৰা নাই।নিচিন্ত হ'ল স্বাতী আৰব্ধৰ বাবে আৰোহী আগৰ দৰেই পবিত্ৰ হৈ আছে।এতিয়া আৰু চিন্তা নাই, আদিৰ পৰা এটা সঠিক খবৰ ওলিয়াব পাৰিলেই সিদ্ধান্ত এটা ল'ব পৰা যাব।শাস্বতক কৈছে স্বাতীয়ে আদিৰ কিবা ইনফৰমেচন পাই নেকি ওলিয়াবলৈ।শাস্বতেও চেষ্টা কৰিছে কিন্তু কোনো খবৰ ওলিয়াব পৰা নাই।চছিয়েল মিডিয়াৰ পৰাও সি নিজকে লুকুৱাই ৰাখিছে।স্বাতীয়ে জানে যেতিয়ালৈকে আদিয়ে আৰোহীক নিজে একো নকয় তাই তাৰপৰা আঁতৰি নাহে।দৰকাৰ হ'লে আজীৱন তাই অপেক্ষাই কৰি ৰ'ব।আৰোহীৰ জীৱনৰ লগতে এতিয়া আৰব্ধৰ কথাও চিন্তা কৰিব লগা হয়।তিনিটা জীৱন আদিৰ প্ৰেমত আৰোহী,আৰোহীৰ প্ৰেমত আৰব্ধ আৰু আদি?সমাধান বিহীন এটা প্ৰশ্ন।আওল লগাই পেলাইছে এই আদিত্য নামৰ তিনিটা আখৰৰ শব্দই।<br /><br /> বয়জ হোষ্টেলত চিনিয়ৰবোৰৰ আধিপত্য চলে।চুপাৰ চিনিয়ৰবোৰে মাজে মাজে অহা যোৱা কৰি থাকে।তেওঁলোকৰ আন্তৰিকতাবোৰ বাঢ়ে।গেট টুগেডাৰ হয় মাজে মাজে চিনিয়ৰৰ সকলৰ কথাই সকলোকে মুগ্ধ কৰে।ল'ৰাবিলাকৰ ভাল ওলাই যোৱাৰ পিছতো তেওঁলোকৰ হোষ্টেলৰ লগত সম্পৰ্ক থাকি যায় কিন্তু ছোৱালীবোৰৰ এবাৰ ওলাই যোৱাৰ পিছত দুই এগৰাকীৰ বাদে কেতিয়াও আৰু হোষ্টেললৈ যোৱা নহয়।সংসাৰৰ নানান সমস্যাই তেওঁলোকক হোষ্টেলৰ এই মধুৰ সময় ৰোমন্থন কৰাৰ বাহিৰে অন্য উপায় নিদিয়ে।স্বাতীয়ে শাস্বতক মাজে মাজে কয়-<br /><br />* তুমি হোষ্টেললৈ অহাৰ দৰে মোকো কিন্তু পিছলৈ হোষ্টেললৈ আনিবা দেই।তুমি নানালিও নাই মই আহিম।তেতিয়া খালি আপত্তি নকৰিবা।<br />হাঁহে শাস্বতে কয়<br /><br />*আহিবা, আহিবা মোৰ গোঁসানীজনী।জানো মই ইউনিভাৰ্চিটিৰ হোষ্টেল কেৱল হোষ্টেলেই নহয় ,ইয়াত জড়িত থাকে আমাৰ মৰম,আমাৰ আবেগ,আমাৰ হেপাঁহ,আমাৰ হাঁহি কান্দোনৰ সময়ৰ লেখবোৰ।এই সময় সোণোৱালী সময়।ইয়াত থাকে বহু ৰসাল আদ্দাৰ মজলিচ, থাকে দুটি মনৰ একাত্মক সময়বোৰ,সপোনে পাখি মেলে ইয়াতে।তুমি আৰু মইটো জীৱনৰ শ্ৰেষ্ঠ সময়খিনি ইয়াতে পাৰ কৰিলোঁ।তোমাৰ আৰু মোৰ বাবেটো জালুকবাৰী নিজৰ ঘৰৰ দৰেই।ইয়াতে পালোঁ তোমাক, পাৰ কৰিলোঁ বহু মধুৰ সময়,কিমান মান-অভিমানৰ সাক্ষী এই জালুকবাৰী।<br /><br /> আবেগিক হৈ পৰে শাস্বত।হোষ্টেল এৰা দুখটোৱে তাকো চুই যায়।ৰুমমেট দিব্যই ইতিমধ্যে বেংকৰ চাকৰি পাইছে।শাস্বতে ভয়ো খাই মাজে মাজে কিবা এটা কৰিব নোৱাৰিলে কি হ'ব সি আৰু স্বাতীয়ে দেখা সপোনবোৰ।<br /><br />এইবাৰৰ নবাগত আদৰণি সভাৰ এংকৰিং কৰিছিল স্বাতীয়ে।মুগ্ধ হৈ পৰিছিল সকলো।মনত পৰিছিল তাইৰ যোৱাবাৰৰ একেই দিনটোৰ কথা,শাস্বতৰ কথা,তাৰ কবিতাৰ কথা।শাস্বত সেইদিনাও আহিছিল ।ৰোমাঞ্চিত হৈ পৰিছিল সিহঁত অতীতৰ সেই সময়বোৰ সুঁৱৰি।অলপ সময় বহি ৰৈছিল দুয়ো সেই বিশেষ ছিটটোত দুয়োৱে দুয়োৰ হাতত ধৰি।শাস্বতে কৈছিল <br /><br />*এইয়াই লাষ্ট দেই ইমান সাজি কাচি এংকৰিং কৰা।নেক্সট আৰু ক'তো কৰিব নালাগে।মই নথকাত বেলেগে চকু দিলে মই জ্বলি যাম।গতিকে ,ইয়াৰ পিছত একেবাৰে ৰভাতলত হ'ব আৰু এই সাজোন কাচোন।<br /><br /> কথাকেইটাই বিন্ধিছিল স্বাতীক।কিয় নকৰিব তাই নিজৰ ভাললগা খিনি,কেৱল শাস্বতে নালাগে বুলি কোৱাৰ বাবে।তাই তেন্তে কি নিজৰ ভাললগা বোৰ প্ৰেমৰ নামত জলাঞ্জলি দিব লাগিব। সেইদিনা একো কোৱা নাছিল তাই।সময়ো যে নহয় সেইয়া তৰ্ক কৰাৰ।<br /><br />আৰোহীয়ে নিজে লিখা কবিতা এটি পাঠ কৰিছিল--<br /><br /> শব্দই যেতিয়া ভাষা হেৰুৱাই<br /> আবেগে যেতিয়া ঠিকনা হেৰুৱাই<br /> মৌন হৃদয়ে দিয়ে ঠিকনা তোমাৰ।<br /> তুমি অহা পদূলিয়েদি <br /> হেৰাই যায় বহাগৰ সুবাস<br />মচি যায় জেতুকা বুলীয়া দুহাতত তোমাৰ নাম।<br /> খোপাৰ কপৌপাহেও দি যায় বেদনাবোৰ।<br /> আবেগবোৰ এনেকুৱাই ,সময়ে সময়ে <br /> জোকাৰি যায় স্মৃতিবোৰ ।<br /> একো নাথাকে মাথো স্মৃতি ৰৈ যায়।<br /><br />আৰব্ধইও সেইদিনা কবিতা পাঠ কৰিছিল।দুই প্ৰেমিকৰ কবিতাৰ ছন্দই প্ৰেক্ষাগৃহৰ সকলোকে ভাবুক কৰি পেলাইছিল।<br /><br /> হাজাৰ বাধাৰ মাজতো তুমি বৰষা হৈ নামিলা মোৰ উপকণ্ঠত<br /><br />অসংখ্য জোনাকী পৰুৱাই মোক বেঢ়ি ধৰিলে।<br /><br />উস ইমান পোহৰ চৌদিশে,সেই আঁউসীৰ ৰাতি।<br /><br />জপাই দিলোঁ চকু দুটি সুৰ দিলোঁ মোৰ বাঁহীত<br /><br />এটি সুৰ ভাহি আহিল ৰাঙলী হৈ লগতে এখন ছবি<br />সোমাই গ'ল মোৰ হৃদয়ৰ গভীৰলৈ।<br /><br />পাহৰি পেলালোঁ সকলো আঃ কি বাংময় ছবি এইয়াযে তুমি মাথোঁ তুমি।<br /><br />কৈ পেলালোঁ তোমাক সেই কথা যিটি কথা তুমি শুনিব নিবিচাৰা আৰু কওঁ কওঁ কৈ ময়ো ক'ব নোৱাৰো।<br /><br />ৰাধাচূড়া বহু ভালপাওঁ তোমাক বহু ।<br /><br /><br /> খণ্ড----২৩<br /><br /> নুবুজাৰ ভাবেৰে আৰোহী আঁতৰি আহিছিল সেইদিনা।পুনৰ সময় বাগৰি গৈছিল।সিহঁতৰ চেকেণ্ড চেমিষ্টাৰ আৰু শাস্বতৰ লাষ্ট চেমিষ্টাৰৰ ৰিজাল্ট দিছিল।সকলোৰে ভালেই হৈছিল ৰিজাল্ট।আৰব্ধ আগৰ দৰেই টপাৰ হৈছিল ডিপাৰ্টমেন্টত।শাস্বতে ফাৰ্ষ্ট ক্লাছ পাইছিল।দেউতাকৰ কথা নুশুনে সি,নাযায় বাহিৰলৈ।বিৰাট জেদী সি।নাযাওঁ বুলিলে নাযায়, নকৰোঁ বুলিলে নকৰেই।স্বাতীৰ এই অকৰা খঙটোলৈহে ভয় লাগে।<br /><br /> জালুকবাৰী আকৌ নতুনৰ পৰশেৰে ৰাঙলী হ'ল।ফ্ৰেচাৰ্চৰ পিছত এইবাৰ মিছ G.U. ৰ প্ৰতিযোগিতাৰ আয়োজন কৰা হ'ল।এংকৰিঙৰ বাবে স্বাতীৰ নামটোৱেই লোৱা হ'ল।স্বাতীক খবৰটো আৰব্ধই দিলে।আকৌ প্ৰিপেয়াৰ হ নিউ প্ৰগেমৰ বাবে।ভালপালে যদিও মনলৈ আহিল শাস্বতে কোৱা কথাকেইটা।সেইদিনা তাক একো কোৱা নহ'ল আৰু সিও পিছলৈ একো উলিওৱা নাই।এবাৰ মানা কৰাৰ পিছত যদি তাই সেই কাম কৰে তাৰ পৰিণতি কি হ'ব তাই জানে।কিন্তু সেইবুলিটো তাই নিজৰ ভাললগা খিনি এৰিব নোৱাৰে আৰু জানে তাই তাইটো একো বেয়া কাম নকৰে।নিজে থিকে থাকিলে আনে কি কৰিব পাৰিব।দুদিনমান পিছত সি আৰু মাক দেউতাক ফুৰিবলৈ যাব কাশ্মীৰৰ ফালে।আকৌ সি একো ষ্টাৰ্ট নকৰাৰ আগতে দেউতাকে ফুৰি অহাৰ প্লেন বনাইছে।তাৰ যাবলৈ মন নাথাকিলেও দেউতাকৰ এইটো কথা মানি ল'লে।আজিকালি সি স্বাতীক এৰি দূৰলৈ যাবলৈ বেয়া পাই।কি কৰোঁ কি নকৰোকৈ তাই ফোনটো লগালে বুজাব তাক তাই।ভালকে বুজালে সি নিশ্চয় বুজিব।<br /><br />* কোৱা, কি কৰি আছা?<br /><br />* তোমাৰ কথাকে ভাবি আছো আৰু তুমি?<br /><br />* মই নাইভবা ,মই অলপ মাৰ লগত বজাৰৰ ফালে গ'লো ,এইমাত্ৰ আহি পাই ৰেষ্ট লৈছোঁ।<br /><br />* শুনা না,তুমি যে সেইদিনা ফ্ৰেচাৰ্চত কৈছিলা মই আৰু এংকৰিং কৰিব নোৱাৰোঁ বুলি ধেমালিহে কৰিছিলা হয় নে নাই।<br /><br />* নাইকৰা ধেমালি চিৰিয়াছলি কৈছোঁ আৰু কৰিব নালাগে।<br /><br />* কিন্তু তুমি জানা ন মোৰ কিমান ভাললাগে,মোৰ নিচা হয় ।এতিয়া মানে ভালপোৱাৰ বাবে মই সকলো চেক্ৰিফাইচ কৰিব লাগিব।মই সাৱধানে থাকিলেই হ'ল ন।তুমিটো জানাই মই তোমাক কিমান ভালপাওঁ।প্লিজ,একো নহয় দিয়ানা,প্লিজ,প্লিজ, প্লিজ।<br /><br /> যিমান পাৰে স্বাতীয়ে শাস্বতক মান্তি কৰাবলৈ চেষ্টা কৰিছে।<br /><br />* এতিয়ানো কি ওলাল আকৌ ইউনিভাৰ্চিটিত।<br /><br />* Miss G.U<br /><br />* তেন্তেটো আৰু নালাগে, কেতিয়ালৈ?<br /><br />* ---------তাৰিখে।কিন্তু কিয় নালাগে?<br /><br />* মই তেতিয়া কাশ্মীৰত থাকিম।<br /><br />* মই ফটো পঠিয়ামটো ।মইটো মডেলিং কৰিবলৈ নাযাওঁ চাদৰ মেখেলাই পিন্ধিম।মই কৰিম দিয়ানা।<br /><br />* তুমি যদি কৰাই মোক সুধিছা কিয়,কৰি থাকা যি কৰা।মোলৈ ফোন কৰি নাথাকিবা।<br /><br /> শাস্বতৰ পৰা প্ৰগেম কৰাৰ অনুমতি স্বাতীয়ে নাপালে।দুদিনলৈ সি ফোনো নকৰিলে।তাইয়ো নকৰিলে।সি যদি জেদ ধৰিব পাৰে তায়ো পাৰে।তাইটো কেতিয়াও তাক তাৰ ভাললগাবোৰ কৰিবলৈ মানা কৰা নাই।সি কিয় কৰিব।এতিয়াৰ পৰা চব তাৰমতে চলিলে পিছলৈ চলহে পাব।আজিকালি লগৰকেইজনীয়েও দুয়োটাৰ মাজত নুসুমাই।কাশ্মীৰলৈ যোৱাৰ দিনটো পোৱাৰ বাবে তায়ে নিজে ফোনটো কৰিলে।ঘৰৰ গোটেইকেইটাৰ লগতো কথা পাতিলে।যোৱাৰ দিনা এয়াৰপৰ্টলৈ যোৱাৰ বাটত জালুকবাৰীলৈ গৈ তাই লগ ধৰিও আহিল।শাস্বতে ঘূৰিও নাচালে তাইলৈ।লাজ পালে তাই মাকহঁতৰ আগত।জেদটো আৰু বাঢ়ি গ'ল।<br /><br /> দুদিনৰ আগত তাইক কমিটিৰ ফালৰ পৰা মাতি নি কিছু নিৰ্দেশনা দিয়া হ'ল।এইবাৰ সিহঁতৰ প্ৰগেমটো গপচপে স্পনচৰ কৰিছে।সেয়ে কিছু নতুন সংযোজন হ'ব।স্বাতীৰ লগত আৰু এজন ঘোষক থাকিব।স্বাতীয়ে অতদিনে অকলেই কৰি আহিছে, এইবাৰ লগত এজন থকাৰ কথাই তাইকো চিন্তাত পেলালে।তাকো শাস্বত নথকাত।সিহঁতৰ লগৰে ইউনিভাৰ্চিটিৰ শ্ৰেষ্ঠ গায়ক সমীৰণক এইবাৰ তাইৰ লগত এংকৰিং কৰিবলৈ দিয়া হৈছে যাতে কথাৰ মাজেৰে দুই এটা গীতৰ সংযোজন কৰিব পাৰে। ড্ৰেচৰ ক্ষেত্ৰতো চাদৰ মেখেলাৰ সলনি তাইক মডাৰ্ণ ড্ৰেচ পিন্ধিবলৈ ক'লে।তাই লেহেঙ্গা পিন্ধিম বুলি কৈ থৈ আহিলে।ইফালে নিয়মবোৰৰ সলনিয়ে স্বাতীকো প্ৰব্লেমত পেলালে।সময়ত নকৰোঁ বুলিও ক'ব নোৱাৰা হ'ল।ঘামি জামি তাই ওলাই আহিল।<br /><br />* অই কি হ'ল ?গোটেইজনী একেবাৰে ৰঙাচিঙা পৰি আহিছ যে,আহ কেন্টিনতে বহো---আৰব্ধই মাত লগালে।<br /><br /> দুয়োটা গৈ কেন্টিনতে বহিলে।সকলো ক'লে তাই এইবাৰৰ নিয়মবোৰৰ কথা।<br /><br />*হ'ব দে একো চিন্তা নকৰিবি, মই আছো নহয়।কিবা প্ৰব্লেম হ'লে মোক জনাবি।এনেও শাস্বত দাই মোক এইকেইদিনৰ কাৰণে তোৰ দায়িত্ব দি থৈ গৈছে।<br /><br />*মানে?<br /><br />*মানে এইকেইদিন তেওঁ নাইযে গতিকে তোক কেয়াৰ লবলৈ মোকে দি থৈ গৈছে।<br /><br /> হাঁহি দিলে সি।স্বাতীয়ে ভাবিলে---তোক কেয়াৰ ল'ব দিয়া নাই।মোৰ ওপৰত নজৰ ৰাখিব কৈছে।তেওঁ নথকাত মই কিবা কৰোঁ বুলি।সমীৰণো আহি সেইখিনি পাইছিলহি। চাহ খাই খাই সমীৰণৰ লগত স্বাতীয়ে অলপ প্ৰগেমৰ বিষয়ে আলোচনা কৰিলে, অনুশীলন কৰিলে।<br /><br /> * আৰব্ধ আহ আমি একেলগে ফটো একপি উঠো--- সমীৰণে ক'লে।<br /><br /> স্বাতীয়ে নুঠো বুলিও ক'ব নোৱাৰা হ'ল।শাস্বত থকা হয়টো তাই তাৰ লগতে এতিয়াও থাকিলে হয়।ক'ৰ সমীৰণৰ সাহ হয় ফটো উঠো বুলি ক'বলৈ।তথাপিও আৰব্ধৰ কাষতে তাই ওলাও নোলাওকৈ পজ দিলে।<br /><br /> ৰুম সোমাই ফ্ৰেছ হৈ তাই ফোনটো চালে।শাস্বতৰ মেছেজ।ভাল লাগি গ'ল তাইৰ।চেক কৰিলে মেছেজটো তাই।অলপ আগতে উঠা ফটোখন আৰু তলত লিখা আছে এইবোৰ কি?বুকুখনৰ ধপধপনিটো বাহি গ'ল লগতে গোটেইজনী ঘামিজামি অৱস্থা নাইকিয়া হ'ল।আৰব্ধলৈ ফোনটো মাৰিলে তাই<br /><br />*অই,এতিয়া উঠা ফটোখন শাস্বতলৈ তই দিলি?<br /><br />*নাইদিয়া,সমীৰণে Fb ত দিছে।তাকে দেখি শাস্বত দাই মোলৈ ফোন কৰি এনেকুৱা গালি দিছে আৰু তই কিয় মোক কোৱা নাই শাস্বত দাই এংকৰিং কৰিবলৈ মানা কৰাৰ কথা।<br /><br />* এহ ৰ নোলালেই।যি হে টেনচন।থ এতিয়া, মই পিছত কৰি আছোঁ।<br /><br /> শাস্বতলৈ ফোন লগালে তাই।কেইবাবাৰো ৰিং কৰাৰ পিছতো ৰিচিভ নাইকৰা সি।স্বাতীয়েও ফোন কৰিয়েই আছে।এবাৰত ধৰি ক'লে।<br /><br />*ইমান কিয় ফোন কৰি আছা,এবাৰত নধৰিলে জানিব লাগে বিজি আছোঁ বুলি।<br /><br />*বিজি আছা যদি কোনে ফেচবুকত কি আপলড কৰি আছে তুমি কেনেকৈ জানিলা।ইমানদিনেটো খবৰ এটা লোৱাই নাই মোৰ,এতিয়া মই কৰোঁতেও বিজি থকাৰ বাহানা বনাইছা।<br /><br />*তোমাৰ খবৰ মই কাশ্মীৰত থাকিলেও সদায় পাই আছোঁ।আজিকালি তোমাকহে মোৰ প্ৰয়োজন নহয়।মোৰ কথা শুনিবলৈও টান পোৱা।চব নিজৰমতে কৰা।<br /><br />*ময়ো তোমাৰ খবৰ পাই আছোঁ।তোমালোকে কি কি চাইছা,ক'ত কেনেকৈ গৈছা সকলো মাৰপৰা খবৰ লৈ আছো মই।তুমিহে ফুৰিবলৈ গৈ মোক পাহৰিছা।খবৰ এটাও নোলোৱা।জানাই মই এংকৰিং কৰি ভালপাওঁ তথাপিও মোক বাধা দিয়া।তোমাকটো মই কোনো কথাতে বাধা দিয়া নাই।আনকি মাজে মাজে সেই শিখৰ নে কি খোৱা সেইটোও মই মানা কৰা নাই।<br /><br />*থিক আছে,আজিৰ পৰা মই শিখৰ বাদ দিলোঁ, তুমিও এংকৰিং বাদ দিয়া।পৰহিলৈ নকৰিবা হ'ব।<br /><br />*এতিয়া এদিন মাজত থাকোতে মই কেনেকৈ নকৰোঁ বুলি কওঁ আৰু তোমাক মই বাদ দিবলৈ কোৱা নাই নহয়।<br /><br /> *তেন্তে যি কৰা কৰা তোমাৰ কথা।<br /><br /> ফোনটো কাটি দিলে সি।স্বাতীৰ এংকৰিং কৰাৰ উৎসাহত এইবাৰ পানী পৰিল।আৰোহীয়ে বুজাই তাইক শাস্বতে বেয়া পোৱা কামবোৰ নকৰিবিচোন।সি তোক ইমান ভালপায়,তাৰ মতে অলপ থাকিবিচোন।মান অভিমানবোৰ খং,জেদলৈ ৰূপান্তৰিত হ'বলৈ নিদিবি।ভয় কৰে তাই শাস্বতৰ খংটোলৈ।<br /><br /> মিছ G.U. ৰ অনুষ্ঠান আৰম্ভ হৈছিল ষ্টেজত উঠাৰ পিছত স্বাতীয়ে পাহৰি পেলাইছিল সকলো খং,জেদবোৰ।তাইৰ ইচ্ছাবোৰে,তাইৰ সপোনবোৰে পূৰ্ণতা পাইছিল।শাস্বতে বাৰ্থডেত দিয়া লেহেঙ্গাযোৰ পিন্ধি লৈছে শৰীৰৰ অকণো অংশ নোলোৱাকৈ।দোপট্টাখন নেটৰ যদিও ভাজ দি দি লৈছে ।ফটো একপি মাৰি শাস্বতলৈ পঠিয়াইছে ভয়ে ভয়ে।হিয়াখন দূৰু দূৰুকৈ কঁপিছে।সি আজি নাই।এইবাৰ আহি কি কৰিব থিক নাই।তথাপিও স্বাতীয়ে নিজৰ স্থিৰতা বজাই ৰাখিছে।সি বেয়া পাই বুলিয়েই বহু কাম তাই বাদ দিছে।তাৰ মতে নচলিলেই খংবোৰ বিস্ফুৰিত হৈছিল।মঞ্চৰ বহু ফটোৱে ফেচবুক ছানি ধৰিছিল।তাৰ মাজতে আছিল একপি এনে ফটো যিকপি দেখি স্বাতীৰো ভয় লাগিছিল।সকলোৱে প্ৰগেম শেষ হোৱাৰ পিছত গপচপ টিমৰ লগত ফটো উঠিছিল।তাত ক'ব নোৱাৰাকৈয়ে স্বাতী দুজন ল'ৰাৰ মাজত সোমাই পৰিছিল।প্ৰগেমত এইবোৰ সৰুসুৰা কথা, কিন্তু শাস্বতৰ বাবেটো নহয়।প্ৰগেমৰ পিছদিনা খন স্বাতীয়ে ফোন কৰিছিল শাস্বতলৈ।কেইবাবাৰো কৰাৰ পিছতো সি ৰিচিভ নকৰিলে।দুদিনৰ পিছত তেওঁলোক ঘূৰি অহাৰ কথা।স্বাতীয়ে অপেক্ষা কৰিলে শাস্বত উভতি অহালৈ।<br /><br /><br />খণ্ড---২৪<br /><br /> শাস্বতৰ ফোন নাহিল কাশ্মীৰৰ পৰা অহাৰ পিছতো।আৰোহী আৰব্ধই স্বাতীকে ফোনটো কৰিবলৈ কয়।নাই কৰা তাই।শাস্বতৰ মাকে ফোন কৰি মাতি আছে স্বাতীক।যিদিনা সুবিধা হয় তেওঁ শাস্বতক পঠাই দিব নিবলৈ।স্বাতীয়েহে জানে পুতেকে যে তাইক নিবলৈ দৌৰি আহিব।যাওঁতে তাই অকলেই যাব পাৰে,কিন্তু গ'লে আকৌ শাস্বতে যদি সকলোৰে আগত গালি পাৰে।তথাপিও এদিন খবৰ নিদিয়াকৈ নিজেই ওলাল গৈ তাই শাস্বতৰ ঘৰ।মাকক প্ৰগেমৰ ফটো, ভিডিঅ বোৰ দেখুৱালে,বৰ ভাল পালে তেওঁ।কাশ্মীৰৰ পৰা তাইলৈ অনা বিভিন্ন উপহাৰবোৰ তেওঁ টোপোলা বান্ধি দি পঠালে।শাস্বতে মাকহঁতক দেখুৱাই মাতিলে যদিও বেলেগ একো নুসুধিলে।ৰুমৰ ভিতৰতে কাম আছে বুলি সোমাই থাকিলে।এপাকত স্বাতী সোমাই গ'ল ৰুমটোলৈ।লেপটপটো সন্মুখত লৈ বহি আছে।সি গুৱাহাটী ইউনিভাৰ্চিটিতেই এম বি এ কৰিব আকৌ।স্বাতীৰ মনে মনে ভালো লাগিল,আকৌ কৃষ্ণচূড়াই সিহঁতক আকোৱালি ল'ব। <br /><br />*মোক বেয়া পাই আছা ,নামাতা।<br /><br /> একো নক'লে সি।নিজৰ কামত ব্যস্ত থাকিল।পিছফালৰ পৰা তাই তাক দুহাতেৰে মেৰিয়াই ধৰিলে।হাতদুখন আঁতৰাই সি চিঞৰি উঠিল।<br /><br />* দিগদাৰ কৰি নাথাকিবা চোন যোৱা।<br /><br />*কিয় নকৰিম ,কৰিমেই বুলি তাই আকৌ কাষ চাপি যায়।<br /><br /> সি এইবাৰ উঠি চোফাখনত বহি লৈ মোবাইলত বিজি হয়।স্বাতীও তাৰ গাতে গা লগাই বহি লয়।উঠি যায় সি।স্বাতীয়ে তাৰ হাতখনত ধৰি লয়,নৰয় সি গুচি যায় কাম আছে বুলি বাহিৰলৈ।একেলগে ভাত খাবলৈও নাহিল।স্বাতী সেইদিনা অকলেই আকৌ ওভতিল।<br /><br /> আৰব্ধৰ মুখত শুনিছে তাই শাস্বতে হেনো এম বি এ এডমিছন ল'ব কাইলৈ ।তাইক জনোৱা নাই।মনে মনে তাইৰ আকৌ ভয়ো লাগে আদিৰ নিচিনাকৈ শাস্বতেও তাইক পাহৰি যাব নেকি।<br /><br /> এডমিছনৰ দিনা তাই অকলেই কাউন্টাৰলৈ গ'ল।লগত নিলে যে লাজ পাব লাগিব জানে তাই।অকলেই যি হয় হ'ব বুলি তাই আগুৱালে।দূৰৰ পৰাই দেখিছে তাই শাস্বতক লাইনত থিয় হৈ আছে।সি দেখাকে তাই থিয় হ'লগৈ।দেখিও সিফালে মুখ কৰিলে সি।বহু সময় ৰ'ল তায়ো তেনেকৈ।কাউন্টাৰত কাম শেষ কৰি সি ওলাই আহিল।স্বাতীয়ে তাৰ হাতখনত ধৰি ল'লে।আঁতৰাই দিলে সি।খংটোৱে যেন ৰুদ্ৰ ৰূপ ল'ব এতিয়া।পিছে পিছে তায়ো গৈ থাকিল।বাইকখনত উঠি ল'লে সি।<br /><br />*ৰ'বানা তোমাৰ লগত মোৰ কথা আছে।<br /><br /> একো নামাতে সি।<br /><br />* মোৰ লগত আৰু সম্পৰ্ক নাৰাখা মানে?পাহৰি গ'লা মোক।<br /><br />*উঠা বাইকত।<br /><br /> উঠি ল'লে তাই।প্ৰশ্ন কৰিবলৈ সাহস নহ'ল তাইৰ।স্বাতীহঁতৰ হোষ্টেলৰ ভিজিটিং ৰুমলৈ নিলে তাইক।শাস্বত বহি ৰ'ল লগতে স্বাতীও।কাৰো মুখত এষাৰি মাত নোলোৱা হ'ল।<br /><br />*একো নোকোৱা মোক।<br /><br />*ক'লেনো কি হ'ব।মইতো কোনো নহয় তোমাৰ?<br /><br />*তেনেকৈ কিয় কৈছা,তুমি জানা তুমি মোৰ বাবে কি?<br /><br />*কোৱা তেন্তে কি?<br /><br /> একো মুখেৰে নোলাল স্বাতীৰ।বুজাবলৈ ভাষাই বিচাৰি নাপালে তাই একো।শাস্বতৰ কান্ধত মূৰটো থৈ দুহাতেৰে তাৰ হাতটো সাবটি ধৰিলে তাই।এৰুৱাই নিবলৈ সি চেষ্টা কৰিলে যদিও তাইও এৰি নিদিলে।দুয়ো নিমাত হৈ বহি থাকিল ৰুমটোত।বহু দিন যেন এই স্পৰ্শ তাই পোৱা নাছিল।<br /><br />*একো নাই যদি ক'বলৈ মই যাওঁ।<br /><br />* আজি মোৰ সান্নিধ্যও তোমাৰ বেয়া লগা হ'ল।যোৱা তেন্তে চব একেই।এই পুৰুষ জাতিটোকেই বিশ্বাস কৰিব নালাগে।ভালপাওঁ ভালপাওঁ বুলি ক'লে কি হ'ব যি ভালপোৱাই আনৰ হৃদয়ত দুখ দিয়ে তেনে ভালপোৱা নহ'লেও হ'ব।যদি ভালপোৱাত বিশ্বাসেই নাথাকে তেনে ভালপোৱাৰ অৰ্থই কি।ই মাথোন অপমানৰ বাহিৰে একো নহয়।তুমিও সেই আদিৰ দৰেই একেই চব।<br /><br /> কথাষাৰ কোৱাৰ লগে লগে শাস্বতৰ হাতখন দাঙ খাই গ'ল ,কিন্তু ৰৈ গ'ল সি।স্বাতী আচৰিত হৈ গ'ল।এনে ৰূপত শাস্বতক তাই কেতিয়াও দেখা নাই।মানে পিছলৈ তাই মাৰ খাবও লাগিব।<br /><br />* হ'ব দিয়া তুমি কি আজি তুমি দেখুৱাই দিলা।অতদিনে এখন মিছা ছবি লৈ মই জীয়াই আছিলোঁ।আজিৰ পৰা তুমি মুক্ত ,তুমি বিচৰা ধৰণে ছোৱালী চাই ল'বা।<br /><br /> কথাষাৰ কৈয়েই তাই ৰৈ নাথাকিল।তাক তাতে এৰি গুচি আহিল তাই।নালাগে তাইক এনে মানুহ,এনে জীৱনসঙ্গী।বহু সময় বিচনাত পৰি কান্দি থাকিল তাই।আৰোহী ফোপাই জোপাই সোমাই আহিল।<br /><br />* পল, পল উঠ।শাস্বতৰ এক্সিডেন্ট হৈছে।সোঁহাতখনত বেয়াকৈ দুখ পাইছে।তোলৈ ইমান ফোন কৰি আছোঁ ধৰা নাই।তইটো তাক লগ ধৰিবলৈ গৈছিলি কি হ'ল।এতিয়া তাক সকলোৱে লৈ গৈছে এম্বুলেন্সত ।দেউতাকে ডাউন টাউনলৈ লৈ যাব কৈছে।<br /><br /> স্বাতীৰ যেন ভৰিৰ তলৰ মাটিখিনিহে নাইকিয়া হৈ গ'ল।সকলোবোৰ বুজি পাইছে তাই।তাই কৈ অহা কথাৰ ফলতে আজি এই অৱস্থা।লগালগ তাই ওলাই গ'ল ।<br /><br />*তই ইয়াতে থাক,মই গৈ আহোঁ বুলি তাই ওলাই গ'ল।<br /><br /> যাবৰ সময়ত থাপনাত থকা কৃষ্ণৰ আগত সেৱা এটি কৰি আহিল।তাক কুশলে ৰাখিবা প্ৰভু। ফোনটো ওলিয়াই লৈ তাই চেক কৰিলে।শাস্বতৰ মাক দেউতাক আৰব্ধ তাইৰ ঘৰৰ মানুহ সকলোৰে ফোন।শাস্বতৰ মাকলৈ ফোন লগালে তাই।<br /><br />* স্বাতী, তুমি ক'ত আছা।ইয়াৰ যে কি হৈ গ'ল।কান্দি কান্দি মানুহজনীয়ে কৈ গ'ল।<br /><br />*মই গৈ আছোঁ মা,আপুনি ধৈৰ্য্য ধৰকচোন।একো নহয়।এতিয়া শাস্বত ক'ত?<br /><br />* মুৰত দুখ পাইছে সি আৰু হাতখনৰটো অৱস্থাই নাই।তুমি সোনকালে আহাচোন।<br /><br /> জালুকবাৰীৰ পৰা ডাউন টাউন পাই মানে স্বাতীৰ হৈ যোৱা ঘটনাবোৰে আকৌ ভুমুকি মাৰিলে।তাইৰ বাবেই আজি এই ঘটনা হোৱা নাইটো।কেনেবাকৈ যদি কিবা হয় তাই নিজকে কেতিয়াও ক্ষমা কৰিব নোৱাৰিব।গাঁৱৰ নামঘৰলৈ শৰাই এখন আগবঢ়াই থ'লে তাই।চিটি বাছত উঠাৰ পিছতহে দেখিছে আৰোহীও তাইৰ পিছে পিছে আহি একেখন বাছতে তাইৰ লগ দিছে।কথাবোৰ তাইকে ক'লে স্বাতীয়ে।<br /><br /> ডাউন টাউন পাইহে তাইৰ অলপ শান্তি লাগিল।ডাক্তৰে সকলো থিকেই আছে বুলি ক'লে।মাত্ৰ হাতত বেছি দুখ পোৱাৰ বাবে প্লাষ্টাৰ কৰি দিছে আৰু তিনিমাহ মান এনেকৈয়ে থাকিব লাগিব বুলি কৈছে।মূৰটো অলপ দুখ পাইছে বেণ্ডেজ কৰি থোৱা আছে।দহ,পোন্ধৰ দিনৰ পিছত লাহে লাহে ভাল পাব।শুই আছে সি এতিয়া।<br /><br /> আৰব্ধৰ মুখত ঘটনাৰ বিৱৰণ শুনি স্বাতী নিশ্চিত হ'ল যে ইয়াৰ মূলতে তাইয়ে।স্বাতীৰ ভয় হ'ল মাকহঁতে যদি জানে কি ভাবিব।শাস্বতে হোষ্টেলৰ পৰা মামাৰ দোকানৰ ফালেদি ওলাই আহিছিল।আহিয়েই সি সেইফালৰ গেটখনৰ পকা খুটাটোত সোঁ হাতটোৰে এটা প্ৰচণ্ড ঘোচা মাৰিছিল।কেইবাবাৰো মৰাৰ পিছত শব্দ শুনি মামাৰ দোকানত থকা আৰব্ধই যেতিয়া শাস্বত দা বুলি চিঞৰি দৌৰি আহিছিল সি লৰালৰিকৈ বাইক ষ্টাৰ্ট দি অলপ আহিয়েই গছ এডালত খুন্দা মাৰিছিল।আৰব্ধহঁতে লগে লগে ইউনিভাৰ্চিটি হস্পিতাললৈ নিয়ে যদিও ডাক্তৰে লগে লগে বেলেগলৈ ৰেফাৰ কৰিছিল।<br /><br />*তই এই সকলো কথা মাহঁতক কৈছ?<br /><br />* নাইকোৱা,মাত্ৰ কৈছোঁ এক্সিডেন্ট হোৱা দেখি খবৰ দিলোঁ আৰু হস্পিতাললৈ লৈ গ'লো।তহঁতৰ কিবা লাগিছিল নেকি, নহ'লে এনেকুৱাটো আগতে কেতিয়াও হোৱা নাছিল।<br /><br />শাস্বত শুই থকা দেখি মাক দেউতাকে স্বাতী,আৰব্ধহঁতক তাত থৈ ৰাতিৰ বাবে মাক দেউতাকে তালৈ খোৱাৰ যোগাৰ কৰি আনিবলৈ গ'ল।মাকক থৈ স্বাতীয়ে যাম বুলি কৈছিল যদিও মাকে তাইকে থৈ গ'ল।স্বাতীৰ এনে ভাব হ'ল মাকে যেন কথাবোৰ ধৰিব পাৰিছে।<br /><br /> প্ৰায় এঘন্টা মানৰ পিছত শাস্বত উঠিছিল। হাতৰ বিষত কেকাই আছিল সি।কেবিনটোত সিহঁতক দেখি শাস্বত অলপ আচৰিতো হ'ল।আৰব্ধ আৰু আৰোহী আগবাঢ়ি গ'ল<br /><br />* দাদা কিবা লাগিছিল নেকি?<br /><br />* নাই নালাগে।তহঁত পাই গলিহি হ'বলা।মোৰ কাৰণে তহঁতৰ এনেই কষ্ট হ'ল।<br /><br />*নাই একো নাই।<br /><br /> দুই এটা কথা সুধি সিহঁতকেইটা ওলাই গ'ল কেবিনৰ পৰা।থাকি গ'ল স্বাতী আৰু শাস্বত।ওচৰ চাপি গ'ল তাই।তাৰ বিচনাখনতে বহি ল'লে,চাই ৰ'ল তালৈ ।<br /><br />*I am sorry. মোৰ ভুল হ'ল।মাফ কৰি দিয়া মোক।<br /><br />*ধেৎ আকৰি জনী,তোমাৰ ভুল হোৱা নাই নহয় মোৰে ভুল হ'ল দিয়া।সেই শাস্তি মই পাইছোঁ।এইটো হাত দাঙিছিলো যে সেয়ে ভাঙি দিলোঁ।ইমান সাহ চোৱাচোন তোমাক মাৰিবলৈ যায়।আজিৰ পৰা যি মন যায় তাকে কৰিবা মই বাধা নিদিওঁ।জানাই চোন মোৰ খংটো ।আৰু মোক এৰি যোৱাৰ কথা নক'বা এইবাৰ ক'লে আৰু শাস্বতক এই পৃথিৱীত নাপাবা।দিয়া মোকো দিয়া এচৰ বুলি বাওঁ হাতটোৰে তাইৰ হাতখন ধৰি তাৰ গালত এটা চৰ মৰাই দিলে।<br /><br /> স্বাতীয়ে ধৰিবই নোৱাৰিলে।সোমাই পৰিল তাৰ বুকুৰ মাজত।সকলো খং,মান অভিমানবোৰ নিমিষতে নাইকিয়া হৈ পৰিল।এইয়াই জীৱন মান অভিমান খং বিষাদ।স্বাতীয়ে বুজিলে তাইৰ জীৱন পৰিক্ৰমা ইমান মসৃণ নহয় তাই ভবাৰ দৰে।<br /><br />খণ্ড--২৫<br /><br /> এসপ্তাহ মানৰ পিছত শাস্বতক ঘৰলৈ লৈ যোৱা হৈছিল যদিও হাতৰ আঘাত ভাল হওঁতে প্ৰায় তিনি মাহ মান সময় লাগিছিল।স্বাতীয়ে হস্পিতালত থাকোঁতে সদায়েই গৈছিল।ঘৰলৈ যোৱাৰ পিছতো বন্ধ হ'লে তাই গৈছিল।মাকে পিছলৈ কথাবোৰ গম পাইছিল যদিও<br /> 'তোমালোকৰ মাজত মই নোসোমাও 'বুলি একো কোৱা নাছিল।তথাপিও স্বাতীৰ তেওঁৰ আগত নিজকে অপৰাধী যেন লাগিছিল।শাস্বতৰ খংটো এইকেইটা দিনত অলপ কমিছিল।স্বাতীকো পাৰমিছন দিছিল যদিও প্ৰগেম কৰাৰ নাম ওলিয়াবলৈ ভয় লগা হ'ল তাইৰ।ইউনিভাৰ্চিটিৰ দুটামান প্ৰগেম তাই এই কেইমাহত বাদ দিছিল।ভাল হৈ লওঁকচোন সি।<br /><br /> ইউনিভাৰ্চিটিত এতিয়া ইলেকচনৰ বতাহ বলিছে।আৰব্ধ এইবাৰ ইলেকচনত উঠিছে।হোষ্টেলে হোষ্টেলে কেম্পেইন কৰিছে সিহঁতে।অকল সিহঁতেই নহয় প্ৰতিজন প্ৰাৰ্থীয়ে নিজৰ নিজৰ প্ৰচাৰ চলাইছিল হোষ্টেলত।ৰাতি এটা, দুটালৈকে সিহঁতৰ এই প্ৰচাৰ চলাইছিল।আৰব্ধৰ উদাত্ত কণ্ঠই ইউনিভাৰ্চিটিৰ আকাশ বতাহ কঁপাই তুলিছিল।সাধাৰণ সম্পাদক পদত সি দিয়া ভাষণে সকলোৰে মন মুহিছিল।আৰব্ধক সকলোৱে হোষ্টেলত মায়াময় ৰূপালী জোনাক গীতটি গাবলৈ দিয়ে,জেলেপী নৃত্য কৰিবলৈ দিয়ে।এইকেইদিনত প্ৰাৰ্থী কেইজনক যি কৰিবলৈ দিয়ে সকলো কৰে।আৰোহীহঁতৰ হোষ্টেলত আৰব্ধক জেলেপী নৃত্য কৰিবলৈ দিয়াৰ পিছত স্বাতীয়ে কুঁহিক দিয়া আইডিয়া অনুসৰি আৰব্ধক আৰোহীক প্ৰপ'জ কৰিবলৈ দিয়া হ'ল।নকৰো বুলি দুবাৰ মান ক'লে যদিও সি হোষ্টেলাৰৰ কথা পেলাব নোৱাৰা হ'ল।নহ'লে ভোট নোপোৱাৰ আশংকা।আৰোহীক থেলি হেচি লগৰখিনিয়ে পঠিয়ালে ,আৰব্ধও ওপাই নাপায় মান্তি হ'ল।আগ ফালৰ ফুলনিৰ পৰা ৰঙা গোলাপ এপাহো আনি দিয়া হ'ল।স্বাতীয়ে পিছত কুঁহিহঁতৰ মুখত শুনিছেহে এই কাহিনী।নিজ চকুৰে চোৱাৰ হেঁপাহ তাইৰ আজিও ৰৈ গ'ল।শুনা কথাৰে তাই কল্পনা কৰে সেই দৃশ্য<br /><br />*তোমাক এটা মোৰ কথা ক'ব লগা আছে।<br /><br />* ক।<br /><br />*জালুকবাৰীৰ এই সঙ্গ মই আজীৱন পাব বিচাৰোঁ তোমাৰ পৰা।<br /><br />* আজীৱন মই তোৰ ভাল বান্ধৱী হৈ ৰ'ম।<br /><br />* বান্ধৱী নহয় তোমাক মই মোৰ জীৱনসঙ্গী কৰিব বিচাৰোঁ।মোৰ আদৰত,মোৰ হেপাঁহবোৰত,মোৰ সপোনবোৰত, আনকি যন্ত্ৰণা বোৰতো মই তোমাক বিচাৰোঁ।জীৱনজোৰা মোৰ দুহাতেৰে তোমাক আৱৰি ৰাখিব বিচাৰোঁ পৰম প্ৰত্যয়ৰে।তোমাৰ সুখ,দুখৰ প্ৰতিটো সময়ৰ মই সমভাগী হ'ব বিচাৰোঁ।দিবানে সঁহাৰি এই যাত্ৰাত তুমি মোৰ।<br /><br /> ফুলপাহ আগুৱাই দিয়ে সি।হোষ্টেলাৰৰ হাত চাপৰিৰে দাইনিং হল মুখৰিত হৈ পৰে।জুনিয়ৰ ছিনিয়ৰ সকলোৱে চিঞৰিবলৈ ধৰে' আৰু বা একচেপ্ত কৰা ,একচেপ্ত কৰা', প্ৰিফেক্ট একচেপ্ত কৰ,একচেপ্ত কৰ।<br /><br /> হাঁহি হাঁহি লৈছিল আৰোহীয়ে ফুলপাহ।লওঁতে কিন্তু ক'বলৈ নাপাহৰিছিল----ড্ৰামাহে দেই।<br /><br /> এনেদৰেই পাৰ হৈছিল সেই সময়।শাস্বতৰ প্ৰচাৰ কাৰ্য্যই যিদৰে সকলোৰে দৃষ্টি আকৰ্ষণ কৰিছিল থিক সেইদৰে R.C.C 1 ৰ সেই বিশেষ গীতটিও সেই সময়ত বহু প্ৰচাৰিত হৈছিল।সেইটো হোষ্টেলৰ প্ৰচাৰ কায্যসূচীত গীতটি অন্তৰ্ভুক্ত হৈছিল হয়তো আজিও হয়।<br /><br /> প্ৰেম নকৰিবা নকৰিবা মোৰ বন্ধু।<br /> মাৰ্কেট ৰ'ডত নেবেচিবা হিয়া বন্ধু।<br /> গধূলিৰ আহ্বান, প্ৰেমৰ দৰদাম<br /> দামী দোকানত প্ৰেমৰ বৰ দাম বন্ধু<br /> প্ৰেম নকৰিবা নকৰিবা মোৰ বন্ধু।<br /><br /> ভোট দিবলৈ যোৱাৰ বাহিৰে স্বাতীয়ে আৰব্ধক বেলেগ একোতে সহায় কৰিব পৰা নাছিল কাৰণ সময় পালেই তেতিয়া তাই শাস্বতৰ ওচৰলৈ দৌৰিছিল।শাস্বতে কয়,আৰব্ধৰ কেম্পেনিঙত সহায় কৰিবলৈ ,ইলেকচনৰ দিনা কিন্তু তাই পুৱাৰ পৰা আবেলিলৈকে তাৰ সঙ্গ দিছিল।কিন্তু আৰোহীয়ে প্ৰথমৰ পৰাই প্ৰতিটো ক্ষেত্ৰতে তাক সহায় কৰিছিল।ইলেকচনে দুয়োটাকে বহু কাষ চপাই আনিছিল।বাহিৰলৈও গৈছিল তাই আৰব্ধৰ প্ৰচাৰৰ বাবে।ইলেকচনৰ আগদিনা তাই লঙ্কেশ্বৰ মন্দিৰলৈ গৈ আৰব্ধ জিকাৰ বাবে প্ৰাৰ্থনা কৰি আহিছিল।<br /><br /> ইলেকচনৰ দিনা আৰোহীয়ে আৰব্ধই বাৰ্থডেত দিয়া কাপোৰজোৰ পিন্ধি ভোটটো দি ছফ,চকলেটৰ বঁটা খন লৈ ভোটাৰসকলক হাঁহিমুখে সম্ভাষণ জনাইছিল।স্বাতীও সেই দিনটোত ব্যস্ত হৈ পৰিছিল তাৰ লগত।শাস্বত সেইদিনা আহিছিল ইউনিভাৰ্চিটি ,একো কৰিব নোৱাৰিলেও আৰব্ধৰ সাহস হৈ।বয়জ হোষ্টেলৰ প্ৰাক্তন আৱাসী সকলে বহু ক্ষেত্ৰত নিজৰ হোষ্টেলৰ বাবে কাম কৰে,শাস্বতক কৰিব নোৱাৰাৰ দুখে চুইছিল।<br /><br /> দিনটোৰ ব্যস্ততাৰ মাজতে আৰব্ধই আহি স্বাতীৰ কাণে কাণে কৈছিল---<br /><br />*অই এইকেইদিন আমাৰ বাইদেৱে চোন মোৰ বাবে ইমান কষ্ট কৰিছে, এইয়া মোলৈ মৰম নে আকৌ সেই বন্ধুত্ব।<br /><br />*সোধগৈ যা,উত্তৰটো পাই যাবি।<br /><br />*আই ঔ মোক মৰিবলৈ পঠাইছ ,যেনেতেনে এইকণ সঙ্গই পাইছোঁ,সুধিলে এইকণো যাব।<br /><br /> হাঁহি দিলে দুইটাই।প্ৰিয়জনৰ অকণমান সান্নিধ্যই ব্যস্ততাৰ মাজতো প্ৰশান্তিৰ এক সুখ দি যায়।সুখী আছিল আৰব্ধ আৰোহীৰ সান্নিধ্যত।<br /><br /> ৰাতিলৈ আৰব্ধই তাৰ লগত অতদিনে দেহে কেহে খটা সকলৰ বাবে খানাৰ যোগাৰ কৰিছিল।স্বাতী,শাস্বত,আৰোহী আৰু বহু তাৰ সেই খানাৰ সঙ্গী হৈছিল।শাস্বত সেইদিনা তাৰ হোষ্টেলতে থাকিছিল। খাই বৈ স্বাতী ,আৰোহী আহিবলৈ লওঁতেই শাস্বতে স্বাতীক ৰখাই দিলে।<br /><br />*স্বাতী,ৰ'বাচোন,কথা আছে অলপ।আৰোহীক আৰব্ধই থৈ আহিব তুমি ৰ'বা।<br /><br /> স্বাতীয়ে বুজিলে কথা একো নাই, দুয়োকে অলপ সময় দিবলৈ এনেদৰে কৈছে।পিছে পিছে গ'ল সিহঁত দুয়োটাকে যাবলৈ দি।স্বাতীয়ে শাস্বতৰ বাওঁ হাত খন ধৰি আগুৱাইছে।আকৌ ঘূৰি আহিছে সিহঁতৰ সময়,সোণোৱালী সময়।দিনৰ পোহৰত ৰাঙলী জালুকবাৰী জোনাক নিশা ৰূপোৱালী হৈ পৰে।আসঃ কি সৌন্দৰ্য্য ইয়াৰ।কৃষ্ণচূড়া আজি ৰূপালী ৰাণী।দূৰৰ পৰাই দেখিছে সিহঁতে আৰব্ধই আৰোহীৰ হাতখন ধৰি লৈছে।আৰোহীয়ে হাতখন এৰুৱাই দিছে ।<br /><br /> আৰব্ধই এইবাৰ তাইক তাৰ বুকুৰ ওচৰলৈ আজুৰি আনিলে।তাই বান্ধোন চিঙিবলৈ চেষ্টা কৰে,নোৱাৰে।<br /><br />* কি বুজাব বিচাৰিছা তুমি? মোৰ লগতে থাকিবা ,মোৰ হৈয়ে কাম কৰিবা কিন্তু মই বিচাৰিলে মোৰপৰা আঁতৰি যোৱা।কি খেল তোমাৰ এইয়া।এই এবছৰেটো তোমাক মই জোৰ কৰা নাই, আদিৰ প্ৰেমতেই তুমি নিজক পাইছিলা,বাৰে বাৰে তুমি মোক অৱহেলা কৰি আহিছা,আনকি তোমাৰ মাৰো খাইছো মই।কেম্পেনিঙটো শুনিছোঁ ছোৱালীৰ চৰ খোৱা ল'ৰাই কি ইউনিভাৰ্চিটি চলাব।তাৰ পিছতো তোমাক ভালপাওঁ।তুমি কিয় নুবুজা?<br /><br />খণ্ড---২৬<br /><br />* নোৱাৰোঁ মই তোক ভালপাব।নিজতকৈও বেছি ভালপাওঁ মই আদিক।যদি সি মোক পাহৰিও যায় এনেকৈয়ে জীয়াই থাকিম মই।ক্ষন্তেক সময়ৰ খঙত তোক মৰা সেই চৰটোৰ বাবে আজিও অনুশোচনা কৰোঁ মই। সেয়ে বন্ধু বুলি ভাবি আজিকালি তোক সহায় কৰিবলৈ চেষ্টা কৰোঁ যিখিনি স্বাতীয়েও কৰে ।<br /><br />*তেন্তে কালি পুৱাই একো নোখোৱা নেমেলাকৈ লঙ্কেশ্বৰ মন্দিৰলৈ কিয় গৈছিলা?স্বাতীটো যোৱা নাছিল।<br /><br />*নাজানোঁ কিয় গৈছিলোঁ, কিন্তু ভাবিছিলোঁ তই জিকিলে বেলেগ একো নাপালেও তই সেই সুখ পাবি,যি খিনি তই মোৰপৰা বিচাৰ।মইটো কাকো একো দিব নোৱাৰোঁ, সেয়ে হয়তো আজিকালি আদিও----<br /><br /> কান্দি দিলে তাই।আৰব্ধই তাৰ বন্ধনৰ পৰা মুক্ত কৰি দিলে।<br /><br />* এতিয়া মানে আদিয়ে ফৰেনাৰ এজনী বিয়া নপতালৈকে মই এনেকৈয়ে থাকিব লাগিব?<br /><br />* কেনেকৈ?<br /><br />* তই অকলেই জীৱনটো পাৰ কৰিম বুলিলেই তোক পাৰ কৰিবলৈ দিমনে,মোৰ কথা বাদ দে বাৰু, ঘৰৰ মানুহৰ কথা ভাব।তেওঁলোকে যেতিয়া জানিব আদিৰ বাবে তই আজীৱন কোঁৱাৰী হৈ থাকিম বুলি ভাবিছ তেওঁলোকে কি ভাবিব।আদি যদি ওভতি আহে তেতিয়া বাৰু বেলেগ কথা, কিন্তু সি যদি নাহে,তেতিয়া কিন্তু তুমি মোৰেই হ'ব লাগিব।<br /><br />* মিছা সপোন দেখি নাথাকিবি,সপোন ভাঙিলে বৰ কষ্ট হয়।যদি মই আদিৰ নহওঁ তেন্তে আন কাৰো নহওঁ,দৰকাৰ হ'লে মৃত্যুক মই আকোঁৱালি লম।<br /><br />* বাহ বাহ মিছ আৰোহী ,আদিক নাপালে তেওঁ মৃত্যুক আকোঁৱালি ল'ব।যিটো ল'ৰাই তাইক এৰি জীৱনটো উপভোগ কৰিছে,তাৰ বাবে এওঁ আকৌ মাক দেউতাকক এৰি মৃত্যুক আকোঁৱালি ল'ব।প্ৰেম ইমান ডাঙৰ বস্তু নে যি পিতৃ মাতৃৰ মৰমতকৈও শ্ৰেষ্ঠ হ'ব পাৰে।ধিক তোৰ এই উচ্চ শিক্ষা।কোনে কয় শিক্ষাই মানুহৰ চিন্তা ধাৰা উন্নত কৰে বুলি।তোতকৈ চোন মোৰ মায়েই শ্ৰেষ্ঠ।যি মেট্ৰিক পাছ হৈয়ো হাজাৰ বিপদৰ মাজতো কোনোদিন মৃত্যুক আমন্ত্ৰণ কৰা নাই।যা হোষ্টেল পালিহি বুলি সি ঘূৰি আহিল।<br /><br />*শুনচোন আৰব্ধ।<br /><br />নৰয় সি।<br /><br />*শুন না ,বুলি তাই তাক ৰখাবলৈ চেষ্টা কৰে,কিন্তু সি নৰখে।অলপ আহিয়েই সি স্বাতী শাস্বতৰ সন্মুখীন হয়।শাস্বতে স্বাতীক আৰোহীৰ লগত যাবলৈ ইঙ্গিত দি আৰব্ধক কয়-<br /><br />* ৰ আৰব্ধ ,ময়ো তোৰ লগতে যাম ।<br /><br />*আহক দাদা বুলি দুয়ো ওভতি যায়।<br /><br /> বহু সময় দুয়োজনী হোষ্টেল কেম্পাছত সোমায়ো হোষ্টেলত নোসোমালে।কেম্পাছৰ ভিতৰত থকা দীঘলীয়া বেঞ্চ এখনত বাহিৰতে বহি ৰ'ল।ভবামতে একোৱে নহ'ল স্বাতীয়ে ভাবিলে।দুটি হৃদয় ওচৰ চাপিছিলে বুলি ভাবিছিল নাই আকৌ সেই নেওঁতাখন একৰ পৰাই আৰম্ভ কৰিব লাগিব।<br /><br />* কি কৰোঁ মই স্বাতী,নোৱাৰিছো আৰু মই।অপেক্ষা কৰি কৰি ভাগৰি পৰিছো মই।কেতিয়া হ'ব এই অপেক্ষাৰ অন্ত?মোৰ কি ভুল ক,সকলোৱে কয় আদিক পাহৰি যা,পাহৰি যা।পাহৰো বুলিয়েই জানো মানুহে পাহৰিব পাৰে,ভালপাওঁ বুলি যি দৰে ভালপাব নোৱাৰি বেয়াপাও বুলিও জানো বেয়া পাব পাৰি।ভাল নাপাওঁ বুলি ক'লেই জানো মানুহে নিজৰ প্ৰিয় মানুহজনক পাহৰিব পাৰে।জীৱনৰ প্ৰথম ভালপোৱা মোৰ এনেকৈয়ে হেৰাই যাব নেকি, আদি সঁচাই আতৰি গ'ল নেকি?পাহৰি গ'ল সি মোৰ দেউতাক দি যোৱা প্ৰতিশ্ৰুতিবোৰ।নে সেইবোৰ চব নাটকহে আছিল।মই কি তাৰ ক্ষন্তেকৰ আকৰ্ষণহে আজিলো নেকি?<br /><br />* সেই উত্তৰ মোৰ ওচৰত নাই আৰু ,তইনো কি আছিলি তাৰ বাবে।মাথোঁ এটা কথাই তোক কওঁ সি আৰু এতিয়া তোৰ হৈ থকা নাই।মানি লৈছোঁ সি ব্যস্ত,কিন্তু সেই ব্যস্ততাত সি খাবলৈ, শুবলৈ এৰিছে জানোঁ,নে ঘৰলৈ ফোন কৰিবলৈ এৰিছে।কেৱল তোৰ ক্ষেত্ৰতহে ব্যস্ততা,কিয়? হয়তো তয়ো অতদিনে বুজি পাইছ সি এতিয়া তোৰ হৈ থকা নাই।কিন্তু স্বীকাৰ কৰিবলৈ টান পাইছ।প্ৰেমৰ নামত তই নিজকে নিজে প্ৰতাৰণা কৰিছ।আদিক পাহৰি এবাৰ সেই স্থান আৰব্ধক দি চাচোন।<br /><br />*কেনেকৈ দিওঁ পল,মোৰ বাবে জীৱন এতিয়া ইমান সহজ হৈ থকা নাই।এতিয়া মই আনৰ বাবে পবিত্ৰ হৈ থকা নাই আৰু।<br /><br />*কিয় তহঁতৰ কিবা শাৰীৰিক সম্পৰ্কও হৈছিল নেকি?<br /><br /> আচৰিত হৈ পৰিল স্বাতী।<br /><br />*ধেৎ নাই, তইচোন জানই তেজপুৰৰ ঘটনাটো।<br /><br />* অ' সেইটো।বেলেগ এজনক ভালপাব নোৱাৰাকৈ, বিয়া হ'ব নোৱাৰাকৈ একো হোৱা নাই দে।কত' ল'ৰা ছোৱালীয়ে ইয়াতকৈ অধিক কৰিও বেলেগৰ লগত বিয়া হৈ যায়।তই কিয় নোৱাৰিবি?<br />*কিন্তু সেই ল'ৰাৰ ভিতৰত আৰব্ধ নপৰে আৰু মোৰ বাবে সি লজ্জিত হোৱাটো নিবিচাৰোঁ।সি এটা ভাল ল'ৰা,ভাল ছোৱালী এজনী পাব।<br /><br />* আৰু সি যদি এই সকলো জানি তোক স্বীকাৰ কৰে?<br /><br />* তেন্তে তাৰ দৃষ্টিত মই সদায় নিজকে তুচ্ছ জ্ঞান কৰিব লাগিব।<br /><br /> সি সকলো জানে বুলি ক'বলৈ স্বাতীৰ মন নগ'ল।কোনো উত্তৰ, কোনো সমীধান নোহোৱাকৈ সেই ৰাতি দুয়োজনী বহু সময় বাহিৰতে বহি ৰ'ল।জালুকবাৰীয়েও যেন সেই ৰাতি উজাগৰে কটাইছিল।দুখবোৰ যেন জালুকবাৰীয়েও সামৰি লৈছিল।<br /><br /> শাস্বতৰ ফোনতহে স্বাতীহঁতৰ সম্বিত ঘূৰি আহিছিল।শাস্বতে জনাইছিল আৰব্ধ তেতিয়াও হোষ্টেলত নাছিল।শাস্বতক হোষ্টেলত থৈ সি ওলাই আহিছিল আৰু এতিয়াও সোমোৱা নাই।ইলেকচনৰ সময়ত সকলোৱে ভয় কৰে এনেকৈ কেণ্ডিডেত বাহিৰত অকলে থাকিলে।বিৰোধীৰ মতলবটো কোনেও নাজানে।তেতিয়া ৰাতি দুই বাজিছিল।দূৰৰ পৰা এটি বাঁহীৰ সুৰ ভাহি আহিছিল।স্বাতীয়ে বুজিছিল সেইটো আৰব্ধ তাৰ বাঁহীৰ সুৰত সি তাৰ দুখবোৰ পাতলাইছে।<br /><br />ইলেকচনৰ ৰিজাল্টৰ বাবে সকলো অধীৰ আগ্ৰহেৰে বাট চাই আছিল।স্বাতীয়ে হোষ্টেলৰ পৰা আৰোহীক লগত লৈ আৰব্ধৰ ওচৰ পাইছিল।জানে তাই যিমানেই অভিমান নকৰক আজিৰ দিনটোত আৰব্ধই আৰোহীক তাৰ কাষত পালে ভাল পাব সেইয়া লাগিলে হৰাৰ দুখতেই হওঁক বা জয়ী হোৱাৰ সুখতেই হওঁক। পাৰ হৈ যোৱা ঘটনাৰ কথা চিন্তা নকৰি সকলোৰে দৃষ্টি কেৱল ভোট গণনাৰ ওপৰত।কি উত্তেজনা হৃদয়ত সকলোৰে, নিজে বিচৰা জনৰ সুখবৰটো পাবলৈ।স্বাতীহঁতে বাহিৰতে বহি আছে,নোৱাৰে আৰু ৰৈ থাকিব।বুকুৰ ধপধপনিটো যেন ক্ৰমান্বয়ে বাঢ়িহে গৈছে।সকলোকে আচৰিত কৰি ভঙা হাতেৰে শাস্বত আৰু দুটামানে আৰব্ধক মূৰত তুলি লৈ আহিছে।আৰোহীয়ে জপিয়াই স্বাতীক সাবটি ধৰিলে।<br /><br />*হেই পল আৰব্ধ জিকিলে।<br /><br /> স্বাতীৰ হাঁহিয়ে উঠিলে ,কাক চাব শাস্বতক নে আৰোহীক।দুয়োটা সুখী আজি আৰব্ধৰ সুখত আৰু তাই তায়ো জানো কম সুখ পাইছে তাইৰ প্ৰিয় তিনিও জন মানুহৰ সুখত।<br /><br />#Aaruhi_weds_Aarobdho<br /><br />খণ্ড----২৭<br /><br /> কোনে ভাবিছিলে এখন সৰু গাওঁৰ এগৰাকী সাধাৰণ মাতৃৰ এটি সন্তান আহি ইউনিভাৰ্চিটিৰ জেনেৰেল ছেক্ৰেটৰী হ'ব বুলি।ইউনিভাৰ্চিটি কেম্পাছত সেইদিনা উদুলি মুদুলি পৰিবেশ।সকলোৱে কোলাত তুলি মূৰৰ ওপৰত লৈ মাৰ্কেটৰপৰা একেবাৰে সিহঁতৰ হোষ্টেল পোৱালেগৈ।এয়ে আবেগ,হোষ্টেলৰ প্ৰতি টান।হোষ্টেলৰ আৱাসীখিনিয়ে কম কষ্ট কৰিছেনে এই কেইদিন।তাৰ কৃতজ্ঞতাৰে সকলোৰে মন আকৌ এবাৰ মুহি নিলে।<br /><br /> আজি মোৰ শিৰাই শিৰাই মাথোঁ তুমি<br /><br /> মোৰ উশাহত,মোৰ নিশাহত মাথোঁ <br /><br /> তুমিয়েই তুমি।<br /><br /> তোমাৰ বাবেই মোৰ এই হৃদস্পন্দন<br /><br /> মোৰ স্মৃতিৰ তুলাচনিত তোমাৰেই যে কলৰৱ।<br /><br /> মোৰ আবেশত মোৰ আবেগত<br /><br /> তুমি সুবাস হৈ উৰা<br /><br /> জালুকবাৰী বহু ভালপাওঁ তোমাক, বহু<br /><br /> আৰু তহঁতক ,বিচাৰিবি কোনো এদিন প্ৰতিদান।<br /><br /> মৃত্যুৰে দি যাম তহঁতক মৰমৰ স্বাক্ষৰ।<br /><br /> উসঃ এই আৰব্ধ পাগল কৰি দিছে সকলোকে তাৰ বাঁহীৰে,তাৰ ভাষণৰে,তাৰ মিঠা মিঠা কথাৰে।ইলেকচনৰ প্ৰচাৰৰ মাজতে কিমান যে জুনিয়ৰ তাৰ প্ৰেমত পৰিছে। সকলোকে ধন্যবাদ জ্ঞাপন কৰি সি আগুৱাই আহিছে স্বাতী, আৰোহীহঁত ৰৈ থকা ফালে।স্বাতীয়ে শাস্বতৰ ফোন আহিছে বুলি আঁতৰি দিলে। আৰোহী অকলে ৰৈ থাকিল সেই ঠাইত।<br /><br />*Thank you<br /><br />*Welcome কিন্তু কিয়?<br /><br />*এইকেইদিন মোৰ সাহস হৈ প্ৰতি মুহূৰ্তত মোৰ সঙ্গ দিয়াৰ বাবে।<br /><br />*হ'ব দে,বন্ধুৰ বাবে এইয়া সাধাৰণ।<br /><br /> দুয়োটা আকৌ আগৰ দৰেই ইজনে সিজনৰ কাষ চাপিছিল।আজিকালি আৰব্ধৰ দায়িত্ব বাহিল GS হ'ল।বহু ছোৱালী তাৰ আশে পাশে থকা হ'ল বিভিন্ন কামৰ তাগিদাত।স্বাতীৰ এনে লাগে আৰোহীয়ে যেন অলপ হ'লেও অন্য হাজাৰজনীৰ দৰেই জ্বলন অনুভৱ কৰিছিল মাথোঁ প্ৰকাশ নকৰিছিল।আৰব্ধ সুখী আছিল, দায়িত্ব বাঢ়িছিল তাৰ।কিন্তু দায়িত্বৰ মেৰপাকত সি আৰোহীক অৱহেলা কৰা নাছিল।ক্লাছত লগ পোৱাৰ উপৰিও ৰাতি সদায়েই এবাৰ হ'লেও ফোন কৰি তাইৰ খবৰ লৈছিল।সি কেতিয়াবা ফোন কৰা পলম হ'লে আৰোহীয়ে নিজেই আজিকালি খবৰ লৈছিল।তাই কি ভাৱে কি কৰে তাই নিজেই একো ধৰিব নোৱাৰে।<br /><br /> শাস্বতো ক্ৰমান্বয়ে সুস্থ হৈ আহিছিল।ক্লাছলৈ সিও আহিবলৈ লৈছিল।এইবাৰ খালি ঘৰৰ পৰা অহা যোৱা কৰিছিল।স্বাতীৰ জীৱনো যেন এক নতুন পৰিক্ৰমাৰে আগুৱাইছিল।এদিন তাইক আচৰিত কৰি সিহঁতৰ এম বি এ ডিপাৰ্টমেন্টৰ প্ৰগেম এটাৰ বাবে তাইলৈ অফাৰ লৈ আহিছিল।এই কেইমাহ তাই প্ৰগেম কৰা বাদ দিছিল, ভবাও নাছিল শাস্বতে এনেকৈ নিজে তাইলৈ এই সুবিধাকণ আনিব বুলি।আচৰিত নহৈ আনন্দবোৰ তাইৰ মুখমণ্ডলত সিঁচৰিত হৈ পৰিছিল।এইটোৱেই শাস্বত,তাইক খং,অভিমানৰ লগতে মৰমৰ আকুলতাৰে আৱৰি ৰখা তাইৰ মন দাপোনৰ মানুহজন।যিমান আশাৰে সি খবৰটো কঢ়িয়াইছিল সিমান বেছি প্ৰত্যাশাৰে তাই গ্ৰহণ কৰিছিল।আকৌ আৰম্ভ কৰিছিল তাই প্ৰগেম কৰা।শাস্বত সদায় থাকে তাইৰ প্ৰগেমৰ অডিয়েঞ্চ হৈ।বেছি ৰাতি হ'লে হোষ্টেলতে থাকি দিছিল সি।সিহঁতৰ কাজিয়া বোৰ কিন্তু চলিয়েই আছিল সৰুসুৰাকে।কাজিয়া নহয় থিক অভিমান।ইয়াৰ মাজতে দুয়ো দুয়োৰে হৈ ৰৈছিল।<br /><br /> পূজাৰ সময় পাইছিলহি, সকলোৰ মনবোৰ শাৰদী ৰাণীৰ আগমনত উৎফুল্লিত হৈ পৰিছিল।স্বাতী আৰোহীহঁতৰো হিয়া সাতখন ,আঠখন হৈছিল।এদিন শাস্বতে তাইক ফোনত ক'লে----<br /><br />* তোমাৰ ঘৰলৈ গৈ তোমাৰ হাত খোজা এই এবছৰেই হ'বৰ হ'ল ,গতিকে এনিভাৰছেৰিটো পাতিবই লাগিব।এইবাৰ কিন্তু মোক ডাঙৰ গিফ্ট লাগিব। <br /><br /> জানে স্বাতীয়ে তাৰ বাৰ্থডেও পৰে নৱমীৰ দিনা।যোৱা বাৰ অষ্টমীৰ দিনাই শাস্বতহঁত সপৰিয়ালে সিহঁতৰ ঘৰলৈ গৈছিল।স্বাতীয়ে প্লেন বনায়ে থৈছে পূজাৰ বজাৰ কৰিবলৈ যাওঁতেই শাস্বতলৈও গিফ্ট এটা কিনিব লাগিব।তাইৰ বাৰ্থডেৰ দিনটো সি যিদৰে স্মৰণীয় কৰি তুলিছিল তায়ো কৰি তুলিব।মাত্ৰ পূজাৰ বন্ধটো হৈহে দিগদাৰ হ'ল।সেইকেইদিনতে ঘৰলৈ নগ'লে সিহঁতৰ ঘৰলৈ যোৱাও নহ'ব আকৌ ঘৰলৈ নগ'লেও হোষ্টেলটো কোনো নাথাকে।এইবাৰ আকৌ এনিভাৰছেৰিও আহিল।শাস্বত যিহে 'হোষ্টেলত থাকিব নোৱাৰা যেতিয়া আমাৰ ঘৰতে থাকিবা' বুলি ক'ব।সমাজৰ নিয়মৰ কথাটো সি চিন্তা নকৰে।<br /><br /> স্বাতীৰ মাকে তাইক কৈয়েই থাকে 'গুৱাহাটী বুলি তাৰ ঘৰলৈ তোৰ অবাধ বিচৰণ,আমাৰ ইয়াত হ'লেটো সেইবোৰ সম্ভৱেই নহয়।'<br /><br /> আৰোহীৰ লগত তাই প্লেন বনাই থৈছে পূজা বন্ধৰ এসপ্তাহ মানৰ আগত সিহঁত ফেন্সি যাব,সকলো বস্তুৰে সেইকেইদিনৰ ফেন্সি আৰু ধুনীয়া হৈ পৰে।ভিৰৰ কোবত মানুহ লৰচৰ হ'বলৈ ঠাই নোহোৱা হয়।তথাপিও ফেন্সিখন সিহঁতৰ আপোন।লাগ বুলিলেই কিবা এটা বস্তুৰ বাবে সিহঁত ইয়ালৈকে দৌৰে।কাপোৰৰ পৰা ফুলি খাৰু আৰু কত যে কি।প্ৰায়ভাগ তাই শাস্বতৰ লগতেই আহে,আৰোহীৰ দৰকাৰী বস্তু থাকিলেহে তাই আৰোহীৰ লগত আহে।তাকো আজিকালি বাহানা বনাই আৰব্ধক পঠিয়াই দিয়ে।এইবাৰ স্বাতীয়েই আৰোহীক লগ ধৰিছে শাস্বতৰ বাবে গিফ্ট কিনাৰ কথা আছে যে।<br /><br /> এদিন ক্লাছৰ পৰা সিহঁত সোনকালে ওলালে স্বাতী,আৰোহী,মৃণালী, সুনীতা, নিবে।. <br /><br /> গোটেইকেইজনী হোষ্টেলত লগ হৈ ফেন্সি যোৱাৰ কথা।গোটেই কেইজনীয়ে পূজাৰ কাপোৰ কিনিব।শাস্বতক কোৱা নাই।গম পালেই চাৰপ্ৰাইজ হৈ নাথাকিব।কালিয়েই ফোন কৰি সি লগ ধৰিছিল পেন্টালুনছলৈ,তাইক পূজাৰ গিফ্ট দিবৰ বাবে।কিন্তু আগতেই সিহঁতৰ প্লেনিংটো হৈ থকাৰ বাবে তাই শাস্বতৰ প্ৰগেমটো পিছুৱালে।হোষ্টেলৰ পৰা ওলাই গোটেই কেইজনী চিটি বাছৰ ফালে গ'ল।আহিলেই নহয় শাস্বতৰ ফোন<br /><br />*ক'ত আছা?<br /><br />*হোষ্টেলত।<br /><br />*কি কৰি আছা?<br /><br />* অলপ ন'টছ লিখিব আছে তাকেই লিখি আছোঁ।বেলেগ ক'লে যদি লগ ধৰো বুলি কয় সেয়ে মিছাকে ক'লে।<br /><br />*OK লিখা বুলি কৈ ফোনটো সি থৈ দিলে।<br /><br /> চিটি বাছলৈ ৰৈ আছে সিহঁত।কেৱল বাছ চাইছে সিহঁতে, খালী বাছ।ইমান গৰমত বহিবলৈ নেপালে কেনেকৈ যাব ইমান দূৰ। বাইকখন আহি স্বাতীৰ সন্মুখতে ৰৈছিলহি।<br /><br />*ন'টছ লিখি আছা এইয়া। <br /><br />* নহয় মানে পূজাৰ বজাৰ কৰিবলৈ ইহঁতে ইমান লগ ধৰি আছিলে সেয়ে গুচি আহিলোঁ।<br /><br />*OK ,no problem. But why you lied to me ?<br /><br /> একো ক'ব পৰা নাই তাই।ক'লেই চোন চাৰপ্ৰাইজ হৈ নাথাকিব।আৰোহীয়ে মাত লগালে।<br /><br />*এই নাহেই মইহে জোৰ কৰি লৈ আহিছোঁ দাদা,তাই ন'টছেই বনাই আছিল।আমিহে জোৰ কৰি আনিলোঁ।আমাক কৈছেই আপুনি লগ ধৰিছিল আজি ,নাযাওঁ বুলি কৈছিল আপোনাক এতিয়া আমাৰ লগত আহিলে আপুনি বেয়া পাব।সেয়ে কোৱা নাছিল।<br /> <br />*শিকাই আনিছে একেবাৰে । কৈয়ে সি নৰ'ল।বাইক চলাই আকৌ গুছি গ'ল সি।<br /><br />* আকৌ এখন খণ্ডযুদ্ধ ---আৰোহীয়ে ক'লে ।<br /><br /> যি হয় হ'ব বুলি স্বাতীয়ে এইবাৰ একো নাভাবিলে।গোটেই কেইজনীৰ লগত পূজাৰ বজাৰৰ বাবে চিটি বাছত উঠিল।বান্ধৱীৰ লগত বজাৰ কৰিবলৈ যোৱাৰো যে আছে এক সুকীয়া মাদকতা।সৰুৰে পৰা সিহঁতে মাক দেউতাকৰ লগত যায় পূজাৰ বজাৰ কৰিবলৈ।হাইফাই দোকানৰপৰা নিকিনিলেও এই সৰুসুৰা দোকান বোৰত দৰ দাম কৰি ইযোৰৰ পিছত সিযোৰ ওলিয়াই ৰং পচণ্ড কৰি কাপোৰ কিনাৰ মাদকতাই সুকীয়া।শাস্বতে কেৱল সেই ডাঙৰ ডাঙৰ মলবোৰলৈ নিয়ে।বিচৰা মতে কাপোৰো নাপায়, দৰ দামো মাৰিব নোৱাৰি, থকা কেইযোৰৰ পৰা এযোৰ চিলেক্ট কৰি লৈ আনিব লাগে।কেতিয়াবা বেলেগ কথা, কিন্তু সদায় ভাল নালাগে তাইৰ।সেয়ে তাৰ কথা নাভাবি তাই এই সময়কণ লগৰকেইজনীৰ লগত কটাব খোজে।ফোনটোৰ মেছেজ ট'নটো বাজি উঠিল।চেক কৰিলে স্বাতীয়ে।শাস্বতৰ মেছেজ।<br /><br />* এতিয়াও মোৰ স্থান সদায় তোমাৰ বন্ধুৰ পিছতেই।<br /><br /> * 😉 <br /> একো বিশেষ নকৈ স্মাইলীটো পঠিয়াই দিলে স্বাতীয়ে।আজি শাস্বতৰ কোনো কথাই তাইক নিজৰ পচণ্ডৰ কাম কৰাৰ পৰা ৰাখিব নোৱাৰে।পিছৰ পৰিণতি পিছত দেখা যাব।এই সময় তাইৰ নিজৰ ভাল লগাবোৰ কৰাৰ।নিজৰ মতে জীয়াই থকাৰ।শাস্বত তাইৰ প্ৰেমিক তাই ভলপায় সঁচা, কিন্তু সিমান সমানেই তাই নিজক ভালপায়,তাইৰ নিজস্ব সত্বাক ভালপায় ।<br /><br /> খণ্ড-----২৮<br /><br /> চিটি বাছৰ পৰা নামিয়েই সিহঁত বজাৰৰ ভিতৰলৈ গ'ল।মানুহৰ ভিৰ চৌপাশে।সকলোৰে পূজা লাগিছে।চকু ফুৰাই গৈছে সিহঁতে ফুটপাথৰ দোকান বোৰত,সিহঁতৰ পচণ্ডৰ কিবা পায়েই বা।প্ৰথমে সিহঁতে কাপোৰ চালে।নতুন নতুন ডিজাইনৰ কাপোৰেৰে ফেন্সি ভৰি পৰিছে।এইবাৰ সিহঁতে নিজৰ লগতে ঘৰৰ সকলোৰে পূজাৰ বজাৰ সিহঁতে ফেন্সিৰ পৰাই কৰিব।ভায়েক ভনীয়েক হঁতে লিষ্ট দিয়ে দিছে,কি কি লাগিব সিহঁতক।গুৱাহাটীৰ পৰা পূজাৰ কাপোৰ নিম বুলি কওঁতে সিহঁত ফূৰ্তিতে ক'ব নোৱাৰা হৈ আছে।সুধিয়েই আছে কাপোৰ কিনিলেনে নাই।সেয়ে গোটেই কেইজনীয়ে ঘৰৰ পৰা এইমাহত পইচা বেছিকৈ লৈছে।এখনত যদি ৰং পচণ্ড হোৱা নাই, আনখনত দৰে দামে মিলা নাই।এনেকৈ কেইবাখনো দোকান ঘূৰি ঘূৰি সিহঁতে নিজৰ বস্তুবোৰ পচণ্ড অনুসৰি ল'লে।কাপোৰৰ পিছত এইবাৰ আহিল খাৰু,ফুলি,চেণ্ডেলৰ বজাৰ।যদিও কাপোৰ বোৰ ভিতৰৰ দোকানৰ পৰা ল'লে কিন্তু বাকীবোৰ সিহঁতে ফুটপাথৰ পৰা কিনিব।ফুটপাথত দহ টকাতে পোৱা বস্তু বোৰ দোকানত এনেয়ে পঞ্চাশ, এশ টকা লয়।ড্ৰেছৰ ৰঙৰ লগত মিলাই স্বাতীহঁতে ফুলি, খাৰু বিচাৰি আছে।দহ টকা বুলি কৈছে যদি সুনীতাই আকৌ পাঁচ টকালৈকে কমায়।বাকীকেইজনীৰ হাঁহিও উঠে।<br /><br />* বজাৰ হৈছেগৈ নে?<br /><br /> স্বাতীৰ কাণৰ ওচৰতে সোধা প্ৰশ্নটোত স্বাতী চক খাই উঠে।ঘূৰি চাই দেখে শাস্বত।অথনিৰ ড্ৰেচতে।মানে সি এতিয়াও ঘৰলৈ যোৱাই নাই।<br /><br />* তুমি, তুমি ইয়াত কেনেকৈ?<br /><br />*কিয় আহিব নালাগিছিল নি?বেয়া পালা নেকি অহা দেখি ? ভাবিলোঁ বান্ধৱীৰ লগতনো কেনেকৈ বজাৰ কৰে শিকোঁ।<br /><br />* শিকিলা এতিয়া।<br /><br />* ও অথনিৰে পৰা চাই আছোঁ গোটেই<br /> কেইজনীকে।মোলৈহে কাৰো চোৱাৰ আহৰি নাই ।পূজাৰ কাপোৰ হৈ গ'ল মানে,এতিয়া পিন্ধাৰহে কথা।<br /><br />*নাই আৰু দুটামান আছেই।<br /><br />*আঠ বাজিলেইচোন,সেই দুটাতে অহা মানুহ।সেই কাৰণে মই ইয়ালৈ নাহো।সোমালে ওলাব নোৱাৰি।কিন্তু আমাৰ বাইদেউৰ আকৌ ইয়াতহে চকু।আগলৈ মানে মই ইয়ালৈকে আহিব লাগিব।<br /><br />* এতিয়া আমি চিনিয়ৰ ন? প্ৰিফেক্টক কৈ আহিছোঁ দেৰি হ'ব বুলি ---নিবেদিতাই ক'লে।<br /><br />* মোৰ লগত নাহিলেও নাই, মই কাকো বাধ্য নকৰাওঁ।মাথোঁ মই আহিলে কাজিয়া নকৰিলেই হ'ল---স্বাতীয়ে ক'লে।<br /><br />* হ'ব মোৰ গোঁসানী, কাইলৈ তেন্তে আকৌ ইয়ালৈকে আহিম।<br /><br />*কিয়?<br /><br />* পেন্টালুনছ যোৱাটো কেনচেল কৰিলোঁ তুমি বেয়া পোৱা যেতিয়া।<br /><br />*মই বেয়া পাওঁ বুলি তুমি কেনকৈ গম পালা,মইটো তোমাক কোনোদিন কোৱা নাই।<br /><br />*অভিজ্ঞতাই শিকাইছে আৰু আজি তোমাৰ ফাঁকিয়ে।<br /><br />* ইয়াত মোৰ পচণ্ডৰ আজি চাই চাই ললোৱেই।গিফ্টটো পেন্দিং থাকক পিছত ল'ম।<br /><br /> স্বাতীৰ ভিতৰি ভিতৰি টেনচনো হ'ল।<br /><br />শাস্বতৰ গিফ্ট যে কিনাই হোৱা নাই এতিয়ালৈকে।সি থাকিলেটো আজি কিনাও নহ'ব।শাস্বতে গোটেইকেইজনীকে চাহ খাবলৈ লগ ধৰিলে।চাহৰ নাম শুনি গোটেই কেইজনী ৰ'ব নোৱাৰা হ'ল।এনেও খোৱাৰ কথাই আছিল বজাৰ কৰি।তাৰ বাবে গিফ্ট কিনাটো স্বাতীৰ এইবাৰ নহ'ল।চাহ তাহ খাই গোটেই কেইজনীক চিটি বাছত উঠাই শাস্বত ঘৰলৈ গ'ল।<br /><br />* কি পাগল এই শাস্বত? আৰোহীয়ে ক'লে<br /><br />*কিয় কি হ'ল? মৃণালীয়ে সুধিলে<br /><br />* মইটো ভাবিছিলো দুয়োটাৰে মাজত দুদিনমানলৈ পোৰা মান অভিমান চলিব।কিন্তু আচৰিত কৰি আজি সি আমাৰ পিছে পিছে ঘূৰি ফুৰিছে।কোন যাব এনেকৈ ।<br /><br />* হয় দে ।নভবাকৈয়ে এবুকু মৰম ওপচি পৰিল স্বাতীৰ।তাইতো দুদিনমানলৈ সি নামাতিব বুলিয়েই ভাবিছিল।প্ৰকৃততে শাস্বতৰ আজিৰ এই পৰিৱৰ্তন তাইৰ কল্পনাৰো বাহিৰত।<br /><br /> পিছদিনা আকৌ শাস্বতৰ লগত বজাৰলৈ গ'ল তাই।সি সুধিছে ক'লৈ যাবা কোৱা ,তোমাৰ গিফ্ট,তোমাৰ পচণ্ড অনুসৰি যিখন দোকানৰ পৰা কিনা কিনি লোৱা, মোৰ আপত্তি নাই।কালিটো চেলৱাৰ ল'লা,এইবাৰ জিন্সকে লোৱা<br /><br />* নালাগে পূজাত মই ঘৰলৈ যাম,তাত পূজা চাবলৈ জিন্স পিন্ধি গ'লে মানুহে হাঁহিব।<br /><br />* তেতিয়াহ'লে কি লাগে কোৱা?মায়েও পইচা দিছে বোৱাৰীয়েকক পূজাত ভাল কিবা এটা কিনি দিবলৈ কৈছে।<br /><br />* তুমি যিখন দোকানলৈকে নিয়া যাম ব'লা।<br /><br /> গ'ল সিহঁত ফেন্সিও নগ'ল,পেন্টালুনছলৈও নগ'ল।এইবাৰ লৈ গ'ল গণেশগুৰিৰ ফালৰ দোকানবোৰলৈ।কি কিনিম কি নিকিনিম ভাবি ভাবি তাই লং ফ্ৰক এটা কিনি ল'লে।শাস্বত সুখী হ'ল,আনকমন ড্ৰেছ এযোৰ ল'লে তাই।শাস্বতৰ মতে চেলৱাৰ, স্কাৰ্টনো আৰু কিমান পিন্ধা পূজা বুলি কিবা নতুন লোৱা।<br /><br /> স্বাতীৰ শাস্বতলৈ কিনিবলৈহে অলপো সময় নহ'ল যোৰহাটতে গৈ কিনিম বুলি ভাবি থ'লে।যোৱাৰ আগদিনা আৰব্ধই দুয়োজনীকে এযোৰ এযোৰ কাণফুলি উপহাৰ দিলে।স্বাতীৰ মনত পৰিল আদিয়ে আৰোহীৰ লগতে কেতিয়াবা তাইলৈ দিয়া উপহাৰ কেইটিলৈ।স্বাতীয়ে তালৈ কিনি থৈছিল এটা পাৰফিউম।উপহাৰটি তায়ো আগবঢ়াই দিলে।আৰোহীয়ে দেখি সেমেনাসেমেনি কৰিলে।<br /><br />*মোৰহে একো এটা কিনা নহ'ল।পিছত দিম দেই তোক।<br /><br />* মৰম থাকিলেহে কিনিবা ,স্বাতীৰ আছিল বাবে কিনিলে।ইয়াতে প্ৰমাণ মোৰ প্ৰতি কাৰ কিমান মৰম।<br /><br />* ও হয় দে শাস্বতক কবিচোন এই মৰমৰ কথা দেখুৱাই দিব---আৰোহীয়ে ক'লে।<br /><br />*কিয় আকৌ কিবা হ'ল নি?<br /><br />* নাইহোৱা হ'বলৈ আৰু বেছি দিন নাই। পলে শাস্বতলৈ গিফ্ট কিনাই নাই আৰু তোক দিয়া গম পালে সোদাই এৰিব তাইক।<br /><br /> হাঁহি দিলে গোটেইকেইটাই।<br /><br /> ঘৰলৈ অহাৰ আগদিনা তাই শাস্বতহঁতৰ ঘৰলৈ গ'ল।মাকে মাতিয়েই আছে,পূজাতটো নাপামেই আহিবাচোন কথা আছে বুলি।সেয়ে তাই যোৱাৰ আগত তেওঁৰ ওচৰৰ পৰা আহিলগৈ।মাকৰ চিন্তা পুতেকক লৈ। আজিকালি সি বেছি জেদী হৈছে আগতকৈ, খঙটোও বেছি হৈছে।ভবিষ্যতকলৈ চিন্তিত হৈছে সি।একো এটা কৰিব নোৱাৰিলে স্বাতীৰ কি হ'ব বুলি চিন্তিত হয় সি।স্বাতীয়ে জানে এইকথা।তথাপিও তাই এই সম্পৰ্কে ইমান চিন্তা নকৰে।দুয়োঘৰৰ সন্মতি আছে যেতিয়া তাই অপেক্ষা কৰিব সি সফল হোৱালৈ আৰু তায়োটো পঢ়া শুনা কৰিছে।নিজৰ ভৰিত থিয় হ'ব পৰাকৈ নিশ্চয় তায়ো এদিন সক্ষম হ'ব।<br /><br />* তুমি যদি বেয়া নোপোৱা মই কথা এটা ভাবিছোঁ স্বাতী।তোমাৰ সন্মতি হ'লেহে মই আগবাঢ়িম ।এই কথা মই বাবাকো কোৱা নাই আনকি দেউতাককো।<br /><br />*কি কথা মা,কওঁকচোন।<br /><br />*অষ্টমী তিথিতেই যোৱাবাৰ তোমালোকৰ ঘৰলৈ গৈছিলোঁ, এইবাৰো যদি গৈ সম্পৰ্কটোৰ এটা নাম দি থওঁ।<br /><br />*কি নাম মানে?<br /><br />* মানে এইবাৰ যদি তোমাক ই আঙুঠি পিন্ধাই থৈ আহে ,তোমাৰ কিবা আপত্তি থাকিব নেকি?<br /><br /> আচৰিত হয় স্বাতী।তাইটো এই সম্পৰ্কে একো ভবাই নাই।<br /><br />*এইবাৰ যাবলৈ দিয়ক মা,মোৰ মাষ্টাৰ ডিগ্ৰীটো কমপ্লিট হ'ব দিয়ক।আপুনি এইবোৰ একো চিন্তা নকৰিব।মই শাস্বতক বুজাম।<br /><br /> মানুহগৰাকীয়ে হ'ব দিয়া বুলি কৈ ওলাই গৈছিল তেওঁৰ মিটিং এখন থকাৰ বাবে।দেউতাক নাছিলেই বজাৰৰ ফালে গৈছিল।শাস্বতে ৰুমতে সোমাই গান শুনি আছিল।মাকক চিঞৰি আছে চাহ লাগে তাক।স্বাতী আহিলে মাকে তাক পাহৰি যায় বুলি তাৰ সদায় আপত্তি ।মাকৰ দেৰি হোৱাত স্বাতীকে চাহ কাপ দিবলৈ কৈ থৈ গ'ল,সহায়িকা ছোৱালীজনীও ঘৰলৈ গ'ল।চাহ দুকাপ বনাই তাই শাস্বতৰ ৰুমলৈকে লৈ গ'ল।<br /><br />* বাহ আজি বোৱাৰীয়ে চাহ বনাইছা নেকি ? আনা আনা মোৰ বিৰাট মূৰ বিষাইছে।<br /><br /> দুয়োটাই ইটো সিটো কথা পাতি চাহ খালে,স্বাতীয়ে কাপ দুটা ধুবলৈ যাওঁতে কৈ থৈ গ'ল<br /><br />* যাওঁ ব'লা দেৰিয়েই হ'ব।মোক থৈ আহাগৈ।পেকিং কৰিবলৈ আছেই।<br /><br />* এনেকৈ কেনেকৈ যাবলৈ দিম,বাৰ্থডেতটো নাথাকা গতিকে বাৰ্থডে গিফ্ট লৈহে যাবলৈ দিম।<br /><br />*কিন্তু মই যে একো অনা নাই।পূজাতহে কিনিম যোৰহাটত,গুৱাহাটীৰ বস্তু তুমি লৈয়েই থাকা,এইবাৰ যোৰহাটৰ ল'বা সেয়ে।<br /><br /> স্বাতীয়ে ইতিমধ্যে কাপ ধোৱা আৰম্ভ কৰিছেই।সি তাৰ থিক পিছতে থিয় হ'লহি।স্বাতীৰ দেহত তাৰ নিশ্বাস তাই অনুভৱ কৰিলে।ভয় লাগিল তাইৰ।সি পিছফালৰ পৰা তাইক সাৱটি ধৰিলে কাণৰ কাষত লাহে লাহে কৈ গ'ল<br /><br />* বাৰ্থডে গিফ্ট মোক আজিয়েই লাগিব।দিবা নে নাই?<br /><br />* এৰা না,কোনোবা আহিব।বাৰ্থডে গিফ্ট দিমটো মই, বাৰ্থডেৰ দিনা তুমি পালেইটো হ'ল।এৰা এতিয়া।<br /><br /> স্বাতীৰ সৰ্ব শৰীৰত এক উত্তজনাৰ সৃষ্টি হ'ল।ভুল কৰিছে তাই।সেই আৰোহীয়ে কৰা ভুলটো।নাই, নাই তাই সেই ভুল কৰিব নোৱাৰে।তাই আৰু এজনী আৰোহী হ'ব নোৱাৰে।লৰালৰিকৈ হাতটো ধুই তাই শাস্বতৰ বাহু বন্ধনৰ পৰা মুক্ত হ'ব বিচাৰিলে।ঘৰত কোনো নাই, যি বিশ্বাসত মাকহঁতে তাইক এৰি দিছে,যি বিশ্বাসত শাস্বতৰ ঘৰৰ মানুহে সিহঁতক অকলে এৰি থৈ গৈছে তাই সেই বিশ্বাস ভাঙিব নোৱাৰে।কিন্তু তাই হাত দুখনৰ বন্ধনৰ পৰা মুকলিও হ'ব পৰা নাই।শাস্বতে এইবাৰ তাইক ঘূৰাই দিলে।দুয়ো দুয়োৰে মুখামুখি হৈ পৰিল।এইবাৰ ভয়তকৈ তাইৰ লাজটোৱে আৱৰি ধৰিলে।<br /><br />*দিয়া আকৌ<br /><br />*কি দিম,একো অনা নাই।<br /><br />*তোমাক মই কিনা বস্তু দিবলৈ কোৱা নাই।এইখিনি সময়ত তুমি মোক বিনা খৰচতে দিব পৰা বস্তুটোৰ কথাহে কৈছোঁ। দিয়া।নে মই দিলেহে তুমি দিবা।<br /><br />*তুমি দিলাটো মোক গিফ্ট আৰু নালাগে।<br /><br />*মোৰ মন গৈছে বুলি সি তাইৰ গালখনত এটা চুমা আঁকি দিলে।<br /><br /> * এনেকৈ দিলেই হ'ব দিয়া।<br /><br /> কলিং বেলটো বাজি উঠিল।লগে লগে শাস্বতৰ বান্ধোন শিথিল হৈ পৰিল।দৌৰি দৌৰি স্বাতী দৰ্জা খুলিবলৈ গ'ল লগতে কৈ গ'ল<br /><br />* বাৰ্থডেৰ দিনা দিম।<br /><br />*সেইদিনা কিন্তু সূতেমুলে লাগিব।<br /><br /> দেউতাক অহাৰ পিছত শাস্বতে তাইক হোষ্টেলত থৈ গৈছিল।নমাৰ সময়ত সি আকৌ কৈছিল<br /><br />*বাৰ্থডেৰ দিনা কিন্তু সূতেমুলে লাগিব।<br /><br /> পিছদিনা পুৱাই সিহঁত ঘৰলৈ বুলি যাত্ৰা কৰিছিল।স্বাতীয়ে মনতে ভাবি গৈছিল এইবাৰ মাকক কৈ মেলি শাস্বতৰ বাৰ্থডেৰ দিনা গোটেই কেইটা তাৰ ঘৰলৈ আহিব।খবৰ নিদিয়াকে।তাৰ বাবে এইটো জানো কম চাৰপ্ৰাইজ হ'ব।<br /><br /> কিন্তু কোনে জানিছিল উৎসৱৰ ইমান উল্লাসৰ মাজত সিহঁতৰ বাবে ৰৈ আছিল আন এক দুসংবাদে।<br /><br /><br />খণ্ড------২৯<br /><br /> দুয়োজনীৰ মনটো ফূৰ্তিতে সাতখন,আঠখন হৈছিল।নিজৰ ঠাইৰ পূজাত পূজা চোৱাৰ মজাই বেলেগ।দুয়োজনীয়ে সদায় গাঁৱৰ পূজা ভাগত অষ্টমীৰ দিনা পুৱাই সেৱা কৰিবলৈ আহে,তাতে দুপৰীয়া ভোগ খাইহে সিহঁত ঘৰলৈ যায়।আবেলিলৈ সৰু থাকোঁতে মাকহঁতৰ লগত টাউনৰ পূজা চাবলৈ আহে।ৰাতি টাউনৰ পূজা চোৱাৰ মজাই বেলেগ।সৰুতে বেলুন কিনিবৰ বাবেই সিহঁতে পূজালৈ আহে।এবাৰ আদিৰ লগতো দুয়োজনীয়ে পূজা চাইছে।আজিকালি লগৰখিনিৰ লগতেই সিহঁতে পূজা চাই।একেবাৰে জে পি আৰৰ পৰা ষ্টেচন,দেৱালৰ পূজা সিহঁতৰ আঙুলিৰ মূৰত।পূজা চাই ভালকৈ খাই বৈ নল'লে পূজা চোৱা সম্পূৰ্ণই নহয়।জাগীৰোড পাওঁতেই আৰোহীয়ে স্বাতীক ক'লে<br /><br />* পল,এইবাৰ যদি পূজাত আদি যোৰহাটলৈ আহে।<br /><br />*আমেৰিকাত আমাৰ ইয়াৰ নিচিনাকৈ পূজাৰ বন্ধ নিদিয়ে।আহিলেটো ভালেই,কথাবোৰ খোলাখুলি হ'ব।<br /><br /> একো নক'লে তাই।আমনিত চাহ তাহ খাই আকৌ আৰম্ভ কৰিছে সিহঁতৰ যাত্ৰা।কাজিৰঙাৰ সেউজীয়াবোৰৰ মাজত সিহঁতে চাইছে গঁড়, হৰিণ কেইটাক।গোটেই ৰাস্তাটোত সিহঁতৰ এইকণ ঠাইয়েই গৈ ভাল লাগে,প্ৰকৃতিৰ সেউজীয়াবোৰৰ মাজত বিলীন হৈ যাব খোজে সিহঁত।প্ৰায় ছয়,সাতঘন্টা মানৰ মূৰত সিহঁতে যোৰহাট টাউন পালেগৈ।এতিয়াও বাকী আধাঘন্টাৰ বাট।অটোৰিক্সালৈ ৰৈ আছে দুয়োজনী।<br /><br />* পল, সৌটো আদি বাইকত।<br /><br /> স্বাতীয়ে ইফালে সিফালে চাইছে,নাই তাই নাইদেখা।<br /><br />* যোৰহাট সোমাইছহে তোৰ ভ্ৰম বকা আৰম্ভ হ'লেই।সিনো কিয় আহিব ইয়ালৈ আৰু আহিলে জানো খবৰ নাপাবি,সি নিদিলেও আমাৰ লগৰবোৰেতো দিলেহেঁতেন।<br /><br />*মোৰটো তাক চিনি পোৱাত ভুল নহয় পল,মই থিকেই দেখিছোঁ।<br /><br /> হ'ব অটো আহিল উঠ বুলি দুয়োজনী অটোত উঠি ল'লে।এইবাৰ অটোত উঠি লৈ আৰোহীৰ লক্ষ্য হৈ পৰিল আদিৰ ঘৰৰ দিশে।সিহঁতৰ ঘৰলৈ যোৱাৰ পথতেই আদিৰ ঘৰ।সি নাথাকিলেও তাই আহোঁতে যাওঁতে সদায় চাই ঘৰটোলৈ।তাইৰ সপোনৰ ঘৰখনলৈ।এইবাৰ স্বাতীৰো দৃষ্টি নিক্ষেপ হ'ল আৰোহীৰ দিশে।<br /><br />* হয় হয় সি আদিয়েই।সৌটো বাইকৰ পৰা নামিছে --আনন্দত আৰোহীয়ে চিঞৰি উঠিল।<br /><br /> স্বাতীয়েও চালে হয় সি আদিয়েই।কিছু দেখাত সলনি হৈছে যদিও চিনি নোপোৱাৰ কথাই নাই।আদিক দেখি আৰোহীৰ কল্পনাৰেই অন্ত নোহোৱা হ'ল।<br /><br />* সি চাগে মোক চাৰপ্ৰাইজ দিম বুলি ভাবিছে বুজিছ,সেয়ে মোক খবৰ দিয়া নাই।বেচেৰাই গমেই নাপালে মই যে ইতিমধ্যে দেখিলোঁ।মই কৈছিলোঁ ন সি আকৌ ঘূৰি আহিব,তহঁতেহে বিশ্বাস নকৰ।<br /><br />* সি ঘূৰি আহিব বুলি আমিও জানোঁ, কিন্তু সি ঘূৰি আহিছে কাৰ বাবে সেইটোহে ডাঙৰ কথা।<br /><br /> আদিৰ কথাৰ মাজেৰেই দুয়োজনী ঘৰ পালেগৈ।আৰোহীয়ে নামিয়েই মাকক সুধিছে---<br /><br />*আদি আহিছিলনি আমাৰ ঘৰলৈ মা?<br /><br />*নাই ,নাই অহা,কিয়?<br /><br />*এনেই সুধিছো বুলি তাই ভিতৰ সোমাই গ'ল।<br />ঘৰলৈ অহাৰ আনন্দৰ মাজতে আদি নামৰ ৰহস্যটোৱে দুয়োজনীৰ মনতেই সাঁথৰ হৈ থাকিলে।<br /><br /> পিছদিনা স্বাতীয়ে মাকৰ লগত বজাৰ কৰিবলৈ ওলাই গ'ল।মাকক তাই শাস্বতৰ বাৰ্থডে চাৰপ্ৰাইজৰ বিষয়ে কৈছে।মাকে দেউতাকৰ লগত কথা পাতিব লাগিব বুলি কৈছে।বাটতে গাঁৱৰ চিনাকি মানুহ এগৰাকী ক লগ পালে।কেতিয়া আহিলা,কি খবৰ এইবোৰ প্ৰশ্ন সুধি তেওঁ আৰম্ভ কৰিলে <br /><br />* তোমাৰ বান্ধৱী যে আৰোহী,এই আমাৰ মাষ্টৰৰ ছোৱালীজনী ,এই যে আমাৰ আদিত্যক ভাল পাইছিল।তাইৰ খবৰ কেনে পিছে?<br /><br />*ভালেই, কিয় সুধিলে তাকো ইমান বিশেষণ লগাই।<br /><br /> মাকে হাতটোৰে ইঙ্গিত দিলে,মানে কিয় তেনেকৈ কৈছ।<br /><br />*নহয় মানে সি আকৌ ফৰেনাৰ এজনী বিয়া পাতিলে নহয় ।একেবাৰে আমেৰিকাৰ ঘৰতে আছে এইকেইদিন।মাকৰ গা বেয়া আছিল যে সেয়ে দুদিনমানলে আহিছে আকৌ যাবগৈ।কালি গৈছিলোঁ ন কইনাক চাবলৈ ছালটোহে বগা বুজিছা দেখিবলৈ একো ভাল নহয়।তাতকৈ আমাৰ অসমীয়া কিজনীয়ে থিক আছে বুজিছা।<br /><br /> স্বাতীৰ সেই ঠাইত থিয় হৈ থাকিবলৈও শক্তি নোহোৱা হ'ল।ব্ৰেকআপ নোহোৱাকৈ ডাইৰেক্ট বিয়া,কি আচৰিত।তথাপিও সেই ভাব নেদেখুৱাই তাই কৈ উঠিল<br /><br />* তাৰ জীৱন তাৰ কথা, কেনেকুৱা ছোৱালী বিয়া পাতে আৰু আৰোহীয়েটো তাক কেতিয়াবাই পাহৰিলে।তাৰ কথা বহু দিনৰ মূৰত আজিহে শুনিলোঁ।সেই ষ্টেণ্ড কৰা ল'ৰাটোৰ কথা কৈছে ন?<br /><br />* অ অ ।<br /><br /> মানুহগৰাকীয়েয়ে শুনিব বিচৰা উত্তৰটো নাপাই সেমেনাসেমেনি কৰি গুচি গ'ল।স্বাতীৰ বজাৰ কৰিবলৈ যোৱাৰ হেপাঁহ নাইকিয়া হ'ল।জানিছিল তাই এনেকুৱা কিবা এটাই হ'ব বুলি ।সাজু কৰিব বিচাৰিছিল তাই আৰোহীকো।কিন্তু তাই,তাইক কেনেকৈ ক'ব এই সকলো কথা।তথাপিও সঁচা কথাবোৰটো তাইক জনাবই লাগিব।মাকক ঘৰলৈ পঠাই তাই আৰোহীৰ ঘৰত সোমাল।বজাৰ, পূজা,বাৰ্থডে সকলো পাহৰিলে তাই।<br /><br /> ফোনত কথা পাতি থকা আৰোহীক আহচোন ,তোৰ লগত কথা এটা আছে বুলি স্বাতীয়ে আৰোহীক টানি নিয়াদি ৰুমলৈ লৈ গ'ল।<br /><br />* ৰ,ৰ তোৰ ফোনটো কি কৰি থৈছ?শাস্বতে ফোন মাৰি আছে তই ৰিচিভ কৰা নাই যে,হো ল কথা পাত।তই নধৰা দেখি মোলৈকে মাৰিছিল।আহিলি যেতিয়া কথা পাত।<br /><br />*অ' মই থিকেই আছোঁ।তোমাৰ লগত মই পিছত কথা পাতি আছো।ফোন বজা মই শুনা নাছিলোঁ ,Sorry. বুলি কাটি দিলে স্বাতীয়ে ফোনটো। সন্মুখত বহুৱাই ল'লে আৰোহীক---তোৰ লগত মোৰ কথা আছে।<br /><br />*ক আকৌ।কিবা লাগিলি নেকি শাস্বতৰ লগত,কথাও ভালকে নাপাতিলি?<br /><br />*নাই লগা,শুন,আদি আহিছে যে ঘৰলৈ লগত আমেৰিকাৰ ছোৱালী এজনীও আহিছে।<br /><br />* সি বা মোক এইবাৰ কিয় খবৰ নিদিলে?ঘৰলৈও নাই অহা,তই লগ পাইছ নেকি তাক?<br /><br />*আদিয়ে বিয়া পাতিলে আৰু লগত অহা ছোৱালীজনী তাৰ পত্নী।<br /><br />*কোনে ক'লে(হাঁহি হাঁহি)আমাৰ গাঁৱৰ মানুহবোৰ সলনিয়েই নহ'ল বুজিছ,লগত ছোৱালী দেখিবলৈহে পালে পত্নী বনায়েই দিলে।কি যে হ'ব মানুহবোৰৰ।<br /><br />*চব কথাতে ধেমালি নকৰিবিচোন।মই এঠাইত গম পাইহে কৈছোঁ, মই আদিকো লগ পোৱা নাই, তাৰ ফৰেনাৰ ৱাইফকো।কথাবোৰ যদি মিছাই হ'লহেঁতেন তোকনো সি আহিও কিয় লগ নাইধৰা।আমি ভাবি থকাটোৱেই হ'ল বুজিছ।আদি এতিয়া আমাৰ বাবে আদিত্য হৈয়ে ৰ'ব।<br /><br /> লগে লগে ফোন লগাইছিল আৰুৱে সিহঁতৰ পুৰণি বন্ধু বিশ্বলৈ।হয় কথাবোৰ, কালি তাৰ ফাৰ্মাচীৰ পৰা মাকৰ দৰৱ কিনিবলৈ আহি সি সকলো কথা কৈ থৈ গৈছে।<br /><br /> ৰংবোৰ উকা হৈ পৰিছিল।সেউজীয়াবোৰ ক'লা হৈ পৰিছিল।সময় ,সময়ে কাৰ বাবে কি লৈ আহে কোনেও নাজানে।কি চৰম বিশ্বাসঘাটকতা।না খাব পাৰিছিল না শুব পাৰিছিল।কিমান ৰাতি উজাগৰী নিশা পাৰ কৰিছিল আৰোহীয়ে,কান্দি কান্দি চকু উখহি গৈছিল।কি পূজা, কি এনিভাৰছেৰি,কি বাৰ্থডে সকলো পানী হৈ গৈছিল।বেদনাবোৰ বৰষুণ হৈ নিগৰিছিল।<br /><br /> এনিভাৰছেৰি,শাস্বতৰ বাৰ্থডে কেৱল শুভেচ্ছা জ্ঞাপন কৰিয়েই সামৰণি মাৰিছিল।শাস্বতেও কোনো আপত্তি কৰা নাছিল।সিহঁতে ভালেই পাইছিল আৰব্ধৰ বাটৰ কাঁইট নাইকিয়া হ'ল বুলি।<br /><br />দশমীৰ দিনা স্বাতীয়ে তাইক বুজাই বঢ়াই আৰব্ধই দিয়া ৰঙা কাপোৰযোৰ পিন্ধাই গাঁৱৰ দেৱীৰ ওচৰলৈ সেৱা কৰিবলৈ ওলিয়াই নিছিল।মেৰিয়াই দিছিল তাইক আৰব্ধৰ ৰঙা সাজজোৰে।দলিয়াই পেলা আজিৰ পৰা আদি নামৰ অদৰকাৰী আৱৰণটো।আৰব্ধ,শাস্বতে আৰোহীক ফোনৰ ওপৰত ফোন কৰি বুজাইছে।আঁতৰি যোৱাজনৰ বাবে তুমি কিয় দুখ কৰিবা।<br /><br /> দেৱী মাক সেৱা কৰিছে দুয়োজনীয়ে।অপশক্তিবোৰ লৈ যোৱা মা।আৰোহীৰ জীৱনটোত ৰংবোৰ বিয়পাই দিয়া।মানুহৰ সমাগম তেতিয়া কম।আৰোহী বহি আছে বহু সময় দেৱীৰ আগত হাতযোৰ কৰি।স্বাতীয়ে মতা নাই।মাৰ আগত মনৰ কথা বোৰ কৈ পাতলাওক মনটো।আহিবলৈ লওঁতেই সন্মুখত দেখিলে আদি আৰু তাৰ কাষত ঢকঢকীয়া বগা মুখখনত ৰঙা ফোঁট আৰু শেওতাত দীঘলকৈ সেন্দুৰেৰে সৈতে এগৰাকী বোৱাৰী।বুজিলে দুয়োজনীয়ে।সিহঁতক দেখি থতমত খালে সি।স্বাতীয়ে মাত লগালে---<br /><br />* আদিত্য দা ইমান দিনৰ মূৰত,কি খবৰ?<br /><br />* ভালেই, ভালেই।<br /><br /> বোৱাৰী গৰাকীয়ে সিহঁতলৈ চাই ৰৈ আছে, বুজি বাজি একো পোৱা নাই।স্বাতীৰ এনে লাগিল এটা পূৰ্ণ হতীয়া চৰ তাক এতিয়াই সোধাই দিব।<br /><br /> * আৰু---আৰোহী ভালে আছা? আদিয়ে সুধিলে।<br /><br />* ভাল। একো ক'ব পৰা নাই তাই।<br /><br />*এ আমাৰ বেবী আজিকালি প্ৰিফেক্ট হ'ল।তুমিটো গমেই নোপোৱা।আজিকালি হোষ্টেলৰ লগতে ইউনিভাৰ্চিটিৰ আধা অধুৰা মালকিনেই আৰু।<br /><br /> সি ঘৈণীয়েকক চাকি জ্বলাবলৈ যাবলৈ ইঙ্গিত দিলে।হয়তো ভয় খাইছে সিহঁতক দেখি।<br /><br /> * আৰু মোক তোৰ বেষ্ট ফ্ৰেণ্ড বুলি ভাব?<br /><br />* ও ভাবোঁ ।<br /><br />* আৰব্ধক তোৰ আপোনজন বুলি ভাব?<br /><br />* ভাবোঁ।নাভাবো বুলি ক'লেহেঁতেন যদিও আদিৰ আগত হয়ভৰ দিলে।<br /><br />* তেতিয়া হ'লে আমাৰ দুয়োটাৰে শপত ইয়াক এতিয়াই এটা চৰ মাৰ আৰু গোটেই জীৱনলৈ এই পোকটো তোৰ জীৱনলৈ মাৰি পেলা।<br /><br /> আৰব্ধৰ নামটো নোলোৱাকৈও হ'ল হয় কিন্তু সেইসময়ত আদিৰ আগত সেই নামটোৱেও যেন এক অস্ত্ৰৰ কাম কৰিছিল আৰোহীৰ আত্মসন্মান বজাই ৰাখিবলৈ।<br /><br /> স্বাতীকো আচৰিত কৰি আৰোহীয়ে আদিক দুখন গালত দুটা চৰ সোধালে।দুয়োজনী গুচি আহিল তাৰ পৰা।পিছত যি হয় হ'ব এতিয়া আমিও কোনো কম নহয়।ইউনিভাৰ্চিটিৰ GS এতিয়া আমাৰ বন্ধু।এতিয়া ভয় নকৰে সিহঁতে আদি নামৰ ল'ৰাটোৰ সেই দম্ভালি মৰা বাপেকটোলৈ।<br /><br /> দুখবোৰ বুজনিৰ ভাষাত নাই কৰি দিব পৰা হ'লে।সান্তনাৰ এষাৰি মাতত প্ৰাপ্তিৰ এপিয়লা অমৃত পোৱা হ'লে।হায়ৰে জীৱন পাহৰো বুলিয়েই সি পাহৰি গ'ল,একো নজনোৱাকৈ, একো নোকোৱাকৈ।এয়ে জীৱন ৰোৱা জন ৰৈ থাকে অগাধ বিশ্বাসৰে,এবুক মৰমেৰে আৰু যোৱা জন গুচি যায় বিশ্বাসবোৰ দলিয়াই, মৰমবোৰ নেওচি।<br /><br />খণ্ড------৩০<br /><br /> হৈ যোৱা ঘটনাটোৱে ক্ষন্তেকতে গাওঁ খনৰ ইমূৰৰ পৰা সিমূৰলৈ বিয়পি পৰিল।দুয়োজনীৰ ঘৰত চিন্তা হ'ল কেনেবাকৈ পুলিচ কেছ হয় যদি।স্বাতী নিচিন্ত আছে তাৰ নিচিনা এটাৰ পুলিচলৈ যাবলৈ সাহ থাকিব লাগিব নহয়।কি ক'ব পুলিচৰ আগত,কিয় মাৰ খালে সি।মাকৰ গালি শাস্বতৰ টেনচন,আৰোহীৰ দুখ আৰু আৰব্ধৰ আশ্বাসৰ মাজতে সিহঁতৰ পূজাৰ বন্ধ খোল খালে।ঘূৰি আহিল আকৌ সিহঁতৰ মৰমৰ আনখন ঘৰলৈ মাকহঁতৰ দুগাল তিয়াই।নাকান্দে সিহঁতে আজিকালি, জালুকবাৰী সিহঁতৰ আপোন ঘৰ,আপোন মানুহৰ আবাস।<br /><br /> গোটেই বাটতো আৰোহীয়ে এটা কথাও নক'লে।আৰব্ধই ফোন কৰি কৰি খবৰ লৈয়ে আছে,শাস্বতৰটো কথাই নাই।জালুকবাৰী পাওঁতে প্ৰায় চাৰিটা মানেই বাজিলে।ৰিক্সাখনৰ পৰা হোষ্টেল গেটৰ সন্মুখত দুয়োজনী নামিল।<br /><br />*পালিহি?<br /><br /> ঘূৰি চালে দুয়োজনীয়ে।<br /><br />* তই,ইয়াত কেনেকৈ?<br /><br />* কিয় আহিব নোৱাৰি নেকি, তহঁতক চাবলৈ আহিলোঁ।<br /><br />* তহঁতক বুলি এনেই কিয় কৈছ, মোক চাবলৈটো তই নাই অহা ।<br /><br />* হ'ব দে তহঁতে কথা পাত মই যাওঁ বুলি আৰোহী যাবলৈ ধৰে।<br /><br /> স্বাতী আৰু আৰব্ধই ইটোৱে সিটোৰ চকুলৈ চালে।<br /><br />* ৰ'বা তোমাৰ ওচৰলৈয়ে মই আহিছোঁ আৰু তুমি যাবলৈ লৈছা,পিছে মোৰ পূজাৰ গিফ্ট কি হ'ল?<br /><br />* গম পাইছই চোন সকলো,পূজা ক'ত কেনি গ'ল মোৰ এই ধুমুহাৰ মাজত গমেই নাপালোঁ।<br />*নহ'ব মোৰ গিফ্ট লাগিবই।<br /><br />*নাই অনা একো, মোৰটো বাদেই পলৰো মোৰ বাবে এইবাৰ পূজা পণ্ড হ'ল।<br /><br />* মইটো কোৱা নাই কিনি আনি দিবলৈ,ব'লা ইমান দূৰ জাৰনী কৰি আহিছা মাৰ্কেটত চাহ খাই আহোঁ।বেগকেইটা থৈ আহা,মই ৰৈ আছোঁ।স্বাতী তয়ো ব'ল।<br /><br />* শাস্বত আহিব এতিয়া ,মই যাব নোৱাৰিম।তহঁত দুয়োটাই যাচোন।<br /><br />*তই নগ'লে মই নাযাওঁ।<br /><br />* যা অকৰামি নকৰিবি।মোৰ হাতত ধৰি আৰু কিমান যাবি ,এতিয়াৰ পৰা অকলে আগুৱাবলৈ শিক।<br /><br /> গালি খাই তাই অকণো আপত্তি নকৰাকৈ আৰব্ধৰ লগত মাৰ্কেটলৈ গ'ল।যাত্ৰাৰ অৱসাদবোৰ সান্ধ্য ভ্ৰমণত বিলীন হ'ল।শাস্বত অহাৰ কথা স্বাতীয়ে এনেইহে ওলিয়াইছিল সিহঁতক একেলগে পঠিয়াবলৈ।আৰব্ধ সুখী আছিল ।এদিন স্বাতীক কৈছিল<br /><br />*তাই মোৰ হ'বই বুজিছ,মই কৈছিলোঁ নহয় তোক মোৰ প্ৰেম সঁচা হ'লে তাইক মই পামেই।সেয়ে আদিত্য আঁতৰি গ'ল।<br /><br />*এতিয়াও ইমান সহজ নহয় আৰব্ধ।তাই এতিয়া আদিক ঘিণ কৰিছে সঁচা, কিন্তু এতিয়াও তোক সেই আদিৰ স্থান দিয়া নাই আৰু সেই স্থান পাবলৈ তই বহু কষ্ট কৰিব লাগিব।<br /><br /> প্ৰিয়জনৰ বিশ্বাসঘাটকতা সময়ৰ বলুকাত স্মৃতি হয় সঁচা, কিন্তু আজীৱন এই স্মৃতি ৰৈ যায় হৃদয়ৰ কোণত এটুকুৰা কটা মঙহ হৈ।তাতে প্ৰথম প্ৰেমৰ কথাই সুকীয়া, সময়ৰ চাৱনিত ই ভটিয়াই গ'লে থানবান কৰি যায় হৃদয়, যি হৃদয় পিছলৈ যোৰা লগোৱাটো হৈ পৰে কঠিন।নোপোৱাৰ বেদনাই জীৱনটো খুলি খুলি খাই।সেই বেদনাত পোৱাবোৰো হেৰাই যায় অজানিতে, অকপটে।<br /><br /> থাৰ্ড ছেমিষ্টাৰ চাওঁতে চাওঁতে সিহঁতৰ পাৰ হৈছিল।শুকাই যাবলৈ ধৰা লহপহীয়া পুলি এটা পানী পাই ঠন ধৰি উঠাৰ দৰে আৰোহী লাহে লাহে আদিৰ আদৰত পোখা মেলিছিল।হাঁহিবলৈ পাহৰি যোৱা আৰুজনী আজিকালি আৰব্ধৰ কথাত হাঁহে খিলখিলাই।কিমান দিন নাছিল এই হাঁহি তাইৰ মুখত।ইউনিভাৰ্চিটিত যি সকলে নাজানিছিল আৰব্ধৰ প্ৰেমৰ কথা এতিয়া সকলোৰে মুখে মুখে হ'ল।আৰব্ধই তাৰ দায়িত্ববোৰৰ মাজত পঢ়া শুনাও কৰে বহু।ক্লাছত উপস্থিত থাকিব নোৱাৰিলে আৰোহীয়ে তাৰ বাবে এক্সট্ৰা ন'টছ বনাই দিয়ে।তাৰ ব্যস্ততাবোৰৰ মাজত খোৱা শুৱাৰ খবৰ লয়।কতৃত্ব দেখুৱাই তাৰ ওপৰত।হয়তো সংগোপনে সোমাই গৈছিল আৰব্ধ আৰোহীৰ হৃদয়ত।কিন্তু ইয়াৰ মাজতো সুবিধা পালেই আদি নামৰ কীটটোৱে আকৌ কামুৰি যায় তাইৰ হিয়াৰ এডোখৰ।কন্দুৱাই যায় তাইক এসাগৰ মৰমৰ মাজতো। প্ৰথম মৰমৰ স্মৃতিয়ে হুমুনিয়াহ কঢ়ুৱাই।এইয়ে জীৱন হাঁহি, কান্দোন,প্ৰেম, বিৰহ,বিষাদৰ সমষ্টি।স্বাতীয়ে বুজাই----আদিৰ বেয়াবোৰ পাহৰি আৰব্ধৰ ভালবোৰ মনত পেলাচোন।আদিৰ সান্নিধ্যৰ সময়তকৈ আৰব্ধৰ সান্নিধ্যৰ সময়ৰ মাপ যথেষ্ট বেছি।<br /><br /> আৰব্ধই এতিয়া কোনোদিন তাইক প্ৰেমৰ প্ৰস্তাৱ দিয়া নাই বা মই তোমাক ভালপাওঁ বুলিও কোৱা নাই।এতিয়া সি ব্যস্ত ইউনিভাৰ্চিটিৰ দায়িত্ব পালন কৰাত আৰু নিজৰ জীৱনটো এক শুদ্ধ পথত নিয়াৰ।তাৰ সেই জীয়া সপোনতো এতিয়াও ফুৰে তাৰ পিছে পিছে।মাকক এখন সুন্দৰ ঘৰ দিয়াৰ, নিজকে প্ৰতিষ্ঠা কৰি আৰোহীক নিজৰ কৰি লোৱাৰ।ইটোৱে সিটোক একো নকলেও বুজে দুয়ো দুয়োৰে মনৰ ক'ব নোৱাৰা কথাবোৰ।এদিন স্বাতীয়ে আৰব্ধক সুধিছিল---- <br /><br />*কি হ'ল প্ৰপ'জ চ'পজ নিদিয় নি?<br /><br /> উত্তৰত সি কৈছিল জীৱনটোৰ আগতে এটা গতি লগাই লও,আমেৰিকালৈ যাব নোৱাৰিলেও নিজৰ ৰাজ্যৰ সিংহকে হৈ লওঁ।তাৰ পিছত হ'ম তহঁতৰ গাঁৱৰ জোৱাই।আৰোহীয়ে যাতে গৰ্ব কৰে ,সিহঁতৰ পৰিয়ালে যাতে সমাজৰ আগত গৰ্বৰে মোৰ নাম ল'ব পাৰে তাৰ সমকক্ষ নোহোৱালৈকে প্ৰপ'জ কৰা কেনচেল।<br /><br /> বিভিন্ন পৰীক্ষবোৰ সি দিছে।সুখৰ খবৰ সি নেট পাছ কৰিলে।SSC,UPSC তেনেধৰণৰ বহু সৰ্ব ভাৰতীয় পৰীক্ষা সমূহ সি দিয়ে।শাস্বতো ব্যস্ত।ব্যৱসায় আৰম্ভ কৰিছে সি।এম বি এ কৰাৰ লগে লগে দুই এটা কামত মন দিছে সি।সকলোৰে মুঠতে ভৱিষ্যতৰ চিন্তা।আৰোহীৰ সপোন মাষ্টাৰ ডিগ্ৰী কৰি পি এইচ ডি কৰিব, নিজকে আদিৰ সমকক্ষ কৰি তুলিব।নিজৰ নামৰ আগত ডক্টৰেট লিখিব।স্বাতীৰ সেইবোৰ নাই।মাষ্টাৰ ডিগ্ৰীটো কমপ্লিট কৰি তাই চাকৰি বিচাৰিব।সৰুৰে পৰা যে এটা সপোনে তাইক খেদি খেদি খাইছে।সৰুতে যে দেউতাকৰ লগত ফৰকাল আকাশৰ তলত বহি ৰেডিঅটোত শুনিছিল সন্ধিয়া সাত বজাৰ বাতৰি।গলগলীয়া মাতটোৰে যে কয় এইয়া বাতৰি পৰিবেশন কৰিছে------।তেতিয়াৰ পৰাই তাইৰ সপোন ৰেডিঅৰ ভিতৰত সোমাই ক'ব এইয়া সন্ধিয়াৰ বাতৰি পৰিবেশন কৰিছে স্বাতীপল বৰুৱাই।লাহে লাহে ঘৰলৈ অনা ৰঙীন টিভিটো দেখি বাতৰি পঢ়া মানুহৰ মুখকেইখন দেখি আৰু ভাল পালে।সপোনটো আৰু দৃঢ় হ'ল।ইলোৰা গোস্বামী, পঙ্কজ বৰদলৈৰ দৰে তায়ো পৰিবেশন কৰিব কেমেৰাৰ সন্মুখত পুৱা সন্ধিয়াৰ বাতৰি।সেয়ে তাইৰ এই সপোনটো পূৰ হ'লেই জীৱনে পূৰ্ণতা পাব।কোনো এটি চেনেলত সোমাই ল'ব পাৰিলে তাই নিচিন্ত।<br /><br /> বছৰ বাগৰাৰ লগে লগে উৎসৱবোৰো আকৌ আহিছিল।আকৌ আহিছিল সৰস্বতী পূজা, ভাৰ্চিটি ওইক আৰু অন্যান্য অনুষ্ঠানবোৰ।এইবাৰেই শেষ বুলি দুগুণ উৎসাহেৰে সিহঁতে পালন কৰিছিল সৰস্বতী পূজা আৰু অন্যান্য অনুষ্ঠানবোৰ।স্বাতীৰ প্ৰগেমৰ সংখ্যাও বাঢ়িছিল।মাজে মাজে তাই ইউনিভাৰ্চিটিৰ বাহিৰলৈও নিমন্ত্ৰণ পাইছিল।দিনৰ ভিতৰতে হ'লে তাই যায় ,শাস্বতেই মাজে মাজে লৈ যায়।ৰাতি হ'লে প্ৰগেম কৰাৰ পাৰমিছন নাই শাস্বতৰ পৰাও ,হোষ্টেলৰ পৰাও।মাজে মাজে দূৰদৰ্শনটো এভুমুকি মাৰে।মাকহঁতে দেখি সুখ পায়। কেতিয়াবা কেতিয়াবা শাস্বতক সময় দিবলৈও তাইৰ সময়ৰ নাটনি হৈছিল।<br /><br /> এদিন এনে এটি প্ৰগেমতে লগ পাইছিল সমীৰণ চৌধুৰীক।প্ৰগেমটোৰ অৰগেনাইজাৰ আছিল তেওঁ।সেই সংক্ৰান্তত কেইবাবাৰো সিহঁতৰ ফোনত কথা পতা হৈছিল লগো হৈছিল।এদিন স্বাতী আৰু শাস্বত একেলগে কেন্টিনত চাহ খাই থাকোঁতেই সমীৰণৰ মেছেজ আহিছিল।স্বাতীয়ে মেছেজ দেখি আচৰিত হ'ল,ভয়ো খালে।কাষত ইফালে শাস্বত।স্বাতীৰ মুখৰ ভাবভঙ্গী দেখি শাস্বতে ফোনটো লৈ চালে।পঢ়িলে সি মেছেজটো <br /><br /> * Hi✋ বহুত দিনৰ পৰা তোমাক কথা এটা কম বুলি ভাবি আছিলো কিন্তু তুমি লগেই নধৰা।মই তোমাক বহুত ভাল পাই পেলাইছো স্বাতী।I love you very much.You are in my thoughts every moment.I always lose control when you by my side.I think I am falling in love with you.I don't know why I feel so sad when I don't see your face.Will you marry me ?plz reply.<br /><br /> উঠি গৈছিল শাস্বত একো নোকোৱাকৈ। প্ৰকাশ কৰিলে মানুহক উত্তৰ দিবলৈ ভাল।কিন্তু প্ৰকাশৰ অবিহনে বুজি পোৱাটো কঠিন।স্বাতীৰ ভাব হ'ল এইবাৰৰ পৰা আৰু প্ৰগেম কৰা কেনচেল হ'ব।যোৱা বাৰৰ দৰে ঘটনা ঘটাৰ আগতেই তাই তাৰ পিছে পিছে দৌৰিলে।<br /><br />*কি হ'ল গুচি আহিলা যে?<br /><br />* মোৰ গাৰ্ল ফ্ৰেণ্ডক কোনোবাই প্ৰপ'জ কৰিব আৰু মই চাই থাকিম নেকি।<br /><br />* কোৱা তেন্তে মই কি কৰিব লাগে?<br /><br />* তুমিহে জানা তুমি কি কৰা।your life,your decision. তোমাক মই আগৰ পৰাই কৈছিলো নে FB ত ৰিলেচনছিপ দিবলৈ তুমিহে নিদিয়া।<br /><br />* তুমি দিছা?<br /><br />* অ' চোৱা কেতিয়াবাই দি থোৱা আছে।নাম মেনচনহে কৰা নাই।তোমাৰ আকৌ আপত্তি থাকিব পাৰে নহয়।<br /><br />* OK OK ময়ো কৰিছো বুলি তাই ফেচবুকৰ ছেটিংছত গৈ in a relationship with Saswat Kashyap. কৰি থ'লে।<br /><br />*শান্তি নে এতিয়া।মোৰো নামটো দি থ'বা<br /><br /> শাস্বত সুখী হ'ল।<br /><br />*পিছে এই মেছেজটোৰ ৰিপ্লাই কি দিবা।মোৰ পিছে সহ্য নহয় দেই কোনোবাই মোৰ ভালপোৱাগৰাকীক এনে মেছেজ দিলে।<br /><br />* তোমাৰ আগতে দিও চাই থাকা।<br /><br /> স্বাতীয়ে মেছেজৰ ৰিপ্লাইত লিখিলে<br /><br /> Sorry I am in relationship.<br /><br /> আৰোহীয়ে প্ৰিফেক্টৰ কামবোৰ সুন্দৰভাৱে পৰিচালনা কৰিছিল।সকলোৰে মৰমৰ প্ৰিফেক্ট বা নাইবা আৰু বা হৈ পৰিছিল তাই।আৰব্ধহঁতৰ হোষ্টেলটো তাইৰ জুনিয়ৰবোৰে ভিনদেউ হোষ্টেল বুলি কৈছিল।এদিন স্বাতী আৰু আৰোহী আৰব্ধক বিচাৰি বিচাৰি ফুৰিছিল।দুদিন মান তাৰ দেখাদেখিয়েই নাই।ইটো সিটোক সুধি গম পালে সি প্ৰেক্ষাগৃহত আছে।সোমাই গ'ল দুয়োজনী। আৰব্ধক সেই অৱস্থাত দেখি দুয়োজনীৰ মাতবোল বন্ধ হৈ গৈছিল।<br /><br /> <br /><br /><br /><br />খণ্ড------৩১<br /><br /> ষ্টেজৰ ওপৰত চকী এখনত সি বুৰ্বকৰ দৰে বহি আছে।হাতত এটা ফাইল।নাৰ্ভাছ সি।ছোৱালী এজনীয়ে তাক কলাৰত ধৰি গালি পাৰি আছে ।<br /><br />*কিয় কিয় আপুনি মোক ভাল পাব নোৱাৰে।মই কি দেখিবলৈ বেয়া নেকি ,মইটো সেই আৰোহীনে কোন তাইতকৈ দেখিবলৈ ধুনীয়াই।গুৱাহাটীত ঘৰ,পাপা হাইফাই বিজনেছ মেন।টকা পইচাৰ কোনোফালে অভাৱেই নাই।সেই আৰোহীয়েটো আপোনাক ভালো নাপায়।কোনোবা বেলেগ এটাৰ কাৰণেহে তাই ফিদা হৈ আছে।আপুনি এনেই তাইৰ পিছত ঘূৰাতকৈ মোক ভালপাওঁক।সকলো দিব পাৰিম মই ,টকা পইচাৰ পৰা মেন্টেলী, ফিজিকেলী সকলো।<br /><br /> গতিয়াই দিলে ছোৱালীজনীক সি।তাৰ ঠেলাত গৈ তাই একেবাৰে পকাত পৰিলগৈ।<br /><br />* অ'ই কি বুলি ভাবিছ তই মোক,তোৰ বাপেৰৰ চাকৰ।ছোৱালী বুলি সন্মান কৰি অথনিৰে পৰা একো কোৱা নাই। কিন্তু তই যে একেবাৰে লিমিট ক্ৰছ কৰি গ'লি।কোনে বিচাৰিছে তোৰ বাপেৰৰ টকা পইচা।আছে যদি নিজে খা।আৰোহীয়ে কাক ভালপায় মই কাক ভাল পাওঁ সেইটো আমাৰ পাৰচনেল মেটাৰ তোৰ তাত মাথা মাৰিবৰ দৰকাৰ নাই আৰু তই যে কৈছ কি আছে তাইৰ সোধ তই ,কি নাই তাইৰ।আছে তাইৰ আত্মসন্মান,আছে তাইৰ লজ্জা, নিজৰ ভৰিত নিজে থিয় হোৱাৰ সাহস ,তোৰ দৰে বাপেৰৰ পইচাৰ ওপৰত জীয়াই থকাৰ মানসিকতা নাই তাইৰ।এজনী ছোৱালীক ভাল পাব পৰা সকলো আছে তাইৰ।মই জানো মই যিমান ভালপাওঁ তাইক তায়ো সিমানেই ভালপায় মোক তাৰ বাবে তোৰ স্বীকৃতিৰ প্ৰয়োজন নাই।<br /><br /> আৰব্ধৰ এনে ৰূপ, এনে ভাষা কোনো দিন শুনা নাই সিহঁতে।স্বাতীৰ প্ৰতুৎপন্নমতিতাৰে সেই সময়ৰ সৎ উপযোগ কৰিলে।সোমাই গ'ল তাই আৰোহীক হাতত ধৰি।চিনি পাইছে সিহঁতে ছোৱালীজনী সিহঁতৰ ডিপাৰ্টমেন্টৰে জুনিয়ৰ পল্লৱীকা দুৱৰা।কেইবাবাৰো আৰব্ধলৈ তাই বেলেগৰ হাতত চিঠি লিখি দিছে।কথাটো সি ইমান গুৰুত্ব দিয়া নাছিল।আজিকালি তালৈ প্ৰেমৰ প্ৰস্তাৱ আহিয়েই থাকে।স্বাতীহঁতে ইয়ালৈ আহিহে দেখিছে ছোৱালীয়ে প্ৰথমে প্ৰেমৰ প্ৰস্তাৱ দিয়া।সকলো আগুৱাই গৈছে।ছোৱালীবোৰনো কিয় পিছুৱাই থাকিব।<br /><br /> ছোৱালীজনী তেতিয়াও মজিয়াখনতে অবাক হৈ বহি আছিল।হয়তো তাইৰ সপোনৰ কোঁৱৰৰ এনে ৰূপ,এনে ভাষা তাইৰ কল্পনাৰ বাহিৰত আছিল।আৰব্ধও সিহঁতক দেখি আচৰিত হ'ল।ছোৱালীজনীক স্বাতীয়ে উঠাই দিলে।স্কীন ফিট জিন্স পিন্ধা বাবে হয়তো তাই উঠিব পৰা নাছিল।উঠায়েই স্বাতীয়ে অভিনয় আৰম্ভ কৰি দিলে<br /><br />* হেৰা ভন্টী,তোমাকনো কোনে ক'লে আৰোহীয়ে আৰব্ধক ভাল নাপায় বুলি।তাইটো আৰব্ধক কেতিয়াবাৰ পৰাই ভাল পায়।তুমিহে গম নোপোৱা ছাগে।গোটেই ইউনিভাৰ্চিটিয়ে জানে স্বাতী শাস্বত আৰব্ধ আৰোহীৰ প্ৰেমৰ কথা ,তুমি তোমাৰ দেউতাৰ পইচাৰ কথাহে জানা নেকি? চাচোন আৰু কি যে কয় তই হেনো ইয়াক ভাল নাপাৱ।কৈ দে পল্লৱীকাক তই ভাল পাৱনে নাপাৱ।<br /><br /> একো নোকোৱাকৈ আৰোহী থিয় হৈ আছে।স্বাতীয়ে জানে বেলেগৰ আগত কেতিয়াও আৰুৱে আৰব্ধক লাজ পাবলৈ নিদিয়ে।<br /><br />* ক আকৌ।<br /><br />* ও পাওঁ ,পাওঁ।<br /><br /> আৰব্ধই হাঁহিবই নে কান্দিবই ধৰিব পৰা নাছিলে।ইমান দিনে শুনিব বিচৰা কথাকেইটা ইমান সহজতে তাকো এনেকৈ শুনিব বুলি সি সপোনতো ভবা নাছিল।ছোৱালীজনী ওলাই গৈছিল মান ,সন্মান সকলো হেৰুৱাই।আৰব্ধই দৌৰি গৈ আৰোহীক সাৱটি ধৰিছিল।<br /><br />* I am so happy Aaruhi..তুমিও মোক ভালপোৱা ,ৰিয়েলী।স্বাতী Thank you,Thank you very much.<br /><br />* মই তোক ভালপাওঁ আৰব্ধ ,কিন্তু তই মোক ভালপাব পৰাকৈ মই এতিয়া উপযুক্ত হৈ থকা নাই।ভালপালেও মই এতিয়া কাৰো হ'ব নোৱাৰোঁ।<br /><br />* মই জানোঁ সকলো আৰোহী কিন্তু তোক উপযুক্ত কৰি নৰখা ল'ৰাটোৱে চোন আজি সংসাৰেই পাতিলে।<br /><br />* তই একো নাজান ,মাত্ৰ এইটো মনত ৰাখিবি মই তোক ভালপালেও হয়তো তই বিচৰা ধৰণে মৰম,ভালপোৱা কেতিয়াও দিব নোৱাৰিম।<br /><br />* জানোঁ মই স্বাতীয়ে মোক সকলো কৈছে।মই বিচৰা ধৰণে নিদিলেও তুমি বিচৰা ধৰণেৰেই দিবা।তাতেই মই সুখ পাম।<br /><br /> আচৰিত হৈ চাই তাই স্বাতীলৈ।ওচৰ চাপি আহে তাই।<br /><br />* আৰু কিমান বন্ধুৰ দায়িত্ব পালন কৰিবি।ভাগৰা নাই তই ইমান বছৰে।মোৰ বাবেই জী গ'লি জীৱনটো।মোৰ প্ৰতি খোজৰ প্ৰেৰণা হৈ,মোৰ প্ৰতি খোজৰ সাহস হৈ।তই নথকা হ'লে মইটো আজি মই হৈ নাথাকিলোহঁতেন।ধন্যবাদ আৰোহীক আৰোহী হৈ জীয়াই ৰাখিলি।<br /><br /> কান্দি পেলালে তাই।দুয়োকে তাত এৰি স্বাতী ওলাই আহিল।প্ৰাপ্তি, এইয়াই প্ৰাপ্তি জীৱনৰ।শাস্বতৰ কথাষাৰলৈ মনত পৰি গ'ল।বন্ধুৰ স্থান তাইৰ জীৱনত সকলোতকৈ ওপৰত।হয় ছাগে নহ'বনো কিয়।ইহঁতবোৰেইটো তাইকো জী উঠিবলৈ শিকাইছে।সুখ,দুখ প্ৰতিটো মূহুৰ্তৰ সাক্ষী হৈ ৰৈছে।শাস্বতৰ লগত কাজিয়া কৰিলেও সিহঁতে আশ্বাস দিয়ে ,হ'ব দে সকলো থিক হৈ যাব।কিয় জানো আজি তাইৰ নিজকে বৰ ভাল পালে।আৰোহীৰ বাবে কিবা এটা কৰিব পৰাৰ সুখে তাইক সুখী কৰিলে।<br /><br />* জীৱন সকলো দিলা মোক পৰিয়াল, প্ৰেম,বন্ধুত্ব।সকলোখিনি সামৰি মই আজি পূৰ্ণ।<br /><br /> হাত দুখন মেলি আকাশলৈ চাই এপাক ঘূৰি দিলে তাই।ইমান সুখ তাই কেতিয়াও অনুভৱ কৰা নাই।আনকি শাস্বতক পায়ো।আজি আকাশখন চুই চাবৰ মন গৈছে তাইৰ,পখী হৈ উৰিবলৈ মন গৈছে তাইৰ।<br /><br /> আৰব্ধৰ মৰমে আৰোহীৰ জীৱনটো ৰং তুলিকাৰে অংকিত কৰিলে।হেঁপাহবোৰ আকৌ বাঢ়িল, সপোন নেদেখো বুলি কোৱা ছোৱালীজনীয়ে আকৌ সপোন দেখিলে আৰব্ধৰ হাতত ধৰি।কৃষ্ণচূড়াই সিহঁতকো আকোঁৱালি ল'লে অতি মৰমৰে।ৰাধাচূড়াৰ কোমলতাবোৰে সিহঁতৰ প্ৰেমকো স্পৰ্শ কৰি গ'ল।এতিয়া সকলো সুখী।কি বিচাৰি আহিছিলে সিহঁতে কি দিলে সিহঁতক কৃষ্ণচূড়াৰ দেশে। <br /><br /> পাৰ হৈছিল সময় সোণোৱালী সময় ,কৃষ্ণচূড়াৰ দেশে স্বাতীক হিয়া উজাৰি সৰ্বস্ব দিছিল।সকলো সময়তে মৰম আৰু গভীৰ প্ৰত্যয়ৰে আৱৰি ৰখা শাস্বতক,গোটেই জীৱন জীয়াই থাকিব পৰাকৈ প্ৰাণৰ সখীকেইজনী,দুখনকৈ আপোন ঘৰ জীয়াই থাকিবলৈ ইয়াতকৈ বেছি আৰু তাই একো নিবিচাৰে।<br /><br /> ফাইনেল পৰীক্ষাৰ শেষৰ দিনা সিহঁতি আবেগিক হৈ পৰিছিল।কেনেকৈ এৰি থাকিব সিহঁতৰ মৰমৰ জালুকবাৰীখনক,মৰমৰ ইউনিভাৰ্চিটিখনক,মৰমৰ হোষ্টেলখনক আৰু তাতোকৈ মৰমৰ বান্ধৱীকেইজনীক কেনেকৈ? নালাগে এই বিচ্ছেদ সিহঁতক।পৰীক্ষা দি গোটেই কেইজনীৰ দুচকু ভৰি গৈছিল।বৰ্ণা,নন্দিতাৰ ঘৰলৈ যোৱা উৎসাহটো এইবাৰহে নাইকিয়া হ'ল। সিহঁতে ক্লাছ শেষ হ'লেই ৰুমলৈ দৌৰে।প্ৰতি শণিবাৰে আৰু বন্ধ পালেই ঘৰলৈ যাবলৈ ভৰি দাঙি থাকে।হোষ্টেলত নাথাকে সিহঁত পেয়িং গেষ্ট হৈ থাকে।কান্দি কান্দি বিদায় ল'লে সিহঁতে।<br /><br /> ৰুমটোলৈ আহি স্বাতী আবেগিক হৈ পৰিছিল।নোৱাৰিব আৰু তাই বৰ্ণিল নাম দি লোৱা এই স্মৃতিৰে ভৰা ৰুমটোত থাকিব।দুই ,এদিনতে সিহঁতে হোষ্টেল এৰিব লাগিব।সকলো আকৌ উভতি যাব ভিন্ন দিশে।কোনো কোনো যাব নিজৰ ঘৰলৈ,কোনো থাকি যাব গুৱাহাটীতে নিজৰ লক্ষ্যত উপনীত হ'বৰ বাবে, কোনোবা হয়তো বিয়া হৈ যাব।এইয়াই জীৱন।ক্ষন্তেকলৈ আহি মায়াৰে আৱৰি মানুহ গুচি যায় অজান দেশলৈ।স্মৃতিৰ একাঁজলি ফুল চটিয়াই।কোনে জানে জীৱনে আকৌ সিহঁতক লগ কৰাব নে নাই।তথাপিও প্ৰতিশ্ৰুতিৰে বান্ধ খাই পৰে সকলো পুনৰ সাক্ষাৎ কৰাৰ।সুশৰীৰে নোৱাৰিলেও ফোন,মেছেজ,চছিয়েল মিডিয়াত ইজনীয়ে সিজনীৰ সংস্পৰ্শত থকাৰ।নোৱাৰে স্বাতীয়ে এই বিচ্ছেদ সহিব।সেই যে কান্দি কান্দি ঘৰৰ পৰা গোটেই বাটতো আহিছিল আজি চোন এই বিচ্ছেদে তাতোকৈ বেছি বিদাৰিছে হৃদয়।মাকহঁতৰ মৰমক মনত পেলাই প্ৰথম নিশা সিহঁতে যিদৰে হোষ্টেলত কান্দিছিল ,আজিও সিহঁতে কান্দিছে লগৰকেইজনীৰ মৰম ,আদৰক এৰি যাবলৈ লৈ।ৰাতি গোটেই কেইজনী সাৰে আছে।হোষ্টেলৰ প্ৰতিটো ৰুমতে সোমাই লগৰখিনি,সৰুখিনিৰ পৰা স্মৃতিৰ স্বাক্ষৰ লৈছে।সাঁচি ৰাখিব এই স্বাক্ষৰ আজীৱন।বহু পৰ সিহঁতে হোষ্টেলৰ চাদত জালুকবাৰীৰ নৈশতা,লগৰকেইজনীৰ সঙ্গতা উপভোগ কৰিছে।আৰোহী,কুঁহিহঁতো আহিছে সিহঁতৰ হোষ্টেললৈ ,সিহঁতৰো একেই হৈছে ।কোনো শুব পৰা নাই।শাস্বতে আজি ফোন কৰা নাই।বুজিছে সি একে অভিজ্ঞতাৰে যোৱা বছৰ সিও বিদায় লৈছিল হোষ্টেলৰ পৰা।আজি অনুভৱ কৰিছে সিহঁতে<br /><br /> সময়ক ধৰি ৰাখিব পৰা হ'লে।আকৌ আৰম্ভ কৰিলেহেঁতেন প্ৰথমৰ পৰাই।ধৰি ৰাখিলেহেঁতেন সিহঁতৰ এই দুবছৰীয়া সময়খিনিক।ক'ৰবাত যে পঢ়িছিল সিহঁতে সময় বৰ বলৱান,সঁচাই আজিহে অনুভৱ কৰিছে সিহঁতে।কাইলৈৰ পৰা সিহঁত নাথাকে এনেকৈ, পুৱাই উঠি বাথৰুমৰ বাবে চিঞৰ বাখৰ লগাই লাইন নাপাতে আৰু,ভাত খাবলৈ মামাহঁতে বেল নবজায় আৰু, ক্লাছলৈ চিঞৰি বাখৰি একেলগে নাযায় আৰু সিহঁত, আবেলিৰ চাহকাপ নাখায় আৰু একেলগে,মাৰ্কেটৰ পকৰীৰ সোৱাদ নাপায় আৰু সিহঁতে, মাৰ্কেটত চেলৱাৰ চিলোৱা ভাইটিটোৱে সিহঁতক নামাতে আৰু বাইটি বুলি,মাজ ৰাতি মেগী,চাওমিনৰ সোৱাদ নাপায় আৰু সিহঁতে, লগৰকেইজনীৰ ঘৰৰ পৰা অনা সুস্বাদু লাৰু, পিঠাৰ ভাগ নাপায় আৰু সিহঁতে বাৰ্থডে পাৰ্টিত বাৰ বজাৰ লগে লগে কৰা সেই ধেমালিবোৰ আৰু কেতিয়াও নাপায় সিহঁতে।ফ্ৰেচাৰ্চ,ভাৰ্চিটি ওইক,যুৱ মহোৎসৱ,সৰস্বতী পূজাৰ উৎসাহ,আনন্দবোৰ নাহে আৰু সিহঁতৰ জীৱনলৈ।<br /><br /> পিছদিনা কান্দি কান্দি সকলোৰে চকু উখহি আছে।গা পা ধুই সকলো মন নাথাকিলেও সাজু হৈছে হোষ্টেল এৰিবলৈ।স্বাতী, আৰোহীয়ে ৰুম লৈছে চান্দমাৰীত ,সিহঁত ইয়াতে থাকিব।শাস্বত আহিছে বেডিংবোৰ নিবলৈ।আৰব্ধইও ৰুম লৈছে লঙ্কেশ্বৰত।<br /><br /> স্বাতী কান্দি কান্দি ক'ব নোৱাৰা হৈ গৈছে।কেনেকৈ এৰিব তাই দুবছৰীয়া যাত্ৰাৰ তাইৰ সহযাত্ৰীকেইজনীক।মৃণালী, দিকু,দিপশ্ৰী, নিবে,সুনীতা, অংকু ইহঁতৰ অবিহনে সহজ হ'বনে জীৱন।অংকুৱেও ৰুম লৈছে উজান বজাৰত।মৃণালী, সুনীতা,নিবে,দিকু ঘৰলৈ যাব।ইজনীয়ে সিজনীক সাৱটি ধৰি ধৰি কান্দিছে। বিয়াত বিদায়ৰ মূহুৰ্তত কইনাই কন্দাৰ দৰে।একেই সেই দুখ,নিজৰ ঘৰখন এৰি যোৱাৰ, নিজৰ আপোনজনৰ পৰা বিদায় লোৱাৰ।<br /><br /> মোৰ স্মৃতিত তুমি সদায় থাকিবা জালুকবাৰী, সময়ে আজি দূৰ কৰিলেও মোৰ হৃদয় উপত্যকাত তুমি আজীৱন ফুলি থাকিবা এপাহি কৃষ্ণৃচূড়া হৈ।মৃত্যুৰ দোৱাৰদলিলৈকে কঢ়িয়াম স্মৃতিৰ এই সঁফুৰাখন।<br /><br /> আকৌ এক নতুন যাত্ৰা জীৱনৰ।এইবাৰ নিজকে প্ৰতিষ্ঠা কৰাৰ।বিশ্বাস আছে সিহঁতৰ এদিন নহয় এদিন সিহঁত সফল হ'বই।<br /><br /><br /><br />খণ্ড------৩২<br /><br /> সময় লাগিছিল সিহঁতৰ হোষ্টেলৰ কথাবোৰ পাহৰিবলৈ।তথাপিও সময়ে শিকাইছিল আগবাঢ়ি যাবলৈ।দুয়োজনী মাজতে ঘৰলৈও গ'ল থাকি আহিল দুদিনমান।স্বাতীয়ে দুটামান অফিচত শাস্বতৰ লগত গৈ CVখন দি থৈ আহিছে।বুজিছে তাই চাকৰি পাওঁ বুলিয়েই পাব নোৱাৰি।আৰু বহু দূৰ আছে বাট।আৰোহী প্ৰিপেয়াৰ হৈছে পি এইচ ডিৰ এন্ত্ৰেন্স দিবলৈ।কষ্ট কৰিছে তাই যেনে তেনে হ'লেও তাই ছিটটো পাবই লাগিব।আৰব্ধৱেও দিব এন্ত্ৰেন্স।দুয়োটাই মিলাই মিলি পঢ়িছে।আৰব্ধ এতিয়া আৰোহীৰ সকলো কথাৰে সমভাগী।আদিয়ে দিব নোৱাৰা খিনি সি দিবলৈ চেষ্টা কৰে।প্ৰথম প্ৰেমৰপৰা পোৱা অনাদৰ,অবিশ্বাসবোৰ সি নাইকিয়া কৰিবলৈ চেষ্টা কৰে।মাজতে সি মাকক লৈ আহিছিল তাৰ ৰুমত থাকিবলৈ।থাকি গ'ল তেওঁ পোন্ধৰ দিন মান।আৰোহী আৰু স্বাতী গৈ তেওঁক লগ কৰি আহিল। আৰোহীৰ ভয় যাবলৈ আদিৰ দেউতাকৰ দৰে যদি আৰব্ধৰ মাকেও গালি পাৰি পঠাই দিয়ে।যিমানেই মৰম আদৰ নাপাওঁক কিয় অভিজ্ঞতাই জোকাৰি যায় পুৰণি দিনৰ কথাবোৰ।তথাপিও তেওঁক চোৱাৰ হেঁপাহ সামৰিব নোৱাৰি সিহঁত গৈছিল তালৈ।<br /><br /> সি মাকক কৈছিল আৰোহীৰ কথা।মাকে বৰ মৰম কৰিছিল দুয়োজনীকে।ইমান আদৰ সাদৰ কৰিছিল মানুহগৰাকীয়ে।বৰ সাদৰি মানুহগৰাকী।কিন্তু তেওঁ যে কথাবোৰ জানিছিল সেই কথা ধৰা পৰিবলৈ দিয়া নাছিল।আৰোহীয়ে তাত থকা সময়খিনি একেবাৰে ভয়ে ভয়ে পাৰ কৰিছিল।থিক নাই নহয় কি কথাই আকৌ তেওঁক বেয়া পোৱাই।তেওঁৰ হাতৰ সোৱাদৰ কথাটো ক'বই নালাগে।গৰৈ মাছৰ পিটিকা,পুতেকলৈ অনা মানিমুনি দিয়া মাছৰ জোল,মাছৰ মূৰ দিয়া কচু তৰকাৰী, নৰসিংহৰ বৰ মানে একেবাৰে তৃপ্তিদায়ক এসাজ।তেওঁ সিহঁতক বনাই খুৱাইছেহে নিজে নাখায়, তেওঁ নিৰামিষহাৰী ।খাইলৈ স্বাতীয়ে তেওঁৰ হাতৰ প্ৰশংসাত পঞ্চমুখ হৈ পৰিল।ইমান সোৱাদ ,আহি মাককো কৈ আছেহি তাই।তাইৰ মুখত আৰব্ধৰ মাকৰ খানাৰ কথা শুনি শাস্বতো এদিন তাৰ ৰুমলৈ গৈ ভাতসাজ খাই আহিলগৈ।আৰোহীক তাই মাজে মাজে জোকাই<br /><br />* তই বনাবলৈ শিক বুজিছ,নহ'লে শাহুৱেৰে আগলৈ দিব ভালকে এসেকা।শাহু ইমান পাকৈত ৰান্ধনী বোৱাৰী একেবাৰে অপ'জিত।<br /><br /> হাঁহে তাই।সময় পালে ইউটিউব চাই চাই দুই এটা কিবাকিবি বনাই আৰোহীয়ে।যোৱাৰ দুদিনমান আগত সিহঁতৰ উৎপাতত আৰব্ধই মাকক লৈ আহিল সিহঁতৰ ৰুমলৈ।সিহঁতে যোগাৰ কৰি থৈছে সকলো আৰব্ধৰ মাকে বনাব।সেইদিনা শাস্বতো সিহঁতৰ ৰুমত।সকলোৱে মিলি তৃপ্তিৰে এসাজ খালে আৰব্ধৰ মাকৰ হাতেৰে।গ'লগৈ তেওঁ দুয়োজনীকে চুমা এটা এটা খাই খাই।এইয়াই মৰম সৰল মানুহখিনিৰ।আৰোহীৰ তথাপিও চিন্তা হয় ,মানুহ গৰাকীয়ে জানিও একো নক'লে যে ,নে তেওঁ তাইক গ্ৰহণ কৰা নাই।আশা কৰিছিল তাই শাস্বতৰ ঘৰত স্বাতীক আকোঁৱালি লোৱাৰ দৰে তাইকো আৰব্ধৰ মাকে মৰমৰে আকোঁৱালি ল'ব।স্বাতীক কয় তাই<br /><br />* তোকচোন শাস্বতহঁতৰ ঘৰত এদিনতে আকোঁৱালি লৈছিল, মোক কিয় নললে।নে মই তেওঁ ভবা ধৰণৰ নহয়।<br /><br /> মানুহগৰাকী আহিব বুলি তাই একদম চেলৱাৰ ওইথ চূৰণি পিন্ধি আছিল।কিজানি থ্ৰী কোৱাৰটাৰ পিন্ধিলে পচণ্ড নকৰেই।স্বাতীৰ সেইবোৰ চিন্তা কৰিবলৈ নাই, গতিকে তাই থ্ৰী কোৱাৰটাৰৰেই দৰ্শন দিছিল।শাস্বতে আকৌ স্বাতীক কয় <br /><br />* কি যে পিন্ধা তুমি ,মানুহগৰাকীৰ আগত অকণমান ভালকৈ থাকিব লাগে।স্থান, কাল,পাত্ৰ চাই কাপোৰ পিন্ধিবাচোন নিজৰো সন্মান থাকিব আনজনেও সন্মান দিব।আৰোহীক চোৱা চোন কি ভালকে আছে।<br /><br />* মোক সন্মান নালাগে নহয়।মৰমহে লাগে।যিয়ে মোক মৰম দিব লাগে তেওঁলোকে দিয়েই,আৰব্ধৰ মাকেও দিব।আৰোহীৰ কথা বেলেগ।তাই তেওঁৰ হ'ব লগা বোৱাৰী।মোকো তোমালোকৰ মাহঁতে কোৱা কাৰণেহে আজিকালি যি টি ড্ৰেছ পিন্ধি যাওঁ।তোমাৰ চকু ইমান আৰোহীৰ ওপৰত দিব নালাগে, চকু কাঢ়ি ল'ম।<br /><br /> হাঁহি দিয়ে দুইটাই।<br /><br />*হ'ব মোৰ গোসানী,যি পিন্ধে পিন্ধক বুলি সি আৰু একো নকয়।<br /><br /> আৰোহীক বুজাই তাই<br /><br />* মন নামাৰিবিচোন।সকলো একে নহয় নহয়।শাস্বতহঁতৰ মাক আৰু তেওঁৰ মাজত বহু পাৰ্থক্য আছে।কিমান কষ্টৰে তেওঁ ল'ৰাটো অকলে ডাঙৰ দীঘল কৰিছে।সময়টো লাগিব ন তেওঁ তোক আপোন কৰি ল'বলৈ।ভাবচোন আমাৰ মাহঁতে জানো পাৰিব শাস্বতহঁতৰ মাকহঁতৰ নিচিনা হ'বলৈ।গাঁৱৰ মানুহ বোৱাৰীৰ এনে অবাধ বিচৰণ তোৰ ঘৰতেই মানিব নে মোৰ ঘৰতেই।কিন্তু মনাব লাগিব বুজিছ আমিবোৰে।তেতিয়াহে সম্পৰ্কবোৰ মধুৰ হয়।আৰব্ধৰ মাকেও তোক আকোঁৱালি লৈছে,মাথোঁ সেই মৰম ,সেই আগ্ৰহ,সেই হেপাঁহ তেওঁ প্ৰকাশ কৰিব পৰা নাই।<br /><br /> আৰব্ধকো সোধে তাই<br /><br />* মায়ে কিবা কৈছেনেকি?<br /><br />* নাইটো একো নাই কোৱা।মই সোধাও নাই একো।<br /> <br /> দুদিন পিছত আৰব্ধই তেওঁক আকৌ থৈ আহিছিল গৈ।<br /><br /> সিহঁতৰ ফাইনেল পৰীক্ষাৰ ৰিজাল্টো দিছিল।ভাল হৈছিল গোটেই কেইটাৰ।আৰব্ধ টপাৰ হৈছিল।স্বাতী আৰু আৰোহীয়েও ফাৰ্ষ্ট ক্লাছ পাইছিল।ৰিজাল্ট দিয়াৰ দিনা আকৌ গৈছিল সিহঁত ইউনিভাৰ্চিটিলৈ,হোষ্টেললৈ।হোষ্টেলৰ মামাহঁতৰ(ভাত ৰন্ধা মানুহ) মৰমবোৰ একেই আছিল।জুনিয়ৰখিনিয়েও সিহঁতক দেখি ঢপলিয়াই আহিছিল।<br /><br /> স্বাতী আৰু শাস্বতৰ ৰিং চেৰিমনীৰ আয়োজন কৰা হৈছিল।শাস্বতৰ মাকৰ কথা পেলাব নোৱাৰি স্বাতীয়ে এইবাৰ সন্মতি দিছিল।দিনটো একেই সেই যে পূজাৰ অষ্টমী তিথিটো।এইবাৰ সিহঁতৰ পূজা যোৱা বাৰৰ দৰে পণ্ড নহয়,এইবাৰ দুগুণ উৎসাহেৰে সিহঁতে পূজা উপভোগ কৰিব।কেৱল এইবাৰ স্বাতীয়ে নিজলৈ একো নিকিনিলে।শাস্বতৰ মাকে তাইক লৈ গৈ কাপোৰৰ বজাৰ কৰিছে,জুৱেলাৰী কিনিছে।কাপোৰৰ দোকানতো কাজিয়া শাস্বত আৰু তাইৰ।তাইৰ যিটো কালাৰ পচণ্ড হয় ,শাস্বতৰ নহয়।শাস্বতৰ মতে নিউ ডিজাইনৰ ছফ্ট কালাৰ লোৱা,তাইৰ মতে তাইৰ দাৰ্ক কালাৰ ভাল পায়,গতিকে তাই দাৰ্ক কালাৰেই ল'ব।জুৱেলাৰী তাৰ মতে দিব,সেইবোৰত তাইৰ ইন্টাৰেষ্ট নাই।শেষত মাকৰ আইডিয়া অনুসৰি এযোৰ গোলপীয়া ৰঙৰ আৰু এজোৰ নীলা ৰঙৰ কাপোৰ কিনা হ'ল।নীলাজোৰ তাই কিনিছে,ঘৰৰ পৰা মাকে পইচা দিছে,দৰাঘৰৰ মানুহৰ আগত ওলাবৰ সময়ত এজোৰ নতুন কাপোৰ লাগে সেয়ে।জুৱেলাৰী দোকানত তাই পচণ্ড কৰা নাই, শাস্বতৰ মতেই ল'লে সেইয়া।<br /><br /> শাস্বত বৰ সুখী বজাৰ কৰি অহাৰ পৰাৰ স্বাতীৰ লগত এবাৰলৈও কাজিয়া কৰা নাই।সি সুখী স্বাতীক আঙুঠি পিন্ধাব,শিৰত সেন্দুৰ দিব।দুদিনমান আগতেই স্বাতী ঘৰলৈ গৈছে ।ঘৰতো তাই মাকক সহায় কৰি দিব লাগিব।আৰোহী দুদিনমান দেৰিকৈ আহিব।বেছি মানুহ নহয় শাস্বতহঁতৰ ঘৰৰ পৰা আহিব বিছজন মান,স্বাতীহঁতৰ গাঁৱৰ মানুহো থাকিব দুই এজন।সৰুকৈ হ'লেও দেউতাকে পেণ্ডেল এখন দিছে।টাউনৰ জোৱায়েকৰ ঘৰৰ মানুহ আহি কিবা তলত বহিবনে,খানা বনাবলৈও কাৰিকৰ মাতিছে।মুঠতে সৰুসুৰা বিয়া এখন বুলিয়েই ক'ব পাৰি।<br /><br /> শাস্বতে কিনা চুটজোৰ আগদিনা পিন্ধি স্বাতীক ফটো মাৰি দেখুৱাইছে।তাই মাককো দেখুৱালে ফটোখন।মাকটো আচৰিত <br /><br />* ই আকৌ কিয় নতুন কাপোৰ কিনিছে?<br /><br />* কাইলৈৰ কাৰণে,মই নতুন পিন্ধিম সি আৰু পুৰণা পিন্ধি আহিব নেকি।<br /><br />* সি আকৌ কিয় আহে?<br /><br />* তুমিও বৰ ফতুৱামী কৰা মা,কাইলৈ মোক আঙুঠি পিন্ধাবলৈ নাহিব জানো সি সেইকাৰণে।<br /><br />* সি আকৌ কিয় আহিব,মাকহঁতেহে পিন্ধাব।সি চুইহে দিব।<br /><br /> স্বাতীয়ে নাজানে সিহঁতৰ ঠাইৰ নিয়ম কি,বিয়া সবাহলৈ তাই যায় আবেলি যায় খাই বৈ গুচি আহে।এই আঙুঠি পিন্ধোৱাৰ নিয়ম তাই নাজানে।টিভিত দেখাৰ দৰেই ল'ৰাটোৱেই পিন্ধাব বুলি তাই ভাবিছে আৰু মাকহঁতেও কথাটো উলিওৱা নাই।মাকে লগে লগে শাস্বতৰ মাকলৈ ফোন লগালে। মনতে ভুৰভুৰালে<br /><br /> নিয়ম কানুন বুলিওটো কিবা এটা আছে।ল'ৰাটো নিজে পচণ্ড কৰিছেই এতিয়া আকৌ নিয়ম নামানি গাঁৱৰ মানুহৰ আগত লাজ পালেহে হ'ব।টাউনীয়া নিয়ম ইয়াত কেনেকৈ চলিব।<br /><br /> ইফালে স্বাতীৰ অৱস্থা নাই।শাস্বতে কেনেবাকৈ আহিবলৈ নাপালে সি কম দুখ পাবনে।তাইৰ কাপোৰৰ লগত মিলাই সিও কাপোৰ কিনিছিল ,এতিয়া?<br /><br /> স্বাতীৰ মাকে শাস্বতৰ মাকক সকলো ক'লে।শাস্বতৰ মাকেও হ'ব বুলি ফোনটো থ'লে।শাস্বতৰ অলপ পিছতে আকৌ ফোন আহিল।সি আহিবই।কইনা তাৰ, বিয়া হ'ব তাৰ লগত আঙুঠি ,সেন্দুৰ আকৌ বেলেগে কিয় পিন্ধাব।স্বাতীক মাকক ফোনটো দিবলৈ ক'লে ,তাৰ যুক্তিৰ আগত মাকৰ মুখ খোল নাখালে।একো নকলে যদিও সমাজত কি হ'ব বুলি ভাবি মনটো অশান্তিত কটালে।<br /><br /> পিছদিনা এঘাৰ মান বজাত শাস্বতহঁত আহি পালেহি।ৰাইজৰ ইফালে ফুচফুচনি আৰম্ভ হৈছিলেই।তথাপিও মুখৰ আগত কিবা ক'বলৈ কাৰো সাহস হোৱা নাছিল।যথা সময়ত স্বাতীক ৰভাতললৈ ওলিয়াই অনা হ'ল,কাষত আৰোহী।আৰব্ধও নাইট চুপাৰত আহি স্বাতীহঁতৰ ঘৰতে আছে।লগৰকেইজনী বিয়াতহে আহিব বোলে।স্বাতীয়ে আৰ চকুৰে শাস্বতলৈ চাইছে,ভগৱাক খাটিছে তাই একো লেঠা নালাগিলেই হ'ল আৰু ।<br /><br />*আজিৰ দিনটো যেনেতেনে পাৰ হয় যেন।ভয় বেলেগলৈ নহয়,গাঁৱৰ ৰাইজে কিবা ক'লে শাস্বতে বা আকৌ কি বুলি কয়।<br /><br /> যথা সময়ত তাইক আঙুঠি পিন্ধোৱাৰ কাম আৰম্ভ হ'ল,সেন্দুৰ চুলিৰ মাজত কোনেও নেদেখাকৈ সি অলপ দি থ'লে।পিছলৈ যাতে অসুবিধা নহয়।তাৰ মুখত সন্তুষ্টিৰ হাঁহি।গাঁৱৰ ৰাইজেও একো সন্মুখত নক'লে।তথাপিও দুই এগৰাকীয়ে হাঁহি হাঁহি স্বাতীক কৈছিল<br /><br />* বিয়াত জোৰোণতো নাহিলেই হ'ল আৰু তোৰ দৰাটো।<br /><br />ভালদৰেই সিহঁতৰ সেইদিনাৰ কাম হৈ গ'ল।ফটো উঠিলে সিহঁতে ভিন্ন পজত।মাকৰ কথাত গাঁৱৰ পূজা স্থলীত গৈ সিহঁতে আবেলিলৈ সেৱাও কৰি আহিল।মনত পৰিল সিহঁতৰ যোৱাটো বছৰত আজিৰ দিনটোতেই হৈ যোৱা ঘটনাবোৰলৈ।আৰব্ধক যোৰহাটৰ পূজা দেখুৱাৰ দায়িত্ব দিয়া হ'ল আৰোহীক।দুয়োটাই ভায়েকহঁতৰ লগত গৈ সেইদিনা যোৰহাটৰ পূজা চালে।শাস্বতে তাৰ লগতে স্বাতীক গুৱাহাটীলৈ যাবলৈ লগ ধৰিছে।পিছদিনা তাৰ বাৰ্থডে, এইবাৰ থাকিবলৈ তাইৰ ৰুমটোও আছে।পিছে নগ'লে তাই,কোনটো নাকেৰেনো যায়।বিদায় ল'লে সিহঁতে।শাস্বতক সকলোৱে ভাল পালে।'এতিয়া কিবা এটা ল'ৰাটোৰ থিতাপি লাগিলেই হ'ল আৰু' বুলি আইতাকে আশীৰ্বাদ কৰিলে।<br /><br /> আৰোহী আৰব্ধই পূজা চাই আহি সেইদিনা সিহঁতৰ ঘৰতেই দুয়োটা থাকিল।সিহঁত দুটাৰ কথা ঘৰত কোনেও নাজানে এতিয়া, কেৱল আৰব্ধ স্বাতী আৰোহীৰ ভাল বন্ধু বুলিয়েই জানে।ভায়েকৰ ৰুমতে আৰব্ধ আৰু স্বাতীৰ ভায়েকক শুবলৈ দিয়া হৈছে।আৰোহীয়ে সিহঁতৰ বিচনাখন পাৰি আছে।আৰব্ধও তাতে আছে।পানীৰ জাৰটো স্বাতীয়ে সিহঁতৰ ৰুমত দিবলৈ গৈ সিহঁতক দেখি আচৰিত হয়।<br /><br />* অই এইখন গুৱাহাটী নহয় এইবোৰ কৰিবলৈ।কোনোবাই দেখিলে চিধা জেলৰ ভাত খাবি।<br /><br /> তাইক দেখি দুয়োটাই বাহুবন্ধনৰ পৰা মুক্ত হয়।ইটোৱে সিটোৰ চকুত চকু থৈ কল্পনাৰ ৰাজ্যত উটি ভাহি ফুৰিছিল।সিহঁতৰ বিয়াৰ সপোন দেখিছিল।<br /><br />*শু,শু।কাইলৈ পুৱাই যাব লাগিব বুলি তাই ওলাই আহে।হাঁহিও উঠে।কাইলৈ পুৱাই গুৱাহাটীলৈ যাব।শাস্বতৰ বাৰ্থডে যে।যোৱাবাৰ একো কৰাই নহ'ল।এইবাৰো সি নাজানে কাইলৈ তাই যাব বুলি।আজি নোযোৱাৰ বাবে তাৰ ঠেহ লাগিলেই।তেতিয়া বাৰ বাজিলেই।তাই এডিট কৰি থোৱা শুভেচ্ছাৰে ভৰা ভিডিঅটো ফেচবুকত দি দিলে।ফোনটোও লগালে।ফোনটো ৰিচিভ কৰাৰ লগে লগে তাই শুভেচ্ছা দিলে<br /><br />* Happy birthday my feoncy. I love you very much .মনে বিচৰা ধৰণে সুখী হোৱা।<br /><br />*Thank you.কিন্তু বেয়া পালো আজি নাহিলা।এইবাৰো তুমি নাথাকা মোৰ লগত।<br /><br />* হ'ব দিয়া নেক্সট বাৰ্থডেত থাকিম।কাইলৈ আশ্ৰমলৈ কেইটামানত যাবা?<br /><br />* যাম ৰান্ধি মেলি বাৰটা মানত।<br /><br />* OK ,By Good night. <br /><br /> শাস্বতে পিন্ধাই যোৱা আঙুঠিটো চাই চাই তাইৰ টোপনি গ'ল।পিছদিনা পুৱাই সিহঁতৰ যাত্ৰা গুৱাহাটীলৈ।<br /> <br /><br /><br />খণ্ড------৩৩<br /><br /> <br /> পুৱাই স্বাতী আৰু আৰব্ধ গুৱাহাটীলৈ ৰাওনা হৈছিল।আৰোহী দুদিনমান থাকি আহিব।মাকে ৰখাইছে তাইক,ছোৱালীজনীক এইবাৰ তেওঁলোকে হাঁহি মাতি থকা বাবে ভাল পাইছে।স্বাতীয়ে গোটেই বাটতো কল্পনা কৰি আহিলে শাস্বতে তাইক এনেকৈ দেখিলে কেনেকুৱা কৰিব।সিহঁত চিধাই আশ্ৰমলৈ যাব।স্বাতীহঁত পাই মানে শাস্বতহঁতো পাবহি।সময় মিলাই আহিছে তাই।কিন্তু সময়তকৈ আগতেহে স্বাতীহঁত পালেগৈ।অৰ্ডাৰ দি থোৱা কেকটো ,চকলেট অলপ লৈ স্বাতী আৰু আৰব্ধ আশ্ৰম পালেগৈ।আশ্ৰমতো তেওঁলোকৰ মানুহ ৰৈ আছে শাস্বতৰ বাৰ্থডেৰ বাবে।কণমানিকেইটাক চকলেট কেইটা দি স্বাতী বহি আছে একোণত,আৰব্ধও।কণমানিকেইটাৰ শাস্বত বৰ প্ৰিয়।তাই দিয়া চকলেট কেইটা সিহঁতে নাইখোৱা,একেবাৰে শাস্বতে কটা কেকহে খাব ।অধীৰ আগ্ৰহেৰে বাট চাই আছে সিহঁতে শাস্বতহঁত অহালৈ।সোমাই অহাৰ লগে লগে সিহঁত কেইটা দৌৰি গৈছে।সৰু দুটামানে শাস্বতৰ কোলাতেই উঠি ল'লে।আশ্ৰমৰে বাৰ বছৰীয়া ছোৱালী এজনীয়ে তাক ক'লে<br /><br />*তুমি যে ভালপোৱা বাজনী আহি অথনিৰে পৰা ৰৈ আছে।ইমান দেৰি কৰিলা যে।<br /><br /> স্বাতী দুদিনমান শাস্বতৰ লগত আশ্ৰমলৈ গৈছে।কিন্তু কণমানি কেইটাইও যে সিহঁতৰ সম্পৰ্কটোৰ বিষয়ে জানিব তাই ভবাই নাই।আজিকালিৰ ল'ৰা ছোৱালী সঁচাকৈয়ে আগুৱাইছে।<br /><br /> সিহঁতৰ কথা শুনি শাস্বত আচৰিত হ'ল।সন্মুখত স্বাতীক দেখি সি ক'ব নোৱাৰা হ'ল।জানে তাই বেলেগত হোৱা হ'লে সি তাইক আঁকোৱালি ল'লে হয়।কিন্তু এতিয়া সি তাৰ অনুভূতিবোৰ সামৰিছে।<br /><br />* তুমি ইয়াত কেনেকৈ? তুমিতো নাহো বুলি কৈছিলা?<br /><br />* কৈছিলোঁ, আহিলো আৰু, বেয়া পালা নেকি।<br /><br /> * আৰে স্বাতী তুমি ইয়াত,আৰব্ধও চোন !<br /> শাস্বতৰ মাক দেউতাকো আচৰিত হ'ল।<br /><br />* হয় মা আহি গ'লো আৰু।<br /><br /> হাঁহি ধেমালিৰ মাজেৰে সময় সিহঁতৰ কেনেকৈ পাৰ হ'ল কোনেও ক'ব নোৱাৰিলে।আৰব্ধই কেক কাটি খাই বৈ সোণকালেই আহিলে।ভাগৰ লাগিছে সকলোৰে কালিৰ ইমান ভাগৰ আকৌ আজিৰ ভাগৰ।তথাপিও ভাগৰৰ বাবে যেন আজি আহৰি নাই।আশ্ৰমৰ কামখিনি কৰি সিহঁত উভতি আহিল।মাকহঁতক ঘৰত থৈ স্বাতীক থ'বলৈ সি আহিলে।এতিয়া আৰু তাই গৈ শুবগৈ।ভাগৰে একেবাৰে চকু হেঁচা মাৰি আনিছে।ৰুমত সোমাই তাই ৰুমটো চাফা কৰিছে।শাস্বতে পাকঘৰৰ বাচনবোৰ ধুইছে।<br /><br />* হ'ব দিয়া বাৰ্থডেৰ দিনা তুমি এইবোৰ কৰিব নালাগে।মই লাহে লাহে কৰি থাকিম।নোযোৱা যদি তুমি বহি থাকা।<br /><br /> পিছে সি পাকঘৰ চাফা কৰিহে এৰিব।তাই গা পা ধুই আহি দেখে দুটা কাপত কফি ৰেডী।ভালেই পালে তাই।বৰ প্ৰয়োজন হৈছিল চাহ বা কফি একাপৰ।তাই অকলে হোৱা হয় চাহেই খালে হয় ।পিছে শাস্বতে চাহ নাখায়।তাই জোকাই কেতিয়াবা<br /><br />*লাটচাহাবৰ বেটা ,চাহ পেটলৈ নাযায়েই।<br /><br /> দুয়োটাই কফি খাই কালিৰ হৈ যোৱা অনুষ্ঠানৰ কথা পাতে।<br /><br />* হ'ব দিয়া এতিয়া যোৱা।সাতটা বাজিলেই।<br /><br />* এনেকৈ কেনেকৈ যাম,মোৰ বাৰ্থডে গিফ্ট।<br /><br />*কিয় কেকটো দিয়া নাই অথনি আৰু টাইডাল দিছোৱেইচোন তোমাৰ ফেভ কালাৰৰ।কালি আঙুঠি দিছোঁহে, ইমান পইচা নাইদেই আমাৰ।<br /><br />* এটা বাৰ্থডে গিফ্ট মোৰ এতিয়াও বাকী আছে,যোৱা বছৰৰ পৰাই।আজি লাগিবই আৰু এতিয়াটো আপত্তিৰো কোনো কাৰণ থাকিব নালাগে।আধাএধি কালি তোমাক মোৰ কৰি ললোৱেই।<br /><br /> কথাষাৰ কৈয়েই সি স্বাতীৰ কাষ পালেহি।<br />* প্লিজ এবাৰ দিয়ানা আৰু নালাগে ।একেবাৰে বিয়াৰ পিছত।<br /><br />* ধেৎ ,যোৱাচোন ।মাহঁতে গম পালে কি ভাবিব।<br /><br />*একো নাভাবে,ভাবিব আমি ডাঙৰ হ'লো আৰু হ'লোওটো আমাৰ ৰিং চেৰিমনী হৈ গ'ল।প্লিজ।<br /><br /> স্বাতীৰ সেইসময়ত আদিত্যলৈ মনত পৰিল ,কিন্তু একো নক'লে।আজিৰ দিনটোত আদিৰ নাম ল'লে কি হ'ব তাইৰ জনা আছে তাকো যদি শাস্বতক আদিৰ লগত মিলাই।সোঁহাতখন সি ধৰি আছে তেতিয়াও।মনত পৰিল তাইৰ আৰোহীলৈ ,আজি যদি তাই থাকিলেহঁতেন।শাস্বতৰ নিশ্বাসবোৰ ক্ৰমান্বয়ে তাইৰ বুকু ভেদিছেহি।চকু দুটা জপাই দিলে তাই।<br /><br />* হ'ব দিয়া ইমান ভয় খাব নালাগে।যি দিনা তুমি চকু মেলি মোক এই গিফ্টটো দিবা সেইদিনা ল'ম।সেইয়া লাগিলে বিয়াৰ পাছতেই হওঁক মই ওৱেইত কৰিম।নহ'লে আকৌ তোমাৰ মনে মোক আদিৰ লগতহে তুলনা কৰিব।<br /><br /> ই আকৌ কেনেকৈ গম পালে মোৰ মনৰ কথা---স্বাতীয়ে মনে মনে ভাবিলে।যাবলৈ লোৱা শাস্বতক তাই ধৰি ল'লে।গালদুখনত দুটা চুমা যাচি দিলে।এইয়াই মৰম ,এইয়াই ভালপোৱা।আজি যেন তাই শাস্বতৰ আন এক নতুন ৰূপ দেখিলে।<br /><br /> আৰব্ধ আৰু আৰোহীয়ে একেজন গৱেষকৰ তলত গৱেষণা আৰম্ভ কৰিছে।আৰোহী কলেজ এখনত পাৰ্ট টাইম সোমাইছে।আৰব্ধই গৱেষণাৰ লগতে বিশ্ববিদ্যালয়তে পাঠদান কৰিবলৈ সুবিধা পাইছে মাজে মাজে। শাস্বতৰ এম বি এ লাষ্ট ইয়েৰ,সৰুসুৰাকে আৰম্ভ কৰা ব্যৱসায় তাৰ এতিয়া সম্প্ৰসাৰণ হৈছে। স্বাতীয়ে ব্যক্তিগত এটা নিউজ চেনেলত নিউজ ৰিডাৰৰ চাকৰি এটা পালে।পইচা যিমানেই নাপাওঁক তাইৰ সপোনটো যে পূৰণ হ'ল সেইটো ডাঙৰ কথা।তাইক টিভিত চাবলৈ মাক ভায়েকহঁত ৰেডী হৈ থাকে।<br /><br /> এবছৰ তেনেকৈয়ে পাৰ হৈছিল ।আৰব্ধ আৰোহীৰ প্ৰেমো গভীৰ হৈছিল।প্ৰথম বছৰ অকণো খুটখাট নলগা সিহঁতৰ আজিকালি মাজে মাজে মান অভিমানবোৰ বাঢ়িবলৈ ধৰিলে।আদিৰ লগত অভিমানৰ পাতনি মেলিবলৈ নোপোৱা আৰোহীয়ে আজিকালি আৰব্ধই ফোনটো নধৰিলেই ঠেহ পাতিব জনা হ'ল,ফোন কৰিম বুলি সময়মতে ফোন নকৰিলে মুখ ফুলাই বহি থকা হ'ল।দিনে দিনে তাই সৰু হৈ আহিল।এদিন তাই গোটেই দিনটো ফোন কৰিলে,প্ৰথম সি নধৰিলে তাৰ পিছত তাৰ ফোনটো অফ পোৱা গ'ল।স্বাতীয়ে আবেলি অফিচৰ পৰা চাৰি মান বজাত সোমাই দেখে গোটেই ৰুমৰ অৱস্থা নাই।তাইৰ বস্তুখিনি থিকেই আছে কিন্তু আৰোহীৰ নিজৰ বস্তুবোৰ য'ত ত'ত পৰি আছে।একো ধৰিব নোৱাৰিলে তাই।আউল বাউল চুলি, চকু ফোলা ফোলা ক্ষন্তেকতে মনলৈ বহু কথাই ভুমুকি মাৰিলে।<br /><br />* কি হ'ল অ'ই তোৰ? এনেকৈ আছ যে<br /><br /> মুখেৰে নামাতে তাই।তলমূৰ কৰি গাৰুত মূৰগুজি পৰি আছে তাই।স্বাতীয়ে মুখ হাত ধুই অহালৈকে একেই আছে।আৰব্ধই জানিব বুলি আৰব্ধলৈ ফোনটো লগালে তাই।নাই অফ আছে।আকৌ আৰোহীক সুধিলে।এইবাৰ উগ্ৰমূৰ্তি ধাৰণ কৰি তাই উত্তৰ দিলে।<br /><br />*পুৱাৰ পৰা ফোন লগাই আছো নাইধৰা এতিয়া অফ কৰি থৈছে।চব একেই বুজিছ।প্ৰথম প্ৰথম মৰম দেখাব তাৰ পিছত সকলো একেই।<br /><br />* সি চাগে কিবা কামত ব্যস্ত আছে।সিটো তোৰ মোৰ নিচিনা এটা কাম নকৰে।তাৰ কামৰ জানো কিবা হিচাপ আছে।<br /><br />* মানি লৈছোঁ সি ব্যস্ত ,কিন্তু মেছেজ এটা কৰিও সি জনাব পাৰে।<br /><br />*ল'ৰাবোৰে ইমান কথা নাভাবে আৰু।<br /><br /> নাই তাই নামানে।সন্ধিয়ালৈ সি ফোন কৰিলে ,নধৰে এতিয়া আৰোহীয়ে।উপায় নাপায় সি স্বাতীলৈ ফোন কৰিলে,স্বাতীৰ ফোন বজা দেখি আৰোহী ডাং খাই উঠিল।<br /><br />* নধৰিবি তাৰ ফোন।<br /><br /> নোৱাৰিলে স্বাতীয়ে ফোন ৰিচিভ কৰিব।দুয়োজনীয়ে ফোন নধৰা দেখি আৰব্ধ পাই গ'লহি সিহঁতৰ ৰুম।<br /><br />* আহ, আহ ।সাজু হৈ আহিছ নহয়--স্বাতীয়ে ক'লে।<br /><br /> হাঁহিলে সি।সোমাই আহি আৰোহীৰ কাষতে বহিলহি।স্বাতী পাকঘৰৰ ফালে গ'ল ৰাতিৰ ভাতৰ যোগাৰ কৰিবলৈ।<br /><br />* কি হ'ল ফোন ধৰা নাই যে?<br /><br />* মই ধৰা নাই নে তুমি ধৰা নাই।আজিকালি আৰোহীয়ে আৰব্ধক তুমি বুলি ক'বলৈ আৰম্ভ কৰিছে।পিছত নহ'লে মানুহৰ আগত বেয়া শুনাব যে।কিন্তু তাৰ মাজতে খঙৰ ভমকত তয়ো ওলাই।সি কিবা কোৱাৰ আগতেই আকৌ তাই কয়<br /><br />* হ'ব এতিয়া বাহানা বনাব নালাগে।<br /><br />* নহয় অ আজি ক্লাছৰ পিছত মিটিং এখন দি দিলে HOD এ ফটাফট এৰেঞ্জ কৰিবলৈ ক'লে।ক্লাছ কৰি ফোন কৰিম বুলি ভাবিছিলো কিন্তু ষ্টুডেন্টৰ লগত বিজি হৈ যোৱাৰ বাবে ফোন কৰিব নোৱাৰিলোঁ।SORRY<br /><br />*মেছেজ এটাতো কৰিব পাৰ,মই কি মেছেজ পঢ়িব নাজানো নেকি।<br /><br />* পাৰো,কিন্তু ব্যস্ততাৰ মাজত মনলৈ নাহিল মেছেজৰ কথা আৰু আমাৰ HOD কটো জানাই অলপ খেলিমেলি হ'লেই গালি খাব লাগে।হ'ব দিয়া কাইলৈ এফালে যাম ওলাবা।কাইলৈ মোৰ ক্লাছো নাই ,দিনটো তোমাৰ লগতে পাৰ কৰিম হ'ব।<br /><br /> স্বাতীয়ে সকলো শুনি আছে।সিহঁতৰ ঠেহ পেচ ভাঙে মানে তাইৰ ভাত হৈ গ'ল।<br /><br />* আহ,আহ মই ভাত বাহিলোৱেই,বাইদেৱে আজি দিনটো একো খোৱা নাই, খাই লহি।আৰব্ধ তোলৈও বনাইছো একেলগে খাই লহি আহ।<br /><br /> আদি আৰোহীৰ জীৱনৰ শক্তি,সাহস আছিল, কিন্তু আৰব্ধ তাইৰ জীৱনৰ দুৰ্বলতা হৈ ধৰা দিছে।ভয় খাই তাই আদিৰ দৰে কিজানি আৰব্ধও এদিন আঁতৰি যায় তাইৰ জীৱনৰ পৰা।এনেদৰেই পাৰ হয় আৰোহী আৰব্ধ,স্বাতী ,শাস্বতৰ প্ৰেমৰ নদীখন,কিছু মিঠা, কিছু তিতাৰ মাজেৰে।<br /><br /><br /><br />খণ্ড-----৩৪<br /><br /> পিছদিনা আৰোহী পুৱাতেই উঠি ৰেডী হৈছিল আৰব্ধৰ লগত যাবলৈ।আহিছিল সি ,দুয়োটাই সেইদিনা গোটেই দিনটো একেলগে পাৰ কৰিছিল।আদিৰ লগত যোৱা ঠাইবিলাকলৈ তাই নাযায়,স্মৃতিয়ে টুকুৰিয়াই।সেইদিনা সিহঁত বশিষ্ঠলৈ গ'ল।ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ অস্তমিত সূৰ্য চোৱাৰ হেঁপাহ তাইৰ নাইকিয়া হ'ল,লুইতৰ পাৰত বহি আবেলিৰ সৌন্দৰ্য্য উপভোগ কৰাৰ আগ্ৰহ তাইৰ নাইকিয়া হ'ল।সময় আৰু মানুহৰ মন কেতিয়া কেনেকৈ সলনি হয় কোনেও ক'ব নোৱাৰে।আৰোহীয়েও নোৱাৰিছিল।আদিৰ বাবে অপেক্ষাও মধুৰ হোৱা ছোৱালীজনীৰ এতিয়া আৰব্ধৰ বাবে অপেক্ষা অসহনীয় হৈ পৰে।আদিৰ বছৰজোৰা ফোনৰ অপেক্ষাত বিশ্বাস ৰখা ছোৱালীজনীয়ে আৰব্ধৰ এটা বেলি ফোন নাহিলেই বিশ্বাসৰ শিকলিডালত মামৰে ধৰে।এয়ে সময় অপেক্ষা, বিশ্বাস, মধুৰতাক নেওচি সময় আগুৱাই আহিল।সময় ৰৈ নাথাকে কিন্তু সময়ে দি যোৱা আঘাত আজীৱন ৰৈ যায় হৃদয়ত।স্বাতীৰ হাজাৰ বুজনেও আৰোহীক বুজাব নোৱাৰে।ভয় হয় মাজে মাজে সিহঁতৰ আৰোহীৰ মানসিক ৰোগ হোৱা নাইটো।প্ৰকৃততে আৰোহীয়ে আৰব্ধক লগ এৰা দিব নিবিচাৰে, কিজানি আদিৰ দৰে সিও এদিন তাইক এৰি গুচি যায়।স্বাতীয়ে বুজাই প্ৰেম কেতিয়াও বন্ধন হ'ব নোৱাৰে।প্ৰেম যেতিয়াই বন্ধনলৈ ৰূপান্তৰিত হয় সেই প্ৰেম প্ৰেম নহয়,সি বিক্ষোভলৈ ৰূপান্তৰিত হয়।সেই অভিজ্ঞতা তাইৰ হৈ গৈছে।বুজে তাই কিন্তু দুদিন পিছতে আকৌ ভুল কৰে।আৰব্ধই যিমান পাৰে সময় দিবলৈ চেষ্টা কৰে।এতিয়া সিও চান্দমাৰীতে ৰুম লৈছে যাতে আৰোহীক সময় দিব পাৰে।দুয়োটা ৰিচাৰ্চৰ কামতো বহু ঠাই একেলগে ফুৰে।বহু মধুৰ সময় সিহঁতে একেলগে পাৰ কৰে।বহুতো নেচনেল ,ইন্টাৰনেচনেল চেমিনাৰ সিহঁতে একেলগে এটেণ্ড কৰে।এইবাৰ সিহঁতে ইন্টাৰনেচনেল চেমিনাৰ এটেণ্ড কৰিবলৈ দিল্লীলৈ যাব।দিল্লীৰ হোটেল পিকাছত ৰুম বুক কৰিছে,ডিপাৰ্টমেন্টৰ আৰু দুজনমান যাব।আৰোহীৰ ফূৰ্তিৰ সীমা নাই, স্বাতীকো লগ ধৰে তাই।স্বাতীয়ে চুটি নাপায়।নিৰ্দিষ্ট দিনত সিহঁত ফ্লাইটৰ বাবে ৰাওনা হয়।ছেমিনাৰ প্ৰেজেন্ট কৰাৰ পিছত সিহঁতে ফুৰিব বেলেগ চাওঁক নাচাওঁক তাজমহল তাই চাই আহিব।স্বাতীয়েও দিল্লীৰ পৰা বস্তু আনিবলৈ লিষ্ট এখন দি পথাইছে।<br /><br /> ছেমিনাৰৰ দিনা স্বাতীয়ে দুয়োটাকে শুভেচ্ছা দিলে।ভালে ভালেই সিহঁতৰ ছেমিনাৰ হৈ গৈছিল।সেই হোটেলত সিহঁতৰ লগতে সেইদিনা আৰু এজনে ৰুম বুক কৰি থাকিবলৈ আহিছিল।ছেমিনাৰৰ পৰা আহি সিহঁতে হোটেলত সেই নিশা আয়োজন কৰা পাৰ্টিত যোগদান কৰিছিল।সকলোৱে সুৰাও পান কৰিছিল।আৰব্ধই কেতিয়াবা পাৰ্টিয়ে চাৰ্টিয়ে খাই বুলি সিহঁতে জানে।হোষ্টেলত থকাৰ পৰাই তাৰ এই অভ্যাস হৈছে।ফূৰ্তিতে সিও সেইদিনা খালে ,আৰোহীকো ক'লে<br /><br />* টেষ্ট কৰিবা নেকি? খোৱা যদি কোৱা আনি দিও।আমিটো মদাহী নহয় আমিটো মাতাল প্ৰেমিকহে।। <br /><br /> আৰোহীৰো মন গ'ল টেষ্ট কৰি চাবলৈ।লগৰ দুই এজনীয়ে খোৱা তাই শুনিছে।একো নাই এদিন টেষ্ট কৰিলে পৃথিৱীখন একো অশুদ্ধ নহয় বুলি তায়ো খাম বুলি হয়ভৰ দিলে।পিছদিনা সিহঁত তাজমহল চাবলৈ যাব।প্ৰেমৰ সৌধ চাবলৈ যোৱাৰ আগতে অলপ মতলীয়া হৈ লওঁ বুলি তায়ো আৰব্ধই আনি দিয়া ট্ৰেখনৰ ৰা এপেগ এপেগকৈ পাচ পেগ মাৰিলে।তাইক চকীতে বহিবলৈ দি সি মাকৰ ফোন অহা বাবে ৰিচিভ কৰিবলৈ অলপ আঁতৰি গ'ল।সেই চেগতে তাই এপেগত টেষ্ট নাপায় পাচ পেগ মাৰি দিলে।আদিত্য তাত থকাৰ কথাটো তেতিয়ালৈকে কোনেও নাজানে।<br /><br /> আৰব্ধক তাত নেদেখি তাই আৰব্ধক বিচাৰি উঠি আহিলে।ইতিমধ্যে তাইৰ নিচা ভালদৰেই ধৰিছে।থৰক বৰক খোজ দি তাই আহে মানে পৰিবলৈ ধৰাত ওচৰৰ টেবুলত থকা আদিত্যই তাইক পৰাৰ পৰা বচাই।আদিত্যক দেখি তাই ক'ব নোৱাৰা হয়<br /><br />* তুমি, তুমি ইয়াত কিয়? তুমিটো আমেৰিকাতহে থাকা।<br /><br />*অলপ কাম আছিল সেয়ে আহিলোঁ।তুমি অকলে ইয়াত, স্বাতী ক'ত?<br /><br /> আৰব্ধও সোমাই আহে সেই সময়তেই<br /><br />* অ' মই অকলেই,সেই যে মোক এৰি আমেৰিকাৰ ধকধকি জনী বিয়া পাতিছিলা,তেতিয়াৰ পৰা মই অকলেই।তুমি মোক কিয় এৰি গ'লা আদি।একো নজনোৱাকৈ, মোৰ ক'ত ভুল আছিল আদি,তুমি এনেকুৱা কিয় কৰিলা বুলি তাই তাৰ কলাৰত ধৰি জোকাৰি দিলে।<br /><br />মনৰ ভিতৰত ৰৈ যোৱা ক্ষোভবোৰ আজি তাই ক'ব নোৱাৰাকৈয়ে ওলাই আহিল নিচাত কোৱা কথাবোৰ অস্পষ্ট যদিও বুজায়ে সকলো বুজিব।সকলোৰে চকু সিহঁতৰ ওপৰত নিবদ্ধ হ'ল।আদিয়ে কৈ উঠিল<br /><br />* তোমাৰ ৰুম নাম্বাৰটো কোৱা, মই থৈ আহিম।তুমি কেতিয়াৰ পৰা এইবোৰ খাবলৈ ল'লা।ব'লা।<br /><br /> <br /><br />*তুমি কিয় মোক থ'বলৈ যাবা,আকৌ আধা বাটতে এৰি দিবলৈ।নালাগে মই অকলেই যাব পাৰিম।কেৱল মোক এটা প্ৰশ্নৰেই উত্তৰ লাগে তুমি মোক কিয় পাহৰিলা,কিয়?<br /><br />*ব'লাচোন তোমাক মই ৰুমত থৈ আহিম ,নোযোৱা যদি চেয়াৰ খনতে বহা।অকলে আহিছা নে আৰু কোনোবা আছে?<br /><br /> আদিয়ে ইফালে সিফালে চাবলৈ ধৰিলে তাইৰ লগত অহা চিনাকি কোনোবা আছে নেকি বুলি।আৰব্ধই তাইৰ কথাৰ পৰা ধৰিব পাৰিছে সি আদিত্য বুলি।আৰব্ধই তাইক আদিৰ কাষত দেখা পাই স্বাভাৱিকতে তাৰ মন মগজুত খংটোৱে উগ্ৰ মূৰ্তি ধাৰণ কৰিছে।<br /><br />* ব'লা ৰুমলৈ আৰোহী বুলি সি আৰোহীক ধৰি ধৰি ৰুমলৈ লৈ যাব খোজে।আদিয়ে কোনো দিন নেদেখা ল'ৰাটোক দেখি আচৰিত হয়।প্ৰশ্ন কৰে সি আৰব্ধক<br /><br />* আপুনি কোন ?<br /><br />* তাৰ আগতে কওঁক আপুনি কোন? <br /><br />* মই আদিত্য ,আৰোহীহঁতৰ গাঁৱৰে।<br /><br />* ইয়েই আদি, আৰব্ধ।আৰোহীয়ে কয়।<br /><br />* হয় নেকি, আপুনিয়েই তেন্তে সেইজন বিশ্বাসঘাটকজন ,ভালকৈয়ে চিনি পাইছো আপোনাক, গাঁৱৰ মানুহ গাঁৱৰে হৈ থাকক অযথা সম্পৰ্কীয় হ'বলৈ চেষ্টা নকৰিব।<br /><br /> কথাষাৰ কৈয়েই সি আৰোহীক লৈ যাব খোজে।<br /><br />* ৰ না ,ইয়াৰ পৰা মই দুটামান উত্তৰ পাব লগা আছে,ইয়াক সুধি আছো নকয়েচোন,ই বোবা হ'ল নেকি চাচোন চা।<br /><br /> * ব'লা ইয়াৰ পৰা বুলি আৰব্ধই আৰোহীক লৈ আনে ৰুমলৈ।সময়ে বহু নিশিকা কথা শিকাই,নভবা কথা ভবাই।আৰব্ধই সেই ৰাতি বুজিলে আৰোহীয়ে এতিয়া যিমানেই তাইক ভাল নাপাওঁক কিয় আদিৰ স্মৃতি সদায় তাইৰ মনত সজীৱ হৈ থাকিব।তাইৰ হৃদয়ত আৰব্ধ একছত্ৰী প্ৰেমিক হৈ থাকিব নোৱাৰে, গোপনে তাত আদিয়েও বাস কৰে।নোপোৱাৰ যন্ত্ৰণা আৰু উত্তৰৰ অপেক্ষা আৰোহীৰ মনত সদায়ে থাকিব।<br /><br /> আৰোহীক তাইৰ ৰুমত শুৱাই থৈ আৰব্ধই স্বাতীক ফোনত সকলো কথা কয়।খং উঠিছিল স্বাতীৰ আৰব্ধলৈ,গালি পাৰিছিল তাক,তোকনো কোনে সেইসোপা খোৱাবলৈ কৈছিলে।আদিৰ ওচৰত আৰোহী আকৌ হাৰি গ'ল। পূজাস্থলীত দুগালত চৰ মাৰি সিহঁতে জয়ৰ যি আনন্দ পাইছিল আজিৰ ঘটনাটোৱে পুনৰ সিহঁতক আদিৰ সন্মুখত পৰাজিত কৰি পেলালে।<br /><br /> পিছদিনা বহু দেৰিকৈ তাই সাৰ পালে।মনত নাই তাইৰ আগদিনাৰ কথা।মূৰৰ বিষত তাই থাকিব পৰা নাই।সেইসোপা কিয় খাইছিলোনো বুলি নিজকে গালি পাৰে।তাজমহল চাবলৈ যোৱা সিহঁতৰ সেইদিনা নহয়।আবেলিলৈ গা ভাল পায় সিহঁতে কুটুবমিনাৰ,ইণ্ডিয়া গেট চাবলৈ গ'ল।আদি পিছদিনাই গুচি গৈছিল।আচৰিত কৰি আৰোহীৰ আদিক লগ পোৱাৰ কথা অলপো মনত নাছিল।আৰব্ধ,স্বাতীয়েও সেই কথা উলিওৱা নাছিল।ইণ্ডিয়া গেট পাই তাই স্বাতীলৈ ভিডিঅ' কল কৰিছিল।সুখী আছিল তাই।<br /><br />* চা আমি ক'ত আছোঁ, তয়ো অহা হ'লে কিমান ভাল লাগিল হয়।জমনি কি জান,তইটো শুনিলে মোক গালিয়েই পাৰিবি নহয়।কালি নোখোৱা বস্তু এটা খালোঁ বুজিছ,ইমান বেয়া।মানুহেনো কিয় খাই জানো? মই এপেগ মাৰি ভাবিলোঁ একো টেষ্টেই নাই, কেইবা পেগো খালো বুজিছ ,কিজানি টেষ্ট পিছলৈ আহেই।নাই বুজিছ,এই মানুহবোৰেনো কিয় খাই জানো,আজি আগবেলাটো মূৰেই বিষাই আছিল ,এতিয়াহে অলপ ভাল পাইছো।আৰব্ধক কৈছোঁ সেইবোৰ বাদ দিবলৈ,ইমান বেয়া।<br /><br />* ভাল কৰিলি খালি,এতিয়া গম পালি নহয়।এতিয়াৰ পৰা বাদ দে আৰু।<br /><br /> তাজমহল চোৱা নহ'ল সিহঁতৰ।পিছদিনা ফ্লাইট থকাৰ বাবে সিহঁতে আগবেলা সৰোজিনী মাৰ্কেটৰ পৰা বজাৰ কৰি আবেলিলৈ ওভতিল পুনৰ অসমলৈ।ভবা কথা নহয় সিদ্ধি বাটত আছে কণা বিধি।আৰোহীৰ ক্ষেত্ৰতো সেয়ে হ'ল।তাজমহল চাম চামকৈ গৈ পিছত ইণ্ডিয়া গেট চায়েই আহিব লগা হ'ল।<br /><br /> পাৰ্টিৰ নিশাৰ কথা কোনোৱেও তাইৰ আগত নুলিয়ালে।আৰব্ধই এদিন স্বাতীক ক'লে<br /><br />* মই আদিৰ স্থান কেতিয়াও ল'ব নোৱাৰিম আৰু বুজিছ।তাইৰ হৃদয়ত আদি এতিয়াও আছে।<br /><br />* থাকিবই দেচোন,কথাবোৰ পাহৰাটো জানো ইমান সহজ।অলপ সময় দে তাইক।তোক এতিয়া তাই ভালপায় বহুত, কিন্তু অচেতন মনত হয়তো তাই নজনাকৈয়ে আদি আজিও আছে।সময় যিদৰে সলনি হয়,মানুহৰ মনো সলনি হ'ব।তোৰ মৰমে এদিন নহয় এদিন তাইক আদিৰ কথা পাহৰাই দিব।<br /><br /> হুমুনিয়াহ কাঢ়ে সি।<br /><br /> সময় বাগৰে।সিহঁতৰ ৰিচাৰ্চৰ কামো আগবাঢ়ে।আৰব্ধই বিভিন্ন ধৰণৰ পৰীক্ষাবোৰ দি থাকে।শাস্বতৰ MBA কমপ্লিট হয়।প্ৰাইভেট বেংক এটাত সি চাকৰি পায়।কষ্ট খালি বহু খটাই।স্বাতীলৈ ফোন কৰিবলৈও তাৰ সময় নাই।কষ্ট হ'লেও সি কামটো কৰিব ,বিয়া পাতিব লাগে সোণকালে।ইমানদিন এনেকৈ থাকিলে আৰু এতিয়া নোৱাৰে।<br /><br /> স্বাতীয়ে কয়, একেবাৰে কোম্পানীৰ চাকৰি তোমাৰ,সময়ে নোলাই মোলৈ।<br /><br /><br /><br />খণ্ড-----৩৫<br /><br /> <br /> শাস্বতৰ দেউতাকো ইতিমধ্যে চাকৰিৰ পৰা অৱসৰ হৈছিল।সি সৰুকৈ আৰম্ভ কৰা হাৰ্ডৱেৰৰ দোকানখনত এতিয়া তেওঁ দিনটো থাকে,শাস্বতেওঁ নিৰ্ভয়ে সকলো পৰিচালনাৰ দায়িত্ব তেওঁক দিছিল।তেনেকৈয়ে এদিন সিহঁতৰ বিয়াৰ কথা ওলাইছিল।মাক দেউতাক সুস্থ হৈ থাকোঁতেই দায়িত্ববোৰৰ পৰা আজৰি হয়।কথামতেই কাম। স্বাতীৰ নিজৰ কৰ্ম সংস্থান আছিল।শাস্বতেও লাহে লাহে নিজৰ কামত আগুৱাই গৈছিল।এদিন দিন বাৰ চাই দুয়োটাৰে বিয়াখন থিক কৰা হ'ল।আৰোহীৰ দুখ এতিয়াৰ পৰা আৰু সিহঁত দুজনী একেলগে থাকিব নোৱাৰা হ'ব।<br /><br /> ৰিং চেৰিমনীৰ দৰেই বজাৰ সমাৰবোৰ স্বাতীৰ পচণ্ড মতে কৰা হ'ল মাত্ৰ এইবাৰ লগত শাস্বত নাথাকিল।যোৱাবাৰৰ অভিজ্ঞতাৰ পৰা মাকে এইবাৰ তাক লগ ধৰা নাই।নিজৰ বজাৰ সমাৰবোৰো তাই গুৱাহাটীতে কৰিছে আৰোহীৰ লগত ফাঁচী বজাৰৰ পৰা।ছুটী বেছি নাপায় বাবে এসপ্তাহ মান আগতহে তাই ঘৰলৈ যাব পাৰিছিল।বজাৰ সমাৰবোৰ আগতেই তাই পেকিং কৰি শাস্বতৰ ঘৰত থৈয়েই গৈছিল।নহ'লে আকৌ ঘূৰাইহে আনিব লাগিব। আৰোহী থাকিবলৈও শাস্বতহঁতৰ ভাড়াঘৰতে থিক কৰি দিছে।বিয়াৰ আগতেই ৰুম ছিফ্ট কৰি থৈ গৈছে।দুয়োজনী একেলগেই এইবাৰ ঘৰলৈ গ'ল।আৰোহীয়েও বান্ধৱীৰ বিয়া বুলি কাপোৰৰ পৰা চেণ্ডেললৈকে মিলাই কিনিছে।শাস্বতৰ ৰিচিপছনত পিন্ধিবলৈও তাই আৰু আৰব্ধই মিলাই কিনিছে।আজিকালি আৰব্ধ আৰু আৰোহীও শাস্বতৰ ঘৰৰে এজন হৈ পৰিছে।কিন্তু বিয়াৰ আনন্দৰ মাজতে সিহঁতৰ মনত আশংকাৰ সৃষ্টি কৰা এটা সত্য উদঘাটন হ'ল।এদিন আৰব্ধই আহি কৈছিল<br /><br />* তোৰ বিয়ালৈ মই যাব পাৰোঁনে নাই থিক নাই।<br /><br />*কিয়?<br /><br />* মায়ে মোৰ লগুনদিয়নীৰ দিন থিক কৰিছে।তোৰ বিয়াৰ দুদিনৰ আগত দিনটো পৰিছে।<br /><br />* লগুনদিয়নীটো বামুণ, গোঁসাই মানুহেহে পাতে - স্বাতীয়ে কয়।<br /><br />* অ আমিটো বামুণেই।<br /><br /> দুয়োজনীৰ মুখৰপৰা একেলগে ওলালে 'কি'?<br /><br /> * তুমি বামুণ বুলি আগতে কিয় কোৱা নাছিলা? মইটো বামুণ নহয়---আৰোহীয়ে সোধে<br /><br />* সেইবোৰ কথা কেতিয়াও ওলোৱাই নাই।আৰু মই বামুণ হ'লেনো কি হ'ব।<br /><br />* আৰে তই বামুণ আৰু আৰোহী কলিতা ,তয়ো বৰুৱা লিখ কাৰণে কথাটো মই নাভাবিলোৱেই।কিন্তু তোৰ ঘৰত পিছত তহঁতৰ বিয়াৰ ক্ষেত্ৰত একো অসুবিধা নহ'ব? তই কথাটো ভাবিছনে নাই- স্বাতীয়ে কয়।<br /><br />*এইবোৰ জাত পাত আজিকালি সৰু কথা।মই হেণ্ডেল কৰিম নহয়,সেইবোৰ তহঁতে ভাবিব নালাগে।মই যোৰহাটলৈ নগ'লেও ইয়াত তহঁতৰ ৰিচিপছন এটেণ্ড কৰিম,বেয়া নাপাবি খালি।সেইটো তাৰিখত নল'লে অহা দুবছৰলৈ মোৰ ৰবি তৰা নাহে।এতিয়াই নাপাতিলে মই বিয়াও সোণকালে পাতিব নোৱাৰিম।<br /><br /> সি ভৰসা দিলেও আৰোহীৰ মনত আকৌ এটা নতুন টেনচন হ'ল।ভাবিবলৈ ধৰিলে আৰব্ধৰ মাকে তাইক একো কিয় কোৱা নাছিল, স্বাতীক যি ব্যৱহাৰ কৰিছিল তাইকো একেই ব্যৱহাৰ কিয় কৰিছিল।স্বাতীৰ বিয়াৰ ব্যস্ততাত সেইকেইদিনলৈ কথাবোৰ লোপ পালে।<br /><br /> ঘৰলৈ গৈ স্বাতীৰ ব্যস্ততাৰ অন্ত নাই।ৰভাখোটা পুতাৰ আগতেই গাঁৱৰ সকলোৰে ঘৰত এপাক এপাক মাৰি আহিলে।সিহঁতৰ গাঁৱত কইনাই সকলোৰে ঘৰলৈ গৈ বিয়াৰ আগত তামোল পাণ দি মতাৰ নিয়ম।শাস্বতৰ ফোন ৰিচিভ কৰিবলৈও তাইৰ সময় নাই।বিয়াৰ দুদিনৰ আগত আকৌ সিহঁতৰ কাজিয়া।<br /><br />* বিয়া হ'বানে নোহোৱা মোৰ লগত,ঘৰলৈ গৈ মোক পাহৰি গ'লা যে।মোকহে কোৱা সময় নাই বুলি, এতিয়া ফোনটোত মিছ কল চোৱাচোন কিমান আছে।<br /><br /> মেছেজটো পঢ়ি মিছ কল চাই তাই ,পুৱা এঘাৰটা মানৰপৰা ৰাতি নটালৈকে ফোন মাৰি আছে,তাই ফোনটো ৰুমত থৈ বাহিৰত ৰভা দিয়া মানুহৰ লগত লাগি থাকোঁতে কোন শাস্বত,কি ফোন পাহৰি থাকিলে।লগালগ ফোন লগাই তাই ,নাই নধৰে ফোন।মাকলৈ ফোন লগাই,নাই সি দেউতাকৰ লগত বজাৰ কৰি আহিয়েই পোৱা নাই।অহাৰ পিছত ফোন কৰিব বুলি তাই অপেক্ষা কৰে।নাহিল সেইদিনা ফোনটো।<br /><br /> পিছদিনাৰ পৰা ঘৰলৈ আলহি অহাৰ আৰম্ভ হয়,মাহীয়েক,মোমায়েক,দূৰৈত থকা বৰটাৱক, বৰমাৱকহঁত।ওচৰৰ মানুহেও তামোল পাণ কটা,লাৰু, পিঠা বনাবলৈ লোৱা এইবোৰৰ ব্যস্ততাত তাইৰ আৰু শাস্বতলৈ মনত নপৰে।তামোল কাটি কাটি বৰমাৱকহঁতে কয়<br /><br />* স্বাতী, পিছে দৰা এইবাৰ জোৰোণত আহিবনে নাই?<br /><br /> হাঁহে সকলোৱে।স্বাতীয়ে মনে মনে ভাবে,জোৰোণত অহাটো বাদেই দিয়ক বিয়া পাতিবলৈ আহেনে নাই সেইটোৰে গেৰান্টি নাই।সেই দুদিন সিহঁতৰ কথা পতা নহয়।মনত স্বাতীৰ ভয়ো লাগে যি হে মানুহ নাহিলে কি হ'ব।তথাপিও বিয়াৰ আগদিনা ৰাতি শুবলৈ লৈ আকৌ তাই ফোনটো লগায়।ৰিচিভ নকৰে সি।মেছেজ দিয়ে<br /><br />* একেবাৰে ৰভাতলতে লগ হ'ম যদি তুমি কোৱা।<br /><br />* জোৰোণত নাহা?<br /><br />* এইবাৰ তোমাৰ গাঁৱৰ মানুহে খেদে যদি।<br /> হাঁহি উঠে তাইৰ।I love you বুলি তায়ো মেছেজ এটা দি থয়।<br /><br /> এদিনীয়া বিয়া কাৰণে জোৰোণ সোনকালেই পাইছিলেহি।ইমান দিনে অনুভৱ নোহোৱা দুখটোৱে স্বাতীক হেঁচি ধৰিলে।ভবাই নাছিলে তাই জোৰোণ আহিলে বুলি আৰোহীয়ে কোৱাৰ লগে লগেই তাইৰ চকুলো বৈ আহিলে, হাত ,ভৰি কঁপিবলৈ ধৰিলে।নাই নাই তাই বিয়া নহয়।দেউতাকে আৰ চকুৰে তাইক চাই গৈছে।মাকে তাইৰ ফালে চাব পৰা নাই।উসঃ,তাইচোন বিয়া বুলি বৰ উৎসাহেৰে বজাৰ সমাৰ কৰিছিল, গাঁৱৰ মানুহক হাঁহি হাঁহি মাতিছিল, দুই এঘৰত কইনা ভাতো খাইছিল, তেন্তে আজি কিয় দুখ লাগিছে।তাইটো ঘৰৰপৰা দূৰৈতে থাকে, তথাপিও সেই যে ইউনিভাৰ্চিটি পঢ়িবলৈ যাওঁতে দুখটোৱে হেঁচা মাৰি ধৰিছিল, সেই যে হোষ্টেল এৰোতে চিঞৰি চিঞৰি কান্দিছিল সেই একেই দুখ,নহয় নহয় তাতোকৈও বেছি।লগৰ দুজনীমানে কৈছে নাকান্দিবি,নাকান্দিবি,মেক্আপ বেয়া হ'ব।খং উঠে স্বাতীৰ<br /><br />* আৰে,কান্দো বুলি কান্দিছো নেকি।<br /><br /> কান্দি থাকোঁতেই বৰমাৱকহঁতে তাইক ওলিয়াই নিবলৈ আহিলে,নাযায় ভৰি আগলৈ ।ধৰি ধৰি নিছে তেওঁলোকে,কান্দি কান্দিয়েই তাইলৈ ৰাখি থোৱা আসনত বহিছে।শাস্বতৰ মাকে তাইক কপালতে চুমা এটা খাইছে।<br /><br />* হ'ব দিয়া নাকান্দিবাচোন,মন গ'লেই তুমি আহিব পাৰিবা নহয় ঘৰলৈ,এতিয়া নাকান্দিবাচোন বুলি কৈ তেওঁ ৰুমালেৰে চকুপানী খিনি মুচি দিয়ে।<br /><br /> লাহে লাহে সুস্থিৰ হয় তাই।তেওঁলোকে অনা কাপোৰ ,গহণা এপদ এপদকৈ পিন্ধাই তাইক।তাই কিনি থৈ অহাতকৈও দুপদমান গহণা আৰু কাপোৰ দুজোৰ মান বেছিকৈ আহে।মাকে কাণে কাণে কয়<br /><br />* চিনি নোপোৱা কেইজোৰ বাবাই পচণ্ড কৰি আনিছে দেই।<br /><br /> হাঁহি উঠে তাইৰ।অত' কেইজোৰ কাপোৰ তাই ক'ত পিন্ধিব।জোৰোণৰ কামখিনি কৰি তেওঁলোক সোনকালেই ওভতিল।এতিয়া স্বাতীক নোৱাই ধোৱাই আকৌ নতুনকৈ সজাইছে।মন গ'ল তাইৰ নিজে পচণ্ড কৰা কাপোৰৰ সলনি শাস্বতে কিনি দিয়া কাপোৰজোৰ পিন্ধিবলৈ।আৰোহীয়ে ফটো মাৰি শাস্বতলৈ পঠিয়ালেই।ফোন কৰিছে সি।বৰ ভাল পাইছে সি, তাৰ পচণ্ড যে স্বাতীয়েও ভাল পাইছে।<br /><br /> দিনটোৰ অতিথিৰে বিয়াঘৰ উদুলি মুদুলি।ব্যস্ত স্বাতী সকলোকে মাত লগোৱাত,ঘৰ এৰাৰ দুখটো আকৌ পাহৰি গ'ল।ব্যস্ত মাক,দেউতাক, ভায়েক অতিথি শুশ্ৰষাত।লগৰকেইজনীৰ সৈতে স্বাতী ফটো উঠিছে নানা ভঙ্গীৰে।মাক,দেউতাক ভায়েকৰ লগতো উঠিছে।সকলোৰে লগত হাঁহি মাতি থাকোঁতেই মাকে আকৌ ৰুটি, গাখীৰ খাই ল'বলৈ মাতিছে।দেউতাকৰ বৰ চিন্তা ছোৱালীৰ কষ্ট হয় বুলি।দৰাৰ ঘৰৰ ৰিচিপছন আছেই,সেয়ে তেওঁ মাজে মাজে স্বাতীক তাইৰ কইনাৰ আসনখনত বহিবলৈ কয়।<br /><br /> দিনটোৰ ব্যস্ততা, কষ্ট,হাঁহি ধেমালিৰ মাজতে ৰাতি দৰা আহি পালেহি।উসঃ দুখটোৱে চোন আকৌ হেচুকি ধৰিছে।দৰাঘৰৰ পৰা শাস্বতৰ পৰিয়ালৰ ল'ৰা ছোৱালীবোৰে চকলেটৰ পেকেট দি কইনাৰ মুখ চাবলৈ আহিছে।নিদিয়ে ওচৰৰ বৰমাৱকহঁতে।শৰাইত পইচাৰ পৰিমাণ বাঢ়িলেহে ছোৱালীৰ মুখ দেখুওৱা হ'ব,আমাৰ কইনা ইমান কমদামী নহয় নহয়।দুখৰ মাজতো সকলোৰে কথা শুনি স্বাতীৰ হাঁহি উঠে।এটা সময়ত শৰাইত বিচৰা ধৰণে মাননি পোৱাৰ লগে লগে কইনাৰ মুখ দৰ্শন কৰিবলৈ দিয়া হয়।<br /><br /> হোমৰ গুৰিৰ পৰা শাস্বতৰ মাত ভাহি আহে,স্বাতীক মাতে সি হোমৰ গুৰিলৈ,নিয়ম মতাৰ।কান্দোনটো এইবাৰ আৰু বেছি হয়।হোমৰ গুৰিত বহা মানে দেউতাকে কন্যাদান কৰি তাইক চিৰ জীৱনৰ বাবে বিদায় দিব।কান্দি কান্দি কান্দি তাই ওলাই আহে।সৌৱা তাইৰ মনৰ মানুহজন ৰৈ আছে তাইক আপোন কৰি ল'বলৈ,কিন্তু তাইৰ এতিয়া মন যোৱা নাই কিয় তেওঁৰ হ'বলৈ।আৰোহীয়ে ধৰি ধৰি তাইক শাস্বতৰ কাষত বহুৱাই দিয়ে।চিঞৰি চিঞৰি কন্দাটো হোমৰ গুৰিত বহাৰ লগে লগে উচুপনিলৈ ৰূপান্তৰিত হয়।শাস্বতে কাণৰ কাষত ফুচফুচাই কয় ---নাকান্দিবাচোন,মই আছো নহয়।ঘৰলৈ মন গ'লেই লৈ আহিম।<br /><br /> কান্দোন বন্ধ হয় লাহে লাহে।পুৰোহিতে মন্ত্ৰ মাতে,দেউতাকে তাইৰ হাতখন শাস্বতৰ হাতত গতাই দিয়ে।বহু সময় বহাৰ পিছত পুৰোহিতে কয়,বিয়া হৈগ'ল।বিভিন্ন খেল ধেমালিৰে বিয়াৰ পিছৰ কামখিনিও হৈ গ'ল।মাকে তাইক যাবৰ সময়ত ভাতকেইটা খাবলৈ বাঢ়ি দিলে।<br /><br />* খাই ল সোদা পেটে যাব নাপায়।যাবৰ হ'বৰে এতিয়া।<br /><br /> কৈয়ে মাকে চকুপানী মচি ভিতৰ সোমাই গ'ল।এইখন ঘৰত তাইৰ শেষ ভাত এইসাজ।মনত পৰি আকৌ চেপি ৰখা কান্দোনটো ওলাই আহিল।নোৱাৰিলে খাব তাই।হাত ধুই গুচি আহিল তাই।<br /><br /> এইয়া তাই মাক- দেউতাকক সেৱা কৰিছে।কোনো দিন সেৱা কৰিবলৈ নিদিয়া মাক দেউতাকে আজি একেলগে জী-জোঁৱাইৰ সেৱা গ্ৰহণ কৰিছে।চিঞৰি চিঞৰি কান্দিছে তাই দেউতাকৰ ভৰিকেইখন ধৰি।কোনোবাই তাইক উঠাই দিছে।মাকে দুহাত দৰ্জাত দি তাইক নোচোৱাকৈ বিদায় দিছে। উসঃ নোৱাৰে যাব তাই, বহি দিলে পকাতে।শাস্বতে উঠাইছে ,দেউতাকে কান্দি কান্দি বুজাইছে।ভায়েকক তাই এৰি দিয়া নাই, সঁচাকৈয়ে তাই যাবগৈ,চিৰজীৱনলৈ।<br /><br /> ফুলেৰে সজাই থোৱা গাড়ীখনত কোনোবাই তাইক ডাঙি নি বহুৱাইছে।কাষতে শাস্বত বহি লৈছে।সকলোকে পিছ পেলাই থৈ আহিছে গাড়ীখনে।তাই পিছলৈ চাই চাই কান্দিয়েই আছে।শাস্বতে বুজাইছে <br /><br />*নাকান্দিবাচোন, একো হোৱা নাই।আহি থাকিবা নহয় তুমি মাজে মাজে।বহু দূৰ যাবলৈ আছে,গা বেয়া হ'ব বুলি তাৰ বুকুৰ মাজত তাইক সোমোৱাই লয়।<br /><br /> একেবাৰে ঘৰ পাওঁতেহে তাই সাৰ পালে।কেতিয়া টোপনি গ'ল,কেতিয়া কান্দোন বন্ধ হ'ল তাইৰ একো মনত নাই।নতুন ঘৰখনত শাহুৱেকে আদৰি আনিছে।সদায় আহি গৈ থকা ঘৰখন আজি যেন তাইৰ বাবে একেবাৰে নতুন হৈ পৰিল।ৰুমটোত সোমোৱাই ডাঙৰসকলক মান ধৰাই খুৰীয়েক, মাহীয়েকহঁত আকৌ উভতি গৈছে।আৰোহীও একেবাৰে গুচি আহিল। শাহুৱেকে তাইক শুবলৈ দিছে।<br /><br />*ইমান কষ্ট কৰি আহিছা ,শুই লোৱা অলপ।<br /><br /> বাহি বিয়াৰ দিনা দৰা কইনাই ইজনে সিজনৰ মুখ চাব নাপায়।কিন্তু শাস্বতে মাজতে আহি তাইক চাই যায়।ঘৰৰ কথা মনত পেলাই কান্দি আছে নেকি বুলি।ইটো ৰুমৰ পৰা ফোন কৰে মাজে মাজে ।মাহীয়েকৰ ছোৱালীকেইজনীক পঠিয়াই দিয়ে তাইৰ লগত কথা পাতিবলৈ।<br /><br /> ৰিচিপছনৰ দিনা পুৱাতেই সিহঁতৰ খুবাখুবুনি পাতে টাউনীয়া নিয়ম,সময়ৰ লগত মিলি চলিব লাগিব।সকলোবোৰ সাজি কাচি বিবাহ বাহৰলৈ ওলাই।স্বাতীৰ মনটো ভাল লাগে।আজি ভায়েকহঁত আহিব।এদিন নেদেখাটো যেন আজি তাইৰ বহু বছৰ নেদেখা যেন হৈছে।সকলোৱে তাইক ধুনীয়া বোৱাৰী ,ধুনীয়া বোৱাৰী বুলি শলাগিছে,কোনোবা দুগৰাকীমানে তাইক মৰমতে চুমাও খাইছে।স্বাতীৰ চকু কিন্তু ভায়েকহঁত অহালৈহে।আৰব্ধ আহি পাইছে।দুয়োটাই মিলাই থোৱাৰ দৰে একে ৰঙৰ কাপোৰ পিন্ধিছে।কিন্তু এইয়া কি ,সৌৱা তাইৰ দেউতাক সোমাই আহিছে।শাস্বতক তাতে থৈ তাই মানুহৰ আগেদিয়েই দৌৰি গৈ দেউতাকক সাৱটি ধৰিছে।<br /><br />* আপুনি ইয়াত যে?<br /><br />* জেঠুৰ তোমালৈ বৰ মনত পৰি আছিল, সেয়ে নিয়ম ভাঙি হ'লেও আহিছে। তাইৰ মাহীয়েকৰ ছোৱালীজনীয়ে ক'লে।<br /><br /> ভাল লাগিল তাইৰ আপোন মানুহখিনিক পাই।শাস্বতে মাজতে কয়<br /><br />* দেউতালৈ থকা ইমান মৰম,ইমান ভালপোৱা যদি মোলৈও থাকিলে হয়।মোকো যদি মানুহৰ আগত এনেকৈ সাৱটি ধৰিলা হয়।<br /><br />* ধেৎ ।<br /><br /> লাজ লাগি যায় তাইৰ।<br /><br />* কি ধেৎ,আজি কিন্তু মোক লাগিবই, অত' বছৰ প্ৰেম কৰিও একো নাপালোঁ, আজি ওৱেইত কৰাত নাই।<br /> লাজ লাগি যায় তাইৰ।সন্ধিয়ালৈ আৰম্ভ হোৱা DJ মিউজিকত সকলোৱে নাচে।দেউতাকহঁত এসময়ত যায়গৈ।তাইৰ চকুকেইটা আকৌ সেমেকি উঠে।<br /> জীৱন এনেদৰেই আৰম্ভ হয়।শাস্বত আজিকালি বহু ৰুমান্তিক হয়।মুখত মাথোঁ প্ৰেমৰ কবিতা,প্ৰেমৰ গান।ৰাগী লাগিছে তাৰ নতুনকৈ আকৌ প্ৰেমৰ ৰাগী ,মতলীয়া কৰি তোলে স্বাতীক সেই প্ৰেমৰ ৰাগীত।<br /><br /> হাঁহি দিয়া মোলৈ চাই চেঁচা বতাহে চুব<br /> হিম হোৱা মৰমবোৰ তোমাৰ ওমে গলাব।<br /><br /> এনেকুৱা গানবোৰ আজিকালি সিহঁতৰ ৰুমত বাজে।<br /> <br /><br /> <br /><br />খণ্ড----৩৬<br /><br /> স্বাতীৰ নতুন ঘৰখন আপোনৰো আপোন হৈ পৰিল।সকলো ব্যস্ত সিহঁতৰ।তাৰ মাজতো এসাগৰ মৰমে সকলোকে ডুবাই ৰাখে।কাৰো কোনো ক্ষেত্ৰত আপত্তি নাই।মাকৰ ঘৰতে তাই যদি কিবা ক্ষেত্ৰত মাকৰপৰা ইটো নকৰিবি ,সিটো নকৰিবি শুনিছিল এতিয়া একেবাৰেই নুশুনে শাহুৱেক শহুৰেকৰ পৰা।শাস্বতৰো জেদ,খংবোৰ নাইকিয়া হ'ল।হয়তো এতিয়া তাইক একেবাৰে নিজৰ কৰি লোৱাৰ নিশ্চয়তাত সি নিশ্চিন্ত হ'ল।বিয়াৰ এসপ্তাহ মান পিছতে সিহঁত হনিমুনৰ পৰাও আহিলগৈ।মাকৰ ঘৰতো দুদিনমান থাকি আহিলগৈ।<br /><br /> বিয়াৰ উৎসাহত নাইকিয়া হৈ পৰা আৰোহীৰ চিন্তাবোৰে এতিয়া আকৌ বেৰি ধৰিলে।আৰোহীক কয় মাজে মাজে<br /><br />* তোৰ নিচিনাকৈ মোৰ জীৱনটো ইমান সহজ নহয় কিয়?কিয় বাৰে বাৰে ভগৱানে মোৰ ক্ষেত্ৰতহে এনেকুৱা কৰে।সেই মানুহগৰাকীৰ অনুমতি অবিহনে আৰব্ধই মোক বিয়া পাতিলেও মই হ'ব নোৱাৰো।কিমান কষ্টৰে মানুহগৰাকীয়ে ল'ৰাটো ডাঙৰ কৰিছে,মইনো কেনেকৈ তাক তেওঁৰ অনুমতি অবিহনে গ্ৰহণ কৰিম।সুখীয়েই বা হ'ম কেনেকৈ।আকৌ সেই একেই দুখে মোক খুলিখুলি খাব।<br /><br />* হ'ব দেচোন সময়ত সকলো থিক হ'ব,আৰব্ধৰ ওপৰত বিশ্বাস ৰাখ,সি সকলো থিক কৰিব।<br /><br /> মনে মনে ভয়ো লাগে স্বাতীৰ ,তাই দুয়োটাকে মিলাই ভুল কৰা নাইটো। এইবাৰো যদি কিবা নঘটিবলগীয়া ঘটনা হয় কি হ'ব আৰোহীৰ।ভগৱানক কয় তাই, তাইৰ দৰেই আৰোহীৰ জীৱটোও সুখেৰে ভৰি উঠক।এদিন আৰোহীয়ে পুৱাতে ওলাই মেলি সাজু ক'ৰবাত যাবলৈ।ধুনীয়া সাজত দেখি স্বাতীয়ে সুধিলে<br /><br />*কোনফালে যাৱ ইমান পুৱাই?<br /><br />* আহি ক'ম তোক,এতিয়া দেৰি হৈছে।<br /><br /> নহালৈকে স্বাতীৰো মনতো চিন্তাক্লিষ্ট হৈ থাকিল।তাই নিজৰ ডিউটি কৰিও আহিল।তেতিয়ালৈকে নহা দেখি তাই ফোন লগালে ,নাই ৰিচিভ নকৰে।আবলি মানে তাই আহি পালেহি।<br /><br />* ক'তনো গৈছিলি ,ইমান দেৰি লাগিল যে।আৰব্ধও নাই ক'ত গৈছিলি।<br /><br />* ৰ ভোকত পেটে মাতি গৈছে।ভাতকেইটা খাই মই তোৰ ওচৰলৈ গৈ আছোঁ।<br /><br /> ভাতপানী খাই তাই আহিল।<br /><br />* মই জ্যোতিষী এজনৰ ওচৰলৈ গৈছিলোঁ।এইবাৰ আৰু মই ৰিক্স ল'ব নোৱাৰোঁ।সেয়ে তেওঁক কৈছো মোৰ কি কি বেয়া আছে চাই মোক বিধান দিয়ক।মই সকলো কৰিম,পূজা পাতলৰ পৰা ,আঙুঠি, তাবিজ পিন্ধালৈকে।<br /><br />* তইনো গুৱাহাটীৰ জ্যোতিষীৰ ওচৰলৈ যাব লাগেনে,নাজান ইয়াত কেৱল পইচাৰ খেলহে।তাতকৈ ঘৰলৈ গৈ আমাৰ গাঁৱৰ পূৰ্ণ শৰ্মাকে দেখুৱাই ল'ব পাৰিলি হয়চোন।<br /><br />* পাৰিলোঁ হয়,কিন্তু তেওঁৰ আগত মই সকলো কথা ক'ব নোৱাৰো নহয়।এওঁ অচিনাকি যেতিয়া সকলো কথাই ক'ব পাৰিম।সেয়ে গ'লো।<br /><br /> আজিকালি আৰব্ধক তাই ঘৰত কথাটো উলিয়াবলৈ কয়।মাকে কি কয় তাইৰ জানিবলৈ আৰু ৰ'ব নোৱাৰা হৈছে।তাই কয় ,তুমি যদি আগতে ভাল পাইছিলোঁ বুলি কৈছিলা এতিয়া বিয়া পাতিম বুলি ক'বা।মায়ে যদি মানি নলয়।<br /><br />* থিক আছে মানি লোৱা মায়ে মানি নলয় তেতিয়া কি কৰিবা?<br /><br />* তুমিহে জানা কি কৰিবা ।<br /><br />* সেয়ে কৈছোঁ মই সময়ত কি কৰিব লাগে কৰিম নহয়।নে এতিয়াও তোমাৰ মোৰ ওপৰত বিশ্বাস নাই।<br /><br />* বিশ্বাস শব্দটোৰ মোৰ লগত সম্পৰ্কই নাই যে।এতিয়া বুলি নহয় কেতিয়াবাৰ পৰাই।মাথোঁ এটাই বিশ্বাস আজীৱন থাকিব স্বাতীৰ বন্ধুত্বৰ ওপৰত।জানাই চোন মোৰ জীৱন পৰিক্ৰমা।<br /><br />* সেই জীৱন পৰিক্ৰমাত আগতে মই নাছিলোঁ, এতিয়া মই আছো নহয় ,চিন্তা নকৰিবা।<br /><br /> আৰব্ধৰ লগত কথা পাতি দুদিনমান তাই থিকে থাকে।কিন্তু আকৌ আৰম্ভ হয় সেই একেই কথাবোৰ।সিহঁতে দেখিছে সিহঁতৰ গাঁৱৰ বামুণ মানুহকেইঘৰৰ নিয়ম নীতিবোৰ।বেলেগ কাষ্টৰ ছোৱালী বিয়া কৰালে বা ছোৱালী বেলেগ কাষ্টৰ ল'ৰালৈ বিয়া হৈ গ'লে সিহঁত মৰিল বুলি পৰাচিত হয়।তেনেস্থলত আৰব্ধৰ ঘৰত কেনেকৈ আৰোহীক আকোঁৱালি ল'ব সেই লৈ এতিয়া আৰোহীৰ চিন্তাৰ অন্ত নাই।<br /><br /> এদিন আৰোহীৰ হাতত দেখা গ'ল চাৰি,পাচটামান আঙুঠি।<br /><br />* এইকেইটাই দিলে নে তোমাৰ জ্যোতিষীয়ে ? আৰু দুটামান খুজি ল'ব লাগিছিল।কেই পইচা ল'লে পিছে--- আৰব্ধই সোধে।<br /><br />* পঞ্চাশ হাজাৰ।<br /><br />* তই মানে চাকৰি কৰি যি কেইটা সাঁচিছিলি গোটেইকেইটা দি থৈ আহিলি---স্বাতীয়ে কয়।<br /><br />* ও।পইচা পিছতো পাই থাকিম ন ,আগতে জীৱনটোকেই চিজিল লগাই লওঁচোন।<br /><br />* থিক আছে তেন্তে আৰব্ধ এতিয়াৰ পৰা তোৰ চিন্তা নাই।তই বিয়াৰ বাবে ঘৰত একো নক'লেও হ'ব,নকৰিলেও হ'ব।এই আঙুঠিকেইটাই সকলো থিক কৰি দিব।<br /><br /> হাঁহে সিহঁতে।আৰোহীৰ মুখ ফুলি যায়।<br />* আৰু এটা কথা আৰব্ধ ,তই এইক বিয়াত আঙুঠিও দিব নালাগে, চানা পিন্ধিবলৈ আঙুলিয়েই নাই।<br /><br /> এইবোৰৰ মাজেৰেই জীৱন আকৌ আগবাঢ়ে।আৰব্ধৰ চাকৰি হৈছিল ACS পাছ কৰিছিল সি।পাছ কৰাৰ দিনা মিঠাই লৈ আহিছিল সি স্বাতীৰ ঘৰলৈ।স্বাতীৰ শহুৰেকে মাছে মাংসই গুটাইছিল সেইদিনা।বোৱাৰীৰ লগৰ ল'ৰা মানে নিজৰেই ল'ৰা ,উৎফুল্লিত হৈছিল সকলো।সেইদিনা গোটেইকেইটাই একেলগে মিলি ভাতসাজ খাইছিল।শাস্বতে আৰব্ধক কয়<br /><br />* হওঁক দে আমাৰ হোষ্টেলৰ পৰা এটা ACS ওলাল।আমি তোক লৈ আগতেও গৌৰৱ অনুভৱ কৰোঁ আৰু এতিয়াও।<br /><br /> আৰোহী সুখী হৈছিল।জীৱনটোত আগুৱাই যাবলৈ জীৱনে যেন আকৌ দুৱাৰখন মুকলি কৰি দিলে।আঙুঠিকেইটাৰ ওপৰত বিশ্বাসটো আৰু বাঢ়ি গ'ল।খানাৰ মাজতে ক'লে<br /><br />* দেখিলি হাঁহিছিলি নহয় আঙুঠিকেইটা পিন্ধাৰ বাবে, এতিয়া চা পিন্ধাৰ পিছতে ভাল খবৰটো আহিলনে।আগতেওটো দিছিল সি পৰীক্ষা ,পাছটো কৰা নাছিল।এইবাৰ দেখিলি।<br /><br /> শাস্বতে কথা শুনি কয়<br /><br />* আৰব্ধ ,তই পঢ়া শুনাবোৰ এনেই কৰিলি বুজিছ,আঙুঠিয়েহে তোক পাছ কৰালে।<br /><br /> হাঁহে সকলোৱে।শাস্বতৰ মাক- দেউতাকেও আৰোহীৰ কামবোৰত বৰ ৰস পায়।একো নকয় খালি তেওঁলোকে।<br /><br /> দুয়োটাই পিছদিনা কামাখ্যা মন্দিৰত আৰোহীৰ কথামতে গৈ শৰাই এখন দি থৈ আহে।আৰব্ধও সুখী আছিল।চাকৰি এটা পালে যেতিয়া এতিয়া মাকক তাৰ লগতে ৰাখিব।লৈ আহিব তেওঁক তাৰপৰা ।কষ্টবোৰ সিহঁতৰ শেষ হ'ব আৰু।এতিয়া মাকক বিয়াৰ কথাও ক'ব পাৰিব লাহে লাহে।<br /><br /> সকলোৱে যেন মনে প্ৰাণে এতিয়া বিচাৰিছিল আৰোহী আৰু আৰব্ধৰ বিয়াখনৰ কথা।আৰুৰ দেউতাকে আজিকালি সুবিধা পালেই বিয়াৰ কথা উলিয়াই, সেয়ে ঘৰলৈ নোযোৱাই হ'ল তাই।আৰব্ধৰ কথা কোৱা নাই তাই ঘৰত।আদিয়ে যি কৰিলে তাৰ পিছত আৰব্ধৰ কথা ক'বলৈচোন তাইৰ সাহসেই নহয়।তাৰোপৰি তাই আৰব্ধৰ ঘৰৰ ফালৰ পৰাও সঠিক উত্তৰ পোৱা নাই।বিশ্বাস কৰে তাই আৰব্ধক,সি সকলোকে মান্তি কৰাব পাৰিব ।তাৰ সেইখিনি বিচক্ষণতা আছে ,কিন্তু সেই বিশ্বাসটো তাই আদিকো কৰিছিল।<br /><br /><br /><br />খণ্ড---৩৭(অন্তিম খণ্ড)<br /><br /> আৰব্ধ চাকৰিত জইন কৰাৰ আগতে দুদিনমানৰ বাবে ঘৰলৈ গৈছিল।আৰোহীয়ে বুজাই পঠাই মাকক এইবাৰ সকলো কথাই ক'বলৈ।তাইৰ ৰিচাৰ্চৰ কামো শেষ হওঁ হওঁ হৈছে।তাইৰ মতে ৰিচাৰ্চৰ কাম শেষ কৰি তাই বিয়াত বহিব।স্বাতীয়ে কয়<br /><br />* আনে ৰিচাৰ্চৰ কাম শেষ কৰি চাকৰিৰ কাৰণে চিন্তা কৰে আৰু তই বিয়াত বহাৰ কথা যে চিন্তা কৰিছ?<br /><br />*চাকৰি পালেটো কৰিমেই কিন্তু বিয়াখনো মোৰ বাবে এতিয়া ডাঙৰ চাকৰিতকৈ কোনো গুণে কম হৈ থকা নাই।তই নুবুজিবি।তোৰটো সুখেই,সুখ।ভালপোৱা মানুহজনক একেবাৰে নিজৰ কৰি ল'ব পাৰিলি।ইমান মৰমীয়াল শহুৰ শাহু পালি।তোকনো আৰু কি লাগে<br /><br />*কিয় নালাগিছিল।ময়োটো বিচাৰিছিলো মোৰ স্বামীয়ে এটা ডাঙৰ চাকৰি কৰক।প্ৰফেছাৰ হওঁক, ডাক্তৰ হওঁক, ইঞ্জিনীয়াৰ হওঁক।কিন্তু শাস্বতৰ তেনে চাকৰি নাই যদিও মই কোনো দিন দুখ কৰা নাই।তোকোটো মই ক'ব পাৰোঁ, মোৰনো কি আছে ,নিউজ চেনেলত কাম কৰি কেই পইচা ঘটো,শাস্বতেওটো আদি,আৰব্ধৰ নিচিনা হাইফাই চাকৰি পোৱা নাই।তথাপিও মই কোনোদিন আক্ষেপ কৰা নাই।যি পাইছোঁ, যেনেকৈ পাইছোঁ গ্ৰহণ কৰিছোঁ।জানো মই শাস্বতৰ মাক- দেউতাকে তাৰ ভবিষ্যত সুৰক্ষিত হোৱাকৈ সকলো ব্যৱস্থা কৰি থৈ গৈছে।কিন্তু তহঁতে নিজৰ সন্তানৰ ভবিষ্যত যিমান সুৰক্ষিত কৰিব পাৰিবি ,মই জানো পাৰিম।কিন্তু তথাপিও মই কাকো দোষাৰোপ নকৰোঁ।কাৰণ জীৱনটো আমাৰ, জীৱনে যি ফালে লৈ যায় ময়ো সেইফালেই ঢাল খাম।জীৱনটোক আনৰ লগত তুলনা কৰাতকৈ নিজে পোৱা খিনিকে লৈ সুখী হবি ,চাবি জীৱনে তোলৈ ফুলৰ দলিচা পাৰি থৈছে।<br /><br /> গতিশীল সময় কাৰো বাবে ৰৈ নাথাকে।আৰব্ধৰ পষ্টিং ডিব্ৰুগড়ত হয়।এতিয়া আকৌ দুয়োটা বেলেগ বেলেগ হয়।আৰোহী আকৌ চিন্তিত হয়।চকুৰ আতৰে মনৰ আতৰ নকৰেটো।আৰব্ধই মাকক নিজৰ লগলৈ আনে।মাক কিন্তু একেবাৰে নাহে।মাজে মাজে থাকিবলৈহে আহে।নিজৰ ঘৰখন এৰি তেওঁ নাহে।আৰব্ধই সেয়ে সকলো সুবিধা তেওঁক নিজৰ ঘৰতে কৰি দিয়ে।স্বাতীয়ে আৰোহীৰ মুখত সকলো শুনি থাকে।আজি আৰব্ধই মাকলৈ এইটো কিনিছে,আজি সেইটো কিনিছে আদিবোৰ।গুৱাহাটীত কাম থাকিলে সি দুদিনমান থাকি যায় বেছিকৈ।সেই দুদিন আৰোহীৰ লগত সময় দিয়ে সি।তাইৰ ৰুমলৈ আহে।তাৰ ব্যস্ততাবোৰ,তাৰ কামবোৰৰ পাতনি মেলে।দুয়ো দুয়োৰে প্ৰেমৰ সাগৰত ডুব যায়,মৰমবোৰ উথলি উঠে।আৰোহীৰ কোলাত মূৰ থৈ সি তাৰ ভাগৰুৱা দেহাটোক জিৰণি দিয়ে।আৰোহীয়ে তাইৰ লাহি আঙুলিকেইটিৰে তাৰ চুলিখিনিৰ মাজেৰে হাত বুলাই।সি ভাল পোৱা তাইৰ হাতৰ ব্যঞ্জনবোৰ ৰান্ধি খুৱাই।সেই কেইদিন তাই কলেজৰ পৰা ছুটী লয়।সেই সময় কেৱল সিহঁতৰ।কেতিয়াবা দুয়োটা ওলাই যায় জালুকবাৰীলৈ।সিহঁতৰ প্ৰেম,স্মৃতিবোৰ জীপাল কৰিবলৈ।হোষ্টেললৈ যায় আৰব্ধ,তাৰ মৰমৰ ,হেঁপাহৰ হোষ্টেলখন।জালুকবাৰীৰ অলিয়ে গলিয়ে আকৌ সিহঁত উৰি ফুৰে।<br /><br /> আৰব্ধৰ চাকৰি কৰাও এবছৰমান হৈ গ'ল।আৰোহীৰ ৰিচাৰ্চৰ কামো শেষ হয়।আৰব্ধৰ ব্যস্ততাবোৰৰ বাবে তাৰ ৰিচাৰ্চৰ কাম সম্পূৰ্ণ নহয় আৰু এবছৰ মান লাগিব তাক।এদিন ঘৰলৈ যাওঁতে মাকক সি আৰোহীক বিয়া কৰোৱাৰ কথা কয়।মাক আচৰিত নহয়।কেৱল সমাজৰ নিয়মৰ কথা কয়।সি আৰোহীক বিয়া পাতিলে সমাজে যে সিহঁতক একাষৰীয়া কৰিব, সেই কথা কয়।এতিয়া মাকে তাক লৈ যি গৰ্ব কৰে সেই গৰ্ব,সেই সন্মান দুদিনতে শেষ হৈ যাব তেওঁলোকৰ।মাকৰ আপত্তি নাই, কিন্তু সমাজে গ্ৰহণ নকৰিলে মাকে বৰ কষ্ট পাব।সেয়ে আৰব্ধক প্ৰথমে সমাজক মান্তি কৰাবলৈ কয়।আৰব্ধৰ মতে<br /><br />* যিখিনি সময়ত আমাৰ বেয়া দিন চলি আছিল তেতিয়া সমাজ ক'ত গৈছিল।সেইখিনি সময় সিহঁতে অকলেই পাৰ কৰিছিল।জীৱনৰ লগত যুজঁ, সংঘৰ্ষ সিহঁত দুজনে অকলেই কৰিছে।এতিয়া আকৌ সমাজৰ মত লোৱাৰ দৰকাৰ ক'ত? জীৱন তাৰ ,বিয়া তাৰ, মন মিলিছে তাৰ।ইয়াত সমাজ ক'ৰ পৰা আহিল।মাকৰ যদি আপত্তি নাই সি আৰোহীক বিয়া পতাত সমাজে একো সন্মতি দিব নালাগে।সমাজে সিহঁতক এঘৰীয়া কৰিলেও কৰক।দৰকাৰ হ'লে মাকক সি একেবাৰে তাৰ পৰা লৈ যাব।কেৱল মাকে তাক সকলো ক্ষেত্ৰতে সহাঁৰি জনালেই হ'ল আৰু।এনেও তেওঁৰ বয়স হৈ আহিছে অকলে অকলে আৰু এইখন ঘৰত থাকিব নালাগে।তাৰ লগতে থাকিব।<br /><br /> একমাত্ৰ পুত্ৰৰ স্নেহত মাকে তাৰ সকলো যুক্তি মানি লৈছিল।ল'ৰাটোৱে তাৰ জীৱন সংগ্ৰাম অকলেই কৰিছে।আনৰ সন্তানে পোৱা সুখ সুবিধা তেওঁ তাক দিব পৰা নাছিল, এতিয়া সি নিজে যিখিনি সুখ বিচাৰি লৈছে, তাত তেওঁক বাধা দিবলৈ মনে নক'লে।<br /><br /> মাকৰ পৰা সঁহাৰি পাই আৰব্ধই গাঁৱৰ বৰটাৱকহঁতক,খুৰাৱকহঁতক কথাবোৰ জনালে।তেওঁলোকৰ মতে সমাজৰ নিয়মত তেওঁলোক বান্ধ খোৱা।বিয়াৰ বাবে তেওঁলোকে সন্মতি নিদিলে।যদি বিয়া পাতে সিহঁত এঘৰীয়া হ'ব লাগিব।তাৰোপৰি তেওঁলোক সেই বিয়াত উপস্থিত নহয়।সমাজে ধৰিব।আৰব্ধ আচৰিত নহ'ল।জানে সি সকলো কথা।বিয়াৰ আগতেই মাকক সি তাৰ লগলৈ লৈ যাব।ডিব্ৰুগড়ৰ পৰাই বিয়া পাতিব।ডিব্ৰুগড়তে মোমায়েকহঁতৰ ঘৰো।তেওঁলোকৰ উপস্থিতিতেই সি বিয়াখন পাতিব।মোমায়েকহঁতক সি আগতে কৈছে ,তেওঁলোকৰ আপত্তি নাই।<br /><br /> ঘৰৰ পৰা উভতি আহি দুদিনৰ পিছত সি আৰোহীৰ ঘৰলৈ আহিল।ঘৰত হৈ যোৱা কথাবোৰৰ বিষয়ে সি আৰোহীক একো নক'লে।আনকি তাইৰ ঘৰলৈ যোৱাৰ কথাও সি একো নক'লে।আৰোহীৰ মাক - দেউতাকক সি আৰোহীৰ হাত খুজিলে।আচৰিত হ'ল তেওঁলোক।কাৰো মুখত এই বিষয়ে একো নুশুনা মানুহহালে কথাবোৰ বিশ্বাস কৰিবলৈ টান পালে।আদিও আহিছিল এদিন এনেকৈয়ে।দেউতাকে বিশ্বাস আৰু মৰমৰে তাক আকোঁৱালি লৈছিল কিন্তু প্ৰতিদানত কি হ'ল।তেওঁলোকৰ হাঁহি মাতি থকা ছোৱালীজনী সম্পূৰ্ণ সলনি হ'ল,ঘৰলৈ আহিবলৈ টান পোৱা হ'ল,বিয়াৰ নাম শুনিলেই সাত জাপ মৰা হ'ল।আৰব্ধই তেওঁলোকক প্ৰথমৰ পৰা সকলো কথা ক'লে।তাৰ বিশ্বাস, তাৰ ভালপোৱাই কেনেকৈ আৰোহীক এতিয়া সম্পূৰ্ণ সলাই পেলালে।তাৰ ঘৰতো যে সম্পৰ্কটোলৈ কোনো আপত্তি নাই সেই সম্পৰ্কেও সি তেওঁলোকক জনালে।সুখ পালে তেওঁলোকে আদিৰ বিশ্বাসঘাটকতাৰ পাছতো আৰুৰ জীৱনলৈ আকৌ এনে সুখ আহিব বুলি তেওঁলোকে ভবা নাছিল।তাক মৰমৰে ওপচাই পেলাইছিল তেওঁলোকে।স্বাতীৰ বিয়াতটো তাক লগ পাইছিলেই,এতিয়া সেই বন্ধুত্ব সম্পৰ্কলৈ ৰূপান্তৰিত হ'ব।স্বাতীৰ ঘৰতো সি সোমাই আহিছিল।কিন্তু আৰোহীক কথাবোৰ নজনাবলৈ তেওঁলোকৰ পৰা কথা লৈছিল।স্বাতীক সকলো কথা কৈছিল।সি প্লেন বনাইছিল।<br /><br /> আৰব্ধৰ প্লেন অনুসৰি স্বাতীয়ে আৰোহীক লগত লৈ এদিন ঘৰলৈ আহিছিল।নাহে তাই।আৰব্ধৰ ওপৰত খং <br /><br />*ইমান দিনে সি অহা নাই, অহা নাইটো নায়েই ঘৰতো মাকক একো কোৱা নাই।<br /><br />* ক'ব ৰচোন।তাৰ চাকৰিটো হৈছেহে।লাহে লাহে ক'ব।সেইবোৰ বাদ দে,ব'ল দুদিনমানৰ বাবে ঘৰৰ পৰা আহোগৈ।বহু দিন যোৱা নাই।মন গৈ আছে।অকলে যাবলৈ ভাল নালাগে ইমান দূৰ।শাস্বতৰটো সময়েই নাই জানই।ব'ল আমি দুজনী যাওঁ।<br /><br /> মান্তি হ'ল তাই।দুয়ো সেই বিশেষ দিনটোত পুৱাতে ছুপাৰত উঠি এঘাৰ বজাত ঘৰ পাই গৈছিল।আৰব্ধই মাকক লৈ ইতিমধ্যে আৰোহীৰ ঘৰত হাজিৰ।স্বাতীহঁতৰ মাকহঁতো তাতেই আছে।স্বাতীও আৰোহীৰ ঘৰতে সোমালে।আৰোহীয়ে সোমায়েই আৰব্ধ আৰু মাকক দেখি আচৰিত ।মনলৈ একো নাহে,চাৰিওফাল শূন্য হৈ পৰে।আৰব্ধ উঠি যায় তাইৰ কাষলৈ<br /><br />* কেনেকুৱা লাগিল চাৰপ্ৰাইজটো?<br /><br /> মুখখন মেলি ৰয় তাই।<br /><br />*মানে?<br /><br />*মানে মিয়া বিবি ৰাজি ত' ক্যা কৰেগা কাজি।<br /><br /> আৰব্ধৰ মাকে তাইক আকোঁৱালি লয়।কপালতে এটা চুমা আঁকি দিয়ে।সেইযে তাইৰ সপোনটো শাস্বতৰ মাকে স্বাতীক আকোঁৱালি লোৱাটো ,মৰম কৰাটো আজি তাইৰ সেই সপোন পূৰ হয়।মাকৰ ভৰি চুই তাই সেৱা কৰে।বুজি উঠে তাই সকলো।<br /><br />* ধন্যবাদ মা,মোক গ্ৰহণ কৰাৰ বাবে।<br /><br /> আবেগিক হৈ পৰে তাই।নভবাকৈয়ে সুখবোৰে তাইৰ আচল ভৰাই তুলিলে।আৰব্ধক সকলোৰে আগত সাৱটি ধৰে।সেইৰ সুখৰ মূহুৰ্ততো উপভোগ কৰিবলৈয়ে আৰব্ধৰ এই আয়োজন। সেই মূহুৰ্ততোৰ বাবে যে কিমান অপেক্ষা।আঙুঠিটো তাইৰ আঙুলিত সোমোৱাবলৈ লৈ আৰব্ধই তাইক সোধে<br /><br />* Will you marry me ?<br /><br />*Yes,Yes.I can't wait.<br /><br /> আঙুঠিটো পিন্ধাই দিয়ে সি।দৰকাৰ নাই কোনো আয়োজনৰ,দৰকাৰ নাই সমাজৰ,সিহঁত দুটা সুখী তাতকৈ আৰু কি লাগে।<br /><br /> বিয়াৰ তাৰিখ ঠিক কৰা হয়।আৰব্ধই মাকক এদিন গুৱাহাটীলৈ লৈ গৈ আৰোহী,স্বাতীৰ সৈতে বিয়াৰ বজাৰ কৰিলে।এবাৰতে আহি সি গোটেই বজাৰ কৰি লৈছে ,ছুটী নাপায় সি ইমান।বিয়াৰ বাবে ছুটী ল'বলৈ আছেই।বিয়া তাৰ ডিব্ৰুগড়ৰ পৰাই হ'ব। <br /><br /> আৰোহীৰ আঙুঠিকেইটাৰ প্ৰতি বিশ্বাস আৰু দুগুণ হৈছিল।বিয়াত আঙুঠি হেনো তাই সেইকেইটাৰ ওপৰতে পিন্ধিব,নোখোলে।হাঁহে সকলোৱে।<br /><br /> সেউজীয়াবোৰে পুনৰ আৰোহীৰ হৃদয়ত ঠাই লৈছিল।আৰব্ধক একেবাৰে পাই তাই আদিৰ সকলো কথা পাহৰি পেলাইছিল।নাই এতিয়া তাইৰ কোনো ভয়,অতীতক পাহৰি ভবিষ্যতক দুহাতেৰে আকোঁৱালি লৈছে তাই।দুখ মাথোঁ এটাই স্বাতীৰ সৈতে তাইৰ বিচ্ছেদ। ভাড়াঘৰ এৰাৰ দিনা দুয়োজনীয়ে কম কন্দা নাই।যেন হিয়াৰ এটুকুৰা মঙহ কোনোবাই কাটি পেলাইছে। কান্দি কান্দি বিদায় লৈছিল তাই ।<br /> <br /><br /> দুয়ো ঘৰৰ সন্মতিত আজি এইয়া আৰোহীৰ বিয়া।<br /><br /> *নামা,পালোহি ।<br /><br /> শাস্বতৰ মাততহে স্বাতীয়ে অতীত ৰোমন্থনৰ পৰা বাস্তৱলৈ ঘূৰি আহিল।এৰা বিয়াঘৰ পালেহি।সোমাই গ'ল তাই ,কইনা সাজত সৌৱা আৰু।ৰঙা পাটৰ কাপোৰজোৰে তাইক একেবাৰে সৰগৰ অপেশ্বৰী যেন লাগিছে।দৌৰি গৈছিল তাই,দুহাত মেলি সাৱটি ধৰিছিল তাইক।শৈশৱৰ পৰা একেলগে ডাঙৰ দীঘল হোৱা প্ৰাণৰ সখীৰ আজি বিয়া।সুখী হওঁক তাই স্বাতীৰ দৰেই ।ৰংবোৰ ঘূৰি আহক আৰোহীৰ জীৱনলৈ।স্বাতী-শাস্বতৰ দৰেই বন্ধুবৰ্গৰ মাজত সৰব হৈ পৰক আৰোহী -আৰব্ধৰ প্ৰেম কাহিনী।জনম জনমলৈ এক হৈ পৰক দুয়ো। <br /><br />সমাপ্ত।<br /></div>
Manaswee Sarmahhttp://www.blogger.com/profile/13830090013043467243noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5736240352789574647.post-3998747399897787772020-06-23T07:27:00.000-07:002020-06-23T07:27:14.652-07:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
মা দিয়া বিদায়<br /><br /> ঘৰ এৰি অহাৰ দুখটোৱে হেঁচি ধৰিছে কুমকুমক।বিয়াৰ দিনাৰ ব্যস্ততা ভাগৰতকৈও তাই মাক আৰু ভনীয়েকক এৰি অহা দুখটোহে বেছিকৈ লাগিছে।আগতে জনা হ'লে তাই বিয়াই নহ'ল হয়।দূৰ হোৱাৰ বাবে তাইক আকৌ ঘৰ গছকাই লৈ যোৱা নহ'ল।থাকি ৰ'ল কুমকুম তাইৰ নিজৰ নতুন ঘৰখনত।নিয়ম মতে তাই আজি নতুন ঘৰখনত একো খাব নাপায় কিন্তু শাহু মাকৰ কথা অনুযায়ী টকা এটা দি তাই দুপৰীয়াৰ ভাত সাজ খালে।ভাত সাজ খাবলৈ লওঁতেই আকৌ মনত পৰিল এৰি অহা ঘৰখনলৈ।যেনেতেনে দুগহা খাই তাই আকৌ ৰুমলৈ আহিল।আহিয়েই মাকলৈ ফোনটো লগালে।মাকে হেল্ল' বুলিও ক'ব পৰা নাই।দুয়োজনীয়ে মাথোঁ কান্দিছে।ভাষাৰ অবিহনেই বুজি উঠিছে দুয়ো দুয়োৰে মনৰ কথা।ফোনটো কাটিও বহু সময় তাই কান্দি থাকিল।মনত পৰিল তাইৰ সৰুতেই দেউতাকক হেৰুওৱা মাকে ছোৱালীদুজনী ডাঙৰ কৰিবলৈ কম কষ্ট কৰা নাছিল ।<br /><br /> ইলেকট্ৰিচিটি অফিচত কাম কৰা দেউতাকে এদিন অফিচৰ পৰা আহি থকাৰ বাটতে এক্সিডেন্ট হৈ থিতাতে মৃত্যুক আকোঁৱালি লয়।কুমকুম তেতিয়া ক্লাছ এইটত ,মাকৰ কি কৰোঁ,কি নকৰোঁ অৱস্থা।দেউতাকৰ অফিচতে চাকৰি পালেও সন্তানকেইটি চাব কোনে বুলি তেওঁ চাকৰি কৰিবলৈ মন নেমেলিলে,কাৰণ ভনীয়েক গুণগুণো তেতিয়া ফাইভ পাইছিলে গৈহে।পেনচনৰ পইচাৰে চলিব পাৰিম বুলি ভাবি তেওঁ চাকৰি কৰাৰ পৰা বিৰত থাকিলে।<br /><br /> লাহে লাহে কুমকুমহঁত ডাঙৰ হৈ আহিলে।নিজৰ কাম নিজে কৰিব পৰা হ'ল,মাকক ইটো সিটো কামত সহায় কৰি দিব পৰা হ'ল।ডাঙৰ হৈ অহাৰ লগে লগে কুমকুমে মন কৰিলে দেউতাক নথকাৰ বাবেই হয়তো ওচৰৰ বৰমাৱকহঁতে মাকক সদায় ইটো সিটো কথাত কথা শুনাবলৈ ধৰিলে।মাকে কথাবোৰ ধৰি নাথাকি তেওঁলোকৰ লগত আকৌ সহজ হয়।বৰমাৱকহঁতে আকৌ সুবিধা লয়।কুমকুম আৰু ভনীয়েকক মাকে কোনোদিন শাসনৰ মাজত ৰখা নাই।দুয়োজনীয়েই দৰকাৰ হ'লে ওলাই যায় বজাৰলৈ,কেতিয়াবা লগত মাকো ।মন গ'লে সিহঁতে লগৰ ছোৱালীৰ ঘৰলৈও যায়।বৰমাৱকহঁতৰ চকু' ক'ত অকলে অকলে ছোৱালী মানুহ ঘূৰি ফুৰে' বুলি।কেতিয়াবা যদি লিপষ্টিক ,চিপষ্টিক লগাই সাজি কাচি যোৱা দেখে তাতো তেওঁলোকৰ চকু।কুমকুমৰ কিবা ক'বলৈ মন যায় যদিও মাকে বাধা দিয়ে------ ডাঙৰৰ লগত মুখ নচলাবি বুলি।<br /><br /> এইবাৰ কুমকুমে হায়াৰছেকেণ্ডেৰী পাছ কৰি কলেজত নামভৰ্তি কৰিলে।স্বাভাৱিকতে বন্ধু বান্ধৱীৰ সংখ্যা বাঢ়িবলৈ ধৰিলে।দিন যোৱাৰ লগে লগে লগৰ দুই এটা ল'ৰাবন্ধুও সিহঁতৰ ঘৰলৈ অহা হ'ল।চোতালত চাইকেল, বাইক দেখিলেই ওচৰৰে দুজনীমানে ভুমুকি মাৰেহি কোননো আহিছে বুলি।এইবোৰৰ মাজেৰেই সিহঁত চলি যায়, আজিকালি সিহঁতৰ বাবে সেইয়া সাধাৰণ কথা হৈ পৰে।লগৰ কোনোবা আহিলে সিহঁতে চাহ দুকাপ সৰহকৈয়ে বনাই কাষৰ মানুহৰ বাবেও।<br /><br /> কুমকুমক এইবাৰ বিশ্ববিদ্যালয়ৰ জীৱনে ৰিঙিয়াই মাতিলে।ডিগ্ৰীত ফাৰ্ষ্ট ক্লাছ লৈ পাছ কৰাৰ মিঠাই খাবলৈ বৰমাৱকহঁত থিকেই আহিলে কেৱল ইউনিভাৰ্চিটিত চিট পোৱা কথাটোহে তেওঁলোকৰ হজম নহ'ল।নাহৰৰ দেশত তাই তাইৰ মনৰ মানুহজনকো পালে।নীলাভৰ মৰমে তাইক পূৰ্ণ কৰিলে।বন্ধত যাওঁতে মাকক তাই কথাবোৰ ক'লে।মাকে একো কোৱা নাই, মাথোঁ ক'লে এইবোৰৰ মাজত যাতে পঢ়া শুনা বন্ধ নহয়।তাৰ লগত কথাপতায়ো দিলে মাকক।লাহে লাহে নীলাভ সিহঁতৰ ঘৰৰ সুখ দুখৰ সমভাগী হৈ পৰিল।সকলো জানে সি,ভনীয়েকৰ মৰমৰ নীলাভ দা হৈ পৰিল আৰু ল'ৰা নথকা ঘৰখনৰ বৰপুত্ৰ হৈ পৰিল সি।<br /><br /> কুমকুম ঘৰত থাকোতে তাইৰ লগত যি হৈছিল এতিয়া ভনীয়েকৰ লগতো একেই।একো নকয় মাকে।তেওঁৰ মতে ঘৰলৈ মানুহ আহিলে খেদি দিলেহে হ'ব আৰু।এদিন গৰমৰ বন্ধত কুমকুম ঘৰত থাকোঁতে ভনীয়েকৰ লগৰ দুজনমান বন্ধু আহিছিল।বাইককেইখন বাহিৰত থকা দেখি আহিলেই নহয় এগৰাকী<br /><br />* কোনোবা আহিছে নেকি কুমকুম?<br /><br />*বাইকখন দেখিয়েই জানো আপুনি সোমাই অহা নাই, আকৌ সুধিছে কিয়।<br /><br />* কি যে কোৱা তুমি মই তোমালোকৰ ঘৰলৈ আহিবলৈয়েই লৈছিলোঁ, গেট খুলি আহোঁতেহে বাইকখন দেখিলো।যাওঁ দিয়া, বেলেগ এদিন আহিম।<br /><br />* আহিলেই যেতিয়া চাহ একাপ খাই যাওক, মই বনাইছিলোৱেই,আপুনি আহিব বুলি জানোৱেই যে।<br /><br /> খালে মানুহ গৰাকীয়ে চাহ কাপ,কিন্তু সেইদিনাৰ পৰা কোনোবা আহিলে আৰু তেওঁ নহা হ'ল।<br /><br /> ইউনিভাৰ্চিটি পঢ়িবলৈ যোৱাৰ পৰা কুমকুমে থ্ৰী কোৱাৰটাৰ,শ্লিভলেছ পিন্ধিবলৈ লৈছিল, আগতে ঘৰত সদায় চেলৱাৰ, লং স্কাৰ্ট পিন্ধি থাকিছিল।এতিয়া কাপোৰৰ পৰিৱৰ্তন দেখিও মানুহৰ কথা।এদিন তাই ঘৰলৈ আহোঁতে শ্লীভলেছ ফ্ৰক এটা পিন্ধি আছিল, ফুৰিবলৈ আহি বৰমাৱকে দেখি ক'লে<br /><br />* কুমকুমৰ গৰম লাগিছে মানে ভালকৈয়ে।<br /><br />* অ বৰমা লাগিছে বুলি তাই উত্তৰটো দিলে।<br /><br /> ভিতৰলৈ আহোঁতে ভনীয়েকে ক'লে--- অ বুলি যে কলি তোকটো সেইটো কাটহে মাৰিছিল।তেতিয়াহে কুমকুমে কথাটো ভাবিলে।এনেদৰেই সিহঁতৰ সময় পাৰ হয়।এইবোৰ কথা আজিকালি সিহঁতৰ ভাতৰ লগত পানী খোৱাৰ দৰে হ'ল।আজিকালি দৰকাৰ নহ'লে সিহঁত দুজনী ওচৰ চুবুৰীয়াৰ ঘৰলৈ নাযায়।মাক যায় ,বিপদে আপদে মানুহ লাগিব বুলি।<br /><br /> মাষ্টাৰ ডিগ্ৰী কৰাৰ পিছত কুমকুমে অতি সোনকালে চাকৰি এটাও পালে।তিনিচুকীয়াৰ ফালৰ কলেজ এখনত তাই এছিছটেন্ট প্ৰফেছাৰ হিচাপে জইন কৰিলে,ভনীয়েকে এগ্ৰিকালচাৰ পঢ়ি আছে। হোষ্টেলত নাথাকে তাই মাক অকলশৰীয়া বাবে কষ্ট হ'লেও অহা যোৱা কৰে।এইবাৰ আহিল কুমকুমৰ বিয়াৰ পৰ্ব।ওচৰৰ বৰটাৱক বৰমাৱকহঁতেও লাহে লাহে নীলাভৰ কথা গম পাইছে।সকামে নিকামে এইবাৰ টপিক হয় কুমকুমৰ প্ৰেম।<br /><br /> নীলাভৰ ঘৰতো বিয়াৰ আলোচনা চলিছে।সি কুমকুমৰ কথা কৈছে ঘৰত।মাক দেউতাক অহাৰ কথা চলি আছে।দুদিনৰ আগত নীলাভে খবৰ দিলে দেওবাৰে মা,দেউতা,মাহীহঁত তোমাক চাবলৈ যাব,ৰেডী থাকিবা।শুনি মাক বেহুচ হোৱাৰ দৰেই।মাজত মাথোঁ এটা দিন,কেনেকৈ আয়োজন কৰিম বুলি মানুহজনীৰ চিন্তা হ'ল।কাৰণ চাবলৈ আহিলেও যিহেতু প্ৰেম মান ধৰিব লাগিব,ওচৰৰ মানুহক জনাৰ লাগিব।ভনীয়েক জাঙুৰ খাই আহিল<br /><br />* ওচৰৰ মানুহক কিয় জনাব লাগে,সিহঁত কাইলৈ প্ৰথম আহিবহে,আমি কথা পাতি লওঁ, পিছৰ বাৰত আহিলে মাতিলেই হ'ল।<br /><br /> কুমকুমেও ভাবিলে হয়তো কাষৰ তাইৰ সৈতে একেলগে পঢ়া বৰটাৱকৰ ল'ৰাটোৰচোন দুমাহ মান আগতেই ছোৱালী থিক হৈ গৈছে, কিন্তু সিহঁতেটো কোৱা নাই, সম্পৰ্কীয় মানুহৰ পৰাহে গম পাইছে কুমকুমহঁতে।গতিকে এইবাৰলৈ ওচৰৰ মানুহক নজনোৱাটোৱেই থিৰাং কৰা হ'ল।পিছদিনা তাই আৰু ভনীয়েকে গৈ মানৰ কাপোৰ মানুহ অনুযায়ী কিনি আনিলে।মাকে ঘৰতে থাকি লাৰু, পিঠা বনালে।<br /><br /> যথাদিনত নীলাভৰ ঘৰৰ মানুহ আহি পালেহি,লগত নীলাভো।দুখনকৈ গাড়ী পদূলি মুখত দেখি ওচৰৰ বৰমাৱকহঁতৰ জুমাজুমি আৰম্ভ হ'ল।ছোৱালী পচণ্ড হ'ল তেওঁলোকৰ।নীলাভৰ মাকে আহি কুমকুমৰ মাকক ক'লেহি<br /><br />* ল'ৰা ছোৱালীয়েটো পচণ্ড কৰি থৈছেই আমিনো কোন অপচণ্ড কৰিবলৈ।আমি কথা এটা ভাবিহে আহিছিলো যদি আপোনাৰ একো আপত্তি নাথাকে ল'ৰাই ছোৱালীক একেবাৰে আঙুঠিটো পিন্ধাই দিয়ক।ঘনাই আমি আহিবও নোৱাৰোঁ ,দূৰণিবতীয়া ৰাস্তা।যিহে ককালৰ বিষ,নে কি কয়?<br /><br /> মাকে আপত্তি নকৰিলে।নীলাভে তাইৰ অনামিকা আঙুলিত তাৰ মৰমৰ স্বাক্ষৰ দি থৈ গ'ল।সিহঁত যিহেতু সাজু নাছিল সেয়ে কিনি অনা কাপোৰেৰেই মানুহখিনিক বিদায় দিলে।<br /><br /> পিছদিনা ওচৰৰ মানুহৰ মুখত ৰৌজাল বৌজাল কুমকুমক আঙুঠি পিন্ধালে,আমাকহে নামাতিলে।মাকে যিমানেই কথাবোৰ ক'বলৈ চেষ্টা কৰে বৰমাৱকহঁতে নুশুনে।মুঠতে মনেমনে কুমকুমৰ আঙুঠি পিন্ধোৱা পাতিলে।সেইদিনাৰ পৰা বৰমাৱকহঁতৰ অহা যোৱা কমি গ'ল।এই যে কয় আনৰ উন্নতি দেখিলে মানুহে সহিব নোৱাৰে সেয়ে হ'ল।<br /><br /> নীলাভৰ আইতাকৰ নাতি বোৱাৰী চাবলৈ তেওঁৰ বৰ হেপাঁহ,মাথোঁ তেওঁ আহিব নোৱাৰে ইমান দূৰ বাটকুৰি বাই।সেয়ে সোণকালে বিয়াখন পতাৰ ব্যৱস্থা কৰা হ'ল।সমস্যাটো হ'ল এতিয়াই।ইমান দিনে দেউতা কি হয় পাহৰি থকা কুমকুমহঁতক মানুহখিনিয়ে মনত পেলাই দিয়ে বাৰে বাৰে কন্যাদান কোনে কৰিব।বৰটাৱকহঁতক মাকে কৈছে আপোনালোকৰ মাজত কোনে কৰে আলোচনাটো কৰক।আপোনালোকেইটো কৰিব লাগিব।তেওঁলোকে নোৱাৰে কৰিব, এজনৰ যদি ভৰিৰ বিষ,এজনৰ এলাৰ্জি প্ৰব্লেম ধূপ,ধূনাৰ গোন্ধ ল'ব নোৱাৰে।মোমায়েকৰ ঘৰৰ মানুহে কন্যাদান কৰিব নোৱাৰে।সেইকেইদিন মাকৰ টোপনি নাই।স্বামীৰ অনুপস্থিতি তেওঁ বাৰুকৈয়ে অনুভৱ কৰিলে।ছোৱালী দুজনীক ডাঙৰ দীঘল কৰোঁতেও তেওঁ কিজানি ইমান অসহায় অনুভৱ কৰা নাছিল।এদিন পুৱাই উঠি তেওঁ গুণগুণক ক'লে।<br /><br />* মাজনী সোণকালে উঠচোন,এফালে যাব লাগে।<br /><br /> জীয়েকৰ পিছত স্কুটিত উঠি তেওঁ গ'ল সেইদিনা অঞ্চলটোৰ কেইবাজনো পুৰোহিতৰ ওচৰলৈ।নানা জনৰ নানা মত।কোনোৱে নকয় সঠিককৈ।এইবাৰ তেওঁ তেওঁৰ সমস্যাৰ কথা জনাই ব্ৰক্ষ্ম সমাজৰ সভাপতিলৈ এখন চিঠি লিখিলে।দুদিনমান পিছত তেওঁক মাতি পঠোৱা হ'ল।গ'ল আকৌ মাক সৰু জীয়েকক লগত লৈ,কুমকুম তেতিয়া কৰ্মস্থলীত।নীলাভে সমস্যাটোৰ বিষয়ে জনাৰ পিছত কৈছিল<br /><br />* প্ৰব্লেম হ'লে কৰ্ট মেৰেজকে কৰিম।এনেওটো আজিকালি কৰিবই লাগে।<br /><br /> ঘূৰি আহিছিল মাক এক প্ৰশান্তিৰ হাঁহিৰে।সমাধান পালে তেওঁ।ল'ৰাৰ অবিহনে যিদৰে ছোৱালীয়ে শ্ৰাদ্ধ কৰিব পাৰে ,দেউতাকৰ অবিহনেও মাকে কন্যাদান কৰিব পাৰে।নোৱাৰে বুলি ক'তো লিখা নাই।ন পুৰুষৰ শ্ৰাদ্ধও ভনীয়েকে কৰিব।নালাগে সিহঁতক কাকো।সিহঁত তিনিজনীয়েই পাতিব সিহঁতৰ বিয়া।ফোনটো উলিয়াই তেওঁ নীলাভলৈ ফোন লগালে<br /><br />* তোমালোকৰ তাতে এটা বিবাহ বাহৰ থিক কৰাচোন।আইতাৰ বিয়াখন চোৱাৰ বৰ হেঁপাহ আছিল নহয় তেওঁৰ হেঁপাহকেই পূৰণ হওঁক।<br /><br /> সিদ্ধান্ত লৈছিল তেওঁ বিয়াখন ঘৰত নাপাতে।সিহঁতৰ সুখত সুখী হ'ব পৰাকৈচোন ইয়াত সিহঁতৰ কোনো আপোনেই নাই।কাৰ লগত কৰিব ৰং ধেমালি।তাতকৈ সেইদিনটোত দৰকাৰ হ'লে সিহঁত তিনিজনীয়েই থাকিব।মাকৰ সিদ্ধান্তৰ কথা শুনি বৰমাৱকহঁত আচৰিত হৈছিল।হয়তো তেওঁলোকে ভাবিছিল বিয়াখন নহ'লেও নহওক, কিন্তু এতিয়া মাকে কন্যাদান কৰাৰ কথা শুনি তেওঁলোকৰ মুখৰ মাত হৰিল।বিয়াৰ দুদিনৰ আগত মোমায়েকৰ কথামতে ঘৰখনত সত্যনাৰায়ণ পূজা পাতি সকলোকে এসাজ খোৱাৰ দিহা কৰা হ'ল।কোনো আহিলে কোনো নাহিলে।বিয়ালৈ সকলোকে নিমন্ত্ৰণ দিয়া হ'ল।<br /><br /> বিয়াৰ আগদিনা কান্দি কান্দি কুমকুমে ঘৰ এৰিলে।বৰমাৱকহঁত বিদায় দিবলৈ আহিল ,মাকৰ কথামতে মনে নকলেও সকলোকে সেৱা এটি কৰি দেউতাকৰ ফটোখনত সেৱা কৰি বিদায় ল'লে তাই।<br /><br /> বিয়াৰ দিনা কুমকুম আৰু ভনীয়েক গুণগুণৰ লগৰ গোটেইবোৰ আহিল।দূৰ যদিও সকলোৱে মিলি গাড়ী ভাড়া কৰি গ'ল।গাঁৱৰ দুই এজন আহিল।বৰটাৱক বৰমাৱকহঁতৰ আহিবলৈ সময় নহ'ল।জীৱনৰ প্ৰতিটো সময়তে লগ দিয়া মোমায়েক মাহীয়েকহঁতৰ উপস্থিতি তথা পৰিচালনাত কুমকুমৰ বিয়াখন হৈ গ'ল।গুণগুণে পুৱাই নপুৰুষৰ শ্ৰাদ্ধ কৰিলে।আগদিনাৰ পৰা বৰতীয়া খোৱা গুণগুণে শ্ৰাদ্ধ শেষ কৰিয়েই মাছে মঙহে এপেট খাই ল'লে।মোমায়েকে নোওৱা ঠাৰপৰা ৰভাতললৈ কোলাত দাঙি আনিলে।দৰা আহোঁতে গুণগুণে ভৰি ধুৱাই তাইৰ প্ৰাপ্য আদায় কৰিলে।হোমৰ গুৰিত মোমায়েকৰ ল'ৰা ইমনে আখৈ দিলে আৰু তাইৰ অতি মৰমৰ মাকজনীয়ে কন্যাদান কৰিলে।<br /><br /> হোমৰ গুৰিত বহি থাকোঁতে কুমকুমৰ ভাব হ'ল গোটেই জীৱনটো বৰমাৱকহঁতৰ কথা সহ্য কৰি অহা তাইৰ আজলী মাকজনীয়ে যেন আজি তেওঁৰ কৰ্মৰ জৰিয়তে তাৰ উচিত উত্তৰ দিলে।<br /><br />সমাপ্ত<br /><br /></div>
Manaswee Sarmahhttp://www.blogger.com/profile/13830090013043467243noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5736240352789574647.post-47493294652707792342020-06-05T10:58:00.000-07:002020-06-05T20:36:31.272-07:00লকডাউন বিয়া<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
লকডাউনত এইকেইদিন প্ৰিয়াৰ কাম নোহোৱা হৈছে।অফিচৰ কামো বন্ধ ঘৰলৈও যোৱা নহ'ল।অকলে অকলে খোৱা শুৱা আৰু মবাইল চোৱা।দুদিনতে আমনি লাগিছে তাইৰ।আগতে অফিচলৈ যেতিয়া সদায় যায় তেতিয়া ভাৱে অফিচটো দুদিনমান বন্ধ হোৱা হ'লে কিমান ভাল হ'ব।তাই গোটেই দিনটো শুৱেই থাকিব আৰু শুৱেই থাকিব।কিন্তু এতিয়া এই দুদিনতে বৰ আমনি লাগিছে তাইৰ।বন্ধু বান্ধৱী বুলিবলৈও তাইৰ লগৰবোৰ প্ৰায়ে বিয়া হৈছে গতিকে সংসাৰৰ ব্যস্ততাত সিহঁতৰ লগত লাহে লাহে কথা বতৰা কমি আহিছে।তাৰোপৰি বৰ্ণভৰ লগত ব্ৰেকআপ হোৱাৰ পিছত তাই ঘৰৰ মানুহকেইজনৰ লগত কথা পতাৰ বাহিৰে বেলেগৰ লগত সম্পৰ্ক নৰখা হ'ল।গাঁৱৰ বিয়া সবাহতো যেন তাইৰে কথা।কেতিয়া বিয়া হ'বা,বয়স ৰৈ নাথাকে বুজিছা, ল'ৰা এটা চাই সোনকালে বিয়াখন পাতি লোৱা।উসঃ ৰাম যেন প্ৰিয়াক তেওঁলোকেহে খুৱাই বুৱাই ৰাখিছে।তাইৰ ভাল চিন্তিবলৈ ঘৰৰ মানুহকেইটা ক'ৰবালৈয়ে গ'ল।<br />
<br />
পিছলৈ তাইয়ো কোৱা হ'ল --চাবচোন মোৰ কাৰণে ভাল ল'ৰা এটা।পালে মাহঁতক জনালেই হ'ল।<br />
<br />
এইবোৰৰ মাজত সোমাই থাকি অশান্তি লগা প্ৰিয়াই এবছৰ মানৰ ভিতৰতে পাই গৈছিল কোম্পানীৰ চাকৰিটো।ঘৰৰ কোনো বাধা নামানি নিজ ইচ্ছাৰে গুচি আহিছিল তাই।সেই যি আহিল তাৰপিছত আৰু বিহুৱে, পূজাই যোৱাৰ বাহিৰে তাই ঘৰলৈ গৈ পোৱা নাই।অফিচৰ ফালৰ পৰা দিয়া দুটা ৰুমৰ ফ্লেটটোৱে এতিয়া তাইৰ আপোন ঘৰ হৈ পৰিল।পুৱা ওলাই গৈ সন্ধিয়া ছয় বজাত সোমোৱা প্ৰিয়াৰ সুখ বুলিবলৈও একো নাছিল দুখ বুলিবলৈও একো নাছিল।যান্ত্ৰিকতাৰ যুগত সভ্য চহৰখনতো তাইৰ তেনে কোনো বন্ধু বান্ধৱ গোট খোৱা নাছিল।অফিচৰ দুই এজন বন্ধু আছিল যদিও সেই সম্পৰ্ক কেৱল অফিচতে।আমনি লাগিল তাইৰ।T. V .টো চাইছে, কিন্তু অত দিন TV নাচাই নাচাই এতিয়া তাই মনো বহুৱাব নোৱাৰা হ'ল।FB টোকে খুলি খুচৰি থাকোতে বহু পুৰণি বন্ধু বান্ধৱীৰ প্ৰফাইল দেখি কিয় জানো তাইৰ মনটো আবেগিক হৈ পৰিল।নিজে আতৰি আহিছিল তাই এই বান্ধোনবোৰৰ পৰা,ক'ব নোৱাৰাকৈয়ে।কিন্তু কাৰবাবে ?সকলোলৈকে তাই ফ্ৰেণ্ড ৰিকুৱেষ্ট পঠালে।লাহে লাহে সকলোৱে তাইৰ ৰিকুৱেষ্ট একচেপ্ত কৰিলে।কিমান যে ভাল লাগিছে তাইৰ।সকলোৱে তাইলৈ মেছেজ পঠাই Hi, কি খবৰ তোৰ?ভালনে?<br />
<br />
সকলোৰে উত্তৰ দি দি তাই ভাগৰা নাই।কিবা যেন মনটো হেৰুৱাই পোৱাৰ অনুভূতিত বিলীন হৈ গৈছে।সকলোৰে নাম্বাৰ আদান প্ৰদান হ'ল।আজিকালি সকলোৱে মিলি এটা WhatsApp গ্ৰুপ খুলি ল'লে।আবেলি আবেলি সিহঁতৰ সদায় কথা পতা হয়।কোনোবাই যদি খানৰ ফটো দিয়ে,কোনোবাই হস্তকলাৰ,কোনোবাই যদি দিয়ে ল'ৰা ছোৱালীৰ নাচ গান,কোনোবাই দিব গল্প,কবিতা।আজিকালি প্ৰিয়াৰ এনে লাগে যেন এই লকডাউনটো আগতে হোৱা নাছিল কিয়।কিমান সৰু সৰু সুখ,সৰু সৰু হেপাঁহবোৰৰ পৰা তাই বঞ্চিত আছিল।এতিয়া যে সুখবোৰ তাইলৈ সোপাকে আহিছে,তাই মাথোঁ আঁচল পাতি সামৰিলেই হ'ল।<br />
<br />
সুখবোৰৰ মাজতে তাইলৈও এদিন আহিছিল বৰ্ণভৰ ফ্ৰেণ্ড ৰিকুৱেষ্ট।বুকুখন কঁপি উঠিল প্ৰিয়াৰ।এতিয়া কিয় মনত পৰিল তাৰ।ব্ৰেকআপৰ প্ৰায় ছমাহ মানৰ পিছতে সি বিয়া কৰাইছিল তাৰ গাৰ্ল ফ্ৰেণ্ডক।নিমিলা অংকবোৰৰ পৰা আঁতৰি গৈছিল সি ছবছৰীয়া প্ৰেমৰ অন্ত পেলাই।পাগল হৈ গৈছিল নন<br />
প্ৰিয়া ,নিজৰ ৰুমটোৰ মাজতে বন্ধ কৰি ৰাখিছিল নিজকে।শেষ আঘাতটো তেতিয়া পাইছিল প্ৰিয়াই যিদিনা তাৰ বিয়াৰ খবৰ পাইছিল।প্ৰেমিকাৰ মন বিয়া বুলি শুনি কাক বিয়া পাতিছেনো চাবলৈ তাইৰ মন উচপিচাই আছিল।খুলি চাইছিল ফেচবুকৰ প্ৰফাইল কিন্তু তাইক ব্লক কৰি থোৱা হৈছিল।ৰৈ গৈছিল মনৰ আশা মনতে।লাহে লাহে বিষাদবোৰ বৰষুণ হৈ বৈছিল।সময়ৰ হেঁচাত সেই বৰষুণ মৰুভূমি লৈ ৰূপান্তৰিত হৈছিল।তেতিয়াহ'লে আজি কিয় প্ৰয়োজন হৈছে তাইক ফ্ৰেণ্ড ৰিকুৱেষ্ট পঠোৱাৰ।দিলিট কৰি দিলে তাই লগে লগে।<br />
সুখী তাই বৰ্তমানক লৈ।তাইৰ কেৰিয়াৰ, তাইৰ চাকৰি এইবোৰক লৈ সময় নাই এতিয়া তাইৰ।লকডাউনৰ কেইদিনত লাহে লাহে তাই মন কৰিলে চিনাকি অচিনাকি বহুতৰেই তাইলৈ ফ্ৰেণ্ড ৰিকুৱেষ্ট আহিছে।দুটামানটো ইউৰোপ, লণ্ডন,আমেৰিকাৰ পৰাও আহিছে।তাইৰ বুজিবলৈ বাকী নাথাকিল যে এইকেইটা ফেক একাউন্ট।হাঁহি উঠিল তাইৰ।এনে ফেমাছ তাই যে ফৰেনৰ মানুহেও তাইলৈ ফ্ৰেণ্ড ৰিকুৱেষ্ট পঠাই।তাকো আগদিনা খুলি পিছদিনা।গ্ৰুপটো কথাটো তাই উলিয়াইছে।ল'ৰাকেইটালৈ নাই অহা ৰিকুৱেষ্ট কিন্তু ছোৱালীকেইজনীলৈ গৈছে এই ফেক একাউন্টৰ ৰিকুৱেষ্ট।এদিন পুৱা বিচনাত থাকোতেই তাইলৈ মেছেজ আহিল মেছেঞ্জাৰত।<br />
*Hi, Good Morning<br />
<br />
*Good morning.আজি তায়ো ৰিপ্লাই দিলে।<br />
<br />
*How are u<br />
<br />
* মোৰ ভালেই, আপোনাৰ?<br />
<br />
*I am fine,plz talk to Hindi or English<br />
<br />
(হাঁহি উঠিল তাইৰ বাহ লণ্ডনৰ মানুহে হিন্দীৰ লগতে অসমীয়াও বুজি পাই দেই।)<br />
* মই নাজানো, কাৰণ আমি অসমীয়া।<br />
<br />
*Where are you from ?<br />
<br />
*অসম ।<br />
<br />
*মে গয়া হু ৱহা,বহুত অচ্ছা জগহ হে।👌<br />
<br />
*হয়নেকি?<br />
<br />
*আপ আসাম কি কহা কে হেই?<br />
<br />
*তিনিচুকীয়া।এনেই ক'লে তাই।<br />
<br />
* অচ্ছা।অভী ঘৰ মে হে আপ?<br />
<br />
* হয় ।ok by.<br />
<br />
* Wait,wait Sorry. বেছি কথা সুধিলোঁ তোমাক ।আচলতে মই সমীৰ বৰুৱা।তোমাৰ ফ্ৰেণ্ড লিষ্টত আছো মই।কিন্তু তোমাক মেছেজো আগতে কৰিছোঁ তুমি নোচোৱাই।সেয়েহে এইকেইদিন ফ্ৰি পাই তোমালৈ এইটো একাউন্ট খুলি তোমালৈ মেছেজ কৰোঁ সদায়।ভাবিছিলোঁ ফৰেনাৰ বুলি কথা পাতাইনেকি।কিন্তু ইয়াতো তুমি চেক নকৰা।আজি হঠাৎ তুমি ৰিপ্লাই দিলা।Thanx.<br />
<br />
*মই গম পাওঁ এই ফেক একাউন্ট খুলাকেইটা আমাৰ অসমৰে বুলি।আজি এনেয়ে কথা পাতি চালোঁ।<br />
এনেদৰেই সমীৰৰ লগত আজিকালি তাইৰ সদায় কথা পাতা হয়।মেছেঞ্জাৰৰ সলনি ফোনত।কিয় জানো দুদিনতে তাক তাইৰ আপোন যেন লগা হ'ল।দুবছৰৰ আগৰ চিনাকি সি।তেতিয়াৰ পৰা এতিয়ালৈকে তাইৰ উত্তৰলৈ অপেক্ষা কৰা সমীৰক তাইৰ বৰ্ণভৰ স্থান দিবলৈ সাজু হ'ল।চিনি পাই তাক তাই।এদিন কিবা কামত অফিচলৈ আহোঁতে বছে তাক চিনাকি কৰাই দিছিল।দুদিনৰ পিছতে তাৰ ফ্ৰেণ্ড ৰিকুৱেষ্ট অহাৰ বাবে তাই একচেপ্ত কৰিছিল যদিও ব্যস্ততাৰ বাবে মেছেজ চোৱা হোৱা নাছিল।এতিয়াহে তাই সেই মেছেজ চেক কৰি চাই দেখিছিল----<br />
<br />
*হাই ✋ প্ৰিয়া।তোমাক কথা এটা ক'ম খং নকৰিবা ,বছকো নক'বা।কাৰণ বছ মোৰ সম্পৰ্কীয় দাদাই হয়।তোমাক সেইদিনা দেখাৰ পৰাই মোৰ তোমাক ভাল লাগিছিল।এনে নহয় যে মই আগতে কাকো ভাল পোৱা নাই।পাইছিলোঁ কিন্তু তেওঁ মোক এৰি বিয়া হৈ গুচি গ'ল।তোমাৰ যদি কোনো আপত্তি নাই ,মই তোমাক বিয়া কৰাব বিচাৰোঁ।<br />
<br />
প্ৰায় দুবছৰৰ আগৰ মেছেজটো পঢ়ি প্ৰিয়াৰ হাঁহি উঠিছিল।বন্ধুৰ গ্ৰুপটোতো তাই সকলোৰে লগত কথাখিনি শ্বেয়াৰ কৰিছিল।সকলোৱে চাই চিতি লৈ তাইক বিয়া হৈ যাবলৈ কৈছিল।<br />
ডিলিট কৰি দিয়া পিছতো আকৌ আহিছিল বৰ্ণভৰ ফ্ৰেণ্ড ৰিকুৱেষ্ট।এইবাৰ তাই একো নকৰিলে।<br />
সমীৰক ঘৰত জনাবলৈ কৈ নিজেও ঘৰত জনালে কথাবোৰ।তাই জানে মাকহঁতে আপত্তি নকৰে।বৰঞ্চ অতীতটোক পাহৰি নতুন জীৱন আৰম্ভ কৰিলে ভালহে পাব।সমীৰৰো ঘৰত মান্তি হৈছিল।<br />
<br />
লকডাউন 3.0ত তাইৰ মাক দেউতাক আৰু সমীৰৰ মাক দেউতাক আহি তাইক গুৱাহাটীৰ ফ্লেটতে আঙঠি পিন্ধাই গ'ল।ভনীয়েকে সমীৰ আৰু তাইৰ ফটো শ্বুত কৰিলে।এখন মৰম লগা ফটো।দুয়ো দুয়োৰে চকুলৈ চাই হাতে হাত ধৰি ভনীয়েকৰ তাগিদাত উঠা ফটো।আঙুঠি পিন্ধোৱা পৰ্ব সেইকেইজন মানুহৰ মাজতে সীমাবদ্ধ হৈ ৰৈছিল।মোমায়েক,মাহীয়েকহঁতে ভিডিঅ কলতে অনুষ্ঠান উপভোগ কৰিছিল।ভনীয়েকে তুলা ফটোকপি তাই ফেচবুকত কভাৰ ফটো কৰি থ'লে লগতে লিখিলে উইথ মাই লাভ আৰু বৰ্ণভৰ ফ্ৰেণ্ড ৰিকুৱেষ্টটো একচেপ্ত কৰিলে।এতিয়া বৰ্ণভৰ নাম,তাৰ উপস্থিতি তাইৰ বাবে মাথোঁ ধূলিকণা সদৃশ।<br />
<br />
এতিয়া লকডাউন 5.0 ।কাইলৈ তাইৰ বিয়া।বিয়াখন ঘৰতে পাতিবলৈ দেউতাকৰ মন আছিল বাবে খুব কম মানুহৰে বিয়াখনৰ আয়োজন কৰিছে।আগতে যি কেইগৰাকীয়ে বিয়াখন হোৱা আৰু বয়স ৰৈ নাথাকে বুলি তাইক ঠাত্তা কৰিছিল এতিয়া সেইসকলে হাঁহি হাঁহি ৰভাতলত তামোল-পাণ কাটি আছে।কোনে ভাবিছিলে কৰোনাই এনেকৈ মানুহৰ ভবিষ্যত গঢ়িব বুলি।গুৱাহাটীৰ ফ্লেটৰ পৰা একেবাৰে ৰভাতলিলৈকে প্ৰিয়াৰ সকলো ঘটনা চকুৰ আগত ভাহি আহিল।ৰভাতলত বাজি উঠিল <br />
মধুলগনৰ মধুক্ষণ<br />
মধুলগনৰ মধুক্ষণ ।<br />
উগুল থুগুল মন আজি <br />
তোমাতেই মগন।<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Manaswee Sarmahhttp://www.blogger.com/profile/13830090013043467243noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5736240352789574647.post-27099262124579245532020-05-29T14:05:00.000-07:002020-07-13T22:25:45.691-07:00হেঁপাহ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
<br />
সংগোপনে আহিছিল তেওঁ মোৰ হৃদয়লৈ।অজানিতে লাহে লাহে।চঞ্চলা আছিলো ময়ো,চিতপখিলী হৈ উৰি ফুৰাৰ মন আছিল মোৰো।আকাশ চুৱাৰ হেঁপাহ মনত সাঁচি দূৰন্ত গতিৰে আগুৱাই গৈছিলোঁ মই।বাটত হাজাৰ কাঁইট পালেও মোৰ আত্মবিশ্বাসেৰে হেলাৰঙে কাঁটি পেলাইছিলো সেই কাঁইট।কি দুৰ্বাৰ হেঁপাহ।জীৱনটো উপভোগ কৰাৰ এক অদম্য আকাংক্ষা।মা দেউতাৰ মৰম আৰু কঠোৰ শাসনৰ মাজত ডাঙৰ দীঘল হোৱা মই জনী সৰুৰে পৰা তেওঁলোকৰ অজানিতে বহু কামেই কৰিছোঁ।চকলেট খাবলৈ দিয়া পইচাৰে স্কুললৈ যাওঁতে চাৰিআলিত হাত পাতি থকা কণমানিকেইটাৰ হাতত তুলি দিছোঁ।টিফিনত খাবলৈ দিয়া লুচি ভাজিৰ আধা কেতিয়াবা সিহঁতক দি গৈছোঁ।বাকচৰ তলত সোমাই থকা মাৰ নিপিন্ধা চাদৰ মেখেলা মনে মনে নি দিছোঁ কণমানিকেইটাৰ মাকলৈ।কলেজত দেৰিলৈকে ক্লাছ আছিল বুলি কেতিয়াবা সিহঁতৰ জুপুৰি ঘৰটোত সোমাইছোগৈ।আগ্ৰহেৰে সোতোৰা সোতোৰ হাতখনেৰে বাকি দিয়া চাহকাপ খাই তৃপ্তিত আৰু একাপ দিয়ক বুলি খাই আহিছো।সঁচাই জীয়াই থাকিব জানিলে দুখীয়াৰ ঘৰতো পৰমান্ন পায় আৰু নাজানিলে দালানৰ পৰমান্নও গৰললৈ ৰূপান্তৰিত হয়।ইউনিভাৰ্চিটি পঢ়িবলৈ আহি সোমাই পৰিছিলোঁ এটা NGO ত য'ত সমাজৰ এই পঢ়িব নোৱাৰাখিনিক আমি বন্ধত নিজে পঢ়াইছিলোগৈ।নিজে কিবা এটা বেলেগ কৰাৰ এই হেঁপাহৰ মাজতেই মই লগ পাইছিলোঁ স্বস্তিকক।একেই চিন্তা, একেই সপোন একেই পৰিকল্পনা।উসঃ কেতিয়াও নেদেখা এটি সপোন।হাতে হাত ধৰি আগুৱাই যোৱাৰ সপোন।এজনে আনজনক আপোন কৰি লোৱাৰ সপোন।দুয়ো ঘৰৰ মতত নভবাকৈয়ে অতি সোণকালেই আমাৰ বিয়া হৈ গৈছিল।<br />
বিয়াৰ পিছৰপৰাই সপোনে যেন মুখথেকেচা খাইছিল।আগতে প্ৰতিটো কথাতে মই তোমাৰ লগত আছো বুলি কোৱা স্বস্তিকে- মায়ে বিচৰা ধৰণে কামবোৰ কৰি যোৱা না ৰু বুলি ক'বলৈ ধৰিলে।<br />
প্ৰথম প্ৰথম নতুন নতুন বুলি মনে নামানিলেও মই দুই এটা কথা মানি নচলা নহয়।কিন্তু লাহে লাহে যেন ই নিত্য নৈমিত্তিক ঘটনালৈ ৰূপান্তৰিত হ'ল।সহায়কৰা মানুহ গৰাকী নাহিলে প্ৰায়েই মই অফিচৰ পৰা ছুটী ল'ব লগা হ'ল।NGO ৰ কাম আছে বুলি ক'লে এনে দেখুৱাই যেন তইহে গোটেই NGO টো চলাৱ তই নাথাকিলে NGO নচলে।এইবোৰ এটিটিউদ সহ্য কৰি কৰি বিয়াৰ এবছৰ পাৰ হ'ল।এইবাৰ আহিল হনিমুন পৰ্ব।হনিমুন মানে বিয়াৰ এবছৰলৈকে আমি ক'লৈকো যাবলৈ সময় নাপালো।শাহুৰ ভাষাত --ভীষণ ব্যস্ত স্বস্তিক।ল'ৰাটোৰ অফিচৰ কামৰ পৰা মূৰ ডাঙিবলৈও সময় নাই আৰু এই হনিমুন নে চনিমুন এইবোৰটো সাধাৰণ কথা।বিয়াৰ এবছৰ হৈ যোৱাৰ পিছত এদিন শাহু আয়ে উলিয়ালে---<br />
<br />
শুনিছ বাবা এইবাৰ পূজা বন্ধত আমি গোটেই পৰিয়ালটো ক'ৰবাত ফুৰিবলৈ যাম বুজিছ,তহঁতো বিয়াৰ পিছৰপৰা ক'লৈকো যোৱা নাই নহয় ।গতিকে, ফুৰি অহাও হ'ব।সকলো গ'লো দিল্লী,ৰাজস্থান ফুৰি আহিলোঁ।তাজমহলৰ সন্মুখত থিয় হৈ নানা ভংগীমাৰে পজ দিওতে মমতাজজনীলৈ হৃদয়ৰ কোনোবা এটি কোণত ঈৰ্ষা থাকি গ'ল।পাৰেনে কোনোবাই প্ৰেমৰ বাবে ইমান সুন্দৰ সৌধ গঢ়াব।<br />
<br />
লাহে লাহে স্বস্তিকো এনেকুৱা হৈ পৰিল মাৰ মতে চলি যোৱানা,কিনো হ'ব?ঘৰখন শান্তিৰে থাকিলেই হ'ল।শেষ আঘাতটো লাগিছিল তেতিয়া যেতিয়া ভন্টীৰ বিয়াত অফিচৰ পৰা ১০ দিনৰ ছুটী লৈয়ো ৫দিন মই ঘৰতে ভাত চাহ বনাই খুৱাব লগা হৈছিল।এৰালত বান্ধ নোখোৱা ছোৱালী আছিলো মই তথাপিও সংসাৰখন থিকে চলক বুলি এৰালত বান্ধ খাইছিলোঁ মই।ভন্টীৰ বিয়ালৈ আহি দৌৰ মাৰিছিলো মই সেই ৰঙা চাহটুপীৰ সোৱাদ ল'বলৈ।হতাশ হৈছিলো মই সেই চাহটুপী দিয়া গৰাকী আৰু নাছিল এই পৃথিৱীত।ল'ৰাটোৱে সংসাৰ পাতিলে আৰু ছোৱালী জনী আৰঘৰে তাৰঘৰে কাম বন কৰি চলি আছে।লৈ আনিলোঁ মই ব'ল মোৰ লগত থাকিবি।দৰকাৰ হ'লে NGO ত কাম কৰিবি।ঘৰত সোধা নহ'ল।পৰিস্থিতি দেখি মইয়ে তাইক অনাটো কৰ্তব্য বুলি ভাবিলোঁ।লৈ আহিলোঁ মোৰ বুলি ভবা আপোন ঘৰখনলৈ।শাহুৱে তাইক দেখিয়েই অলেখ প্ৰশ্ন।কোন হয়,কিয় আনিছা?আমাৰ ঘৰত তাইৰ নিচিনা ছোৱালী থাকিবলৈ ঠাই নাই নহয়।অ' আই সাতে পাচে ইমান বোৰ কথা মই ভবাই নাছিলো।তিনি মহলীয়া ঘৰটোত এজনী ছোৱালীৰ বাবে যে ঠাই নহ'ব মোৰ নিচিনা এজনীয়েটো কল্পনাই কৰিব নোৱাৰো।ভাবিলোঁ স্বস্তিকক কৈ ওপৰৰ খালি হৈ থকা ভাড়াৰুমটোতে এইক থাকিবলৈ দিম।পিছে স্বস্তিকক কওঁতে ক'লে<br />
<br />
*তোমাক মই তাতেই কৈছিলোঁ ঘৰত মায়ে আপত্তি কৰিব।নিজে আনিছিলা যেতিয়া কি কৰা কৰা।মই মাৰ লগত লাগিব নোৱাৰো।<br />
<br />
*থিক আছে তেন্তে মাৰ লগত নালাগা যেতিয়া মই কৰা কামতো আপত্তি নকৰিবা।মনে মনে চাই থাকা বুলি গহীনত কথা কেইটা কৈ ওলাই আহিলোঁ।<br />
<br />
*আহ সীতা তই তোৰ বেগটো লৈ ওপৰলৈ আহ বুলি জাৰুটো লৈ ওপৰলৈ উঠি গ'লো।শাহু আয়ে মোলৈ ৰ লাগি চাই ৰ'ল। থিক কৰি দিলোঁ তাইৰ বাবে ওপৰৰ ৰুম এটা।শাহুৱে তললৈ নামি আহোঁতে ভুৰভুৰালে<br />
<br />
* মোৰ ঘৰত মোৰ পাৰমিছন নোলোৱাকৈ ছোৱালী ৰাখে,ইমান সাহ।<br />
<br />
ময়ো ভুৰভুৰালো<br />
<br />
*আপোনাৰ যেনেকৈ এইখন ঘৰ মোৰো তেনেকৈ এইখন ঘৰ।গতিকে কাৰো পাৰমিছনৰ দৰকাৰ নাই।<br />
<br />
বিয়াৰ তিনিবছৰ মান পাৰ হ'ল।এইবাৰ আহিল নাতি প্ৰসঙ্গ।ওলাওতে সোমাওতে এটা কথাই মূৰটো গৰম কৰি দিছে যোৱা এবছৰে ।নাতি লগে,মৰাৰ আগতে নাতি হওঁক নাতিনী হওঁক মুখখন চাই যায়।যদি মই নোৱাৰোঁ তেন্তে পুতেকলৈ এতিয়াও ছোৱালীৰ লাইন লাগিয়েই আছে।<br />
<br />
*তেন্তে ছোৱালী চাওক মা,মই ডিভৰ্চ দিবলৈ ৰেদি আছো।<br />
<br />
কথাষাৰ মোৰপৰা তেওঁ আশা কৰা নাছিল।<br />
<br />
*আইঐ কি কোৱা হে, চৌধুৰী বংশৰ ল'ৰাৰ ডিভৰ্চ হ'ব।অসম্ভৱ এইয়া।<br />
<br />
*তেন্তে দ্বিতীয় বিবাহৰ চিন্তা এৰক।কাৰণ আজিকালি প্ৰথমা পত্নী থাকোঁতে দ্বিতীয় বিবাহ আইনমতে দণ্ডনীয়।<br />
<br />
*আজিকালি কত' তেনেকৈ বিয়া হৈয়ে আছে।আমাৰ পুৰণা গাঁৱৰ ছোৱালী এজনীকে চাম।গাঁৱৰ মানুহে এইবোৰ চিন্তা নকৰে।<br />
<br />
*ময়ো গাঁৱৰে ছোৱালী মা।বিয়া হৈ আছে কিন্তু গম পোৱাৰ লগে লগে ৰঙাঘৰৰ ভাতো খাই আছে।<br />
<br />
* তেতিয়া হ'লে মানে দেউতাৰৰ দৰে ময়ো নাতিৰ মুখ নেদেখাকৈয়ে এই সংসাৰৰ পৰা বিদায় ল'ব লাগিব।।<br />
<br />
আতৰি আহিলো মই।একপ্ৰকাৰ জয়ৰ ছাবিকাঠী ডাল মোৰ হাতত লৈ।<br />
<br />
ছোৱালীৰ খবৰ তেওঁ নকৰা নহয়,মনে মনে কোনোবা তেওঁৰ পুতেকলৈ আহিব নেকি বিচাৰ খুচাৰ কৰিবলৈ ধৰিলে।<br />
ক'তো ছোৱালীৰ খবৰ নাপায় এইবাৰ এদিন ভাতৰ পাতত ওলিয়ালে।<br />
<br />
*বাবা, বোৱাৰীক কাইলৈ গাইন' ডাক্তৰৰ ওচৰলৈকে লৈ যাবিচোন।সময়বোৰ গৈ আছে নহয়।<br />
<br />
*হ'ব মা বুলি পুতেকে শলাগ ল'লে।<br />
<br />
একো নামাতিলো মই ।ইতিমধ্যে মই দুজনমান ডাক্তৰক কোনেও নজনাকৈ চেকআপ কৰাইছো।মোৰো মন যায় মা হ'বলৈ।সৰুৰে পৰা কণমানি কেইটাক ভাল পোৱা মইজনীয়ে সন্তান নোহোৱাৰ বাবে নিজৰে কিবা দোষ আছে বুলি ভাবি কেইবাটাও টেষ্ট কৰাইছো।কিন্তু প্ৰতিটো টেষ্টতে মোৰ ৰিপৰ্ট থিকেই থাকে।শেষত ডাক্তৰে হাজবেণ্ডক লৈ যাবলৈ কয় যদিও প্ৰয়োজন নোহোৱাৰ বাবে মই কোৱা নাছিলো।যিহেতু এই বিষয় লৈ স্বস্তিক আৰু মোৰ মাজত কোনো দিন আলোচনা হোৱা নাছিলে।<br />
স্বস্তিককো যিহেতু মোৰ আগৰ টেষ্টৰ কথা কোৱা নাছিলোঁ সেয়ে পুনৰ একেখিনি টেষ্টকে আকৌ কৰিলোঁ।<br />
<br />
*সকলো থিকে থাকিলেই হ'ল বুজিছা,নহ'লে ডাক্তৰে যি কৰিবলৈ কয় কৰি যাবা আৰু।<br />
<br />
*হ'ব মা।। মনে মনে ভাবো মোৰটো থিকেই আহিব।এতিয়া পুতেৰাৰ টেষ্টৰ পাল পৰিলে বা তুমি কি কোৱা<br />
ৰিপৰ্ট মোৰ সকলো পজিতিভ অহা দেখি দুয়ো মাক পুতেক আচৰিত।স্বস্তিকো হতভম্ব।মানে তেওঁও পেটে পেটে মোকেই জগৰীয়া কৰি আছিল,মাত্ৰ মুখেৰে প্ৰকাশহে কৰা নাছিল।<br />
<br />
*হ'বই নোৱাৰে, তেতিয়া হ'লে অতদিনে তুমি প্ৰেগনেন্ট হোৱা নাই কিয়?<br />
<br />
*মই কি জানো?<br />
<br />
*বাবা ,কাইলৈ বেলেগ এজন ডাক্তৰৰ ওচৰলৈ লৈ যাবি এওঁক আৰু এইবাৰ বেলেগ এটা লেবৰটৰীত টেষ্ট কৰাবি।এইটো কেতিয়াও হ'ব নোৱাৰে।<br />
<br />
ৰ'ব নোৱাৰিলোঁ মই,টেষ্ট কৰাটো কি ইমান সহজ কথা।খঙতে আগৰ ৰিপৰ্ট বোৰ দেখুৱাই দিলোহি।চহৰৰ নামী দামী ডাক্তৰৰ ওচৰৰ ৰিপৰ্ট।হতবাক দুয়ো।<br />
<br />
*তেন্তে ইয়াৰ অৰ্থ কি?সন্তান জন্ম দিব নোৱাৰাৰ দোষ কি তোৰ?<br />
<br />
<br />
মৌন হৈ পৰিছে স্বস্তিক।<br />
মন গৈছে মোৰ দুয়ো মাক পুতেকৰ মৌনতাৰ মাজত মই ক'ম ---কেনেকুৱা লাগিল মা,বিধাতাৰ টাঙোন।এইবাৰ আপুনি তেন্তে মোলৈকে ল'ৰা এটা চাওঁক।নিজৰ পুতেকলৈ ছোৱালী বিচৰাৰ দৰে আৰু মিঃ স্বস্তিক মাৰ কথা শুনা ,মাৰ মতে চলা ঘৰখন শান্তিত থাকিব বুলি কোৱা তুমি এতিয়া কৰিবা কি?হস্পিতাল যাবা,টেষ্ট কৰিবা নে মই সন্তান দিব নোৱাৰো বুলি ঘৰৰ পৰা খেদি দিবা।<br />
একো নকলো মই।দুয়োকে কোঠাটোৰ ভিতৰত অকলে এৰি থৈ ওলাই আহিলোঁ।বৈ যাওক হৃদয়ৰ ওচুপনি বোৰ,বৈ যাওক অন্তৰৰ হেপাঁহ বোৰ।<br />
পিছদিনা স্বস্তিকক লৈ ওলাই গ'লো।আজি কোনেও একো সোধা নাই।ক'লৈ যোৱা, কিয় যোৱা?<br />
দুদিনমানৰ পিছত সকলো কৰ্টৰ কাম সমাধা কৰি অনাথ আশ্ৰমৰ পৰা এটা ল'ৰা আৰু এজনী ছোৱালী তুলি ল'লো।একো নকলে শাহু আয়ে।স্বস্তিকেও এইবাৰ নক'লে মাক সোধা,মায়ে বা কি কয়।<br />
দুয়োটাকে আনি মাৰ কোলাত তুলি দিলোঁ ।<br />
<br />
*লওঁক আপোনাৰ নাতি, এটাও নহয় দুটাকে।<br />
<br />
হাঁহি এটি মাৰি হেঁপাহৰে দুয়োটাকে কোলাত লৈ চুমা এটা এটা খালে।ল'ৰা ছোৱালীকেইটাক সীতাৰ কোলাত তুলি দি মোক সাৱটি ধৰিলে।<br />
<br />
*ধন্যবাদ তোমাক, ল'ৰাটোক লোক লজ্জাৰ পৰা বচালা।নহ'লে এই জনমত মই নিজকে কেতিয়াও ক্ষমা কৰিব নোৱাৰিলো হয়।<br />
<br />
আকৌ সেই মুক্ত বিহঙ্গজনী হৈ পৰিছোঁ মই।আকৌ সেই হেঁপাহে হাতবাউলি মাতিছে।সপোনবোৰে আকৌ পোখা মেলিছে।হেঁপাহ আকাশ চুৱাৰ হেঁপাহ।<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Manaswee Sarmahhttp://www.blogger.com/profile/13830090013043467243noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5736240352789574647.post-6011924127101432262020-05-24T05:46:00.002-07:002020-05-24T05:46:46.793-07:00আবেলিৰ এই ৰ'দালি<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /> সাথিয়া তুনে ক্যা কিয়া<br /> বেলিয়া য়ে তুনে ক্যা কিয়া<br /> মেনে কিয়া তেৰা ইন্টেজাৰ<br /> ইতনা কৰনা মুজে প্যাৰ।<br /> <br /> <br /> গানটো শুনি শুনি খিড়িকী খন খুলি দিলে চন্দনাই ।ভাল লাগে তাইৰ দীঘলীয়া যাত্ৰাটোত যদি গাড়ীখনত এনে সুমধুৰ গীত বাজি যায়,সময়খিনি কেতিয়া পাৰ হয় তাই গমকে নাপায়।এই ভাল লগা তাইৰ বৰ্তমানৰ নহয় সৰুৰে।সৰুতে দেউতাকহঁতৰ লগত ক'ৰবালৈ গ'লেও তাই দেউতাকক খাতনি ধৰে টেপতো বজাই দিবলৈ আৰু এতিয়া বিশ্ববিদ্যালয়ৰ পৰা ঘৰলৈ অহা-যোৱা কৰা গাড়ীতো প্ৰায়ে তাই গান শুনি ভাল পায়।গাড়ীত নবজালেও কেতিয়াবা তাই মবাইলতে হেডফোন লগাই শুনে।এনেদৰেই অকলশৰীয়া আৰু দীঘলীয়া যাত্ৰাটো তাই গান,চিপচৰ মাজেৰেই পাৰ কৰে।ঘৰৰ পৰা মাজে মাজে ফোন আহে ছোৱালী থিকে থাকে আহিছেনে নাই, কিবা অসুবিধাটো হোৱা নাই ইত্যাদি প্ৰশ্নৰে।এনেদৰেই তাই কোনো অসুবিধা নোহোৱাকৈ যাত্ৰা চলাই আছে।আজি তাতে তাইৰ কাষৰ চিটত কোনো নাই বহা ,গতিকে মুক্তমনে তাই খিড়িকীৰে প্ৰাকৃতিক দৃশ্য উপভোগ কৰি গৈ আছে।এইদৰে গৈ থাকোতে কেতিয়ানো তাইৰ টোপনি আহিল গমেই নাপালে।হঠাৎ কাৰোবাৰ মাতত তাই চক খাই উঠিল।<br />*Excuse me,অলপ বেগটো হাতত ল'ব নেকি? ল'ৰাজনৰ মাততহে চন্দনা সাৰ পালে আৰু লৰালৰিকৈ বেগটো কোচত সোমোৱাই ল'লে।কোনো নথকাৰ বাবে তায়ে দুইটা চিটৰ একছত্ৰী সম্ৰাট হৈ আছিল।পুনৰ গান শুনি শুনি চন্দনা বিভোৰ হ'ল।অলপ দূৰ যোৱাৰ পিছত কাষৰ ল'ৰাজনে মাত লগালে<br />*তুমি ক'লৈ যাবা?<br />*যোৰহাট<br />*কোনোবা আছে?<br />*মোৰ ঘৰ তাতেই।<br />*ক'ৰবাত ফুৰিবলৈ আহিছিলা?<br />*নাই, মই গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যালয়ত পঢ়ি আছো<br />*ডিপাৰ্টমেন্ট?<br />*অসমীয়া<br />*তেন্তে গল্প,কবিতা লিখা ছাগে?<br />*লিখো মাজে মাজে,মন গ'লে।। উত্তৰ নিদো বুলি ভাবিও চন্দনাই এটাৰ পিছত আনটোৰ উত্তৰ দি গৈছে।মাকে সদায় কয় গাড়ীত আহোঁতে যাৰে তাৰে লগত কথা নাপাতিবি,সাবধানে আহিবি।সাবধানীৰ মৰণ নাই।<br />*ময়ো লিখো কবিতা, নাটক লিখো,নাটক কৰোঁ।পঢ়িব?<br />*এতিয়া মন নাই।কওঁ বুলিয়েই ক'লে চন্দনাই, মনে মনে বেয়াও লাগিল।তথাপিও ক্ষন্তেকৰ চিনাকিতে ইমান বেছি কথা পাতিব নোৱাৰি পাই।চন্দনাই কথাষাৰ কৈয়েই চকু দুটা জপাই দিলে।গাড়ীখন আমনিত চাহ খাবৰ বাবে ৰখালে,নামি গ'ল তাই ফ্ৰেছ হৈ চাহ একাপ খাই ল'লে।পুনৰ গাড়ী ষ্টাৰ্ট হ'ল।মাকৰ ফোন আহিল, কিন্তু ৰিচিভ কৰিবলৈ লওতেই ফোনটো অফ হৈ থাকিল, তেতিয়াহে মনত পৰিল চন্দনাৰ আহিবৰ সময়ত ফোনৰ চাৰ্জ নাছিল।এতিয়াটো মাকৰ আৰু চিন্তা হ'ব ,কি বা হ'ল ছোৱালীজনীৰ,ফোনটো কিয় লগা নাই ইত্যাদি হাজাৰটা প্ৰশ্নই মাকৰ প্ৰেচাৰ বঢ়াই দিব।উপায়ন্তৰ হৈ তাই কাষতে বহি অহা জনৰপৰা ফোনটো খুজি মাকলৈ ফোন কৰি আদ্যোপান্ত বিৱৰণ দিলে আৰু মাকেও ঘৰ নোপোৱালৈকে ল'ৰাজনৰ ফোনতেই যোগাযোগ কৰি থাকিল।<br />*আপোনাৰ নামটো?<br />*চন্দনা বৰদলৈ আৰু আপোনাৰ?<br />*সীমান্ত ।<br />সেইয়াই আৰম্ভণি দুয়োৰে সম্পৰ্কৰ,ফোন নাম্বাৰ বিচাৰিছিল সীমান্তই।নিদো বুলি ভাবিও দি দিছিল তাই।ঘৰ গৈ পোৱাৰ পিছত ফোন আহিছিল মাজে মাজে সীমান্তৰ।ভাল, বেয়া সৰু সুৰা কথা পাতিছিল।হোষ্টেললৈ অহাৰ পিছতো সীমান্তৰ ফোন মাজে মাজে আহিছিল।লাহে লাহে সীমান্তৰ ফোন অহাটো নিয়মলৈ পৰিণত হৈছিল।এৰো বুলিও এৰিব নোৱাৰা সম্পৰ্ক এটা।লাহে লাহে হোষ্টেল মেটকেইজনীৰ মাজতো কথাটো সৰব হৈ পৰিছিল।গোটেইকেইজনীয়ে আজিকালি তাইক চন্দনাৰ সলনি সীমা বুলি মাতে।ক্লাছটো থিক একেই।এনেদৰেই সময় গৈ থাকিল, আজিকালি এবাৰৰ সলনি দিনটোত কেইবাবাৰো ফোন আহে, ৰিচিভ নকৰো বুলি ভাবিলেও ফোনটো আহিলে চন্দনাই ৰিচিভ নকৰাকে থাকিব নোৱাৰে।চলি থাকিল দুয়োৰে ফোনত বাংময় আলাপ।কোনো সম্পৰ্কৰ নাম নথকা এটা সম্পৰ্ক।প্ৰেম,বন্ধুত্ব নে আন কিবা বুজি নাপায় চন্দনাই।সেই যে গাড়ীত এদিন লগ পাইছিল তাৰ পিছত আৰু কোনোদিন লগ পোৱা নাছিল।কিন্তু দুয়োৰে দুয়োৰ নজনা কথা একো নাছিল।হঠাতে এদিন ফোনত সীমান্তই প্ৰেমৰ প্ৰস্তাৱ দিছিল চন্দনাক ।ফোনটো কাটি দিছিল তাই।অজান এক শিহৰণে শিহৰিত কৰি পেলাইছিল তাইৰ সৰ্বশৰীৰ।কি নাম এই শিহৰণৰ,এইয়াই নেকি প্ৰেম,ভালপোৱা।নাজানে তাই ,নুবুজে তাই,বাৰে বাৰে ঘৰৰ কথা মনলৈ আহে।কি হ'ব ঘৰত জানিলে?বাছত এদিন লগ পোৱা ল'ৰাজনৰ সৈতে তাইৰ প্ৰেম,মানি ল'বনে ঘৰত?লগৰ কেইজনীয়ে জুকোৱা আৰম্ভ কৰি দিছিল।দুদিন মান পিছত তাইৰ নামত হোষ্টেললৈ এখন চিঠি আহিছিল সীমান্তৰ পৰা।চিঠিখন পঢ়িবলৈ ভয় কৰি পঢ়া টেবুলতে থৈ দিছিল তাই চিঠিখন।চিঠিখন পাই লগৰকেইজনীৰহে তত নাইকিয়া হৈছিল।ভাস্বতীৰ মতে নীলা খামৰ চিঠি।পঢ়ি গৈছিল তাই এফালৰ পৰা <br />মৰমৰ<br /> চন্দনা<br /> ভালে আছা নিশ্চয়।সেইদিনা কথাষাৰ কোৱাৰ পিছত তুমি ফোনটো কাটি দিলা।একো নক'লা।ভাবিচা চাগে দুদিনীয়া চিনাকিৰ মই তোমাৰ লগত ধেমালি কৰিছোঁ।কিন্তু এইয়া কোনো প্ৰতাৰণা বা ধেমালি নহয়।তোমাৰ লগত কথা পাতি পাতি তুমি মোৰ এতিয়া দৈনন্দিন অভ্যাস হৈ পৰিলা।এদিন তোমাৰ মাত নুশুনিলে এতিয়া মোৰ হৃদয়ে হাহাকাৰ কৰি উঠে।নাজানো তোমাৰ কেনে হয় কিন্তু আজিকালি তোমাক কাষত পোৱাৰ হেপাঁহটোৱে মোক বৰকৈ আমনি কৰে।ফোনত ক'ব পাৰোনে নাই মই নাজানো তুমি বা ফোনত আকৌ কথা পাতানে নাই মই নাজানো সেয়ে চিঠিখনতেই মই তোমাক মোৰ মনৰ কথাবোৰ ক'লো।মই তোমাক ভালপাওঁ চন্দনা, এইয়া কোনো কবিৰ কাব্যিকতা বা নাটক কৰা অভিনেতাৰ অভিনয় নহয়।এজন প্ৰেমিকৰ নিজৰ প্ৰেমিকালৈ থকা নিভাঁজ ভালপোৱা মাত্ৰ।প্ৰয়োজন হ'লে মই তোমাৰ ঘৰত কথা পাতিম।মাথোঁ তোমাৰ উত্তৰটো মোক জনাবা।যদি মোক তুমি ভাল নোপোৱা আৰু কোনোদিন তোমাৰ লগত যোগাযোগ নকৰোঁ।<br /> <br />
প্ৰান্তত<br /> সীমান্ত।<br /> একে উশাহতে পঢ়িছিল ভাস্বতীয়ে চিঠিখন।ভাস্বতীৰ মতে, সি বৰ ভাল ল'ৰা।চাকৰিও আছে।ভৱিষ্যত চিন্তা কৰিব লগা একো নাই।গতিকে ,তই হা কৰি দে।লগৰ দিপশ্ৰী, মৃণালী, ছেম,অংকু,নিবেহঁতেও হয়ভৰ দিলে।কি কৰিব কি নকৰিব একো থিৰাং কৰিব নোৱাৰিলে তাই।দুদিন তেনেদৰেই পাৰ হ'ল।ক'তো অকণো মন নবহা হ'ল।তাইৰ এনে অৱস্থা দেখি দিকুৱে এদিন নিজে চন্দনাৰ ফোনটোৰপৰা ফোন লগালে আৰু চন্দনাই কিবা কয় কথা পাতক বুলি চন্দনাক ফোনটো দি দিলে।কি কম কি নকম বুলি ফোনটো তাই ল'লে যদিও একো ভাষা নোলোৱা হ'ল।উপায়ন্তৰ হৈ সীমান্তই আৰম্ভণি কৰিলে, লাহে লাহে কথাবোৰ সহজ হ'ল।কৈ পেলালে সাচি ৰখা মনৰ সকলো কথা,তাইৰ অন্তৰতো যে এতিয়া সীমান্তয়ে ঠাই লৈ পেলাইছে সেই কথা।সেইয়াই আৰম্ভণি আৰু সেই প্ৰেম আজিও চলি আছে ।দুয়োখন ঘৰৰ অমতৰ বাবে প্ৰায় পাচ বছৰ সিহঁতে দূৰে দূৰে থাকিব লগা হৈছিল।চন্দনাৰ ঘৰত গম পোৱাৰ লগে লগে সম্পূৰ্ণ বিৰোধিতা কৰিছিল মাক-দেউতাকে, থিক সেইদৰে সীমান্তৰ ঘৰতো।এঘৰে যেতিয়া মানি নলয় আনঘৰে কিয় মানি ল'ব।প্ৰায় ছমাহ মান ফোনৰ পৰা দূৰত ৰাখিছিল চন্দনাক ঘৰত।কাৰো লগত কথা পাতিবলৈ দিয়া হোৱা নাছিল।সীমান্তই যোগাযোগ কৰাৰ কোনো পথেই বিচাৰি পোৱা নাছিল।সেইখিনি সময়তে কিমান ল'ৰা আহিছিল চন্দনাক চাবলৈ, কিন্তু নানা উজুহাত দেখুৱাই তাই সকলো ল'ৰাকে নাকচ কৰিছিল।কিমান মাৰ খাইছিল মাকৰ তাই।তথাপিও কোনোপধ্যে হাৰ মনা নাছিল তাই।দৰকাৰ হ'লে বিয়া নোহোৱাকৈ থাকিব তথাপিও বেলেগলৈ বিয়া নহয়।সীমান্তইও যোগাযোগৰ সকলো প্ৰচেষ্টা কৰিছিল,ঘৰৰ পৰা বহু দিন দূৰতো আছিল।শেষত দেউতাকৰ অসুখেহে তাক ঘৰৰ ওচৰ চপাই আনিছিল।দেউতাকৰ বোৱাৰী চোৱাৰ হেপাঁহটো পূৰাবলৈকে এইবাৰ সীমান্তৰ মাকে চন্দনাক আঁকোৱালি লৈছিল আৰু চন্দনাৰ ঘৰতো এই পাচ বছৰে জীয়েকৰ আকোৰগুজ স্বভাৱে দেউতাকহঁতক বিমোৰত পেলাইছিল।উপায়ন্তৰ হৈ অৱশেষত দুয়ো ঘৰৰ সন্মতিত চন্দনা আৰু সীমান্তৰ বিয়াখন হৈ গৈছিল।আজীৱন দুয়ো দুয়োৰে হৈ ৰোৱাৰ প্ৰতিশ্ৰুতিৰে নিয়ৰৰ ফুল গচকি চন্দনা সোমাই পৰিছিল সীমান্তৰ জীৱনৰ ৰ'দালি হৈ।<br /> <br /> <br /> </div>
Manaswee Sarmahhttp://www.blogger.com/profile/13830090013043467243noreply@blogger.com0