প্ৰেমৰ এক স্বাক্ষৰিত পৃষ্ঠা

#প্ৰেমৰ_এক_স্বাক্ষৰিত_পৃষ্ঠা

  *ভালদৰে যাবা,বেছি শুই নাযাবা।ৰাতিৰ কথা।

*হ'ব দিয়া।অ'কে মিচিক বাই বাই,পাপাক বেছি দিগদাৰ নিদিবা।মই সোণকালেই উভতি আহিম।

*হ'ব মা,তুমি ভালকৈ পঢ়িবা,বাই।

  থুকাথুকি  মাতেৰে আঠ বছৰীয়া ল'ৰাটোক চুমা এটি খাই পিছলৈ ঘূৰি নোচোৱাকৈ তাই নৈশ বাছখনৰ নিজৰ ছিটত বহিলগৈ।উদাস উদাস মনেৰে স্বাতীয়ে চকু দুটি জপাই দিলে।এনেদৰে মিচিকক এৰি তাই কেতিয়াও দূৰলৈ যোৱা নাই।দিনটো কামত বাহিৰত থাকিলেও কেতিয়াও তাৰ অবিহনে নিশা পাৰ কৰি পোৱা নাই।হিয়াখন মুচৰ খাই যায়, তাক এৰি ক'ৰবালৈ যোৱাৰ কথা চিন্তা কৰিবলৈ।পিছে এইবাৰ উপায় নাই,ৰিচাৰ্চৰ কামবোৰ বহু পিছপৰি আছে।গাইডেও মাতি আছে।সেয়ে,দুদিনমানৰ বাবে ল'ৰাটোক এৰি আহিবলৈ তাই বাধ্য হৈছে।স্বামী অৰুণাভেও ল'ৰাটোৰ দায়িত্ব মূৰ পাতি লৈ স্বাতীক বহু সাহস দিছে।সকলোৱে কয়,অৰুণাভৰ নিচিনা স্বামী ভাগ্যৰ বলতহে পাই।ইমান কেয়াৰ লয় তাইৰ।কোনেনো আজিকালি ল'ৰা-ছোৱালীৰ দায়িত্ব লৈ ঘৈণীয়েকক পঢ়িবলৈ, কাম কৰিবলৈ পঠিয়াই।মনে মনে তাই কথাষাৰ নভবা নহয়।তথাপিও অৰুণাভৰ উচ্চ চিন্তাধাৰাৰ মাজত তাই নিজকে নিঃস্ব জ্ঞান কৰে।ডঃ অৰুণাভ কাশ্যপৰ লগত যেন স্বাতী বৰুৱাটো অৰুণাভৰ বাবে কিছু নিমিলা অংক।এই অংকটো তেতিয়াহে মিলিব যেতিয়া ডঃ স্বাতী বৰুৱা লিখিব পৰা যাব।সকলোৱে বিচাৰে নিজৰ শিক্ষাৰ মানপত্ৰবোৰ বঢ়াবলৈ, কিন্তু অৰুণাভৰ এইয়া এক আনন্দ,যোগ্যতাৰ আনন্দ,পৰিচয়ৰ আনন্দ।সেয়ে কিছু ক্ষেত্ৰত স্বাতীৰ এনে মানসিকতা ভাল নালাগে।ইয়াৰ বাহিৰে বেয়া পাব পৰাকৈ অৰুণাভৰ আন একো বেয়া লক্ষণ নাই।কৰ্ম ক্ষেত্ৰত আগুৱাই যোৱা আৰু বৰ্তমান পৰিয়ালটো লৈয়ে তেওঁৰ জীৱন।

   গাড়ীখনে ইতিমধ্যে যাত্ৰা আৰম্ভ কৰিছেই।স্বাতীৰ কাষৰ ছিটত বৰ্তমানলৈকে কোনো নাই।নৈশ যাত্ৰা তাই বহু দিনৰ মূৰত অকলে কৰিছে।বিশ্ববিদ্যালয় পঢ়ি থাকোঁতেই তাই এইদৰে নৈশ যাত্ৰা কৰিছিল লগৰ মনালিছাহঁতৰ লগত।কাষৰ ছিটত কোনোবা মহিলা এগৰাকী বহিলেই তাই ৰক্ষা পাব বুলি অদৃষ্টক চিন্তিলে।কিছু দূৰ অহাৰ পিছত ডিব্ৰুগড়ত গাড়ীখন ৰখিল।কেইবাজনো যাত্ৰী ইয়াতো উঠিছে।চিনাকি চিনাকি লগা মুখ এখনে তাইৰ কাষৰ ছিটটোতে বহিলহি।যাত্ৰীজনে তাইলৈ চোৱা নাই।তায়ো ভালদৰে চাব পৰা নাই, কিজানি মনে ভবা জন নহয়েই।

*আৰে,স্বাতী তই ?ইয়াত কেনেকৈ?
*তই যেনেকৈ।

    মহিলা যাত্ৰী নহয় যদিও স্বাতীয়ে ৰূপমক পাই ভাল পালে।কিমান দিন যে হ'ল লগ নোপোৱা মানুহবোৰক।প্ৰায় বাৰ বছৰ।কিন্তু সৌ সিদিনাৰ কথাৰ দৰে জালুকবাৰীৰ প্ৰতিটো কথাই তাইক জোকাৰি যায়,প্ৰতিটো কথাই কন্দোৱাই,প্ৰতিটো কথাই হঁহোৱাই।আজিকালি সম্পৰ্কবোৰ সামাজিক মাধ্যমৰেই আগুৱাই যায়।কোনে,ক'ত কি কৰি আছে,কোন ক'ত গৈছে এইয়া ফটোৱে,আপডেটে কৈ যায়।দুয়োৱে দুয়োৰে খবৰ ল'লে।আচলতে, ৰূপমৰ লগত স্বাতীৰ বন্ধুত্ব বিশ্ববিদ্যালয়ৰ সময়ৰে।জালুকবাৰীৰ মানুহ বুলি ক'লেই চোন এক অন্য ধৰণৰ আপোনত্ব থাকি যায়।হৃদয়ৰে হৃদয়ৰ।

*আৰু ক সংসাৰৰ কথা।ব্যস্ততাবোৰৰ পৰা আজিকালি খবৰ ল'বলৈ সময়েই নোপোৱা হ'লো বুজিছ।এই ৰ চোন তই গুৱাহাটী যাৱ যে নন্দনৰ বিয়ালৈ যাৱ নেকি?
*নাই, নাই।মই গৱেষণাৰ কামতহে আহিছোঁ।
*বাৰু নন্দনে মাতিছেনে নাই তোক?সি মোক মাতিম বুলিয়েই কৈছিল।তই বাৰু নাযাৱ বুলি আমি জানো,তথাপিও সি নিমন্ত্ৰণ দিম বুলি কৈছিল।
*দিছে নিমন্ত্ৰণ হোৱাটছ এপত চিঠিখনৰ ফটো দি।
 *তই অভিমান কৰিছ?
*অভিমান, কিহৰ?
*হ'ব দে বিয়া পাতিলেও হিয়াৰ একোণত তই আজিও আছ।তইহে পাট্টা নিদিলি।সি তোক ইমান ভাল পাইছিল।আমি এতিয়াও তাক জোকাও তোৰ লগত।হোষ্টেলৰ চিনিয়ৰ জুনিয়ৰ সকলোৱে তাক নন্দন বুলি মতাতকৈ স্বাতীনন্দন বুলিহে মাতিছিল।খং কৰা নাছিল সি এটি মিঠা হাঁহি মাৰি আঁতৰি গৈছিল।সঁচাকৈয়ে তহঁত দুটাৰ বিয়াখন হোৱা হ'লে সি বৰ সুখী হ'লহেঁতেন জান।তোৰনো তাক কিয় ভাল নালাগিল বাৰু?

*হ'ব আৰু দে,এইবোৰ কথা বাদ দে।মোৰ এতিয়া এটা আঠ বছৰীয়া ল'ৰা আছে,সিও এতিয়া ভাবি দৰা।এইবোৰ কথা এতিয়া অপ্ৰয়োজনীয়।
*বাৰু সেইবোৰ বাদ দে,আমি লগৰখিনি একেলগে যাম বুলি কথা পাতি থৈছোঁৱেই।তয়ো ওলাবি।যেনেকৈ নামাতক মাতিছেটো।তই যিমান কষ্ট দিলি তাক তোক নামাতিলেও কথা নাছিল।
*হ'ব হ'ব সেইবোৰ বাদ দে তোৰ বিয়া বাৰুৰ কথা ক?
*ছোৱালী চাই আছোঁ পোৱা নাই বুজিছ,আজিকালি ছোৱালীবোৰ বুকিং থাকে,মোৰজনী বা ক'ত কাৰ লগত বুকিং হৈ আছে তেৰাইহে জানিব।

   দুয়োটাই হাঁহি দিলে।কথা পাতি পাতি এটা সময়ত ৰূপমৰ টোপনি গ'ল।উজাগৰে থাকিল মাথোঁ স্বাতী।এক বুজাব নোৱাৰা শিহৰণে আজিও তাইৰ সৰ্ব শৰীৰ কঁপাই তুলিলে।কোন আছিল নন্দন?হয়তো প্ৰশ্নটো ভুল হ'ব তাইৰ বাবে কোন নাছিল নন্দন?বিনিদ্ৰ ৰজনী ফোনৰ আনটো মূৰত অৰ্গেনত সুৰ দিয়া ল'ৰাটোৱেই আছিল নন্দন,ভাস্কৰে নিসঙ্গ কৰি থৈ যোৱা সময়খিনিত সঙ্গ দিয়া ল'ৰাটোৱেই আছিল নন্দন,তাইৰ বাবে পাণ বজাৰৰ পৰা সাহিত্যৰ কিতাপ বিচাৰি অনা ল'ৰাটোৱেই আছিল নন্দন,তাইৰ বাবে জালুকবাৰী চাৰিআলিত বৰষুণত তিতি জুৰুলা হৈ থকা ল'ৰাটোৱেই আছিল নন্দন, তাৰ হৃদয়ৰ কথাবোৰ বুজাবলৈ তাইৰ বাবে গীত গোৱা ল'ৰাটোৱেই আছিল নন্দন, জয়ন্ত হাজৰিকাৰ সেই বিখ্যাত গানটো 'মায়াময় ৰূপালী জোনাক, ছাঁয়াঘন সৰলৰে পাত' গীতৰে তাইক প্ৰকাৰন্তৰে প্ৰেমৰ প্ৰস্তাৱ দিয়া ল'ৰাটোৱেই আছিল নন্দন।তথাপিও, তাই নন্দনক মনৰ মানুহজন কৰি ল'ব নোৱাৰিলে।কিয় নোৱাৰিলে নাজানে তাই।ই মাথোঁ সাঁথৰ হৈ ৰ'ল তাইৰ বাবে।তথাপিও অদৃষ্টক তাই সদায় বিচাৰে 'নন্দনক সুখত ৰাখক,ভাল ছোৱালী এজনী তাৰ জীৱনলৈ আনক।'

  নন্দনৰ বিয়াৰ চিঠিখন পাই তাই সুখী হৈছিল, কিন্তু তাৰ মাজতো এটি অভিমান তাইৰ হৃদয়ত ৰৈ গৈছিল।কিয় সি বিয়াৰ খবৰটো তাইক ফোন কৰি জনাব নোৱাৰিলে,কিয় সি বিয়ালৈ আহিবি বুলি মুখেৰে এষাৰ ক'ব নোৱাৰিলে।তাই নজনাকৈয়ে অভিমানবোৰে বুকুখন গধুৰ কৰে।তথাপিও বুজন দিয়ে তাই নিজকে 'হওঁক দে তাৰ ভাল হওঁক।'

   নন্দনক লগ পোৱাৰ আগতেই স্বাতীৰ জীৱনলৈ প্ৰেমৰ বসন্ত নামিছিল।ভাস্কৰৰ প্ৰেমে তাইক মতলীয়া কৰিছিল।ভুল-শুদ্ধ,ভাল-বেয়া সকলোবোৰ তাই পাহৰি পেলাইছিল।প্ৰথম প্ৰেম আছিল ভাস্কৰ, তাইৰ অনুভবে অনুভবে তেতিয়া ভাস্কৰৰ ছন্দ স্পন্দিত হৈছিল।ভাস্কৰৰ পুৰুষ সুলভ কণ্ঠই তাইক আকৰ্ষিত কৰিছিল।মহাবিদ্যালয়ৰ দ্বিতীয় বৰ্ষত পঢ়িছিল তেতিয়া তাই।প্ৰথম প্ৰেমৰ আলসুৱা অনুভৱে তাইক মোহাচ্ছন্ন কৰি ৰাখিছিল।সেই প্ৰেম চলিছিল প্ৰায় চাৰি বছৰ কাল।মহাবিদ্যালয়ৰ শিক্ষা সাং কৰি তাই বিশ্ববিদ্যালয়ত নামভৰ্তি কৰিছিল।ভাস্কৰৰ সৈতে প্ৰেমৰ সম্পৰ্ক তেতিয়ালৈকে ৰাজহুৱা হোৱা নাছিল।তাইৰ ক'বলৈ মন গ'লেও ভাস্কৰে বাধা দিছিল।'সময় আহিলে মানুহক জনালেও হ'ব' বুলি স্বাতীৰ মুখ সি বন্ধ কৰি ৰাখিছিল।দুই এক বন্ধু-বান্ধৱীৰ বাহিৰে সিহঁতৰ এই সম্পৰ্কৰ কথা আনে নাজানিছিল।স্বাতীৰ বাবে ভাস্কৰ সৰ্বচ্চ আছিল।তাৰ বাহিৰে বেলেগৰ চিন্তা কৰাটো তাইৰ বাবে যেন পাপহে আছিল।বিশ্ববিদ্যালয়ত ভৰি দিয়েই তাই নতুন নতুন বন্ধু বান্ধৱী লগ পাইছিল।তাৰে মাজত ৰূপম আৰু নন্দনো আছিল।বিশ্ববিদ্যালয় পঢ়িবলৈ যোৱাৰ পৰাই তাই ভাস্কৰৰ বহু ক্ষেত্ৰত পৰিৱৰ্তন লক্ষ্য কৰিছিল।আগতে যি দৰে সি ফোন কৰিছিল, বহু সময় কথা পাতিছিল,তাইক সময় দিছিল, সেই সময়ৰ নাটনি হৈছিল তাৰ।সুধিলেও ব্যস্ততাৰ দোহাই দিছিল।বহু উজাগৰী নিশা স্বাতীয়ে গাৰু তিয়াইছিল,একো উৱাদিহ পোৱা নাছিল তাই।তথাপিও তাই ভাস্কৰক ভাল পাইছিল হিয়া মন উজাৰি।ভাস্কৰ তাইৰ জীৱনৰ প্ৰথম প্ৰেম আছিল।সেয়ে হয়তো ভাস্কৰৰ নিৰ্লিপ্ততাকো তাই অশ্ৰুৰ আঁৰত লুকুৱাই ৰাখিছিল।

   প্ৰথম প্ৰথম হোষ্টেলত সোমোৱাৰ দিনাই তাই নন্দনক লগ পাইছিল।হোষ্টেলৰ কামত সি প্ৰিফেক্টক লগ কৰিবলৈ আহিছিল।একে ডিপাৰ্টমেন্টৰ নহ'লেও ওচৰা ওচৰি হোৱাৰ বাবে সিহঁতৰ প্ৰায়ে দেখা দেখি হৈ থাকে।এদিন নন্দনে হোষ্টেললৈ অহাৰ পথত তাইক সুধিছিল

*তোমাৰ বয়ফ্ৰেন্দ আছে?

তায়ো হাঁহি হাঁহি কৈছিল

*কিয়হে থাকিলেনো কি কৰিবা,নাথাকিলেনো কি কৰিবা?

*থাকিলে প্ৰেমৰ প্ৰস্তাৱ দিব,নাথাকিলে বেলেগক চাব।

 হাঁহি হাঁহি ৰূপমে কথাকেইষাৰ কৈছিল।

*ধেৎ,কি যে কৱ ৰূপম।

   সাধাৰণভাৱেই স্বাতীয়ে হোষ্টেল পাইছিলহি।কথাবোৰ তাই ভাবিও থকা নাছিল।বন্ধুসুলভ মানসিকতাৰে সুধিছিল বুলিয়েই তাই ভাবি থৈছিল।তাতে ভাস্কৰৰ চিন্তাই তাইৰ বাকীবোৰ কথাত লাগি থাকিবলৈ সময়েই নিদিছিল।মাজে মাজে ভাবে তাই 'চকুৰ আঁতৰ হ'লে মনৰো আঁতৰ হয়' কথাষাৰ সঁচা নেকি বাৰু।পঢ়িবলৈ নহা হ'লেই ভাল আছিল নেকি বাৰু।হাজাৰ চিন্তাই তাইক জুৰুলা কৰে।তাৰ মাজতে ভাস্কৰৰ লগত কথা পাতিবলৈ পালেই তাইৰ অভিমানবোৰ ধূলিসাৎ হৈ যায়।

   লাহে লাহে এছাইনমেন্ট, প্ৰজেক্টৰ কামবোৰ বাঢ়ি আহে,হোষ্টেলৰ জুনিয়ৰ হিচাপে সকলো ক্ষেত্ৰতে এক্টিভো থাকিব লাগে।অসমত বাৰটা মাহত তেৰটা উৎসৱৰ দৰে জালুকবাৰীটো সপ্তাহে প্ৰতি অনুষ্ঠান অনুষ্ঠিত হৈ থাকে।স্বাতীহঁত ব্যস্ত হয় বিশ্ববিদ্যালয় সংগীত অনুশীলন কৰাত,বিহু নৃত্য, নাটক আদি কৰাত।লাহে লাহে বহুতৰ লগত স্বাতীৰ চা চিনাকি হ'ল,বহু প্ৰেমৰ প্ৰস্তাবো আহিবলৈ ধৰিলে।কিন্তু স্বাতীৰ হৃদয়ত ভাস্কৰৰ বাহিৰে যে আনৰ বাবে ঠাই নাই।ভাস্কৰেটো তাইক কেতিয়াও কোৱা নাই তাইক ভাল নাপাওঁ বুলি, ব্যস্ত সি।ব্যস্ততাবোৰ নাইকিয়া হ'লেই সি আকৌ তাইক সময় দিব,ভাস্কৰ স্বাতীৰ হৈ পৰিব।তথাপিও অস্থিৰ সত্তা এটা তাই লৈ ফুৰিছিল নিজৰ মাজত।বহু কথা বিবেকে গ্ৰহণ কৰিলেও হৃদয়ে নকৰে।সঁচাটো নাকচ কৰি থাকিয়েই আমি হৃদয়ক প্ৰবোধ দিওঁ।

   কৃষ্ণচূড়াৰ দেশত স্বাতীয়ে প্ৰেমৰ বাহিৰে সকলো পাইছিল,শিকিছিল বহু কথা।হোষ্টেলীয়া জীৱনৰ মাদকতা,বন্ধুৰ মৰম,আদৰৰ মাজত তাই জী উঠিছিল।ভিন্নৰঙী এই জীৱন, ইচ্ছা কৰিলেই মন যোৱাবোৰ কৰি তুলিব পৰা, ইচ্ছা কৰিলেই সীতাৰামৰ দোকানলৈ যোৱা,দীঘল দীঘল পাপৰ ভজা কিনি অনা,বৰ্ষণমুখৰ আবেলিবোৰত মাৰ্কেটত পকৰীৰ জুতি লোৱা,মন গ'লেই ফাঁচী বজাৰ যোৱা,মাজ নিশালৈকে লগৰীয়াৰ লগত হাঁহিৰ লহৰ তোলা আৰু ষান্মাসিকৰ আগত নিশা দেৰিলৈকে পঢ়া।ৰঙৰ দেশত সকলোবোৰ আছিল।ৰূপম, নন্দনহঁতৰ লগতো বন্ধুত্ব সুদৃঢ় হৈছিল।তেন এটা দিনতে নন্দনে তাইক ফোন কৰিছিল

*আজি আবেলি জালুকবাৰীলৈ আহিবাচোন?
*কিয়,কিবা আছে নেকি?
*আছে,তোমাৰ বাবে কিবা এটা কিনিছিলোঁ,দিব লাগে।
*হেই,মোক একো নালাগে দেই।
   স্বাতী অলপ অপ্ৰস্তুত হৈছিল।
*মই সেইবোৰ নাজানোঁ, তুমি মাথোঁ আহিবা অকলে।
*অকলে?নাই মই যাব নোৱাৰিম।মোৰ বেলেগ প্ৰগেম আছে।
*মই অপেক্ষা কৰিম।
*নকৰিবা,মই নাযাওঁ।

   নগ'ল স্বাতী নন্দনক লগ ধৰিবলৈ।কিয় যাব তাই, বন্ধু হ'লেও তাই বন্ধুত্বৰ সীমা ৰেখাডাল জানে।অকলে মতাত তাইৰ খঙটো আৰু বাঢ়িলে।নগ'ল তাই।আবেলি তিনি মান বজাৰপৰা আকৌ নন্দনৰ ফোন আহিল।তাই ৰিচিভ নকৰিলে।গণিব নোৱাৰা মিছ কলেৰে সেইদিনটো পাৰ হ'ল।পিছদিনা ডিপাৰ্টমেন্টৰ পৰা ওভতাৰ পথত নন্দনক তাই লগ পালে।দূৰৰ পৰাই তাক দেখি চমু বাটেৰে নগৈ মৃন্ময়ী আৰু শ্ৰুতিমালাৰ সৈতে তাই আনটো বাটেৰে খোজ দিলে।ৰূপম আৰু নন্দনেও সিহঁতক অনুসৰণ কৰিলে।ৰূপমে মৃন্ময়ীক মাত লগালে

*মৃন্ময়ী বাইদেউ আজি এই বাটেৰে যে,কি হ'ল?

*স্বাতীয়েহে এইফালে আহোঁ বুলি ক'লে,সেয়ে আহিলোঁ।

  স্বাতীৰ সৰ্ব শৰীৰ কঁপিবলৈ ধৰিলে।বুজাব নোৱাৰা এক উত্তেজনাই তাইক ইতিমধ্যে গ্ৰাস কৰিছে।

*স্বাতী কি হ'ল তই কালি জালুকবাৰীলৈ নগ'লি যে,নন্দনে তোক ইমান ফোন কৰিলে ৰিচিভ নকৰিলি।

   স্বাতী যেন বিস্ফোৰিত হৈ পৰিল।ঘূৰিলৈ তাই নন্দনলৈ চাই যি আহিল মুখত কৈ গ'ল।
*মই যাম বুলি কৈছিলোঁ জালুকবাৰীলৈ,মই কৈছিলোঁ মোৰ বাবে ৰৈ থাক জালুকবাৰীত,মই কৈছিলোঁ মোক বাৰে বাৰে ফোন কৰ।মোৰ বয়ফ্ৰেন্দ আছে ডেমিট।

  আৰু কি কৈছিল তাইৰ মনত নাই।কিন্তু মৃন্ময়ীহঁতে তাইক পিছত কথাখিনি কৈ কৈ ইমান হাঁহিছিল যে বিশ্ববিদ্যালয়ৰ জীৱনৰ ই এক পাহৰিব নোৱাৰা মূহুৰ্তৰ সাক্ষী হৈ ৰৈছিল।নন্দনে সেইদিনা একো কোৱা নাছিল।মাথোঁ উভতি যোৱাৰ সময়ত কৈ গৈছিল

*তোমাক মই সেইদিনা সুধিছিলোঁ বয়ফ্ৰেন্দ আছে নেকি, তুমি হাঁহি উৰুৱাই দিছিলা।সেয়ে ভাবিছিলোঁ নাই বুলি Sorry.

   স্বাতী থৰ হৈ ৰৈছিল,ভবাটো নাছিল তাই সেইদিনা সেই কথাষাৰৰ আঁৰৰ কাহিনী এনেকুৱাও হ'ব পাৰে বুলি।হোষ্টেললৈ গৈ নিজকে অপৰাধী যেন লাগিছিল তাইৰ।দুদিনমানৰ পিছত  নন্দনক নিজেই মেছজ কৰিছিল।

*Sorry. সেইদিনাৰ বাবে।তই মোৰ ভাল বন্ধু হৈ ৰ'ব নোৱাৰিবি জানো?

  বন্ধুত্বৰ ডোলেৰে বান্ধ খাইছিল দুয়োটা,কিন্তু তাইৰ অন্তৰত প্ৰেম নাথাকিলেও নন্দনে তাইক যে বন্ধুত্বৰ আঁৰত প্ৰেমৰ বীজ সিঁচি ৰাখিছিল তাই জানে।জানিও তাই নজনাৰ ভাও ধৰে,উপায় নাই তাইৰ।ভাস্কৰৰ লগত তাই বিশ্বাসঘাটকতা কৰিব নোৱাৰে,তেনে ছোৱালী তাই নহয়।কাৰণ ভাস্কৰে তেতিয়ালৈকে তাইৰ লগত সম্পৰ্ক বিচ্ছিন্ন কৰা নাছিল মাথোঁ উপেক্ষা কৰিছিল।বিশ্ববিদ্যালয়ৰ স্বাতীৰ প্ৰতিটো অনুষ্ঠানৰ আগ শাৰীৰ দৰ্শক আছিল নন্দন,তাইৰ প্ৰতিটো প্ৰয়োজনৰ খবৰ ৰাখিছিল সি।সহজ কৰিব খোজা সম্পৰ্কটো হাজাৰ বিচাৰিলেও তাই সহজ কৰি তুলিব পৰা নাছিল।'তই' বুলি সম্বোধন কৰা স্বাতীৰ প্ৰতিটো উত্তৰ নন্দনে 'তুমি'ৰে দিছিল।নন্দনৰ হোষ্টেলৰ বহুতেই তাইক নন্দা বা বুলি মাতিছিল, ধমক দিছিল তাই, হাঁহিছিল সিহঁতে সিহঁতৰ নিৰ্দোষ ধেমালিৰ বাবে।ইলেকচনৰ কেম্পেনিং আৰম্ভ হৈছিল।নন্দনে গাইছিল তাৰ প্ৰিয় গীত

"মায়াময় ৰূপালী জোনাক,
ছায়াঘন সৰলৰে পাত।
জিৰ জিৰ্ জুৰিৰে পাৰত
পামনে মই পামনে তোমাক।"

  স্বাতীৰ সেইদিনা ক'ব নোৱাৰাকৈয়ে চকুলো নিগৰিছিল।চচমাৰ আঁৰত দোপাট্টাখনৰে চকুলো মোহাৰিছিল তাই।তাইৰ তেজৰ প্ৰতি টোপাল কণিকাই,সীৰাই সীৰাই যেন সেই গীতৰ মৰ্ম উপলব্ধি কৰিছিল।তথাপিও তাই অবুজন হৈ ৰৈছিল।শ্ৰুতিমালাহঁতে সেইদিনা স্বাতীক জোকাই অৱস্থা নাইকিয়া কৰিছিল।

   সময় দূৰন্ত গতিত আগবাঢ়িছিল।নন্দনৰ সেই গীত প্ৰায়ে শুনিবলৈ পোৱা গৈছিল।বিশ্ববিদ্যালয়ৰ শিক্ষা শেষ কৰি স্বাতী ঘৰলৈ উভতি আহিছিল।এন জি অ' এটাত সোমাইছিল তাই‌।ভাস্কৰ একেদৰেই আছিল।দুদিনমান যদি তাৰ কথাত অমিয়া বৰষে,দুদিনমান ব্যস্ততাৰ ভাষণ বৰষে।নিশা বেদনাবোৰ গভীৰ হয়,যেতিয়া ফোন কৰিলে আনটো মূৰত তেওঁ ব্যস্ত বুলি কয়।বেয়া চিন্তাবোৰে স্বাতীৰ নিদ্ৰা ভাঙে।তথাপিও নিৰ্লিপ্ত হৈ থাকে ভাস্কৰ।শ্ৰুতিমালাৰ কথামতে,এদিন ভাস্কৰক তাই বিয়াৰ কথা ঘৰুৱাভাৱে আগবঢ়োৱাৰ কথা ক'লে।উচপ খাই উঠিল সি।এমাহমানৰ মূৰত সি উত্তৰ দিলে সি বিয়া পাতিব নোৱাৰে স্বাতীক,তাৰ ঘৰৰ বাবে স্বাতী যোগ্য নহয়।এনেকুৱা কিবা এটাই হ'ব বুলিটো স্বাতীয়ে জানিছিল, তথাপিও আশাত বন্দী জীৱন, আজীৱন।তমসাবৃত দিনবোৰ যেন তাইৰ আৰম্ভহে হৈছিল।সহজ জানো ইমান, প্ৰথম প্ৰেমক পাহৰাটো।তথাপিও সাংঘাতিক জেদভাব এটাই তাইক আচ্ছন্ন কৰি তুলিছিল।পাহৰা নাছিল তাই ভাস্কৰক সিহঁতৰ প্ৰেমৰ মধুৰ দিনবোৰ আনৰ চকুত ধৰা নপৰাকৈয়ে তাই স্মৃতিচাৰণ কৰিছিল।সেইবাৰ নেট,শ্লেটৰ পৰীক্ষাৰ ফৰ্ম ফিলাপ কৰিও তাই দিবলৈ যোৱা নাছিল।তাই যাব বুলি সকলোৱে অপেক্ষা কৰিছিল আৰু নন্দনে?হয়তো তাইক দেখা পোৱাৰ হেঁপাহতে সি জে আৰ এফ পোৱাৰ পিছতো আহিছিল সেইদিনা বিশ্ববিদ্যালয়লৈ।তাইক নেদেখি সকলোৱে তাইলৈ ফোন কৰিছিল।বহু দিন তাই সিহঁতৰ ফোন ৰিচিভ কৰা নাছিল আৰু নন্দনৰ ফোন ৰিচিভ কৰাৰ সাহস তাইৰ নাছিল।লাজ পাইছিল তাই নন্দনৰ আগত নিজক দাঙি ধৰিবলৈ।মেছেজ দিছিল সি

*তুমি যদি মোৰ ফোন ৰিচিভ নকৰা,এইবাৰ তোমাৰ ঘৰ ওলামগৈ।

  ভয় খাইছিল তাই।ঘৰত ভাস্কৰৰ কথা জনাৰ পিছৰ পৰাই দেউতাকে সকীয়নি দিয়েই থাকে।এইবাৰ নন্দনো ওলালেহি তাইৰ যে ঘৰৰ মানুহৰ চকুলৈও চাব নোৱাৰিব।স্বাতীৰ আত্মসন্মান ব্যাঘাত হোৱাটো তাই আৰু নিবিচাৰে।ৰিচিভ কৰিছিল তাই নন্দনৰ ফোন।তাৰ কবিতা শুনিছিল, তাৰ গীত শুনিছিল, অৰ্গেনত নুশুনা গীতৰ সুৰ শুনিছিল।গভীৰ নিশাবোৰত একো নোকোৱাকৈয়ে সি বুজি উঠিছিল তাইৰ মৌনতাৰ কাহিনী।হঁহুৱাইছিল তাইক,জীৱনটোক আকৌ ভালপাবলৈ শিকাইছিল।নন্দনৰ প্ৰচেষ্টাতে স্বাতীয়ে আকৌ নেট,শ্লেটৰ পৰীক্ষা দিছিল।কিন্তু নন্দনক লগ কৰা নাছিল।সুধিছিল সি,'লগ কৰিব পাৰিমনে?'নোৱাৰিলে তাই তাক লগ ধৰাত সন্মতি দিবলৈ।সাহস নহ'ল তাইৰ,নন্দনৰ চকুত আকৌ ভালপোৱাৰ বৰষুণজাক তাই চাব নোৱাৰে,তাক উপেক্ষাও কৰিব নোৱাৰে।পৰীক্ষাৰ ৰিজাল্ট চাই দিছিল নন্দনে।উৎসাহ দিছিল কলেজে কলেজে গৈ ৰিজিউম দিবলৈ,গৱেষণাৰ কাম কৰিবলৈ।সুস্থিৰ হৈছিল স্বাতী লাহে লাহে।নন্দনৰ আব্দাৰবোৰে তাইক জীয়ন দিছিল।বিভিন্ন ধৰণৰ কথা পাতিছিল সিহঁতে, কিন্তু কোনো দিন নন্দনে তাইক ভালপোৱাৰ কথা আৰু কোৱা নাছিল।নোকোৱাকৈয়ে বুজিছিল তাই, মাজে মাজে নিজেই আঁতৰি ফুৰিছিল তাই।তাই আৰু দ্বিতীয় ভাস্কৰ হ'ব নোৱাৰে।নন্দনেও কষ্ট কৰিছিল।চাকৰি বিচাৰি বিচাৰি সিও বহু পৰীক্ষাত বহিছিল।

*এটা চাকৰি লাগে বুজিছা সোনকালে।তেতিয়াহে মনৰ মানুহজনী আপোন কৰি ল'ব পাৰিম।

 এদিন মেছেজত কথা পাতি থাকোঁতে সি কৈ উঠিছিল।নুবুজাৰ ভাও ধৰি স্বাতীয়েও উত্তৰ দিছিল।

*বিচাৰ,বিচাৰ।আমিও সোনকালে বিয়াখন খাব লাগে।

 একো উত্তৰ দিয়া নাছিল সি।দুদিনমান কনটেক্ট কৰা নাছিল আকৌ এদিন নিজেই ফোন কৰিছিল খা খবৰ ল'বলৈ।সেইখিনি সময়তে অৰুণাভৰ খবৰ আহিছিল স্বাতীৰ বাবে।দেউতাকে পলম নকৰি সোনকালে ল'ৰাই পচন্দ কৰিলে ছোৱালীৰ আপত্তি নাই বুলি মোমায়েকৰ আগত কৈ পঠিয়ালে।খং উঠিছিল স্বাতীৰ দেউতাকৰ তেনে উত্তৰ শুনি।কিয় ছোৱালী হ'ল বুলি, জীৱনত এবাৰ ভুল কৰিলে বুলি তাইৰ কি নিজা মন নাই,নিজা মতামত নাই!তথাপিও, দেউতাকৰ আগত মুখেৰে একো ক'ব নোৱাৰিলে।সেইখিনি সময়ত তাইৰ এনে লাগিছিল নন্দনক ক'ব নেকি, লৈ যা মোক তোৰ কৰি,তোতকৈ মোক আন কোনেও বুজিব নোৱাৰে।
  নোৱাৰিলে ক'ব তাই নন্দনক একো।আত্মসন্মানবোধে আৱৰি ধৰিলে তাইক।মাক দেউতাকৰ ভাল ছোৱালীৰ টেগটো লৈ তাই স্বাতী বৰুৱাৰ পৰা মিচেছ অৰুণাভ স্বাতী কাশ্যপ হ'ল।খবৰটো দিছিল তাই নিজে নন্দনক।ফোন কৰিছিল বিয়াৰ নিমন্ত্ৰণ দিবলৈ, কিন্তু মনে প্ৰাণে কৈছিল তই নাহিবি নন্দন,তই নাহিবি।তোৰ সন্মুখত থিয় হোৱাৰ সাহস মোৰ নাই।একো কোৱা নাছিল সি,মাথোঁ ফোনৰ সিটো মূৰৰ পৰা 'নতুন জীৱনলৈ শুভেচ্ছা থাকিল' বুলি কৈ ফোনটো কাটি দিছিল।

বিয়াৰ পিছতো মাজে মাজে মেছেজতে নন্দনে স্বাতীৰ খবৰ লৈছিল, মিচিকৰ খবৰ লৈছিল।কিন্তু কোনো দিন সোধা নাছিল অৰুণাভৰ কথা।ব্যস্ততাবোৰ বাঢ়িছিল।ঘৰ-সংসাৰৰ দায়িত্বত নন্দন ৰৈ গৈছিল স্মৃতি হৈ,তথাপিও যেতিয়াই বন্ধুবৰ্গৰ মাজত নন্দনৰ বিষয়ে সৰৱ আলোচনা চলিছিল স্বাতী ৰৈ গৈছিল মাথোঁ এক ভাল শ্ৰাৱক হৈ।হঠাৎ সি সেইদিনা মেছজ কৰিছিল তাৰ বিয়াৰ নিমন্ত্ৰণী পত্ৰখন দি।বিয়াৰ পিছত কোনোদিন ফোন নকৰা নন্দনক তায়ো মাথোঁ মেছেজতে শুভেচ্ছা দিছিল।ক'ৰ ছোৱালী, কি কৰে একো সোধা নাছিল।কিন্তু নিমন্ত্ৰণী পত্ৰখনত নামটো পঢ়ি ফেচবুকত চাৰ্চ কৰিছিল।লগে লগে উলাইছিল নন্দনৰ লগত ভাস্বতীৰ এখন প্ৰি উইডিং প্ৰফাইল পিকচাৰ।বহু সময় চাই ৰৈছিল তাই।অন্তঃকৰণে ভাবিছিল স্বাতীয়ে,সুখী হ তই।বহুবাৰ বহুদিন চাইছিল সেই ফটোকপি, মবাইলৰ গেলেৰীত চেভ কৰি থৈছিল ফটোকপি।

*স্বাতী উঠ,পালোঁহি।

  অতীত ৰোমন্থন কৰি থাকোঁতেই পুৱতি নিশা চিলমিলকৈ টোপনি আহিছিল স্বাতীৰ।ৰূপমৰ মাততহে সাৰ পালে।সিও বিশ্ববিদ্যালয়তে চাকৰি কৰে যিহেতু দুয়োটা একেখন কেবকে বুক কৰিলে।গেষ্ট হাউচৰ সন্মুখত নামিবৰ সময়ত ৰূপমে আকৌ কৈ উঠিল।

*পৰহিলৈ মনত ৰাখিবি,ওলাবি।

*হেই,তহঁত যাবি,মই নাযাওঁ।মোৰ কাম আছে।
 তোক লৈহে মই যাম।নাটক নকৰিবি।শেষ বাৰৰ বাবে দুয়োৱে দুয়োকে চাই ল'বি।চিন্তা নকৰিবি ৰিচিপচনত ময়ো নাযাওঁ।আমি বিয়াৰ দিনা গৈ একেবাৰে ৰাতি দৰাৰ লগত কইনা আনিবলৈ যাম।তোক বাৰু উভতাৰ পথত ইয়াত নমাই থৈ যাম,কইনা আনিবলৈ তই যাব নালাগে।যিমানেই নহওঁক কইনায়ো বেয়া পাব নহয়।

*মই বিয়া খাবলৈ কাপোৰ অনা নাই অ'।
*সেইবোৰ ফটুৱামি বাদ দে,ওলাবি মুঠতে।

ৰুমটোত সোমাই মিচিকলৈ ভিডিঅ কল কৰিলে।অলপ ৰেষ্ট লৈ ব্ৰেকফাষ্ট কৰি স্বাতী গাইডৰ ওচৰলৈ গ'ল।জালুকবাৰীখন বহু সলনি হ'ল।সিহঁতৰ দিনৰ বাট-পথ,আৱাসবোৰত নতুনত্ব আহিল।তথাপিও কেন্টিনত চাহত চুমকটো মাৰোতে সিহঁতৰ হাঁহিবোৰ যেন গুঞ্জৰিত হৈছে।কৃষ্ণচূড়াৰ দেশত অলিয়ে গলিয়ে আজি যেন তাই নন্দনক বিচাৰি ফুৰিছে।অৰুণাভৰ ফোনটো আহিলতহে তাই বাস্তৱ পৃথিৱীখনত ভৰি দিছে।

*ৰাধাচূড়াৰ দেশত গৈ আমাক পাহৰিলাই নেকি?
*নাই, নাই।ভাত খালা।
*ও খালোঁ, তুমি?
*নাইখোৱা,খাম আৰু।ছাৰৰ ওচৰৰ পৰা আহি কেন্টিনলৈ আহিছিলোঁ,চাহ খালোঁ।
*অ'কে।টেক কেয়াৰ।এই শুনা না,তোমাৰ যে কোনোবা ভাল বন্ধু এজনৰ বিয়া আছিল এইকেইদিনতে নহয় জানো?
*হয়।তোমাৰ ইমান মনত আছে,কিয় সুধিলা?
*তুমিহে কৈছিলা ওচৰত থকা হ'লে গ'লা হয় বুলি।গৈ আহিবা এতিয়া।
 *হেই নাযাওঁ।মই এনেইহে কৈছিলোঁ।অ'কে বাই এতিয়া।

     এদিন এনেয়ে অৰুণাভক তাই নন্দনৰ বিয়াৰ কথা কৈছিল।তেওঁৰ যে মনত থাকিব তাই ভবাই নাছিল।

  ব্যস্ততাবোৰৰ মাজত দুদিন কেনেকৈ পাৰহৈ গ'ল স্বাতীয়ে গমেই নাপালে।গধূলিলৈ ৰূপমৰ ফোন আহিল।একেই কথা বিয়ালৈ যাব লাগে।কিছু সময়ৰ পিছত নন্দনৰ এটা মেছজ আহিল

*তুমি বুলে জালুকবাৰীতে আছা,সময় পালে আহিবা কাইলৈ।

  নোযোৱাকৈ থাকিব নোৱাৰিলে স্বাতী।অৰুণাভক বিয়ালৈ যোৱাৰ খবৰটো দিলে।ৰূপম আহি আগতেই ৰেদি‌।বোৱা কাপোযোৰকে পিন্ধি তাই ওলাই আহিল। দীঘল চুলিখিনিত ক্লাচডাল মাৰি ল'লে।গহণা বুলিবলৈ নাই, যি পিন্ধি আহিছিল সেইয়াই।যাওঁতে নন্দনৰ বাবে কি কিনো কি নিকিনো চিন্তা কৰি কৰি মাউথ অৰ্গেন এটাকে কিনি ল'লে।যিমানে ওচৰ চাপিছে বুকুৰ ধপধপনিটো বাঢ়ি গৈছে।এই চহৰখনৰ মাজেৰে অৰুণাভৰ লগত বহু বাৰ তাই গৈছে আৰু প্ৰতি বাৰেই নন্দনৰ চহৰ বুলি মনতে আওৰাইছে।অলিয়ে গলিয়ে চকু ফুৰাইছে কিজানি তাক এবাৰ দেখেই সি নেদেখাকে।বহু কথা পাতিলে সিহঁতে।

*নাৰ্ভাচ নহ'বি,আহ,একো নহয়।কাম এটা কৰ তোৰ চুলিকেইডাল মেলি দে,নন্দন তোৰ প্ৰেমত এই মেলা চুলিকেইডালৰ বাবেহে পৰিছিল জাননে নাই।

*তই মনে মনে গ'লিনে ৰূপম আৰু তাত এই ফটুৱামিবোৰ কৰি নাথাকিবি।
   
সোমাই গ'ল দুয়োটা।ভৰিদুখন আগবাঢ়িব খোজা নাই যেন শক্তিৰহে অভাৱ হৈছে।সন্মুখত সৌৱা নন্দন তাই আহিব বুলি হয়তো ভবা নাছিল।তন্ময় হৈ তাইলৈ চাই আছে।স্বাতীয়েও সহজ হ'বৰ চেষ্টা কৰিছে।উপহাৰটো আগবঢ়াই দিলে তাই।একো ক'ব পৰা নাই তাই।আবেগবোৰে বাৰিষাৰ প্লাৱনৰ ৰপ লৈছে।মানুহ এগৰাকী আগবাঢ়ি আহিল।

*এই ৰূপম এতিয়াহে,বন্ধুৰ বিয়াত এসপ্তাহ আগতেই আহিব লাগে।এওঁ কোন?

*এই স্বাতী বৰমা,আমাৰ লগৰে।

  মানুহ গৰাকী য়ে তন্ময় হৈ তাইলৈ চালে।স্বাতীয়ে বুজিব নোৱাৰিলে সেই চাৱনিৰ অৰ্থ।লাহে লাহে স্বাতী সহজ হ'ল।বিশ্ববিদ্যালয়ৰ বহু চিনাকি সতীৰ্থ লগ পালে।পুৰণি দিনবোৰ যেন ঘূৰাই পালে।ব্যস্ত হৈ পৰিছে সকলো।নন্দনো ব্যস্ত হৈ পৰিছে অতিথিক মাতষাৰ দিয়াত।বেছি মানুহ আজি নাই যদিও গাঁৱৰ দুই,এক আৰু বন্ধুবৰ্গ আহিছে।চাওঁতে চাওঁতে আবেলি হ'ল।সময় যেন আজি দূৰন্ত গতিত আগবাঢ়িছে।ৰূপমক তাতে থৈ স্বাতীয়ে বিদায় ল'লে

*তুমি আহিলা ভাল লাগিল।মোৰ লগত এইফালে আহাচোন কথা এটা আছে।

   নন্দনৰ মাকে হাতত ধৰি তাইক ভিতৰলৈ লৈ গ'ল।বুকুৰ ধপধপনিটো স্বাতীৰ ক্ৰমান্বয়ে বাঢ়ি গ'ল।এই মানুহগৰাকীৰ তাইৰ লগত কি কথা আছে তাই সেই সময়খিনিত বুজিব নোৱাৰিলে।এটি ডাঙৰ কোঠাৰ ভিতৰলৈ তেওঁ লৈ গ'ল।

*বহা ইয়াতে ।

মানুহগৰাকীয়ে চকী এখনলৈ দেখুৱাই ক'লে।তেওঁৰ মাতষাৰত আদেশ আছিল নে অনুৰোধ আছিল তাই ধৰিব নোৱাৰিলে।মাত্ৰ তেওঁ কোৱাৰ দৰে নিৰ্দিষ্ট চকীখনত বহি দিলে।ডাঙৰ আলমাৰী এটাত তেওঁ কিবা বিচাৰিছে।অলপ সময় বিচৰাৰ পিছত তেওঁ এখন কিতাপ উলিয়াই আনিলে।

*এইখন লোৱা।তোমাৰ বাবে হয়তো নন্দনৰ উপহাৰ আছিল, দিয়া নহ'ল।

  মনত পৰিল স্বাতীৰ সেই যে জালুকবাৰীত লগ কৰিবলৈ নন্দনে মাতিছিল,তাইৰ বাবে এখন কিতাপ কিনি আনিছিল।কথাই কথাই এদিন তাই কৈছিল 'অসীমত যাৰ হেৰাল সীমা' কিতাপখন তাই বিচাৰি বিচাৰি পোৱা নাই।স্কুলত থাকোঁতে পুথিভঁৰালৰ পৰা লৈ কিতাপখন তাই পঢ়িছিল কিন্তু নিজৰ বাবে তাই এখন কিনিব।কিনিছিলেও তাই পিছত।সেইদিনা কিতাপখন তাইৰ লোৱা নহ'ল।নন্দনেও পিছত তাইক সেইখন কেতিয়াও নিদিলে।এদিন মাথোঁ সি কৈছিল।কিতাপখনত তোমালৈ বুলি নামটো লিখি থৈছিলোঁ,মায়ে দেখিলে আৰু কৈছে 'স্বাতী নামটো বৰ ধুনীয়া'।তাই হয় নেকি বুলি কথাটোৰ পৰা ফালৰি কাটিছিল।

*লোৱা আকৌ, তোমাৰ সম্পত্তি তোমাৰ হাতত গতাই দিলোঁ।
 
   মানুহগৰাকীক আকোঁৱালি ল'লে স্বাতীয়ে।ধৰি ৰখা চকুপানীখিনি বৈ গ'ল তাইৰ।মানুহগৰাকীয়ে তাইৰ গালত চুমা এটি দিলে

*ভালেৰে থাকিবা।জন্ম, মৃত্যু, বিবাহ সকলো তেওঁৰ লীলা। আমিবোৰ নিমিত্তহে মাথোঁ।

  কিতাপখন গোটেই বাটটো স্বাতীয়ে বুকুত গুজি আহিল যেন সুমুৱাই ৰাখিব তাই নন্দনৰ স্মৃতিৰ শেষ স্বাক্ষৰটো।স্মৃতিবোৰ ৰৈ যায়, সময়ৰ বালিত ধূসৰিত হয় মাথোঁ সময়ৰ পৃষ্ঠাবোৰ,স্বাক্ষৰিত হৈ ৰওঁ আমি পৃষ্ঠাবোৰৰ এটি এটি অক্ষৰ হৈ।

✍️মনস্বী শৰ্মা ।