প্ৰচ্ছদ

 

       বাৰে বাৰে দেউতালৈ চাইছোঁ ,আছে নেকি ক'ৰবাত চকুপানীৰ টোপাল।আমাৰ পৰা তেওঁ পলাইছে নেকি।থিক সৰুতে ভুল কৰি ধৰা পৰাৰ ভয়ত যে আমি পলাও ঠিক তেনেকৈ।চকুপানীৰ লেশ অকণো নাই।নে দেখুওৱা নাই।মা নথকা ঘৰখনত ডাঙৰ হোৱাৰ পিছত ময়ে ভাইটিৰ বাবে মা হৈ পৰিছিলোঁ, তাৰ যাতে কোনোফালে, কোনোক্ষেত্ৰত অসুবিধা নহয় মই তাৰ খবৰ ৰাখিছিলোঁ,লগতে দেউতাৰো। জীৱনৰ বাটত হাজাৰ বাধা আহিলেও দেউতাই হেলাৰঙে পাৰ কৰিছিল।প্ৰতিটো বিপদত  তেওঁৰ দুহাতেৰে আমাক আৱৰি ধৰিছিল।আমাৰ সুখত তেওঁ সুখী আৰু আমাৰ দুখত তেওঁ দুখী হৈছিল।আমি যিয়েই নিবিচাৰোঁ কিয় পিছ মূহুৰ্ততে আমাক সেইটো বস্তু আনি দিছিল।বিহুৱে,পূজাই নিজে কাপোৰ লোৱা আমি কেতিয়াও দেখা নাই, কিন্তু আমাক এমাহৰ আগতেই গুটাই আনি দিছিল।নিজে ভালপোৱা বস্তুবোৰৰ তালিকাখন কমাই আমি ভালপোৱা বস্তুবোৰৰে ঘৰ ভৰাই দিছিল।কিন্তু যিদৰে আমাক মৰমৰ ডোলেৰে বান্ধি ৰাখিছিল ঠিক সেইদৰে শাসনৰ জৰীৰেও বান্ধি ৰাখিছিল।প্ৰকৃততে দেউতা আমাৰ বাবে একোডাল  বটবৃক্ষ যি ৰ'দ দিলে আমাক ছাঁ হৈ আৰু বৰষুণ দিলে আমাক আলয় হৈ আমাক ৰক্ষণা দিছিল।তেওঁৰ উপস্থিতিত আমি নিৰ্ভয়ে জীৱন ডিঙা পাৰ কৰিছিলোঁ।মধ্যবিত্ত আমাৰ পৰিয়ালটোৱে কি দেখা নাই এই মোৰ পঁচিশ বছৰীয়া জীৱনটোত।মাৰ মৃত্যু, দেউতাৰ সেই দৰমহা নোপোৱা শিক্ষকৰ চাকৰিটো, ভাইটিৰ শ্বাস প্ৰশ্বাসৰ অসুবিধাৰে জৰ্জৰিত জন্মৰ ছয় সাত বছৰ,তাক লৈ ডাক্তৰৰ ওচৰে ওচৰে কমখন ঘূৰা নাছিলোঁ আমি দুজন।তেতিয়াও দেউতাই আমাৰ দুজনৰ সাহস হৈ প্ৰতিটো ক্ষণতে থিয় দিছিল।
 সম্পৰ্কীয় মানুহ, গাঁৱৰ মানুহে জোৰ কৰা স্বত্বেও দেউতাই দ্বিতীয় বিবাহ নকৰালে।আমাৰ দুটাৰ ভৱিষ্যতক লৈ তেওঁ চিন্তিত হৈছিল।তেজীমলাৰ নিচিনা দুৰৱস্থা যাতে আমাৰ নহয় তাৰ বাবে দেউতাই দ্বিতীয়বাৰ বিয়া কৰোৱাৰ কথা চিন্তা নকৰিলে।সদায় পুৱা পাঁচটাতে উঠি তেওঁ ঘৰৰ সমস্ত কাম কৰি আমাক স্কুললৈ পঠিয়াইছিল।পঢ়াৰ সময়ত টেবুলত গাখীৰৰ গিলাচ যোগান ধৰিছিল ঠিক যিদৰে মোক মায়ে ধৰিছিল।ডাঙৰ হৈ অহাৰ লগে লগে আমাৰ বাবে মা দেউতা এজনেই হৈ পৰিছিল।কেতিয়াবা কেতিয়াবা মৰমে উপচি পৰিলে আমি দেউতাকে 'মা' বুলি মাতিছিলোঁ।মনত পৰে এতিয়াও মাৰ মৃত্যুত দেউতাৰ অৱস্থাৰ কথা।

 জীৱনৰ এটি নেদেখা দৃশ্য।কাক চাম,নিজক নে নতুনকৈ ঘৰলৈ অহা মোৰ দুদিনীয়া ভাইটিটোক।দহ বছৰীয়া  মইজনীয়ে কথাবোৰ থিক বুজিব পৰা নাই ,মাথোঁ এটা কথা বুজিছোঁ মৰমৰ মাজনী আৰু নাই।হস্পিতালৰপৰা নমোৱে দিয়া ভাইটিটো আনিবলৈ গৈ দুদিনৰ মূৰত ঘূৰি আহিল এম্বুলেন্সত তাকো শুই।দেউতাই ভাইটিক মোৰ কোলাত তুলি মাক শ্মশানলৈ নিয়াৰ যা যোগাৰ কৰিলে।মাৰ মৃত্যুত মই কান্দিছিলোঁ চিঞৰি চিঞৰি কিন্তু দেউতাই এটোপালো চকুলো টোকা নাছিল।বৰমাক সুধিছিলোঁ

*দেউতাই কিয় কন্দা নাই?

বৰমাই কৈছিল

*পুৰুষে  নাকান্দে নহয়।

 লাহে লাহে দিনবোৰ পাৰ হৈছিল।কিন্তু সদায় ৰাতি কাষৰ ৰুমটোৰ পৰা কাৰোবাৰ উচুপনি শুনিবলৈ পাইছিলোঁ।দেউতাক জগাবলৈ চাওঁ, দেউতা নাথাকে আমাৰ ওচৰত।আকৌ ভয়ে ভয়ে মাতো

* দেতা,অ' দেতা।

দেউতা সোমাই আহে

* কি হ'ল মাজনী।মই বাহিৰলৈ গৈছিলোঁ ।
মন দি শুনো তেতিয়ালৈ কান্দোনৰ শব্দ নাইকিয়া হয়।একো নাই বুলি আকৌ শুই পৰোঁ।এনেদৰেই কেইবাদিনো যায়, এদিন কান্দোনৰ শব্দ শুনি দেউতাক শুৱা ঠাইত নেদেখি চিঞৰি দিলোঁ

* মায়ে কান্দিছে দেতা,মা ইয়াতে আছে।দেতা ,মা মা।

দৌৰি আহে দেউতা

*কোনো নহয়  অ' মাজনী তই সপোন দেখিছ শুই থাক।

সেইদিনাৰ পৰা উচুপনিবোৰ আৰু ভাহি নহা হ'ল।
বয়সে মোক তেতিয়া কথাবোৰ বুজি উঠিবৰ বাবে পৰিপক্ক কৰি তুলা নাছিল।মা নথকা ঘৰখনত দেউতাই ভাইটিক নিচুকনি গীত গাই শুৱাইছিল,ৰাতি ৰাতি চোতালত বহি আমাক তৰা গণি গণি ৰামায়ণ,মহাভাৰতৰ কাহিনী, পৰীৰ দেশৰ সাধু শুনাইছিল আৰু পিছলৈ মই ভাইটিক শুনাব পৰা হৈছিলোঁ।কাৰেন্ট গ'লে ওৰেটো ৰাতি দেউতাই আমাক বিচনিৰ বা দি দি শুৱাইছিল।

মই যেতিয়া পুষ্পিতা হৈছিলোঁ ঘৰখনত বৰমা,খুড়ীহঁতৰ সঘন অহা যোৱা চলিছিল।বৰ কষ্ট হৈছিল দেউতাৰ কণমানি ভাইটিটোৰ সৈতে মোৰ বাবে বজাৰ সমাৰ কৰাৰ।বৰমাহঁতে তেতিয়াও কয়

* দেখিছ নহয় কিমান সমস্যা,সেয়ে কওঁ বিয়াখন পাতি ল।

 সেই ঠাইৰ পৰা দেউতা আঁতৰি যায়।মোক কয় তেওঁলোকে

* তয়ে কবিচোন বাপেৰক বিয়াখন পাতি ল'বলৈ,মতা মানুহ দুখবোৰ পাতলাবলৈও মানুহ এজনী লাগে।মাইকী মানুহৰ চকুপানীতেই দুখবোৰ পাতলে,মতা মানুহেটো কান্দিবও নোৱাৰে।
মই দেউতাক নোকোৱা নহয় কওঁ,কিন্তু দেউতাই মোক সোধে

* তই ঘৰৰ কাম কৰিবলৈ মানুহ এজনী বিচাৰ নে ,মাৰ মৰম পাবলৈ মানুহ এজনী বিচাৰ?

* নাজানোঁ মই দেউতা, কিন্তু বৰমাহঁতে কয় তোমাৰ বৰ কষ্ট হয় ঘৰৰ কাম কৰোঁতে সেয়ে নতুন এজনী মা আনিব লাগে।

* হ'ব দে ঘৰৰ কাম আমি দুয়োটাই মিলি কৰিলে হৈয়েই যাবচোন।মৰমবোৰ আমাৰ তিনিটাৰ মাজতে থাকিব দে আৰু ভগাই নলওঁ।

 মনে মনে মই ভালো পাইছিলোঁ নতুন মায়ে আহি যদি তেজীমলাৰ মাহীমাকৰ দৰে আমাৰ দুটাকো মাৰি পেলাই।দেউতাৰ ব্যস্ততাবোৰ বাঢ়িছিল।ডাঙৰ হৈ অহাৰ লগে লগে ময়ো তেওঁক বহু ক্ষেত্রত সহায় কৰি দিব পৰা হ'লো।কলাকলকৈ ভাইটিও ডাঙৰ হ'ল।ভাইটি আৰু মই শৈক্ষিক জীৱনৰ পৰীক্ষাবোৰত সুখ্যাতিৰে উত্তীৰ্ণ হ'লোঁ।দেউতাই মোৰ বিয়াৰ কথা কৈ থাকে যদিও ময়ে ভাইটি অলপ ডাঙৰ হোৱালৈ বাট চালোঁ।কিয় জানোঁ দেউতাক দায়িত্বৰ ভাৰবোৰেৰে আৰু কুঁজা কৰিবলৈ মন নগৈছিল।ভাব হৈছিল সৰুতেই বৰমাহঁতে কওঁতেই যদি দেউতাই দ্বিতীয় বিবাহ কৰালে হয় আজি হয়তো দেউতাক অকলে এৰি যাবলৈ মোৰ ইমান দুখ নালাগিল হয়।নিজকে দোষী যেনো লাগে মাজে মাজে প্ৰশ্ন কৰোঁ নিজকে কোনোবাখিনিত মই স্বাৰ্থপৰ হৈ গৈছিলোঁ নেকি?মাহীমাৰ অত্যাচাৰৰ ভয়ত দেউতাৰ জীৱনটোত আমি দুটাই হেঙাৰ হৈ থিয় দি থকা নাইটো।

  সময়ে সমাজৰ বহু পৰিৱৰ্তন অনা মই দেখিছোঁ।বহু বিধৱা নাৰীৰ দ্বিতীয় বিবাহৰ মই চাক্ষুষ প্ৰমাণ পাইছোঁ, কোনোবাখন যদি খাবলৈ গৈছোঁ, কোনোবাখনৰ বাতৰি পাইছোঁ।মাজে মাজে মোৰ মনলৈ যে এতিয়া দেউতাৰ দ্বিতীয় বিবাহৰ কথা অহা নাছিল এনে নহয়।ভয় খাইছিলোঁ মোক বিয়া দিয়াৰ পিছত, ভাইটি পঢ়িবলৈ দূৰলৈ যাব লগা হ'লে দেউতা কাৰ লগত থাকিব।এনে নহয় যে দেউতাক মই বিয়াৰ পিছত নাচাম বা মোৰ লগত নাৰাখিম,কিন্তু দেউতা যে মাৰ স্মৃতিৰে পূৰ্ণ ঘৰখনৰ পৰা এদিনৰ বাবেও  দূৰ নহয়।এদিন মই কথাটো বৰমাহঁতৰ আগতো উলিয়াইছিলো।কিন্তু তেওঁলোকে ভেকাহি মাৰি আহিল

*থ,থ আগতেই কৈছিলোঁ তেতিয়া গুৰুত্ব নিদিলি এতিয়া আৰু ছোৱালী বিয়া দিব পৰা,বোৱাৰী আনিবলৈ হোৱা  মানুহলৈ কোনে ছোৱালী দিব।

*ছোৱালী নালাগে আমাক বৰমা,দেউতাৰ যতন ল'ব পৰা,দেউতাৰ মনটো বুজিব পৰা এগৰাকী পত্নী লাগে,লাগিলে তেওঁ দেখাত কুৎসিতেই হওঁক, বিধৱাই হওঁক বা বয়সে গৰকাই হওঁক।

  মুখ ভেঙুচালি কৰি তেওঁলোক উঠি গৈছিল।

    সময় পাখি লগা কাঁড়ৰ দৰে।সৌ সিদিনা জন্ম হোৱা ভাইটি ৰণে এইবাৰ হায়াৰছেকেণ্ডেৰী দিলে।আশা আছে তাক লৈ,সপোন আছে তাক লৈ।হায়াৰছেকেণ্ডেৰী দিয়াৰ পিছতে দেউতাই মোৰ বিয়াৰ বাবে ল'ৰা বিচাৰিবলৈ ধৰিলে।উপযুক্ত পাত্ৰ এজনক কন্যাদান কৰাৰ সুখ তেওঁ এইবাৰ ল'ব বিচাৰে।সময়ত দেউতাৰ পচণ্ডৰ অনুসৰিয়েই বিমানৰ লগত মোৰ বিয়া থিক হ'ল।সুখী দেউতা,মুখৰ পৰা হাঁহি নুগুচেই।আনন্দৰ বন্যা তেওঁৰ চকুৱে মুখে।মোৰহে কিয় জানো বিয়া ঠিক হোৱাৰ পিচৰে পৰা বুকুখনত এটি বিষ অনুভৱ হ'ল।দেউতাৰ মুখখনলৈ বাৰে বাৰে চাওঁ মোক বিদায় দিবলৈ পাই তেওঁ সঁচাকৈয়ে সুখীনে?পাৰিবনে মোৰ অবিহনে তেওঁ জীয়াই থাকিব?পত্নী আৰু কন্যাবিহীন বৈতৰনী পাৰিবনে তেওঁ পাৰ কৰিব,সঁচাকৈয়ে পুৰুষৰ দুখ নাই নেকি?বাৰে বাৰে মই কল্পনা কৰোঁ মোৰ বিদায়ৰ মূহুৰ্তত দেউতাই কান্দিবনে,নে পুৰুষে সঁচাকৈয়ে নাকান্দে।কিন্তু মইচোন দেখিছোঁ সৰুতে ভাইটিক কন্দা।এতিয়াও কান্দে সি বস্তু এটা নাপালে,সি বিচৰা ধৰণে কিবা এটা নহ'লে।তেন্তে সি পুৰুষ নহয় নেকি।তাক মই কোনোদিন কোৱা নাই ল'ৰাই নাকান্দে বুলি, তাৰ উচুপনি, তাৰ কান্দোন কমাবলৈ কেতিয়াও কোৱা নাই পুৰুষে নাকান্দে বুলি।তেন্তে তাৰটো মোৰ দৰেই এখন হৃদয় আছে,য'ত দুখবোৰে পাৰ ভাঙিলেই কান্দোন ওলাই আহে।তেন্তে কি দেউতাৰ দুখ নায়েই নেকি?এনে হাজাৰটা প্ৰশ্নই মোক খেদি ফুৰে।

বিয়াৰ এমাহমান আগত এদিন মাজ ৰাতি দেউতাৰ ৰুমৰপৰা আকৌ সেই উচুপনি ভাহি আহিল।সেই যে মা ঢুকুৱাৰ পিছত মই শুনিছিলোঁ কাষৰ ৰুমৰ পৰা অহা উচুপনি, ঠিক একেই।হয় হয় একেই।আমি ডাঙৰ হোৱাৰ পৰা সকলোৰে ৰুম সুকীয়া সুকীয়া হ'ল।বিয়াৰ খবৰ ল'বলৈ আহি পেহা এজনে কোৱা কথা এষাৰি আকৌ কাণত বাজি উঠিল,"মা য'তেই নাথাকক কিয় বিয়াত আশীৰ্বাদ দিবলৈ নিশ্চয় আহিব।'মনলৈ ভাব হ'ল মা অহা নাইটো।মই হাতত সাৰে ভৰিত সাৰে বিচনাৰ পৰা উঠি দেউতাৰ ৰুমৰ দৰ্জাখনৰ কাষত ৰৈ কাণ থিয় কৰিলোঁ।কোনোবাই চেপি চেপি কান্দিছে,লাহেকৈ দৰ্জাখন ফাক কৰি চালোঁ,সৌৱাচোন মাৰ ফটোখনৰ ওচৰতে বহি দেউতা বহি আছে,মন দি শুনো উচুপনিৰ শব্দবোৰ তাৰ পৰাই আহিছে, লগতে মুখৰে কিবাকিবি কৈও আছে।ডিম লাইটৰ পোহৰত অস্পষ্ট যদিও মই থিকেই দেখিছোঁ।এৰা, সৌৱা মোৰ দেউতাই কান্দি আছে,দৌৰি গৈ মই তেওঁক সাবটি ধৰিলোঁ।তেওঁৰ চেপি ৰখা কান্দোনটো এইবাৰ স্পষ্টকৈ ওলাল।

  'অ' মোৰ আই তোক যদি কিবা দুখ দিছিলোঁ মোক ক্ষমা কৰি দিবি' বুলি দেউতাই কান্দিবলৈ ধৰিলে।মই বুজিলোঁ সেই যে মাৰ মৃত্যুৰ পিছত কাষৰ ৰুমৰপৰা ভাহি অহা উচুপনি আৰু আজিৰ উচুপনিৰ কাহিনীটো।তেন্তে নাৰীৰ দৰে পুৰুষৰো দুখ আছে দেউতাৰ থকাৰ দৰে,নাৰীৰ দৰে পুৰুষৰো হৃদয় আছে দেউতাৰ থকাৰ দৰে।দেউতাই কান্দিছে, গোটেই জীৱন চেপি ৰখা কান্দোনটো আজি লুইতে পাৰ ভঙাৰ দৰে ভাঙিছে।অতদিনে হাঁহিৰ মাজত প্ৰচ্ছদিত কৰি ৰখা চকুপানীখিনি আজি বৈ আহিছে।তেওঁৰ কোলাতেই মূৰ থৈ সেই উজাগৰী নিশা ইজনে সিজনৰ চকুলো মচি পাৰ কৰিলোঁ।দুখ,সুখ যদি একেই,তেন্তে চকুপানীখিনিতহে নাৰী, পুৰুষৰ প্ৰভেদটো কিয়?মোৰ কাণত তেতিয়াও বাজি থাকিল 'পুৰুষে নাকান্দে নহয়'।সিদ্ধান্ত ল'লো মই মোৰ বিয়াৰ আগত ঘৰখনলৈ দেউতাৰ বাবে এগৰাকী অৰ্ধাংগিনী বিচাৰি উলিয়াম মই।হঠাৎ মনলৈ আহিল গাঁৱৰে ৰিনা পেহীৰ কথা।শহুৰ শাহুৰ অত্যাচাৰ সহিব নোৱাৰি বিয়াৰ তিনিবছৰ পিছতেই বিধৱা হোৱা পেহীক মাক দেউতাকে লৈ আনে যদিও বৰ্তমান ককাই ভাইৰ পাল্লাত পৰি তেওঁৰ অৱস্থা নাইকিয়া হৈছে।মা ঢুকুৱাৰ পিছত মাজে সময়ে তেওঁ আমালৈ বুলি নাৰিকলৰ লাড়ু, পিঠা বনাই বনাই দিছলহি,আজিকালি তেওঁৰ নিজৰ খাবলৈয়ে অভাৱ, আমাক দিয়াৰ কথা চিন্তা কৰিব নোৱাৰে।

পিছদিনা পুৱাই তেওঁৰ ওচৰ পালোগৈ।গৈয়েই তেওঁক ক'লোঁ

* ৰিনা পেহী,আমাৰ দেউতালৈ বিয়া হ'বা?আমাৰ মা হ'ব নালাগে দেউতাৰ পত্নী হৈয়েই ৰ'বা।হ'বানে পেহী?

 থতমত খাই তেওঁ।এনেকুৱা কথা শুনিবলৈ পোৱাটোও যে তেওঁৰ বাবে পাপ।

*কি কোৱা মাজনী, নাপায় এনে কথা চিন্তা কৰিব,নাপায়।মই এগৰাকী বিধৱা, মোৰ ওচৰত দ্বিতীয় বিবাহৰ নাম লোৱাটোও পাপ।
 কাষৰ পৰা পেহীৰ নবৌৱেকে কথাবোৰ শুনি দৌৰি অহাদি আহিল।

*হ'ব হ'ব কিয় নহ'ব,অত বছৰে অকলে জীৱনটো পাৰ কৰি কিমান দুখত আছে মইহে জানোঁ।অন্ততঃ বুঢ়া বয়সত লগৰী এজন পালে জীৱনৰ থকা সময়খিনি সুন্দৰভাৱে পাৰ হ'ব।তুমি চিন্তাই নকৰিবা।কিন্তু তোমাৰ দেউতাৰাই জানো আকৌ বিয়া পাতিব?

 মানুহ গৰাকীৰ ইমান উৎসুকতাৰ কাৰণ মোৰ বুজিবলৈ অসুবিধা নহ'ল।

*দেউতাৰ কথা মোৰ ওপৰত এৰি দিয়ক,আগতে মই পেহীৰ মতামতটোহে জানিবলৈ আহিছোঁ।কোৱা পেহী হ'বানে মোৰ দেউতাৰ অৰ্ধাংগিনী?নে গোটেই জীৱন আনৰ লাঞ্জনা,কৰ্কথনা খায়েই পাৰ কৰিবা।

ৰিনা পেহীয়ে সন্মতি দিলে।নিজকে এখন যুদ্ধ জয় কৰাৰ দৰে লাগিল মোৰ,ঘৰলৈ আহি দেউতাক সকলো কৈ এইটোও ক'লো যে তেওঁ যদি এই বিবাহ নকৰাই ময়ো আজীৱন এইখন ঘৰতেই ৰৈ যাম।ভিন্ন ধৰণে, ভিন্ন কথাৰে,ভিন্ন দিশৰে দেউতাই মোক বুজাবলৈ চেষ্টা কৰিলে যদিও অৱশেষত মোৰ অটল সিদ্ধান্তৰ আগত তেওঁৰ শিৰ নত হ'ল আৰু দুদিন পিছত পৰিয়ালৰ দুই এজনৰ উপস্থিতিত আমাৰ ঘৰলৈ আহিল আমাৰ পৰিয়ালৰ নতুন সদস্যা ৰিনা পেহী।তেওঁক আমি পেহী বুলিয়েই সম্বোধন কৰিছিলোঁ কিন্তু এদিন পেহীয়েই ভাইটিকে মোকে বহুৱাই ক'লে

*যদি তোমালোকে বিচৰা মই তোমালোকৰ মা হ'ব বিচাৰোঁ।নিজৰটো কোনো সন্তান নায়েই তোমালোকৰ মুখতেই 'মা' বুলি শুনিব বিচাৰোঁ।পামনে মই এই অধিকাৰ?

*কিয় নাপাবা পেহী মানে ম__মা,আমিওটো এই দিনটোলৈকে ৰৈ আছোঁ।

  সোমাই পৰিলোঁ আমি দুটা মাৰ বুকুৰ মাজত।
জোৰোণৰ আগদিনা হাতত মেহেন্দি লগাই মই বহি আছোঁ, দেউতাই পেণ্ডেল দিয়া মানুহকেইজনক দেখুৱাই আছে ক'ত কেনেকৈ কি ধৰণে সজাব।আগফালে তোৰণত ভাইটিয়ে তদাৰক কৰিছে 'বিতপী বিমান'নামটো কেনেকৈ দিব।পাকঘৰত বৰমাহঁতে তেওঁলোকৰ কাম কৰি আছে।মই আঁৰ দৃষ্টিৰে দেউতালৈ চাই আছোঁ ক'ৰবাত কিঞ্চিৎমানো দুখৰ ভাবানুভূতি প্ৰতিফলিত হৈয়ে নেকি।নাই দেউতা সুখী প্ৰফেছাৰ জোঁৱাই পাই দেউতা সুখী,সকলোৰে আগত তাকেই কৈ আছে।মায়ে সকলোৰে বাবে চাহৰ যোগান ধৰিছে।দেউতাই চাহ কাপ হাতত লৈ মাৰ মুখলৈ চাইছে,দুয়োৰে চকুৱে চকুৱে মিলন হৈছে,এটি মিচিকিয়া হাঁহিৰে দুয়োৰে মুখমণ্ডল প্ৰদীপ্ত হৈছে।জীয়া জীয়া অনুভৱবোৰে প্ৰচ্ছদৰ মুখা খুলি প্ৰতিভাত হৈছে।প্ৰচ্ছদিত হৈ থকা দুটি জীৱনক জীয়ন দিলোঁ মই।জীৱনে জানো ইয়াতকৈ আৰু কিবা বিচাৰে,চকু দুটা মুদি অনুভৱ কৰিছোঁ এই প্ৰচ্ছদৰ আঁৰৰ জীয়া জীৱন দুটিক।

সমাপ্ত ।