Wednesday, September 4, 2024

সপোনৰ পৰা সমাধিলৈ



সপোনৰ পৰা সমাধিলৈ


প্ৰায় পষেকযোৰা প্ৰচেষ্টাৰ অন্তত হেড ছাৰৰ ভাষণৰ প্ৰস্তুতি সমাপ্ত হ'ল।বাৰাণ্ডাৰ চাৰিওদিশে পায়চাৰি কৰি কৰি এইবাৰ তেওঁ আৰম্ভ কৰিলে বক্তৃতাৰ প্ৰস্তুতি।হেড ছাৰৰ ভাষণৰ নাম আছে, বাছকবণীয়া কথাৰে সভাগৃহ মুখৰিত কৰি তেওঁ নিজৰ বাগ্মিতাৰ পৰিচয় দিয়ে।প্ৰতিবাৰে নতুন নতুন কথাৰে তেওঁ সভাগৃহ কঁপাই তুলে।জাউৰিয়ে জাউৰিয়ে হাত চাপৰিৰে সভাগৃহ মুখৰিত হৈ পৰে।আগৰ দিনৰ দৰে আজিকালি অৱশ্যে ভাষণ শুনিবলৈ ল'ৰা-ছোৱালী, ডেকা-গাভৰুৰ সময় নাই।সকলো ব্যস্ত।ব্যস্ত পৃথিৱীখনত তেওঁৰ বাবে যে এচামে সময় উলিয়াই সভাকক্ষত এখন সুকীয়া আসন ৰাখে সেয়াই তেওঁৰ বাবে সৌভাগ্য বুলি ভাবে।দেখিছে তেওঁ ভাষণ দি থকা সময়ত সভাগৃহৰ একাংশই কথা পাতি থকা,একাংশই ম'বাইলত ভিডিঅ' চাই থকা।সেয়েহে পৰাপক্ষত তেওঁ আজিকালি ভাষণ যিমান পাৰে কম সময়ৰ ভিতৰতে সীমাবদ্ধ কৰিবলৈ চেষ্টা কৰে।অৱশ্যে আজিকালি বয়সটোৱেও তেওঁক সভা-সমিতিৰ পৰা কিছু দূৰত ৰাখে।তথাপিও এই বিশেষ দিনটোৰ বাবে প্ৰস্তুতি তেওঁ প্ৰতি বছৰে চলাই আহিছে।বাৰ্দ্ধৈক্যৰ কোনো যন্ত্ৰণাই তেওঁক এই বিশেষ দিনটোৰপৰা আঁতৰাই ৰাখিব নোৱাৰে,নোৱাৰে কোনো ঘৰুৱা সমস্যাই।

  গাঁওখনৰ ভিতৰতে প্ৰখৰ বুদ্ধিসম্পন্ন ল'ৰা বুলি দীননাথ শৰ্মাৰ নাম আছিল। মহাবিদ্যালয়ৰ চূড়ান্ত বৰ্ষৰ পৰীক্ষা দিয়েই গাঁৱৰে অপ্ৰাদেশীকৃত প্ৰাথমিক বিদ্যালয়খনত ৰাইজৰ অনুৰোধ মৰ্মে তেওঁ কৰ্মজীৱনৰ পাতনি মেলিছিল।বহু বছৰৰ প্ৰচেষ্টাৰ পিছতহে বিদ্যালয়খন প্ৰাদেশীকৃত হৈছিল।সময়ে বিদ্যালয়খন তেওঁৰ জীৱনৰ এক এৰিব নোৱাৰা অঙ্গ কৰি তুলিছিল।উচ্চ শিক্ষাৰ সপোন দেখা দীননাথ শৰ্মাই কণ-কণ ল'ৰা-ছোৱালীকেইটাৰ মোহ এৰি যোৱাৰ কথা আৰু নাভাবিলে।বিদ্যালয়খনতে তেওঁ নিজৰ সৰ্বস্ব উজাৰি দিছিল।নিজৰ বিবাহাদি কাৰ্যকে ধৰি সন্তান প্ৰাপ্তিৰ সময়টো তেওঁৰ অনুপস্থিতিৰ হিচাপ তেনেই নগন্য।এইলৈ শ্ৰীমতীৰ সৈতে কথাৰ কিমান তৰ্কাতৰ্কি হয় সেইয়া কেৱল দুই পতি-পত্নীয়েহে জানে।একেবাৰে এৰাব নোৱাৰা কাম নাথাকিলে বিদ্যালয়ত অনুপস্থিত থকাৰ তেওঁৰ হিচাপ নাছিল। ভাওনা সবাহত ভাও লোৱা দীননাথ ছাৰে টোপনি খতিৰ অজুহাত দেখুৱাই কোনোদিনে বিদ্যালয়লৈ নহাকৈ থকা নাছিল।

পুৱাতে গৰু-ছাগলীৰ লেঠা মাৰি ন বজাতে বিদ্যালয়লৈ বুলি যোৱা দীননাথ শৰ্মা সকলোৰে বাবে কেতিয়া হেড ছাৰ হৈ পৰিল গমেই নাপালে।ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ শৰ্মা ছাৰৰ পৰা কেতিয়া তেওঁ হেড ছাৰ হৈ পৰিছিল তেওঁ ধৰিবৈ নোৱাৰিলে।সকলোকে মৰম কৰা শৰ্মা ছাৰলৈ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলে কেতিয়া সমীহ কৰিবলৈ ধৰিলে তেওঁ গমেই নাপালে।অৱশ্যে তেওঁ যিমান মৰম কৰিছিল সিমানেই শাসনৰ জৰীৰে বান্ধিও ৰাখিছিল।সময়বোৰ তেতিয়া বেলেগ আছিল।ল'ৰা-ছোৱালীয়ে পঢ়া নোৱাৰিলে, ঘৰত কথা নুশুনিলে অভিভাৱকসকল হেড ছাৰৰ ওচৰলৈ গৈছিল।হেড ছাৰৰ ওচৰলৈ গোচৰ যোৱা মানে ল'ৰা-ছোৱালীৰ অৱস্থা কাঢ়িল হৈছিল।শ্ৰেণীকোঠাৰপৰা বিদ্যালয়ৰ তোৰন দেখি থকা ছাত্ৰ ছাত্ৰীসকলে কাৰ অভিভাৱকে কি গোচৰ লৈ আহিছিল তাক জানিবৰ বাবে বেছি সময় নালাগিছিল।ছাৰে অৱশ্যে সেইদিনাই কোনো কথাৰ অৱতাৰণা নকৰিছিল।দুদিনমানলৈ পাহৰাই তেওঁ লাহে লাহে গোচৰ অনুযায়ী শাস্তিৰ ব্যৱস্থা কৰিছিল।কাৰোবাক যদি বাৰাণ্ডাত আঁঠু কাঢ়ি থাকিবলৈ দিছিল, কাৰোবাক বিদ্যালয়ৰ চৌহদ চাফা কৰিবলৈ দিছিল, কাৰোবাক যদি বিদ্যালয়ৰ তোৰণৰ সন্মুখত কাণত ধৰি থাকিবলৈ দিছিল কাৰোবাক দুপৰীয়াৰ বিৰতিৰ সময়ত ঘৰলৈ আহাৰৰ বাবে যোৱাটো নিষেধ আছিল।যিদিনা ছাৰে শ্ৰেণীকোঠালৈ সৌকা লৈ আহিছিল সেইদিনা সকলোৱে জানিছিল অপৰাধীৰ গুৰুতৰ অভিযোগ।এটা ডাঙৰ কোঠাত প্ৰথম শ্ৰেণীৰপৰা চতুৰ্থ শ্ৰেণীলৈকে পঢ়া ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলৰ ঠাণ্ডা দিনটো অণ্ঠ-কণ্ঠ শুকাই গৈছিল।শুকাবৰে কথা সেই সৌকাৰ কোব এবাৰ যিয়েই খাইছে সিহে জানে তাৰ মহিমাৰ কথা।সৌকাৰ পৰ্ব শেষ হোৱাৰ দুদিনমান পিছলৈকে শ্ৰেণীকোঠাত কাৰো মাত কোনেও নুশুনিছিল।তথাপিও হেড ছাৰ সকলোৰ মৰমৰ,সকলোৰে শ্ৰদ্ধাৰ, সকলোৰে আপোন ছাৰ আছিল।

  বিদ্যালয়খনৰ ছাত্ৰ ছাত্ৰীসকলকলৈ তেওঁ সপোন দেখিছিল।ছাত্ৰ-ছাত্রীসকলক দেশৰ এজন সুনাগৰিক কৰি গঢ়ি তুলাৰ সপোন।প্ৰতিজন ছাত্র-ছাত্ৰীয়ে সমাজৰ হৈ কাম কৰাৰ সপোন,সদায় সৎ পথে আগুৱাই নিয়াৰ সপোন।বিদ্যালয়লৈ যাবলৈ সময় নোপোৱা গৰখীয়া ল'ৰাকেইটকো তেওঁ সময় উলিয়াই আখৰ চিনাইছিল,যোগ-বিয়োগৰ হিচাপ শিকাইছিল।পৰীক্ষাৰ আগে আগে ছাত্ৰ ছাত্ৰীসকলৰ ঘৰ পৰিদৰ্শনো কৰিছিল।নজনাটো পুনৰ শিকায়ো দিছিল।বৃত্তি পৰীক্ষাৰ আগত সকলোকে পঢ়াৰ সময়সীমা নিৰ্দ্ধাৰণ কৰি দিছিল।পিতৃ-মাতৃসকলৰ সমানে সমানেই তেওঁ নিজৰ সন্তানৰ দৰেই তেওঁলোকৰ যতন লৈছিল।

দুকুৰিৰ ওচৰ চপা তেওঁৰ কৰ্মজীৱনত কিমান ছাত্ৰ ছাত্ৰী মানুহ হ'ল তাৰ হিচাপ তেওঁৰ হাতত নাই।কোনো যদি প্ৰবক্তা হৈছে কোনো হৈছে চিকিৎসক-অভিযন্তা, কোনো যদি নেতা হৈছে কোনোৱে কৰিছে খেতি, কোনোৱে দিছে দোকান।নিজৰ বিদ্যালয়তে পঢ়োৱা তেওঁৰ সন্তান তিনিটাৰ দুজন হ'ল কৃষি বিষয়া আৰু এজনে চাৰিআলিতে গেলামালৰ দোকান দি সংসাৰৰ দায়িত্ব সুচাৰুৰূপে পৰিচালিত কৰি আহিছে।অৱশ্যে এই লৈ দুই এক বুদ্ধিমন্তই তেওঁক ঠাট্টা নকৰা নহয়।এই লৈ কিন্তু তেওঁৰ কোনো আক্ষেপ নাই।সন্তানে নিজে বিচৰা ধৰণে কৰ্ম কৰি সুখেৰে মানুহ হৈ জীৱন নিৰ্বাহ কৰি আছে তাতকৈ তেওঁ বেছি একো নিবিচাৰে।কোনো দিন সন্তানক নিজৰ মত তেওঁ জাপি পোৱা নাছিল।সন্তানৰ সিদ্ধান্তৰ ওপৰত তেওঁ কোনো দিন মাত মতা নাছিল ।অৱশ্যে সঠিক পথ দেখুৱাই দিয়াত তেওঁ সহায় কৰিছিল।শিক্ষকৰ সন্তান শিক্ষকেই হ'ব লাগিব এই মানসিকতাৰপৰা তেওঁ দূৰত আছিল আৰু সন্তানকেইটাকো সেই চাপ পৰিবলৈ দিয়া নাছিল। 

হেড ছাৰৰ আকালো নাছিল ভঁৰালো নাছিল।ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলে অৱসৰৰ পিছতো তেওঁৰ চ'ৰা ঘৰ শুৱনি কৰি ৰাখিছিল।নিজে পঢ়োৱা ছাত্ৰই যেতিয়া কৰ্মজীৱনৰ পাতনি মেলিবলৈ লোৱাৰ আগত তেওঁৰ আশীষ বিচাৰি আহিছিল তেওঁৰ দুচকু বৈ গৈছিল।সময়ত সেই ছাত্ৰই আকৌ নিজৰ বিবাহ অনুষ্ঠানৰ নিমন্ত্ৰণ দিবলৈও আহিছিল।প্ৰথমে তেওঁ হিচাপ ৰাখিছিল কিন্তু লাহে লাহে সংখ্যাবোৰ সৰহ হ'বলৈ ধৰাত তেওঁ মাথোঁ ৰভাতলত উপস্থিত থকাটোৱেই শ্ৰেয় বুলি ভাবিছিল।বহু ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ বিয়া-বাৰুৰ অভিজ্ঞতাই তেওঁক অভিজ্ঞ কৰিলে।এই অনুষ্ঠানবোৰলৈ তেওঁ পৰাপক্ষত যায়।বহু দিন নেদেখা ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলক আকৌ ওচৰৰ পৰা চায়।সিহঁতেটো নাজানে খঙাল হেড ছাৰৰ মাজতো এজন মৰমীয়াল পিতৃ সোমাই আছে যিজনৰ হাতখন কেৱল শাস্তি দিবলৈয়ে নহয় আশীষ দিবলৈও উঠে।বিচাৰি যায় তেওঁ প্ৰথমে কান্দি-কান্দি 'ক' শ্ৰেণীলৈ অহা কণমানি ছোৱালীজনীয়ে কেনেকৈ ৰভাতল শুৱনি কৰি এখন ঘৰৰ দায়িত্ব ল'বলৈ আগবাঢ়ি যায়।কেনেকৈ শ্ৰেণীকোঠাত 'বদমাচ' আখ্যা পোৱা ল'ৰাকেইটাই নিজৰ বদমাচিবোৰ লুকুৱাই নিজৰ ল'ৰা-ছোৱালীক শাসন কৰে।অলস সময়বোৰত হাঁহি উঠে তেওঁৰ সেই সময়বোৰ ৰোমন্থন কৰি।লাহে লাহে হেড ছাৰৰ ঘৰতো নাতি-নাতিনীৰ খিলখিলনি শুনিবলৈ পোৱা গ'ল।ছাৰেও অলপ সকাহ পালে।ককা হৈ নাতিৰ কান্দোনত যদি কান্দিছে,নাতিৰ হাঁহিত হাঁহিছে।দুহাতে বুকুৰ মাজত সুমুৱাই ককা-নাতি দুয়ো টোপনিয়াইছে।

      অৱসৰে উদাস কৰা মানুহজনক ৰাইজৰ অনুষ্ঠানবোৰেও মাজে মাজে জীপাল কৰি তুলে।সভা-সমিতিলৈ চাইকেল চলাই চলাই কিমান দূৰ যে তেওঁ অকলেই যায়।ল'ৰা-ছোৱালীকেইটাৰ এই লৈ সদায় আপত্তি।সিহঁতৰ মতে, 'চাইকেলত যোৱাতকৈ কোনোবা এটাই গাড়ীখনত থৈ আহিবগৈ।' পিছে হেড ছাৰৰ সেই বাকচটোৰ ভিতৰত গৈ ভাল নালাগে।চাইকেলত যোৱাৰ মাদকতাই বেলেগ,সেই আৱেগ আজিকালিৰ ল'ৰা-ছোৱালীয়ে বুজি নাপায়।জানে তেওঁ আজিৰ সময় আৰু তেওঁৰ সময়ৰ মাজত আকাশ-পাতাল পাৰ্থক্য।পাৰ্থক্য চিন্তাধাৰাৰ,পাৰ্থক্য মানসিকতাৰ।যি ছাত্ৰ-ছাত্ৰীয়ে এসময়ত তেওঁক দেখিলে চাইকেলৰপৰা নামি দিছিল,ফ'ৰ জিৰ চেভেনত তেওঁক উঠা দেখিলে ছিটটো এৰি দিছিল তেওঁলোকৰ সন্তানে কিন্তু নিজৰ শিক্ষক-শিক্ষয়িত্ৰীক সেই আচৰণ নকৰে।নিজে পঢ়ি অহা বিদ্যালয়খন ঘৰৰ কাষতে থকা সত্বেও গাড়ী ভাড়া কৰি,স্কুটি-বাইক দৌৰাই দূৰৰ বিদ্যালয়ত পঢ়োৱাৰ দৃষ্টান্ত তেওঁ বহুত দেখিছে।দেখিছে তেওঁ নিজৰ ঘৰতেই।

কথাবোৰে তেওঁক মাজে মাজে কষ্ট দিয়ে।কষ্ট পালেই তেওঁ নিজৰ বিদ্যালয়খনলৈ দৌৰে।নতুন নতুন শিক্ষক, ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ মুখে বিদ্যালয় ভৰি পৰে।তেওঁৰ দিনত দুই-তিনিজন শিক্ষক-শিক্ষয়িত্ৰীয়ে এশ-ডেৰশ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীক পাঠদান কৰিছিল।আজিকালি ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ সংখ্যা কম কিন্তু শিক্ষক-শিক্ষয়িত্ৰীৰ সংখ্যা সৰহ।কলঙৰ পাৰতে থকা বিদ্যালয়খনলৈ পৰিৱৰ্তনো বহু আহিল।চৰকাৰৰ নতুন নতুন আঁচনিয়ে বিদ্যালয়ৰ কোঠাৰ সংখ্যাৰ লগতে অনেক সা-সুবিধাৰ ব্যৱস্থা কৰি দিলে।গৰমৰ দিনত ছাঁ লৈ লৈ ছাত্র-ছাত্ৰীসকলে গণিতৰ নেওঁতা উচ্চৈস্বৰে আওৰাই থকা আঁহত গছজোপাৰ স্থান বিদ্যালয়ৰ পকা তোৰণখনে ল'লে।কলঙৰ পাৰৰ চেঁচা বতাহজাক আহিবলৈ মুকলি হৈ থকা বিদ্যালয়ৰ চৌহদটোও দেৱাল বন্ধাই বন্ধ কৰি দিয়া হ'ল।বিদ্যালয়ৰ শ্ৰেণীকোঠাও পকী হ'ল,বিদুৎৰ ব্যৱস্থাৰ লগতে কোঠাই কোঠাই ফেনৰ ব্যৱস্থাও হ'ল।তথাপিও ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ সংখ্যা সময়ে সময়ে কমি গ'ল।

আশীৰ উৰ্দ্ধৰ হেড ছাৰৰো বিদ্যালয়লৈ যোৱাটো কমি গ'ল।সৰস্বতী পূজা,গণতন্ত্ৰ দিৱস,স্বাধীনতা দিৱস ,বিদ্যালয়ত মাজে মাজে হোৱা অন্যান্য সভাসমূহত তেওঁ অৱশ্যে কেতিয়াও নোযোৱাকৈ নাথাকিল।অনুষ্ঠানৰ দুদিনমান আগতে তেওঁক আমন্ত্ৰিত অতিথিৰূপে বিদ্যালয়ৰ কৰ্তৃপক্ষই মাতিবলৈ আহে।প্ৰতিবাৰেই তেওঁ অৱশ্যে এই আমন্ত্ৰণলৈ ৰৈ নাথাকে।দুদিনমান আগৰেপৰাই তেওঁ নিজৰ ক'বলগীয়াখিনিৰ প্ৰস্তুতি আৰম্ভ কৰে।

 এইবাৰো হেড ছাৰে নিমন্ত্ৰণ নহাৰ আগতেই নিজৰ ভাষণৰ প্ৰস্তুতি আৰম্ভ কৰিলে।নাতিনীয়েকহঁতে বাৰাণ্ডাত ককাকে পায়চাৰি কৰি থকা দেখি বৰ আনন্দ পাইছে।সিহঁতে ককাকৰ এই প্ৰস্তুতিৰ একো অৰ্থ বুজি পোৱা নাই।সিহঁতে নাজানে অন্যান্য দিৱসতকৈ এই দিৱসৰ গুৰুত্বই সুকীয়া, অন্ততঃ তেওঁৰ বাবে।পতাকা উত্তোলনকে ধৰি ভাষণলৈকে তেওঁৰ যে ইয়াত আৱেগ জড়িত হৈ থাকে।বৰ পুতেকেও মাজতে এবাৰ আহি কৈ গ'ল,

 "এইবাৰচোন আপোনাক মাতিবলৈ কোনো অহাই নাই,নমতাকৈয়েই যাবনে?নামাতিলে যাব নালাগ।"

 শেষৰ কথাষাৰত বৰ পুত্ৰৰ আদেশ আছিল নে অনুৰোধ তেওঁ ঠিক ধৰিব নোৱাৰিলে।তথাপিও তেওঁ ভাবিলে, নামাতিলেই নাযাম নে?মোক কিবা মাতিব লাগে নেকি?প্ৰতিবাৰ নিমন্ত্ৰণ দিবলৈ অহা মানুহখিনিক চোন মই নিজেই কওঁ, মোক মাতিবলৈ আহিব নালাগে নহয় । বিদ্যালয়খন মোৰেই সন্তান, মই কিবা নোযোৱাকৈ থাকিম নে ? কথাষাৰ মনে মনে ভাবিলে যদিও হেড ছাৰৰ মনটোও অলপ শংকিত হ'ল।নতুনত্বৰ দৌৰত তেওঁৰ স্থান বাৰু ক'ৰবাত হেৰাই গ'ল নেকি? 

দিন গণি গণি হেড ছাৰে ভাষণৰ প্ৰস্তুতি কৰাৰ চলেৰে পদূলি মুখলৈ চকু ৰাখিলে।গেটখন খোলাৰ শব্দ শুনিলেই বিদ্যালয়ৰপৰা কোনোবা আহিছে নেকি সেই লৈ সচেতন হৈ থাকিল।দুদিন-তিনিদিনকৈ মাজত মাথোঁ এটা দিনহে ৰ'লগৈ।নিজকে হেড ছাৰৰ অলাগতিয়াল যেন লাগিল।আহিবলৈ মানুহ নাথাকিলেও ফোন এটাটো কৰিব পাৰে বিদ্যালয় কৰ্তৃপক্ষই।তথাপিও তেওঁ মনে মনে ভাষণ আওৰাই থাকিল।বিচলিত মানুহজনৰ অস্থিৰতা দেখি তেওঁৰ পৰিবাৰেও শেষত কৈ উঠিল,

" প্ৰতিবাৰেই আপুনি নহা হ'লেও হয় বুলি কোৱাৰ বাবেই চাগে এইবাৰ মাতিবলৈ নাহিলে, কাইলৈ আপুনি নিজেই এপাক মাৰি আহিব। এতিয়া শুই থাকক।"

পৰিবাৰৰ কথাষাৰে হেড ছাৰক যথেষ্ট মনোবল দিলে।সাধাৰণ কথা বুলি ভাবিয়েই পুৱাই উঠি তেওঁ আগদিনাই কাঢ়া ইষ্ট্ৰি কৰি থোৱা ধুতি-পায়জামাযোৰ পিন্ধি পাটৰ চেলেংখন কান্ধত লৈ লৰালৰিকৈ চাইকেলখন উলিয়ালে।সংকোচ ভাব এটায়ো মনটো ডোলা দি থাকিল।বাটত বিদ্যালয়লৈ বুলি ওলোৱা কাৰোবাক লগ পায় নেকি সেইটোও নজৰ কৰি গ'ল।প্ৰথম বিদ্যালয়লৈ অহাৰ দিনা যি এক ভয় আৰু ভাল লগাই মনটো উখল-মাখল লগাইছিল সেই একে ভাবেই যেন হেড ছাৰৰ মন মস্তিষ্ক আৱৰি ৰাখিলে।কথাবোৰ মনৰ মাজতে জুকিয়াই থাকোঁতেই কোন সময়ত তেওঁ বিদ্যালয়ৰ সন্মুখত উপস্থিত হ'ল গমেই নাপালে।

বিদ্যালয়ৰ সন্মুখভাগ পাইহে হেড ছাৰৰ খেলিমেলি লাগিল।তাৰিখটো ঠিকেই আছেনে নাই বুলি তেওঁ আকৌ মনতে আওৰালে।ঠিকেইটো আছে।তেওঁৰটো কোনো ভুল হোৱা নাই।তেন্তে আজিৰ এনে এটি দিনত তলা বন্ধ বিদ্যালয়ৰ দুৱাৰখন দেখি তেওঁ আচৰিত হ'ল।তেওঁ নিশ্চিত হ'ল সকলোৱে পাহৰিলে নিশ্চয়।ৰবিবাৰ হোৱা হেতুকে সকলোৰে চাগে তাৰিখটোলৈ ধ্যানেই নগ'ল।মনতে ইস্ ইসাই তেওঁ ইফালে সিফালে চালে।হেড ছাৰক তাত দেখি বিদ্যালয়ৰ ওচৰ পাজৰৰ দুই এজন ব্যক্তিও কাষ পালেহি।

"কি হ'ল ছাৰ,আজি পুৱাই আহিল যে?"

পদ্মনাথৰ পৰা অহা প্ৰশ্নটোত ছাৰে প্ৰায় খং কৰিয়েই উত্তৰ দিলে,

"পুৱাই নাহি কেতিয়া আহিব লাগিছিল।তহঁতেটো সব পাহৰিলিয়েই। আজিৰ দিনটোত বিদ্যালয়খনো পৰিষ্কাৰ কৰি ৰাখিব পৰা নাই।" তলা বন্ধ দুৱাৰখনৰ কাষলৈ ছাৰ এইবাৰ প্ৰায় দৌৰি যোৱাদি গ'ল।

" দে চাবিপাত দে" । উপস্থিত থকা মানুহকেইজনে ইজনে সিজনৰ মুখলৈ চালে।

" দে আকৌ চাবিপাত।" এইবাৰ খঙত হেড ছাৰৰ ভ্ৰূ কোঁচ খাই গ'ল।

পদ্মনাথে ভয়ে ভয়ে ক'লে, " মানে ছাৰ চাবি আমাৰ হাতত নাই।মানে এসপ্তাহ মান আগতে চৰকাৰৰ আদেশ মৰ্মে বিদ্যালয়ৰ সকলো শিক্ষকক বেলেগ বেলেগ স্কুললৈ বদলি কৰি দিয়া হ'ল।যিহেতু আমাৰ বিদ্যালয়ত ল'ৰা-ছোৱালীৰ সংখ্যা প্ৰায় চাৰিজনহে আছিল সেয়ে চৰকাৰে এই সিদ্ধান্ত ল'লে।"

হেড ছাৰৰ মূৰটো আচন্দ্ৰাই কৰিবলৈ ধৰিলে।কাষৰ ঘৰৰপৰা লৰালৰিকৈ চকী এখন আনি ছাৰক বহিবলৈ দিয়া হ'ল।

"নবহো নবহো অ' পদ্ম ,নবহো।আজিৰ এই পবিত্ৰ দিনটোলৈ বৰ আগ্ৰহেৰে ৰৈ থাকোঁ।বুকুৰ উমেৰে প্ৰতিপালিত কৰা বিদ্যালয়খনৰ প্ৰতিষ্ঠা দিৱসলৈ প্ৰতি বছৰে আগ্ৰহেৰে ৰৈ থাকোঁ।নিজৰ সন্তানৰ দৰে তুলি তালি ডাঙৰ-দীঘল কৰা বিদ্যালয়খন আজি মৰিশালিলৈ ৰূপান্তৰিত হ'ল।প্ৰতিষ্ঠা দিৱসলৈ আহি মই চোন কলিজাৰ টুকুৰাটোৰ শ্ৰাদ্ধলৈ অহাৰ দৰে হ'ল।কত বাটকুৰি বাই আমি নগৰলৈ গৈ গৈ বিদ্যালয়খন প্ৰাদেশীকৃত কৰিছিলোঁ আৰু আজি সেইখন বিদ্যালয়েই মৰিশালিলৈ ৰূপান্তৰিত হ'ল।চৰকাৰৰ এটি আদেশতে ঠন্ ধৰি উঠা অনুষ্ঠান এটাৰ এনে অৱস্থা হ'ল।আমাৰ আৱেগ,আমাৰ কষ্টৰ কি একো মূল্য নাই।"

বিদ্যালয়ৰ বাৰাণ্ডাতে হেড ছাৰ লাহে লাহে বহি পৰিল।সকলোৱে ছাৰৰ কথাত আৱেগিক হ'ল।

" তহঁত যা গৈ যা। মই অলপ সময় ইয়াতে বহিম ।আজি অন্ততঃ মই মোৰ বুকুৰ কুটুমক অকলে এৰি থৈ নাযাওঁ।আজি অন্ততঃ বিদ্যালয়ৰ চৌহদ শূন্য হৈ নাথাকে।মই থাকিম মোৰ আপোন বিদ্যালয়খনৰ সৈতে,মোৰ হেঁপাহৰ ,কলিজাৰ টুকুৰাটোৰ সৈতে।তহঁত যা গৈ যা। আমাক আৰু আমনি নকৰিবি ।"

 হেড ছাৰৰ আদেশ অমান্য কৰাৰ ধৃষ্টতা কাৰো নাছিল। মন নথকা সত্বেও এজন এজনকৈ সকলো আঁতৰি গৈছিল।ৰৈ গৈছিল মাথোঁ চৌহদৰ ভিতৰত পুৰণি সময়ৰ দুটি অথৰ্ব প্ৰস্তৰ মূৰ্তি। 

✍️✍️মনস্বী শৰ্মা ।


Saturday, April 2, 2022

জীৱন্মৃতব্যঞ্জক

 

*You are just mother's son.

   মোক মোৰ পত্নীয়ে কোৱা শেষ কথা।এইষাৰ কথা কৈয়েই তেওঁ আমাৰ ঘৰখন এৰি গুচি গৈছিল ।অৱশ্যে মই তেওঁক ৰখোৱাৰ চেষ্টাও কৰা নাছিলোঁ আৰু ঘৰলৈ ঘূৰাই অনাৰ চেষ্টাও কৰা নাছিলোঁ।মই ভাবিছিলোঁ তেওঁ খং কৰি গৈছে দুদিনলৈ নিজৰ ঘৰলৈ,খং সাম কাটিলে পুনৰ ঘূৰি আহিব।পিছে তেওঁ ঘূৰি অহাটো দূৰৰ কথা এটা ফোনো নকৰিলে।ময়ো নিজে ফোন এটা কৰাৰ প্ৰয়োজনবোধ নকৰিলো।

মানুহ অসুখী হয়,সৰু সৰু কথাবোৰে মানুহক অসুখী কৰে।নে সুখবোৰ বিচাৰিব নাজানিলে মানুহ অসুখী হয়,নাজানো।কিন্তু মই যে ভীষণ অসুখী।এনে হোৱাৰটো কথা নাছিল।ভুল শুদ্ধৰ বিচাৰ কৰিব পৰাকৈ মই এতিয়াও যোগ্য নোহোৱাৰটো কথা নাই।দস্তুৰমত মোটা অংকৰ দৰমহাৰে মই এজন চৰকাৰী চাকৰিয়াল।ঘোচ দি,দালাল লগাই মই চাকৰি লোৱা নাছিলোঁ।লিখিত মৌখিক দুয়োটা পৰীক্ষাতে উত্তীৰ্ণ হৈ মই এই চাকৰিৰ বাবে বিবেচিত হৈছিলোঁ।মা -দেউতাৰ একমাত্র বাধ্য সন্তান আছিলোঁ মই।কোনো দিন তেওঁলোকৰ বিপক্ষে মাত মতা নাছিলোঁ।দুজনী ভনীৰে আমাৰ সুখৰ সংসাৰ আছিল।খুৰা বৰতাহঁতৰ ল'ৰা ছোৱালীৰ দৰে আমি কেতিয়াও হুলস্থুল, হাই-কাজিয়া কৰা নাছিলোঁ।সকলোৱে আমাক সমীহ কৰি চলিছিল।

পঢ়া শুনাত সৰুৰেপৰাই মই ভাল বুলি সকলোৱে কৈছিল।লাহে লাহে ময়ো সেই কথা উপলব্ধি কৰিছিলোঁ।সকলোৱে মৰম আৰু সমীহ কৰি চলিছিল।ঘৰলৈ যেতিয়া আলহী আহিছিল মই ব্যস্ত আছিলোঁ নিজৰ পঢ়া কোঠাত।আনৰ ঘৰলৈ আলহী আহিলে ল'ৰা ছোৱালীয়ে যিদৰে কথাবাৰ্ত পাতি খা খবৰ লৈছিল মই সেই সময়ত পঢ়া টেবুলত বহি আছিলোঁ।মাৰ অতি মৰমৰ সন্তান আছিলোঁ মই।তেওঁ যি কৈছিল মই আখৰে আখৰে পালন কৰিছিলোঁ।মোৰ সংসাৰখনত মা দেউতা আৰু ভনী দুজনীৰ বাহিৰে সম্পৰ্কীয় মানুহক মই আলহী বুলিয়েই ভাবিছিলোঁ।মাজে মাজে মা- দেউতাৰ লগত এৰাতি বা খুব বেছি দুৰাতিৰ বাবে মই দেউতাৰ গাঁৱৰ ঘৰলৈ গৈছিলোঁ বা মামাৰ ঘৰলৈ গৈছিলোঁ।তলা বন্ধ কৰি আমি গোটেইকেইটা একেলগে কেতিয়াও যোৱা নাছিলোঁ।গাঁৱৰ ঘৰখনৰ মৰম চেনেহৰ মাতে মোক বৰ আমনি দিছিল।ইমান আকুলতা, ইমান আদৰুৱা মাত চহৰত নুশুনা বাবেই হয়তো মই অভ্যস্ত নাছিলোঁ।আমি গ'লে গাঁৱৰ ঘৰত বিধে বিধে পিঠা পনাৰ পৰা আৰম্ভ কৰি জলপানলৈকে যোগাৰ কৰিছিল।মই খুব কম কথা কোৱাৰ বাবেই নেকি বৰতাই মোক কৈছিল

*মনৰ কথাবোৰ কেতিয়াবা কাৰোবাক কৈ পাইছানে?ক'ব লাগে বুজিছা।মনটো ভাল লাগে, পাতল লাগে।অকণমান হাঁহিবাচোন।চাবা,সমস্ত পৃথিৱীখনেই হাঁহি উঠিব।কিতাপৰ পৃথিৱীখনৰ বাহিৰেও আৰু এখন পৃথিৱী আছে সেইখন পৃথিৱীৰ লগত সামঞ্জস্য ৰাখিবলৈও জীৱনবোধৰ বৰ দৰকাৰ।ঘৰখনৰ মানুহকেইটাৰ লগত জীয়াই থকাটোৱেইটো জানো জীৱন।তেনে জীৱনে কেৱল মাৰ্কচীটখনহে শুৱনি কৰে জীৱনটো নকৰে।

*ইমান পাক লগোৱা কথাবোৰ কৈ কৈ দুদিনলৈ অহা ল'ৰাটোক আমনি নকৰিবচোন।
বৰমাই মূৰতে হাতখন বুলাই কথাকেইষাৰ কৈ গাখীৰ এগিলাচৰ লগত মই  ভালপোৱা পিঠা পনাৰে প্লেটখন হাতত গুজি দিয়ে।

কথাবোৰ তেতিয়া বুজা নাছিলোঁ বা বুজিবৰ চেষ্টাও কৰা নাছিলোঁ।মাথোঁ জানিছিলোঁ মই পঢ়িব লাগে ,ভাল ৰিজাল্ট কৰিব লাগে, ভাল চাকৰি এটা কৰিব লাগে।

কলেজত বা ইউনিভাৰ্চিটিত লগৰবোৰে যেতিয়া ক্লাছ বাং কৰি বিভিন্ন কামত গৈছিল মই তেতিয়াও একান্ত বাধ্য ছাত্ৰৰ দৰে ক্লাছ কৰিছিলোঁ।অৱশ্যে সিহঁতে মোক কোনোদিন সিহঁতৰ সঙ্গ দিবলৈও কোৱা নাছিল।অফ্ ক্লাছত মই সদায় লাইব্ৰেৰীত বহিছিলোঁ।লগৰ দুই একে যেতিয়া সিহঁতৰ প্ৰেমিকাৰ কথা পাতিছিল মই আঁতৰি আহিছিলোঁ।কিয় জানো কোনো দিন মই তেওঁলোকৰ প্ৰেমৰ কথা শুনিবলৈ উৎসুক হৈ নাপালোঁ।মায়ে কোৱাৰ দৰে মই সদায় এটা কথাতেই মনোযোগ দিছিলোঁ,'এতিয়া পঢ়াৰ সময়।ৰং ধেমালি কৰিবলৈ গোটেই জীৱনটো পৰি আছে।'

বিশ্ববিদ্যালয়ৰ দেওনা পাৰ হৈয়েই মই বিভিন্ন পৰীক্ষাৰ বাবে প্ৰস্তুতি চলালো।দুই একে খবৰ দিয়ে ব্যক্তিগত খণ্ডৰ চাকৰিৰ বাবে, দেউতাৰ বিশ্বাস আছিল মই ইমান ভাল ৰিজাল্ট কৰা ল'ৰাটোৰ বাবে এটা চৰকাৰী চাকৰি নিশ্চয় ওলাব।তাতোকৈ তেওঁ নিশ্চিত আছিল মই ব্যক্তিগত খণ্ডৰ চাকৰি কৰিবলৈ অপাৰগ।বিভিন্ন দপ্তৰত বিভিন্ন পৰীক্ষাবোৰ দিবলৈ ল'লো।পঢ়া দিনকেইটাতকৈও যেন এই দিনকেইটা মোৰ বাবে বেছি জটিল আছিল।তথাপিও নিৰাশ নহৈ মই মোৰ কৰ্তব্য কৰি গ'লো।ওচৰৰে কলেজ এখনত পাৰ্ট টাইম কৰিবলৈ ল'লো।কলেজৰ পৰা আহি আকৌ নিজৰ কামত ধৰো।ইতিমধ্যে ভন্টী দুজনীকো এজনী এজনীকৈ সুপাত্ৰৰ হাতত গতাই দিয়া হ'ল।গাঁৱৰ ঘৰলৈ যোৱা বন্ধ কৰিলোঁ।পঢ়া দিনত থকা মোৰ সেই মান সন্মান যেন অক্ষুন্ন ৰাখিবলৈ মোক এটা চাকৰিৰ বৰ প্ৰয়োজন মই হাড়ে হিমজুৱে অনুভৱ কৰিবলৈ ধৰিলোঁ।গাঁৱৰ ভনীকেইজনীৰ বিয়ালৈও সেই লাজতে মই নগ'লো।জানো সিহঁতে  নীল দাদাক আহিব বুলি বৰ অপেক্ষা কৰিছিল ছাগে তথাপিও মই যাব নোৱাৰিলোঁ একমাত্ৰ মোৰ সন্মান হেৰুৱাৰ ভয়ত।কলেজৰ কামৰ অজুহাত দেখুৱাই মই সেই বিয়াকেইখনৰ পৰাও আঁতৰি থাকিলোঁ।

অৱশেষত প্ৰায় ছবছৰৰ পিছত মই মোৰ মনে বিচৰা এটা চাকৰি পালোঁ।সুখী যথেষ্ট সুখী মই।মা-দেউতাৰ আনন্দৰ সীমা নাই।সেইবাৰ চাকৰি পাই মই  বহাগৰ বিহুত গাঁৱৰ ঘৰলৈ গৈছিলোঁ।সলনি হৈছিল বহুত সলনি হৈছিল।বৰতাই বিচনা লৈছিল, বৰমাও তেওঁৰ শুশ্ৰূষা কৰি কৰি দুৰ্বল হৈ পৰিছিল।মোৰ লগত কথা পাতিবলৈ, ফূৰ্তি কৰিবলৈ মানুহবোৰ যেন নাইকিয়া হৈ গৈছিল।ব্যস্ত হৈ পৰিছিল সকলো নিজৰ নিজৰ কামত।খুৰায়ে দেউতাক কৈছিল,
*চাকৰিটো হ'ল যেতিয়া ছোৱালী এজনী চাই নীলৰ বিয়াখন পাতি দে।দাদায়েও বোৱাৰীজনী চাই যাব পাৰিব।

     লাহে লাহে ছোৱালীৰ খবৰ অহা আৰম্ভ হৈছিল।মই মায়ে কোৱাৰ দৰে এতিয়া জীৱনটো অলপ উদযাপন কৰিব বিচাৰিছিলোঁ।যিহেতু মোৰ পঢ়া শুনাকে ধৰি চাকৰিটো হোৱালৈকে জীৱনটো কিছু শৃংখলাবদ্ধতাৰ মাজেৰে পাৰ কৰিছিলোঁ সেয়ে মই এতিয়া জীৱনটোত ৰং ধেমালি কৰিব বিচাৰোঁ।কিন্তু ধেমালি কৰিবলৈ,উদযাপন কৰিবলৈ মোৰ যে কোনো বন্ধুৱেই নাথাকিল।কোনো বন্ধুৰ মজলিচত যোগদান কৰি নোপোৱা মোক যে এতিয়া বৰ প্ৰয়োজন হৈছিল বন্ধুৰ।এদিন গাড়ীখনকে লৈ ওলাই গ'লো মা-দেউতাৰ লগত।কিছু দূৰ গৈয়েই মাৰ আমনি লাগিল,ঘূৰি আহিলোঁ।এদিন অকলেই ওলাই গ'লো ,জীৱনটো লগ বন্ধু নোহোৱাকৈ কেৱল অকলেইটো পাৰ কৰিছোঁ এতিয়ানো কিয় বন্ধুৰ দৰকাৰ!এফ.এমত ভাহি আহিছে আৰ.জে পাহিৰ প্ৰেমৰ বাৰ্তাবোৰ,মইনো শুনি কি কৰিম এটাৰ পিছত এটা চেনেল সলাই সলাই মই মনে বিচৰা গান এটাও বিচাৰি নাপালোঁ।নিজকে প্ৰশ্ন কৰোঁ মই প্ৰকৃততে কি শুনিবলৈ বিচাৰোঁ, মোৰ ভাল লগা গায়ক,মোৰ ভাল লগা গীত কোনটো?নাজানোঁ।নাই উত্তৰ মোৰ ওচৰত।

অফিচৰ দুই এজন সহকৰ্মীৰ লগত মোৰ বন্ধুত্ব গঢ়ি উঠিছে।বন্ধুত্ব বুলি ক'লে প্ৰকৃততে ভুল হ'ব।সহৃদয়তা গঢ়ি উঠিছে।নিজকে তেওঁলোকৰ আগত প্ৰকাশ কৰিবলৈ আচলতে লাজ লাগে।মাজতে ভন্টী দুজনীৰ ঘৰৰপৰাও আহিলোঁ।ভাগিনকেইটাও বৰ মৰম লগা হৈছে।সিহঁতৰ মুখত মামা নামটো শুনি পৰম তৃপ্ত হ'লো।

পৰিয়ালৰ সকলোৱে ছোৱালী বিচৰাত ব্যস্ত মোৰ বাবে।নীলৰ বাবে ছোৱালীৰ অভাৱ এনেটো হ'ব নোৱাৰে।পঢ়াই শুনাই,চাকৰিয়ে-বাকৰিয়ে,বেয়া বস্তু নোখোৱা পৰিয়ালটোৰ ভিতৰতে এটা ভাল ল'ৰা।মই মোৰ চাৰ্টিফিকেট কিমান দিব পাৰিলোঁহেঁতেন নাজানোঁ কিন্তু দ্বিতীয় পুৰুষৰ মুখত মোৰ এনে চাৰ্টিফিকেট শুনি ময়েই আচৰিত হৈছিলোঁ।

অৱশেষত ছোৱালী চাবলৈ যোৱাৰ পৰ্ব আৰম্ভ হ'ল।মা-দেউতাৰ সৈতে মই ছোৱালী চাই আহিলো।সকলোৰে পচন্দ হোৱা ছোৱালীজনীক মই অপচন্দ কৰাৰ কথাই নাহে বুলি মই ভাবিলোঁ।যৌথ পৰিয়ালটোৰ একমাত্ৰ ছোৱালী নীহাৰিকা।ওচৰৰে ব্যক্তিগত খণ্ডৰ বিদ্যালয় এখনত তেওঁ কৰ্মৰত।সকলোৰে মৰমৰ,আদৰুৱা নীহাৰিকা।লাহে লাহে আমি ফোনত কথা পাতিবলৈ আৰম্ভ কৰিলোঁ।কথাই বতৰাই মোৰ ভালেই লাগিল।জীৱনত বিচাৰি ফুৰা বন্ধু এজন মই নীহাৰিকাৰ ৰূপত পালোঁ।লাগে জীৱনটোত এজন বন্ধু লাগে।যিজনৰ ওচৰত আমি হিয়া উজাৰি কথা পাতিব পাৰোঁ।কোনো সংশয় নোহোৱাকৈ প্ৰাণ খুলি কথা পাতিব পাৰোঁ।

বিয়াৰ দিন লাহে লাহে চমু চাপি আহিল।এদিন অফিচ কৰি বাহিৰে বাহিৰে মই তেওঁক লগ কৰিবলৈ গ'লো।ঘৰত কথাটো কোৱা নহ'ল।মোৰ অফিচৰ ওচৰতেই তেওঁৰ সম্পৰ্কীয় এঘৰলৈ বিয়াৰ ভাত খাবলৈ আহিছিল,সেয়ে মই  তেওঁক অকলে ঘূৰি যোৱাতকৈ ময়েই থৈ আহিম বুলি ক'লো।তেওঁক থৈ মই ঘৰ পাওহি মানে যথেষ্ট পলম হৈছিল।ঘৰত মা-দেউতাৰ চিন্তা।মোৰ ফোনটো কেতিয়া অফ্ হৈ গৈছিল মই সেই সম্পৰ্কেও জ্ঞাত নাছিলোঁ।ঘৰত লাজ মান কাটি কৰি কথাখিনি কোৱাৰ লগে লগে মায়ে সতৰ্ক বাণী শুনালে যে বিয়াৰ আগত আৰু এনে ঘটনাৰ যাতে পুনৰাবৃত্তি নহয়।

আয়তীৰ মঙ্গল উৰুলি,পুৰোহিতৰ মন্ত্ৰোচ্চাৰণৰ মাজেৰে আমাৰ বিয়াখন সুকলমে হৈ গৈছিল।গাঁৱৰ মানুহ,পৰিয়ালৰ মানুহ আনকি সহকৰ্মীসকলেও নীহাৰিকাৰ আগত মোৰ প্ৰশংসাত পঞ্চমুখ হৈছিল।মাৰ বুকুখন গৰ্বত উফন্দি উঠিছিল।বিয়ালৈ বৰতা বৰমা আহিব পৰা নাছিল।মই নোযোৱা ভনীকেইজনী কিন্তু জোঁৱাইকেইজনৰ সৈতে মোৰ বিয়ালৈ আহিছিল।মনতে ভাবিলোঁ এইবাৰ তহঁতকেইজনীৰ ঘৰলৈ ময়ো যাম দেই নীহাৰিকাৰ সৈতে।
আঠমঙলাৰ পিছতেই আমি বৰতাৰ আশীৰ্বাদ ল'বলৈ গাঁৱৰ ঘৰলৈ গ'লো।সকলোৱে নীহাৰিকাক যেন মৰমেৰে ওপচাই পেলাব।বৰতাই আহিবৰ সময়ত মোক ক'লে

*এতিয়াৰ পৰা তোমাৰ দায়িত্ব আৰু বাঢ়িল।পুত্ৰৰ লগতে স্বামীৰো দায়িত্ব পালন কৰিব লাগিব।মই জানো তুমি পাৰিবা।মনত ৰাখিবা দুয়ো পক্ষ যাতে সুখত থাকে।

বৈবাহিক জীৱনৰ প্ৰথম চোৱাতে কিন্তু মই উজুটি খালোঁ। বিয়াৰ এমাহ মানৰ পিছতেই দেউতাৰ আকস্মিক বিয়োগ হ'ল।ঘৰখনৰ মূল খুঁটাটোহে যেন খহি পৰিল।দেউতা বুলি মাতিবলৈ মোৰ কোনো নোহোৱা হ'ল।লাহে লাহে মাও খিংখিঙীয়া হৈ পৰিল।সকলো ক্ষেত্ৰতে নীহাৰ ভুল ধৰা হ'ল।প্ৰকৃততে,যৌথ পৰিয়ালত ডাঙৰ দীঘল হোৱা নীহাই ঘৰৰ কাম কাজত পৰিপক্ক নাছিল।তেওঁৰ মতে এগৰাকী সহায়িকা ৰাখিলে কাম কাজবোৰ কৰাত সহায় হ'ব।মাৰ মতে,এই বয়সলৈকে কোনো সহায়িকা নৰখাকৈ কামবোৰ কৰিয়েই আছে।ছোৱালী হৈ যদি ভাতকেইটাকে ৰান্ধিব নাজানে তেন্তে বিয়া হৈছিল কিয়?নীহাই মুখে মুখে উত্তৰ নিদিয়ে।কিন্তু মই যে দুয়োৰে বাবে ঘৰখন ঘৰ কৰি তুলিব পৰা নাই।এনে সময়তে দেউতাৰ অভাৱ বাৰুকৈয়ে উপলব্ধি কৰোঁ।আমি কেতিয়াও মা দেউতাৰ কাজিয়া দেখা নাছিলোঁ।হয়তো তেওঁলোকে আমাৰ চকুত ধৰা দিয়া নাছিল।লাহে লাহে মা আৰু নীহাৰ মাজত ইমানেই মতৰ অমিল হ'ল যে কাৰো পক্ষ লোৱাটো মোৰ বাবে সহজ হৈ নাথাকিল।এজন বাধ্য পুত্ৰৰ পৰা এজন ভাল স্বামী হোৱাৰ যাত্ৰাত মই বিফল হ'লো।অৱশেষত এদিন নীহাৰিকাই মই কেৱল 'মাকৰহে ল'ৰা' বুলি কৈ ঘৰ এৰি গুচি গ'ল।

তেওঁ ঘৰ এৰি গুচি যোৱা কথাটোৱে স্বাভাৱিকতে মোক বিমৰ্ষ কৰি তুলিছিল।মাৰ খং আৰু আৱেগৰ ওচৰত মই হাৰ মানিছিলো।সদায় কিতাপ ,চাকৰিৰ পিছত দৌৰা ল'ৰাটোৱে জীৱনটোত শিকিবলগীয়া বহু কথাই শিকাৰ পৰা বঞ্চিত হ'লো।বৰতাই কোৱা কথাকেইষাৰে এতিয়া বৰকৈ আমনি কৰে।পৰিয়ালৰ মানুহখিনিৰ লগত সম্পৰ্কবোৰ কটকটীয়া কৰিম বুলি ভাবোতেই নিজৰ সম্পৰ্কবোৰেই থানবান হৈ পৰিল।তেওঁ যোৱা প্ৰায় দুবছৰেই হ'ল।ফোনটো কৰোঁ কৰোঁ বুলি ভাবিও সদায় থমকি ৰও।সঠিক সিদ্ধান্ত এটা যে মই এতিয়াও ল'ব পৰা নাই।কেতিয়াবা দুখ লাগে জীৱনটোত মোক সঁচা ভালপোৱা মানুহ এগৰাকীৰ ইমান অভাৱ হ'লনে।গাঁৱৰ ঘৰখনলৈ যাবলৈ আকৌ লাজ লগা হ'ল।অফিচৰ বহু অনুষ্ঠানত উপস্থিত থাকিবলৈ লজ্জাবোধ কৰা হ'লো।সপৰিয়ালে অহা সহকৰ্মীসকলৰ আগত অকলশৰীয়া অনুভৱ কৰিবলৈ ধৰিলোঁ।

নীহাৰিকাই কোনো দিন চেষ্টা নকৰিলে মই কি বিচাৰোঁ জানিবলৈ, মায়েও কোনো দিন এই প্ৰশ্ন কৰা নাই, নাই কৰা ভন্টীদুজনীয়েও।

ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ পাৰলৈ ওলাই আহিছোঁ আজি অলপ বহিম বুলি।নিজৰ লগত কথা পাতিম বুলি।মোৰ আজি বৰ মন গৈছে এই দুবছৰে কোনেও নোসোধা প্ৰশ্ন এটা সুধিবলৈ, 'মই কি বিচাৰোঁ?'

@মনস্বী শৰ্মা

Wednesday, July 28, 2021

পৰিবৃত



  মগু দাইলত বিলাহী,ফুলকবি,আলু দিয়া হবিষান্ন মুঠি খাই কোঠাটোত সোমাই বিচনাখনত দীঘল দিলোঁ।দিনটো উপবাসে থাকি পেটত কিবা এটা পৰাতহে ভাল লাগিল।তেওঁ এৰি থৈ যোৱা বছৰেকেই হ'বৰ হ'ল।কাইলৈ তেওঁৰ বছৰেকীয়া।এই তিনিশ চৌষষ্ঠি দিনৰ এনে এটা দিন যোৱা নাই যিদিনা তেওঁৰ অনুপস্থিতিয়ে মোক বিষন্ন কৰা নাই।মৃত্যুৰ পিছতহে মানুহৰ গুণৰ উপলব্ধি হোৱা কথাটো মোৰ ক্ষেত্ৰত আখৰে আখৰে যেন ফলিয়াইছিল।জীয়াই থাকোঁতে তেওঁৰ মূল্য মই বুজি নুঠিলোঁ।হয়তো সেয়ে তেওঁ অভিমান কৰি মোক অকলশৰীয়া কৰি এৰি থৈ গ'ল।

মা-দেউতাৰ একমাত্ৰ সন্তান আছিলোঁ মই।স্বাভাৱিকতেই একমাত্ৰ সন্তানৰ সুবিধাখিনি মই সমস্ত পাইছিলোঁ।দেউতা মায়ে মোক অতি মৰমেৰে তুলিছিল বাবেই হয়তো বহু কথা মই দকৈ চিন্তা নকৰিছিলোঁ।কৰাৰ প্ৰয়োজনেই অনুভৱ কৰা নাছিলোঁ।কিন্তু মা দেউতাৰ মই বাধ্য সন্তান আছিলোঁ।দেউতাৰ স্কুলৰ কেৰাণী চাকৰিটোৰে আমাৰ আকালো নাছিল ভঁৰালো নাছিল।পঢ়াত মই মজলীয়া আছিলোঁ।তথাপিও স্নাতক ডিগ্ৰীটো লৈয়েই কোনো লেনদেন নকৰাকৈ এটা চৰকাৰী চাকৰিৰ ভাগ্য মোৰ হৈছিল।চাকৰিটো হোৱাৰ পিছতেই মা দেউতাই মোৰ বিয়াৰ চিন্তা কৰিলে।অকলে থকাৰ কথা,ভাত চাত ৰান্ধিবলৈটো কোনোবা এজনী লাগে।প্ৰেমত যে মই পৰা নাছিলোঁ এনে নহয়,কিন্তু মই তেওঁক প্ৰকাশ কৰিবলৈ লোৱাৰ আগতেই তেওঁ আনৰ হৈ গৈছিল।গতিকে, মা দেউতাই পচণ্ড কৰা গৰাকীকে মোৰ জীৱন সঙ্গী কৰাত আপত্তি নাই বুলি মই মোৰ ফালৰ পৰা ইঙ্গিত দিলোঁ।মোৰ জীৱন সঙ্গী কেনেকুৱা হ'ব প্ৰকৃততে মই সিমান খিনি চিন্তা কৰিব পৰা বিধৰ মানুহেই নাছিলোঁ।কেইবা গৰাকীকো চাই চিতি এদিন মায়ে খবৰ দিলে ৰঙাপাৰাৰ ফালে এজনী ছোৱালীৰ খবৰ ওলাইছে,তেওঁলোকে আলেঙে আলেঙে চোৱা চিতা কৰিলে,এতিয়া মই যদি পচণ্ড কৰোঁ কথা আগবঢ়াব পাৰি।কথামতেই কাম।এদিন ঘৰৰ তিনিওজন আৰু বৰটাক লগত লৈ আমি ৰঙাপাৰা পালোগৈ আৰু ছোৱালী পচণ্ড কৰি আহিলোঁ।মাৰ মতে,বেছি ধনী ঘৰৰ ছোৱালী চাই লাভ নাই, মিলিব নোৱাৰিব আমাৰ মধ্যবিত্তৰ জীৱন শৈলীৰ লগত।নয়না,খেতিয়কৰ ঘৰৰ ছোৱালী, মিলিজুলি খাব পাৰিব।অৱশেষত, ঘৰে পচণ্ড কৰা মতেই মই নয়নাক আমাৰ ঘৰৰ বোৱাৰী কৰি আনিলোঁ।একমাত্ৰ ল'ৰাৰ বিয়া বুলি বিয়াখনো বেছ আড়ম্বৰৰে পতা হ'ল।জোৰোণত পাটৰ চেট ন যোৰ,সোণৰ গহনা মেইন চেট,চেকেণ্ড ছেট তাৰোপৰি সোণপানী চৰোৱা ঢোলবিৰি আদি গহনাই মাৰ ভাষাত ছোৱালীয়ে সাত জনমত দেখি নোপোৱা বস্তৰে ৰভাতল শুৱনি কৰি তুলা হ'ল।নয়নাই আমাৰ ঘৰখনৰ আদৱ কায়দাবোৰ অতি সহযতেই আপোন কৰি ল'লে।অৱশ্যে মোৰ তেওঁক কোনো দিন সোধা নহ'ল,'তেওঁ ক'ৰবাত অসুবিধা পাইছে নেকি বুলি?'প্ৰয়োজনবোধ নকৰিলোঁ প্ৰকৃততে।খেতিয়কৰ ঘৰৰ ছোৱালী, গাঁৱৰ ছোৱালী এজনীয়ে টাউনলৈ আহি অসুবিধা পোৱাৰনো কি কথা থাকিব পাৰে তেনে এক মানসিকতা লৈয়েই মই থাকিলোঁ।মই মাথোঁ এটাই ভাবিলোঁ মা দেউতা সুখেৰে থাকিলেই হ'ল আৰু।বোৱাৰীৰ পৰা যাতে কোনো কষ্ট তেওঁলোকে নাপায় এই কথা মই নয়নাক প্ৰকাশ্যে নকৈ প্ৰকাৰন্তৰে বুজাবলৈ চেষ্টা কৰিলোঁ।তেওঁ বুজিলে নুবুজিলে মই নাজানিলোঁ।

বিয়া বুলি লোৱা ছুটী শেষ হোৱাত মই মোৰ কৰ্মস্থলীলৈ উভতি আহিলোঁ।মায়ে দুদিনমান মিতিৰ কুটুমৰ ঘৰ,ওচৰ চুবুৰীয়াৰ ঘৰ ফুৰিব লাগিব বুলি নয়নাক মোৰ লগত আহিবলৈ নিদিলে।মই মাহে মাহে আগতেও ঘৰলৈ এপাক মাৰো গতিকে সেই নিয়ম মোৰ চলিয়েই থাকিল।দুদিনৰ ছুটী লৈ যোৱা মই সেই দুদিনত নয়নাক লৈ কেতিয়াবা টাউনৰ ফালে ওলাই যাওঁ।কেতিয়াবা উলটি অহা পলম হ'লে মাৰ গোমা মুখখনে মোক বুজাই দিয়ে মই ভাল কাম কৰা নাই।আজিৰ দৰে সেই সময়ত মোবাইলৰ ব্যৱস্থাও নাছিল।লেণ্ডফোনটোও ড্ৰয়িং ৰুমত থকাৰ বাবে বেছি কথা পাতি থাকিবলৈও ভাল নালাগে।সেয়ে নয়নাৰ লগত কথা বতৰা পতাও মোৰ খুব কমেই হয়।এমাহ, দুমাহকৈ প্ৰায় এবছৰেই হৈছিল আমাৰ বিয়াৰ।তথাপিও মায়ে নয়নাক মোৰ লগত পঠিওৱাৰ কথা নক'লে।অৱশ্যে মোৰো সাহস নহ'ল তেওঁক লৈ যোৱাৰ কথা ক'বলৈ।তেওঁকো সোধা নহ'ল তেওঁ যাব বিচাৰেনে বুলি?চাওঁতে চাওঁতে নয়না অন্তঃসত্বা হ'ল।মায়ে ফোনতে খবৰটো দিলে।খবৰটো পাই মই পিছদিনাই ঘৰ ওলালোগৈ।মোৰ মন গৈছিল মই যেন নয়নাক সাৱটি একোলা লৈ পেলাম।কিন্তু নোৱাৰিলোঁ।মায়ে ক'লে,'কোনো খবৰ নিদিয়াকৈ হঠাৎ আহিলি যে আৰু ইমানবোৰ ফল-মূল নষ্ট হ'বলৈ কিয় আনিলি?আমিও ল'ৰা জন্ম দি পাইছোঁ, ইমানবোৰ দৰকাৰ নাছিল নহয়।'মাৰ কথাকেইষাৰত মই একো ক'ব নোৱাৰিলোঁ।আচলতে, জীৱনত মাৰ মুখত উত্তৰেই দি নাপালোঁ।প্ৰথম বাৰৰ বাবে নয়নাৰ হাতত টকা দুহেজাৰ গুজি দি কৈছিলোঁ,কেতিয়াবা দৰকাৰ হ'ব পাৰে ৰাখি থোৱা।মাজে মাজে গৰমত তাই চটফটাইছিল।মোক কৈছিল,'দুটামান মেক্সি আনি দিবচোন এইকেইদিনৰ বাবে,ইমান গৰম উঠে।ফেনখনে কামতেই নিদিয়ে।ৰাতি অন্ততঃ পিন্ধিব পাৰিম।' মাক মেক্সি পিন্ধা কোনোদিনে নেদেখা মই সেই দুটা আনি দিয়াৰ চিন্তা মনলৈও নানিলোঁ।গ'লেই দিনে ৰাতিয়ে পাকঘৰতেই মই নয়নাক দেখোঁ।এইকেইটা দিনত কাম বন কৰি থাকিলে বোলে নৰ্মেল হওঁতে সুবিধা হয়,এই কথাবোৰ মাৰ মুখত শুনা কথা।নটা মাহ কেনেকৈ পাৰ হ'ল মই ধৰিবই নোৱাৰিলোঁ।এদিন অফিচ গৈ পোৱাৰ পিছতেই অফিচৰ ফোনত দেউতাই খবৰ দিলে যে তেওঁ পুৱা চাৰি মান বজাত এটা নাতি পোৱালি পালে।লগে লগে অফিচৰ পৰা ঘৰলৈ বুলি গাড়ীত উঠিলোঁ।আহিয়েই গা পা ধুই ল'ৰাটো ল'বলৈ গ'লোঁ।প্ৰত্যেকবাৰ ল'ৰাটো ল'লে গা ধুৱ লাগে।গতিকে, পিছলৈ দূৰৈৰ পৰা চায়েই ৰ'লো।ৰাতি ৰাতি সি কান্দে।নয়নাই ওমলাই।মই পিছদিনা মায়ে ক'লেহে গম পাওঁ যে,ল'ৰাটোৱে ৰাতিটো কান্দি আছিল বুলি।লাহে লাহে আমাৰ কণমানিটো ডাঙৰ হয়।নয়নাৰ কামৰ তালিকাখন দীঘল হয়।ঘৰলৈ গ'লে মন কৰোঁ নয়নাৰ অলপতে খং উঠে।মা দেউতাৰ ওপৰত থকা খং-অভিমানবোৰ,মোৰ দায়িত্বহীনতাৰ এখন দীঘল তালিকা এদিন তাই মোৰ আগত একেলেঠাৰীয়ে কৈ গ'ল।তেওঁৰ অন্তৰত যে ইমানবোৰ কথা আছিল আচলতে মই কল্পনাই কৰা নাছিলোঁ।মায়েও কৰা দেখিছিলোঁ যিবোৰ কাম তেওঁও কৰিছিল।তাত কিবা ভুল থকা বুলি মোৰ মনে নকৈছিল।মোৰ ধাৰণা আছিল বোৱাৰী হিচাপে মাহঁতে নয়নাক বিয়া পাতি আনিছে গতিকে সেই দায়িত্ব পালন কৰাটো তেওঁৰ কৰ্তব্য।মাজে মাজে আমাৰ যুক্তি তৰ্ক চলি থাকিবলৈ ল'লে।সেই সময়তে মোৰ ঘৰৰ ওচৰলৈকে ট্ৰেন্সফাৰ হ'ল।ভাল পালোঁ মই।এতিয়া সকলো অন্ততঃ একেলগে থাকিব পাৰিম।

নয়নাৰ খঙটো লাহে লাহে বাঢ়ি আহে।বেলেগক একো নক'লেও ৰুমটোৰ ভিতৰতে তাই ভুৰভুৰাই থাকে।ঘৰলৈ আহি ময়ো বেছি এলেহুৱা হ'লোঁ।ইমান দিনে নিজে ৰান্ধি বাঢ়ি খোৱা মইটোৰ ভাগৰ লাগিল।পুৱা ন বজাত উঠি নয়নাই বাঢ়ি দিয়া গৰম গৰম ভাতকেইটা খাই সন্ধিয়া পাঁচ মান বজাতহে ঘৰ সোমোৱা হ'লোঁ।ৰাতিৰ সাজ নোহোৱালৈকে দিনটোৰ ভাগৰ মাৰো।কেতিয়াবা টি ভি চাই চাই, কেতিয়াবা মাৰ লগত কথা পাতি পাতি ল'ৰাটোৰ লগত খেলা ধূলা কৰি।লাহে লাহে নয়নাৰ খঙটোৱে মোক আৰু খঙাল কৰি তুলিলে।তাইক মৰমেৰে বুজোৱাৰ সলনি মই এদিন বুজাই দিলোঁ যে ,তাই গাঁৱৰ সেই ঠাইৰ পৰা আহি যে ইয়াত এনেদৰে মাছে ভাতে খাব পাৰিছে সেইয়া কপাল তাইৰ।গতিকে, তাই মনে মনে নিজৰ কামবোৰ কৰি যোৱাটোৱেই শ্ৰেয় হ'ব।বুজাই দিছিলোঁ তাইক তাই অনা বিচনা,চোফা চেটৰ মূল্য যে আমাৰ সেই কাপোৰ,গহণাৰ লগত কিমান সম পৰ্য্যায়ৰ।এনে কাজিয়াৰ কোনোবা এটা দিনত হয়তো মই তেওঁৰ ওপৰত হাতো ওঠাইছিলোঁ।ল'ৰাটোৱে দেখি কান্দি কান্দি চিঞৰিছিল,'মাক নামাৰিবা,মাক নামাৰিবা।' মাক সি কৈছিল,'দেউতাই মাক মাৰিছে আইতা।' মাৰ উত্তৰষাৰি এতিয়াও মোৰ কাণত বাজে,' মাৰৰ গাত দোষ আছে চাগে!'

নয়নাই মাজে মাজে মৃত্যু কামনা কৰে।মই কথাষাৰ হাঁহি হাঁহি উৰুৱাই দিওঁ।নয়নাই কয়,'এতিয়া নুবুজিব মোৰ মূল্য।মই মৰিলেহে বুজিব এইখন ঘৰত মই কি?বাবা ডাঙৰ হ'লেই নিজৰ ভৰিত নিজে থিয় দিব পাৰিলেই ভগৱানে মোক মাৰি নিলেই হ'ল আৰু।'মই হাঁহি হাঁহি উৰুৱাই দিছিলোঁ কি যে কোৱা তুমি বুলি।মই পানী এগিলাচো নিজে লৈ নোখোৱা মানুহটোৰ ল'ৰাক নয়নাই নিজৰ কাম নিজে কৰিবলৈ শিকাইছিল।মায়ে নাতিয়েকৰ কষ্ট দেখিয়েই নে নিজে অপমানিত হৈয়েই নাজানোঁ হুলস্থুল লগাইছিল, লগতে ময়ো।'মোৰ ল'ৰা মোৰ নিচিনা হ'ব' বুলি মই তাক কাম কৰাৰ পৰা বিৰত ৰাখিছিলোঁ।নয়নাই একো কোৱা নাছিল।লাহে লাহে তাই একো নোকোৱা হৈছিল।মাথোঁ কৈছিল, মই মৰাৰ পিছত আত্মা হৈ চামহি আপোনাক।'মই কথাষাৰত গুৰুত্ব দিয়া নাছিলোঁ।কিন্তু নয়না যে এইখন ঘৰৰ বোৱাৰী সেই কথা উপলব্ধি কৰাইছিলোঁ।এদিন মোৰ লগৰীয়া এজনে নয়নাক সুধিছিলহি,"আপুনি বিজিত চলিহাৰ পত্নী নহয় জানো?' তেওঁ কৈছিল,"মই উপেন চলিহাৰ ঘৰৰ বোৱাৰী।" কথাষাৰ পিছত আমি হাঁহি হাঁহি উৰুৱাইছিলোঁ যদিও এতিয়া উপলব্ধি কৰোঁ নয়না প্ৰকৃততে কি আছিল মোৰ বাবে।

যিবোৰ কথা মই বুজি পোৱা নাছিলোঁ আচলতে বুজি পায়ো চকু মুদা কুলি হৈ ৰৈছিলোঁ সেই কথা কিন্তু মোৰ ল'ৰা অবিদিতে বুজি উঠিছিল।যিবোৰ কাম মই ছোৱালীয়ে কৰে বুলি ধাৰণা পুহি ৰাখিছিলোঁ সেইবোৰ কামত সি মাকক সহায় কৰিছিল।মায়ে কৈছিল,'একেবাৰে মাকৰ পুতেক।' নয়নায়ো মাৰ কথাত কেতিয়াবা উত্তৰ দিছিল,'নহয় মা বাপেক চাই পুতেক।'মোৰ গালত যেন এটা প্ৰচণ্ড চৰ সোধাইছিল কোনোবাই।নয়নাই মাজে মাজে কৈছিল,'মই না ভাল স্বামী হ'ব পাৰিলোঁ, না ভাল দেউতা।কিন্তু এজন পুত্ৰ হ'ব মই পাৰিলোঁ।'অবিদিত লাহে লাহে ডাঙৰ হয়।মা দেউতাও এজন এজনকৈ লাহে লাহে আমাক এৰি গুচি গ'ল।মা যেন মোৰ বাবে এপাত ক্ষেপনাস্ত্ৰ হৈ আছিল।যি পাত অস্ত্ৰই মোক সাহস দি আছিল।কিন্তু মাৰ মৃত্যুৱে মোক এক ভয়ৰ মাজলৈ লৈ গ'ল আৰু সেই ভয় লুকুৱাবলৈ আগতকৈ বেছি মই কৰ্কশ হৈ পৰিলোঁ।নয়নাৰ কিন্তু এইবোৰ একোলৈ ভ্ৰূক্ষেপ নাই।আচলতে নয়নাই গোটেই ঘৰখন ইমান নিয়াৰিকৈ চলাই গৈছিল যে মা দেউতাৰ আৱৰ্তমানেও তেওঁৰ একো অসুবিধা হোৱা নাছিল।হয়তো মোৰ প্ৰতি তেওঁৰ হৃদয়ত থাকি গৈছিল বিদ্ৰোহ, ঘৃণা আৰু চৰম নিৰাসক্তি।অবিদিতে সদায়েই স্কুলৰ পৰা আহি মাকক দিনপঞ্জী গায়।কাষৰ ৰুমটোৰ পৰা মই শুনি থাকোঁ।নয়নাই কেনেকৈ তাৰ হৃদয়ত ইমান গভীৰলৈ সোমাই গ'ল মই তৰকিবই নোৱাৰিলোঁ।অৱশ্যে কোনোদিনে সি মোক অৱমাননাও কৰা নাই।হায়াৰছেকেণ্ডেৰী পাছ কৰি সি ইঞ্জিনীয়াৰিং পঢ়িবলৈ গুৱাহাটীলৈ গৈছিল।নয়না আৰু মই তাক জালুকবাৰীত থ'বলৈ গৈছিলোঁ।উভতি আহিবৰ সময়ত নয়নাই উচুপি উঠিছিল।জীৱনত প্ৰথম বাৰ আমি ইমান দীঘলীয়া যাত্ৰা কৰিছিলোঁ।গুৱাহাটীৰ পৰা লক্ষীমপুৰলৈ এই যাত্ৰাত মাথোঁ আমি দুয়ো আছিলোঁ।বিয়াৰ পিছত নয়নাই অভিযোগ কৰিছিল ক'লৈকো ফুৰাবলৈ নিনিয়াৰ বাবে।বিয়াৰ ঊনৈশ বছৰৰ পিছত এই যাত্ৰাত মোৰ তেওঁক সুধিবলৈ মন গৈছিল,'ভাল লাগিছেনে বুলি?' কিন্তু সেই মূহুৰ্তত সেই প্ৰশ্নটোৱেই যেন ভুল হ'ব মোৰ তেনে অনুভৱ হৈছিল।অপৰাধ বোধ এটাই মোক চুই গৈছিল।ঘৰখনত আমি ৰৈ গৈছিলোঁ দুটা প্ৰাণী।ল'ৰাই দিনটোত এবাৰ ফোন কৰি খবৰ লয়।মাজে সময়ে আমিও লওঁ।তেতিয়াও ঘৰখনত মই ৰজাৰ দৰেই আছিলোঁ।কাৰণ নয়নাক সহায় কৰা মানেই মই মোৰ পুৰুষত্বক লাঘৱ কৰা।মই মোৰ ভাল লগা বস্তুবোৰ আনি দিছিলোঁ আৰু নয়নাই মোক বনাই বনাই খোৱাইছিল।আগৰ দৰেই নয়নাই মোক আগতে ভাত খাবলৈ দি পাকঘৰৰ কাম সামৰি মোৰ খাই শেষ হোৱাৰ পিছতহে নিজে খাইছিল।এদিন মই কৈছিলোঁ,তোমাৰ ভাতকেইটাও আনা একেলগে খাম দুয়ো।তেওঁ কৈছিল ,'ভাতমুঠি অন্ততঃ মনৰ শান্তিৰে খাওঁ।ভাজি ভাল নহ'ল,দালি ভাল নহ'ল এইবোৰ আগতে খাই ল'লে ভাতমুঠি হজম হওঁতে সুবিধা হয়।'সেইদিনাও দুষাৰিমান কৈহে মই ভাত শেষ কৰিছিলোঁ।কাৰণ পত্নীৰ আগত মুখবন্ধ কৰি থকা মানে তেওঁৰ ওচৰত হাৰ মনা।তেওঁ একো আৰু উত্তৰ নিদিলে।পাকঘৰৰ পৰা বাচন বৰ্তনৰ শব্দবোৰ শুনা গ'ল।এনেদৰেই আমাৰ দিনবোৰ পাৰ হ'ল।মাজতে বন্ধই চন্ধই ল'ৰাটো আহি থাকিল।এদিন আহি সি মোক সুধিলে, 'দেউতা মাৰ বাৰ্থডে কেতিয়া?'আচলতে কেতিয়াবা অফিচিয়েল কামত দৰকাৰ হয় যদিও মই কোনোদিন তেওঁৰ বাৰ্থডেৰ কথাটো ভাবিয়েই চোৱা নাই।নাজানোঁ বুলি কৈ মই সেই ঠাই ত্যাগ কৰিলোঁ।সি ক'ৰপৰা কেনেকৈ উলিয়ালে নাজানোঁ এদিন ঘৰলৈ আহি মাকৰ বাবে এটা কেক আনিলে।জীৱনত ময়েই তেতিয়ালৈকে কেক এটা কাটি পোৱা নাছিলোঁ আৰু নয়নাৰ এই ভাগ্য দেখি মই যে ঈৰ্ষান্বিত নহৈছিলোঁ তাত কোনো সন্দেহ নাই।নয়নাই কেক নাকাটে,পুতেকে নেৰে।শেষত ময়ো জোৰ কৰি নকৰিলে বেয়া হয় দেখি তেওঁৰদ্বাৰা কেকটো কটালোঁ।অৱশ্যে ইয়াৰ পিছৰ বাৰত মোৰ বাবেও সি কেক এটা আনিছিল।সেইবাৰ মোৰ ল'ৰালি দিনৰ পৰা চলি অহা লুচি ভাজি পায়সৰ লগতে কেকটোৱেও স্থান পালে।ইঞ্জিনীয়াৰিং কমপ্লিট কৰি সি গুৱাহাটীতেই চাকৰিত জইন কৰিলে।নয়নাই সেইদিনা কৈছিল,'এতিয়া যমে নিলেও মোৰ চিন্তা নাই।বিয়াখন পাতি থৈ যাব পাৰিলেটো আৰু নিশ্চিন্ত।'মই নিশ্চিত আছিলোঁ তেওঁতকৈ মই আগতেই পৰলোক গমন কৰিম কাৰণ আমাৰ থিয়ৰিটোও তেনেকুৱাই প্ৰায়েই পুৰুষৰ মৃত্যুহে আগত হয় পত্নীতকৈ।গতিকে, মই নিশ্চিন্ত আছিলোঁ যে মোৰ মৃত্যু আগতেই হ'ব।

চাকৰিত জইন কৰাৰ পিছত নয়না এইবাৰ তাৰ বিয়াৰ চিন্তাত লাগিল।সি ভালপাই থকা ছোৱালীজনীৰ লগত তেওঁ মাজে মাজে কথাও পাতে।আমাৰ ওচৰৰে তাই।এদিন বাবাক মাতি আমি গৈ আঙুঠি পিন্ধাই থৈ আহিলোঁ।প্ৰায় ছমাহ মানৰ পিছতে দুয়োটাৰে বিয়াখন পাতি দিয়া হ'ল।বিয়াৰ এসপ্তাহৰ পিছতেই সি যাবলৈ ওলাল।যাবলৈ ওলাই দুয়োটাই মোক সেৱা কৰিলতহে গম পালোঁ বাবাৰ লগত যে মূৰ্চ্ছনাও যাব।আচলতে মই নিশ্চিত আছিলোঁ যে,মই নিনিয়াৰ দৰে বাবায়ো লগতে মূৰ্চ্ছনাক লৈ নাযাব,মই আচৰিত হৈছিলোঁ বেছিকৈ এইটো জানি পিছৰ সপ্তাহতে সি আহিব বুলি জানিও নয়নাই জোৰ কৰি দুয়োটাকে পঠোৱাৰ কথাটো।তাতোকৈ বেছি আচৰিত হৈছিলোঁ যেতিয়া বিয়াৰ দুদিনৰ পিছতেই নয়নাই বজাৰৰ পৰা দুযোৰ চেলৱাৰ আৰু নাইটি আনি মূৰ্চ্ছনাক দিছিল।অৱশ্যে মূৰ্চ্ছনাক পিন্ধা মই দেখা নাছিলোঁ তাত।বাবাৰ বিয়াৰ ছমাহ মানৰ পিছতেই নয়নাই প্ৰায় এসপ্তাহ নাৰ্চিংহোমৰ বিচনাত জীৱন মৃত্যুৰ সৈতে যুঁজি যুঁজি আমাক এৰি থৈ গ'লগৈ।জীৱনটো তেওঁ বিচৰা ধৰণে নাপালে বাবেই হয়তো মৃত্যুৱে তেওঁক তেওঁ বিচৰা ধৰণৰেই আকোঁৱালি ল'লে।

নয়না গ'লগৈ।ওহো,নয়না অকলে নগ'ল,লগতে মোকো লৈ গ'ল।যিজনী মানুহৰ জীৱন্ত অৱস্থাত মই মূল্য বুজি নাপালোঁ, সেইজনী মানুহে মৃত্যুৰ দিন ধৰি আজিলৈকে মোক মৰ্মে মৰ্মে উপলব্ধি কৰাইছে তেওঁ কোন আছিল মোৰ জীৱনত?তেওঁৰ স্থান কি আছিল মোৰ জীৱনত।অথচ তেওঁৰ বিষয়ে একো নজনাকৈয়ে মই পাৰ কৰিলোঁ তেওঁৰ সৈতে সুদীৰ্ঘ পঁচিশটি বছৰ।তেওঁ কোৱা কথাকেইষাৰ যেন আখৰে আখৰে ফলিয়াইছে মোৰ জীৱনত।শ্মশানৰ পৰা ঘূৰি আহি নয়না নথকা ঘৰটোত সোমায়েই মই অনুভৱ কৰিছিলোঁ, সৌৱা নয়নাই মোলৈ চাই যেন অট্টহাস্য কৰিছে।পিণ্ডদানত কি কি লাগিব সুধোতে পুৰিহিতে কৈছিল,'মৃতকে ভালপোৱা বস্তু গোটাব।'মনৰ ভিতৰতে বাৰে বাৰে জুকিয়াইছিলোঁ,কি ভালপাইছিল নয়নাই?মই যে কোনো দিন তেওঁক সোধাই নহ'ল।মাত্ৰ নিজৰ পচণ্ডত বজাৰখন কৰি আনি কোনটো সাজত কি বনাব লাগিব তাৰ অৰ্ডাৰ হে দিছিলোঁ লগতে দাম বঢ়া বস্তু বেছিকৈ খৰচ নকৰিবলৈ সকিয়াই দিছিলোঁ।কিন্তু কোনো দিন মই তেওঁক সোধা নাছিলোঁ, তেওঁৰ প্ৰিয় বস্তুবোৰৰ বিষয়ে।ভিতৰি ভিতৰি এখন লিষ্ট তৈয়াৰ কৰিছিলোঁ, মূৰ্চ্ছনাই নয়নাই কি ভাল পাই বুলি সুধিবলৈ আহিলে উত্তৰ দিবলৈ।পিছদিনা পুৱাই পিণ্ডদানৰ  সময়ত মূৰ্চ্ছনাই এপদ এপদকৈ উলিয়াই দিছিল নয়নাৰ প্ৰিয় বস্তুবোৰ।নাৰিকলৰ লাড়ু, ৰচগোল্লা,সন্দেশ।মনতে জুকিয়াই চাইছিলোঁ এইকেইটা বস্তু নয়নাই খাওঁতে কেনেদৰে খাইছিল,পৰম তৃপ্তিৰে?মূৰ্চ্ছনাও সেইকেইদিন ব্যস্ত হৈ পৰিছিল।মনে মনে ভাবিছোঁ নয়না নাইকিয়া হোৱা বাবে মূৰ্চ্ছনাই ভাল পাইছেনেকি বাৰু?এঘাৰ দিন কেনেকৈ পাৰ হৈছিল নাজানোঁ।আদ্যশ্ৰাদ্ধৰ বাবে নয়নাৰ এখন ফটো বন্ধাই অনা হৈছিল।নয়না আৰু মই একেলগে উঠা ফটো নাই বুলিলেও মিছা কোৱা নহয়।বাবাৰ বিয়াতে আমি একপি একেলগে উঠিছিলোঁ।বাবাৰ কেমেৰাত থকা তাৰ বিয়াৰ একপি ফটোকে সি বন্ধাই আনিছিল।মূৰ্চ্ছনাই বকুল ফুলৰ মালা এঢাৰি ফটোখনত আঁৰি চাকিগছি জ্বলাই সেৱা এটি কৰিছিল।বাবাই চিঞৰি চিঞৰি মূৰ্চ্ছনাক কৈছিল,'মায়ে ভালপোৱা বৰালি মাছৰ টেঙা জোল,মাটি দাইল,লুচি আৰু বুটৰ দালিখন বনাই হ'লে মোক খবৰ দিবা।হেল্প লাগিলে মই কৈ থৈ আহিছোঁ কোনোবা এগৰাকীক কৈ দিলেই হ'ল।'বাবাৰ মুখত নয়নাই ভালপোৱা বস্তু দুবিধ মানৰ নাম আকৌ শুনি আচৰিত হ'লো।মাটি দাইল আমাৰ ঘৰত কোনেও ভাল নাপায়।বৰালি মাছ খালে বেমাৰে উকাই বুলিয়েই দেউতাই নিকিনে গতিকে খুব কমেইহে খোৱা হয়।তেতিয়াহ'লে নয়নাই এই পঁচিশটা বছৰে নিজৰ প্ৰিয় খাদ্য খায়েই নাপালে নেকি?হাজাৰ প্ৰশ্নই মোক জুমুৰি দি ধৰিছিল।

শ্ৰাদ্ধ বিধি শেষ হৈছিল।দুদিনমান পিছত বাবা কামলৈ ওলাইছিল।মূৰ্চ্ছনাক যাবলৈ কোৱা স্বত্বেও তাই এমাহ মান থকাৰ পিছতহে গৈছিল।মোৰ চাকৰি যিহেতু আৰু কেইবছৰমান আছিল সেয়ে মই ব্যস্ত হ'লো অফিচৰ কামত।কিন্তু মূৰ্চ্ছনা যোৱাৰ পিছতহে লেঠাটো লাগিল।ঘৰখনৰ কামৰ 'ক'টোও নজনা মই ভাতমুঠি ৰান্ধিবলৈ নোযোৱাও আজি বহু বছৰেই হ'ল।উপায় নাপাই সহায় কৰিবলৈ গাঁৱৰে ল'ৰা এটা লগত ৰাখি ল'লোঁ।তথাপিও নয়নাৰ নিচিনা পৰিপাটিকৈ ঘৰখন ৰাখিব নোৱাৰা হ'লোঁ।মাজতে পূজাৰ দুদিনমান বন্ধ থকাত বাবাই গুৱাহাটীলৈকে মোক লৈ গ'ল।সেই দিনকেইটাই মোক শিকাই গৈছিল নয়নাই বাবাক ল'ৰা হিচাপে গঢ় দিয়া নাই, মানুহ গঢ়ি থৈ গ'ল তেওঁ।যি কামে কাপুৰুষ কৰি তুলিব বুলি মই নকৰিছিলোঁ সেই কাম বাবাই সৎপুৰুষৰ দৰে কৰে।নয়না আৰু মোৰ,মা আৰু দেউতাৰ মাজত যি সম্পৰ্কৰ অভাৱ ৰৈছিল বাবা আৰু মূৰ্চ্ছনাৰ মাজত সেই আত্মাৰ সম্পৰ্ক হৈছিল।দুয়োটাই সমানে হাঁহিছিল, সমানে খিলখিলাইছিল,সমানে কামৰ ভাগ বতোৱাৰা কৰিছিল।বিশেষকৈ, দুয়োৱে দুয়োক বুজিছিল।দুয়োৰে মাজত বৈ গৈছিল প্ৰেমৰ অমিয়া ধাৰা।যাৰ অভাৱ নয়না আৰু মোৰ সম্পৰ্কত হৈছিল।দুদিনমান থাকিয়েই গুচি আহিছিলোঁ।ঘৰটোত সোমায়েই অনুভৱ কৰিছিলোঁ নয়নাই যেন মোলৈ চাই তাচ্ছিল্য কৰিছে।তেওঁৰ গালত অঁকা মোৰ সেই পাঁচটা আঙুলিৰ চিন যেন তেওঁ স্পৰ্শ নকৰাকৈয়ে মোৰ গালত বহুৱাইছিল।

কাইলৈ নয়নাৰ বছৰেকীয়া।বাবাহঁত অহা আজি চাৰিদিন মানেই হ'ল।এইবাৰ নয়নাৰ প্ৰিয় বস্তুবোৰ মই গোটাইছোঁ।হয়তো তেওঁ চাই চাই মোক হাঁহিছে।তেওঁৰ অনুপস্থিতিত মই কেনেদৰে আছোঁ।কেনেকৈ বুজাও তেওঁক জীৱন্ত কালত মই তেওঁৰ বিষয়ে ইমান গুণাগথা কৰা নাছিলোঁ চাগে যিমানখিনি মই তেওঁৰ মৃত্যুৰ পিছত কৰিছোঁ।আজিকালি ময়ো মৃত্যু কামনা কৰোঁ।যাব বিচাৰোঁ তেওঁৰ ওচৰলৈ, ক'ব বিচাৰোঁ বহু কথা,যি কথা নহ'ল কোৱা।

সমাপ্ত।

✍️✍️মনস্বী শৰ্মা।

Tuesday, June 1, 2021

গজৰাজ


 


চাকিগছি পদূলিমুখত জ্বলাই ওৰণিখন দীঘলকৈ টানি ৰূপালীয়ে কলংখনৰ ফালে চাই সেৱা এটি কৰি ঘৰৰ ফালে খোজ ল'লে।হাতত থকা ধূনাদানিটোৰ সুবাস চৌদিশে বিয়পি পৰিল।তুলসী ভেঁটিৰ সন্মুখত অলপ সময় ৰৈ ধূনাদানিটো ঘূৰাই সেৱা এটি কৰি গোঁসাই ঘৰ পালেহি।কঠখন পাৰি দুয়োহাত জোৰ কৰি সদায় গোৱাৰ দৰেই প্ৰাৰ্থনা ভাগ গালে

'মুক্তিত নিস্পৃহ যিটো      সেহি ভকতক নমো
          ৰসময়ী মাগোহো ভকতি।
  সমস্ত মস্তক মণি          নিজ ভকতৰ বৈশ্য
             ভজো হেন দেৱ যদুপতি।'

       সেৱা এটি কৰি তাই কঠখন গজালটোত ওলোমাই ওৰণিখন নমাই গোঁসাই ঘৰৰ পৰা ওলাই আহিল।টেবুলতে থোৱা বিচনীখনকে লৈ তাই আগফাললৈ ওলাই গ'ল।ফৰিংফুটা জোনৰ পোহৰত আগফালখন তিৰবিৰাই আছে।তগৰ ফুলৰ আমোলমোল সুবাসটি তাইৰ নাকত লাগিলহি।উজাই ল'লে তাই সুবাসকণ।এই সুবাসকণ ল'বলৈকে যে তাইক চিঞৰি চিঞৰি মাতিছিল অজিতে।পিছফালে কাম কৰি থকা ৰূপালী নহালৈকে সি চিঞৰিয়েই থাকিছিল।তাৰ সেই চিঞৰ শুনিলেই তাই গম পাই সি মতাৰ অৰ্থ।তাইলৈ এটা মুঢ়া যতনাই থয় সি।দুয়োটাই বহি তগৰৰ সুবাস লয় মানে ফিৰফিৰিয়া মলয়া বতাহ এজাকে দুয়োৰে দেহ মন চুমি যায়।কেতিয়াবা বাহিৰলৈকে তাই চাহ মালপোৱা বনাই আনে।অৱশ্যে চি চিফ্ট থাকিলে সিহঁতৰ এই সময়কণ বৰ ব্যস্ততাৰে যায়।আবেলিৰ পৰাই ভাতৰ যোগাৰত লাগে তাই।ডিউটি দেৰিকৈ আৰম্ভ হয় যদিও গাঁৱৰ লগৰকেইজন সোনকালেই যায়।দেৰিলৈকে থাকিলে বিপদ আছে সিহঁতৰ।যিমানেই নিশা গভীৰ হয় সিমানেই সিহঁতৰ জীৱনৰ ভয় থাকে।সেয়েহে গোটেইকেইজন একেলগে সোনকালেই যোৱাৰ চিন্তা কৰে।ৰূপালীয়েও প্ৰথম প্ৰথম অজিতৰ লগতেই ভাত খাই আজৰি হৈ গৰুকেইটা গোঁহালিত বান্ধি সি যোৱাৰ পিছত বিচনাতে পৰি থাকে।চাইকেল মাৰি মাৰি যাওঁতে যাওঁতে মৰাপাট কল পাবলৈ সিহঁতৰ এঘন্টা মান লাগিছিল।ৰূপালীয়ে বেৰত ওলোমাই থোৱা ঘড়ীৰ কাঁটাকেইডাল চাই চাই সময়ৰ হিচাপ ৰাখে।মাজে মাজে ভুলুৱে ভোকে।ভুলু তাইৰ ৰখীয়া।অজিত যোৱাৰ পিছত আগফালৰ বাৰাণ্ডাত বহি সি তাইক পহৰা দিয়ে।মাজে মাজে গঞা ৰাইজে চিঞৰ বাখৰ লগাই।ৰূপালী সতৰ্ক হৈ উঠে।অজিত থাকিলে তাই ইমান চিন্তা নকৰে কিন্তু অজিতৰ চি চিফ্ট থকাৰ দিনা তাইৰ টোপনি নাযায়।কিবা এটা ভয় ভয় ভাবে তাইৰ বুকুখন ডোলা দি থাকে।বি চিফ্ট পৰিলেও তাইৰ বুকুখন দুৰু দুৰু কঁপি থাকে।অজিত ঘৰ পাইহি  মানে এঘাৰটা মান বাজে।এ চিফ্ট থাকিলেই তাই ভাল পাই।পুৱাই উঠি গৰম গৰম ভাত এমুঠি খোৱাই পঠিয়াব পাৰিলে আবেলিলৈকে তাই নিশ্চিন্ত।তিনি মান বজাত ঘৰ সোমোৱা অজিত আৰু ৰূপালী সন্ধিয়া অকণমান ওলাই যায় স্কুল ঘৰৰ ওচৰলৈকে।গৰম দিনত গাটো শাত পৰি আহে।কেতিয়াবা তাই অজিতক কয় ,মিলৰ চাকৰিটো এৰি অন্য কিবা কাম কৰিব নোৱাৰিনে?অজিতে 'একো নহয় হে,তই এনেই চিন্তা কৰ' বুলি কৈ কথাৰ আঁত সলাই।জানে তাই মেট্ৰিক পাছ কৰিব নোৱাৰা অজিতেনো বেলেগ ক'ত কি কৰিব পাৰিব।আগতে সি গেলামালৰ দোকান এখনত আছিল তাতো মালিকৰ টান কথা শুনিব নোৱাৰি ওলাই আহিল।এতিয়া মিলটোৱেই সিহঁতৰ দৰে শ শ দৰিদ্ৰ পৰিয়ালৰ সপোন,দুবেলা দুসাজ খাই পেট প্ৰৱৰ্তোৱাৰ স্থল।সিহঁতৰ বিয়াৰ ছমাহ মানৰ পিছতেই শাহুৱেকে সিহঁতক এৰি থৈ গ'লগৈ।তিনি কোঠালিৰ মাটিৰ ঘৰটোত ৰৈ গৈছিল দুটা প্ৰাণী সুখ দুখৰ লগৰী হৈ।সৰু সৰু সুখবোৰে সিহঁতৰ মৰমবোৰ বঢ়াই গ'ল।দেওবৰীয়া বজাৰৰ পৰা অনা মাছকেইটা লৈ যেতিয়া ৰূপালীয়ে বাচিবলৈ ধৰে অজিতে কাষতে বহি বিচি বিচি বজাৰত কাক পালে পাচলি কোনটোৰ কিমান দাম আদি কথাৰ মহলা মাৰে।কেতিয়াবা তাইলৈ বুলি মুখত ঘহা ক্ৰীম, পাউদাৰ, কেতিয়াবা চাদৰ এখন লৈ আনে।ৰূপালীয়ে গালি পাৰে পইচাকেইটা পাইহে শেষ কৰিবৰ হয়েই।তাই গালি দিলে অজিতে মিচিকিয়াই হাঁহি থাকে।দুপইচামান সি নসচা নহয়,ডাকঘৰত তাইৰ নামত দুপইচামান জমা হৈছে।ঘৰখনৰ কিছু জঞ্জাল গোহালিৰ গাইজনীয়েও মাৰে।পাৰকেইটায়েও মাজে সময়ে সকাহ দিয়ে।ঠাইখনত বান্দৰৰ উপদ্ৰৱ নথকা হ'লে দুবিধমান শাক পাচলিও কৰিব পৰা গ'ল হয়।কিন্তু সিহঁতৰ উপদ্ৰৱত বাৰীৰ পাচলিটো বাদেই ঘৰৰ ডলা পাচিত থকা পাচলিকেইটায়ো তিষ্ঠিব নোৱাৰে।

অজিত আৰু ৰূপালীৰ জীৱনলৈ দুবছৰ মানৰ ভিতৰত এটি ল'ৰা সন্তান আহিছিল।ছোৱালীৰ আশা কৰা অজিতৰ মনটো ৰূপালীয়ে ৰাখিব নোৱাৰিলে।তথাপিও চুবুৰীয়াৰ সকলোকে অজিতে নিজে গৈ গৈ মাছ বিলাই থৈ আহিল।ৰূপালীৰ মাক আৰু ভনীয়েকেও তাইক দুদিনমানলৈ সঙ্গ দিলেহি। মাহেকীয়া খেদি দুয়োজনী ঘৰাঘৰি গ'লগৈ।ৰূপালীয়ে আকৌ কামত ধৰিলে।অজিতে কামলৈ যোৱা নিশা তাই গোটেই ৰাতিটো লেমটো জ্বলাই ৰাখিছিল।আগফালে ভুলুৱে সি থকাৰ জাননী মাজে মাজে দি থাকিছিল।তথাপিও মাজে মাজে পিছফালৰ বাৰীত কলগছ ভঙাৰ শব্দ,বাঁহ ভঙাৰ শব্দ শুনিবলৈ পোৱা গৈছিল।ৰূপালীয়ে কণমানিটো কোলাত তুলি লৈছিল আৰু সষ্টম কৰি ৰাখিছিল তাইৰ পঞ্চ ইন্দ্ৰীয়।খুচনিতে চুৰি কটাৰী এখন ,নহৰু, সৰিয়হ ৰাখিছিল।ইঘৰে সিঘৰে চিঞৰিবলৈও ভয়।গঞা ৰাইজৰ বিভিন্ন বাদ্যৰ শব্দত পিছফালৰ বাৰীৰ শব্দবোৰ কমিছিল আৰু পুৱতি নিশালৈ তাইৰ টোপনি আহিছিল।এনে কত বিনিদ্ৰ ৰজনী তাই পাৰ কৰিছে।কত ৰাতি উচুপি উঠিছে তাৰ লেখ কোনে লয়,কোনে পায়।তথাপিও জীৱন চলি যায় নিৰ্দিষ্ট পথেৰে ,নিৰ্দিষ্ট গতিৰে।

   কণমানিটোক মৰমতে তাই মাতিছিল দেহামানু বুলি।লাহে লাহে সি ডাঙৰ হৈছিল,খোজকাঢ়িবলৈ শিকিছিল।ৰাতি মাকে পাকঘৰত যেতিয়া ভাত ৰান্ধে দেউতাকৰ সৈতে পিছফালে বহি সি সাধু শুনিছিল।সাধু শুনি সি বৰ ভাল পাইছিল।সিহঁতৰ অল্প জ্ঞানেৰে ৰাজকোঁৱৰৰ দেশৰ সাধু,কৃষ্ণৰ কাহিনী,ৰামায়ণ,মহাভাৰতৰ কাহিনী দেহামানুক শুনাইছিল।বৰ ভাল পাইছিল সি,ৰাজকোঁৱৰৰ দেশত উটি ভাহি ফুৰিছিল সি।কলঙৰ পাৰৰ জীয়া কাহিনীবোৰ মাক দেউতাকৰ মুখত সি শুনিছিল।সাধু নুশুনিলে তাৰ টোপনিয়েই নগৈছিল।ৰূপালীয়ে পিছলৈ জনাই নজনাই বাৰে বিংকৰি কথাৰে সাধু কৈছিল।কাৰণ তাইৰ ওচৰত থকা সাধুকথাৰ তলি উদং হৈছিল।
   
 দেউতাকে দেহামানুক এদিন নতুন সাধু কৈছিল।অবাক হৈ শুনি গৈছিল সি।তাৰ দেউতাক কম সাহসী নহয় তেন্তে, গণেশ বাবাৰ সন্মুখেদি পাৰ হৈ অহাটো কম ডাঙৰ কথানে।তাকো এজনা,দুজনা নহয় কেতিয়াবা তেওঁলোকে দহ,বাৰজনা গণেশ বাবাৰ সন্মুখীন হ'বলগা হয়।দহ,বাৰজনা গণেশ বাবাক সন্মুখত দেখিলেটো সি ভয়তে পেপুৱা লাগিব।দেউতাকৰ মুখত শুনা সঁচা কাহিনীবোৰ শুনি সি কল্পনা কৰে,কেতিয়াবা যদি সিহঁতৰ গাঁৱৰ ধনবৰ বৰটাকৰ দৰে দেউতাককো গণেশ বাবাই লৈ যায় কি কৰিব সি।ভাবিয়েই তাৰ সৰ্ব শৰীৰ কঁপিবলৈ ধৰে।দেউতাকৰ অজানিতে দুচকু তিতি যায় তাৰ।কি যে চিন্তা কৰে সি,নিজৰ ওপৰতে কণমানিটোৰ খং উঠি গ'ল।দেউতাকক কৈ উঠিল সি

*আজিৰ পৰা মোক গণেশ বাবাৰ কাহিনী নক'বা দেউতা।মই নুশুনো।

সি মাকহঁতৰ মুখত শুনিছে,পাহাৰত যেতিয়া গণেশ বাবাই খাবলৈ একো নাপায় তেতিয়াই তেওঁলোক ওলাই আহে মানুহৰ মাজলৈ।পেটৰ ভোকত তেওঁলোকো উগ্ৰ হৈ পৰে।সিহঁতৰ ঘৰৰ সন্মুখতে কলংখন,আগতে বোলে কলং পাৰ হৈ গণেশ বাবা নাহিছিল,কিন্তু আজিকালি আহে।মন যায় কেতিয়াবা তাৰ পিছফালৰ বাৰীত শব্দ কৰিলে তেওঁনো কি কৰে চাবলৈ।কিন্তু মাকে যাবলৈ নিদিয়ে।কুচি মুচি শুই পৰে সি আকৌ মাকৰ বুকুৰ ভিতৰত।সি মাকৰ মুখত শুনিছে,পথাৰত যেতিয়া সোণালী গুটি ধানবোৰ লহপহকৈ বাঢ়ি আহে জাকে জাকে তেওঁলোক আহি ভোক নিবাৰণ কৰে।পিছদিনা কৃষকসকলৰ হৃদয়ে কান্দে।অৱশিষ্টখিনি ঘৰলৈ অনাৰ দিহা কৰে।তাৰ পিছতো পথাৰত ধান নাপায় তেওঁলোক ঘৰে ঘৰে চোতালে চোতালে বিচৰণ কৰে।কেতিয়াবা ভঁৰালঘৰ ভাঙি শুৰ সুমুৱাই ধান খায়,কেতিয়াবা খঙতে মানুহৰ ঘৰ দুৱাৰ ভাঙি পেলাই, লগতে মানুহো।মাকে কয় , তেওঁলোক হেনো অন্তয্যামী।সেয়ে গণেশ বাবাক তাৰ সুধিবলৈ মন যায়,সকলো জানিও মানুহক তেওঁ কিয় মাৰি থৈ যায়।ধান খায়,ঘৰ ভাঙে সি বাৰু বুজি পায়।তাৰ যিদৰে ভোক লাগে,তেওঁলোকৰো লাগে কিন্তু মানুহকনো কিয় মাৰিব লাগে।সি দেখিছে ধনবৰ বৰটাক নাইকিয়া হোৱাৰ পিছত বৰমা আৰু মাইনা বাজনীয়ে নিমখ,তেলে ভাত খাব লগা হৈছে।মাজে মাজে দেউতাকে দেওবৰীয়া বজাৰৰ পৰা অনা শাক পাচলিৰ টোপালা এটা লৈ সি মাকৰ লগত তেওঁলোকৰ ঘৰলৈ যায়।বৰমাজনীয়ে চাদৰৰ আঁচলেৰে চকুপানী টোকে।

ৰাতি যিমানেই গভীৰ হয় ভয়-শংকাবোৰ বাঢ়ি আহে।লাহে লাহে সিহঁতৰ সেইয়া অভ্যাসত পৰিণত হৈছিল।অজিতৰ পইচাকেইটামান বাঢ়িছে।ঘৰখনলৈ এটা দুটা সম্পত্তিও গোট খালে।জুইত ভাত ৰন্ধা ৰূপালীয়ে গেছত লাইটাৰ মাৰিয়েই ভাত,চাহ ৰান্ধিব পৰা হ'ল।আগফালে,পিচফালে লাইট জ্বলাই থোৱা হ'ল।এখন পাংখাও কিনা হ'ল।এ চিফ্ট থকাৰ দিনা জোনাক ৰাতি আগফালে ঢাৰি পাৰি সিহঁতে ৰেডিঅ'ত সন্ধিয়াৰ বাতৰি শুনিছিল,গান শুনিছিল।দেওবাৰে দেওবাৰে আইদেউৰ বুলনি,শেক্সপীয়েৰৰ 'হেমলেট' নাটক শুনিছিল।ৰাতি গৰমত টোপনি নগ'লে অজিতে বিচনীৰে বিচি বিচি দুয়োটাকে শুৱাইছিল।জানে সি ৰূপালীয়ে সি থকাকেইদিনহে নিশ্চিন্তমনে শুই পৰিছিল।বুজা পৰা,মৰম নে কি আছিল ইয়াৰ নাম ৰূপালীয়ে নাজানে, কিন্তু তাই সুখী আছিল জীৱনটোক লৈ,তাই পোৱাখিনিক লৈ।তথাপিও নিশা হ'লেই ভয়টো উজাই আহে তাইৰ।

চি চিফ্টলৈ চাইকেল লৈ যোৱা অজিত এদিন উভতি আহিছিল মানুহৰ কান্ধত শুই।দেহামানুৰ সাহসী দেউতাকজন সেইদিনা দুৰ্বল হৈ পৰিছিল গণেশ বাবাৰ সন্মুখত।তেওঁলোকৰ দলপতি গজৰাজৰ সন্মুখত তিষ্ঠিব নোৱাৰিলে অজিতে।চাইকেলখন টুকুৰা টুকুৰ হৈ পৰিছিল।সেইদিনা গাঁৱখনলৈ দুটা মৃতদেহ আহিছিল।ৰূপালীয়ে চিঞৰিছিল মাথোঁ চিঞৰিছিল।দেহামানুৱে কেলেণ্ডাৰখনত অংকিত গণেশ বাবাৰ ফটোখন চাই চাই কিবাকিবি বিৰবিৰাই আছিল।গণেশ বাবাৰ প্ৰতি থকা শ্ৰদ্ধা,মৰমবোৰে যেন নিমিষতে বিদ্ৰোহৰ ৰূপ লৈছিল।দুখবোৰ বুকুতে বান্ধি সময়ৰ সোঁতত মানুহ আগবাঢ়ে,আগবাঢ়িব লাগে।ৰূপালী আৰু দেহামানুৱেও বুকুত একুৰা জীয়া জুই লৈ জীয়াই আছে।সিহঁতৰ সঙ্গী হৈ আছে গোঁহালিৰ গৰুকেইটা,হাঁহ-পাৰকেইটা আৰু ভুলু।ভুলুৱে তেতিয়াও সিহঁতৰ চকীদাৰী কৰিছিল আগফালে থাকি ,আজিও কৰে আগফালৰ বাৰাণ্ডাতে থাকি।

সেইদিনা সন্ধিয়াতে গাঁৱত হুলস্থুল লাগিছিল।সকলোৰে চোতালে চোতালে ধানৰ ডাঙৰি।সন্ধিয়াতে ভাত মুঠি খুৱাই দেহামানুক ৰূপালীয়ে শুৱাবৰ চেষ্টা কৰে।ল'ৰাটোৰ চিলমিলকৈ টোপনি আহিছিলহে ছাগে,ৰূপালী তেতিয়াও উজাগৰে।আগফালৰ চোতালত ধানৰ ডাঙৰি।ভুলুৰ ভুকভুকনি ক্ৰমান্বয়ে বাঢ়ি গৈছে।হঠাতে ঘটি গৈছিল ঘটনাটো।সিহঁতৰ শোৱা কোঠাৰ বেৰখন ভাঙি সন্মুখত দুজন দঁতাল।থৰথৰকৈ কঁপিছিল ৰূপালী, ল'ৰাটোক বিচনাখনৰ পৰা চোঁচৰাই আঠু কাঢ়ি হাতযোৰ কৰি ৰৈছিল তাই।মুখেৰে একো ওলোৱা নাছিল তাইৰ,মাথোঁ মৰো জীও কৰি তাই ৰৈ আছিল তেনেকৈ।কোনোবাই কোৱা তাইৰ মনত পৰিছিল তেওঁৰ একো অপকাৰ নকৰিলে তেওঁও কাৰো অপকাৰ নকৰে।অজিতক হেৰুৱাই কথাষাৰ তাইৰ বিশ্বাস নহয় যদিও সেই মূহুৰ্তত তাই মাথোঁ দেহামানুৰ কথাহে চিন্তা কৰিছিল।উভতি গৈছিল দুয়োজনা ,মাথোঁ চোতালৰ ধানবোৰ সিঁচৰতি কৰি থৈ গৈছিল,অলপ খাইছিল, অলপ দলিয়াইছিল।দুয়োজনা যোৱাৰ পিছতহে যেন তাই উশাহটো লৈছিল।দেহামানুৱে তাইৰ বুকুত সোমাই কান্দিছিল মাথোঁ।ৰূপালীয়ে কন্দা নাছিল।অজিত যোৱাৰ পিছত চকুপানী তাইৰ খুব কমহে ওলাইছিল।গঞা ৰাইজে কৈছিল,
*ভগৱানৰ কৃপাত ভাল বাচিলি দুয়োটা।নহ'লে গজৰাজৰ সন্মুখত পৰা মানুহ কেতিয়াও বাচি নাযায়।

ৰূপালীয়ে ভাবে,অজিতৰ হত্যাকাৰীৰ ওচৰত তেন্তে তাই জীৱন ভীক্ষা কৰিছিল।কি প্ৰয়োজন আছিল।নিজৰ ওপৰতে খং উঠিল তাইৰ।পিছ মূহুৰ্ততে দেহামানুৰ মুখখন মনলৈ আহিল তাইৰ।তাৰ বাবেই আছিল নেকি সেই ভীক্ষা।

ঘৰটো মেৰামতি কৰি ল'লে তাই।এইবাৰ চৰকাৰী সাহাৰ্য লাভ কৰি ইটাৰে এটা কোঠা সজাই ল'লে সিহঁতে ।দেহামানু পঢ়াত ভাল।বিদ্যালয়ৰ শিক্ষক শিক্ষয়িত্ৰীৱে মৰমো কৰে তাক।এইবাৰ সি মেট্ৰিক দিব।আজি দেউতাকৰ শ্ৰাদ্ধ হৈ গ'ল।শ্ৰাদ্ধলৈ অহা ভকত দুই এজনৰ মুখত তাই শুনা পালে,গজৰাজ মৰিল।বাৰ্দ্ধক্যজনীত কাৰণত পুৱাই তেওঁৰ মৃত্যু হ'ল।দুখৰ দিনটোতো ৰূপালীয়ে সুখ অনুভৱ কৰিলে।ভকতসকলক বিদায় দি তাই টি. ভি.টো লগালে।বাতৰি পাঠ কৰোঁতাজনে বাৰে বাৰে কৈ গৈছে 'গজৰাজৰ মৃত্যুত সমগ্ৰ অঞ্চলটোত গভীৰ শোকৰ ছাঁ পৰিছে।' ৰূপালীয়ে বুজি পোৱা নাই গজৰাজৰ মৃত্যুত তাই দুখ কৰিব নে আনন্দ কৰিব।স্বামী হত্যাকাৰীৰ মৃত্যুত তাই সুখী হ'ব নে সেই নিশা মাতৃ পুত্ৰক জীৱন দান দিয়া গজৰাজৰ মৃত্যুত দুখ কৰিব।জোনৰ পোহৰত তাই আজি অলপ বহিব।জোনাকে ধুই নিয়ক তাইৰ মনৰ খু দুৱনিবোৰ,জোনাকৰ পোহৰত আকৌ এবাৰ তাই জী উঠিব।গজৰাজৰ মৃত্যুত অঞ্চলটোৰ ঘৰে ঘৰে জ্বলোৱা পদূলিমুখৰ চাকিকেইগছি তেতিয়াও জ্বলি আছে তাইৰ বুকুত অতদিনে জ্বলি থকা জুইকুৰাৰ দৰে।

সমাপ্ত।

মনস্বী শৰ্মা।

Saturday, April 3, 2021

প্ৰেমৰ এক স্বাক্ষৰিত পৃষ্ঠা

#প্ৰেমৰ_এক_স্বাক্ষৰিত_পৃষ্ঠা

  *ভালদৰে যাবা,বেছি শুই নাযাবা।ৰাতিৰ কথা।

*হ'ব দিয়া।অ'কে মিচিক বাই বাই,পাপাক বেছি দিগদাৰ নিদিবা।মই সোণকালেই উভতি আহিম।

*হ'ব মা,তুমি ভালকৈ পঢ়িবা,বাই।

  থুকাথুকি  মাতেৰে আঠ বছৰীয়া ল'ৰাটোক চুমা এটি খাই পিছলৈ ঘূৰি নোচোৱাকৈ তাই নৈশ বাছখনৰ নিজৰ ছিটত বহিলগৈ।উদাস উদাস মনেৰে স্বাতীয়ে চকু দুটি জপাই দিলে।এনেদৰে মিচিকক এৰি তাই কেতিয়াও দূৰলৈ যোৱা নাই।দিনটো কামত বাহিৰত থাকিলেও কেতিয়াও তাৰ অবিহনে নিশা পাৰ কৰি পোৱা নাই।হিয়াখন মুচৰ খাই যায়, তাক এৰি ক'ৰবালৈ যোৱাৰ কথা চিন্তা কৰিবলৈ।পিছে এইবাৰ উপায় নাই,ৰিচাৰ্চৰ কামবোৰ বহু পিছপৰি আছে।গাইডেও মাতি আছে।সেয়ে,দুদিনমানৰ বাবে ল'ৰাটোক এৰি আহিবলৈ তাই বাধ্য হৈছে।স্বামী অৰুণাভেও ল'ৰাটোৰ দায়িত্ব মূৰ পাতি লৈ স্বাতীক বহু সাহস দিছে।সকলোৱে কয়,অৰুণাভৰ নিচিনা স্বামী ভাগ্যৰ বলতহে পাই।ইমান কেয়াৰ লয় তাইৰ।কোনেনো আজিকালি ল'ৰা-ছোৱালীৰ দায়িত্ব লৈ ঘৈণীয়েকক পঢ়িবলৈ, কাম কৰিবলৈ পঠিয়াই।মনে মনে তাই কথাষাৰ নভবা নহয়।তথাপিও অৰুণাভৰ উচ্চ চিন্তাধাৰাৰ মাজত তাই নিজকে নিঃস্ব জ্ঞান কৰে।ডঃ অৰুণাভ কাশ্যপৰ লগত যেন স্বাতী বৰুৱাটো অৰুণাভৰ বাবে কিছু নিমিলা অংক।এই অংকটো তেতিয়াহে মিলিব যেতিয়া ডঃ স্বাতী বৰুৱা লিখিব পৰা যাব।সকলোৱে বিচাৰে নিজৰ শিক্ষাৰ মানপত্ৰবোৰ বঢ়াবলৈ, কিন্তু অৰুণাভৰ এইয়া এক আনন্দ,যোগ্যতাৰ আনন্দ,পৰিচয়ৰ আনন্দ।সেয়ে কিছু ক্ষেত্ৰত স্বাতীৰ এনে মানসিকতা ভাল নালাগে।ইয়াৰ বাহিৰে বেয়া পাব পৰাকৈ অৰুণাভৰ আন একো বেয়া লক্ষণ নাই।কৰ্ম ক্ষেত্ৰত আগুৱাই যোৱা আৰু বৰ্তমান পৰিয়ালটো লৈয়ে তেওঁৰ জীৱন।

   গাড়ীখনে ইতিমধ্যে যাত্ৰা আৰম্ভ কৰিছেই।স্বাতীৰ কাষৰ ছিটত বৰ্তমানলৈকে কোনো নাই।নৈশ যাত্ৰা তাই বহু দিনৰ মূৰত অকলে কৰিছে।বিশ্ববিদ্যালয় পঢ়ি থাকোঁতেই তাই এইদৰে নৈশ যাত্ৰা কৰিছিল লগৰ মনালিছাহঁতৰ লগত।কাষৰ ছিটত কোনোবা মহিলা এগৰাকী বহিলেই তাই ৰক্ষা পাব বুলি অদৃষ্টক চিন্তিলে।কিছু দূৰ অহাৰ পিছত ডিব্ৰুগড়ত গাড়ীখন ৰখিল।কেইবাজনো যাত্ৰী ইয়াতো উঠিছে।চিনাকি চিনাকি লগা মুখ এখনে তাইৰ কাষৰ ছিটটোতে বহিলহি।যাত্ৰীজনে তাইলৈ চোৱা নাই।তায়ো ভালদৰে চাব পৰা নাই, কিজানি মনে ভবা জন নহয়েই।

*আৰে,স্বাতী তই ?ইয়াত কেনেকৈ?
*তই যেনেকৈ।

    মহিলা যাত্ৰী নহয় যদিও স্বাতীয়ে ৰূপমক পাই ভাল পালে।কিমান দিন যে হ'ল লগ নোপোৱা মানুহবোৰক।প্ৰায় বাৰ বছৰ।কিন্তু সৌ সিদিনাৰ কথাৰ দৰে জালুকবাৰীৰ প্ৰতিটো কথাই তাইক জোকাৰি যায়,প্ৰতিটো কথাই কন্দোৱাই,প্ৰতিটো কথাই হঁহোৱাই।আজিকালি সম্পৰ্কবোৰ সামাজিক মাধ্যমৰেই আগুৱাই যায়।কোনে,ক'ত কি কৰি আছে,কোন ক'ত গৈছে এইয়া ফটোৱে,আপডেটে কৈ যায়।দুয়োৱে দুয়োৰে খবৰ ল'লে।আচলতে, ৰূপমৰ লগত স্বাতীৰ বন্ধুত্ব বিশ্ববিদ্যালয়ৰ সময়ৰে।জালুকবাৰীৰ মানুহ বুলি ক'লেই চোন এক অন্য ধৰণৰ আপোনত্ব থাকি যায়।হৃদয়ৰে হৃদয়ৰ।

*আৰু ক সংসাৰৰ কথা।ব্যস্ততাবোৰৰ পৰা আজিকালি খবৰ ল'বলৈ সময়েই নোপোৱা হ'লো বুজিছ।এই ৰ চোন তই গুৱাহাটী যাৱ যে নন্দনৰ বিয়ালৈ যাৱ নেকি?
*নাই, নাই।মই গৱেষণাৰ কামতহে আহিছোঁ।
*বাৰু নন্দনে মাতিছেনে নাই তোক?সি মোক মাতিম বুলিয়েই কৈছিল।তই বাৰু নাযাৱ বুলি আমি জানো,তথাপিও সি নিমন্ত্ৰণ দিম বুলি কৈছিল।
*দিছে নিমন্ত্ৰণ হোৱাটছ এপত চিঠিখনৰ ফটো দি।
 *তই অভিমান কৰিছ?
*অভিমান, কিহৰ?
*হ'ব দে বিয়া পাতিলেও হিয়াৰ একোণত তই আজিও আছ।তইহে পাট্টা নিদিলি।সি তোক ইমান ভাল পাইছিল।আমি এতিয়াও তাক জোকাও তোৰ লগত।হোষ্টেলৰ চিনিয়ৰ জুনিয়ৰ সকলোৱে তাক নন্দন বুলি মতাতকৈ স্বাতীনন্দন বুলিহে মাতিছিল।খং কৰা নাছিল সি এটি মিঠা হাঁহি মাৰি আঁতৰি গৈছিল।সঁচাকৈয়ে তহঁত দুটাৰ বিয়াখন হোৱা হ'লে সি বৰ সুখী হ'লহেঁতেন জান।তোৰনো তাক কিয় ভাল নালাগিল বাৰু?

*হ'ব আৰু দে,এইবোৰ কথা বাদ দে।মোৰ এতিয়া এটা আঠ বছৰীয়া ল'ৰা আছে,সিও এতিয়া ভাবি দৰা।এইবোৰ কথা এতিয়া অপ্ৰয়োজনীয়।
*বাৰু সেইবোৰ বাদ দে,আমি লগৰখিনি একেলগে যাম বুলি কথা পাতি থৈছোঁৱেই।তয়ো ওলাবি।যেনেকৈ নামাতক মাতিছেটো।তই যিমান কষ্ট দিলি তাক তোক নামাতিলেও কথা নাছিল।
*হ'ব হ'ব সেইবোৰ বাদ দে তোৰ বিয়া বাৰুৰ কথা ক?
*ছোৱালী চাই আছোঁ পোৱা নাই বুজিছ,আজিকালি ছোৱালীবোৰ বুকিং থাকে,মোৰজনী বা ক'ত কাৰ লগত বুকিং হৈ আছে তেৰাইহে জানিব।

   দুয়োটাই হাঁহি দিলে।কথা পাতি পাতি এটা সময়ত ৰূপমৰ টোপনি গ'ল।উজাগৰে থাকিল মাথোঁ স্বাতী।এক বুজাব নোৱাৰা শিহৰণে আজিও তাইৰ সৰ্ব শৰীৰ কঁপাই তুলিলে।কোন আছিল নন্দন?হয়তো প্ৰশ্নটো ভুল হ'ব তাইৰ বাবে কোন নাছিল নন্দন?বিনিদ্ৰ ৰজনী ফোনৰ আনটো মূৰত অৰ্গেনত সুৰ দিয়া ল'ৰাটোৱেই আছিল নন্দন,ভাস্কৰে নিসঙ্গ কৰি থৈ যোৱা সময়খিনিত সঙ্গ দিয়া ল'ৰাটোৱেই আছিল নন্দন,তাইৰ বাবে পাণ বজাৰৰ পৰা সাহিত্যৰ কিতাপ বিচাৰি অনা ল'ৰাটোৱেই আছিল নন্দন,তাইৰ বাবে জালুকবাৰী চাৰিআলিত বৰষুণত তিতি জুৰুলা হৈ থকা ল'ৰাটোৱেই আছিল নন্দন, তাৰ হৃদয়ৰ কথাবোৰ বুজাবলৈ তাইৰ বাবে গীত গোৱা ল'ৰাটোৱেই আছিল নন্দন, জয়ন্ত হাজৰিকাৰ সেই বিখ্যাত গানটো 'মায়াময় ৰূপালী জোনাক, ছাঁয়াঘন সৰলৰে পাত' গীতৰে তাইক প্ৰকাৰন্তৰে প্ৰেমৰ প্ৰস্তাৱ দিয়া ল'ৰাটোৱেই আছিল নন্দন।তথাপিও, তাই নন্দনক মনৰ মানুহজন কৰি ল'ব নোৱাৰিলে।কিয় নোৱাৰিলে নাজানে তাই।ই মাথোঁ সাঁথৰ হৈ ৰ'ল তাইৰ বাবে।তথাপিও অদৃষ্টক তাই সদায় বিচাৰে 'নন্দনক সুখত ৰাখক,ভাল ছোৱালী এজনী তাৰ জীৱনলৈ আনক।'

  নন্দনৰ বিয়াৰ চিঠিখন পাই তাই সুখী হৈছিল, কিন্তু তাৰ মাজতো এটি অভিমান তাইৰ হৃদয়ত ৰৈ গৈছিল।কিয় সি বিয়াৰ খবৰটো তাইক ফোন কৰি জনাব নোৱাৰিলে,কিয় সি বিয়ালৈ আহিবি বুলি মুখেৰে এষাৰ ক'ব নোৱাৰিলে।তাই নজনাকৈয়ে অভিমানবোৰে বুকুখন গধুৰ কৰে।তথাপিও বুজন দিয়ে তাই নিজকে 'হওঁক দে তাৰ ভাল হওঁক।'

   নন্দনক লগ পোৱাৰ আগতেই স্বাতীৰ জীৱনলৈ প্ৰেমৰ বসন্ত নামিছিল।ভাস্কৰৰ প্ৰেমে তাইক মতলীয়া কৰিছিল।ভুল-শুদ্ধ,ভাল-বেয়া সকলোবোৰ তাই পাহৰি পেলাইছিল।প্ৰথম প্ৰেম আছিল ভাস্কৰ, তাইৰ অনুভবে অনুভবে তেতিয়া ভাস্কৰৰ ছন্দ স্পন্দিত হৈছিল।ভাস্কৰৰ পুৰুষ সুলভ কণ্ঠই তাইক আকৰ্ষিত কৰিছিল।মহাবিদ্যালয়ৰ দ্বিতীয় বৰ্ষত পঢ়িছিল তেতিয়া তাই।প্ৰথম প্ৰেমৰ আলসুৱা অনুভৱে তাইক মোহাচ্ছন্ন কৰি ৰাখিছিল।সেই প্ৰেম চলিছিল প্ৰায় চাৰি বছৰ কাল।মহাবিদ্যালয়ৰ শিক্ষা সাং কৰি তাই বিশ্ববিদ্যালয়ত নামভৰ্তি কৰিছিল।ভাস্কৰৰ সৈতে প্ৰেমৰ সম্পৰ্ক তেতিয়ালৈকে ৰাজহুৱা হোৱা নাছিল।তাইৰ ক'বলৈ মন গ'লেও ভাস্কৰে বাধা দিছিল।'সময় আহিলে মানুহক জনালেও হ'ব' বুলি স্বাতীৰ মুখ সি বন্ধ কৰি ৰাখিছিল।দুই এক বন্ধু-বান্ধৱীৰ বাহিৰে সিহঁতৰ এই সম্পৰ্কৰ কথা আনে নাজানিছিল।স্বাতীৰ বাবে ভাস্কৰ সৰ্বচ্চ আছিল।তাৰ বাহিৰে বেলেগৰ চিন্তা কৰাটো তাইৰ বাবে যেন পাপহে আছিল।বিশ্ববিদ্যালয়ত ভৰি দিয়েই তাই নতুন নতুন বন্ধু বান্ধৱী লগ পাইছিল।তাৰে মাজত ৰূপম আৰু নন্দনো আছিল।বিশ্ববিদ্যালয় পঢ়িবলৈ যোৱাৰ পৰাই তাই ভাস্কৰৰ বহু ক্ষেত্ৰত পৰিৱৰ্তন লক্ষ্য কৰিছিল।আগতে যি দৰে সি ফোন কৰিছিল, বহু সময় কথা পাতিছিল,তাইক সময় দিছিল, সেই সময়ৰ নাটনি হৈছিল তাৰ।সুধিলেও ব্যস্ততাৰ দোহাই দিছিল।বহু উজাগৰী নিশা স্বাতীয়ে গাৰু তিয়াইছিল,একো উৱাদিহ পোৱা নাছিল তাই।তথাপিও তাই ভাস্কৰক ভাল পাইছিল হিয়া মন উজাৰি।ভাস্কৰ তাইৰ জীৱনৰ প্ৰথম প্ৰেম আছিল।সেয়ে হয়তো ভাস্কৰৰ নিৰ্লিপ্ততাকো তাই অশ্ৰুৰ আঁৰত লুকুৱাই ৰাখিছিল।

   প্ৰথম প্ৰথম হোষ্টেলত সোমোৱাৰ দিনাই তাই নন্দনক লগ পাইছিল।হোষ্টেলৰ কামত সি প্ৰিফেক্টক লগ কৰিবলৈ আহিছিল।একে ডিপাৰ্টমেন্টৰ নহ'লেও ওচৰা ওচৰি হোৱাৰ বাবে সিহঁতৰ প্ৰায়ে দেখা দেখি হৈ থাকে।এদিন নন্দনে হোষ্টেললৈ অহাৰ পথত তাইক সুধিছিল

*তোমাৰ বয়ফ্ৰেন্দ আছে?

তায়ো হাঁহি হাঁহি কৈছিল

*কিয়হে থাকিলেনো কি কৰিবা,নাথাকিলেনো কি কৰিবা?

*থাকিলে প্ৰেমৰ প্ৰস্তাৱ দিব,নাথাকিলে বেলেগক চাব।

 হাঁহি হাঁহি ৰূপমে কথাকেইষাৰ কৈছিল।

*ধেৎ,কি যে কৱ ৰূপম।

   সাধাৰণভাৱেই স্বাতীয়ে হোষ্টেল পাইছিলহি।কথাবোৰ তাই ভাবিও থকা নাছিল।বন্ধুসুলভ মানসিকতাৰে সুধিছিল বুলিয়েই তাই ভাবি থৈছিল।তাতে ভাস্কৰৰ চিন্তাই তাইৰ বাকীবোৰ কথাত লাগি থাকিবলৈ সময়েই নিদিছিল।মাজে মাজে ভাবে তাই 'চকুৰ আঁতৰ হ'লে মনৰো আঁতৰ হয়' কথাষাৰ সঁচা নেকি বাৰু।পঢ়িবলৈ নহা হ'লেই ভাল আছিল নেকি বাৰু।হাজাৰ চিন্তাই তাইক জুৰুলা কৰে।তাৰ মাজতে ভাস্কৰৰ লগত কথা পাতিবলৈ পালেই তাইৰ অভিমানবোৰ ধূলিসাৎ হৈ যায়।

   লাহে লাহে এছাইনমেন্ট, প্ৰজেক্টৰ কামবোৰ বাঢ়ি আহে,হোষ্টেলৰ জুনিয়ৰ হিচাপে সকলো ক্ষেত্ৰতে এক্টিভো থাকিব লাগে।অসমত বাৰটা মাহত তেৰটা উৎসৱৰ দৰে জালুকবাৰীটো সপ্তাহে প্ৰতি অনুষ্ঠান অনুষ্ঠিত হৈ থাকে।স্বাতীহঁত ব্যস্ত হয় বিশ্ববিদ্যালয় সংগীত অনুশীলন কৰাত,বিহু নৃত্য, নাটক আদি কৰাত।লাহে লাহে বহুতৰ লগত স্বাতীৰ চা চিনাকি হ'ল,বহু প্ৰেমৰ প্ৰস্তাবো আহিবলৈ ধৰিলে।কিন্তু স্বাতীৰ হৃদয়ত ভাস্কৰৰ বাহিৰে যে আনৰ বাবে ঠাই নাই।ভাস্কৰেটো তাইক কেতিয়াও কোৱা নাই তাইক ভাল নাপাওঁ বুলি, ব্যস্ত সি।ব্যস্ততাবোৰ নাইকিয়া হ'লেই সি আকৌ তাইক সময় দিব,ভাস্কৰ স্বাতীৰ হৈ পৰিব।তথাপিও অস্থিৰ সত্তা এটা তাই লৈ ফুৰিছিল নিজৰ মাজত।বহু কথা বিবেকে গ্ৰহণ কৰিলেও হৃদয়ে নকৰে।সঁচাটো নাকচ কৰি থাকিয়েই আমি হৃদয়ক প্ৰবোধ দিওঁ।

   কৃষ্ণচূড়াৰ দেশত স্বাতীয়ে প্ৰেমৰ বাহিৰে সকলো পাইছিল,শিকিছিল বহু কথা।হোষ্টেলীয়া জীৱনৰ মাদকতা,বন্ধুৰ মৰম,আদৰৰ মাজত তাই জী উঠিছিল।ভিন্নৰঙী এই জীৱন, ইচ্ছা কৰিলেই মন যোৱাবোৰ কৰি তুলিব পৰা, ইচ্ছা কৰিলেই সীতাৰামৰ দোকানলৈ যোৱা,দীঘল দীঘল পাপৰ ভজা কিনি অনা,বৰ্ষণমুখৰ আবেলিবোৰত মাৰ্কেটত পকৰীৰ জুতি লোৱা,মন গ'লেই ফাঁচী বজাৰ যোৱা,মাজ নিশালৈকে লগৰীয়াৰ লগত হাঁহিৰ লহৰ তোলা আৰু ষান্মাসিকৰ আগত নিশা দেৰিলৈকে পঢ়া।ৰঙৰ দেশত সকলোবোৰ আছিল।ৰূপম, নন্দনহঁতৰ লগতো বন্ধুত্ব সুদৃঢ় হৈছিল।তেন এটা দিনতে নন্দনে তাইক ফোন কৰিছিল

*আজি আবেলি জালুকবাৰীলৈ আহিবাচোন?
*কিয়,কিবা আছে নেকি?
*আছে,তোমাৰ বাবে কিবা এটা কিনিছিলোঁ,দিব লাগে।
*হেই,মোক একো নালাগে দেই।
   স্বাতী অলপ অপ্ৰস্তুত হৈছিল।
*মই সেইবোৰ নাজানোঁ, তুমি মাথোঁ আহিবা অকলে।
*অকলে?নাই মই যাব নোৱাৰিম।মোৰ বেলেগ প্ৰগেম আছে।
*মই অপেক্ষা কৰিম।
*নকৰিবা,মই নাযাওঁ।

   নগ'ল স্বাতী নন্দনক লগ ধৰিবলৈ।কিয় যাব তাই, বন্ধু হ'লেও তাই বন্ধুত্বৰ সীমা ৰেখাডাল জানে।অকলে মতাত তাইৰ খঙটো আৰু বাঢ়িলে।নগ'ল তাই।আবেলি তিনি মান বজাৰপৰা আকৌ নন্দনৰ ফোন আহিল।তাই ৰিচিভ নকৰিলে।গণিব নোৱাৰা মিছ কলেৰে সেইদিনটো পাৰ হ'ল।পিছদিনা ডিপাৰ্টমেন্টৰ পৰা ওভতাৰ পথত নন্দনক তাই লগ পালে।দূৰৰ পৰাই তাক দেখি চমু বাটেৰে নগৈ মৃন্ময়ী আৰু শ্ৰুতিমালাৰ সৈতে তাই আনটো বাটেৰে খোজ দিলে।ৰূপম আৰু নন্দনেও সিহঁতক অনুসৰণ কৰিলে।ৰূপমে মৃন্ময়ীক মাত লগালে

*মৃন্ময়ী বাইদেউ আজি এই বাটেৰে যে,কি হ'ল?

*স্বাতীয়েহে এইফালে আহোঁ বুলি ক'লে,সেয়ে আহিলোঁ।

  স্বাতীৰ সৰ্ব শৰীৰ কঁপিবলৈ ধৰিলে।বুজাব নোৱাৰা এক উত্তেজনাই তাইক ইতিমধ্যে গ্ৰাস কৰিছে।

*স্বাতী কি হ'ল তই কালি জালুকবাৰীলৈ নগ'লি যে,নন্দনে তোক ইমান ফোন কৰিলে ৰিচিভ নকৰিলি।

   স্বাতী যেন বিস্ফোৰিত হৈ পৰিল।ঘূৰিলৈ তাই নন্দনলৈ চাই যি আহিল মুখত কৈ গ'ল।
*মই যাম বুলি কৈছিলোঁ জালুকবাৰীলৈ,মই কৈছিলোঁ মোৰ বাবে ৰৈ থাক জালুকবাৰীত,মই কৈছিলোঁ মোক বাৰে বাৰে ফোন কৰ।মোৰ বয়ফ্ৰেন্দ আছে ডেমিট।

  আৰু কি কৈছিল তাইৰ মনত নাই।কিন্তু মৃন্ময়ীহঁতে তাইক পিছত কথাখিনি কৈ কৈ ইমান হাঁহিছিল যে বিশ্ববিদ্যালয়ৰ জীৱনৰ ই এক পাহৰিব নোৱাৰা মূহুৰ্তৰ সাক্ষী হৈ ৰৈছিল।নন্দনে সেইদিনা একো কোৱা নাছিল।মাথোঁ উভতি যোৱাৰ সময়ত কৈ গৈছিল

*তোমাক মই সেইদিনা সুধিছিলোঁ বয়ফ্ৰেন্দ আছে নেকি, তুমি হাঁহি উৰুৱাই দিছিলা।সেয়ে ভাবিছিলোঁ নাই বুলি Sorry.

   স্বাতী থৰ হৈ ৰৈছিল,ভবাটো নাছিল তাই সেইদিনা সেই কথাষাৰৰ আঁৰৰ কাহিনী এনেকুৱাও হ'ব পাৰে বুলি।হোষ্টেললৈ গৈ নিজকে অপৰাধী যেন লাগিছিল তাইৰ।দুদিনমানৰ পিছত  নন্দনক নিজেই মেছজ কৰিছিল।

*Sorry. সেইদিনাৰ বাবে।তই মোৰ ভাল বন্ধু হৈ ৰ'ব নোৱাৰিবি জানো?

  বন্ধুত্বৰ ডোলেৰে বান্ধ খাইছিল দুয়োটা,কিন্তু তাইৰ অন্তৰত প্ৰেম নাথাকিলেও নন্দনে তাইক যে বন্ধুত্বৰ আঁৰত প্ৰেমৰ বীজ সিঁচি ৰাখিছিল তাই জানে।জানিও তাই নজনাৰ ভাও ধৰে,উপায় নাই তাইৰ।ভাস্কৰৰ লগত তাই বিশ্বাসঘাটকতা কৰিব নোৱাৰে,তেনে ছোৱালী তাই নহয়।কাৰণ ভাস্কৰে তেতিয়ালৈকে তাইৰ লগত সম্পৰ্ক বিচ্ছিন্ন কৰা নাছিল মাথোঁ উপেক্ষা কৰিছিল।বিশ্ববিদ্যালয়ৰ স্বাতীৰ প্ৰতিটো অনুষ্ঠানৰ আগ শাৰীৰ দৰ্শক আছিল নন্দন,তাইৰ প্ৰতিটো প্ৰয়োজনৰ খবৰ ৰাখিছিল সি।সহজ কৰিব খোজা সম্পৰ্কটো হাজাৰ বিচাৰিলেও তাই সহজ কৰি তুলিব পৰা নাছিল।'তই' বুলি সম্বোধন কৰা স্বাতীৰ প্ৰতিটো উত্তৰ নন্দনে 'তুমি'ৰে দিছিল।নন্দনৰ হোষ্টেলৰ বহুতেই তাইক নন্দা বা বুলি মাতিছিল, ধমক দিছিল তাই, হাঁহিছিল সিহঁতে সিহঁতৰ নিৰ্দোষ ধেমালিৰ বাবে।ইলেকচনৰ কেম্পেনিং আৰম্ভ হৈছিল।নন্দনে গাইছিল তাৰ প্ৰিয় গীত

"মায়াময় ৰূপালী জোনাক,
ছায়াঘন সৰলৰে পাত।
জিৰ জিৰ্ জুৰিৰে পাৰত
পামনে মই পামনে তোমাক।"

  স্বাতীৰ সেইদিনা ক'ব নোৱাৰাকৈয়ে চকুলো নিগৰিছিল।চচমাৰ আঁৰত দোপাট্টাখনৰে চকুলো মোহাৰিছিল তাই।তাইৰ তেজৰ প্ৰতি টোপাল কণিকাই,সীৰাই সীৰাই যেন সেই গীতৰ মৰ্ম উপলব্ধি কৰিছিল।তথাপিও তাই অবুজন হৈ ৰৈছিল।শ্ৰুতিমালাহঁতে সেইদিনা স্বাতীক জোকাই অৱস্থা নাইকিয়া কৰিছিল।

   সময় দূৰন্ত গতিত আগবাঢ়িছিল।নন্দনৰ সেই গীত প্ৰায়ে শুনিবলৈ পোৱা গৈছিল।বিশ্ববিদ্যালয়ৰ শিক্ষা শেষ কৰি স্বাতী ঘৰলৈ উভতি আহিছিল।এন জি অ' এটাত সোমাইছিল তাই‌।ভাস্কৰ একেদৰেই আছিল।দুদিনমান যদি তাৰ কথাত অমিয়া বৰষে,দুদিনমান ব্যস্ততাৰ ভাষণ বৰষে।নিশা বেদনাবোৰ গভীৰ হয়,যেতিয়া ফোন কৰিলে আনটো মূৰত তেওঁ ব্যস্ত বুলি কয়।বেয়া চিন্তাবোৰে স্বাতীৰ নিদ্ৰা ভাঙে।তথাপিও নিৰ্লিপ্ত হৈ থাকে ভাস্কৰ।শ্ৰুতিমালাৰ কথামতে,এদিন ভাস্কৰক তাই বিয়াৰ কথা ঘৰুৱাভাৱে আগবঢ়োৱাৰ কথা ক'লে।উচপ খাই উঠিল সি।এমাহমানৰ মূৰত সি উত্তৰ দিলে সি বিয়া পাতিব নোৱাৰে স্বাতীক,তাৰ ঘৰৰ বাবে স্বাতী যোগ্য নহয়।এনেকুৱা কিবা এটাই হ'ব বুলিটো স্বাতীয়ে জানিছিল, তথাপিও আশাত বন্দী জীৱন, আজীৱন।তমসাবৃত দিনবোৰ যেন তাইৰ আৰম্ভহে হৈছিল।সহজ জানো ইমান, প্ৰথম প্ৰেমক পাহৰাটো।তথাপিও সাংঘাতিক জেদভাব এটাই তাইক আচ্ছন্ন কৰি তুলিছিল।পাহৰা নাছিল তাই ভাস্কৰক সিহঁতৰ প্ৰেমৰ মধুৰ দিনবোৰ আনৰ চকুত ধৰা নপৰাকৈয়ে তাই স্মৃতিচাৰণ কৰিছিল।সেইবাৰ নেট,শ্লেটৰ পৰীক্ষাৰ ফৰ্ম ফিলাপ কৰিও তাই দিবলৈ যোৱা নাছিল।তাই যাব বুলি সকলোৱে অপেক্ষা কৰিছিল আৰু নন্দনে?হয়তো তাইক দেখা পোৱাৰ হেঁপাহতে সি জে আৰ এফ পোৱাৰ পিছতো আহিছিল সেইদিনা বিশ্ববিদ্যালয়লৈ।তাইক নেদেখি সকলোৱে তাইলৈ ফোন কৰিছিল।বহু দিন তাই সিহঁতৰ ফোন ৰিচিভ কৰা নাছিল আৰু নন্দনৰ ফোন ৰিচিভ কৰাৰ সাহস তাইৰ নাছিল।লাজ পাইছিল তাই নন্দনৰ আগত নিজক দাঙি ধৰিবলৈ।মেছেজ দিছিল সি

*তুমি যদি মোৰ ফোন ৰিচিভ নকৰা,এইবাৰ তোমাৰ ঘৰ ওলামগৈ।

  ভয় খাইছিল তাই।ঘৰত ভাস্কৰৰ কথা জনাৰ পিছৰ পৰাই দেউতাকে সকীয়নি দিয়েই থাকে।এইবাৰ নন্দনো ওলালেহি তাইৰ যে ঘৰৰ মানুহৰ চকুলৈও চাব নোৱাৰিব।স্বাতীৰ আত্মসন্মান ব্যাঘাত হোৱাটো তাই আৰু নিবিচাৰে।ৰিচিভ কৰিছিল তাই নন্দনৰ ফোন।তাৰ কবিতা শুনিছিল, তাৰ গীত শুনিছিল, অৰ্গেনত নুশুনা গীতৰ সুৰ শুনিছিল।গভীৰ নিশাবোৰত একো নোকোৱাকৈয়ে সি বুজি উঠিছিল তাইৰ মৌনতাৰ কাহিনী।হঁহুৱাইছিল তাইক,জীৱনটোক আকৌ ভালপাবলৈ শিকাইছিল।নন্দনৰ প্ৰচেষ্টাতে স্বাতীয়ে আকৌ নেট,শ্লেটৰ পৰীক্ষা দিছিল।কিন্তু নন্দনক লগ কৰা নাছিল।সুধিছিল সি,'লগ কৰিব পাৰিমনে?'নোৱাৰিলে তাই তাক লগ ধৰাত সন্মতি দিবলৈ।সাহস নহ'ল তাইৰ,নন্দনৰ চকুত আকৌ ভালপোৱাৰ বৰষুণজাক তাই চাব নোৱাৰে,তাক উপেক্ষাও কৰিব নোৱাৰে।পৰীক্ষাৰ ৰিজাল্ট চাই দিছিল নন্দনে।উৎসাহ দিছিল কলেজে কলেজে গৈ ৰিজিউম দিবলৈ,গৱেষণাৰ কাম কৰিবলৈ।সুস্থিৰ হৈছিল স্বাতী লাহে লাহে।নন্দনৰ আব্দাৰবোৰে তাইক জীয়ন দিছিল।বিভিন্ন ধৰণৰ কথা পাতিছিল সিহঁতে, কিন্তু কোনো দিন নন্দনে তাইক ভালপোৱাৰ কথা আৰু কোৱা নাছিল।নোকোৱাকৈয়ে বুজিছিল তাই, মাজে মাজে নিজেই আঁতৰি ফুৰিছিল তাই।তাই আৰু দ্বিতীয় ভাস্কৰ হ'ব নোৱাৰে।নন্দনেও কষ্ট কৰিছিল।চাকৰি বিচাৰি বিচাৰি সিও বহু পৰীক্ষাত বহিছিল।

*এটা চাকৰি লাগে বুজিছা সোনকালে।তেতিয়াহে মনৰ মানুহজনী আপোন কৰি ল'ব পাৰিম।

 এদিন মেছেজত কথা পাতি থাকোঁতে সি কৈ উঠিছিল।নুবুজাৰ ভাও ধৰি স্বাতীয়েও উত্তৰ দিছিল।

*বিচাৰ,বিচাৰ।আমিও সোনকালে বিয়াখন খাব লাগে।

 একো উত্তৰ দিয়া নাছিল সি।দুদিনমান কনটেক্ট কৰা নাছিল আকৌ এদিন নিজেই ফোন কৰিছিল খা খবৰ ল'বলৈ।সেইখিনি সময়তে অৰুণাভৰ খবৰ আহিছিল স্বাতীৰ বাবে।দেউতাকে পলম নকৰি সোনকালে ল'ৰাই পচন্দ কৰিলে ছোৱালীৰ আপত্তি নাই বুলি মোমায়েকৰ আগত কৈ পঠিয়ালে।খং উঠিছিল স্বাতীৰ দেউতাকৰ তেনে উত্তৰ শুনি।কিয় ছোৱালী হ'ল বুলি, জীৱনত এবাৰ ভুল কৰিলে বুলি তাইৰ কি নিজা মন নাই,নিজা মতামত নাই!তথাপিও, দেউতাকৰ আগত মুখেৰে একো ক'ব নোৱাৰিলে।সেইখিনি সময়ত তাইৰ এনে লাগিছিল নন্দনক ক'ব নেকি, লৈ যা মোক তোৰ কৰি,তোতকৈ মোক আন কোনেও বুজিব নোৱাৰে।
  নোৱাৰিলে ক'ব তাই নন্দনক একো।আত্মসন্মানবোধে আৱৰি ধৰিলে তাইক।মাক দেউতাকৰ ভাল ছোৱালীৰ টেগটো লৈ তাই স্বাতী বৰুৱাৰ পৰা মিচেছ অৰুণাভ স্বাতী কাশ্যপ হ'ল।খবৰটো দিছিল তাই নিজে নন্দনক।ফোন কৰিছিল বিয়াৰ নিমন্ত্ৰণ দিবলৈ, কিন্তু মনে প্ৰাণে কৈছিল তই নাহিবি নন্দন,তই নাহিবি।তোৰ সন্মুখত থিয় হোৱাৰ সাহস মোৰ নাই।একো কোৱা নাছিল সি,মাথোঁ ফোনৰ সিটো মূৰৰ পৰা 'নতুন জীৱনলৈ শুভেচ্ছা থাকিল' বুলি কৈ ফোনটো কাটি দিছিল।

বিয়াৰ পিছতো মাজে মাজে মেছেজতে নন্দনে স্বাতীৰ খবৰ লৈছিল, মিচিকৰ খবৰ লৈছিল।কিন্তু কোনো দিন সোধা নাছিল অৰুণাভৰ কথা।ব্যস্ততাবোৰ বাঢ়িছিল।ঘৰ-সংসাৰৰ দায়িত্বত নন্দন ৰৈ গৈছিল স্মৃতি হৈ,তথাপিও যেতিয়াই বন্ধুবৰ্গৰ মাজত নন্দনৰ বিষয়ে সৰৱ আলোচনা চলিছিল স্বাতী ৰৈ গৈছিল মাথোঁ এক ভাল শ্ৰাৱক হৈ।হঠাৎ সি সেইদিনা মেছজ কৰিছিল তাৰ বিয়াৰ নিমন্ত্ৰণী পত্ৰখন দি।বিয়াৰ পিছত কোনোদিন ফোন নকৰা নন্দনক তায়ো মাথোঁ মেছেজতে শুভেচ্ছা দিছিল।ক'ৰ ছোৱালী, কি কৰে একো সোধা নাছিল।কিন্তু নিমন্ত্ৰণী পত্ৰখনত নামটো পঢ়ি ফেচবুকত চাৰ্চ কৰিছিল।লগে লগে উলাইছিল নন্দনৰ লগত ভাস্বতীৰ এখন প্ৰি উইডিং প্ৰফাইল পিকচাৰ।বহু সময় চাই ৰৈছিল তাই।অন্তঃকৰণে ভাবিছিল স্বাতীয়ে,সুখী হ তই।বহুবাৰ বহুদিন চাইছিল সেই ফটোকপি, মবাইলৰ গেলেৰীত চেভ কৰি থৈছিল ফটোকপি।

*স্বাতী উঠ,পালোঁহি।

  অতীত ৰোমন্থন কৰি থাকোঁতেই পুৱতি নিশা চিলমিলকৈ টোপনি আহিছিল স্বাতীৰ।ৰূপমৰ মাততহে সাৰ পালে।সিও বিশ্ববিদ্যালয়তে চাকৰি কৰে যিহেতু দুয়োটা একেখন কেবকে বুক কৰিলে।গেষ্ট হাউচৰ সন্মুখত নামিবৰ সময়ত ৰূপমে আকৌ কৈ উঠিল।

*পৰহিলৈ মনত ৰাখিবি,ওলাবি।

*হেই,তহঁত যাবি,মই নাযাওঁ।মোৰ কাম আছে।
 তোক লৈহে মই যাম।নাটক নকৰিবি।শেষ বাৰৰ বাবে দুয়োৱে দুয়োকে চাই ল'বি।চিন্তা নকৰিবি ৰিচিপচনত ময়ো নাযাওঁ।আমি বিয়াৰ দিনা গৈ একেবাৰে ৰাতি দৰাৰ লগত কইনা আনিবলৈ যাম।তোক বাৰু উভতাৰ পথত ইয়াত নমাই থৈ যাম,কইনা আনিবলৈ তই যাব নালাগে।যিমানেই নহওঁক কইনায়ো বেয়া পাব নহয়।

*মই বিয়া খাবলৈ কাপোৰ অনা নাই অ'।
*সেইবোৰ ফটুৱামি বাদ দে,ওলাবি মুঠতে।

ৰুমটোত সোমাই মিচিকলৈ ভিডিঅ কল কৰিলে।অলপ ৰেষ্ট লৈ ব্ৰেকফাষ্ট কৰি স্বাতী গাইডৰ ওচৰলৈ গ'ল।জালুকবাৰীখন বহু সলনি হ'ল।সিহঁতৰ দিনৰ বাট-পথ,আৱাসবোৰত নতুনত্ব আহিল।তথাপিও কেন্টিনত চাহত চুমকটো মাৰোতে সিহঁতৰ হাঁহিবোৰ যেন গুঞ্জৰিত হৈছে।কৃষ্ণচূড়াৰ দেশত অলিয়ে গলিয়ে আজি যেন তাই নন্দনক বিচাৰি ফুৰিছে।অৰুণাভৰ ফোনটো আহিলতহে তাই বাস্তৱ পৃথিৱীখনত ভৰি দিছে।

*ৰাধাচূড়াৰ দেশত গৈ আমাক পাহৰিলাই নেকি?
*নাই, নাই।ভাত খালা।
*ও খালোঁ, তুমি?
*নাইখোৱা,খাম আৰু।ছাৰৰ ওচৰৰ পৰা আহি কেন্টিনলৈ আহিছিলোঁ,চাহ খালোঁ।
*অ'কে।টেক কেয়াৰ।এই শুনা না,তোমাৰ যে কোনোবা ভাল বন্ধু এজনৰ বিয়া আছিল এইকেইদিনতে নহয় জানো?
*হয়।তোমাৰ ইমান মনত আছে,কিয় সুধিলা?
*তুমিহে কৈছিলা ওচৰত থকা হ'লে গ'লা হয় বুলি।গৈ আহিবা এতিয়া।
 *হেই নাযাওঁ।মই এনেইহে কৈছিলোঁ।অ'কে বাই এতিয়া।

     এদিন এনেয়ে অৰুণাভক তাই নন্দনৰ বিয়াৰ কথা কৈছিল।তেওঁৰ যে মনত থাকিব তাই ভবাই নাছিল।

  ব্যস্ততাবোৰৰ মাজত দুদিন কেনেকৈ পাৰহৈ গ'ল স্বাতীয়ে গমেই নাপালে।গধূলিলৈ ৰূপমৰ ফোন আহিল।একেই কথা বিয়ালৈ যাব লাগে।কিছু সময়ৰ পিছত নন্দনৰ এটা মেছজ আহিল

*তুমি বুলে জালুকবাৰীতে আছা,সময় পালে আহিবা কাইলৈ।

  নোযোৱাকৈ থাকিব নোৱাৰিলে স্বাতী।অৰুণাভক বিয়ালৈ যোৱাৰ খবৰটো দিলে।ৰূপম আহি আগতেই ৰেদি‌।বোৱা কাপোযোৰকে পিন্ধি তাই ওলাই আহিল। দীঘল চুলিখিনিত ক্লাচডাল মাৰি ল'লে।গহণা বুলিবলৈ নাই, যি পিন্ধি আহিছিল সেইয়াই।যাওঁতে নন্দনৰ বাবে কি কিনো কি নিকিনো চিন্তা কৰি কৰি মাউথ অৰ্গেন এটাকে কিনি ল'লে।যিমানে ওচৰ চাপিছে বুকুৰ ধপধপনিটো বাঢ়ি গৈছে।এই চহৰখনৰ মাজেৰে অৰুণাভৰ লগত বহু বাৰ তাই গৈছে আৰু প্ৰতি বাৰেই নন্দনৰ চহৰ বুলি মনতে আওৰাইছে।অলিয়ে গলিয়ে চকু ফুৰাইছে কিজানি তাক এবাৰ দেখেই সি নেদেখাকে।বহু কথা পাতিলে সিহঁতে।

*নাৰ্ভাচ নহ'বি,আহ,একো নহয়।কাম এটা কৰ তোৰ চুলিকেইডাল মেলি দে,নন্দন তোৰ প্ৰেমত এই মেলা চুলিকেইডালৰ বাবেহে পৰিছিল জাননে নাই।

*তই মনে মনে গ'লিনে ৰূপম আৰু তাত এই ফটুৱামিবোৰ কৰি নাথাকিবি।
   
সোমাই গ'ল দুয়োটা।ভৰিদুখন আগবাঢ়িব খোজা নাই যেন শক্তিৰহে অভাৱ হৈছে।সন্মুখত সৌৱা নন্দন তাই আহিব বুলি হয়তো ভবা নাছিল।তন্ময় হৈ তাইলৈ চাই আছে।স্বাতীয়েও সহজ হ'বৰ চেষ্টা কৰিছে।উপহাৰটো আগবঢ়াই দিলে তাই।একো ক'ব পৰা নাই তাই।আবেগবোৰে বাৰিষাৰ প্লাৱনৰ ৰপ লৈছে।মানুহ এগৰাকী আগবাঢ়ি আহিল।

*এই ৰূপম এতিয়াহে,বন্ধুৰ বিয়াত এসপ্তাহ আগতেই আহিব লাগে।এওঁ কোন?

*এই স্বাতী বৰমা,আমাৰ লগৰে।

  মানুহ গৰাকী য়ে তন্ময় হৈ তাইলৈ চালে।স্বাতীয়ে বুজিব নোৱাৰিলে সেই চাৱনিৰ অৰ্থ।লাহে লাহে স্বাতী সহজ হ'ল।বিশ্ববিদ্যালয়ৰ বহু চিনাকি সতীৰ্থ লগ পালে।পুৰণি দিনবোৰ যেন ঘূৰাই পালে।ব্যস্ত হৈ পৰিছে সকলো।নন্দনো ব্যস্ত হৈ পৰিছে অতিথিক মাতষাৰ দিয়াত।বেছি মানুহ আজি নাই যদিও গাঁৱৰ দুই,এক আৰু বন্ধুবৰ্গ আহিছে।চাওঁতে চাওঁতে আবেলি হ'ল।সময় যেন আজি দূৰন্ত গতিত আগবাঢ়িছে।ৰূপমক তাতে থৈ স্বাতীয়ে বিদায় ল'লে

*তুমি আহিলা ভাল লাগিল।মোৰ লগত এইফালে আহাচোন কথা এটা আছে।

   নন্দনৰ মাকে হাতত ধৰি তাইক ভিতৰলৈ লৈ গ'ল।বুকুৰ ধপধপনিটো স্বাতীৰ ক্ৰমান্বয়ে বাঢ়ি গ'ল।এই মানুহগৰাকীৰ তাইৰ লগত কি কথা আছে তাই সেই সময়খিনিত বুজিব নোৱাৰিলে।এটি ডাঙৰ কোঠাৰ ভিতৰলৈ তেওঁ লৈ গ'ল।

*বহা ইয়াতে ।

মানুহগৰাকীয়ে চকী এখনলৈ দেখুৱাই ক'লে।তেওঁৰ মাতষাৰত আদেশ আছিল নে অনুৰোধ আছিল তাই ধৰিব নোৱাৰিলে।মাত্ৰ তেওঁ কোৱাৰ দৰে নিৰ্দিষ্ট চকীখনত বহি দিলে।ডাঙৰ আলমাৰী এটাত তেওঁ কিবা বিচাৰিছে।অলপ সময় বিচৰাৰ পিছত তেওঁ এখন কিতাপ উলিয়াই আনিলে।

*এইখন লোৱা।তোমাৰ বাবে হয়তো নন্দনৰ উপহাৰ আছিল, দিয়া নহ'ল।

  মনত পৰিল স্বাতীৰ সেই যে জালুকবাৰীত লগ কৰিবলৈ নন্দনে মাতিছিল,তাইৰ বাবে এখন কিতাপ কিনি আনিছিল।কথাই কথাই এদিন তাই কৈছিল 'অসীমত যাৰ হেৰাল সীমা' কিতাপখন তাই বিচাৰি বিচাৰি পোৱা নাই।স্কুলত থাকোঁতে পুথিভঁৰালৰ পৰা লৈ কিতাপখন তাই পঢ়িছিল কিন্তু নিজৰ বাবে তাই এখন কিনিব।কিনিছিলেও তাই পিছত।সেইদিনা কিতাপখন তাইৰ লোৱা নহ'ল।নন্দনেও পিছত তাইক সেইখন কেতিয়াও নিদিলে।এদিন মাথোঁ সি কৈছিল।কিতাপখনত তোমালৈ বুলি নামটো লিখি থৈছিলোঁ,মায়ে দেখিলে আৰু কৈছে 'স্বাতী নামটো বৰ ধুনীয়া'।তাই হয় নেকি বুলি কথাটোৰ পৰা ফালৰি কাটিছিল।

*লোৱা আকৌ, তোমাৰ সম্পত্তি তোমাৰ হাতত গতাই দিলোঁ।
 
   মানুহগৰাকীক আকোঁৱালি ল'লে স্বাতীয়ে।ধৰি ৰখা চকুপানীখিনি বৈ গ'ল তাইৰ।মানুহগৰাকীয়ে তাইৰ গালত চুমা এটি দিলে

*ভালেৰে থাকিবা।জন্ম, মৃত্যু, বিবাহ সকলো তেওঁৰ লীলা। আমিবোৰ নিমিত্তহে মাথোঁ।

  কিতাপখন গোটেই বাটটো স্বাতীয়ে বুকুত গুজি আহিল যেন সুমুৱাই ৰাখিব তাই নন্দনৰ স্মৃতিৰ শেষ স্বাক্ষৰটো।স্মৃতিবোৰ ৰৈ যায়, সময়ৰ বালিত ধূসৰিত হয় মাথোঁ সময়ৰ পৃষ্ঠাবোৰ,স্বাক্ষৰিত হৈ ৰওঁ আমি পৃষ্ঠাবোৰৰ এটি এটি অক্ষৰ হৈ।

✍️মনস্বী শৰ্মা ।

Saturday, March 20, 2021

বোৱালা প্ৰেমৰ অলকানন্দা

#বোৱালা_প্ৰেমৰ_অলকানন্দা

*এটি আবেলি মোৰ  নামত লিখি দিব পাৰিবা  সমীৰণ?য'ত ব্যস্ততাবোৰ শুই পৰিব,আবেগে শিহৰিত কৰিব,মৰমে কথা ক'ব আৰু ফাগুনে ৰং ছটিয়াব,অস্তগামী সুৰুযৰ হেঙুলীয়া আভাই দুয়োকে মায়াময় এটি সান্নিধ্যৰ ঠিকনা দিব।মোৰ বাবে এটি আবেলি আৰু আমাৰ বাবে সমস্ত জীৱন।

   কথাখিনি মুখেৰে প্ৰকাশ কৰিবলৈ সীমান্তিকা যেন ব্যৰ্থ হৈছে।যি সমীৰণক সন্মুখত নেদেখি তাই অশান্ত হৈ পৰিছে, যি সমীৰণৰ এখন্তেক সান্নিধ্যৰ বাবে তাই উন্মাদ হৈ পৰিছে আজি সেই সমীৰণক হৃদয়ৰ আৱেগবোৰ ব্যক্ত কৰিবলৈ মেছেজৰ সহায় ল'ব লগা হৈছে।প্ৰকৃততে প্ৰেমৰ কেতিয়াও পৰিসমাপ্তি নহয় মাথোঁ সময় আৰু পৰিস্থিতিয়ে ইয়াত আঁচোৰ মাৰি যায় সংগোপনে।আমি ৰৈ যাওঁ সেই আঁচোৰ বুকুত বান্ধি এআকাশ বিড়ম্বনা লৈ।প্ৰতি বাৰেই তাই কথাবোৰ ভাবে আৰু প্ৰতিবাৰেই এক  প্ৰাপ্তি অপ্ৰাপ্তিৰ হাঁহিয়ে তাইক ডোলা দি যায়।

  শূণ্যৰ পৰা আৰম্ভ কৰা সীমান্তিকাৰ জীৱন আন দহজনৰ দৰে জানো ইমান সহজ আছিল।নাই, নাছিল।মাক-দেউতাকৰ প্ৰতিদিন লগা বাদ বিবাদৰ তাই সাক্ষী আছিল।এটা সময়ত ইজনে আনজনক কৰা কটু বাক্য বাণৰ তাই একমাত্ৰ সাক্ষী আছিল।সাক্ষী আছিল তাই প্ৰতি মূহুৰ্তৰ,প্ৰতি পল অনুপলৰ।এসময়ত মাক দেউতাকৰ বিচ্ছেদে তাইক সম্পৰ্কবোৰৰ তিক্ততাত ম্ৰিয়মাণা কৰি তুলিছিল।আঁতৰি আহিছিল সীমান্তিকা সেই সম্পৰ্কবোৰৰ পৰা।নাজানে তাই দোষ কাৰ,আচলতে দোষী সময় আছিল নে,সম্পৰ্কবোৰ আছিল সেইয়া আজিও তাইৰ বাবে সাঁথৰ হৈ ৰ'ল।মৰমৰ সম্বন্ধবোৰ হৈ পৰিল মাথোঁ মাহিলী পাছবুকত ভৰাই দিয়া টকা-পইচাৰ জোখ-মাখ।

 হোষ্টেলীয়া জীৱনটো সীমান্তিকাই সহজে কাকো বিশ্বাস কৰিব নোৱাৰিলে।প্ৰেম,বিয়া এইবোৰৰ নাম শুনিলেই তাইৰ চকুৰ আগত ভাহি আহিছিল মাক-দেউতাকৰ দৈনন্দিন কাজিয়াবোৰৰ আস্ফালন।তাইৰ ৰুমমেট নন্দিনী যেতিয়া প্ৰেমিকৰ লগত প্ৰেমালাপত মগ্ন আছিল তেতিয়া সীমান্তিকা ব্যস্ত আছিল এছাইনমেন্ট,ছেমিষ্টাৰৰ নম্বৰ বঢ়োৱাত।কোনো ল'ৰাৰ প্ৰতি তাইৰ হৃদয়ত কেতিয়াও ভালপোৱা জন্মা নাছিল।তেনেদৰেই ইউনিভাৰ্চিটিৰ দুটা বছৰ পাৰ কৰি তাই গুচি গৈছিল বাহিৰলৈ।নিজৰ ঠাইখনেও যেন তাইক বিৰক্ত লগাইছিল।তাই মাথোঁ পলাইছিল সম্পৰ্কবোৰৰ পৰা,তেজ মঙহৰ বান্ধোনবোৰৰ পৰা।বিদায়ৰ পৰত মাক আহিছিল।দুচকু চকুপানী নিগৰাই তেওঁ যে তাইৰ মাক তাৰ পৰিচয় দিছিল।কান্দো বুলিও চোন তাইৰ সেই মূহুৰ্তত চকুলো বাগৰা নাছিল।নিজকে প্ৰশ্ন কৰিছিল তাই ইমান কঠোৰ হৈ পৰিল নে তাই, এনেকুৱাটো তাই কেতিয়াও নাছিল।মৰম আকলুৱা মাক-দেউতাকৰ মৌজনী নিজৰেই অচিনাকি হৈ পৰিছিল।

  নতুন চহৰখনত তাই সম্পূৰ্ণৰূপে নিজকে সচেতন কৰি ৰাখিছিল।অচিনাকি মানুহবোৰক তাই বেয়া পোৱা নাছিল।আচলতে,তেওঁলোকক বেয়া পোৱাৰ স্থলো নাছিল।ব্যস্ত চহৰখনত পুৱাৰ পৰা নিশালৈকে সকলো ব্যস্ত।মৰম,ভালপোৱা,কাজিয়া এইবোৰ কৰিবলৈ চোন কাৰো আহৰিয়েই নাই।কোম্পানীৰ ফালৰ পৰা পোৱা ফ্লেটটোৰ তাইৰ সম্পূৰ্ণ একছত্ৰী সম্ৰাজ্ঞী আছিল।যিকেইটা পইচা তাই পাইছিল তাই মাথোঁ ঘৰ সজাইছিল।ভাল লাগিছিল সীমান্তিকাৰ।অৱশ্যে ইয়াৰ মাজতে অফিচৰ দুই-তিনিজনী মান সহকৰ্মীৰ লগত তাইৰ সৌহাৰ্দ্যপূৰ্ণ সম্পৰ্ক গঢ়ি নুঠা নহয়।মাজে মাজে সিহঁতে আউটিঙত যায়।লাহে লাহে তাই তাইৰ জীৱনটো উপভোগ কৰিবলৈ লৈছিল।তথাপিও ইয়াৰ মাজতে তাই নিসংগ অনুভৱ নকৰা নহয়।যেতিয়া লগৰকেইজনীয়ে সপ্তাহৰ শেষত নিজৰ প্ৰিয়জনৰ লগত ফুৰিবলৈ যায় আৰু তাই ৰৈ যায় ৰুমতে চিনেমা চোৱাত,চিৰিজ চোৱাত।

সমীৰণ তাইৰ জীৱনলৈ অহাটোও একপ্ৰকাৰৰ নাটকীয়তা।বিদেশত আপোন মানুহ লগ পোৱাৰ দৰে সমীৰণৰ মাকক তাই পাইছিল এটি চপিং মলত।অসমীয়াই অসমীয়াক চিনি পাবলৈ যে বেছি সময় নালাগে তাৰে জ্বলন্ত প্ৰমাণ।সুন্দৰ চাদৰ-মেখেলা পৰিহিতা মানুহগৰাকীক সেই সাজত দেখাৰ লগে লগেই সীমান্তিকাৰ যেন চকু শাত পৰি গৈছিল।প্ৰায় দুবছৰয়েই হৈছিল তাই অসম এৰি যোৱা, মাক-দেউতাকে মাতিলেও যেন তাইৰ উভতি আহিবলৈ কোনো আগ্ৰহ নাছিল।ল'ৰা এজনে মানুহগৰাকীক চেলৱাৰ কিনিবলৈ কয় মাকে নলয়।এই বুঢ়া বয়সত তেওঁ চেলৱাৰ পিন্ধিলে হেনো মানুহে হাঁহিব,গতিকে তেওঁ শাৰীকে ল'ব।ওচৰতে কাপোৰ চাই থকা সীমান্তিকা কিয় জানো সেইদিনা নিজৰ ঠাইৰ মানুহ লগ পাই অভিভূত হৈ পৰিছিল।তেওঁলোকৰ কথোপকথনৰ মাজতে সীমান্তিকাই মাত লগাইছিল

* অ' আন্টি লওক এযোৰ,ভাল লাগিব আপুনি পিন্ধিলে।
* তুমি অসমৰ?(মানুহগৰাকীয়ে উৎসাহিত হৈ সুধিলে)
*হয়,আন্টি মই অসমৰে।

 সেইয়াই আৰম্ভণি।সীমান্তিকাৰ লাহে লাহে আপোন হৈ পৰিছিল অৰুণিমা চলিহা।নিজৰ অজানিতেই যেন তাই মানুহগৰাকীৰ সান্নিধ্যত আপোনভোলা হৈ পৰিছিল।অফিচলৈ অহা-যোৱা কৰোঁতে যেতিয়াই সময় পাই তেতিয়াই মানুহগৰাকীৰ ওচৰৰ পৰা আহিছিল।ব্যস্ত পুতেকৰ সময়সূচীৰ লগত তেওঁৰ সদায় অসন্তুষ্ট।সময় পাৰ কৰিবলৈ যে তেওঁৰ টি.ভিটোৰ বাহিৰে আন একো উপায় নাছিল।সীমান্তিকা আহিলে অৰুণিমা চলিহায়ো বৰ ভাল পাইছিল।কথা পাতিবলৈ,চাহ কাপ একেলগে খাবলৈ যে তেওঁ সঙ্গ এটা পাইছিল।অৱশ্যে সমীৰণৰ লগত তেওঁ ভাতসাজ একেলগে খাইছিল।সমীৰণেও দিনটোৰ ব্যস্ততাৰ শেষত ৰাতিৰ ভাতসাজ মাকৰ লগত খাবলৈ হেঁপাহৰে আহিছিল।কেতিয়াবা কেতিয়াবা সীমান্তিকায়ো অৰুণিমা চলিহাৰ মৰমৰ আব্দাৰ এৰিব নোৱাৰি ৰাতিৰ সাজ তেওঁলোকৰ ঘৰতেই খাই আহিছিল।তেওঁৰ হাতৰ ভাতসাজে তাইক মাকে ৰন্ধা ভাতসাজলৈ প্ৰায়ে মনত পেলাইছিল।কিমান দিন যে হ'ল তাই মাকে ৰন্ধা ভাত এসাঁজ নোখোৱা।সমীৰণৰ ঘৰত ভাত খাই অহাৰ দিনা প্ৰায়ে সমীৰণে তাইক ঘৰত থৈ আহে।সৰুসুৰা কথাৰে সিহঁতৰ দহ মিনিটৰ বাট শেষ হয়।

*সীমা,অফিচৰ পৰা আহোঁতে আজি সোমাই যাবাচোন।
 সমীৰণৰ মাকৰ কথাষাৰত তাই একেষাৰতে সন্মতি দিলে।
*কওঁক বৰমা, কিয় মাতিছিল।আজি কিবা স্পেচিয়েল ৰান্ধিছে নেকি?
*বহাচোন,আগতে চাহ কাপ খাই লোৱা।তাৰ পিছত পাতিম সবিশেষ।

   চাহ দুকাপ বনাই আনি তেওঁ সীমান্তিকাৰ কাষতে বহি ল'লে।
*খোৱা, কাইলৈটো অফিচ বন্ধ,তুমি মোক এফালে লৈ যাব লাগে।
*কোনফালে বৰমা?
*কাইলৈ বাবাৰ জন্মদিন, ইয়াত মই কোনো মন্দিৰ চিনি নাপাওঁ।ই সকলোলৈকে নিয়ে কিন্তু মন্দিৰলৈ নিনিয়ে।সৰুতে দেউতাকক হেৰুৱা বাবাৰ ভগৱানৰ ওপৰত আচলতে কোনো আস্থা নাই।গতিকে, তুমি মোক লৈ যাব পাৰিবা?

  বহুদিন হ'ল সীমান্তিকাও কোনো নামঘৰ, মন্দিৰলৈ নোযোৱা।বিশ্বাস, অবিশ্বাস বুলি নহয় তাইৰ হৃদয়ত ভগৱানৰ প্ৰতি কোনো দিন শ্ৰদ্ধা, ভক্তি জন্ম হোৱা নাই, যি দৰে জন্ম হোৱা নাই অশ্ৰদ্ধা,অভক্তিৰ।কিন্তু মানুহগৰাকীৰ কথাত তাই অসন্মতিও জনাব পৰা নাই।

*হ'ব বৰমা, ওলাব।কিন্তু মোক এটা পাৰ্টিও লাগিব।
*সেইটো আৰু ক'ব লাগেনে।

 সমীৰণৰ কথা চিন্তা কৰি কৰিয়েই সীমান্তিকা নিজৰ ৰুম পালেগৈ।সমীৰণৰ বাবে উভতাৰ পথত উপহাৰ এটাও কিনি ল'লে।বহুত দিনৰ মূৰত তাই কাৰবালৈ উপহাৰ কিনিছে।কিনিলে যদিও মনটো চোন তাইৰ দূৰু দূৰু কঁপিছে।ৰাতি বাৰ বজাৰ লগে লগে তাই সমীৰণলৈ জন্মদিনৰ শুভেচ্ছা জ্ঞাপন কৰিলে।এই অভ্যাস তাইৰ হোষ্টেলত থকাৰ পৰা হৈছিল।আৱাসীসকলৰ জন্মদিনত এইদৰে বাৰ বজাতেই সিহঁতে শুভেচ্ছা জ্ঞাপন কৰি হুলস্থুল লগাই।আচৰিত কৰি সমীৰণেও মেছেজৰ ৰিপ্লাই দিলে

*তুমি কেনেকৈ জানিলা?
*সৰবজান যে।পিছে পাৰ্টি লাগিব কাইলৈ।
*থেংক ইউ,থেংক ইউ।কাইলৈ ডিনাৰ আমাৰ ঘৰত,অকে।
  পিছদিনা পুৱা গা-পা ধুই সীমান্তিকাই হালধীয়া শাৰী এখন পিন্ধি ল'লে।যাওঁতে চুলিখিনিত গজৰা কিনিও লগাই গ'ল।
*বৰমা, ৰেডী নে?হ'ল যদি ব'লক।

  সমীৰণ ওলাই আহে।সীমান্তিকাক সেই সাজত দেখাৰ সি কল্পনাই কৰা নাছিল।সীমান্তিকাকো লাজ লাজ অনুভৱ এটিয়ে চুই গ'ল।সমীৰণৰ চাৱনিৰ পৰা সাৰিবলৈ তাই সমীৰণক উপহাৰটো দি অৰুণিমা চলিহাৰ কোঠা পালেগৈ।প্ৰথমবাৰৰ বাবে সমীৰণৰ সেই চাৱনিৰ পৰা পলাইছিল তাই।

মন্দিৰলৈ যোৱাৰ পৰা অহাৰ সময়লৈকে সীমান্তিকাক সেইদিনা অস্বাভাৱিক কিছুমান কথাই খেলি-মেলি লগাইছিল।অৰুণিমা চলিহাক ঘৰত নমাই তাই বাহিৰে বাহিৰে নিজৰ ৰুমলৈ গ'ল।ৰাতিৰ নিমন্ত্ৰণ ৰক্ষা কৰিবলৈ তাইৰ মনটো সেইদিনা ফৰকাল নহ'ল।তথাপিও অৰুণিমা চলিহাৰ ফোনৰ ওপৰি ফোন অহাত তাই ওলাই গ'ল।দুই,এজন সমীৰণৰ বন্ধুও সেইদিনা তেওঁলোকৰ ঘৰৰ অতিথি হ'ল।অসমীয়া ব্যঞ্জনৰে সেইদিনা তেওঁলোকৰ ডাইনিং টেবুল ভৰ্তি হৈ পৰিল।তাৰ মাজতে সমীৰণে বাটাৰ চিকেন আৰু কবাবৰে নিজৰ ৰান্ধনী হাতৰ পৰিচয় দিলে।সমীৰণে তাইক ফ্ৰুইট চালাড তৈয়াৰ কৰিবলৈ এপাকত দিহা দি গ'ল।সি চোন সাধাৰণ ভাৱেই কথাকেইটা ক'লে,তাইহে নিজে নিজে কিবা ভাবিব নলগীয়া কথা ভাবিছে বুলি সীমান্তিকায়ো অৰুণিমা চলিহাৰ লগত কামত সহায় কৰি দিলে।আলহীয়ে খাই যোৱাৰ লগে লগে সীমান্তিকাও যাবলৈ ওলাল।ঘৰতেই ভাবি আহিছে তাই সমীৰণে থবলৈ আহিলেও আজি নাহো বুলি ক'ব।কিন্তু অৰুণিমা চলিহাৰ শাসনৰ আগত তাইৰ কথা জানো চলিব।যিদৰে মৰম কৰে সেইদৰে শাসনো কৰে।যেন তেওঁৰ নিজৰ ছোৱালীহে।নিজৰ পিতৃ মাতৃৰ পৰাও কোনো দিনে তাই এনে কৰ্তৃত্ব,মৰম হয়তো পোৱা নাছিল।সেয়ে হয়তো সীমান্তিকাই এই মানুহগৰাকীৰ কোনো কথাই অৱহেলা, অনাদৰ কৰিব নোৱাৰে।সম্পৰ্ক হৃদয়ৰ পৰা হৃদয়লৈ।

সমীৰণ আহিছিল তাইক থৈ যাবলৈ।
*সীমান্তিকা,তোমাক মোৰ কথা এটা ক'ব লগীয়া আছে।
*কি কথা ?
*আই লাভ ইউ সীমা, আই লাভ ইউ ভেৰী মাচ্চ।মই মোৰ অজানিতেই তোমাক ভাল পাই পেলাইছোঁ।সাহিত্যিক, কবি মই নহয়।সেয়ে ৰোমান্টিকভাৱে মই তোমাক প্ৰস্তাৱ দিব নাজানোঁ।কিন্তু মই তোমাক বিয়া পাতিব বিচাৰোঁ সীমা।তুমি,মই আৰু মা আমাৰ সৰু সংসাৰ,সুখৰ সংসাৰ।

*মই কথাবোৰ তেনেদৰে ভবা নাই, আচলতে মই নাভাবোৱেই।বৰমাক মোৰ ভাল লাগে, সেয়ে মই তেওঁৰ ওচৰলৈ যাওঁ।তেওঁৰ আদৰখিনি অমান্য কৰাৰ সাহস হয়তো মই কৰিব নোৱাৰোঁ।কিন্তু মই বিয়া বা তেনে সম্পৰ্কৰ কথা কেতিয়াও ভবা নাই।মোৰ মা-দেউতাৰ সম্পৰ্কৰ তিক্ততাবোৰ দেখাৰ পিছত আচলতে মই বিয়া-বাৰুৰ সম্পৰ্কত সোমাৱই নিবিচাৰোঁ।বেয়া নাপাব,আপুনি ভাল ছোৱালী পাব।

   গুচি গৈছিল সীমান্তিকা কথাকেইষাৰ কৈ ৰুমৰ ভিতৰলৈ।সেই ৰাতি তাইৰ টোপনি নাহিল।নাভাবোঁ বুলি ভাবিও চোন বাৰে বাৰে তাইৰ মনলৈ সমীৰণৰ কথাকেই আহি থাকিল।নিজৰ ওপৰতেই খং উঠিল তাইৰ।কিহে পাইছিল ইমান আত্মীয়তা গঢ়ি তুলিবলৈ।এইবোৰৰ পৰা আঁতৰি থাকিবলৈয়েটো তাই পলাই ফুৰিছিল তেজৰ সম্পৰ্কবোৰৰ পৰা।সমীৰণৰ ঘৰলৈ আৰু নোযোৱাটোৱেই তাই থিৰাং কৰিলে।

পিছদিনা অফিচ পোৱা তাইৰ দহ মিনিটমান পলম হ'ল।অফিচলৈ সিহঁতৰ নতুন বচ অহাৰ কথা আছিল।কালিৰ কথাবোৰৰ মাজত ডুবি থাকোঁতেই অফিচৰ ইমান গুৰুত্বপূৰ্ণ দিনটো তাই পাহৰি থাকিল।গালি খোৱাৰ ভয়ত ভয়ে ভয়ে তাই সোমাই গ'ল।সকলোৱে নতুন বচক শুভেচ্ছা জ্ঞাপন কৰি আছে।তায়ো হাতখন আগবঢ়াই দিলে।

 সীমান্তিকা আচৰিত হৈছিল বছৰ ৰূপত সমীৰণক দেখা পাই।খং উঠি আহিল তাইৰ,কালি ৰাতিলৈকে লগ পোৱা সমীৰণে তাইক এবাৰো এই খবৰটো দিব নোৱাৰিলে নে।খঙে,অভিমানে সীমান্তিকাই নিজৰ কেবিনলৈ সোমাই গ'ল।

সেইয়াই আৰম্ভণি।লাহে লাহে সীমান্তিকাৰ মনত সমীৰণে কেনেকৈ ঠাই পালে তাই গমেই নাপালে।সমীৰণে অফিচ সংক্ৰান্তীয় কামত অন্য ঠাইলৈ গ'লে সীমান্তিকাৰ হৃদয়ে হাহাকাৰ কৰি উঠে।নিজকে বাৰে বাৰে প্ৰশ্ন কৰে তাই,এইয়াই প্ৰেম নেকি?কিন্তু পিছ মূহুৰ্ততে আকৌ মনটোক প্ৰবোধ দিয়ে,তাই প্ৰেমত পৰিব নোৱাৰে, তাইৰ বাবে সম্পৰ্ক কেৱল তাইৰ নিজৰ লগত।সমীৰণৰ ঘৰলৈ দুদিনমান তাই নোযোৱাকৈ আছিল।কিন্তু অৰুণিমা চলিহাক উপেক্ষা কৰাটো তেতিয়ালৈ ইমান সহজ হৈ থকা নাছিল।বিশেষকৈ একেটা অফিচতে বৰ্তমান দুয়ো কৰ্মৰত হোৱাত তেওঁ সমীৰণক অফিচ ছুটী হোৱাৰ পিছত সীমান্তিকাকো লৈ আহিবলৈ কয়।তেনেদৰেই অহা-যোৱা চলি থাকে।এদিন অৰুণিমা চলিহাই সীমান্তিকাক কয়

*সীমা,ভাবিছোঁ এইবাৰ মোৰ লগৰী এজনী গোটাই লওঁ।
*মানে?
*মানে আমাৰ বাবাৰ বিয়াখন পাতি দিওঁ।
*ভাল কথা বৰমা,পাতক পাতক।আমিও বিয়া এখন খাবলৈ পাম।ছোৱালী চাইছে?
  কথাষাৰ ক'লে যদিও সীমান্তিকা যেন আহত হ'ল।
*চাইছোঁ মনে মনে।মোৰটো পচণ্ডৰ ছোৱালী এতিয়া তেওঁ বা কি কয়?
*চাওঁক,চাওঁক বৰমা।
*সেই ছোৱালীজনী তুমিয়েই সীমা।তোমাৰ বাহিৰে আমাৰ পচণ্ডৰ বেলেগ কোন হ'ব পাৰে।সকলো সম্পৰ্কই একে নহয় সীমা।তোমাৰ মা-দেউতাৰ সম্পৰ্কৰ তিক্ততাখিনি তোমাৰ জীৱনত কিয় পৰিবলৈ দিবা।সম্পৰ্ক কেতিয়াও একপক্ষীয় নহয়।দুয়ো পক্ষৰ বিশ্বাস, মৰম,আৱেগেহে সম্পৰ্ক এটা মধুৰ কৰি তুলে।অতীতৰ সম্পৰ্কৰ তিক্ততা বৰ্তমান আৰু ভৱিষ্যতৰ বাবে অভিজ্ঞতা হ'ব পাৰে কিন্তু উদাহৰণ হ'ব নোৱাৰে।সেই তিক্ততাই আমাক শিক্ষা দিয়ে সংশোধনৰ,পংকিলময় বাটটো মসৃণ কৰি লোৱাৰ।ভাবি চাবা কথাবোৰ।জোৰ বা বাধ্য কৰা নাই,নিজৰে এজনী বুলি ভাবিহে কৈছোঁ।উত্তৰৰ বাবে অপেক্ষা কৰিম।তোমাৰ মা-দেউতাৰ লগতো কথা পাতিম।

 সময় পাৰ হয় সন্তপৰ্ণে,সংগোপনে।সীমান্তিকাই কেতিয়াবা যদি ভাবে সমীৰণৰ লগত যুগ্ম জীৱনৰ কথা, পিছ মূহুৰ্ততে দৃশ্যমান হয় অতীতৰ মাক-দেউতাকৰ সম্পৰ্কৰ কলুষতাখিনি।তাইৰ জীৱনলৈয়ো যদি সময়ে এনে বান নিক্ষেপ কৰে, সহিব পাৰিব নে তাই।উত্তৰ নাই তাইৰ ওচৰত।তথাপিও সমীৰণ কাষত থাকিলে তাইৰ ভাল লাগে।সমীৰণ অফিচত নথকাৰ দিনা তাই মন বহুৱাব নোৱাৰে।সমীৰণে সেই দিন ধৰি অফিচৰ কথাৰ বাহিৰে সিহঁতৰ সম্পৰ্কৰ কথা আৰু পতা নাই।এদিন হঠাৎ মেছেজ আহিল সমীৰণৰ পৰা

*মিছ কৰিছা মোক?

  সৰ্ব শৰীৰ তাইৰ শিহৰিত হৈ উঠিল।কেনেকৈ গম পালে সমীৰণে তাইৰ মনৰ কথা।সঁচাকৈয়ে তাই সেই সময়ত সমীৰণৰ কেবিনলৈ চাই আছিল।অহাৰ পৰা তাই সেইদিনা সমীৰণক দেখা নাছিল।

*নাই, নাই কৰা।
*তেতিয়া হ'লে এইফালে কি চাই আছা?
* কেবিনত বৰমাৰ বোৱাৰী চোৱাৰী সোমাই আছে নেকি চাইছোঁ।
*জ্বলিছা?
*মই কিয় জ্বলিম?
*আই লাভ ইউ।মই তোমাকেই বিয়া পাতিম, মাক কৈছোঁ।তুমি ন' ক'লে ময়ো কাকো বিয়া নাপাতোঁ।
*ইমান প্ৰেম?
*ও,প্ৰেম জনমে জনমে।
*কিন্তু মই বিয়া নোহোৱাকৈ থাকিব বিচাৰোঁ।সম্পৰ্কৰ বান্ধোনত সোমাব নিবিচাৰোঁ সম্পৰ্কবোৰ প্ৰথম প্ৰথমহে মধুৰ হয়,পিছলৈ ই বিষক্ৰিয়াৰ সৃষ্টি কৰে।
*দিছ ইজ ইয়ৰ ফাইনেল ডিচিজন?
*ইয়েচ।

  সেই দিন ধৰি তাই সমীৰণক দেখা নাই।আজি এসপ্তাহ হ'ল।অফিচলৈ দুয়োটা আহিছে কিন্তু কোনেও কাকো দেখা নাই।যিমানে দিন বাগৰিছে সিমানে সীমান্তিকাৰ হৃদস্পন্দন বাঢ়ি গৈছে।নোৱাৰিছে তাই সমীৰণৰ উপেক্ষা সহ্য কৰিব।এনেকুৱা হোৱাৰটো কথা নাছিল।তেন্তে সঁচাকৈয়ে তাই সমীৰণক ভাল পাই পেলাইছে নেকি?হাজাৰ প্ৰশ্নই সীমান্তিকাৰ হৃদয়ত তোলপাৰ লগাইছে।জীৱনৰ গতিপথটো চোন তাই কিবা স্থিৰ কৰিব পৰা নাই।যুগ্ম ঠিকনা এটি দি চাব নেকি জীৱনটোক,দি চাব নেকি জীৱনটোক এটি নতুন সুযোগ।যি সুযোগে আহ্লাদিত কৰিব তাইৰ জীৱন,জীৱন সঙ্গীতৰ মাধুৰ্যত নিজকে বিলীন কৰি দিব।অহৰহ এক অস্থিৰ ভাৱনাই মনটো উতলা কৰি ৰাখিছে।পলম নকৰে তাই আৰু অফিচত কামৰ মাজতে  তাই সমীৰণলৈ মেছেজটো পঠিয়াই দিলে।

*এটি আবেলি মোৰ  নামত লিখি দিব পাৰিবা  সমীৰণ?য'ত ব্যস্ততাবোৰ শুই পৰিব,আবেগে শিহৰিত কৰিব,মৰমে কথা ক'ব আৰু ফাগুনে ৰং ছটিয়াব,অস্তগামী সুৰুযৰ হেঙুলীয়া আভাই দুয়োকে মায়াময় এটি সান্নিধ্যৰ ঠিকনা দিব।মোৰ বাবে এটি আৱেলি আৰু আমাৰ বাবে সমস্ত জীৱন।
ক্ষন্তেক সময়ৰ পিছতে সমীৰণৰ পৰা উত্তৰ আহিল

*এনে হাজাৰটা আবেলি মই তোমাৰ নামত লিখি দিব পাৰিম সীমা।য'ত বসন্তৰ শ্যামলীমায়ে লুকাভাকু খেলিব,সলাজ প্ৰেমৰ হাঁহি সানি তুমি ৰঙচুৱা হৈ পৰিবা।ওজাগৰী নিশা তৰালিৰে সৈতে কথা পাতি জীৱন সঙ্গীত জুৰিম আৰু দুয়ো দুয়োৰে হৈ ৰ'ম আজীৱন।বিশ্বাস আৰু মৰমেৰে কটকটীয়া কৰিম আমাৰ সম্পৰ্ক চিৰকাললৈ।

শীতল আমেজ এটিয়ে দুয়োকে চুই গ'ল।জীৱনক অনুভৱ কৰি আনন্দিত হৈ পৰিল দুটি মন।গুণগুণাই উঠিল সীমান্তিকা


  এই ৰিক্ত বুকুতে
 বাসনা ঢালিলা
মোৰ তেজে তেজে সীৰে সীৰে
বোৱালা প্ৰেমৰ অলকানন্দা


 

Sunday, December 6, 2020

প্ৰচ্ছদ

 

       বাৰে বাৰে দেউতালৈ চাইছোঁ ,আছে নেকি ক'ৰবাত চকুপানীৰ টোপাল।আমাৰ পৰা তেওঁ পলাইছে নেকি।থিক সৰুতে ভুল কৰি ধৰা পৰাৰ ভয়ত যে আমি পলাও ঠিক তেনেকৈ।চকুপানীৰ লেশ অকণো নাই।নে দেখুওৱা নাই।মা নথকা ঘৰখনত ডাঙৰ হোৱাৰ পিছত ময়ে ভাইটিৰ বাবে মা হৈ পৰিছিলোঁ, তাৰ যাতে কোনোফালে, কোনোক্ষেত্ৰত অসুবিধা নহয় মই তাৰ খবৰ ৰাখিছিলোঁ,লগতে দেউতাৰো। জীৱনৰ বাটত হাজাৰ বাধা আহিলেও দেউতাই হেলাৰঙে পাৰ কৰিছিল।প্ৰতিটো বিপদত  তেওঁৰ দুহাতেৰে আমাক আৱৰি ধৰিছিল।আমাৰ সুখত তেওঁ সুখী আৰু আমাৰ দুখত তেওঁ দুখী হৈছিল।আমি যিয়েই নিবিচাৰোঁ কিয় পিছ মূহুৰ্ততে আমাক সেইটো বস্তু আনি দিছিল।বিহুৱে,পূজাই নিজে কাপোৰ লোৱা আমি কেতিয়াও দেখা নাই, কিন্তু আমাক এমাহৰ আগতেই গুটাই আনি দিছিল।নিজে ভালপোৱা বস্তুবোৰৰ তালিকাখন কমাই আমি ভালপোৱা বস্তুবোৰৰে ঘৰ ভৰাই দিছিল।কিন্তু যিদৰে আমাক মৰমৰ ডোলেৰে বান্ধি ৰাখিছিল ঠিক সেইদৰে শাসনৰ জৰীৰেও বান্ধি ৰাখিছিল।প্ৰকৃততে দেউতা আমাৰ বাবে একোডাল  বটবৃক্ষ যি ৰ'দ দিলে আমাক ছাঁ হৈ আৰু বৰষুণ দিলে আমাক আলয় হৈ আমাক ৰক্ষণা দিছিল।তেওঁৰ উপস্থিতিত আমি নিৰ্ভয়ে জীৱন ডিঙা পাৰ কৰিছিলোঁ।মধ্যবিত্ত আমাৰ পৰিয়ালটোৱে কি দেখা নাই এই মোৰ পঁচিশ বছৰীয়া জীৱনটোত।মাৰ মৃত্যু, দেউতাৰ সেই দৰমহা নোপোৱা শিক্ষকৰ চাকৰিটো, ভাইটিৰ শ্বাস প্ৰশ্বাসৰ অসুবিধাৰে জৰ্জৰিত জন্মৰ ছয় সাত বছৰ,তাক লৈ ডাক্তৰৰ ওচৰে ওচৰে কমখন ঘূৰা নাছিলোঁ আমি দুজন।তেতিয়াও দেউতাই আমাৰ দুজনৰ সাহস হৈ প্ৰতিটো ক্ষণতে থিয় দিছিল।
 সম্পৰ্কীয় মানুহ, গাঁৱৰ মানুহে জোৰ কৰা স্বত্বেও দেউতাই দ্বিতীয় বিবাহ নকৰালে।আমাৰ দুটাৰ ভৱিষ্যতক লৈ তেওঁ চিন্তিত হৈছিল।তেজীমলাৰ নিচিনা দুৰৱস্থা যাতে আমাৰ নহয় তাৰ বাবে দেউতাই দ্বিতীয়বাৰ বিয়া কৰোৱাৰ কথা চিন্তা নকৰিলে।সদায় পুৱা পাঁচটাতে উঠি তেওঁ ঘৰৰ সমস্ত কাম কৰি আমাক স্কুললৈ পঠিয়াইছিল।পঢ়াৰ সময়ত টেবুলত গাখীৰৰ গিলাচ যোগান ধৰিছিল ঠিক যিদৰে মোক মায়ে ধৰিছিল।ডাঙৰ হৈ অহাৰ লগে লগে আমাৰ বাবে মা দেউতা এজনেই হৈ পৰিছিল।কেতিয়াবা কেতিয়াবা মৰমে উপচি পৰিলে আমি দেউতাকে 'মা' বুলি মাতিছিলোঁ।মনত পৰে এতিয়াও মাৰ মৃত্যুত দেউতাৰ অৱস্থাৰ কথা।

 জীৱনৰ এটি নেদেখা দৃশ্য।কাক চাম,নিজক নে নতুনকৈ ঘৰলৈ অহা মোৰ দুদিনীয়া ভাইটিটোক।দহ বছৰীয়া  মইজনীয়ে কথাবোৰ থিক বুজিব পৰা নাই ,মাথোঁ এটা কথা বুজিছোঁ মৰমৰ মাজনী আৰু নাই।হস্পিতালৰপৰা নমোৱে দিয়া ভাইটিটো আনিবলৈ গৈ দুদিনৰ মূৰত ঘূৰি আহিল এম্বুলেন্সত তাকো শুই।দেউতাই ভাইটিক মোৰ কোলাত তুলি মাক শ্মশানলৈ নিয়াৰ যা যোগাৰ কৰিলে।মাৰ মৃত্যুত মই কান্দিছিলোঁ চিঞৰি চিঞৰি কিন্তু দেউতাই এটোপালো চকুলো টোকা নাছিল।বৰমাক সুধিছিলোঁ

*দেউতাই কিয় কন্দা নাই?

বৰমাই কৈছিল

*পুৰুষে  নাকান্দে নহয়।

 লাহে লাহে দিনবোৰ পাৰ হৈছিল।কিন্তু সদায় ৰাতি কাষৰ ৰুমটোৰ পৰা কাৰোবাৰ উচুপনি শুনিবলৈ পাইছিলোঁ।দেউতাক জগাবলৈ চাওঁ, দেউতা নাথাকে আমাৰ ওচৰত।আকৌ ভয়ে ভয়ে মাতো

* দেতা,অ' দেতা।

দেউতা সোমাই আহে

* কি হ'ল মাজনী।মই বাহিৰলৈ গৈছিলোঁ ।
মন দি শুনো তেতিয়ালৈ কান্দোনৰ শব্দ নাইকিয়া হয়।একো নাই বুলি আকৌ শুই পৰোঁ।এনেদৰেই কেইবাদিনো যায়, এদিন কান্দোনৰ শব্দ শুনি দেউতাক শুৱা ঠাইত নেদেখি চিঞৰি দিলোঁ

* মায়ে কান্দিছে দেতা,মা ইয়াতে আছে।দেতা ,মা মা।

দৌৰি আহে দেউতা

*কোনো নহয়  অ' মাজনী তই সপোন দেখিছ শুই থাক।

সেইদিনাৰ পৰা উচুপনিবোৰ আৰু ভাহি নহা হ'ল।
বয়সে মোক তেতিয়া কথাবোৰ বুজি উঠিবৰ বাবে পৰিপক্ক কৰি তুলা নাছিল।মা নথকা ঘৰখনত দেউতাই ভাইটিক নিচুকনি গীত গাই শুৱাইছিল,ৰাতি ৰাতি চোতালত বহি আমাক তৰা গণি গণি ৰামায়ণ,মহাভাৰতৰ কাহিনী, পৰীৰ দেশৰ সাধু শুনাইছিল আৰু পিছলৈ মই ভাইটিক শুনাব পৰা হৈছিলোঁ।কাৰেন্ট গ'লে ওৰেটো ৰাতি দেউতাই আমাক বিচনিৰ বা দি দি শুৱাইছিল।

মই যেতিয়া পুষ্পিতা হৈছিলোঁ ঘৰখনত বৰমা,খুড়ীহঁতৰ সঘন অহা যোৱা চলিছিল।বৰ কষ্ট হৈছিল দেউতাৰ কণমানি ভাইটিটোৰ সৈতে মোৰ বাবে বজাৰ সমাৰ কৰাৰ।বৰমাহঁতে তেতিয়াও কয়

* দেখিছ নহয় কিমান সমস্যা,সেয়ে কওঁ বিয়াখন পাতি ল।

 সেই ঠাইৰ পৰা দেউতা আঁতৰি যায়।মোক কয় তেওঁলোকে

* তয়ে কবিচোন বাপেৰক বিয়াখন পাতি ল'বলৈ,মতা মানুহ দুখবোৰ পাতলাবলৈও মানুহ এজনী লাগে।মাইকী মানুহৰ চকুপানীতেই দুখবোৰ পাতলে,মতা মানুহেটো কান্দিবও নোৱাৰে।
মই দেউতাক নোকোৱা নহয় কওঁ,কিন্তু দেউতাই মোক সোধে

* তই ঘৰৰ কাম কৰিবলৈ মানুহ এজনী বিচাৰ নে ,মাৰ মৰম পাবলৈ মানুহ এজনী বিচাৰ?

* নাজানোঁ মই দেউতা, কিন্তু বৰমাহঁতে কয় তোমাৰ বৰ কষ্ট হয় ঘৰৰ কাম কৰোঁতে সেয়ে নতুন এজনী মা আনিব লাগে।

* হ'ব দে ঘৰৰ কাম আমি দুয়োটাই মিলি কৰিলে হৈয়েই যাবচোন।মৰমবোৰ আমাৰ তিনিটাৰ মাজতে থাকিব দে আৰু ভগাই নলওঁ।

 মনে মনে মই ভালো পাইছিলোঁ নতুন মায়ে আহি যদি তেজীমলাৰ মাহীমাকৰ দৰে আমাৰ দুটাকো মাৰি পেলাই।দেউতাৰ ব্যস্ততাবোৰ বাঢ়িছিল।ডাঙৰ হৈ অহাৰ লগে লগে ময়ো তেওঁক বহু ক্ষেত্রত সহায় কৰি দিব পৰা হ'লো।কলাকলকৈ ভাইটিও ডাঙৰ হ'ল।ভাইটি আৰু মই শৈক্ষিক জীৱনৰ পৰীক্ষাবোৰত সুখ্যাতিৰে উত্তীৰ্ণ হ'লোঁ।দেউতাই মোৰ বিয়াৰ কথা কৈ থাকে যদিও ময়ে ভাইটি অলপ ডাঙৰ হোৱালৈ বাট চালোঁ।কিয় জানোঁ দেউতাক দায়িত্বৰ ভাৰবোৰেৰে আৰু কুঁজা কৰিবলৈ মন নগৈছিল।ভাব হৈছিল সৰুতেই বৰমাহঁতে কওঁতেই যদি দেউতাই দ্বিতীয় বিবাহ কৰালে হয় আজি হয়তো দেউতাক অকলে এৰি যাবলৈ মোৰ ইমান দুখ নালাগিল হয়।নিজকে দোষী যেনো লাগে মাজে মাজে প্ৰশ্ন কৰোঁ নিজকে কোনোবাখিনিত মই স্বাৰ্থপৰ হৈ গৈছিলোঁ নেকি?মাহীমাৰ অত্যাচাৰৰ ভয়ত দেউতাৰ জীৱনটোত আমি দুটাই হেঙাৰ হৈ থিয় দি থকা নাইটো।

  সময়ে সমাজৰ বহু পৰিৱৰ্তন অনা মই দেখিছোঁ।বহু বিধৱা নাৰীৰ দ্বিতীয় বিবাহৰ মই চাক্ষুষ প্ৰমাণ পাইছোঁ, কোনোবাখন যদি খাবলৈ গৈছোঁ, কোনোবাখনৰ বাতৰি পাইছোঁ।মাজে মাজে মোৰ মনলৈ যে এতিয়া দেউতাৰ দ্বিতীয় বিবাহৰ কথা অহা নাছিল এনে নহয়।ভয় খাইছিলোঁ মোক বিয়া দিয়াৰ পিছত, ভাইটি পঢ়িবলৈ দূৰলৈ যাব লগা হ'লে দেউতা কাৰ লগত থাকিব।এনে নহয় যে দেউতাক মই বিয়াৰ পিছত নাচাম বা মোৰ লগত নাৰাখিম,কিন্তু দেউতা যে মাৰ স্মৃতিৰে পূৰ্ণ ঘৰখনৰ পৰা এদিনৰ বাবেও  দূৰ নহয়।এদিন মই কথাটো বৰমাহঁতৰ আগতো উলিয়াইছিলো।কিন্তু তেওঁলোকে ভেকাহি মাৰি আহিল

*থ,থ আগতেই কৈছিলোঁ তেতিয়া গুৰুত্ব নিদিলি এতিয়া আৰু ছোৱালী বিয়া দিব পৰা,বোৱাৰী আনিবলৈ হোৱা  মানুহলৈ কোনে ছোৱালী দিব।

*ছোৱালী নালাগে আমাক বৰমা,দেউতাৰ যতন ল'ব পৰা,দেউতাৰ মনটো বুজিব পৰা এগৰাকী পত্নী লাগে,লাগিলে তেওঁ দেখাত কুৎসিতেই হওঁক, বিধৱাই হওঁক বা বয়সে গৰকাই হওঁক।

  মুখ ভেঙুচালি কৰি তেওঁলোক উঠি গৈছিল।

    সময় পাখি লগা কাঁড়ৰ দৰে।সৌ সিদিনা জন্ম হোৱা ভাইটি ৰণে এইবাৰ হায়াৰছেকেণ্ডেৰী দিলে।আশা আছে তাক লৈ,সপোন আছে তাক লৈ।হায়াৰছেকেণ্ডেৰী দিয়াৰ পিছতে দেউতাই মোৰ বিয়াৰ বাবে ল'ৰা বিচাৰিবলৈ ধৰিলে।উপযুক্ত পাত্ৰ এজনক কন্যাদান কৰাৰ সুখ তেওঁ এইবাৰ ল'ব বিচাৰে।সময়ত দেউতাৰ পচণ্ডৰ অনুসৰিয়েই বিমানৰ লগত মোৰ বিয়া থিক হ'ল।সুখী দেউতা,মুখৰ পৰা হাঁহি নুগুচেই।আনন্দৰ বন্যা তেওঁৰ চকুৱে মুখে।মোৰহে কিয় জানো বিয়া ঠিক হোৱাৰ পিচৰে পৰা বুকুখনত এটি বিষ অনুভৱ হ'ল।দেউতাৰ মুখখনলৈ বাৰে বাৰে চাওঁ মোক বিদায় দিবলৈ পাই তেওঁ সঁচাকৈয়ে সুখীনে?পাৰিবনে মোৰ অবিহনে তেওঁ জীয়াই থাকিব?পত্নী আৰু কন্যাবিহীন বৈতৰনী পাৰিবনে তেওঁ পাৰ কৰিব,সঁচাকৈয়ে পুৰুষৰ দুখ নাই নেকি?বাৰে বাৰে মই কল্পনা কৰোঁ মোৰ বিদায়ৰ মূহুৰ্তত দেউতাই কান্দিবনে,নে পুৰুষে সঁচাকৈয়ে নাকান্দে।কিন্তু মইচোন দেখিছোঁ সৰুতে ভাইটিক কন্দা।এতিয়াও কান্দে সি বস্তু এটা নাপালে,সি বিচৰা ধৰণে কিবা এটা নহ'লে।তেন্তে সি পুৰুষ নহয় নেকি।তাক মই কোনোদিন কোৱা নাই ল'ৰাই নাকান্দে বুলি, তাৰ উচুপনি, তাৰ কান্দোন কমাবলৈ কেতিয়াও কোৱা নাই পুৰুষে নাকান্দে বুলি।তেন্তে তাৰটো মোৰ দৰেই এখন হৃদয় আছে,য'ত দুখবোৰে পাৰ ভাঙিলেই কান্দোন ওলাই আহে।তেন্তে কি দেউতাৰ দুখ নায়েই নেকি?এনে হাজাৰটা প্ৰশ্নই মোক খেদি ফুৰে।

বিয়াৰ এমাহমান আগত এদিন মাজ ৰাতি দেউতাৰ ৰুমৰপৰা আকৌ সেই উচুপনি ভাহি আহিল।সেই যে মা ঢুকুৱাৰ পিছত মই শুনিছিলোঁ কাষৰ ৰুমৰ পৰা অহা উচুপনি, ঠিক একেই।হয় হয় একেই।আমি ডাঙৰ হোৱাৰ পৰা সকলোৰে ৰুম সুকীয়া সুকীয়া হ'ল।বিয়াৰ খবৰ ল'বলৈ আহি পেহা এজনে কোৱা কথা এষাৰি আকৌ কাণত বাজি উঠিল,"মা য'তেই নাথাকক কিয় বিয়াত আশীৰ্বাদ দিবলৈ নিশ্চয় আহিব।'মনলৈ ভাব হ'ল মা অহা নাইটো।মই হাতত সাৰে ভৰিত সাৰে বিচনাৰ পৰা উঠি দেউতাৰ ৰুমৰ দৰ্জাখনৰ কাষত ৰৈ কাণ থিয় কৰিলোঁ।কোনোবাই চেপি চেপি কান্দিছে,লাহেকৈ দৰ্জাখন ফাক কৰি চালোঁ,সৌৱাচোন মাৰ ফটোখনৰ ওচৰতে বহি দেউতা বহি আছে,মন দি শুনো উচুপনিৰ শব্দবোৰ তাৰ পৰাই আহিছে, লগতে মুখৰে কিবাকিবি কৈও আছে।ডিম লাইটৰ পোহৰত অস্পষ্ট যদিও মই থিকেই দেখিছোঁ।এৰা, সৌৱা মোৰ দেউতাই কান্দি আছে,দৌৰি গৈ মই তেওঁক সাবটি ধৰিলোঁ।তেওঁৰ চেপি ৰখা কান্দোনটো এইবাৰ স্পষ্টকৈ ওলাল।

  'অ' মোৰ আই তোক যদি কিবা দুখ দিছিলোঁ মোক ক্ষমা কৰি দিবি' বুলি দেউতাই কান্দিবলৈ ধৰিলে।মই বুজিলোঁ সেই যে মাৰ মৃত্যুৰ পিছত কাষৰ ৰুমৰপৰা ভাহি অহা উচুপনি আৰু আজিৰ উচুপনিৰ কাহিনীটো।তেন্তে নাৰীৰ দৰে পুৰুষৰো দুখ আছে দেউতাৰ থকাৰ দৰে,নাৰীৰ দৰে পুৰুষৰো হৃদয় আছে দেউতাৰ থকাৰ দৰে।দেউতাই কান্দিছে, গোটেই জীৱন চেপি ৰখা কান্দোনটো আজি লুইতে পাৰ ভঙাৰ দৰে ভাঙিছে।অতদিনে হাঁহিৰ মাজত প্ৰচ্ছদিত কৰি ৰখা চকুপানীখিনি আজি বৈ আহিছে।তেওঁৰ কোলাতেই মূৰ থৈ সেই উজাগৰী নিশা ইজনে সিজনৰ চকুলো মচি পাৰ কৰিলোঁ।দুখ,সুখ যদি একেই,তেন্তে চকুপানীখিনিতহে নাৰী, পুৰুষৰ প্ৰভেদটো কিয়?মোৰ কাণত তেতিয়াও বাজি থাকিল 'পুৰুষে নাকান্দে নহয়'।সিদ্ধান্ত ল'লো মই মোৰ বিয়াৰ আগত ঘৰখনলৈ দেউতাৰ বাবে এগৰাকী অৰ্ধাংগিনী বিচাৰি উলিয়াম মই।হঠাৎ মনলৈ আহিল গাঁৱৰে ৰিনা পেহীৰ কথা।শহুৰ শাহুৰ অত্যাচাৰ সহিব নোৱাৰি বিয়াৰ তিনিবছৰ পিছতেই বিধৱা হোৱা পেহীক মাক দেউতাকে লৈ আনে যদিও বৰ্তমান ককাই ভাইৰ পাল্লাত পৰি তেওঁৰ অৱস্থা নাইকিয়া হৈছে।মা ঢুকুৱাৰ পিছত মাজে সময়ে তেওঁ আমালৈ বুলি নাৰিকলৰ লাড়ু, পিঠা বনাই বনাই দিছলহি,আজিকালি তেওঁৰ নিজৰ খাবলৈয়ে অভাৱ, আমাক দিয়াৰ কথা চিন্তা কৰিব নোৱাৰে।

পিছদিনা পুৱাই তেওঁৰ ওচৰ পালোগৈ।গৈয়েই তেওঁক ক'লোঁ

* ৰিনা পেহী,আমাৰ দেউতালৈ বিয়া হ'বা?আমাৰ মা হ'ব নালাগে দেউতাৰ পত্নী হৈয়েই ৰ'বা।হ'বানে পেহী?

 থতমত খাই তেওঁ।এনেকুৱা কথা শুনিবলৈ পোৱাটোও যে তেওঁৰ বাবে পাপ।

*কি কোৱা মাজনী, নাপায় এনে কথা চিন্তা কৰিব,নাপায়।মই এগৰাকী বিধৱা, মোৰ ওচৰত দ্বিতীয় বিবাহৰ নাম লোৱাটোও পাপ।
 কাষৰ পৰা পেহীৰ নবৌৱেকে কথাবোৰ শুনি দৌৰি অহাদি আহিল।

*হ'ব হ'ব কিয় নহ'ব,অত বছৰে অকলে জীৱনটো পাৰ কৰি কিমান দুখত আছে মইহে জানোঁ।অন্ততঃ বুঢ়া বয়সত লগৰী এজন পালে জীৱনৰ থকা সময়খিনি সুন্দৰভাৱে পাৰ হ'ব।তুমি চিন্তাই নকৰিবা।কিন্তু তোমাৰ দেউতাৰাই জানো আকৌ বিয়া পাতিব?

 মানুহ গৰাকীৰ ইমান উৎসুকতাৰ কাৰণ মোৰ বুজিবলৈ অসুবিধা নহ'ল।

*দেউতাৰ কথা মোৰ ওপৰত এৰি দিয়ক,আগতে মই পেহীৰ মতামতটোহে জানিবলৈ আহিছোঁ।কোৱা পেহী হ'বানে মোৰ দেউতাৰ অৰ্ধাংগিনী?নে গোটেই জীৱন আনৰ লাঞ্জনা,কৰ্কথনা খায়েই পাৰ কৰিবা।

ৰিনা পেহীয়ে সন্মতি দিলে।নিজকে এখন যুদ্ধ জয় কৰাৰ দৰে লাগিল মোৰ,ঘৰলৈ আহি দেউতাক সকলো কৈ এইটোও ক'লো যে তেওঁ যদি এই বিবাহ নকৰাই ময়ো আজীৱন এইখন ঘৰতেই ৰৈ যাম।ভিন্ন ধৰণে, ভিন্ন কথাৰে,ভিন্ন দিশৰে দেউতাই মোক বুজাবলৈ চেষ্টা কৰিলে যদিও অৱশেষত মোৰ অটল সিদ্ধান্তৰ আগত তেওঁৰ শিৰ নত হ'ল আৰু দুদিন পিছত পৰিয়ালৰ দুই এজনৰ উপস্থিতিত আমাৰ ঘৰলৈ আহিল আমাৰ পৰিয়ালৰ নতুন সদস্যা ৰিনা পেহী।তেওঁক আমি পেহী বুলিয়েই সম্বোধন কৰিছিলোঁ কিন্তু এদিন পেহীয়েই ভাইটিকে মোকে বহুৱাই ক'লে

*যদি তোমালোকে বিচৰা মই তোমালোকৰ মা হ'ব বিচাৰোঁ।নিজৰটো কোনো সন্তান নায়েই তোমালোকৰ মুখতেই 'মা' বুলি শুনিব বিচাৰোঁ।পামনে মই এই অধিকাৰ?

*কিয় নাপাবা পেহী মানে ম__মা,আমিওটো এই দিনটোলৈকে ৰৈ আছোঁ।

  সোমাই পৰিলোঁ আমি দুটা মাৰ বুকুৰ মাজত।
জোৰোণৰ আগদিনা হাতত মেহেন্দি লগাই মই বহি আছোঁ, দেউতাই পেণ্ডেল দিয়া মানুহকেইজনক দেখুৱাই আছে ক'ত কেনেকৈ কি ধৰণে সজাব।আগফালে তোৰণত ভাইটিয়ে তদাৰক কৰিছে 'বিতপী বিমান'নামটো কেনেকৈ দিব।পাকঘৰত বৰমাহঁতে তেওঁলোকৰ কাম কৰি আছে।মই আঁৰ দৃষ্টিৰে দেউতালৈ চাই আছোঁ ক'ৰবাত কিঞ্চিৎমানো দুখৰ ভাবানুভূতি প্ৰতিফলিত হৈয়ে নেকি।নাই দেউতা সুখী প্ৰফেছাৰ জোঁৱাই পাই দেউতা সুখী,সকলোৰে আগত তাকেই কৈ আছে।মায়ে সকলোৰে বাবে চাহৰ যোগান ধৰিছে।দেউতাই চাহ কাপ হাতত লৈ মাৰ মুখলৈ চাইছে,দুয়োৰে চকুৱে চকুৱে মিলন হৈছে,এটি মিচিকিয়া হাঁহিৰে দুয়োৰে মুখমণ্ডল প্ৰদীপ্ত হৈছে।জীয়া জীয়া অনুভৱবোৰে প্ৰচ্ছদৰ মুখা খুলি প্ৰতিভাত হৈছে।প্ৰচ্ছদিত হৈ থকা দুটি জীৱনক জীয়ন দিলোঁ মই।জীৱনে জানো ইয়াতকৈ আৰু কিবা বিচাৰে,চকু দুটা মুদি অনুভৱ কৰিছোঁ এই প্ৰচ্ছদৰ আঁৰৰ জীয়া জীৱন দুটিক।

সমাপ্ত ।

Saturday, November 21, 2020

কেতিয়াবা এনেকৈয়ে

#কেতিয়াবা এনেকৈয়ে

লুইতৰো জানো কম বেথা
কত' কাহিনী গুপুতে ৰখাৰ অজস্ৰ গাঁথা।
তথাপিও লুইত বৈ যায়
প্লাৱনৰ ধাৰাৰে প্লাৱিত কৰি।
লুইতপৰীয়াক কন্দোৱাই,হহুৱাই,সপোন দেখুৱাই লুইত বৈ যায় ।

 মোৰ অন্তৰখনেও যেন হাজাৰ কথা গুপুত কৰি ৰাখিছে।অস্তমিত সুৰুযৰ শেষ বিন্দু ৰশ্মিৰ আভাই মোক এই সময়তো পোহৰাই তুলিছে।হা হুমুনিয়াহবোৰ পাহৰি পেলাইছোঁ, সেয়েটো আহোঁ ইয়ালৈ।লুইতৰ বুকুৰ সৌন্দৰ্যই যে সকলোবোৰ পাহৰাই দিয়ে।সেয়ে যেতিয়াই মন যায় দৌৰি আহোঁ লুইতৰ পাৰলৈ।লুইত,মোৰ সুখ দুখৰ একমাত্ৰ সহযাত্ৰী।

*কান্দিছা তুমি শুভ্ৰদীপ?নাকান্দিবা,পুৰুষে কান্দিলে শোভা নাপায়।

  এদিন এই লুইতৰ পাৰতেই শুভ্ৰদীপ আৰু মোৰ বিচ্ছেদ হৈছিল।ভাষা অবিহনেই তাৰ চলচলীয়া চকুযুৰিয়ে মোক বহু কথাই বুজাই দিছিল।জানিছিলোঁ মই তাৰ বুকুৰ বেথা।ভয় কৰিছিলোঁ মই মোক হেৰুৱাই সি বিপথে নাযায়টো,মোৰ আৱৰ্তমানত তাক মৰম দিব পাৰিবনে কোনোবাই,পাঁচবছৰ প্ৰেমৰ পিছতো যেতিয়া মোৰ ওচৰত সদায় অপৰাধী অপৰাধী হৈ আহে সি মোৰ বুজিবলৈ বাকী নাথাকে তাৰ সেই অৱস্থাটোৰ কথা।দেউতাক নোহোৱা ল'ৰাটোক মাকে সৰুৰেপৰাই বৰ মৰমেৰে ডাঙৰ কৰিছে,মৰম দিব পাৰিছোঁ মই সঁচা, কিন্তু সেই আদৰ,যত্ন যি সি মাকৰ পৰা পাইছিল তাৰ সমকক্ষ হ'বলৈ হয়তো মই বহু জনম ল'ব লাগিব।মোৰ জীৱনৰ প্ৰথম প্ৰেম আছিল শুভ্ৰদীপ।ক'ৰ পৰা কেনেকৈ আৰম্ভ হৈছিল নাজানোঁ কিন্তু এদিনৰ চিনাকিতে শুভ্ৰদীপক মোৰ ভাল লাগিছিল।সেই যে ভাল লগা আজিও চোন সেই স্থানত মই কাকো বহুৱাবই নোৱাৰিলোঁ।বান্ধৱী নন্দিতাৰ বিয়াত কইনা খুজিবলৈ আহিছিল দৰাৰ ভায়েক, সখীয়েকহঁতে।কথাৰ চুপতি,দৰাঘৰ-কইনাঘৰৰ ধেমালিবোৰৰ মাজত আমাৰ চাৰি চকুৰ মিলন হৈছিল।লাহে লাহে আমাৰ কথা বতৰা আৰম্ভ হৈছিল।আঠমঙলালৈ অহা দৰাঘৰীয়াৰ লগত ফটো উঠোতে অজানিতে শুভ্ৰদীপ মোৰ কাষত থিয় দিছিল।এক বুজাব নোৱাৰা অনুভূতিয়ে মোৰ সৰ্ব শৰীৰ কঁপাই তুলিছিল।মিঠা মিঠা ভালপোৱাৰ অনুভৱবোৰত মই ডুব গৈছিলোঁ।একেখন চহৰলৈকে বিয়া হোৱা নন্দিতাৰ ঘৰলৈ শুভ্ৰদীপ প্ৰায়ে আহিছিল।আমাৰ দুয়োৰে কথাবোৰ নন্দিতাই জানিছিল।তাই আমাৰ সম্পৰ্কৰ কথা জানিছিল।আচলতে তেতিয়ালৈকে মোৰ বন্ধুত্বৰ তালিকাখনত নন্দিতাৰ বাহিৰে আৰু কাৰো স্থানেই নাছিল।নন্দিতাৰ ঘৰখনতেই আমি দুয়ো লগ হৈছিলোঁ।শুভ্ৰদীপৰ ককাকৰ ঘৰ আছিল সেইখন।

  শুভ্ৰদীপৰ শব্দৰ মায়াজালত আৱদ্ধ হৈছিলোঁ মই,তাৰ পুৰুষ কণ্ঠস্বৰৰ প্ৰেমত পৰিছিলোঁ মই।কবিতা লিখিছিল সি।কবিতাবোৰৰ প্ৰতিটো শব্দই মোক আলোড়িত কৰি তুলিছিল।শুভ্ৰদীপ গোস্বামী, লাহে লাহে কবি সন্মিলনবোৰত সি প্ৰায়েই যোৱা হৈছিল।কিন্তু সমান্তৰালভাৱে চলাই গৈছিল তাৰ লোক-সংস্কৃতিৰ ওপৰত গৱেষণাৰ কাম।ইমান ব্যস্ততাৰ পিছতো মোৰ মনত নপৰিলেও সি খবৰ ৰাখিছিল দিনটোৰ প্ৰায় বেলাতে।কোনোদিনে মই শুভ্ৰক কৈ নাপালোঁ'মোক পাহৰিলা'বুলি।তাৰ সলনি সিহে মোক কয়

*উম,মই আছোঁ এতিয়াও।

বাৰে বাৰে প্ৰেমত পৰোঁ মই শুভ্ৰৰ।ফোনৰ সিটো মূৰৰ পৰা ভাহি অহা শুভ্ৰৰ মাতষাৰত মই বাৰে বাৰে আপ্যায়িত হৈছিলোঁ।মোৰ পঢ়াৰ সময়ত শুভ্ৰই কেতিয়াও ফোন কৰা নাছিল, মোৰ পঢ়া শুনাৰ প্ৰতি আগতে যদি আগ্ৰহ কম আছিল,মই নজনাকৈয়ে শুভ্ৰই মোক পঢ়াৰ প্ৰতি আগ্ৰহী কৰি তুলিছিল।তাৰ কথা আখৰে আখৰে পালন কৰিবলৈ মই যেন তাৰ একান্ত বাধ্য আছিলোঁ।মোৰ স্নাতক ফাইনেল পৰীক্ষা আগৰ দুটা বছৰতকৈ বহুতেই ভাল হৈছিল।আগতে যদি মোৰ জীৱনৰ লক্ষ্যও নাছিল, শুভ্ৰক লগ পোৱাৰ পিছত উষা নগৰীৰ কথাবোৰ শুনি শুনি মোৰ মনটো উৰা মাৰিছিল উষা নগৰীলৈ।মই ভবাতকৈও মোৰ বি.এ ৰ ৰিজাল্ট ভাল হৈছিল।স্নাতকোত্তৰ পঢ়িবলৈ মই চিট পাইছিলোঁ তেজপুৰ বিশ্ববিদ্যালয়ত আৰু শুভ্ৰক পাইছিলোঁ অতি ওচৰৰ পৰা।ভালপোৱাতকৈ শুভ্ৰক মই নতুন ৰূপত দেখিছিলোঁ।সদায় তাৰ মুখত মাকৰ কথা শুনি থকা মইজনীয়ে মাকক দেখিছিলোঁ।মাকক চোৱাৰ এক দূৰন্ত হেঁপাহ জাগিছিল মোৰ মনত।এদিন তেজপুৰত হোৱা গ্ৰন্থমেলা এখনত মোক চিনাকি কৰাই দিছিল শুভ্ৰই মাকৰ লগত।গোঁসানী যেন মানুহগৰাকীক যেন চালে চায়েই থাকিম মোৰ তেনে লাগিছিল।এসাগৰ ভক্তিৰে মনটো ভৰি পৰিছিল।তেওঁ সুধিছিল

*কি নাম তোমাৰ?

*উন্মালিনী দুৱৰা।

হাঁহি থকা মুখখন যেন ম্লান পৰি গৈছিল।বুজিছিলোঁ মই ইয়াৰ কাৰণ।এই লৈ শুভ্ৰৰ লগত মোৰ আগতেও কথা হৈছিল।কিন্তু তাৰ বিশ্বাস সি তাৰ মাকক বুজাব পাৰিব।কোনো দিন কোনো কথাতে না নোকোৱা মাকে একমাত্ৰ সন্তানৰ মনৰ ইচ্ছা নিশ্চয় পূৰ কৰিব।

স্নাতকোত্তৰৰ দুটা বছৰ বিশ্ববিদ্যালয়ৰ অলিয়ে গলিয়ে আমাৰ অবাধ বিচৰণ।সেইখিনি সময়তে শুভ্ৰই কলেজৰ চাকৰিটো পাইছিল।আমাৰ সপোনবোৰে পূৰ্ণতা পোৱাৰ পথত যেন আৰু এখোজ আগুৱাই গৈছিল।লুইতৰ পাৰত আমি প্ৰায়ে বহিছিলোঁ।প্ৰায় প্ৰতিটো আৱেলি অস্তমিত আদিত্যৰ আলোকেৰে আলোকিত হৈছিলোঁ আমি।গণেশ ঘাটৰ আৱেলিটো আমাৰ সদায় প্ৰিয়।

   শুভ্ৰৰ বাবে মাকৰ ছোৱালী বিচৰা আৰম্ভ হৈছিল।এবাৰ বাটত লগ পাই তেওঁ আমাৰ কেইজনীক কৈছিল

*আমাৰ বাবাৰ বাবে ছোৱালী এজনী চাবাচোন,তাৰ লগত মিলা।বেলেগ একো নালাগে মাত্ৰ তাক বুজি পোৱা আৰু ঘৰখনৰ লগত মিলি থাকিব পৰা হ'লেই হ'ল।অ' আৰু এটা কথা, ছোৱালীজনী কিন্তু গোঁসাই ছোৱালী হ'ব লাগিব।জানাই নহয় সমাজৰ কথা।এই বুঢ়া বয়সত তাক আৰু মই ত্যাজ্য পুত্ৰ কৰিব নোৱাৰোঁ।

 তেওঁ কাক উদ্দেশ্য কৰি কথাষাৰ কৈছিল নাজানোঁ,কিন্তু কথাষাৰে মোক হুলে বিন্ধাদি বিন্ধিছিল।দুদিনমান শুভ্ৰক লগ কৰা বাদ দিলোঁ,মাক-পুতেকৰ মাজত মোৰ নিজকে প্ৰাচীৰ যেন লাগিল।শুভ্ৰৰ ফোনৰ উপৰি ফোন,কেতিয়াবা কথা পাতো,কেতিয়াবা নাপাতো।এদিন আহি হোষ্টেল পালেহি।নকওঁ বুলি ভাবিও কথাবোৰ মুখৰ পৰা ওলাই গ'ল।আশ্বাস দিলে সি আগৰ দৰেই, সি মাকক বুজাব।একমাত্ৰ পুত্ৰৰ কথা তেওঁ মানিব,মানিব লাগিব।

  দিন বাগৰে,মোৰো বিশ্ববিদ্যালয়ৰ জীৱনৰ অন্ত পৰিল।ঘৰৰ ছোৱালী ঘৰলৈ উভতি আহিলোঁ।তেজপুৰখন,বিশ্ববিদ্যালয়খন হৃদয়ত আঁকি চকুপানীৰ ঢল বোৱাই ঘৰৰ ছোৱালী ঘৰলৈ উভতি আহিলোঁ।ইফালে ঘৰত দেউতায়ো ল'ৰা চোৱা আৰম্ভ কৰিলে।মাৰ আগত শুভ্ৰৰ সকলো কথা ক'লো।মাৰ স্পষ্ট কথা

*সি যে তোক বিয়া পাতিব পাৰিব সেই আশা কম।তোৰেই ভুল সমাজৰ নিয়ম তই কিবা নাজান নেকি?এগৰাকী মাকক কন্দুৱাই তই কেতিয়াও সুখী হ'ব নোৱাৰিবি।

  এদিন শুভ্ৰই মাতি পঠাই,এবুকু ভালপোৱা আৰু পোৱা নোপোৱাৰ দুৱাৰডলিত ৰৈ সি মতাৰ লগে লগে মই যাওঁ লুইতৰ পাৰলৈ।বহু পৰ লুইতৰ পাৰত অকলে বহি থাকোঁ।শুভ্ৰ নাহে,ফোন কৰিলেও ৰিচিভ নকৰে।বুজিছিলোঁ মই ইয়াৰ অৰ্থ।তথাপিও আশাবাদী আমি,আমৃত্যু পৰ্যন্ত নিৰাশাৰ মাজতো আমি শেষ আশা লৈ জীয়াই থাকোঁ।বহু পলমকৈ আহিছিল শুভ্ৰ।নিৰৱে বহি ৰৈছিল মোৰ কাষত।সময়ত মৌনতায়ো বহু কথা কৈ যায়।

*একো নোকোৱা শুভ্ৰ?

*মোক ক্ষমা কৰি দিয়া উম,মই মোৰ কথা ৰাখিব নোৱাৰিলোঁ।তোমাক গ্ৰহণ কৰিলে মাক মই হেৰুৱাব লাগিব।মাতৃহন্তাৰ পাপ মই ল'ব নোৱাৰিম।

  হৃদয়ে নামানিলেও মোৰ বিবেকে যেন এই সিদ্ধান্ত আগতেই মানি লৈছিল।ভাঙি পৰিছিলোঁ মই সম্পূৰ্ণ ভাৱে,তথাপিও মই শুভ্ৰক চম্ভালিবলৈ,বুজাবলৈ চেষ্টা কৰিছিলোঁ।কান্দিছিল শুভ্ৰই, মোৰ ভাষাৰ অভাৱ হৈছিল, তথাপিও মই কৈছিলোঁ

*কান্দিছা তুমি শুভ্ৰদীপ?নাকান্দিবা,পুৰুষে কান্দিলে শোভা নাপায়।

   লুইতৰ পাৰৰ সেই আৱেলিৰ পিছত আমি কোনো দিন লগ ধৰাৰ চেষ্টা কৰা নাই, আনকি শুভ্ৰৰ কি হ'ল,কেনেকৈ আছে জানিবলৈও মন কৰা নাই মই।ফোন নাম্বাৰ সলাই দিছিলোঁ।প্ৰেম মানেইটো বিবাহ নহয়,কেতিয়াবা বিবেকে শুভ্ৰক ভুল বুলি ভাবিবলৈ চেষ্টা কৰিলেও পিছ মূহুৰ্ততে মোৰ হৃদয়খন আৱৰি ধৰে শুভ্ৰৰ প্ৰতি থকা এসাগৰ ভালপোৱাৰে।

   দেউতাৰ দৰা চোৱাৰ পৰ্বৰ পৰা হাত সাৰিবলৈ ঠায়ে ঠায়ে য'ত যি পাইছিলোঁ চাকৰিৰ বাবে এপ্লাই কৰিছিলোঁ।অ'ত ত'ত সৰু সুৰা কিবাকিবি কৰি আছিলোঁ।কেৱল ঘৰৰ পৰা দূৰত আছিলোঁ যাতে ঘৰৰ,সমাজৰ সমালোচনাৰ পৰা আঁতৰি থাকিব পাৰোঁ।প্ৰতি ক্ষণ,প্ৰতি দিন,প্ৰতি মূহুৰ্তত মই কঢ়িয়াই লৈ ফুৰিছিলোঁ শুভ্ৰৰ ভালপোৱাবোৰ,শুভ্ৰৰ স্মৃতিবোৰ,লুইতৰ পাৰৰ আৱেলিবোৰ আৰু আমাৰ প্ৰেমৰ সুবাসবোৰ।পুনৰ তেজপুৰে ৰিঙিয়াইছিল।এন.জি.অ' এটাত তেতিয়া মই গুৱাহাটীৰ ব্ৰান্সত কৰি আছিলোঁ,তেজপুৰটো তাৰ ব্ৰান্স আছিল।খুব কম দিনৰ ভিতৰতে ভাড়াঘৰৰ মালিকৰ জীয়ৰী অনিন্দিতাৰ লগত মোৰ সৌহাৰ্দ্য গঢ়ি উঠিছিল।আমি প্ৰায় সম বয়সীয়াই আছিলোঁ।তেওঁলোকৰ দুজনী ছোৱালী,ডাঙৰজনীয়ে বিয়াৰ এবছৰ পিছতেই এজনী পৰী হেন ছোৱালী জন্ম দি দুৰ্ঘটনা এটাত মৃত্যুক সাৱটি লয়।মাজে মাজে অনিন্দিতাই গৈ লৈ আহে।পৰী হেন ছোৱালীজনী আহিলে ঘৰখন প্ৰাণ পাই উঠে।কেতিয়াবা কেতিয়াবা মই লগ পাওঁ অফিচৰ পৰা আহি।মাহী মাহী বুলি থুপুক থাপাক খোজেৰে অহা জিকমিকজনীক একোলা নোলোৱাকৈ থাকিব পাৰিনে।কেতিয়াবা মোক তাই সোধে

*মায়ী,টকলেট নাই অনা?

 সেয়ে আজিকালি তাইলৈ বুলি চকলেট এটা মোৰ বেগত ৰাখোৱেই।সন্ধিয়াৰ আগত আকৌ তাইক অনিন্দিতাই ঘৰত থৈ আহে।দেউতাকে অফিচৰ পৰা আহি তাইক নেদেখিলে ভাল নাপায় বোলে।জিকমিকজনী মোৰো আপোন আপোন লগা হ'ল।কলাকলকৈ তাই বাঢ়ি আহিছে।প্লে স্কুললৈ গৈছে তাই, দেউতাকে থৈ যায় স্কুলত আৰু অনিন্দিতাই দুপৰীয়া লৈ আহে।মাজে মাজে মই লগ পাওঁ, মোক তাই এদিন সুধিলে

*তোমাৰ নামটো কি?

* উন্মালিনী

*ইমান টান,মই তোমাক উম বুলি মাতিম।

     বুকুখন কঁপি উঠিল।

*নামাতিবা মোক উম বুলি, মাহী বুলিয়েই মাতিবা।

নাই তাই তেতিয়াৰ পৰা উম বুলিয়েই মাতে মোক।তাইক লগ পোৱাৰ ছমাহ মানৰ ভিতৰতে তাই মোৰ একেবাৰে আপোন হৈ পৰিল।শুভ্ৰই মোৰ বাৰ্থডেত এটা টেডী বিয়েৰ দিছিল, যিটো মই আজিও মোৰ লগত ৰাখোঁ।মই অফিচৰ পৰা অহাৰ পিছত মোৰ ৰুমত জিকমিকৰ অবাধ বিচৰণ,টেডী বিয়েৰটোক কাষতে শুৱাই তাই কথা পাতে।টেডীটো হেনো তাইৰ মাক।মৰম লাগি যায় জিকমিকজনীলৈ।বুকুৰ মাজত সোমোৱাই লওঁ তাইক।

   জিকমিকৰ বাৰ্থডে,মই নগ'লেই নহয়।এসপ্তাহ মানৰ আগৰ পৰাই তাইৰ বাৰ্থডেৰ প্লেনিং।আজিকালি ল'ৰা-ছোৱালীবোৰ যে ইমান এডভান্স।বাৰ্থডেত কি ড্ৰেচ পিন্ধিব,ড্ৰেচৰ লগত মিলাই কেনেকুৱা চুজ পিন্ধিব কেকটো কেনেকুৱা হ'ব সকলো নখ দৰ্পনত।বহু দোকান বিচাৰি বিচাৰি মই তাইৰ বাবে শুভ্ৰই দিয়া টেডীটোৰ নিচিনা টেডী এটা কিনি আনিলোঁ।অনিন্দিতাহঁতৰ লগতে ময়ো গ'লোঁ।

  আমালৈ ৰৈ আছে তাই অধীৰ আগ্ৰহেৰে।আমাক দেখিয়েই দৌৰি আহিছে জিকমিকজনী।

*উসঃ ইমান যে মৰম লাগিছে আমাৰ জিকমিকজনীক- বুলি মই তাইৰ গালত চুমাএটা যাচিলোঁ।মোক টানি নিলে তাই।

*আহা,পা-পা,পা-পা আতা(আইতা)ক চোৱাহি।

*এইজনী মোৰ আতা।

 *আতা,এইজনী উম।

উসঃ,মোৰ ভৰিৰ তলৰ মাটিখিনি যেন নাইকিয়া হৈ গ'ল।ক'ত,কিয় আহিছোঁ সকলোবোৰ যেন মই পাহৰি পেলাইছোঁ।জিকমিকৰ আইতাক মানে শুভ্ৰৰ মাক।ঠিকেই চিনি পাইছোঁ মই, সেই গোঁসানী যেন মানুহগৰাকী এতিয়াও সেই একেই আছে।সৌৱা,মোৰফালেই শুভ্ৰ আহি আছে।

*পা-পা,পা-পা এইয়া চোৱা উম।

*নমস্কাৰ।আহা জিক,কেক কাটিবৰ টাইম হৈ গৈছে।

   অচিনাকি ভাৱত শুভ্ৰ সেই ঠাইৰ পৰা আঁতৰি গ'ল।মাকলৈ চাই হাঁহি এটি মাৰি ময়ো আঁতৰি আহিলোঁ।বাৰ্থডেত কি হ'ল কি নহ'ল মোৰ একোলৈ মন নাই, কেৱল তাৰ পৰা কেতিয়া যাব পাৰোঁ তাকে চিন্তা কৰিবলৈ ধৰিলোঁ।মনতে কথাবোৰ পাগুলীয়াই থাকিলোঁ'শুভ্ৰই বিয়া পাতিলে,শুভ্ৰই বিয়া পাতিলে'।মই যেন আশা কৰিছিলোঁ সি মোলৈ ৰওঁক,মাকক কওঁক উমক বিয়া নকৰালে মই কাকো বিয়া নকৰাওঁ।মোৰ সুপ্ত মনটোৱে যেন মানি ল'ব পৰা নাই শুভ্ৰৰ বিয়াৰ কথাটো।শুভ্ৰৰ প্ৰতি অভিমান হৈছিল মোৰ,তাৰ উপেক্ষাৰ বাবে যেন এই মূহুৰ্তত মই সাজু নাছিলোঁ।যি জিকমিকক পাই মই হাঁহিবলৈ শিকিছিলোঁ,সেই জিকমিকৰ প্ৰতি মোৰ যেন ঈৰ্ষা হ'ল।আধাতে গুচি আহিলোঁ তাৰ পৰা।দুদিনমানলৈ মই জিকমিকৰ পৰা পলাবলৈ ধৰিলোঁ।আগতে তাইক লগ পাবলৈ যদি মই সোনকালে উভতি আহিছিলোঁ এতিয়া  তাই যোৱাৰ পিছতহে মই ৰুম সোমাও।লুইতৰ পাৰলৈ দৌৰি যাওঁ।বুকুৰ বেথাবোৰ লুইতখনৰ বাহিৰে যে কাকো ক'ব নোৱাৰি।যি শুভ্ৰক মই প্ৰেম বন্ধনৰ পৰা মুক্ত কৰি দিছিলোঁ সেই শুভ্ৰৰ সংসাৰ দেখি মোৰ দহন হৈছে কিয় মই নুবুজিলোঁ।

অফিচৰ পৰা এদিন জানি বুজিয়েই দেৰিকৈ আহিলোঁ।অনিন্দিতাহঁতৰ আগফালৰ বাৰাণ্ডাত খুৰা খুৰীৰ লগতে জিকমিক আৰু আইতাক বহি আছিল।দৌৰি আহিল তাই, জাপ মাৰি মোৰ কোলাত উঠিল।

*উম,তুমি এইকেইদিন কিয় দেৰিকৈ আহিছা?মই সদায় তোমালৈ ৰৈ থাকোঁ।

*অফিচত কাম আছিল অ' জিকমিক।

*মোৰ টকলেট দিয়া?

  বেগৰ পৰা উলিয়াই তাইক চকলেটটো দিলোঁ।হাতৰ পৰা চাবিপাত লৈ ৰুমটো খুলিবলৈ তাই দৌৰি গ'ল।খুৰীহঁতৰ ফালে হাঁহি এটা মাৰি মই ৰুমত সোমালোঁ।জিকমিকৰ  ইতিমধ্যে টেডীৰ লগত কথা বতৰা আৰম্ভ হৈছে।ফ্ৰেছ হৈ মই চাহ একাপ বনাই তাইৰ প্ৰিয় বাৰবন বিস্কুটৰ টেমাটো উলিয়াই ল'লোঁ।এখন এখনকৈ ডালিমগুটীয়া দাঁতকেইটাৰে তাই বিস্কুট খাবলৈ ধৰিলে।

*সোমাব পাৰোনে?

চিনাকি মাতটো শুনাৰ লগে লগে মই ইতঃস্তত হ'লো।চকীখনত বহিবলৈ দি মই বিচনাখনতে বহি ৰ'লো।দুয়োৰে বাবে হয়তো সেই সময়খিনি স্থবিৰ হৈ যোৱা হ'লে।মনে মনে আওৰাইছো ৰৈ যা সময়,ৰৈ যা।ভাষাৰ অভাৱত দুয়ো মূক হৈ পৰিলোঁ।ৱাল ক্লকটোৰ কাটাকেইডালে ৰুমটোত এক সংগীতৰ ঢৌ তুলিলে।জিকমিক তেতিয়াও ব্যস্ত বিস্কুট খোৱাত।

*ভালে আছা উন্মালিনী?

*আছোঁ দিয়ক।

*আজি তোমাৰ ওচৰলৈ মই মোৰ ভুলৰ ক্ষমা বিচাৰি আহিছোঁ, পাৰিবানে মোক ক্ষমা কৰিব।মই বুঢ়া হৈছোঁ আৰু দুদিনমান পিছত এই বাপেক-জীয়েকহালক এৰি হয়তো মই চিৰ বিদায় ল'ম।কিন্তু মই মৰাৰ আগতে ইহঁতৰ সংসাৰখন পূৰ কৰি থৈ যাব বিচাৰোঁ।মই বুজিছো মোৰ ভুল হৈছে।জাত পাতৰ নামত মই মোৰ ল'ৰাৰ ভাল পোৱা কাঢ়িলোঁ।তাক কথাৰে বান্ধিলো।সি মোৰ কাৰণে সকলো কৰিলে সঁচা, মাথোঁ সি সি হৈ নাথাকিল।কবিতা লিখি ভালপোৱা ল'ৰাটোৱে কবিতা নিলিখা হ'ল,সকলো সময়তে গুণগুণাই থকা ল'ৰাটোৱে ক'ৰবাত গান এটা লগালেও খিংখিঙাই উঠা হ'ল।নিজকে মোৰ পৰা আঁতৰাই নিলে,মই গম নোপোৱাকৈয়ে।জিকমিকৰ জন্মৰ পিছতেই মাক দেউতাক দুয়োৰে মৃত্যু হোৱাত মোৰ ভন্টীক কৈ জিকমিকৰ দেউতাকৰ দায়িত্ব ল'লে শুভ্ৰই।জিকমিকৰ আইতাক মোৰ ভন্টী,কণমানি জনী আমাৰ দুয়োখন ঘৰৰ বাবে চকুৰ মণি হৈ পৰিল।তাই অহাৰ পৰা শুভ্ৰই যেন অলপ হ'লেও হাঁহিবলৈ ধৰিলে, গুণগুণাবলৈ ধৰিলে।জিকমিকৰ বাৰ্থডেৰ দিনা তোমাক দেখি মই বুজিলোঁ ভগৱানে মোক মই কৰা ভুলৰ প্ৰায়শ্চিত্তৰ সুবিধা কৰি দিছে।মই জানোঁ তুমিয়েই সেই একমাত্ৰ ছোৱালী যি শুভ্ৰ আৰু জিকমিকক আদৰি ল'ব পাৰিবা।কাৰণ যি গৰাকী নাৰীয়ে কোনো মান অভিমান নকৰাকৈ নিজৰ ভালপোৱা জনক মাকৰ ওচৰলৈ ওভতাই পঠিয়াব পাৰে,তেওঁৰ বাবে এখন সংসাৰৰ মূল্য কিমান?উন্মালিনী হ'বানে তুমি জিকমিকৰ উম মা,হ'বানে তুমি শুভ্ৰৰ উম?পাৰিবানে মোক ক্ষমা কৰি দিব?

মানুহগৰাকীয়ে কৰযোৰে কান্দি কান্দি মজিয়াত বহি পৰিল।স্বাভাৱিকতেই মই উঠি তেওঁক আঁকোৱালি ল'লোঁ।অভিমানৰ একুৰা জুই লৈ ইমান দিনে ঘূৰি ফুৰা মইজনীৰ হৃদয়ত আকৌ শুভ্ৰৰ প্ৰেমে ছানি ধৰিলে।শুভ্ৰ অবিবাহিত,জিকমিক শুভ্ৰৰ তেজ-মঙহৰ সন্তান নহয়।বাৰে বাৰে আওৰালো

শুভ্ৰ অবিবাহিত!উম,শুভ্ৰ এতিয়াও মোৰ বাবে ৰৈ আছে আৰু জিকমিক,পৰী যেন ছোৱালীজনী,যি উম,উমকৈ ঘূৰি ফুৰে তাই এই ক্ষণৰ পৰা,এই মূহুৰ্তৰ পৰা মোৰ ছোৱালী, ওহু আমাৰ ছোৱালী, শুভ্ৰদীপ আৰু উন্মালিনীৰ ছোৱালী।

সমাপ্ত।
✍️✍️✍️মনস্বী শৰ্মা

সপোনৰ পৰা সমাধিলৈ

সপোনৰ পৰা সমাধিলৈ প্ৰায় পষেকযোৰা প্ৰচেষ্টাৰ অন্তত হেড ছাৰৰ ভাষণৰ প্ৰস্তুতি সমাপ্ত হ'ল।বাৰাণ্ডাৰ চাৰিওদিশে পায়চাৰি কৰি কৰি এইবাৰ তেওঁ আৰম...